Μικροβιολογικές Καλλιέργειες και Χρόνια Προστατίτιδα

[evans]

Εξέταση επιλογής για τη χρόνια προστατίτιδα παραμένει η Stamey Meares (καλλιέργεια τεσσάρων δειγμάτων).
Πόσο αξιόπιστη όμως μπορεί είναι;

Ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές και κλινικούς γιατρούς σε θέματα χρόνιας προστατίτιδας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Washington του Seattle, ο John Ν Krieger πραγματοποίησε δύο πολύ σημαντικές μελέτες.

Στην πρώτη με τίτλο Prokaryotic DNA sequences in patients with chronic idiopathic prostatitis 135 άνδρες με χρόνια προστατίτιδα, κατηγορία ΙΙΙ μη μικροβιακή, με τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της κατηγορίας (πόνος στο περίνεο, στο πέος, στο οσχέο, κατά την εκσπερμάτιση, ούρηση κλπ)
Τα άτομα αυτά:
- Δεν είχαν καμία δομική ή λειτουργική ανωμαλία του κατώτερου ουρογεννητικού συστήματος.
- Είχαν λάβει πολλαπλούς κύκλους αντιβιώσεων.
- Είχαν αρνητικές καλλιέργειες προστατικού υγρού (Stammey – Meares), δηλ. είχαν διαγνωστεί με 'μη βακτηριακή χρόνια προστατίτιδα'.

Όταν δείγματα του προστατικού ιστού (κατόπιν βιοψίας) υποβλήθηκαν σε μοριακούς ελέγχους (PCR), φάνηκε ότι το 77% των ασθενών είχε μικρόβια που με τις κλασικές καλλιέργειες δεν μπορούσαν να ανιχνευθούν.

Οι επιστήμονες συμπεραίνουν:
Physicians and clinical microbiologists become discouraged with the prospect of providing accurate diagnoses for patients with chronic prostatitis. Although many organisms have been associated with these syndromes, it can be exceedingly difficult for the most sophisticated laboratories to provide conclusive results, even if they are provided with optimal clinical samples. Because of the low yield of diagnostic evaluations, many clinicians treat patients empirically with a wide constellation of antimicrobial agents without trying to make an etiological diagnosis. A survey of urologists at the 1996 Annual Meeting of the American Urological Association revealed that more than 95% felt that microbiological evaluation is not cost-effective in their practice settings. In this population, we reasoned that any organisms would be culture resistant, drug resistant, or present in low concentrations. Multiple prior courses of antimicrobial agents would increase the chance of defective or noncultivable organisms. Inhibitory substances in prostate tissue and secretions, such as high concentrations of zinc and prostatic antibacterial factor, would further reduce the chance for positive cultures. We developed or adapted PCR techniques for each of the specific pathogens that might be present in prostate tissue. In control studies using cultured organisms in prostate tissue or semen, the sensitivity of these PCR methods proved to be substantially higher than optimal culture methods for detecting each agent.

1. Οι γιατροί και οι κλινικοί μικροβιολόγοι έχουν αποθαρρυνθεί στην  προοπτική να παρέχουν ακριβείς διαγνώσεις για τους ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα.
2. Παρά το γεγονός ότι πολλοί οργανισμοί έχουν συνδεθεί με αυτά τα σύνδρομα, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και για τα πιο εξελιγμένα εργαστήρια να παρέχουν πειστικά αποτελέσματα, ακόμη και αν είναι εφοδιασμένα με τα βέλτιστα κλινικά δείγματα.
3. Λόγω της χαμηλής απόδοσης των διαγνωστικών αξιολογήσεων, πολλοί γιατροί θεραπεύουν ασθενείς εμπειρικά, χρησιμοποιώντας μια ευρεία γκάμα αντιμικροβιακών παραγόντων, χωρίς να προσπαθούν να κάνουν μια αιτιολογική διάγνωση.
4. Μια έρευνα από ουρολόγους στην Ετήσια Γενική Συνέλευση του 1996 της Αμερικανικής Ουρολογικής Εταιρείας, αποκάλυψε ότι περισσότεροι από το 95% θεωρούν ότι η μικροβιολογική αξιολόγηση δεν είναι οικονομικά αποδοτική στις ρυθμίσεις της  πρακτικής τους.
5. Στη μελέτη αυτή αιτιολογήσαμε ότι διάφοροι μικροοργανισμοί είναι μη καλλιεργήσιμοι (μη ανιχνεύσιμοι), ανθεκτικοί στα αντιβιοτικά, ή παρόντες σε χαμηλές συγκεντρώσεις.
6. Πολλαπλοί κύκλοι αντιβιοτικών αυξάνουν την πιθανότητα μη ανίχνευσης ή αδυναμίας καλλιέργειας μικροοργανισμών.
7. Ανασταλτικές ουσίες στον προστατικό ιστό και στις προστατικές εκκρίσεις, όπως υψηλές συγκεντρώσεις ψευδαργύρου και προστατικών αντιμικροβιακών παραγόντων θα μειώνουν περαιτέρω την πιθανότητα για θετικές καλλιέργειες.
8. Η ευαισθησία των μεθόδων PCR αποδείχθηκε βάση μελετών υψηλότερη από τις βέλτιστες μεθόδους καλλιέργειας για την ανίχνευση κάθε μικροοργανισμού.

Στη δεύτερη μελέτη με τίτλο Diverse and Related 16S rRNA-Encoding DNA Sequences in Prostate Tissues of Men with Chronic Prostatitis η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Washington όχι μόνο επιβεβαιώνει τα αποτελέσματα της πρώτης, αλλά προχωρεί σε πιο εξειδικευμένες μελέτες, συσχετίζοντας το γονίδιο 16S rRNA που ανιχνεύθηκε στις μελέτες με αυτό συγκεκριμένων παθογόνων μικροοργανισμών.
Πολύ περιληπτικά, το γονίδιο 16S rRNA είναι παρών σε όλα τα βακτήρια, με διαφορετική φόρμα ανάλογα το βακτήριο. Χρησιμοποιείται στη μοριακή τεχνολογία προκειμένου τόσο να ανιχνευθούν όσο και να κωδικοποιηθούν παθογόνοι μικροοργανισμοί.
Περιληπτικά,  η μελέτη αναφέρει:
Treatment of chronic prostatitis/chronic pelvic pain syndrome is often empirical because clinical culture methods fail to detect prostate-associated pathogens in >90% of patients. Previously, we tested a variety of specific-microorganism PCRs and began a DNA sequence study after we found that 77% of prostatitis patients were PCR positive for prokaryotic rRNA-encoding DNA sequences (rDNAs) despite negative cultures using optimal techniques. In the present study, 36 rDNA clones from 23 rDNA-positive patients were sequenced. This study represents more than twice the total rDNA sequence and more than twice the number of patients in the previous study. The increased number of patients and clones sequenced allowed enhanced phylogenetic analyses and refinements in our view of rDNA species inhabiting the prostate. A continuum of related rDNAs that might be arbitrarily described as two major groups of rDNAs and several minor groups was found. Sequences termed Pros A, identified in 8 (35%) of 23 rDNA-positive patients, grouped with Aeromonas spp. in phylogenetic studies. Sequences termed Pros B, identified in 17 (74%) of 23 rDNA-positive patients, were distinct from previously reported sequences, although all were >90% similar to known gram-negative bacteria. Of the nine patients for whom multiple rDNAs were sequenced, six had biopsy specimens containing rDNAs from more than one species. Four (17%) patients had rDNAs different from those of the Pros A and Pros B groups. Of these four, one patient had rDNA similar to that of Flavobacterium spp., another had rDNA similar to that of Pseudomonas testosteroni, and two patients had rDNAs <70% similar to known rDNAs. These findings suggest that the prostate can harbor bacteria undetectable by traditional approaches. Most of these diverse sequences are not reported in environments outside the prostate. The sequence similarities suggest adaptation of limited groups of bacteria to the microenvironment of the prostate. Further studies may elucidate the relationship of prostate-associated bacteria to chronic prostatitis/chronic pelvic pain syndrome.

1. Η θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού συνδρόμου είναι συχνά εμπειρική, αφού οι καλλιέργειες αποτυγχάνουν να ανιχνεύσουν παθογόνους οργανισμούς στον προστάτη σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% των ασθενών.
2. Σε προηγούμενη μελέτη βρέθηκε ότι το 77% των ασθενών με χρόνια  προστατίτιδα είχαν θετικές PCR παρά τις αρνητικές καλλιέργειες που χρησιμοποιήθηκαν με τις βέλτιστες τεχνικές.
3. Αφού περιγράψει τη δεύτερη μελέτη, αναφέροντας τα groups (pros A – pros B) και τις ομοιότητες στο γονίδιο 16S rRNA που βρέθηκε στις PCR με αυτό γνωστών παθογόνων μικροοργανισμών,
4. Συμπεράνει ότι στον προστάτη μπορούν να υπάρχουν βακτήρια μη ανιχνεύσιμα από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις (καλλιέργειες).
5. Οι περισσότερες από τις διάφορες μοριακές ακολουθίες που βρέθηκαν, δεν αναφέρονται σε περιβάλλοντα εκτός του προστάτη.
6. Οι ομοιότητες των ακολουθιών DNA υποδηλώνουν προσαρμογή περιορισμένων ομάδων βακτηρίων στο μικροπεριβάλλον του προστάτη.
7. Περαιτέρω μελέτες μπορούν να διαφωτίσουν τη σχέση των βακτηρίων που σχετίζονται με τον προστάτη, με το σύνδρομο χρ. προστατίτιδας / χρ. πυελικού άλγους.