Αγαπητοι συναδελφοι, καλη σας ημερα.
Εχω καιρο να μπω ποσο μαλλον να γραψω κατι, ενα χρονο ισως και παραπανω.
Λοιπον δεν ξερω, αν η ιστορια μου του τελευταιου χρονου ανηκει σ αυτο το θρεντ, αλλα εγω θα την βαλω εδω, γιατι στο κατω κατω ειναι μια ιστορια επιτυχιας εστω και ατελους.
Κανοντας μια γρηγορη περιληψη της παθησης μου θα πω, οτι αφου ταλαιπωρηθηκα για κανα τετραμηνο με αντιβιωσεις προπερσι το φθινοπωρο, χωρις τα συμπτωματα μου να μ αφηνουν ουτε στιγμη και αφου εκανα ενα μικρο τουρ σε γιατρους κυριως ανικανους και οχι απατεωνες. Βρηκα το φορουμ και εκτος απο τις πολυτιμες συβουλες, που πηρα, κυριως χαλαρωσα. Δεν ειμαι τρελος, δεν συμβαινει μονο σ εμενα, εχω κατι που δεν οδηγει στον καρκινο, δεν εχω το εξωγηινο υπερμικροβιο στον προστατη μου, που οι γηινες αντιβιωσεις δεν το πιανουν.
Δεν εκανα δραματικες αλλαγες. Περιορισα την γλουτενη, τον καφε, το αλκοολ και την ζαχαρη. Μειωσα το τσιγαρο και το σεξ (με την γυναικα και με τον εαυτο μου), εκανα δυο τρεις φυσιοθεραπειες για μεση και trigger στους γλουτους, τηρουσα ευλαβικα προγραμμα διατασεων, συνεχισα την γυμναστικη, που ετσι και αλλιως παντα εκανα στην ζωη μου και that was it. Τα συμπωματα αρχισαν σταδιακα να μειωνονται, ωσπου σταματησα να δινω σημασια στις μικροενοχλησεις και σταματησαν να μου δινουν και αυτες.
Καπου εκει το φιλοσοφησα. Εβαλα κατω την ζωη μου και ειδα και καταλαβα. Καταρχας εχω θεματακια με την ψυχολογια μου. Το μυαλο μου, απο την εφηβεια μου και μετα, διαλεγει randomly ενα μερος του σωματος μου και το κανει να ποναει, προφανως για να εξωτερικευεσει αλλα προβληματα. Ωμοι, αυχενας, μεση, αγκωνες, γονατα, πονοκεφαλοι και τωρα το πυελικο αλγος και τα συμπτωματα του. Ολα αυτα με σερναν σε βαρβατες καταθλιψεις και εγω παντα πιστευα, οτι οι καταθλιψεις ηταν το αποτελεσμα των παραπανω πονων. Στην ουσια ηταν το αντιθετο.
Εχω καταθλιψη, αυτη μου δημιουργει πονους, για να εχω αν θελετε την δικαιολογια στον εαυτο μου, οτι εχω καταθλιψη. Ακουγεται μπερδεμενο γι αυτο θα φερω ενα παραδειγμα. Παρατηρησα, πως οταν πονουσε ο αγκωνας μου, τελειως τυχαια χτυπουσα χωρις να το θελω, τουλαχιστον συνειδητα, τον αγκωνα μου σε πορτες και γωνιες τοιχων, ακριβως στο σημειο που πονουσα. Τον χτυπουσα 4 με 5 φορες την μερα. Οταν δεν ποναει ο αγκωνας μου, δε το χτυπαω ποτε. Πως εξηγηται κατι τετοιο;
Θυμηθηκα επισης, οτι ειχα συμπτωματα πυελικου αλγους απο τον καιρο, που ημουν φοιτητης. Πονουσαν τ αρχιδια μου, ειχα ζελεδακια στο σπερμα, το μπαλακι του γκολφ στον κωλο, πονους στα μπουτια και στην μεση. Απλως δεν τους εδινα σημασια. Ισως βρεβαια να φταιει, οτι δεν τα κατηγοριοποιουσα ως σημαντικα. Αν εχεις συχνοουρια, αισθηση ατελους ουρησης και καψιματα στην εκσπερματιση, αλλαζει η ποιοτητα της ζωης σου. Αν εχεις ζελεδακια και πονακια που πανε και ερχονται, οχι.
Τελοσπαντων το φιλοσοφησα, που λετε. Συναψα ανακωχη με την γυναικα μου, εβαλα την μελισσοκομια ως νεο χομπι στην ζωη μου και πηγα σε ψυχολογο. Εκοψα και το τσιγαρο και εγινα αλλος ανθρωπος, κυριως γιατι προσπαθω τουλαχιστον να καταλαβαινω τι μου γινεται και γιατι κανω πραγματα. Δεν θεωρω δηλαδη, οτι απλως μου συμβαινουν καταστασεις, αλλα οτι επιδρω στο περιβαλλον μου τοσο, ωστε ως ενα σημειο τις προκαλω. Και τις καλες και τις κακες.
Ξεχασα τους πονους, ξαναριχισα να τρωω οτι γουσταρω, να γαμαω οταν γουσταρω, να πινω τα ποτα μου, να περναω καλα. Οταν ειχα μικροπονακια, οπουδηποτε, προσπαθουσα και καταφερνα να μην τα δραματοποιω. Μια μερα που εφαγα καυτερα, το βραδυ δεν κοιμηθηκα απο το τσουξιμο στην ουρηθρα, αλλα την επομενη το ξεχασα.
Ημουν μια χαρα, που λετε ωσπου μια μερα πριν απο κανα διμηνο η γυναικα μου αποφασισε να με ξυπνησει με το στομα της και εγω, ενω ηθελα να κατουρησω, συνεχισα το παιχνιδι. Δεν ξερω αν το εχει κανει κανεις "προστατιδοπαθης", αλλα οσοι δεν το εχετε κανει, μην το δοκιμασετε. Η εκσπερματιση με πονεσε και αρχισαμε ξανα με παρα πολυ ηπια συμπτωματα. Τοσο ηπια, που συνεχισα να πινω τα merlot μου, τρια διπλα καπουτσινο την ημερα, καυτερα, λιπαρα, αλατι μπολικο γενικα νομιζω, οτι για να μην ενδωσω στις φοβιες μου υπερεβαλα.
Μετα ενας μαλακας παιδοπνευμονολογος εκανε μια μαλακισμενη διαγνωση για την κορη μου. Εκει εχασα τον κοσμο κατω απο τα ποδια μου. Το τελευταιο χτυπημα ηταν, οταν πριν απο καμια βδομαδα χαλασε και το εντερο. Εκει γυρισαν ολα. Τα συμπτωματα επανηλθαν.
Που θελω να καταληξω; Αν εχετε χρονιο πυελικο αλγος, φτιαξτε το εντερο με την διατροφη, χαλαρωστε τους πυελικους σας, οπως μπορειτε (wand, μασαζ, trigger,διατασεις), και κυριως και πανω απο ολα χαλαρωστε. Δεν μιλαω αφ υψηλου. Το ιδιο ακριβως θα κανω και εγω. Ξανα και ξανα και οσες φορες χρειαστει. Και θα ξανακυλισω και τι εγινε; Θα το ξαναντιμετωπισω. Υπαρχουν χειροτερα πραγματα στην ζωη. Οπως τοτε που εβλεπα το κοριτσι μου και δεν ηξερα αν θα εφτανε να την δω γυναικα. Χαλαρωστε. Καλη δυναμη σ ολους.