To manila protocol έχει μείνει πλέον στην ιστορία για πολλούς ως "απάτη", εντός ή εκτός εισαγωγικών . Μετά τις πρώϊμες μαρτυρίες κάποιων "θεραπευμένων" κατά τη δεκαετία του 90 και τις δηλώσεις του Feliciano ότι θεραπεύει 100% των περιπτώσεων (ναι, είπε τέτοιο πράγμα πράγμα, το οποίο αργότερα αναγκάστηκε να μειώσει στο "ταπεινό" 95% μετά από πολύ κράξιμο στο ιντερνετ από πρώην ασθενείς του που εξακολουθούσαν να έχουν τρομερές ενοχλήσεις ), πράγμα που έκανε ορδές προστατιδοπαθών να ταξιδεύουν στις Φιλιπίνες για θεραπεία, ξέσπασε ένα τσουνάμι καταγγελιών που αποκάλυψε ότι το manila protocol στην καλύτερη των περιπτώσεων προκάλεσε μια βραχυχρόνια βελτίωση των συμπτωμάτων σε μερικούς μόνο πάσχοντες. Οι παράγοντες που επέτρεψαν στον Feliciano να βγάλει λεφτά με τη σέσουλα μέχρι να ξεθωριάσει η "θαυματουργή" θεραπεία του ήταν κυρίως:

Πρώτον, η φυσική ανάγκη του κοσμάκη για ελπίδα που οδήγησε με τη σειρά της σε βιαστικές μαρτυρίες περί θεραπείας όσων νόμισαν για λίγο ότι βλέπουν κάποια βελτίωση (και οι οποίες μαρτυρίες έριχναν για καιρό στάχτη στα μάτια των υπόλοιπων που δεν έβλεπαν καμιά διαφορά).

Δεύτερον, η τεχνική "διατήρησης της ελπίδας" από τον Feliciano (αλλά και τους ακόλουθους / μιμητές του όπως ο Ilya Kaplοun στο Τορόντο και ο Polachek ή Polacheck στο Tucson), του στυλ: "πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον 4 μηνες μετά τη θεραπεία για να δεις αποτελέσματα" και διάφορες παραλλαγές αυτών, όπως το "μάλλον έχεις κι άλλο δύσκολο μικρόβιο στον προστάτη, είσαι δύσκολη περίπτωση, πρέπει να κάνεις κι άλλες συνεδρίες" που χρησιμοποιεί ευρέως σύμφωνα με μαρτυρίες ειδικά ο Polachek  .

Αν θέλετε να ενημερωθείτε περισσότερο για τον φάκελο manila protocol με πολλές μαρτυρίες εδώ: http://groups.google.com/group/sci.med.prostate.prostatitis/browse_thread/thread/fd4105cd6aecf020