Φίλε γεια σου.

Θέλω να σου απαντήσω αλλά από την περιγραφή σου έχω μπερδευτεί λιγάκι:

ΠαράθεσηΤην μέρα που πήγα πριν από αυτόν (?) ήμουν σε ωριλα ο οποιος (...) μου χορήγησε 8-10ημέρες αντιβίωση augmentin 3 φορές την ημέρα .
Στον ωριλα που ήμουν το είπα ότι ξεκίνησα αντιβίωση

Τέλος πάντων εγώ στη θέση σου θα έκανα αυτό που μου είπε ο γιατρός. Όχι γιατί αναγκαστικά έχει δίκιο αλλά γιατί αν δεν το κάνεις θα αναρωτιέσαι αν φταίει αυτό που δεν έγινες καλά. Ενώ αν κάνεις αυτό που σου λέει θα βγάλεις ένα συμπέρασμα.

Happycar θα φτιαχτούν πολλά έμβρια στην εξωσωματική. Τελείως στην τύχη, ένα στα τρία θα είναι από καλό σπερματοζωάριο. Αν χρησιμοποιηθεί μέθοδος IMSI ή κάτι αντίστοιχο, το ποσοστό πιθανά θα είναι σημαντικά υψηλότερο. 

Στην δική μου κατανόηση, ένα "κακό" σπερματοζωάριο είτε δεν θα γονιμοποιήσει ωάριο είτε κι αν το γονιμοποιήσει, το έμβρυο δεν θα τα καταφέρει να εμφυτευτεί ή και να τα καταφέρει δεν θα ζήσει πολλές μέρες. Με άλλα λόγια, αν σου εμφυτέυσουν π.χ. 3 έμβρυα, οι πιθανότητες να "πιάσει" κάποιο ή κάποια είναι με το μέρος των καλών και όχι των κακών.

Αυτό συμβαίνει και όχι ότι θα γεννηθεί άνθρωπος με προβλήματα.

Φίλε σε ευχαριστούμε για τη μαρτυρία σου που νομίζω θα ενδιαφέρει αρκετούς καθώς μέχρι τώρα δεν είχαμε ενημέρωση για ύπαρξη τέτοιας εξειδίκευσης στην Αθήνα. Μετά από αρκετό καιρό έχουμε λοιπόν στο forum και μια νέα ελπιδοφόρα διέξοδο για ομοιοπαθείς που υποφέρουν και αυτό είναι σημαντική εξέλιξη, γι αυτό θεωρώ αυτό το θέμα από τα πιο σημαντικά που ανοίχθηκαν τελευταία.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί μόλις 6 χρόνια πριν, όταν εγώ ψαχνόμουν, το μόνο που μπορούσε να βρει κανείς στο internet ήταν συζητήσεις για αντιβιώσεις και ενέσεις στον προστάτη σε Ιταλίες, Φιλιππίνες και Κίνες.

Είμαι πεπεισμένος ότι σε πολλούς από εμάς η πηγή των προβλημάτων έχει νευρομυϊκή προέλευση και συνεπώς εξειδικευμένη φυσιοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει. Δεν χρειάζεται να πω παραπάνω, έχουν αναλυθεί αυτά σε τόνους κειμένων που υπάρχουν στο φόρουμ.  Το ότι έχεις δει 60% βελτίωση μόνο με φυσιοθεραπεία νομίζω συνηγορεί σε αυτό. Παρόμοια ποσοστά βελτίωσης σε περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα (2-3 μήνες) αναφέρανε αρκετά παιδιά που πηγαίναμε μαζί στον τύπο με τις μαλάξεις (βασικά το κείμενό σου μου θύμισε αρκετά δικες τους μαρτυρίες) και χαμογελάω τώρα που το σκέφτομαι καθώς είχα διατυπώσει τότε την άποψη  ότι η βελτίωση από τις μαλάξεις (σε όσους την είχαν δει) είχε καθαρά φυσιοθεραπευτική προέλευση και τζάμπα τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά χαπακωνότουσαν ταυτόχρονα.

Για το θέμα της διαφήμισης που αναφέρεις: είναι ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε αναφορά-μαρτυρία ακόμα και διαφήμιση που μπορεί να βοηθήσει κάποιους από εμάς, αρκεί να μην γίνεται με παραπλανητικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο. Προσωπικά διαφωνώ με πρώϊμες υποσχέσεις του τύπου "θα σε κάνω καλά" ή "θα σε θεραπεύσω" παρά την καλή θέληση που μπορεί να υποκρύπτουν. Αντίθετα επικροτώ την προσεκτική παρακάτω διατύπωση που προσδίδουν οι λέξεις "μπορεί":

ΠαράθεσηΟταν οι ουρολογοι και γενικη χειρουργοι  δεν βρισκουν το αιτιο , τοτε το προβλημα μπορεί να ειναι μυοσκελετικο και ενας εξιδηκευμενος στο πυελικο εδαφος μπορει να σας θεραπευσει !!

Happykar η ηλικία σου όντως είναι προχωρημένη αλλά όχι απαγορευτική. Θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να προχωρήσετε άμεσα σε εξωσωματική και να μην το κουράσετε άλλο, ώστε να έχετε περιθώριο μερικών προσπαθειών πριν περάσεις τα 42. Δεν νομίζω ότι έχετε χρόνο για προσπάθειες φυσικής βελτίωσης κλπ. Στο κέντρο θα επιλέξουν τα καλύτερα σπερματοζωάρια. 69% κατάτμηση σημαίνει 31% φυσιολογικά, δηλαδή τεράστιος αριθμός. Εγώ κατάφερα να κάνω παιδί όταν βλέπαν 5 σπερματοζωάρια ανά οπτικό πεδίο.

Ντίνα όντως η ιστορία σου μοιάζει πολύ με τη δική μου. Θα δεις ότι αντιμετώπισα τα ίδια διλήμματα και μπορείς να διαβάσεις το σκεπτικό μου, πως κατέληξα να κάνω δεύτερη προσπάθεια με τα εναπομείναντα έμβρυα που τελικά με δικαίωσε σαν απόφαση. Κακά ωάρια νομίζω δύσκολο να γονιμοποιηθούν και να φτάσουν βλαστοκύστες. Δεν σου λέω ότι σίγουρα θα πετύχει η δεύτερη φορά, αλλά το ρίσκο είναι μικρότερο από το να μπεις στη διαδικασία τελείως από την αρχή. Αν τέλος δεν εμπιστεύεσαι τον γιατρό, μπορείς να κάνεις αυτό που έκανα εγώ: να πάρεις τα έμβρια σου και να πας σε άλλον.

Λοιπόν για να τον βγάλω από τον κόπο, τον googleαρα και κάνω εγώ τις συστάσεις.

Ο κος Πάρις Τσομπάνογλου είναι ο διευθυντής του κέντρου Athens Rehab, ενός κέντρου Φυσικοθεραπείας & Αποκατάστασης στην Αθήνα, εξειδικευμένου στο πυελικό έδαφος http://www.athensrehab.gr/about/

Περισσότερα εδώ: http://www.athensrehab.gr/services/pelvic-center/.

Όπως έγραψα και πριν θα ήταν ενδιαφέρον να διαβάσουμε την εμπειρία από παιδιά που ήδη έχουν πάει ή και περισσότερες λεπτομέρειες από τον ίδιο εάν το επιθυμεί.

Γεια σου φίλε. Καλά έκανες και έγραψες. Τα πρώτα που λες είναι λίγο πολύ γνωστά και τα έχουμε συζητήσει εδώ μέσα. Τουλάχιστον εγώ.

Θα ήθελες να μας πεις μερικές περισσότερες λεπτομέρειες για το είδος θεραπείας που προτείνεις; Είναι κάτι συμβατό με της θεωρίες του πρωτόκολλου Wise - Anderson να φανταστώ; Εσύ γράφεις ότι έχεις ήδη δυο ασθενείς από το φόρουμ. Είσαι φυσιοθεραπευτής εξειδικευμένος στο πυελικό έδαφος ή κάτι σχετικό υποθέτω; Τα παιδιά που σε παρότρυναν να γράψεις γιατί δεν μας γράφουν τα ίδια τη μαρτυρία τους να μας βοηθήσουν;

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για όλους μας.

Γεια σου Ντίνα. Εγώ θα ξαναπροσπαθούσα με τις εναπομείνουσες βλαστοκύστες πριν κάνω οτιδήποτε άλλο.

Αν σε τρώει τόσο πολύ η εξέταση καρυότυπου τότε κάντε τη να σου φύγει η ιδέα.

Είναι νωρίς να απογοητευτείς τόσο πολύ, χωρίς να σου δίνω βέβαια άδικο.

Γεια σου Happycap. Χωρίς να είμαι γιατρός δεν νομίζω ότι αυτό που μου περιγράφεις σημαίνει ότι δεν θα κάνετε ποτέ παιδί. Πολύ εύκολα τα έβαψες τόσο μαύρα. Ο σύζυγός σου πιθανά μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση με φυσικούς τρόπους και αν αρχίσεις να πλησιάζεις τα 35 και δεν έχει γίνει κάτι, θα έλεγα να ζητήσετε την βοήθεια κέντρου υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Μπαίνω invader αλλά όχι πολύ τακτικά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι σε εμάς έγινε λάθος η πρώτη προσπάθεια όσον αφορά το κομμάτι του πρωτοκόλλου (και όχι το εμβριολογικό από το οποίο προέκυψε η επιτυχία αργότερα). Δεν θέλω να επαναληφθώ, νομίζω τα γράφω αναλυτικά.

Όλα τα λάθη έχουν σημασία για την επιτυχία. Μπορεί τα 99% να τα κάνουν σωστά και το 1% λάθος να φέρει την αποτυχία. Δεν ξέρω το ιστορικό σας αλλά μην επιμείνετε σε αυτή τη λογική ή σε αυτό το κέντρο.

Ανδροκλή γεια σου.

Κατ'αρχάς -και ελπίζω να μην σε πειράζει- διαχώρισα το μήνυμά σου από το ιστορικό μου για να μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει εύκολα στο μέλλον καθώς αφορά συγκεκριμένο πρόβλημα που μάλλον ενδιαφέρει πολλούς.

Δεύτερον σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι να ξεφύγετε κι εσείς από αυτή τη βασανιστική περίοδο με την καλύτερη δυνατή έκβαση και το ταχύτερο.

Όντως το πρόβλημά σας είναι διαφορετικό. Για να απαντήσω όμως στις ερωτήσεις όσον αφορά εμένα:
-Παρά την ακραία ολιγοασθενοσπερμία δεν έκανα εξέταση κατακερματισμού DNA. Αν συνέχιζε το βάσανό μας μάλλον θα ήταν το επόμενο βήμα πριν δημιουργήσουμε καινούργια έμβρια.
-Η δημιουργία των εμβρίων έγινε με φρέσκο σπέρμα εκείνης της ημέρας αν και υπήρχε κατεψυγμένο διαθέσιμο. Το αναφέρω αναλυτικά.

Τώρα όσον αφορά εσάς:
-Από τον Πάγκαλο σε ερώτησή μου μετά την πρώτη αποτυχημένη εξωσωματική, μου είπαν (όπως ίσως πρόσεξες) ότι δεν είναι απίθανο το σενάριο για το οποίο τρωγόμουν: η πρώτη βιοχημική κύηση μερικών ημερών να οφείλεται σε κακό σπέρμα, που δημιούργησε έμβριο που σταμάτησε να διαιρείται κυτταρικά κάποια στιγμή. Δεν διευκρινίσαμε εκεί τι ακριβώς σημαίνει κακό σπέρμα. Χωρίς να είμαι όμως ειδικός έχω την εντύπωση ότι δύσκολα θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε πιο προχωρημένη κύηση (όπως στη δική σας περίπτωση) όπου το έμβριο έχει προχωρήσει και σχηματίζει καρδιές και όργανα.

-Γενικά τείνω να συμφωνήσω κι εγώ με την άποψη των γιατρών που συμβουλεύεστε. Ότι δεν απαιτείται εξωσωματική και πόσο μάλλον προεμφυτευτικός έλεγχος εμβρίων. Για να γίνει προεμφυτευτικός έλεγχος εμβρίων πρέπει να υπάρχει ένα γνωστό πρόβλημα ώστε οι γιατροί να ξέρουν για τι ψάχνουν (όπως στην περίπτωσή μου). Σε εσάς δεν έχει βρεθεί κάποιο πρόβλημα για το οποίο να ελέγξουν τα έμβρια. Δεν υπάρχει γενικός προεμφυτετικός έλεγχος "καλού-κακού".

-Το πρόβλημα του κατακερματισμού που έχεις σε κάποιον μικρό βαθμό σχετίζεται κυρίως με δυσκολίες στη σύλληψη. Σε εσάς όμως απ'ότι καταλαβαίνω το πρόβλημα δεν είναι η σύλληψη, η οποία γίνεται μια χαρά, ώστε να απαιτείται να καταφύγετε σε εξωσωματική. Σε εσάς το πρόβλημα είναι ότι η σύζυγος δεν κρατάει την εγκυμοσύνη. Καθ'έξιν αποβολές όπως λέγεται.

-Η ιστορία σου μου θυμίζει πολύ αυτή ενός φιλικού μου νεαρού ζευγαριού. Μετά από 4-5 αποβολές όπου πάλι δεν μπορούσαν να βρουν οι γιατροί κανένα πρόβλημα, στραφήκαν σε έναν γυναικολόγο εξειδικευμένο στις καθ'έξιν αποβολές. Τώρα χαίρονται τα δυο τους παιδάκια και πίνουν νερό στο όνομά του. Σου δίνω με χαρά το όνομά του και ελπίζω να αποδειχτεί η λύση που ψάχνετε: λέγεται Αντώνης Νικολουδάκης.

Το site του είναι αυτό: http://www.nikoloudakis.gr/

Αν ήμουν στη θέση σου και τίποτα από αυτά δεν έπιανε και τελικά η αιτία του κατακερματισμού μου έτρωγε το μυαλό παρά τα όσα μου λένε οι γιατροί, θα κοίταζα ως έσχατη λύση να κάνω εξωσωματική με τη μέθοδο IMSI.

Κατά τα άλλα θα σου έλεγα ότι συμφωνώ με όσα γράφεις. Νομίζω ότι το πρόβλημά σας θα ξεπερασθεί και θα τα καταφέρετε αλλά κάντε τις κινήσεις σας γρήγορα. Η γυναίκα σου είναι σχετικά νέα αλλά ο καιρός περνάει.

Ελπίζω να μπεις ξανά εδώ και να γράψεις καλά νέα.

Φαέθων

Κεφάλαιο 27: Ιθάκη

Βασικά εδώ και καιρό η διήγησή μου έχει τελειώσει όσον αφορά τις διαδικασίες που ακολούθησα και τα σημεία, ως εκ τούτου, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ή να δώσουν ιδέες και κατευθυντήριες γραμμές σε ζευγάρια με αντίστοιχα προβλήματα. Θεωρούσα ότι το να περιγράψω την φυσική κατάληξη, τη γέννα, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ίσως έκανα λάθος. Έχω λάβει πολλά προσωπικά μηνύματα από ζευγάρια που με ευχαριστούν για την ελπίδα που τους έδωσα και που "αγωνιούν" να μάθουν την κατάληξη. Αν μέχρι τέλους πήγαν όλα καλά.

Ναι, πήγαν όλα καλά. Προσθέτω λοιπόν εδώ ένα τελευταίο ίσως κεφάλαιο, το οποίο συναισθηματικά ολοκληρώνει την διήγηση.

Είναι ένα καλοκαιρινό πρωϊνό του 2015. Οι 40 εβδομάδες της κύησης ολοκληρώνονται σε μία εβδομάδα, πράγμα που σημαίνει ότι ζούμε στον πυρετό του ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να αποφασίσει ο πολυαναμενόμενος μικρούλης πως ήρθε η ώρα να μας συστηθεί.

Το πρωϊ ξυπνάω για δουλεια και κάπως περιέργως με έχει προλάβει η σύζυγός μου και είναι τουαλέτα. Μετά που τρώω και ανεβαίνω να πάρω την τσάντα μου την βρίσκω αντί να κοιμάται να κάθεται στο κρεβάτι με ένα περίεργο ύφος. Την ρωτάω τι συμβαίνει και μου λέει ότι νοιώθει πονάκια σαν περιόδου. Τη ρωτάω αν μπορεί να είναι τοκετός αλλά δεν είναι σίγουρη τι συμβαίνει γιατί την πονάει επίσης εδώ και λίγες μέρες και η μέση της λόγω βάρους και μπορεί να μπερδεύει τους πόνους. Της λέω να με ενημερώνει στην δουλειά γιατί θα είμαι ανήσυχος και ότι θα έχω το νου μου. Ξεκινάω να φύγω και 5 λεπτά μετά, με παίρνει τηλέφωνο και με γυρίζει πίσω. Όταν φτάνω πίσω στο σπίτι, μου λέει ότι είδε νερά να τρέχουν.

Λίγο πανικοβάλλομαι με το ότι η ώρα της κρίσης έφτασε. Προσπαθώ να σκεφτώ τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να πάρουμε μαζί. Ευτυχώς η η σύζυγός μου τα έχει έτοιμα.

Και βέβαια εννοείται ότι δεν θα υπήρχε προειδοποίηση και ότι έχουμε μπει στο κρίσιμο διάστημα αλλά τυχαίνει σε μέρα που έχω ταυτόχρονα πολλές δουλειές στο γραφείο. Παίρνω τηλ. τον συνάδελφό μου και προσπαθώ να τον ενημερώσω αγχωμένα για το τι δουλειές έχουμε και το τι έχει να κάνει.

Η σύζυγός μου παίρνει την μητέρα της και τον πατέρα της από το αυτοκίνητο καθώς οδηγώ προς το μαιευτήριο. Φτάνουμε εκεί περίπου στις 8:30 την παίρνουν και μετά από μιση περίπου ωρα με ενημερώνουν ότι όντως έχουμε τοκετό αλλά είναι ακόμα πολύ ανώριμος και ότι θα έχουμε ώρα μπροστά μας. Κάνω εισαγωγή, και στη συνέχεια η μαία με την οποία συνεργάζεται ο γυναικολόγος μας, μια υπέροχη κοπέλα και επαγγελματίας με ντύνει με ρούχα χειρουργείου και με βάζει μέσα.

Με δυο, αν θυμάμαι καλά, εξόδους της 1-1,5 ώρας (η πρώτη περίπου στις 10:30 το πρωϊ για να υποδεχτώ τους γονείς της γυναίκας μου που έρχονται αλλά και για να βγω έξω να κάνω μερικές δουλειές και η άλλη για να φάω αλλά και να πιω ένα-δυο...ποτά να πέσει η έντονη ένταση της αναμονής που σε σκοτώνει) η ώρα φτάνει κάπου 5 το απόγευμα όταν μπαίνω μέσα στην αίθουσα τοκετών για τελευταία φορά.

Συνδεδεμένοι με την κοιλιά της συζύγου μου είναι δυο αισθητήρες που μετρούν τους παλμούς του μωρού. Το μωρό μας έχει σχετική βραδυκαρδία όπως όλη η οικογένεια. Μερικές φορές όμως το σήμα χάνεται και το πράγμα αυτό σφυρίζει και τρελαίνομαι ειδικά όταν ο γιατρός και η μαια είναι αποντες. Η προσοχή μου για ώρες είναι σε αυτό το πράγμα. Η διαστολή του τραχήλου της μετράται ανά ώρα και έχουμε φτάσει στα 8 εκατοστά από 1 που ήταν το πρωι όταν ήρθαμε.

Κάπου στις 6-6:30 το απόγευμα τα πράγματα που μέχρι τώρα είχαν κυλήσει καλά έχουν δείξει να χαλάνε.

Πρώτον με την τρίτη δόση επισκληρίδιου, η σύζυγός μου που έχει ευαισθησία στην αναισθησία κάνει εμετό και αρχίζει να τρέμει σαν το ψάρι. Παράλληλα έχει σηκώσει πυρετό 37,5.

Δεύτερον, το μωρό βγαίνει με το κεφάλι να κοιτάει πάνω αντί κάτω που πρέπει. Σιγά σιγά και με τις πιέσεις της γυναίκας μου στρίβει αλλά όχι όσο πρέπει. Αυτό δεν είναι καταστροφικό ειδικά δεδομένου ότι το δικό μας είναι μικρόσωμο αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Το κακό όμως είναι ότι για τις τελευταίες 2 ώρες η διαστολή έχει κολλήσει στα 8 εκατοστά. Θελει άλλα 2 για να φτάσει στα 10 και να θεωρηθεί τέλεια αλλά το μωράκι δείχνει να έχει κολλήσει, να έχει κουραστεί και να μην είναι πολύ «χαρούμενο» όπως λέει ο γιατρός (για τις βραδυκαρδίες που κάνει κινούμενο στο 100-130 και πέφτοντας για κάποιες στιγμές ακόμα και κάτω από 100). Της λέει ότι υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας και ότι αν στην επόμενη μία ώρα δεν προοδεύσει η διαδικασία θα πρέπει να κάνει καισαρική.

Η γυναίκα μου που δεν το θέλει καθόλου να πάει σε καισαρική, παίρνει τα πράγματα στα χέρια της και τους ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει. Αρχίζουν να τις δίνουν εντολές για πιέσεις ενώ εγώ τρομερά κουρασμένος και με το κλιμακούμενο πολύωρο άγχος να με έχει καταβάλει αφήνω ένα ανήσυχο μυαλό να καλπάζει και να με προετοιμάζει για τραγωδία. Κάποια στιγμή και με τη βοήθεια και της γυναίκας μου αλλά και με τις ενέργειες του γιατρού η διαστολή καταλήγει τέλεια και ο γιατρός της λέει ότι είναι η ώρα να την πάρουν στον θάλαμο τοκετού όπου θα βοηθήσει τραβώντας το μωρό με βεντούζα. Με ρωτάνε αν θέλω να ακολουθήσω αλλά με προειδοποιούν ότι θα είναι δύσκολη διαδικασία. Είμαι τρελά αγχωμένος και σκέφτομαι ότι και για την γυναίκα μου ίσως να είναι καλύτερο να μην είμαι μέσα αφού αν κάτι πάει στραβά μπορεί να πανικοβληθώ.

Τότε μου λένε ότι θα πρέπει κανονικά να βγω έξω με τους επισκέπτες αφού δεν κάνει να παραμείνω μόνος μου στις αίθουσες τοκετών. Αυτό στιγμιαία με κάνει να το ξανασκεφτώ γιατί δεν θέλω να αγχώσω τους γονείς της αλλά τελικά με αφήνουν με έγκριση της προισταμένης. Ζητάω διαβεβαίωση από την μαία ότι δεν θα διακινδυνεύσει κανείς από τους δύο και με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά γιατί αν δεν δουλέψει φυσιολογικά θα πανε σε καισαρική. Εγω όμως φοβάμαι την καισαρική λόγω της μικρής ανοχής της γυναίκας μου στην αναισθησία.

Μόλις την παίρνουν και φεύγουν, ξαφνικά το δωμάτιο με την μεγάλη ένταση και τη βαβουρα ησυχάζει και μένω μόνος κάτω από τις λάμπες. Στο κρεβατι λερωμένα –σαν ματωμένα- σεντόνια. Ειμαι τρελά αγχωμένος και προσεύχομαι σε όποιον άγιο νομίζω ότι μπορεί να με ακούει και κυρίως στον Αρχάγγελο Μιχαήλ αλλά περισσότερο στον Αγιο Στυλιανό τον οποίο χάρη στην 1η χοριακή την ημερομηνία της εορτής του έχω κατατάξει στους προστάτες του μωρού μου. Θέλω να βάλω τα κλάματα από την ένταση.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια μεσήλικας καθαρίστρια να σκουπίσει. Το σκηνικό είναι σουρεάλ. Εγώ μόνος μου τρελαμένος παρέα με...τους αγίους μου και εκείνη αδιάφορη να σκουπίζει. Παραξενέυεται που με βλέπει αλλά όταν τις λέω τι γίνεται μου λέει ότι ο γιατρός είναι πολύ καλός και ότι όλα καλά θα πάνε και ξαφνικά κοιτάει αφουγράζεται και μου λέει: «μα να...γεννήσατε».

Θεωρώ ότι κάνει λάθος γιατί δεν πάνε καν 5 λεπτά που έχουν πάρει την γυναίκα μου, αλλά αυτή επιμένει και τότε βγαίνει η προϊσταμένη και μου λέει: «ελάτε»...Η ώρα είναι 19:30 περίπου. Πηγαίνω μαγεμένος και βλέπω την γυναίκα μου alert και χαμογελαστή, καμία σχέση με πριν που ήταν σαν μαστουρωμένη και πέρα στο νιπτήρα βλέπω να πλένουν κάτι που κλαψουρίζει απαλά σαν γατί: «ουααα.....ουααααα» βλέπω ένα ανθρωπάκι. Το ζυγίζουν: 2520 μικρούλι και 48 cm ύψος. Της το βάζουν πάνω της και βλέπω τον γιο μου για πρώτη φορά. Τον γιο μου, αυτά τα λίγα αβοήθητα κυτταράκια στα οποία στέλναμε όλες μας τις ευχές μερικούς μήνες πριν. Τον γιο μου που 9 μηνες μας έκρυβε το προσωπάκι του στους υπέρηχους. Που φοβόμουν αυτή τη στιγμή και αναρωτιόμουν αν όλα θα είναι ok. Είναι όλα ok.

Τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα από χαρά και συγκίνηση αλλά και από ανακούφιση απ'όλο αυτό το άγχος. Σε μια στιγμή φρικάρω που το βλέπω να βγάζει αφρούς από το στόμα –ειδικά που αυτή ήταν από τις τελευταίες εικόνες που είχα από τον πατέρα μου που πέθανε στα χέρια μου.  Οι γιατροι-νοσηλευτές-μαίες εκεί μου λένε ότι είναι φυσιολογικό: βγάζει τα υγρά που είχε στη μήτρα. ..τι παράξενο πράγμα: με αφρούς στο στόμα ένας άνθρωπος να τελειώνει τη ζωή του και ένας άλλος να την αρχίζει.

Βγαίνω έξω να πω τα καλά νέα και να καθησυχάσω τους γονείς της γυναίκας μου. Τους αγκαλιαζω και τα λέμε. Σε λίγο φέρνουν το μωρό να το δουν και μου κάνει εντύπωση πόσο alert είναι. Μας «συστήνεται» μιξοκλαίγοντας –λες και το κάνει επειδή πρέπει- και παράλληλα μας περιεργάζεται καλά-καλά σε σημείο που σχεδόν...ξεχνάει να κλάψει. Από τη γέννα το κεφάλι του είναι...μακρόστενο σαν ξωτικάκι!. Μετά από λίγο μας φέρνουν και τη γυναίκα μου και μετά την παίρνουν για κάνα δύωρο για τυπική παρακολούθηση. Στη συνέχεια της δίνουν δωμάτιο. Έχει δίπλα της μια συμπαθητική κυρία που έχει γεννήσει το δεύτερό της. Της φέρνουν και το μωρό και προσπαθεί να το πρωτοθηλάσει (έγινε και λίγο μετά τη γέννα) και πάλι μου κάνει εντύπωση πως  το μωρό αυτό φαίνεται να μας παρατηρεί. Μου φαίνεται πολύ έξυπνο τυπάκι. Έχει παει 11 όταν επιστρεφω σπίτι και ψοφάω στον ύπνο εξαντλημένος από τις τεράστιες συγκινήσεις όλης αυτής της ημέρας.

Την επόμενη μέρα πάλι δεν πάω στη δουλειά.  Ξυπνάω χαράματα από την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι ειναι πως ξυπνάω σε έναν πλανήτη που πάνω του υπάρχει ο γιός μου. Είναι το πρώτο του πρωϊνό. Είναι το αντίθετο συναίσθημα από την αίσθηση απώλειας ότι είμαι σε έναν πλανήτη που δεν υπάρχει πάνω πλέον ο πατέρας μου όταν τον έχασα. Παίρνω φωτογραφία αυτό το πρώτο του πρωϊνό να το θυμάμαι.

Πέρασε ενάμισης χρόνος από τότε με πολλές δύσκολες μέρες και βέβαια τεράστιες χαρές. Ο γιος μου μεγαλώνει και γεμίζει την ζωή μας. Όλα αυτά που πέρασα μέχρι να τον κρατήσω στα χέρια μου, οι χαρές, οι λύπες, η αγωνίες, οι απογοητεύσεις έχουν απωθηθεί σαν ένα μακρινό όνειρο.

Τα βράδια τον παίρνω αγκαλιά για να κοιμηθεί. Κρατάω αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι, νοιώθω τα χεράκια του πάνω μου, τα μαλλιά του να μου γαργαλούν τα μάγουλα και γεμίζω ολόκληρος μυρωδιά μωρουδίλας κι αυτός νοιώθει ασφάλεια και αποκοιμιέται στον ώμο μου. Νοιώθω ότι είναι η μεγαλύτερη χαρά που αξιώθηκα να ζήσω.

Νοιώθω περήφανος για τον αγώνα που έδωσα για να τον αποκτήσω. Και κάποια στιγμή θα μάθει το πόσο πολύ αγωνίστηκα γι αυτό. Κι όμως ξέρω ότι αυτά που πέρασα εγώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνούν άλλα ζευγάρια.

Κάπου εδώ κλείνω αυτή τη διήγηση και ίσως εν καιρώ να επανέλθω να κάνω μια περίληψη των συμπερασμάτων που έβγαλα απ'όλη αυτή την ιστορία, βλέποντάς την πλέον από κάπως μακριά.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Πόσοι από εμάς έχουμε ακούσει αυτή την ατάκα από γιατρούς που δεν μπορούσαν να μας βρουν τίποτα;

Αυτό μου θύμησε το πολύ ενδιαφέρον παρακάτω ιατρικό άρθρο που βρήκα στο διαδίκτυο. Ο συγκεκριμένος ιατρός απ'ότι κατάλαβα εξειδικεύεται στον χρόνιο πόνο και στην αντιμετώπιση με βελονισμό και απευθυνόμενος γενικά δίνει κάποια σημεία που έχουν ιδιαίτερη αξία για ασθενείς με Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους.

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ.

Όταν ο οξύς πόνος μεταπίπτει σε χρόνιο, τότε δεν αποτελεί το σύμπτωμα μιας πάθησης, αλλά είναι από μόνος του μια πάθηση. Διαρκεί περισσότερο από την αναμενόμενη πορεία της πάθησης ή της κάκωσης. Σύνηθες χρονικό διάστημα από 3-6 μήνες.

Στο παρελθόν η απάντηση στο χρόνιο πόνο ήταν: « όλα είναι στο μυαλό σου». Ένας χρήσιμος ορισμός είναι ο εξής: «ο πόνος είναι ότι περιγράφει το άτομο, που τον βιώνει και υπάρχει όταν λέει ότι υπάρχει». Η Διεθνής Ένωση για τη Μελέτη του Πόνου λέει ότι είναι « μια δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία, σε συνδυασμό με πραγματική ή δυνητική βλάβη των ιστών, ή περιγράφεται με τους όρους μιας τέτοιας βλάβης».

Ο πόνος μεταδίδεται μέσω του σώματος με το νευρικό σύστημα, όταν οι νευρικές απολήξεις ανιχνεύουν βλάβη σε ένα μέρος του σώματος. Τα νεύρα μεταδίδουν την προειδοποίηση μέσω συγκεκριμένων νευρικών οδών στον εγκέφαλο, όπου τα σήματα ερμηνεύονται ως πόνος.

Σήμερα οι ειδικοί του πόνου μπορούν να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται η αίσθηση του πόνου: τον τρόπο με τον οποίο το νευρικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου του νωτιαίου μυελού, αλληλεπιδρά με τον εγκέφαλο, έτσι ώστε να δημιουργήσει την αίσθηση του πόνου.

Η γνώση του συστήματος των νευροδιαβιβαστών, των χημικών δηλαδή αγγελιοφόρων, που μεταβιβάζουν τα νευρικά σήματα, έχει ανοίξει το δρόμο σε σημαντικές νέες μεθόδους αντιμετώπισης του πόνου. Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται αυτούς τους χημικούς αγγελιοφόρους, ώστε να αλλάξει ο τρόπος που αλληλεπιδρούν με τα σήματα του εγκεφάλου. Αυτό οδήγησε στη χρήση αντικαταθλιπτικών και άλλων φαρμάκων, τα οποία λειτουργούν με συγκεκριμένες χημικές ουσίες του εγκεφάλου, οι οποίες επηρεάζουν τα συναισθήματα και βοηθούν στην αντίληψη του πόνου. Υπάρχουν, πλέον φάρμακα τα οποία είναι πολύ αποτελεσματικά.

Με αυτές τις γνώσεις, οι ειδικοί του πόνου συνταγογραφούν τώρα φαρμακευτικές θεραπείες που επιτίθενται στο μέτριο έως σοβαρό χρόνιο πόνο, από διαφορετικές οπτικές γωνίες: καινοτόμα φάρμακα, τεχνικές που στοχεύουν στα νεύρα, και αντλίες χορήγησης φαρμάκων, που προσφέρουν μια ισχυρή αναλγησία στις νευρικές ρίζες. Οι γιατροί επίσης εγκρίνουν τη χρήση ψυχοθεραπείας, τεχνικές χαλάρωσης, ύπνωση και εναλλακτικές θεραπείες, όπως ο βελονισμός, που στηρίζονται στην όλο και ισχυρότερη ένδειξη σύνδεσης νούς-σώματος στην ανακούφιση του χρόνιου πόνου.

Υπάρχουν ακόμη πολλά να μάθουμε, αλλά η έρευνα έχει δώσει ενδείξεις για την ανάπτυξη ακόμη και νεότερων θεραπευτικών επιλογών.

Θεραπευτικές επιλογές
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί ασθενείς προσέρχονται για θεραπεία στα τελικά στάδια του χρόνιου πόνου, όταν είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσει η θεραπεία, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει για επιτυχή αντιμετώπιση του πόνου.

Όταν ο πόνος είναι σοβαρός τότε οι γιατροί στρέφονται σε ισχυρότερα φάρμακα για την αντιμετώπιση του.

Συμβουλευτική για καλύτερη αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου
Είναι πολύ δύσκολο να ζεις με ένα χρόνιο πόνο, ο οποίος οδηγεί σε κατάθλιψη, άγχος, θυμό και μπορεί να επιδεινώσει τον πόνο. Τα αρνητικά συναισθήματα μειώνουν τα ενδογενή οπιοειδή του σώματος και αυξάνουν την ευαισθησία του στον πόνο. Όταν ο χρόνιος πόνος εγκατασταθεί, η ζωή του ατόμου συρρικνώνεται για να δώσει τη θέση της στον πόνο. Οι δραστηριότητες περιορίζονται και αυτό διαιωνίζει το φαύλο κύκλο του πόνου, καθώς η αντίληψη του πόνου γίνεται όλο και χειρότερη. Η υγεία, η εργασία και οι διαπροσωπικές σχέσεις «αιμορραγούν». Οι διαταραχές του ύπνου και της διάθεσης, διαιωνίζουν την αίσθηση του πόνου.

Με τη συμβουλευτική, οι ασθενείς αποκτούν δεξιότητες για τη διαχείριση του χρόνιου πόνου. Μπορούν επίσης να βρουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα, που τους προκαλούν στρες και κατάθλιψη, να ανακτήσουν τον αυτοέλεγχο και την ευχαρίστηση στη ζωή τους.

Εναλλακτικές προσεγγίσεις στο χρόνιο πόνο
Το άγχος επιδεινώνει τον πόνο, έτσι μια τεχνική χαλάρωσης είναι πολύ χρήσιμη σε όλους τους τύπους του πόνου. Όταν ο ασθενής είναι αναστατωμένος με κάτι, ο πόνος του θα ανέβει αρκετά σημεία στην κλίμακα του πόνου

Οι τεχνικές χαλάρωσης είναι ένα σημαντικό μέρος της θεραπείας του πόνου. Βαθιές αναπνοές, διαλογισμός, καθοδηγούμενη νοερή απεικόνιση, και ύπνωση επιτρέπουν το μυαλό να βοηθήσει το σώμα. Η τακτική εξάσκηση, βοηθά στη μείωση του στρες και στην προώθηση της χαλάρωσης, η οποία βοηθά στην ανακούφιση του χρονίου πόνου.

Ο βελονισμός.
Mια παραδοσιακή κινέζικη τεχνική, έχει κερδίσει το σεβασμό στη Δυτική Ιατρική. Το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας αναγνωρίζει το βελονισμό ως ένα αποτελεσματικό μέτρο αντιμετώπισης του πόνου, ιδιαίτερα σε πονοκεφάλους και οσφυαλγίες και προτείνει ότι η τεχνική μπορεί να βοηθήσει και σε άλλες καταστάσεις χρονίου πόνου, όπως σε αρθρίτιδα, ινομυαλγία και σε μυϊκούς πόνους (10).

Ο βελονισμός είναι εξαιρετικά χρήσιμος με τον πόνο και όλο και περισσότερες ασφαλιστικές εταιρείες του εξωτερικού καλύπτουν θεραπείες με βελονισμό.

ΓΡ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ"

http://health.in.gr/sexualhealth/article/?aid=1500110739

Αθήνα
Γράφουν οι Κωνσταντίνος Ρόκκας* και Νικόλαος Ιωακειμίδης**

Εκτός από την αύξηση των καρδιακών συμβαμάτων, η καθιστική ζωή και η μειωμένη σωματική άσκηση αποτελούν βασικοί παράγοντες και για την εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας. Αναμφισβήτητα, όσο λιγότερο χρόνο αφιερώνουμε για άσκηση τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα.

Έχει υπολογιστεί ότι οι άνδρες που ασκούνται περίπου 3 ώρες την εβδομάδα έχουν 20-30% λιγότερο κίνδυνο να εμφανίσουν στυτική δυσλειτουργία σε σχέση με όσους αφιερώνουν πολύ λιγότερο χρόνο για άσκηση. Βρέθηκε ακόμη ότι ο κίνδυνος για να εμφανιστεί στυτική δυσλειτουργία σε όσους σπαταλούν πάνω από 5 ώρες την ημέρα στην τηλεόραση και τον υπολογιστή είναι 3 φορές μεγαλύτερος σε σχέση με τον κίνδυνο που διατρέχουν τα άτομα που αφιερώνουν λιγότερο από μια ώρα την ημέρα για τις ίδιες δραστηριότητες.

Στον παχύσαρκο άνδρα που ακολουθεί καθιστική ζωή, η μέτριας έντασης αεροβική άσκηση για 2,5-3 ώρες την εβδομάδα σε συνδυασμό με τη υιοθέτηση μεσογειακού τύπου διατροφής μπορεί να αποφέρει ευεργετικά οφέλη όσον αφορά τη στυτική διαταραχή. Η βελτίωση αυτή πιστεύεται ότι οφείλεται στην κινητοποίηση μηχανισμών που βοηθούν στην επιδιόρθωση των βλαβών που έχει υποστεί το ενδοθήλιο, δηλαδή ο εσωτερικός χιτώνας των αρτηριών που ευθύνεται για τη χάλαση των λείων μυών στο αγγειακό τοίχωμα και τη διαστολή των πεικών αρτηριών. Τα οφέλη στη σεξουαλική ζωή από την ήπιας-μέτριας έντασης άσκηση με κατάλληλη καθοδήγηση είναι εμφανή ακόμα και σε σταθεροποιημένους κλινικά ασθενείς με χρόνια επηρεασμένη καρδιακή λειτουργία.

Παρά την τεκμηριωμένη μέσα από κλινικές μελέτες ευεργετική επίδραση της άσκησης στη στυτική λειτουργία, υπάρχουν ακόμα κενά στη βιβλιογραφία για τον καταλληλότερο καθημερινό ή εβδομαδιαίο χρόνο φυσικής άσκησης που χρειάζεται για να υπάρχει εμφανής βελτίωση. Στις πιο πρόσφατες οδηγίες της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρίας για τη μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου προτείνεται στους άνδρες με στυτική δυσλειτουργία μέτριας έντασης φυσική δραστηριότητα με συχνότητα 3-4 φορές την εβδομάδα, συνολικής διάρκειας 40 λεπτών τη φορά.

Ο ρόλος του στρες 

Η αμφίδρομη σχέση που έχει η στυτική δυσλειτουργία με το άγχος, την κατάθλιψη και το χρόνιο στρες μπορεί να είναι δύσκολη στην προσέγγιση, αποτελεί ωστόσο αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπείας των ανδρών με στυτική διαταραχή.

Σε ανασκόπηση των μελετών που έχουν γίνει μέχρι στιγμής έχει διαπιστωθεί ότι η συνδυασμένη φαρμακευτική (με αναστολείς της 5-φωσφοδιεστεράσης) και ψυχοσυμβουλευτική-με διάφορες μορφές- θεραπεία αποφέρει καλύτερα αποτελέσματα συγκριτικά με καθεμιά από τις δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις όταν ακολουθείται μόνη της.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ευρήματα πρόσφατης μελέτης που έδειξαν ότι τα αυξημένα επίπεδα στο σάλιο της κορτιζόλης, που σχετίζονται με το στρες, μειώθηκαν ταυτόχρονα με τη βελτίωση της σεξουαλικής ζωής μετά από 8 εβδομάδες σε όσους παράλληλα με τη λήψη φαρμάκου για τη στυτική δυσλειτουργία ακολούθησαν ασκήσεις χάλασης των μυών και αναπνευστικές ασκήσεις του διαφράγματος.

Είναι σημαντικό λοιπόν να αναγνωρίζεται και να θεραπεύεται σωστά το παθολογικό ψυχοσωματικό υπόβαθρο των ανδρών με στυτική δυσλειτουργία, επειδή όχι μόνο επιδεινώνεται από τη στυτική διαταραχή που υπάρχει αλλά και επειδή από μόνο του συντελεί στην περαιτέρω επιδείνωσή της. Η φαρμακευτική θεραπεία θα πρέπει να συνοδεύεται και από κατάλληλη συμβουλευτική καθοδήγηση και άσκηση για τα άτομα με καθιστική ζωή ως αποφασιστικό βήμα στη βελτίωση της ποιότητας της σεξουαλικής ζωής.

* Ο Κωνσταντίνος Ρόκκας, Χειρούργος Ουρολόγος-Ανδρολόγος, είναι υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστημονικός συνεργάτης της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής, πρώην Ταμίας της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας και μέλος σημαντικού αριθμού επιστημονικών εταιρειών.

**Ο Νικόλαος Ιωακειμίδης είναι Καρδιολόγος, επιστημονικός συνεργάτης της Α' Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής.