Καλησπέρα σε όλα τα λιγοστά πλέον μέλη του φόρουμ και ιδιαίτερα στον santan στον οποίο υποσχέθηκα να παραθέσω αναλυτικά το ιστορικό μου.
Η περιπέτειά μου με την προστατίτιδα χωρίζεται σε δύο κύκλους. Ο πρώτος είναι αρκετά σύντομος, καθότι ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε το 2015 και ο δεύτερος (ο καταραμένος) ξεκίνησε επίσημα το 2019 και συνεχίζεται μέχρι και τη στιγμή που αποτυπώνονται αυτές εδώ οι γραμμές.
Ο πρώτος κύκλος, όπως προείπα, ξεκίνησε στις αρχές του 2015 σε ηλικία τότε 27 στα 28. Αν θυμάμαι καλά, μέσα με τέλη Φλεβάρη είχα πολύ έντονα και τυπικά συμπτώματα προστατίτιδας. Να σημειώσω εδώ πως τότε δεν είχα ιδέα περί της συγκεκριμένης πάθησης. Τα συμπτώματα ήταν τα κάτωθι:
1. Πολύ έντονα προβλήματα ούρησης όπως συχνουρία (κάθε μισή ώρα περίπου), δυσουρία (τσουξίματα, δυσκολία στην έναρξη κτλ) και νυκτουρία.
2. Πόνος στη μέση ο οποίος έφτανε μέχρι και τα νεφρά.
3. Πόνος (όχι έντονος) στο περινέο
4. Πόνος (όχι έντονος) στο ηβικό οστό.
5. Πόνος (αυτό το μπαλάκι του γκολφ όπως πολλοί τον παρομοιάζουν) στο ορθό.
Μετά από λίγες μέρες πηγαίνω στον ουρολόγο του πατέρα μου (πρώτη φορά που επισκέφτηκα ουρολόγο) ο οποίος μετά από υπέρηχο προστάτη, κύστης, νεφρών και όρχεων και δαχτυλική εξέταση μου είπε ότι πάσχω από προστατίτιδα και μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή. Πήρα για 1+1 μήνα την αντιβίωση bivorilan (σιπροφλοξασίνη) και την zithrotel (δε θυμάμαι για πόσο καιρό), αμφότερες γενόσημες. Επίσης, μου έγραψε τα αντιφλεγμονώδη loxitan για μία βδομάδα και κάποια φυτικά σκευάσματα (δε θυμάμαι ποια) για τα προβλήμα που αντιμετώπιζα με την ούρηση. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω πως η διάγνωση που μου έκανε ο συγκεκριμένος ουρολόγος δεν ήταν ολοκληρωμένη καθώς δεν μου έγραψε καμία εξέταση, είτε καλλιέργια ούρων ή σπέρματος ή Stamey-Mears για να μάθουμε το μικρόβιο που είχε "αρρωστήσει" τον προστάτη μου.
Παρά ταύτα, η αγωγή "έπιασε" και από τον πρώτο μήνα η κατάστασή μου βελτιώθηκε θεαματικά. Στο τέλος του δεύτερου μήνα της αγωγής, τα συμπτώματα που είχα εξαφανίστηκαν κι έτσι παρέμεινα ασυμπτωματικός για πάνω από 3 χρόνια (από το Μάιο του 2015 μέχρι και τα τέλη του 2018 αρχές του 2019 που δειλά δειλά ξεκίνησε ο δεύτερος και μαρτυρικός κύκλος).
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο δεύτερο κύκλο ο οποίος εκτός από μαρτυρικός είναι και περίεργος θα τολμούσα να πω.
Να αναφέρω εδώ ότι τα τελευταία 2 χρόνια ήταν ιδιαιτέρως δύσκολα για μένα, τόσο σε οικογενειακό (κυρίως) όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο με έντονο άγχος και κούραση.
Στα τέλη λοιπόν του 2018 ξεκινάνε κάποιοι έντονοι πόνοι στη μέση τους οποίους τους απέδωσα στο γεγονός ότι κάθε μέρα για πάνω από δύο χρόνια περπατούσα 10 χιλιόμετρα (μπορεί και παραπάνω). Εκεί κατά τον Απρίλη με Μάη, έκαναν την εμφάνισή τους πόνοι στην υπερηβική περιοχή (στο ύψος της ουροδόχου κύστης).
(Συνέχεια στο δεύτερο ποστάρισμα)
Η περιπέτειά μου με την προστατίτιδα χωρίζεται σε δύο κύκλους. Ο πρώτος είναι αρκετά σύντομος, καθότι ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε το 2015 και ο δεύτερος (ο καταραμένος) ξεκίνησε επίσημα το 2019 και συνεχίζεται μέχρι και τη στιγμή που αποτυπώνονται αυτές εδώ οι γραμμές.
Ο πρώτος κύκλος, όπως προείπα, ξεκίνησε στις αρχές του 2015 σε ηλικία τότε 27 στα 28. Αν θυμάμαι καλά, μέσα με τέλη Φλεβάρη είχα πολύ έντονα και τυπικά συμπτώματα προστατίτιδας. Να σημειώσω εδώ πως τότε δεν είχα ιδέα περί της συγκεκριμένης πάθησης. Τα συμπτώματα ήταν τα κάτωθι:
1. Πολύ έντονα προβλήματα ούρησης όπως συχνουρία (κάθε μισή ώρα περίπου), δυσουρία (τσουξίματα, δυσκολία στην έναρξη κτλ) και νυκτουρία.
2. Πόνος στη μέση ο οποίος έφτανε μέχρι και τα νεφρά.
3. Πόνος (όχι έντονος) στο περινέο
4. Πόνος (όχι έντονος) στο ηβικό οστό.
5. Πόνος (αυτό το μπαλάκι του γκολφ όπως πολλοί τον παρομοιάζουν) στο ορθό.
Μετά από λίγες μέρες πηγαίνω στον ουρολόγο του πατέρα μου (πρώτη φορά που επισκέφτηκα ουρολόγο) ο οποίος μετά από υπέρηχο προστάτη, κύστης, νεφρών και όρχεων και δαχτυλική εξέταση μου είπε ότι πάσχω από προστατίτιδα και μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή. Πήρα για 1+1 μήνα την αντιβίωση bivorilan (σιπροφλοξασίνη) και την zithrotel (δε θυμάμαι για πόσο καιρό), αμφότερες γενόσημες. Επίσης, μου έγραψε τα αντιφλεγμονώδη loxitan για μία βδομάδα και κάποια φυτικά σκευάσματα (δε θυμάμαι ποια) για τα προβλήμα που αντιμετώπιζα με την ούρηση. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω πως η διάγνωση που μου έκανε ο συγκεκριμένος ουρολόγος δεν ήταν ολοκληρωμένη καθώς δεν μου έγραψε καμία εξέταση, είτε καλλιέργια ούρων ή σπέρματος ή Stamey-Mears για να μάθουμε το μικρόβιο που είχε "αρρωστήσει" τον προστάτη μου.
Παρά ταύτα, η αγωγή "έπιασε" και από τον πρώτο μήνα η κατάστασή μου βελτιώθηκε θεαματικά. Στο τέλος του δεύτερου μήνα της αγωγής, τα συμπτώματα που είχα εξαφανίστηκαν κι έτσι παρέμεινα ασυμπτωματικός για πάνω από 3 χρόνια (από το Μάιο του 2015 μέχρι και τα τέλη του 2018 αρχές του 2019 που δειλά δειλά ξεκίνησε ο δεύτερος και μαρτυρικός κύκλος).
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο δεύτερο κύκλο ο οποίος εκτός από μαρτυρικός είναι και περίεργος θα τολμούσα να πω.
Να αναφέρω εδώ ότι τα τελευταία 2 χρόνια ήταν ιδιαιτέρως δύσκολα για μένα, τόσο σε οικογενειακό (κυρίως) όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο με έντονο άγχος και κούραση.
Στα τέλη λοιπόν του 2018 ξεκινάνε κάποιοι έντονοι πόνοι στη μέση τους οποίους τους απέδωσα στο γεγονός ότι κάθε μέρα για πάνω από δύο χρόνια περπατούσα 10 χιλιόμετρα (μπορεί και παραπάνω). Εκεί κατά τον Απρίλη με Μάη, έκαναν την εμφάνισή τους πόνοι στην υπερηβική περιοχή (στο ύψος της ουροδόχου κύστης).
(Συνέχεια στο δεύτερο ποστάρισμα)