Χρόνια προστατίτιδα Χρόνιο πυελικό άλγος

Κεφάλαιο 1: Πρόλογος

Σημείωση: τα παρακάτω γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά και αποτελούν την προσωπική μου εμπειρία. Μοιράζομαι την εμπειρία μου με οποιοδήποτε ζευγάρι αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, με σκοπό να μάθει πράγματα από την δική μου εμπειρία, χωρίς να χρειαστεί να πάθει. Φυσικά τα όσα αναφέρω έχουν μεγαλύτερη αξία για ζευγάρια που το πρόβλημά τους έχει μεγαλύτερες ομοιότητες με το δικό μου (ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας).

Αναφέρω ανώνυμα οποιονδήποτε οποιονδήποτε γιατρό, διαγνωστικό κέντρο ή άλλο επαγγελματία του χώρου της υγείας συνεργάστηκα, με ορισμένες εξαιρέσεις: αναφέρω επώνυμα αυτούς που θεωρώ -με τα αυστηρά μου κριτήρια- ότι έκαναν τίμια και σωστά τη δουλειά τους και διακρίθηκαν γι'αυτό στην συνείδησή μου ως άξιοι να τους συστήσω σε οποιονδήποτε άλλο αναξιοπαθή συμπάχοντα που ψάχνεται. Η ονομαστικη αναφορά σε αυτούς είναι επίσης ένα ευχαριστώ εκ μέρους μου.

Ήθελα να μοιραστώ την δική μου εμπειρία με την ελπίδα ότι ;ίσως κάτι χρήσιμο έχω να πω σε κάποιο ζευγάρι ή οποιονδήποτε ψάχνει πληροφορίες στο internet, όπως έκανα και εγώ κάποια στιγμή.

Κεφάλαιο 2ο: ξαφνικά ουρολογικά προβληματα και η "χρόνια προστατίτιδα"

Παντρεύτηκα το καλοκαίρι του 2010 σε ηλικία 37 ετών. Μισό χρόνο αργότερα, αρχές του 2011 και σε μια περίοδο απίστευτου στρες, άρχισα να εμφανίζω κάποια περίεργα ουρολογικά συμπτώματα όπως πόνους στη βουβωνική περιοχή, συχνουρίες κλπ. Ο ουρολόγος που πήγα μου διέγνωσε "Χρόνια Προστατίτιδα", μου είπε ότι αυτό μου συνέβηκε λόγω μόλυνσης από μικρόβιο και μου χορήγησε ένα μήνα αντιβίωση.

Τα προβλήματα δεν μου πέρασαν με την αντιβίωση και έτσι κατέφυγα σε έναν άλλο ουρολόγο που βρήκα στο internet , ας τον ονομάσουμε Ακατάν, ο οποίος παρουσιαζόταν ως ειδικός της "Χρόνιας Προστατίτιδας" και ο οποίος ισχυριζόταν ότι μόνο αυτός μπορούσε να θεραπεύσει την "Χρόνια Προστατίτιδα" κάνοντας μαλάξεις του προστάτη παράλληλα με την αντιβίωση αλλοιώς τα αντιβιωτικά δεν μπορούσαν να μπουν στον προστάτη και να σκοτώσουν το μικρόβιο. Μάλιστα ισχυριζόταν ότι αν δεν έκανα τη θεραπεία του θα μπορούσα να χάσω τη στύση μου, να πάθω καρκίνο αλλά και να χάσω τη γονιμότητά μου. Μόνο ότι θα πάω στην κόλαση δεν μου είπε.

Για περίπου πέντε μήνες έκανα την ακριβή, χρονοβόρα, εξευτελιστική και επίπονη "θεραπεία" του χωρίς να έχω όμως και πάλι κάποια ουσιαστική βελτίωση. Κάπου εκεί (Ιούνος 2011) ζήτησα πλέον να κάνω  καλλιέργειες να δω τι διάολο μικρόβιο είναι αυτό που έχω και δεν περνάει. Και με την ευκαιρία ζήτησα πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω σπερμοδιάγραμμα γιατί με έτρωγε το ότι για σχεδόν ένα χρόνο έκανα ελεύθερο σεξ με την γυναίκα μου και δεν είχε επέλθει σύλληψη (με προβληματιζαν σκέψεις  ήδη από παλαιότερα....από παλαιότερες σχέσεις όπου είχα δυο-τρία "ατυχήματα" κατά τη διάρκεια του σεξ αλλά ποτέ δεν χρειάστηκε κοπέλα μου να πάει να ρίξει μωρό εξαιτίας της απροσεξίας μου).

Κεφάλαιο 3ο: ανακαλύπτοντας ένα μεγάλο πρόβλημα που κρυβότανε

Βγαίνουν λοιπόν τα αποτελέσματα των καλλιεργειών και του σπερμοδιαγράμματος.

1ο "σοκ":  Όσον αφορά τη "μόλυνση" μετά από κάποια αντιφατικά αποτελέσματα, αποδείχτηκε ότι δεν είχα κανένα μικρόβιο (!!!)...

2ο "σοκ": Όσον αφορά το σπερμοδιάγραμμα άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια μου: αζωοσπερμία....κανένα σπερματοζωάριο δεν βρέθηκε....το άκρον άωτον της υπογονιμότητας.....στα 38 μου μάθαινα ότι το σπέρμα μου ήταν σκέτο γαλατάκι....Ξέρετε τι είναι στα 38 σου να συνειδητοποιείς ότι από πιτσιρικάς τζάμπα τραβήχτηκες τόσες φορές, ότι τζάμπα παιδευόσουνα να φοράς προφυλακτικά και ότι τζάμπα αγχώθηκες όποτε κάποια κοπέλα σου είχε περίοδο; Αστειεύομαι τώρα λιγάκι αλλά όταν πήρα τα αποτελέσματα και μου εξήγησε το εργαστήριο τι εννοούν έχασα τη γη από τα πόδια μου....ένοιωθα ότι θα λιποθυμήσω. Με κλάμματα πήρα τηλ. τη γυναίκα μου να της εξηγήσω τι λαχείο είχε τραβήξει με μένα.

Κεφάλαιο 4ο: λίγο μπερδεμένος αρχίζω να ξεμπλέκω το κουβάρι

Πήγαινε καιρός που υποπτευόμουν σιγά-σιγά ότι ο Ακατάν με δουλεύει και απλά μου τρώει τα φράγκα. Τα όσα μου έλεγε και παρατηρούσα κατά καιρούς ήταν αντιφατικά και δεν είχαν λογική. Κάποιον άλλον που να θεραπεύτηκε από τους πολλούς που είχα γνωρίσει στο ιατρείο του δεν έβλεπα. Εγώ εξακολουθούσα να έχω ενοχλήσεις. Μικρόβιο δεν μου βρέθηκε. Και όσον αφορά το σπέρμα μου που "θα κινδύνευε" εάν δεν είχα ακολουθήσει την ακριβή "θεραπεία" του, πιο πολύ χάλια δεν θα μπορούσε να είναι.

Σε κάθε ml σπέρματος υπάρχουν φυσιολογικά εκατομμύρια σπερματοζωάρια...Έχω ακούσει ακόμα και 80.000.000 ανά ml. Η ανδρολογία αρχίζει και θεωρεί σχετικά φτωχό (υπογόνιμο) το ανδρικό σπέρμα αν έχει λιγότερα από κάπου 15.000.000 σπερματοζωάρια ανά ml (...δηλ. κάπου τον πληθυσμό της Ελλάδας σε κάθε σταγόνα!!). Εγώ δεν είχα ούτε ΕΝΑ (1) σπερματοζωάριο για δείγμα ανά ml.     

Φυσικά και εγώ αλλά και άλλα παιδιά με "χρόνια προστατίτιδα" που είχα γνωρίσει στο ιατρείο του και είχαμε γίνει φίλοι, επηρεασμένοι από τις θεωρίες του αναρωτηθήκαμε κατ'αρχάς εάν αυτή την τρομερή ζημιά στο σπέρμα, μου την είχε προκαλέσει το "μικρόβιο". Αλλά εδώ συνέβαιναν δύο παράξενα πράγματα. Πρώτον μικρόβιο δεν μου βρισκόταν. Δεύτερον κανένα άλλο από τα παιδιά που είχα γνωρίσει και είχαν διαγνωσθεί με τα άπειρα μικρόβια στις καλλιέργειες δεν είχαν πάθει τέτοιο πράγμα. Τα σπερμοδιαγράμματά τους ήταν επί το πλείστον από καλά μέχρι εντός των ορίων του φυσιολογικού. Αν εμένα κάποιο μικρόβιο μου είχε κάνει τέτοια ζημιά, δεν έπρεπε να έχει προκληθεί ανάλογη ζημιά και στους άλλους;

Η διαίσθησή μου και η λογική μου μου έλεγε ότι τυχαία είχα ανακαλύψει ένα κρυφό πρόβλημα το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τις πρόσφατες ουρολογικές μου ενοχλήσεις που πήραν τον τίτλο "χρόνια προστατίτιδα". Και είχα απόλυτο δίκιο όπως θα αποδεικνύονταν αργότερα.

Φυσικά ανακοίνωσα στον Ακατάν το αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος και δεν ήξερε τι να πει. Στα άλλα παιδιά που το σπερμοδιάγραμμα έβγαινε καλό τους τόνιζε πόσο καλό τους είχε κάνει η θεραπεία του. Σε εμένα όταν βρήκε τα λόγια του μου είπε ότι "θα το φτιάξουμε"...Σε έναν άνθρωπο με ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα δηλαδή επέμενε πως θα του φτιάξει το σπέρμα από το επίπεδο της...αζωοσπερμίας κάνοντάς του....μαλάξεις του προστάτη. Ακόμα και εκείνη την ώρα ο αδίστακτος τούτος τύπος ήθελε να συνεχίσει να μου τρώει τα φράγκα και το χειρότερο να μου τρώει το χρόνο όταν ήδη με περίμενε μια Οδύσσεια μπροστά μου (όντας ήδη σχετικά μεγάλος όταν ανακάλυψα το πρόβλημα και μην έχοντας πολύ καιρό για χάσιμο).

Το τραγικό αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος και οι απαντήσεις του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με ξύπνησε. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν η λύση μου ούτε στο πρόβλημά της "χρόνιας προστατίτιδας" (που τώρα αποδεικνυόταν δευτερεύον) ούτε βέβαια στο νέο και πολύ σοβαρότερο πρόβλημα που προέκυπτε, αυτό της ακραίας υπογονιμότητας.

Αποφάσισα ότι δεν είχα καιρό για χάσιμο. Τέλος στα γιατροσόφια και τους ειδικούς που η μόνη μαρτυρία για τα «θαύματά» τους προέρχεται από αυτούς τους ίδιους. Έπρεπε να κινηθώ μεθοδικά και επιστημονικά.  Έκλεισα την πόρτα του Ακατάν και δεν ξαναπάτησα. Σταμάτησα οριστικά και τις αντιβιώσεις που μου χαν γαμήσει τους τένοντες. Η πλύση εγκεφάλου είναι τρομερό πράγμα.....καθώς περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες χωρίς αντιβίωση όλο και φοβόμουν ότι τα συμπτώματα θα δυναμώσουν και θα ξεσπάσουν. Δεν συνέβη τίποτα....καμία χειροτέρευση. Αντίθετα -ω του θαύματος- άρχισα να καλυτερεύω!!

(συνεχίζεται)

(συνέχεια)

Κεφάλαιο 5ο: ξεπερνώντας το τερατάκι  "Συνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" και αντιμετωπίζοντας πλέον το τέρας της Αζωοσπερμίας

Βρήκα το μεγαλύτερο forum ίσως στην Ελλάδα για θέματα που αφορούν πατρότητα, τεκνοποίηση, υπογονιμότητα κλπ. Ήταν το www.parents.gr

Διάβασα -στην ουσία καταβρόχθισα- τις πληροφορίες που εύρισκα. Έστειλα προσωπικό μήνυμα σε πολλά αξιόλογα μέλη (έτυχε τα πιο ενεργά να είναι κυρίως γυναίκες) για να μου συστήσουν έναν καλό Ανδρολόγο-Ουρολόγο στον οποίο είχαν καταφύγει με τους άνδρες τους. Το όνομα που επανειλημμένα μου συστήθηκε ήταν ο γιατρός Χαράλαμπος Ασβέστης. Έκλεισα ραντεβού.

Το πρόβλημα μου "χρόνιας προστατίτιδας" δεν είχε πάψει να με απασχολεί. Όμως συνέβαινε κάτι περίεργο. Από τον καιρό που παράτησα τον Ακατάν και έκοψα την αντιβίωση και το έβγαλα από το μυαλό μου (αναγκαστικά γιατί τώρα όλη μου την προσοχή απέσπασε το νέο σοβαρότατο πρόβλημα)....τα συμπτώματα ολοένα και καταλάγιαζαν....Διαβάζοντας τα νεότερα δεδομένα για αυτή τη πάθηση που βρήκα σε αμερικάνικα sites, και για τα οποία οι περισσότεροι ουρολόγοι προφανώς ήταν ακόμα ανενημέρωτοι, συνειδητοποίησα ότι στην ουσία έπασχα από κάτι που πρόσφατα σχετικά είχε ονομαστεί "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους", ότι ο προστάτης μου δεν είχε απολύτως τίποτα, ότι η διάγνωση "χρόνια προστατίτιδα" ήταν άκυρη και ότι όλα αυτά προφανώς μου τα προκάλεσε στις αρχές του 2011 και μέχρι τώρα το υπερβολικό μου άγχος και η τάση μου να σφίγγομαι εκεί κάτω. Από αυτά που διάβαζα προέκυπτε ότι ίσως μια μικροβιακή προσβολή στις αρχές του 2011 να είχε συμβάλλει με κάποιο περίεργο τρόπο αλλά αυτή είχε εξαλειφθεί ήδη με την αρχική αντιβίωση. Καθώς προχωρούσε το καλοκαίρι του 2011 τα συμπτώματα πέρασαν τελείως. Ήμουν σίγουρος πλέον για το πόρισμά μου γι αυτήν την πάθηση που τόσο με είχε τρομάξει στην αρχή. Ήταν κάτι που το προκαλούσα εγώ άθελά μου στον εαυτό μου.

Όταν πρωτοπήγα στον Ασβέστη, αν και όπως είπα είχα καταλήξει για αυτή την πάθηση τι μου συνέβαινε και θεωρούσα ότι πλέον το έλεγχα- και πήγαινα σε αυτόν για άλλον λόγο (την υπογονιμότητα που ήταν και η ειδικότητά του), όφειλα να του την διηγηθώ στο ιστορικό μου. Ως ουρολόγος, δεν το άφησε φυσικά να πέσει κάτω και ξεκίνησε από εκεί. Μου ζήτησε να μου κάνει (για άλλη μια φορά) καλλιέργεια προστατικού υγρού για όλα τα αερόβια και αναερόβια μικρόβια, χλαμύδια, μυκόπλασμα, ουρεόπλασμα κλπ κλπ (αυτό έπρεπε να είναι και το πρώτο βήμα των δύο προηγούμενων γιατρών που είχα επισκεφτεί –του Ακατάν και του προηγούμενου, και οι οποίοι απλά μου δώσαν αντιβίωση χωρίς καν να τσεκάρουν αν όντως έχω μικρόβιο και ποιο είναι αυτό).
Μου είπε τίμια "εγώ σε αυτά που μου περιέγραψες μπορώ να βοηθήσω μόνο αν βρεθεί κάποια μόλυνση".

Φυσικά για άλλη μια φορά δεν βρέθηκε τίποτα. Δεν με έβγαλε ούτε τρελό, ούτε ότι είναι στην φαντασία μου. Απλά πλέον το προσπέρασε και εγώ το άφησα πλέον οριστικά πίσω μου.

Γενικά ο Ασβέστης ήταν ένας εξαιρετικά μεθοδικός επιστήμονας αλλά και ένας πολύ ωραίος τύπος (ειδικά η αντίθεση μετά τα σκατά που είχα φάει με τον Ακατάν ήταν τεράστια). Γι αυτό τον σύστησα και σε άλλους φίλους μου με πρόβλημα υπογονιμότητας αλλά και στο forum εδώ.

Μου έδωσε κατ'αρχάς κάποιες απλές συμβουλές που βελτιώνουν γενικά την ποιότητα του σπέρματος (π.χ. να μην φοράω στενά βρακιά και να μην κάνω ζεστά μπάνια στους όρχεις, πράγμα που έκανα τους προηγούμενους μήνες δοκιμάζοντας λύσεις για τα συμπτώματα του Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους).

[Παρένθεση: εδώ μπορείτε να βρείτε κι άλλες εύκολες οδηγίες βελτίωσης της γονιμότητάς σας http://www.gennima.eu/index.php?id=10-ways-to-increase-your-fertility

ΠαράθεσηΚόψτε την καφεΐνη

Οι μεγάλες ποσότητες καφεΐνης στον οργανισμό αυξάνουν τις ελεύθερες ρίζες, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα του σπέρματος. Μία έρευνα έδειξε ότι έστω και 1 φλιτζάνι καφέ την ημέρα μπορεί να μειώσει κατά το ήμισυ την ικανότητα μίας γυναίκας να συλλάβει. Η καφεΐνη όμως δε βρίσκεται μόνο στον καφέ, αλλά είναι 'κρυμμένη' και στη σοκολάτα, στο μαύρο τσάι και στα αναψυκτικά τύπου cola.


• Περιορίστε το αλκοόλ

Η κατανάλωση αλκοόλ ελαττώνει τη γονιμότητα ακόμα και κατά 50%. Οι γυναίκες που καταναλώνουν έως 5 μονάδες αλκοόλ την εβδομάδα (μία μονάδα αλκοόλ είναι ίση με 1 ποτήρι κρασί) έχουν διπλάσια πιθανότητα εγκυμοσύνης σε σχέση με τις γυναίκες που πίνουν περισσότερο από 5 μονάδες αλκοόλ την ημέρα. Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μπορεί επίσης να προκαλέσει αποβολή στις γυναίκες .
Στους άνδρες το αλκοόλ προκαλεί μείωση του αριθμού και της κινητικότητας των σπερματοζωαρίων ενώ προκαλεί αύξηση των ανώμαλων μορφών. Επίσης δεν επιτρέπει την πρόσληψη σημαντικών βιταμινών και άλλων θρεπτικών στοιχείων, που βοηθούν στη σύλληψη, όπως οι βιταμίνες Ε και C και ο ψευδάργυρος.


• Πίνετε πολλά υγρά

Πρέπει να πίνετε πολλά υγρά την ημέρα, όπως φρέσκους χυμούς και έξι με οκτώ ποτήρια νερό, χωρίς να υπολογίζουμε τις κούπες καφέ ή τσάι που καταναλώνουμε. Έτσι, βοηθάμε τον οργανισμό μας να 'καθαρίσει' και να αποτοξινωθεί.


• Υιοθετείστε υγιεινή & ισορροπημένη διατροφή

Μία αλλαγή στην καθημερινή σας διατροφή μπορεί να βοηθήσει ώστε να αυξηθεί η γονιμότητά σας. Τα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν παιδιά πρέπει να υιοθετήσουν καλές διατροφικές συνήθειες τουλάχιστον 3 μήνες πριν ξεκινήσουν να προσπαθούν για μία εγκυμοσύνη. Συνιστάται να αυξήσετε τη λήψη ελαίων ωμέγα 3 και ωμέγα 6, τα οποία είναι δυνατοί ορμονικοί εξισορροπητές. Τα έλαια αυτά βρίσκονται στους ξηρούς καρπούς, στους σπόρους και στα λιπαρά ψάρια.

Προσπαθήστε να καταναλώνετε βιολογικά τρόφιμα – έχει φανεί ότι τα ψευδο-οιστρογόνα από τα εντομοκτόνα και τα πλαστικά αναστατώνουν την ορμονική ισορροπία του οργανισμού. Ένας τρόπος λοιπόν να αποφύγουμε την πρόσληψη αυτών των ουσιών είναι η κατανάλωση βιολογικών τροφίμων. Επίσης αυξήστε τα φρέσκα λαχανικά και αντικαταστήστε το λευκό ψωμί με ψωμί ολικής αλέσεως.

Μέρος της σωστής και ισορροπημένης διατροφής είναι και η πρόσληψη κάποιων απαραίτητων βιταμινών και άλλων θρεπτικών στοιχείων. Για τα ζευγάρια που προσπαθούν για εγκυμοσύνη απαραίτητα θεωρούνται τα πιο κάτω:

• Φολικό οξύ: έχει αποδειχθεί ότι ελαττώνει σημαντικά την εμφάνιση δισχιδούς ράχης στα έμβρυα. Συνιστάται η λήψη πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

• Βιταμίνες του συμπλέγματος Β: το φολικό οξύ είναι μία από τις βιταμίνες του συμπλέγματος Β. Όλες είναι απαραίτητες γιατί βοηθούν στη σωστή λειτουργία του γενετικού υλικού (DNA), ειδικά η Β6 για τις γυναίκες και η Β12 για τους άντρες (βοηθάει ειδικά στην αύξηση του αριθμού των σπερματοζωαρίων).

• Ψευδάργυρος: είναι απαραίτητος για τη σωστή λειτουργία των αναπαραγωγικών ορμονών τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Έχει φανεί ότι αν υπάρχει έλλειψη ψευδαργύρου, δημιουργούνται αλλαγές στα χρωμοσώματα. Ειδικά για τους άντρες, η μείωση του ψευδαργύρου στη διατροφή προκαλεί μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων.

• Σελήνιο: είναι αντιοξειδωτικό που προστατεύει το γενετικό υλικό από τις ελεύθερες ρίζες. Οι βλάβες στα χρωμοσώματα έχουν ως αποτέλεσμα αποβολή ή συγγενείς ανωμαλίες.

• Απαραίτητα λιπαρά οξέα: είναι απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία των ορμονών. Επίσης για τον αριθμό των σπερματοζωαρίων και την ποιότητα του σπέρματος.

• Βιταμίνη Ε και Βιταμίνη C: σημαντικά αντιοξειδωτικά, ειδικά για τους άντρες. Προστατεύουν από τη φθορά του DNA από τις ελεύθερες ρίζες.

• L-αργινίνη και L-καρνιτίνη: αμινοξέα απαραίτητα για την παραγωγή του σπέρματος και την καλή ποιότητα (αριθμό, κινητικότητα).

• Βιταμίνη Α: σημαντικό αντιοξειδωτικό. Σε πολλές μελέτες έχει φανεί ότι αν υπάρχει έλλειψη βιταμίνης Α προκαλούνται προβλήματα στα μάτια των εμβρύων. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν πρέπει να λαμβάνεται στη μορφή της ρετινόλης.
 
• Προσέξτε το βάρος σας

Όταν το λίπος που παράγει ο οργανισμός μας πέφτει κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο, τότε το σώμα μας σταματάει να παράγει ωάρια.. Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η υπερβολική ύπαρξη λίπους στην κοιλιακή χώρα επηρεάζει αρνητικά τη ρύθμιση των ορμονών μίας γυναίκας, εμποδίζοντας την ωορρηξία. Η συσσώρευση λίπους στους μηρούς και στη λεκάνη υποδηλώνει την προετοιμασία του σώματος να αντεπεξέλθει σε επιπλέον απαιτήσεις. Επίσης, μελέτες αποδεικνύουν ότι οι υπέρβαροι άνδρες μπορεί να έχουν μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης, γεγονός που επηρεάζει τη λειτουργία του σπέρματος.


• Κόψτε το κάπνισμα
Το χρόνιο κάπνισμα δηλητηριάζει τις ωοθήκες. Ο καπνός ελαττώνει την ικανότητα των ωοθηκών να παράγουν υγιή ωάρια. Μία βαριά καπνίστρια θα φτάσει στην εμμηνόπαυση περίπου 5 χρόνια νωρίτερα από μία μη-καπνίστρια. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό ειδικά για τις μεγαλύτερες στην ηλικία γυναίκες που προσπαθούν να συλλάβουν. Σε πρόσφατη μελέτη, βρέθηκε ότι, αν η μητέρα καπνίζει κατά τη διάρκεια του 1ου 3μήνου της εγκυμοσύνης, μειώνονται τα κύτταρα του εμβρύου που θα σχηματίσουν τα σπερματοζωάρια στα αγόρια ή τα ωάρια στα κορίτσια. Αυτό πιθανά να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας αργότερα στη ζωή του μωρού που θα γεννηθεί.
Όσον αφορά τους άνδρες, το κάπνισμα είναι τοξικό για το σπέρμα, επηρεάζοντας κυρίως την ποιότητά του. Στους καπνιστές μειώνεται ο αριθμός και η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και αυξάνονται οι ανώμαλες μορφές.

Σε μια νέα μελέτη, μελετήθηκε η επίδραση του καπνίσματος σε κάποιες ειδικές πρωτεΐνες που είναι απαραίτητες για τη σωστή δομή του DNA στα σπερματοζωάρια. Στους καπνιστές φάνηκε ότι μία τέτοια πρωτεΐνη είναι ελαττωμένη και αυτό πιθανολογείται ότι προκαλεί προβλήματα υπογονιμότητας, όπως μειωμένο ποσοστό γονιμοποίησης (ακόμα και μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση) και πολλαπλές αποβολές.

Η έρευνα αυτή αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον με δεδομένο ότι 1 στους 10 άντρες πιστεύεται πως πάσχει από υπογονιμότητα και επίσης ότι στην Ελλάδα έχουμε υψηλό ποσοστό καπνιστών. Στο παρελθόν, το 'χρυσό πρότυπο' για την αξιολόγηση της ανδρικής υπογονιμότητας ήταν η ανάλυση σπέρματος. Σήμερα ξέρουμε ότι κάποια δείγματα σπέρματος που δείχνουν φυσιολογικά κατά την παραδοσιακή ανάλυση σπέρματος είναι πιθανό να έχουν εκτεταμένη φθορά (κατακερματισμό) του γενετικού τους υλικού, δηλαδή του DNA. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί με την εξέταση DFI (DNA fragmentation index).

Από τις παραπάνω μελέτες προκύπτει ότι η διακοπή του καπνίσματος προφυλάσσει τη γονιμότητα τόσο των μελλοντικών γονιών όσο και των παιδιών τους. Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα χρόνιο καπνιστή να διακόψει το κάπνισμα. Σε όσα ζευγάρια προσπαθούν να επιτύχουν εγκυμοσύνη προτείνεται η ελάττωση έστω του καπνίσματος και η λήψη αντι-οξειδωτικών.


• Προσοχή στα παυσίπονα

Τα παυσίπονα, όπως Ponstan, Voltaren, ασπιρίνη, κτλ., όταν καταναλώνονται κατά τη διάρκεια της ωορρηξίας, παρεμποδίζουν τη σωστή λειτουργία των ορμονών που σχετίζονται με αυτή, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητές σας να συλλάβετε σε αυτό τον συγκεκριμένο κύκλο.


• Για τους άνδρες: προσοχή στην περιοχή των όρχεων

Η ιδανική θερμοκρασία του σπέρματος είναι κατά ένα βαθμό μικρότερη από τη θερμοκρασία του σώματος. Η αύξηση της θερμοκρασίας στην περιοχή των όρχεων μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανδρική γονιμότητα. Συνίσταται λοιπόν οι άνδρες να φορούν εσώρουχα και ρούχα που επιτρέπουν στο σώμα να 'αναπνέει'.


• Κάντε τακτικά εξετάσεις

Φροντίστε να κάνετε ιατρικές εξετάσεις τακτικά για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως για χλαμύδια, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν φλεγμονή των γεννητικών οργάνων, που με τη σειρά της προκαλεί φράξιμο των σαλπίγγων.


• Απαραίτητη η άσκηση

Πριν μείνετε έγκυος, είναι σημαντικό να βρίσκεστε στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Η σωματική άσκηση θα βελτιώσει το σφρίγος, την ευλυγισία και τη δύναμή σας, και θα σας βοηθήσει να αντιμετωπίσετε καλύτερα την επιπλέον ένταση με την οποία θα επιβαρυνθεί το σώμα σας προκειμένου να αντεπεξέλθει στην εγκυμοσύνη.]

(συνεχίζεται)

(συνέχεια)

Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στα δικά μου. Επί της ουσίας, ο Ασβέστης μου έκανε (ή με παρέπεμψε να κάνω) τρεις βασικά  κατηγορίες εξετάσεων όσον αφορά τη διερεύνηση του δικού μου προβλήματός (πέραν του μικροβιακού που δεν του έδειξε τίποτε).

Α)Ανατομικές: αν έχω όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς. Ψηλάφισε την επιδιδυμίδα στον όρχη και στη συνέχεια μου μέτρησε το μέγεθος των όρχεων με ένα αστείο όργανο που έμοιαζε με κομπολόϊ αλλά αντί για χάντρες είχε πλαστικά αρχίδια περασμένα διαφόρων μεγεθών. Μου ψηλάφιζε τον κάθε όρχι με το ένα χέρι και με το άλλο έβρισκε ποιο νούμερο "χάντρας" ταιριάζει στο μέγεθός μου. Μου είπε ότι από μέγεθος είμαι μια χαρά. Τέλος έκανα και υπέρηχο όρχεων ο οποίος έδειξε μια μικρή κιρσοκήλη. Ανατομικά καταλήξαμε ότι είχα όλα τα απαραίτητα "συστήματα" που χρειάζεται να έχει ένας άνδρας για να παράγει σπερματοζωάρια. Το εύρημα της μικρής κιρσοκήλης, η οποία μπορεί να μειώσει την κινητικότητα του σπέρματος, δεν δικαιολογούσε το δικό μου χάλι της αζωοσπερμίας. 

Β) Ορμονικές. Η παραγωγή σπέρματος απαιτεί τα κατάλληλα σήματα στον εγκέφαλο μέσω κάποιων ορμονών. Οι ορμονικές μου εξετάσεις δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα παρά τις ελπίδες μου ότι το πρόβλημα θα εντοπισθεί εδώ. Και εδώ κάνω μια παρένθεση...

Συχνά έχουμε την τάση με τις παθήσεις να πιστεύουμε ότι έχουμε το ίδιο που είχε κάποιος γνωστός μας. Στο ταξίδι μου στην υπογονιμότητα το οποίο ξεκίναγε τότε θυμήθηκα το ιστορικό ενός φίλου μου ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Οι γιατροί έπεσαν πάνω στην γυναίκα του και παραμέλησαν να κοιτάξουν αυτόν...ο οποίος ήταν και η αιτία τελικά. Το πρόβλημά του ήταν ότι...τεμπέλιαζε η υπόφυσή του στον εγκέφαλο και δεν παρήγαγε επαρκή  αριθμό σπερματοζωαρίων. Το πρόβλημά του λύθηκε με....μια καρτέλα χαπάκια των 2 ευρώ και κάνανε το πρώτο τους παιδί.

Για κάποιο λόγο λοιπόν τότε σκέφτηκα (η μάλλον λαχτάρησα) να έχω το ίδιο πρόβλημα και είχα πειστεί ότι θα αποκαλυφθεί με τις ορμονικές εξετάσεις. Τζίφος: οι ορμόνες μου ήταν μια χαρά. Εξάλλου ο ενδοκρινολόγος μόλις είδε το στήθος μου μέσα στην τρίχα μου είπε ότι εκ πρώτης όψεως δεν δείχνω να έχω κάποιο οφθαλμοφανές ορμονικό θέμα.

Για να είναι υπογόνιμο ένα ζευγάρι υπάρχουν πολλές διαφορετικές αιτίες στον άνδρα και πολλές διαφορετικές αιτίες στην γυναίκα. Η δουλειά του μεθοδικού γιατρού είναι να ψάξει ενδελεχώς όλες τις πλευρές ώστε το ζευγάρι να μην χάσει το χρήμα του, τον χρόνο του και την ενέργειά του προς λάθος κατεύθυνση.

Οι λόγοι που μου δημιουργήσαν αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα, στην περίπτωσή μου ήταν ειδικοί και ξεκάθαροι και αποδειχθήκαν στη συνέχεια. Δεν θα πρέπει λοιπόν κανείς να πιστεύει ότι οι αιτίες του δικού του προβλήματος είναι ίδιες με αυτές κάποιου άλλου γνωστού του απλά επειδή είναι οι μόνες αιτίες που τυχαίνει να έχει ακούσει.

Υπάρχουν άνδρες με κακή ποιότητα σπέρματος, χαμηλή κινητικοτητα κλπ που μπορεί να οφειλεται σε τοξίνες, άγχος, τσιγάρο κλπ. Αυτά είναι προβλήματα που επιδέχονται βελτίωση και η προσέγγιση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά διαφορετική από την δική μου ακραία περίπτωση.

Για παράδειγμα έστειλα αργότερα έναν άλλο φίλο μου στον Ασβέστη ο οποίος φίλος επί ένα χρόνο προσπαθούσε και δεν μπορουσε να πιάσει η γυναίκα του παιδί. Ο φίλος πήγε στον Ασβέστη έχοντας ήδη ένα σπερμοδιάγραμμα που έδειχνε φυσιολογικό. Ο Ασβέστης του ζήτησε ένα ακόμα πιο ειδικό σπερμοδιάγραμμα που έδειχνε την «κατάτμηση» αν θυμάμαι σωστά τον όρο. Εκεί αποκαλύφθηκε το πρόβλημα του φίλου μου το οποίο διορθώθηκε με μια θεραπεία κάποιων μηνών με αρκετά ακριβές βιταμίνες και ο οποίος απέκτησε έτσι το πρώτο του παιδί. Άλλη μια τελείως διαφορετική περίπτωση από τη δικιά μου.

Ξανάρχομαι στο ιστορικό μου: το τελευταίο (Γ) πακέτο εξετάσεων που μου ζήτησε ο Ασβέστης ήταν γενετικές: Καρυότυπος, Μικροελλείψεις χρωμοσώματος Υ και εξετάσεις για Κυστική Ίνωση. Αυτές οι εξετάσεις είναι ταυτόχρονα προαπαιτούμενες προκειμένου να προχωρήσει ένα ζευγάρι σε εξωσωματική γονιμοποίηση.
Ούτως η αλλιώς σε έναν άνδρα με τόσο σοβαρό πρόβλημα όπως το δικό μου η μόνη πιθανότητα να κάνω παιδί κάποια στιγμή, θα ήταν με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αλλά τότε, ακόμα και αυτή η -τελευταία για κάποιους- διέξοδος, μου φάνταζε αδύνατη. Για να γίνει εξωσωματική γονιμοποίηση πρέπει να έχεις κάποια σπερματοζωάρια. Έστω και ένα γαμημένο. Εγώ ήμουν στο μηδέν. Η όποια βελτίωση για μένα θα ήταν να παράγω έστω και...πέντε σπερματοζωάρια από το μηδέν που βρισκόμουνα ώστε να μπορεί τουλάχιστον να γίνει εξωσωματική.

Ο Ασβέστης με ενημέρωσε ότι αν τελικά μέχρι την εξωσωματική δεν έχει παραχθεί σπερματοζωάριο, εφαρμόζουν μια τεχνική όπου σου κάνουν βιοψία όρχεος με βελόνα και εκεί συνήθως βρίσκουν μερικά σπερματοζωάρια (ανώριμα ακόμα ή «σπερματίδες») για να προχωρήσουν στην εξωσωματική. Ώραία, ήταν κι αυτό μια πιθανότητα αλλά όχι η καλύτερη. Κι αν ούτε με τη βιοψία βρίσκαν κάτι;

Κεφάλαιο 6ο: από την Αζωοσπερμία, χίλια σκαλιά προαγωγής πιο πάνω: πλέον «απλά» ακραία ολιγοασθενοσπερμία!

Ταυτόχρονα είχε περάσει ένα δίμηνο περίπου από το αρχικό καταστροφικό σπερμοδιάγραμμα. Ένα δίμηνο όπου είχα ακολουθήσει τις συμβουλές του: μόνο δροσερό νερό στο μπάνιο και όπου όχι απλά δεν φορούσα στενά βρακιά αλλά δεν φορούσα καθόλου βρακί. Έμπαινε Αυγουστος του 2011 πλέον και θα φεύγαμε και οι δύο για διακοπές. Μου συνέστησε όμως να κάνω ένα νέο σπερμοδιάγραμμα να δούμε αν κάτι έχει αλλάξει.

Κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση και πάλι. Για να γλυτώσω κάποια λεφτά από την εξέταση, πήγα στον ουρολόγο του ταμείου μου να μου το γράψει. Ναι, ήταν ο πρώτος ουρολόγος που με είχε δει (πριν τον Ακατάν) στις αρχές του 2011 όταν πρωτοεμφανίσθηκε η "χρόνια προστατίτιδα" και μου είχε γράψει τον ένα μήνα αντιβίωση χωρίς να ζητήσει καλλιέργειες. Φυσικά δεν του είπα ότι βλέπω κάποιον άλλο πολύ καλό γιατρό και ότι πήγα σε αυτόν απλά για να μου γράψει το σπερμοδιάγραμμα. Αναγκάστηκα να του παρουσιάσω το ιστορικό από την αρχή ώστε να δικαιολογηθεί ότι ζήταγα σπερμοδιάγραμμα. Όταν είδε αυτός λοιπόν την μικρή κιρσοκήλη προσπάθησε να με ψήσει να μπω να την εγχειρήσω κι ότι δήθεν αυτή μάλλον ήταν η αιτία του προβλήματος. Αν δεν ήμουν γνώστης της κατάστασής μου μέσω του Ασβέστη και ήταν αυτός ο πρώτος γιατρός που έβλεπα, και το χαβα, θα έδινα κάπου 2.000 ευρώ να κάνω μια άχρηστη εγχείρηση. Και η κιρσοκήλη δεν ήταν η αιτία του προβλήματος, και το να την εγχείριζα δεν θα μου πρόσφερε οτιδήποτε ειδικά σε αυτή την ηλικία (όπως μου τόνισε ο συναγωνιστής Super Ban) και με ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Προσοχή παιδιά λοιπόν, δεν είναι όλοι οι γιατροί πάντα με το μυαλό στο συμφέρον του ασθενή. Ήταν ο δεύτερος μετά τον Ακατάν που θα με οδηγούσε σε μια άχρηστη θεραπεία. Ξαναλέω: βρείτε έναν γιατρό που θα δει ΣΦΑΙΡΙΚΑ από όλες τις πλευρές το ζήτημα πριν σας οδηγησει σε εγχειρήσεις και αποφάσεις....Συνεχίζω.

Το έκανα το δεύτερο σπερμοδιάγραμμα μέσα στον Αύγουστο στην έρημη Αθήνα και όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα κοίταζα το χαρτί και δεν πίστευα στα μάτια μου....κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου: κάπου 100.000 σπερματοζωάρια ανά ml εκ των οποίων το 8% κινήσιμο. Δεν το περίμενα καθόλου. Περίμενα ότι θα δω και πάλι το απόλυτο μηδέν.

Για έναν φυσιολογικό άνδρα τέτοιες τιμές σπέρματος είναι τραγικές: είναι το...0,5% του φυσιολογικού. Για εμένα ήταν μια άπειρη βελτίωση...Στα 4ml σπέρματος που έχυσα υπήρχαν 32.000 κινήσιμα σπερματοζωάρια: ένας μικρός στρατός. Πλέον η εξωσωματική ήταν μια ορατή λύση! Πλέον έδειχνε ότι θα μπορούσα να αποκτήσω παιδί -έστω κι έτσι- και δεν θα έπρεπε να περιμένω τελευταία στιγμή να μου τσιμπήσουν το αρχιδάκι μου για να δούμε αν υπάρχει τρόπος να γίνει η προσπάθεια.

Από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου, κι αυτό δείχνει πόσο δεδομένα έχουμε εμείς οι άνθρωποι κάθε μέρα κάποια πράγματα που αν τα χάσουμε καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχισμένοι είμασταν. Καταχαρούμενος πήρα τον Ασβέστη στο κινητό στις διακοπές του να του πω τα ευχάριστα νέα και να τον ευχαριστήσω για τις συμβουλές του που με φέραν εδώ. Και τότε εκείνος μετά την αρχική ικανοποίηση μου έδωσε μια οδηγία που κάθε λέξη της άξιζε χρυσάφι: «πήγαινε άμεσα σε ένα κέντρο κρυοσυντήρησης σπέρματος και κάνε κατάψυξη σπέρματος γιατί –αν και πιστεύω ότι θα καλυτερέψουν κι άλλο οι αριθμοί σου- μπορεί από την άλλη να μην τα ξαναδείς αυτά τα σπερματοζωάρια.»

Πήγα στο κέντρο σπερματολογίας του Λυμπερόπουλου, ένα από τα πιο εξειδικευμένα στην Αθήνα στη μελέτη του σπέρματος http://lymberopoulos-lab.gr/ και κατέψυξα σπέρμα. Δυο φορές μάλιστα ώστε να υπάρχει επαρκής ποσότητα για προσπάθειες εξωσωματικής.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως οι βιολόγοι του κεντρου μου είπαν είναι εξαιρετικά θετικό όχι απλά ότι πλέον παράγω σπερματοζωάρια αλλά ότι βρίσκουν κινήσιμα σπερματοζωάρια.

Όπως το είχε προβλέψει ο Ασβέστης μέχρι τον Νοέμβρη του 2011 που πήγα δεύτερη φορά, οι τιμές μου είχαν βελτιωθεί κι άλλο και είχα φτάσει τα 150.000 σπερματοζωάρια / ml. 

Κεφάλαιο 7ο: η ηρεμία και ο εφησυχασμός μετά από την καταιγίδα

Στο μεταξύ μέχρι εδώ μέσα στο 2011 είχαν φύγει ήδη αρκετά λεφτά. Τα περισσότερα από αυτά, κάπου 2.500 πεταμένα στον Ακατάν και την «πρωτοποριακή θεραπεία» του στο πρώτο μισό του έτους, την περίοδο που με βασάνιζε το Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους.

Επιπλέον κάπου ένα εφτακοσάρι έφυγε στη συνεχεια (από τον Ιούνιο και μετά) με το που αποκαλύφθηκε το πρόβλημα υπογονιμότητας προς αντιμετώπισή του (εξετάσεις, σπερμοδιαγράμματα, κρυοσυντήρηση κλπ).
Οι γενετικές και τελευταίες εξετάσεις που μου είχε ζητήσει ο Ασβέστης ήταν ακριβές, κάπου 800 ευρώ και άρχισα να τις καθυστερώ με όλα αυτά γιατί τσιγκουνεύτηκα.

Εξάλλου μετά απ'όλη αυτή την καταιγίδα, κάπου είχε επέλθει μια γαλήνη και εφησυχάστηκα. Όλα τα απανωτά προβλήματα που μου είχαν εμφανιστεί μέσα στο 2011, είχαν τακτοποιηθεί για την ώρα: Κατ'αρχάς το Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους το είχα πλέον ξεχάσει κι αυτό εμένα. Δεύτερον και κυριότερον παρήγαγα κάποια σπερματοζωάρια, είχα δέσει επίσης τον γαϊδαρό μου έχοντας καταψύξει σπέρμα για παν ενδεχόμενο. Θα προχωράγαμε σε εξωσωματική κάποια στιγμή και είχα χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι τότε να τις κάνω αλλά...μήπως στο μεταξύ να δίναμε μια ευκαιρία για ένα θαύμα;

Πραγματικά σκέφτηκα πως τώρα που αποδεδειγμένα παρήγαγα πλέον σπερματοζωάρια γιατί να μην προσπαθούσαμε για ένα χρονικό διάστημα με τη γυναίκα μου μήπως πιάσουμε παιδί φυσιολογικά; Αν τα καταφέρναμε θα γλυτώναμε ένα σωρό λεφτά και ταλαιπωρία δική της από την εξωσωματική.

Αποφασίσαμε λοιπόν να παγώσουμε τα πράγματα και να κάνουμε προσπάθειες για φυσιολογική εγκυμοσύνη για έναν ακόμα χρόνο μέσα στο 2012 που ερχότανε (πράγμα που συνεχίστηκε και για τους πρώτους μήνες του 2013), πράγμα που όντως κάναμε, προσπαθώντας για ένα θαύμα, το οποίο δεν έγινε.

Κρίνοντας τώρα εκ των υστέρων και έχοντας περισσότερη γνώση αυτή η απόφαση ήταν λάθος και αποτέλεσμα άγνοιας για τους εξής λόγους:

Α) Παρά το ότι μετά την αζωοσπερμία το σπέρμα των 150.000 σπερματοζωαρίων μου φαινόταν συγκριτικά σούπερ, ήταν ωστόσο χάλι μαύρο. «Με τέτοιο σπέρμα θαύμα δεν γίνεται» όπως μου είπε ένας γιατρός στο κεντρο εξωσωματικής αργότερα, καταργώντας έτσι βέβαια την έννοια του «θαύματος» lol . Ήταν απλά χάσιμο χρόνου εκ μέρους μας.

Β) Μεγάλο λάθος ήταν το ότι δεν προχώρησα άμεσα να ολοκληρώσω και τις γενετικές εξετάσεις αλλά τις ανέβαλλα. Τα αίτια του προβλήματός μου τελικά κρύβονταν εκεί. Και μάλιστα έγκαιρη γνώση τότε του τι μου συμβαίνει θα μου μάθαινε και κάτι ακόμα: ότι κι αν ακόμα θαύμα συνέβαινε και γινόταν φυσιολογική σύλληψη, 2 στις 3 θα κατέληγε σε αποβολή  ταλαιπωρώντας ψυχολογικά και σωματικά την γυναίκα μου κι εμένα.

Γ) Η αναβολή της εξωσωματικής είχε ψυχολογικό τίμημα στο σεξ. Το σεξ με την γυναίκα μου επί ενάμιση χρόνο έγινε αντί για απόλαυση εμμονή να πιάσουμε παιδί. Μπλέξαμε σε έναν ψυχοφθόρο κύκλο να αγοράζουμε κάθε μήνα τεστ ωορηξίας να δούμε πότε έχει γόνιμη μέρα και να το κάνουμε όποτε το τεστ βγει θετικό είτε έχουμε όρεξη είτε δεν έχουμε. Προσθέστε αρκετά λεφτά που φύγαν σε τέτοια τεστάκια (είναι ακριβά τα άτιμα) αλλά και σε τεστ εγκυμοσύνης για μια-δυο φορές που είχε καθυστέρηση.

Δ) Η αναβολή της εξωσωματικής είχε ψυχολογικό τίμημα στην ανεμελιά μας. Επί πολύ καιρό δεν μπορούσαμε να πάρουμε αποφάσεις όντας στην αβεβαιότητα για το τι θα γίνει τελικά με το θέμα παιδιού.

Ε) Ο χρόνος που περνάει και ειδικά η ηλικία της γυναίκας, λειτουργεί εις βάρος των πιθανοτήτων επιτυχίας μιας απόπειρας εξωσωματικής. Οι πιθανότητες επιτυχίας μειώνονται σημαντικά ειδικά μετά τα 35. Αυτό το λάβαμε υπόψη στην απόφασή μας να περιμένουμε καθώς με είχε προειδοποιήσει ο Ασβέστης. Δεν μας ανησύχησε πολύ καθώς το 2011 η γυναίκα μου ήταν 32 αλλά και πάλι ο χρόνος που πέρασε δεν ήταν προς όφελός μας.

Εδώ θέλω να πω κάτι σημαντικό που έμαθα από την όλη ιστορία: ο παράγοντας ηλικία της γυναίκας είναι από τις σημαντικότερες μεταβλητές που πρέπει να λάβει υπόψη του στις αποφάσεις του το υπογόνιμο ζευγάρι σε συνάρτηση βέβαια με τις άλλες ιδιαιτερότητες του προβλήματός του.

Γνώρισα ζευγάρια πολύ νέα που αγχώθηκαν επειδή δεν πιάναν παιδί σε μερικούς μήνες και βρήκαν εύκολη λύση την εξωσωματική ενώ είχαν αρκετό χρόνο και για να διερευνήσουν καλύτερα το πρόβλημά τους και για να δώσουν μια λύση πιο φυσική και λιγότερο επίπονη για την γυναίκα π.χ. βελτίωση σπέρματος, σπερματέγχυση κλπ. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι οι γιατροί θεωρούν ότι διερεύνηση υπογονιμότητας πρέπει να αρχίζει εάν δεν υπάρχει σύλληψη μετά από ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ελεύθερων επαφών.

Στον αντίποδα, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που προγραμματίζουν την ζωή τους, τον γάμο τους και την καριέρα τους με τρόπο που δείχνει πως θεωρούν αυτονόητο πως θα τους πάνε όλα καλά όταν θελήσουν να κάνουν παιδί. Οι άνθρωποι παντρεύονται όλο και μεγαλύτεροι σε ηλικία και προσπαθούν να κάνουν παιδί ολοένα και μεγαλύτεροι σε ηλικία αλλά καμιά φορά τότε αποκαλύπτεται ότι δεν είναι όλα όπως τα περίμεναν και ο χρόνος λειτουργεί πολύ πιεστικά και γι αυτούς και για τις πιθανότητες επιτυχίας τους.

Και να κλείσω την παράγραφο αυτή προσφέροντας και πάλι λίγο γέλιο. Δεν έλειψαν όλη εκείνη την περίοδο οι φίλοι και συμβουλάτορες «εναλλακτικοί» που μου έδωσαν να πάρω φυτά του αμαζονίου, ομοιοπαθητικά φάρμακα και διάφορα άλλα τα οποία πήρε «κάποιος που ξέρανε» και έκανε παιδί. Και αν και είχα αποφασίσει μετά τον Ακατάν ότι θα κινηθώ επιστημονικά και τέρμα τα γιατροσόφια, τα πήρα κι αυτά...τι είχα να χάσω; Όταν αργότερα έκανα τις γενετικές εξετάσεις και διαπίστωσα επί τέλους από πού πήγαζε το προβλημά μου μου φάνηκαν τόσο γελοία όλα αυτά όσο και η δέσμευση του Ακατάν ότι θα μου έφτιαχνε το σπέρμα με κωλοδάχτυλα. Μπορείς να κάνεις τον ξανθό να γίνει μελαχροινός με μασάζ; Δεν μπορείς. Μπορείς να τον κάνεις μελαχροινό με συμπληρώματα διατροφής; Δεν μπορείς. Με ομοιοπαθητική; Και πάλι δεν μπορείς.

Συμπέρασμα: οι πολλές αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν υπογονιμότητα σε έναν άνδρα ή μια γυναίκα απαιτούν έναν μεθοδικό γιατρό με σφαιρική γνώση του αντικειμένου. Μην κοιτάξετε το πρόβλημά σας μονόπλευρα επειδή πέσατε σε έναν γιατρό ή «γιατρό» που γνωρίζει μόνο μια από τις αιτίες ή επειδή κάποιος γνωστός σας είχε πρόβλημα και το ξεπέρασε με τον τάδε τρόπο. Κατά πάσα βεβαιότητα η δική σας περίπτωση είναι τελείως διαφορετική. Όμως αυτό το ξαναείπα.


Κεφάλαιο 8: ενάμιση χρόνο μετά, στο δρόμο για το κέντρο εξωσωματικής

Πέρασε έτσι σχεδόν ενάμισης χρόνος και το «θαύμα» που ελπίζαμε δεν έγινε όπως προείπα.

Άνοιξη πλέον του 2013 αποφασίσαμε ότι το είχαμε κωλοβαρέσει πολύ και η σύζυγος πλησίαζε τα 34. Αφού θεωρήσαμε ότι είχαμε δώσει κάθε τίμια μάχη, αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να προχωρήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού με το κέντρο εξωσωματικής....αλλά ποιό όμως;

Σε αυτό είχαμε ήδη καταλήξει αρκετό καιρό πριν. Μπορεί να κωλυσιεργούσαμε αλλά το έψαχνα στο μεταξύ, καθώς κάθε μήνας που πέρναγε ήξερα ότι μας φέρνει πιο κοντά στο αναπόφευκτο.

Αξίζει να αναφέρω κατ'άρχάς ότι στην Ελλάδα -και σε αντίθεση με πολλούς άλλους τομείς- είμαστε αρκετά μπροστά στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Έχουμε κάποια πολύ καλά κέντρα και κάποιους πολύ καταξιωμένους ειδικούς με παγκόσμιες πρωτιές. Αυτό, σε συνδυασμό με τις σχετικά χαμηλότερες τιμές σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά και την πιο φιλελεύθερη Ελληνική νομοθεσία στο συγκεκριμένο θέμα (πάλι σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν σε άλλους τομείς) οδηγεί όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο πολλούς ξένους από διάφορες χώρες του εξωτερικού να έρχονται για εξωσωματική στην Ελλάδα.

Στην έρευνά μου στα φόρουμ πολλά ονόματα εμφανίζονταν με θετικά σχόλια με κάποια να ξεχωρίζουν σε συχνότητα εμφάνισης. Το γεγονός το αναμφισβήτητο όμως ήταν πως όλοι μα όλοι -ανεξάρτητα με την εμπειρία που είχαν- προτείναν το κέντρο όπου τελικά αυτοί τα καταφέρανε. Γιατί αυτό τελικά ήταν το ζητούμενο.

[Παρένθεση: το να βγάλεις συμπέρασμα σε ποιο κέντρο να πας από τα σχόλια στα φόρουμ δεν ήταν εύκολη δουλειά. Για όλους μα όλους ανεξαιρέτως τους γιατρούς και κέντρα υπήρχαν κάποια εκθειαστικά σχόλια από κάποιους και κάποια εξαιρετικά αρνητικά -θα έλεγα τρομοκρατικά- σχόλια από κάποιους άλλους που είχαν μια κακή εμπειρία. Συνηθισμένες αρνητικές κριτικές ήταν για λάθος στις διαδικασίες, για έλλειψη προσωπικής προσοχής, για μη ανθρώπινη συμπεριφορά. Πολύ πιθανόν είναι -καθώς πίσω από αυτή την αγορά κρύβεται πολύ χρήμα- κάποιες κριτικές είτε θετικές είτε αρνητικές να είναι ψεύτικες και εκ του πονηρού]

Έπρεπε ταυτόχρονα να χειριστώ σωστά τη σύζυγό μου, η οποία, όντας αρκετά ευαίσθητη, έδινε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στο θέμα του να έχει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ προσοχή και ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχέση με τον οποιονδήποτε γιατρό. Αυτό γι'αυτήν μέτραγε πιο πολύ από τη φήμη του κέντρου για επιτυχίες και τα στατιστικά του.

Είχε έναν νεαρό γυναικολόγο που την παρακολουθούσε, τον οποίο εμπιστευότανε και θεωρούσε πολύ καλό γιατρό ακριβώς γιατί ήταν πάντα διαθέσιμος να την ακούσει. Τον είχαμε επισκεφτεί μαζί να του πούμε ότι θα προχωρούσαμε σε εξωσωματική. Ήταν όντως ένα συμπαθέστατο παιδί και μας είπε ότι θα μας παραπέμψει αυτός «στο κέντρο με το οποίο συνεργάζεται» και θα έβλεπε τη γυναίκα μου κάθε μέρα και θα είναι πάντα στο τηλέφωνο γι αυτήν κλπ. Όλα αυτά ακούγονταν πολύ ωραία και η σύζυγός μου ούτε ήθελε να ακούσει να πάμε αλλού για την εξωσωματική. Ούτε καν ρώτησε πιο είναι αυτό το κέντρο με το οποίο «συνεργάζεται».

Εγώ όμως όντας δυστυχώς ή ευτυχώς επιχειρηματίας και έμπορος και πιο πονηρεμένος ειδικά μετά από όσα είχα περάσει με κάποιους γιατρούς πονηρούς στους οποίους έπεσα (και για τους οποίους προανέφερα), ανέλυσα διαφορετικά στο κεφάλι μου τη γυμνή πραγματικότητα. Αυτός ο συμπαθέστατος γυναικολόγος , με πάσα καλή διάθεση, θα μας πάσαρε στο κέντρο με το οποίο «συνεργάζεται» απλά για να πάρει πιθανότατα μια προμήθεια και να κρατήσει τη γυναίκα μου ως ασθενή καθόλη τη διάρκεια της παρακολούθησης. Τίποτα ιδιαίτερα κακό μέχρι εδώ. Το κακό ήταν ότι απλά θα καταλήγαμε σε ένα εργαστήριο τυχαίο  που δεν το επιλέξαμε, σαν γουρούνι στο σακί. Απλά για να νοιώθει καλά η γυναίκα μου ότι την εξωσωματική «της την κάνει» ο δικός της γυναικολόγος με τον οποίο έχει προσωπική σχέση και ο οποίος είναι πάντα εκεί να την ακούσει. Αυτό όμως θα ήταν μια ψευδαίσθηση καθώς στην ουσία όλο το προσωπικό του κέντρου που κατ'ουσίαν θα έκανε την εξωσωματική εμβρυολόγοι και κατά πάσα βεβαιότητα ο γιατρός που θα της έκανε την εμβρυομεταφορά θα ήταν άσχετα άτομα που ούτε καν γνωρίζει.

(συνεχίζεται)

(συνέχεια)

Κουράστηκα να της εξηγήσω με λεπτότητα τα παραπάνω (η γυναίκα μου πεισμώνει σαν παιδάκι καμιά φορά). Της εξήγησα ότι να την έβραζε την προσωπική σχέση αν η εξωσωματική δεν έπιανε και έπρεπε να ξαναπεράσει την ταλαιπωρία για δεύτερη και τρίτη φορά.

Το πρόβλημα του που θα πάμε μας το έλυσε χωρίς να το ψάξουμε πολύ τελικά η αδελφή μου, η οποία προέκυψε ότι είχε μια μακρινή προσωπική γνωριμία έναν από τους πιο καταξιωμένους στην Ελλάδα -ας τον ονομάσω Χ- και αυτή ως γυναίκα προς γυναίκα έπεισε τη σύζυγο: «Καλά ρε συ της λέει έχουμε γνωριμία με τον Χ  και εσύ θα πας όπου να ναι στα τυφλά;». Τέλος πάντων η γυναίκα μου πείσθηκε και ήταν σημαντικό ότι αποφασίσουμε να το θέλει πρωτίστως εκείνη αφού αυτή θα πέρναγε όλη τη διαδικασία. Θεωρούσα όμως ότι την είχα προστατεύσει και ότι έκανα το καλύτερο για εκείνη και για εμάς. Δυνατό όνομα ήταν ο Χ, πηγαίναμε και συστημένοι πράγμα σημαντικό στο Ελλαδιστάν, δεν μπορεί είπα, θα μας δώσει ιδιαίτερη προσοχή.

Θα ήταν αρχές καλοκαιριού του 2013 όταν τηλεφώνησα στο κέντρο εξωσωματικής του Χ για να κλείσω το πρώτο ραντεβού...το οποίο μπήκε για μέσα Σεπτεμβρίου (Αύγουστο δεν δουλεύουν). Από αυτό φαντάζεστε πλέον πόσα ζευγάρια καταφεύγουν σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και τι ζήτηση αντιμετωπίζει ένα επιτυχημένο τέτοιο κέντρο.

Πάμε λοιπόν  παρακάτω. Σεπτέμβριος του 2013 όπου πάμε στο πρώτο μας ραντεβού μουδιασμένοι και αγχωμένοι να αντιμετωπίσουμε το «τέρας» όπως το είχαμε στο μυαλό μας το οποίο αποφεύγαμε 2 χρόνια τώρα.

Κόσμος αρκετός, «οργασμός» δραστηριοτήτων άλλες με φουσκωμένες κοιλιές να γελάνε, άλλες να κλαίνε, φωτογραφίες με δεκάδες μωρά και ευχαριστήριες κάρτες στους τοίχους κι εμείς να κοιτάμε σαν τα χαζά. Έντονη η παρουσία του marketing. Παρατηρώ πολλές γυναίκες μεγάλες σε ηλικία να περιμένουν, προχωρημένα σαράντα.

Φτάνει η ώρα μας και ξεκινάει το πρωτόκολλο υποδοχής. Βλέπουμε έναν γιατρό που μας παίρνει το ιστορικό και βλέπει τις εξετάσεις που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Με ρωτάει χαμογελώντας γιατί καθυστερήσαμε τόσο πολύ να πάμε. Του λέω ότι περιμέναμε μπας και γίνει το θαύμα και μου λέει την περίφημη ατάκα: «Με τέτοιο σπέρμα θαύμα δεν γίνεται!» (μου έφτιαξε την ψυχολογία!!). Μας γράφει όλες τις υπόλοιπες εξετάσεις και τα δικαιολογητικά που θα χρειαστούν μέχρι να αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία (εντός των οποίων και οι περίφημες γενετικές που καθυστερούσα τόσο καιρό).

Στη συνέχεια της διαδικασίας και μετά από μια αναμονή πάλι, μας υποδέχεται ο «πολύς» Χ στο γραφείο του. Η ψυχή και το επίκεντρο των δραστηριοτήτων του κέντρου. Ένας μικρός «θεούλης» ή «θαυματοποιός» αν σας ενοχλεί η προηγούμενη λέξη, που έχει δώσει ζωή σε χιλιάδες μωρά μέχρι τώρα και ευτυχία σε χιλιάδες ζευγάρια με πολύ σοβαρά προβλήματα.

Οι ερωτήσεις μας, μετρημένες, χαζές και πιο πολύ από αμηχανία. Ο Χ απαντάει κοφτά και κουρασμένα. Δεν είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Φαντάζομαι έχει απαντήσει σε παρόμοιες ερωτήσεις χιλιάδες φορές. Ο χρόνος του είναι μετρημένος στα δάχτυλα.

Μιλάμε όπως θα διαπιστώσω αργότερα για έναν άνθρωπο ο οποίος δουλεύει μέχρι μετά τα μεσάνυχτα και όλα αυτά για να προλάβει να τον δει ένα ζευγάρι ελάχιστες φορές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. 

Ολοκληρώνουμε με ένα υπερηχογράφημα που κάνει στην σύζυγο (όλα δείχνουν καλά από την πλευρά της και στο υπερηχογράφημα και στις υπόλοιπες εξετάσεις που θα κάνει στη συνέχεια σαλπιγγογραφίες κλπ) και πλέον μας αναλαμβάνει μια από τις πολλές συντονίστριες να μας εξηγήσει τις λεπτομέρειες του πρωτοκόλλου (φάρμακα) που θα ακολουθήσει όταν θα ξεκινήσει. Αυτό που με ξενίζει είναι ότι αυτή μας γράφει το πρωτόκολλο χωρίς να έχω δει να ενημερώνεται από κάποιον για τις ιδιατερότητες της δικές μας περίπτωσης. Φαντάζομαι όμως ότι ξέρουν τι κάνουν.

Από εδώ και στο εξής, όποτε θα καλούμε στο κέντρο να κάνουμε κάποια ερώτηση θα μιλάμε με κάποια από τις συντονίστριες ή οποία απλά θα βλέπει όλο το ιστορικό μας στον υπολογιστή.

Και έρχομαι εδώ στο θέμα της «προσωπικής προσοχής» που τόσο απεγνωσμένα αποζητούσε η σύζυγός μου αλλα και πολλές κοπέλες στα φορουμ που διάβαζα. Ένας μεγάλος κίνδυνος πραγματικά όταν πάτε σε ένα από τα πιο επιτυχημένα κέντρα που έχουν την μεγάλη ζήτηση κορίτσια είναι ότι η σε μεγάλο βαθμό η «παραγωγή» είναι βιομηχανοποιημένη και αυτοματοποιημένη. Αλλοιώς αυτά τα κέντρα ΔΕΝ θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην ζήτηση που αντιμετωπίζουν. Και να είστε σίγουρες ότι κανένα κέντρο δεν θα διώξει πελάτη επειδή έχει ξεπεράσει τη δυνατότητά του να τον προσέξει. 

Όλα αυτά γίναν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2013...Θα περίμενε κανείς ότι μετά από το κωλοβάρεμα επί δυο χρόνια μέχρι να φτάσουμε εδώ θα ξεκινούσαμε άμεσα το πρωτόκολλο. Όοοοοχι ομως! Εμείς ως ζευγάρι αποδειχτήκαμε για άλλη μια φορά εξαιρετικά δύσκολο στο timing.

Κατ'αρχάς θέλαμε να περάσουμε από την επιτροπή εξωσωματικής του ΕΟΠΥΥ ώστε να μας καλύψει (όπως νομίζαμε) τα έξοδα. Τον Σεπτέμβριο του 2013 που καλέσαμε (μετά που μας έδωσαν το τηλέφωνο τους από το κέντρο του Χ), μας κλείσαν ραντεβού για......τον Απρίλιο του 2014! Αθάνατο Ελληνικό δημόσιο. Συμπέρασμα: κινηθείτε εγκαίρως σε ότι κάνετε. Όσο για εμάς, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και χωρίς την έγκριση από την επιτροπή αν χρειαστεί, και θα βλέπαμε τι θα γινόταν παίρνοντάς την έγκριση κατόπιν εορτής.

Δεύτερον, δεν είχα μόνο εγώ θέμα αλλά είχε και η σύζυγός μου το θεματάκι της. Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών και όχι σταθερό κύκλο αλλά κύκλο που έπαιζε από 30 έως και...90 ημέρες. Το ξεκίνημα του πρωτοκόλλου όμως απαιτεί συντονισμό με κάποιο κύκλο, ο οποίος σε εμάς ήταν πάντα έκπληξη.

Τρίτον επειδή η σύζυγος είναι εκπαιδευτικός, θα έπρεπε όσο μπορούμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια μια σχετικά ήρεμη γι αυτήν περίοδο.


Κεφάλαιο 9: γενετικές εξετάσεις: η αποκάλυψη μιας ιδιάζουσας κατάστασης που κουβάλαγα από το πρώτο μου κύτταρο.

Αρχές του 2014, τρεις μήνες μετά την επίσκεψη στο κέντρο του Χ και υπ'ατμόν πλέον να ξεκινήσουμε όποτε θεωρήσουμε τη στιγμή κατάλληλη πήγα επιτέλους να κανω τις περιβόητες γενετικές εξετάσεις που καθυστερούσα επί δύο χρόνια. Το κέρδος μου ήταν ότι προφανώς λόγω κρίσης, οι τιμές τους είχαν κατέβει αρκετά (περίπου 500 ευρώ).

Το κέντρο που μου συστήθηκε από κάποιους ως ένα από τα καλύτερα στην Ελλάδα ήταν το Intergenetics  http://www.intergenetics.eu/home.html με διευθυντή τον γενετιστή κο Πάγκαλο.

Πήγα και έδωσα λοιπόν αίμα εκεί και όταν μετά από αρκετές μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα όλα αυτά τα περίεργα (αζωοσπερμία) που είχα ανακαλύψει το 2011 στα 37 μου λούστηκαν στο φως καθώς ξεσκεπάστηκε η αιτία τους που με συνόδευε από το πρώτο κύτταρό μου που σχηματίστηκε με τη σύλληψή μου πίσω στις αρχές του 1972...

Είχα ισοζυγισμενη μετάθεση Robertson (Robertsonian Translocation) στα χρωμοσώματα 13, 14....

Τι σημαίνει αυτό; Ο κάθε άνθρωπος έχει 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων δηλαδή 46 χρωμοσώματα. Σε εμένα, το ένα χρωμόσωμα από το ζεύγος 14 ήταν μετατοπισμένο και κολλημένο σε ένα χρωμόσωμα από το ζεύγος 13. Δηλαδή, με άλλα λόγια το 14ο ζεύγος σε εμένα είχε ένα μόνο χρωμόσωμα και σε αντιδιαστολή υπήρχε ένα "μακρύ" (διπλό) χρωμόσωμα στο ζεύγος 13. Η συνημμένη φωτογραφία παρακάτω από τον καρυότυπό μου στα σημεία που δείχνουν τα βελάκια μιλάει από μόνη της. Επρόκειτο για ένα λάθος, μια μετάλλαξη που είχε συμβεί από την στιγμή της σύλληψής μου.

Οι μεταθέσεις Robertson είναι αρκετά σπάνιες δεδομένου του ότι εμφανίζεται περίπου 1 στα 1.000-1.500 παιδιά που γεννιούνται και απ'ότι φαίνεται τον κλήρο τον είχα τραβήξει εγώ.

Τέτοιες μεταθέσεις μπορούσαν να έχουν συμβεί με δύο τρόπος: είτε να την έχω κληρονομήσει από έναν από τους γονείς μου, είτε να γίνει αυθόρμητα στην περίπτωσή μου. Προφανώς η δική μου περίπτωση ήταν η δεύτερη. Οι γονείς μου ήταν εξαιρετικά γόνιμοι, το ίδιο και τα δύο αδέλφια μου.

Τα καλά νέα ήταν ότι την μετάθεση την είχα ισοζυγισμένη (balanced) πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχα περισσότερο ή λιγότερο γενετικό υλικό από έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Ότι έλειπε από γενετικό υλικό στο μονό 14 υπήρχε στο μακρύ χρωμόσωμα του 13. Έτσι ήμουν -κατά τα άλλα- απολύτως φυσιολογικός.

Παιδιά όπως εγώ που φέρουν μια ισοζυγισμένη μετάθεση Robertson ζουν μια απολύτως φυσιολογική ζωή και συνήθως καταλαβαίνουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και ανακαλύπτουν την μετάθεση όταν πάνε να κάνουν παιδιά. Ακριβώς δηλαδή η δική μου ιστορία.

Οι μεταθέσεις robertson (συνήθως, αλλά όχι πάντα απ΄ότι κατάλαβα), έχουν ως συνέπεια ακραία ολιγοασθενοσπερμία ή αζωοσπερμία. Ποιος ξέρει γιατί; Ίσως η φύση να μην θέλει να συνεχιστεί η ανωμαλία. 

Σε αντιδιαστολή με την δική μου περίπτωση της ισοζυγισμένης μετάθεσης, υπάρχουν οι μη ισοζυγισμένες μεταθέσεις, όπου λείπει ή περισσεύει γενετικό υλικό (μονοσωμίες, τρισωμίες χρωμοσώματος). Τέτοια έμβρυα (για καλή τύχη των γονέων) συνήθως καταλήγουν σε αποβολή αφού η φύση μισεί την ανωμαλία.   Εάν τελικά επιζήσουν, πράγμα σπάνιο, το παιδί φέρει μια γενετική ανωμαλία που εκδηλώνεται με κάποιο σύνδρομο (Down κ.α).

Το διάβασμα όλων αυτών μου προκάλεσε πολλαπλά συναισθήματα. Αφ'ενός έκπληξη που κουβάλαγα σε όλη μου τη ζωή ένα τέτοιο θέμα χωρίς να το γνωρίζω. Αφ'εταίρου λύπη που είχα αυτή την ατυχία. Και κατά τρίτον χαρά που μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός και είχα την μετάθεση ισοζυγισμένη απολαμβάνοντας το δώρο της ζωής φυσιολογικά εώς τώρα αντί να έχω καταλήξει να είμαι μια αποβολή ή ένα καθυστερημένο παιδάκι.
 
Και βέβαια χαρά που είχα την τύχη να ζω στο 2014. Πολύ-πολύ πρόσφατα -συγκριτικά σε σχέση με την  ιστορία της ανθρωπότητας- η ιατρική είχε καταφέρει να δώσει λύσεις και να βοηθήσουν να τεκνοποιήσουν και άτομα με το δικό μου ή άλλα προβλήματα. Η ανακάλυψη και οι εξελίξεις στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και την γενετική των τελευταίων λίγων ετών έκαναν θαύματα.  Αν όλα αυτά συνέβαιναν μόλις λίγα χρόνια πριν, θα ήταν αδύνατον. Λίγες μόλις δεκαετίες πίσω και απλά θα ήμουν καταδικασμένος στην στειρότητα.


Κεφάλαιο 10: οι επιπλοκές-συνέπειες του γενετικού προβλήματος στην προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης: προεμφυτευτική γενετική διάγνωση

Τα δεδομένα άλλαζαν πλέον δραστικά. Δεν ήμουν ένας άνδρας απλά με φτωχό-υπογόνιμο σπέρμα όπου η εξωσωματική θα χρησίμευε μόνο για να παρακάμψει αυτό το πρόβλημα. Κουβάλαγα μια γενετική ανωμαλία την οποία δυνητικά θα μετέδιδα κληρονομικά στο οποιοδήποτε έμβρυο.  Η δική μας απόπειρα εξωσωματικής θα ήταν μια πιο περίπλοκη διαδικασία από αυτήν ενός άλλου ζευγαριού με απλά φτωχό σπέρμα λόγω επίκτητων (μη γενετικών) αιτιών.

Από το κέντρο εξωσωματικής του Χ μου ζήτησαν να λάβω "γενετική συμβουλή" πριν προχωρήσουμε, την οποία πήρα από το Intergenetics όπου είχα κάνει και τις γενετικές εξετάσεις.

Για να μην σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες, μου πήραν οικογενειακό ιστορικό και μου είπαν ότι στη δική μου περίπτωση, τα έμβρια που θα δημιουργούσαν οι εμβριολόγοι στο κέντρο εξωσωματικής θα έπρεπε να περάσουν πρώτα μια εξέταση που λέγεται Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση προτού εμφυτευτούν στη μήτρα της μητέρας τους.

Με αυτή την εξέταση θα κάναν στην ουσία γενετικό έλεγχο στα έμβρυα (κάτι παρόμοιο με αυτό που κάναν σε μένα) και θα επέλεγαν μόνο αυτά τα οποία ήταν γενετικά υγιή και δεν είχαν κάποιο πρόβλημα που θα είχαν κληρονομήσει συνέπεια του δικού μου προβλήματος.

Και ποια ήταν τα στατιστικά της υπόθεσης;

Κάπου εκεί θυμήθηκα τους όμορφους νόμους της γενετικής που είχα κάνει στο Λύκειο αλλά και αργότερα όταν έφτιαχνα...δικά μου υβρίδια ντομάτας. Όταν ένα δικό μου σπερματοζωάριο (από τα λίγα και πολύτιμα που είχα) διασταυρωνόταν με ένα ωάριο της (φυσιολογικής) συζύγου μου, θα υπήρχαν έξι δυνατά αποτελέσματα-σενάρια για το έμβρυο που θα σχηματιζόταν.

Ένα από αυτά τα έξι σενάρια (16,6%) ήταν το παιδί να είναι απολύτως φυσιολογικό και άλλο ένα από τα έξι (άλλο ένα 16,6%) να έχει μεν την μετάθεση αλλά με τον ίδιο τρόπο που την είχα εγώ, δηλαδή ισοζυγισμένη. Και τα δύο αυτά σενάρια (δηλαδή μία στις 3 ή 33,3%) θεωρούταν αποδεκτά από τον γενετιστή, το παιδί θεωρούνταν υγιές και κατάλληλο για μεταφύτευση στη μήτρα.

[Παρένθεση: Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και ένα παιδί με τη δική μου ισοζυγισμένη μετάθεση θεωρούνταν αποδεκτό για εμφύτευση και μοιράστηκα με τον γενετιστή τους φόβους μου. Ένα τέτοιο παιδί θα είναι μεν υγιές, αλλά δεν θα έχει πιθανά το ίδιο δικό μου πρόβλημα υπογονιμότητας;  Πως θα πεις στο παιδί σου καθώς μεγαλώνει ότι έχει ένα τέτοιο πρόβλημα και ότι εσύ το ήξερες πριν την γένησή του ακόμα ότι θα έχει κάτι τέτοιο αλλά το δέχτηκες από εγωϊσμό να έχεις ένα παιδί;

Ο γενετιστής μου είπε το εξής απλό πράγμα που με έπεισε: "Είναι ανήθικο εκ μέρους μας να απορρίψουμε ένα τέτοιο υγιές παιδί απλά επειδή έχει αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή εσύ επειδή είσαι υπογόνιμος θα προτιμούσες καλύτερα να μην είχες γεννηθεί;"....Είχε δίκιο.

Εξάλλου αν η ιατρική μπορούσε να δώσει λύση στο δικό μου πρόβλημα εν έτη 2014, πόσο μάλλον σε 20-30 ή 40 χρόνια από τώρα όταν ένα δικό μου παιδί με το ίδιο πιθανά πρόβλημα θα είχε να αντιμετωπίσει τους ίδιους δαίμονες.]

Στα υπόλοιπα τέσσερα σενάρια στα έξι (δηλαδή 2 στις 3 ή 66,6%) το παιδί θα είχε μη ισοζυγισμένη μετάθεση, δηλαδή θα είχε περισσότερο ή λιγότερο γενετικό υλικό από το φυσιολογικό. Σε αυτή τη περίπτωση το πιο πιθανό ήταν ότι θα κατέληγε σε αποβολή. Αν -σπανιότερα- επιζούσε, θα ήταν ένα παιδί με κάποιο γενετικό σύνδρομο.

Αυτό σήμαινε απλά, ότι τον ενάμιση χρόνο που προσπαθούσαμε για ένα θαύμα (μη γνωρίζοντας εγώ το γενετικό πρόβλημά μου) κι αν ακόμα το θαύμα συνέβαινε, το παιδί 2 στις 3 θα κατέληγε σε αποβολή όπως προείπα....

[Για τον λόγο αυτό ο καρυότυπος είναι μια από τις εξετάσεις που γίνονται στους γονείς όταν ένα ζευγάρι έχει την κακή εμπειρία των επαναλαμβανόμενων ("καθ'έξιν") αποβολών. Συχνά βρίσκουν ότι το πρόβλημα τελικά είναι χρωμωσωμιακό στον έναν από τους δύο γονείς, γεγονός που οδηγεί σε έμβρυα με χρωμοσωμιακό πρόβλημα που τελικά αποβάλλονται. ]

Γενικά στην όλη διαδικασία της εξωσωματικής αλλά και της προεμφυτευτικής διάγνωσης, θα κληθεί κάποιος αρκετές φορές να αποφασίσει σε ζητήματα ηθικής φύσεως. Εδώ οφείλεται και το ότι η νομοθεσία από χώρα σε χώρα αλλάζει τόσο πολύ αλλά και το ότι διαρκώς προσαρμόζεται.

Όσον αφορά τη λυπητερή της υπόθεσης, πάντα τυχερός εγώ. Το κόστος της προεμφυτευτικής διάγνωσης -ανάλογα με τα έμβρυα που θα προκύψουν γιατί πάει ανά έμβρυο- είναι πολύ ψηλό: θα άγγιζε ή θα ξεπερνούσε το ίδιο το κόστος της εξωσωματικής. Με άλλα λόγια κάθε προσπάθεια σε εμάς θα κόστιζε τα διπλά λεφτά.

Όσον αφορά την διαδικασία της εξωσωματικής, η υποχρέωση προεμφυτευτικής διάγνωσης αλλάζει τα δεδομένα. Η εμβρυομεταφορά των εμβρύων στη μήτρα σε μια απλή εξωσωματική γίνεται συνήθως την 3η ημέρα.

Στην περίπτωσή μας όμως, τα όποια έμβρυα σχηματιστούν θα έπρεπε να σχηματίσουν αρκετά κύτταρα ώστε να μπορεί να παρθεί δείγμα για βιοψία και αυτή να σταλθεί στο κέντρο γενετικής. Εκεί θα γινόταν η εξέταση για το αν είναι υγιή ή όχι. Τα αποτελέσματα (που χρειάζονται 1-2 ημέρες) θα στέλνονταν με fax στο κέντρο εξωσωματικής και τότε θα γίνονταν η εμφύτευση των υγιών αυτών εμβρύων στη μητέρα. Αυτό σήμαινε ότι σε εμάς η εμφύτευση στη μήτρα θα γίνονταν όταν τα έμβρυα θα ήταν 5ης ή 6ης ημέρας (όπου πλέον ονομάζονται "βλαστοκύστες").

Η δυνατότητα να επιβιώνουν έμβρυα τόσες ημέρες στο εργαστήριο ήταν μια εξέλιξη μόλις των τελευταίων λίγων ετών στην ιατρική, με την βελτίωση των καλλιεργητικών υγρών. Η δε εξέλιξη αυτή καθιστούσε δυνατή την προεμφυτευτική διάγνωση των εμβρύων για γενετικές ανωμαλίες αφού δίνει τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται.

Το μειονέκτημα είναι ότι περίπου τα μισά από τα έμβρυα που γονιμοποιούνται επιζούν τόσες μέρες ώστε να γίνουν βλαστοκύστες. Συνεπώς, εάν η γυναίκα παράγει λίγα ωάρια κατά την διαδικασία της εξωσωματικής μπορεί να μην φτάσει και κανένα να γίνει βλαστοκύστη, οπότε αδύνατη η συνέχιση της διαδικασίας.

Από την άλλη, οι γιατροί θεωρούν ότι τα έμβρυα αυτά που φτάνουν στο στάδιο της βλαστοκύστης είναι τα πιο "δυνατά" και συνήθως οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μεγαλύτερες απ'ότι με έμβρια λιγότερων ημερών.

Στις εξελίξεις που οδήγησαν στην προεμφυτευτική γενετική διάγνωση οφείλονται μερικές νίκες της ιατρικής έναντι κληρονομικών κινδύνων, όπως η επιλογή υγιών εμβρίων και η γέννηση στη συνέχεια υγιών μωρών από γονείς με κινδύνους για ασθενειες όπως μεσογειακή ανεμία και άλλες γενετικές (κληρονομικές) παθήσεις κλπ.   

(συνεχιζεται)

Κεφάλαιο 11: η ψυχολογία ενός σοβαρά υπογόνιμου άνδρα

Μιλάω πολύ ώρα τώρα για ιατρικά δεδομένα και έχω παραμελήσει να αναφερθώ σε ένα μεγάλο θέμα. Την ψυχολογία μου.

Από το 2011 που διαγνώστηκε το πρόβλημα κυκλοθυμικά πέρναγα μια πληθώρα συναισθημάτων: απογοήτευση, λύπη, θυμό, ταπείνωση, ελπίδα, φόβο, πείσμα, εμμονή. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η υπόθεση με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου  και στις αξίες μου ως άνθρωπο και να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που οι περισσότεροι τυχεροί άνθρωποι δεν θα κληθούν να θέσουν στον εαυτό τους. Τι έχει αξία και νόημα στη ζωή και γιατί;

Η πιθανότητα ότι δεν θα μπορέσω να αποκτήσω ποτέ μου παιδί ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να δεχτώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου από την πρώτη στιγμή που διαγνώστηκε το πρόβλημα. Άλλες φορές αυτή η πιθανότητα φάνταζε μεγαλύτερη και άλλες φορές μικρότερη αλλά υπήρχε πάντα. Μπορεί οι εξελίξεις των τελευταίων ετών στον τομέα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής να μου έδιναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν ελπίδες. Κάποιες φορές φάνταζαν περισσότερες, κάποιες λιγότερες αλλά ποτέ δεν θα υπήρχε βεβαιότητα.

Στατιστικά και μιλώντας γενικά, μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι απλά μια πιθανότητα. Η οποία χοντρικά κυμαίνεται περίπου στο 50% να καταλήξει σε γέννα. Αυτό όμως το 50% δεν μοιράζεται "δίκαια" σε όλες τις περιπτώσεις αλλοιώς όλοι θα είχαν το ευτυχές αποτέλεσμα σχεδόν σίγουρο μετά από 3-4 προσπάθειες. Το ιδιαίτερο ποσοστό του καθένα έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόβλημα του ζευγαριού, την ηλικία της γυναίκας κλπ.

Υπολογίστε ότι -ανάλογα με την περίπτωση- τέσσερις προσπάθειες εξωσωματικής θα κοστίσουν τουλάχιστον 20.000 ευρώ, αν συνυπολογίσει κανείς φάρμακα, εξετάσεις, βενζίνες, και λοιπά παρελκόμενα. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσουν και τα διπλά. Προσθέστε τον χρόνο, την συγκέντρωση, το ψυχολογικό φορτίο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι κατά τη περίοδο που είσαι πριν από μια προσπάθεια εξωσωματικής και κατά τη διάρκεια αυτής, η υπόλοιπη ζωή σου σχεδόν σταματάει. 

Στην πορεία μου στην θάλασσα της υπογονιμότητας γνώρισα ουκ ολίγα ζευγάρια που πιάσανε παιδί με την πρώτη. Γνώρισα επίσης ουκ ολίγα ζευγάρια που δεν τα καταφέρανε και τελικά τα παρατήσανε και αποδεχτήκανε το μοιραίο μετά από πολλαπλές προσπάθειες. Είχα ακούσει για 7 προσπάθειες, για 10 προσπάθειες, ακόμα και για 20 προσπάθειες.

Αυτές οι προσπάθειες τα εξαντλήσανε (ή και καταστρέψανε) οικονομικά χωρίς τελικά κανένα αντίκρυσμα. Τους ρουφήξανε τη χαρά της ζωής για κάμποσα χρόνια, όπου η καθημερινή εμμονή τους ήτανε να επισκέπτονται καινούρια κέντρα εξωσωματικής με νέες ελπίδες και να κάνουν ολοένα και καινούριες εξετάσεις μπας και βρούνε κάποια εξήγηση των επαναλαμβανόμενων αποτυχιών τους. Τους καταστρέψανε την αυτοπεποίθησή, τα γεμίσανε εμμονές τους και τους κάνανε τη ζωή θλιβερή.

Τέλος συμβιβαστήκανε με το γεγονός ότι δεν θα κάνουνε ποτέ παιδιά και εξακολούθησαν εξ ανάγκης την ζωή τους, κουβαλώντας πλέον πάντα μέσα τους το αίσθημα της αποτυχίας, της μη ολοκλήρωσης, της "κατάρας", της οργής. Άκουσα επίσης για μια-δυο περιπτώσεις όπου μετά από αρκετές προσπάθειες, στην γυναίκα εμφανίστηκε καρκίνος. Οι γιατροί στα κέντρα εξωσωματικής στην πρώτη επίσκεψη σπεύδουν να καθησυχάσουν τις ανησυχίες του ζευγαριού με φυλλάδια και ιατρικές έρευνες που αποσυνδέουν τις προσπάθειες εξωσωματικής με την εμφάνιση καρκίνου. Η μια έρευνα τα αποσυνδέει τελείως, η άλλη λέει ότι μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει προδιάθεση η γυναίκα, μια άλλη λέει υπάρχει μικρός συσχετισμός αν η γυναίκα κάνει πάνω από 6 προσπάθειες...αλλά ξέρουμε πως είναι αυτές οι έρευνες. Σήμερα βγαίνει μία και λέει αυτό, του χρόνου βγαίνει μια άλλη και λέει το αντίθετο. Ποιος μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος όταν μια γυναίκα υποβάλλεται τόσες φορές σε τέτοιο όγκο ορμονών και φαρμάκων;

Όλα αυτά συνθέτουν μια κόλαση που πραγματικά δεν αξίζει σε κανένα ζευγάρι να περνάει.

Ανάλογα με τις αξίες τους και τα πιστεύω τους κάποια ζευγάρια εκτονώσανε τη λύπη τους στην υϊοθέτηση ενός παιδιού, άλλα στην τεκνοποίηση με ξένο σπέρμα ή ωάριο, άλλα στην υιοθέτηση ενός σκυλιού, ενώ άλλα δεν θεώρησαν ωφέλιμη καμία τέτοια διέξοδο. Εγώ άνηκα σε αυτούς όπου τους αγγίζει μόνο η απόκτηση ενός δικού τους βιολογικού παιδιού. Καμία άλλη από τις παραπάνω διεξόδους δεν μου έλεγε κάτι, χωρίς να κατηγορώ βέβαια οποιονδήποτε καταλήξει σε αυτές, αφού όπως προείπα αυτό είναι υποκειμενικό θέμα αξιών και πιστεύω του καθενός.

Εγώ ανακάλυψα το πρόβλημα ένα χρόνο περίπου μετά το γάμο μου. Δεν έζησα συνεπώς την "ηθική υποχρέωση" που ζουν κάποια άλλα υπογόνιμα άτομα, άνδρες ή γυναίκες, τα οποία γνωρίζουν εκ των προτέρων το πρόβλημά τους και προειδοποιούν κάθε νέο άτομο του άλλου φύλου με το οποίο πάνε να συνάψουν σχέση ότι έχουν τέτοιο πρόβλημα.

Στην περίπτωση σαν τη δική μου, όπου το πρόβλημα ανακαλύπτεται στον έναν από τους δύο μετά τον γάμο-σχέση, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η κατάληξη είναι διάλυση ή υποβάθμιση του γαμου ή τις σχέσης,  ειδικά καθώς οι προσπάθειες εξωσωματικής αποτυγχάνουν και φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν θα ξεπεραστεί. "Λυπάμαι, όταν σε πήρα δεν ήξερα ότι έχεις τέτοιο θέμα. Σε αγαπάω μεν αλλά θέλω να αποκτήσω παιδιά". Εγωϊστικό; Ίσως. Αλλά ποιος μπορεί να το κατηγορήσει; Η ανάγκη για τεκνοποίηση είναι από τις ισχυρότερες σε κάποιους ανθρώπους.

Εάν σας πω ότι όταν συνειδητοποίησα το πρόβλημα δεν ένοιωσα "ένοχος" απέναντι στην γυναίκα μου και την οικογένειά της, θα σας πω ψέμματα. Ένοιωθα ότι άθελά τους είχαν μπλέξει με κάποιον "ελαττωματικό". Ότι δεν θα μπορούσα να χαρίσω στη γυναίκα μου αυτό που θα μπορούσε κάθε άλλος άνδρας. Ότι δεν ήμουν αρκετά άνδρας κάποιες φορές. Ένοιωθα τύψεις και ενοχές. Ένοιθα και ενοχές απέναντι στους γονείς της που δεν μπορούσα να τους χαρίσω ένα εγγονάκι (ευτυχώς οι δικοί μου γονείς είχαν ήδη μπόλικα οπότε εκεί δεν τους πείραζε τόσο). Ευτυχώς ήταν ωραίοι τύποι και ποτέ δεν με έκαναν να νοιώσω άσχημα σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που έχω ακούσει. Τους έθαβε τη στενοχώρια ότι ήμασταν αγαπημένοι και ευτυχισμένοι με την κόρη τους έστω κι έτσι.

Η δική μου περίπτωση είχε -ευτυχώς για μένα- κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τις περισσότερες άλλες. Η σύζυγός μου δεν ήταν ακριβώς η γυναίκα που ζούσε με το όνειρο της μητρότητας. Την φοβίζανε τα παιδιά, την φόβιζε η ιδέα ότι θα τα φέρει σε έναν τέτοιο κόσμο να ζήσουν, την φόβιζε το γεγονός ότι θα είχε μια τέτοια ευθύνη. Τα είχαμε συζητήσει πριν ακόμα μου ανακαλυφθεί το πρόβλημα και με είχανε παραξενέψει οι απόψεις της. Δεν εννοούσε ότι δεν ήθελε να κάνουμε παιδιά, αλλά δεν ήταν ακριβώς το γεγονός που θα χρειαζότανε να την ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Έτσι, ακόμα και όταν μου αποκαλύφθηκε το πρόβλημα ποτέ δεν θεώρησε ότι μας συμβαίνει κάτι τρομερό.

Κι εγώ από την μεριά μου και ίσως φανεί παράξενο, δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τα παιδιά. Τα παιδιά των φίλων μου με κουράζανε όποτε ήμασταν μαζί και τα έβλεπα σαν μπελά. Όμως, και αυτό ίσως φανεί σαν αντίφαση, είχα πολύ ανεπτυγμένο το πατρικό ένστικτο. Ήθελα πάρα πολύ δικά μου παιδιά και πιστεύω ότι θα γινόμουν ένας πολύ καλός πατέρας. Για εμένα -σε αντίθεση με τη σύζυγό μου- τα παιδιά θα σημαίναν ολοκλήρωση. Η είδηση ότι πιθανά δεν μπορώ να κάνω παιδιά, δεν ήταν κάτι που μπορούσα να καταπιώ εύκολα.

Ήμασταν ένα όμορφο ζευγάρι με τη σύζυγό μου. Εμφανίσιμοι, μορφωμένοι, αγαπημένοι. Οι φίλοι μας μας θεωρούν δύο αξιόλογα και καλά παιδιά που -ας μην φανεί εγωϊστικό- τα έχουν "όλα".

Καθώς τα πρώτα χρόνια περνούσαν μετά το γάμο μας και πιτσιρίκι δεν έσκαγε είχαμε κάποιες αδιάκριτες ερωτήσεις, κάποια πειράγματα, κάποιες ευχές στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι "Άντε και του χρόνου διπλοί και τριπλοί". Αυτά κοπήκαν καθώς πέρασε κι άλλο ο καιρός και κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει προφανώς (σε όσους βέβαια δεν το είχαμε μοιραστεί οι ίδιοι).

Η ζωή είναι άδικη. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Έβλεπα και άκουγα για γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν στα φανάρια. Που τα παρατούσαν σε σκουπιδοντενεκέδες και σε ορφανοτροφεία. Που τα ρίχναν γιατί ήταν "ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη". Και από την άλλη είχα γνωρίσει τόσους ανθρώπους που διαλύουν την ζωή τους και που θα δίναν την ψυχή τους για να κάνουν ένα παιδί. Και όμως το παιδί αυτό σε αυτούς ήταν άπιαστο όνειρο. Τα πάντα είναι σχετικά τελικά σε αυτή τη ζωή.

Ταυτόχρονα κάποιοι φίλοι μας παντρευόντουσαν και κάποιοι έκαναν παιδιά. Η επικοινωνία με φίλους που αποκτούσαν παιδί σιγά-σιγά έκοβε (όχι εξαιτίας μας). Εκπέμπαν πλέον σε άλλο μήκος κύματος και το παιδί γινόταν το επίκεντρο της ζωής τους. Κάπου ένοιωθα μια μικρή ζήλεια, κάπου μετά αναρωτιόμουν μήπως εμείς τελικά ήμαστε καλύτερα, όταν τους έβλεπα τι ζόρια τραβούσανε μετά.

Ας μην με παρεξηγήσει πάλι κανείς, πως ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Έχω ξεκαθαρίσει πόσο πολύ από μεριάς μου ήθελα να γίνω πατέρας. Σκεφτόμουν ότι στο δικό μας σπίτι μπορεί να μη βάλουμε δωράκια κάτω από το δέντρο, μπορεί να μην ακούσουμε παιδικές φωνούλες, μπορεί να μην παίξω με το παιδί μου στα γόνατά μου, να μην του πω παραμύθια, να μην το καθοδηγήσω πως θα γίνει σωστός άνθρωπος, όπως το καταλαβαίνω εγώ. Σκεφτόμουν ότι ότι δημιουργήσω σε αυτή τη ζωή δεν θα έχω σε ποιον να τα αφήσω και πως θα γεράσουμε μόνοι μας χωρίς κάποιον να ενδιαφέρεται για εμάς. Κι όλα αυτά πονάγανε πολύ.

Από την άλλη όμως μεριά και με τη σκέψη ότι μπορεί τελικά ότι και να κάνω να μην τα καταφέρω, είχα χρέος να συνεχίσω τη ζωή μου σε κάθε περίπτωση και να πείσω τον εαυτό μου ότι και η ζωή χωρίς παιδιά μπορεί να είναι ωραία. Για στάσου, ίσως και...ωραιότερη; Αυτό το οποίο δεν μου πέρναγε καν από το μυαλό ως πιθανότητα παλαιότερα και που θα θεωρούσα ύβρη και να το σκεφτώ ακόμα, είχα αρχίσει τώρα εκ των συνθηκών να ανοίγω τα μάτια μου και να το παρατηρώ. Με είχε ταρακουνήσει μια ρήση που μου πέταξε κάποια στιγμή η μεγαλύτερη αδελφή μου, η οποία είχε τέσσερα παιδιά: "Όποιος έχει παιδιά να τα χαίρεται, κι όποιος δεν έχει να χαίρεται"....

Πόσους γονείς δεν ήξερα που τα παιδιά τους είχαν ένα σοβαρό πρόβλημα που τελικά τους κατέστρεψε τη ζωή (των γονιών); Παιδιά που τα μαζεύαν από το πεζοδρόμιο, από στέκια ναρκομανών. Παιδιά με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Παιδιά με σχιζοφρένεια, παιδιά ανάπηρα. Τον φίλο μου που έχασε το 2 ετών κοριτσάκι του από λευχαιμία αφού τον κατέστρεψε οικονομικά προκειμένου να τη σώσει; Την γνωστή μας με το καθυστερημένο παιδάκι που άνοιγε κάθε τόσο την πόρτα και το έσκαγε και το ψάχναν στην αστυνομία; Όσο κι αν πριν κάνουμε παιδί φανταζόμαστε τον εαυτό μας  πλέον να έχουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια με x γερά, καλά, υγιή παιδιά πόσες φορές το σενάριο της πραγματικής ζωής (η οποία έχει συχνά διεστραμμένη φαντασία) αποδεικνύεται μακρυά από αυτό που φανταζόμασταν; Πόσους ανθρώπους δεν ήξερα που βαθιά μέσα τους θα προτιμούσαν από τα παιδιά που τους είχαν τύχει να έχουν καλύτερα την δική μας ΤΥΧΗ και να μην έχουν  παιδιά;

Όσο κι αν ήθελα παιδιά, είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να δει μια πραγματικότητα που πριν δεν την φανταζόταν: το να μην έχεις παιδιά δεν έχει μόνο μειονεκτήματα αλλά έχει και πλεονεκτήματα. Κάποιες φορές μάλιστα ίσως να είναι καλύτερα. Πρόσεχε πολύ τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου έρθει λοιπόν.

Δεν είναι σπάνοι οι άνθρωποι οι οποίοι συνειδητά έχουν επιλέξει να μην κάνουν παιδιά γιατί δεν θέλουν παιδιά. Και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που τελικά δεν κάνουν παιδιά όχι γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα αλλά γιατί καταλήγουν στη ζωή τους να μην έχουν ΣΥΝΤΡΟΦΟ.

Έπρεπε λοιπόν να ανοίξω τα μάτια και να δω όχι τι δεν έχω και τι δεν μπορώ να αποκτήσω σε αυτή τη ζωή που έχουν άλλοι, αλλά τι έχω εγώ που δεν έχουν άλλοι και να το εκτιμήσω. Και ήμουν πολύ τυχερός κατ'αρχάς να έχω μια υπέροχη σύντροφο. Κάτι που λίγοι στην ζωή θα το βρουν, κάνουν δεν κάνουν παιδιά. Είχα οικογένεια και ήταν εγώ κι αυτή για την ώρα.

Ο καθένας σε αυτή τη ζωή κουβαλάει το δικό του σταυρό που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός.  Εμένα ήταν ότι δεν θα μπορούσα ίσως να κάνω παιδιά. Αλλουνού ίσως ήταν κάτι άλλο ή ίσως ακόμα κι αυτά τα ίδια τα παιδιά του.

Κλείνοντας αυτή τη παράγραφο, θα παραθέσω τα δικά μου συμπεράσματα-συμβουλές από όλα τα παραπάνω, αυτές που θα έδινα και στον εαυτό μου, για κάθε υπογόνιμο άτομο ή ζευγάρι που έχει βρει την ιστορία μου και διαβάζει. Και αν και εδώ παίζουν πολλά υποκειμενικά θέματα αξιών και πιστεύω, ελπίζω κάποιους να τους αγγίξουν και να τους βοηθήσουν.

-Η ιατρική δίνει πλέον λύσεις σε πολλά σοβαρά προβλήματα. Θα έλεγα στα περισσότερα. Κάποιες φορές εύκολα, κάποιες πιο δύσκολα, όχι όμως πάντα.. Αποδεχτείτε εξ'αρχής αυτό το ενδεχόμενο. Κι όταν λέω "όχι πάντα" εννοώ ότι οι εξωσωματικές και οι γιατροί είναι ακριβό και ψυχοφθόρο σπορ και μπορεί να εξαντληθούν τα δικά σας περιθώρια πριν εξαντληθούν τα επιστημονικά.

-Όσο σοβαρό και αν είναι το πρόβλημά σας και όσο λίγες κι αν είναι οι πιθανότητες επιτυχίας, να κάνετε τις προσπάθειές σας για να τα έχετε καλά με τον εαυτό σας. Και κάντε τις όσο νωρίτερα μπορείτε.

-Μακάρι τα πράγματα να σας πάνε γρήγορα καλά. Αν όμως δεν πάνε, μην το αφήσετε να σας γίνει εμμονή. Αν κάτι έγινε λάθος διορθώστε το και ξαναπροσπαθήστε. Αν το θέλετε πολύ θα κάνετε περισσότερες προσπάθειες, θα το ψάξετε περισσότερο και οι πιθανότητές σας είναι μεγαλύτερες. Αλλά αν απλά ρίχνετε ζαριές στην τύχη από ένα σημείο και μετά, μην γίνετε σαν τον τζογαδόρο που θέλει κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη προσπάθεια για να βγάλει τα σπασμένα ή για να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι μπορείτε να πετύχετε. Μην το αφήσετε να σας καταστρέψει τη ζωή οικονομικά και συναισθηματικά. Αποδεχτείτε ότι κάνατε αυτό που οφείλατε και που μπορούσατε και χαρείτε πλέον τη ζωή σας.

-Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η ζωή χωρίς παιδιά έχει και πλεονεκτήματα. Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η ζωή με παιδιά έχει και μειονεκτήματα. Και κάποιες φορές σοβαρά.

πολύ ομορφες σκεψεις .Κ εγω φοβάμαι να αποκτησω παιδι λογω  προβλήματος μου .Τα εχω σκεφτει όλα αυτά αμέτρητες φορες και εχω καταληξει στα ιδια συμπερασματα με εσενα και με την γυναικα σου .Το παιδι ειναι το αποτελεσμα μιας ομορφης σχεσης και ειναι θεμα τυχης .Είναι αποτέλεσμα όχι αυτοσκοπος.Οσο για τις εξωσωματικες  αυτό με τον καρκινο  αρκει.

Κεφάλαιο 12: η ώρα της εξωσωματικής

Αρχές έως άνοιξη του 2014 έχουμε τελειώσει όλες τις εξετάσεις που ζητάει το κέντρο προτού προχωρήσει σε εξωσωματική.

Για εμένα μετά τις γενετικές, αυτές είναι κάποιες αιματολογικές και ένα σπερμοδιάγραμμα -το πρώτο μετά την κατάψυξη σπέρματος στα τέλη του 2011- όπου διαπιστώνεται ότι παρά τις ειδικές βιταμίνες-αντιοξειδωτικά PROFERTIL που μου συνταγογραφήσαν από το κέντρο εδώ και μήνες, η κατάστασή μου έχει ξαναεπιδεινωθεί: 80.000 σπερματοζωάρια / ml με μηδέν κινητικότητα (η αλήθεια είναι ότι την περίοδο αυτή δεν κάνω και τον καλύτερο τρόπο ζωής: τσιγάρο, ποτό, στρες, κακή διατροφή, κομμένη γυμναστική).

Τότε θυμάμαι τα λόγια του Ασβέστη και συνειδητοποιώ τι καλά που έκανα και κατέψυξα σπέρμα καλύτερης ποιότητας τότε που μπορούσα. Και καταλαβαίνω και πάλι για άλλη μια φορά τι ανούσιο που ήταν να καθυστερούμε την εξωσωματική και να κάνουμε προσπάθειες για φυσιολογική σύλληψη "μπας και γίνει θαύμα".

Για τη σύζυγο οι εξετάσεις είναι αυτές που θα διασφαλίσουν ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα που θα την δυσκολέψει στην επιτυχία: Αιματολογικές, Σαλπιγγογραφία, Ορμόνες, Υπέρηχους. Επίσης γενετικές λόγω του δικού μου προβλήματος. Τα πράγματα θα ήταν άσχημα αν και εκείνη είχε κάτι παρόμοιο αλλά ευτυχώς όλα καλά.

Και για τους δύο: μας ζητάνε εξετάσεις ότι δεν πάσχουμε από AIDS, σύφιλη, πανούκλα και λοιπές ευγενείς ασθένειες, ωστε να μπορούν να καταψύξουν βιολογικό μας υλικό (εμβρυα κλπ) αν χρειαστεί. Αυτό απαιτείται απο το νόμο.

Περιμένουμε πλέον την επόμενη περίοδο για να ξεκινήσουμε την διαδικασία αλλά όπως ήδη είπα η περίοδος της συζύγου λόγω πολυκυστικών ωοθηκών ήταν ανώμαλη από 30-90 ημέρες και έτσι όταν επιτέλους έρχεται δεν μας δίνουν το πράσινο φως από το κέντρο να ξεκινήσουμε γιατί...πέφτουμε ακριβώς στο Πάσχα. Έχοντας εξηγήσει ήδη την κωλυσιεργία μας και προσθέτοντας σε αυτό ότι έχουμε ήδη καθυστερήσει άλλη μια φορά για να μην πέσουμε Χριστούγεννα αρχίζει και με παίρνει από κάτω....Θέλω να τελέιώνουμε! Δεν μπορώ να το έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τα οικονομικά μας...Τέλος πάντων, τι μπορείς να κάνεις; Άντε πάλι στο περίμενε......Το μόνο καλό που προκύπτει είναι ότι με αυτή τη καθυστέρηση περνάμε την επιτροπή εξωσωματικής τέλος Απριλίου και μας εγκρίνουν 2 προσπάθειες. Όπως θα συνειδητοποιήσω αργότερα, η βοήθεια του κράτους καλύπτει περίπου το...10% των συνολικών εξόδων. Στην ουσία τα αρχικά φάρμακα συν...350 ευρώ ανά προσπάθεια.

Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν θέλω να αφιερώσω αυτό το ποστ σε όλα τα ζευγάρια που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία όπως εμείς, με όνειρα να γίνουν γονείς σε μια χώρα που μαραζώνει δημογραφικά, μέσα σε μια εξαιρετικά αντίξοη εποχή όπου είναι σχεδόν αδύνατον να μαζέψεις τα λεφτά σε τέτοια κρίση και με σχεδόν μηδαμινή βοήθεια από το ελληνικό μπουρδελοκράτος. Εγώ είχα ένα μικρό απόθεμα από την κληρονομιά του πατέρα μου που έχασα τέλη του 2011 (το 2011 δεν μου πήγε καλά για όποιον έχει παρατηρήσει τι μου συνέβηκε εκείνο το έτος) αλλοιώς θα έπρεπε να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι. Σκέφτηκα λοιπόν πως το τελευταίο δώρο του πατέρα μου προς εμένα θα ήταν ίσως τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου που εγώ λόγω της ατυχίας μου θα έπρεπε να τα "αγοράσω" (δηλαδή να πληρώσω για να τα αποκτήσω).

Καθώς πλησιάζει -σχεδόν μπαίνει- το καλοκαίρι του 2014 μας ανοίγει ένα ιδανικό "παράθυρο" για την προσπάθεια δεδομένου ότι η σύζυγος (εκπαιδευτικός όπως είπα) δεν δουλεύει το καλοκαίρι, πράγμα που θα δυσκόλευε κάπως τα πράγματα. Έλα όμως που η περίοδός της πάλι καθυστερεί ανησυχητικά και κινδυνεύουμε να χάσουμε και αυτή την ευκαιρία δεδομένου ότι τα κέντρα κλείνουν τον Αυγουστο....και εκεί που λέω ότι πάει το χάσαμε πάλι το τρένο...επιτέλους της έρχεται!

25 μέρες μετά κοντά στα τέλη Ιουνίου ξεκινάει το πρωτόκολλο με μια ένεση ARVECAP και στη συνέχεια υποδόροιες ενέσεις (όπως κάνουν οι διαβητικοί) για καμια εβδομάδα, που σκοπό έχουν να την κάνουν να παράξει πολλά ωάρια.  Στο διάστημα αυτό τακτική παρακολούθηση από τους γιατρούς του κέντρου μέχρι που μας ειδοποιούν ότι είμαστε έτοιμοι για την ωοληψία.


[Να πω εδώ ότι αν και λέμε "εξωσωματική", αυτό δεν είναι μια συγκεκριμένη διαδικασία κοινή για όλα τα ζευγάρια, αλλά ένα πακέτο διαδικασιών ανάλογα με το ειδικό πρόβλημα ή προβλήματα του κάθε ζευγαριού. Θέλω να πω δηλαδή -ή μάλλον να ξαναπώ- ότι όλες οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές και έτσι η "εξωσωματική" από ζευγάρι σε ζευγάρι μπορεί να έχει σημαντικές διαφορές. Όπως και να έχει όμως και γενικά μιλώντας, η εξωσωματική έχει τέσσερα σημαντικά βήματα:

1) -την διέγερση με φάρμακα των ωοθηκών της γυναίκας ώστε να παράγει πολλά ωάρια (πολλά ωάρια=πολλά έμβρυα=καλύτερες πιθανότητες να πιάσει κάποιο όταν θα τα μεταφέρουν πίσω στη μήτρα)

Κάποιες γυναίκες σε κάποιες περιπτώσεις που είναι δυνατόν και για την αποφυγή των φαρμάκων-ορμονών κάνουν εξωσωματική "σε φυσικό κύκλο", δηλαδή δεν κάνουν το στάδιο της διέγερσης με φάρμακα για να παράγουν πολλά ωάρια αλλά κάνουν ωοληψία του ενός ωαρίου που παράγει φυσιολογικά η κάθε γυναίκα κάθε μήνα περίπου. Αυτό βέβαια μειώνει τις πιθανότητες επιτυχίας (οπότε αυξάνει τις πιθανότητες να χρειαστούν αρκετές προσπάθειες) καθώς θα μεταφερθεί στη μήτρα μόνο ένα έμβρυο (και αυτό αν τελικά επιζήσει και είναι καλής ποιότητας) αλλά από την άλλη γλυτώνει τον οργανισμό της γυναίκας από τα φάρμακα διέγερσης των ωοθηκών που είναι απ'ότι έχω καταλάβει και το πιο επιβαρυντικό στάδιο στην όλη διαδικασία.

2) την ωοληψία, δηλαδή την απόσπαση από τον γιατρό των ώριμων αυτών ωαρίων.

3) Την δημιουργία εμβρύων στο εργαστήριο από τους εμβρυολόγους χρησιμοποιώντας τα ωάρια που ελήφθησαν και το σπέρμα του πατέρα για τη γονιμοποίησή τους.

4) Την εμβρυομεταφορά, δηλαδή την εμφύτευση των κατάλληλων ή διαθέσιμων εμβρύων πίσω στη μήτρα της μητέρας από τον γιατρό.]

Την προκαθορισμένη μέρα της ωοληψίας πάμε στο κέντρο όπου με μια ελαφρά αναισθησία της παίρνουν τα ώριμα ωάρια που έχουν σχηματισθεί ενώ ταυτόχρονα εγώ δίνω σπέρμα. Είναι η 5η φορά στη ζωή μου που τον παίζω κλεισμένος στον ψυχρό θάλαμο ενός εργαστηρίου. Άλλοι ζορίζονται καθώς στο κέντρο εξωσωματικής είμαι η πρώτη τους φορά (αγχωμένη μαλακία-εξωσωματική blues για να παραφράσω το τραγούδι), αλλά εγώ είμαι μαθημένος πλέον και παλαιός...Έχω φορτώσει βίντεο με την Klixen την βασίλισσα του cock teasing στο κινητό μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Κοιτάζω το σπέρμα μου στο ποτηράκι μόλις τελειώνω και πικραίνομαι στη σκέψη ότι τα δικά μου παιδιά δεν θα γεννηθούν από μια στιγμή ερωτικής έξαψης με την γυναίκα μου αλλά από μια μαλακία που τράβηξα με την Klixen σε κάποιο εργαστήριο. Λεπτομέρειες.....

Δεδομένων των κακών αποτελεσμάτων βέβαια του τελευταίου σπερμοδιαγράμματος, έχω φροντίσει εκ των προτέρων να μεταφερθεί το κατεψυγμένο δείγμα στο κέντρο ώστε να το έχουν στην διάθεσή τους αν το φρέσκο είναι τόσο κακής ποιότητας που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν.

Όταν επιτέλους επιστρέφουν τη γυναίκα μου ημιαναίσθητη από την ωοληψία και τη βλέπω στο φορείο με παίρνουν στιγμιαία τα ζουμιά. Όσο κι αν φίλοι μου μου έχουν πει να μην σκέφτομαι έτσι γιατί η απόφαση ήταν κοινή, εγώ σκέφτομαι ότι τα τραβάει όλα αυτά εξαιτίας μου και ότι είναι πολύ γενναία..

Αν και οι νοσοκόμες μου λένε ότι σε 20 λεπτά θα είναι μια χαρά (και με τις περισσότερες που βλέπω έτσι γίνεται) η δικιά μου δεν συνέρχεται πολύ καλά από τη νάρκωση. Έχει χλωμιάσει και αργότερα θα κάνει και δύο φορές εμετό. Η μέρα της ωοληψίας ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο δύσκολη για εμάς σε όλη τη διαδικασία.

Τελικά μας πληροφορούν ότι βρήκανε "κάποια σπερματοζωάρια ανά οπτικό πεδίο (!!)" στο φρέσκο δείγμα οπότε είχαν υλικό να δουλέψουν και προτιμούν το φρέσκο....ok. Επίσης μας πληροφορούν ότι συλλέξανε πάνω απο 40 (!!!) ωάρια από τη σύζυγο καθώς εμφάνισε Σύνδρομο Υπερδιέγερσης Ωοθηκών, μια παρενέργεια που συμβαίνει σε γυναίκες με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών και εάν συμβεί σε έντονο βαθμό είναι επικίνδυνη καθώς μπορεί να καταλήξει σε νοσοκομείο ή σπανίως και χειρότερα. Έτσι ίσως εξηγούνται οι παρενέργειες που είχε μετά τη νάρκωση.

Μιλώντας λίγες μέρες αργότερα με φίλο γυναικολόγο θα συνειδητοποιήσω ότι δεν μας προσέξανε αλλά μας βάλανε σε γραμμή μαζικής παραγωγής. Οι δόσεις των φαρμάκων που της είχανε δώσει δείχναν πως δεν λάβαν υπόψην τους καθόλου το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών που είχαμε επισημάνει στο πρώτο μας ραντεβού και έτσι έθεσαν την γυναίκα μου σε κίνδυνο.

Την επόμενη μέρα μας παίρνουν τηλέφωνο και μας λένε ότι με μικρογονιμοποίηση (ICSI στην ιατρική γλώσσα) έχουν φτιάξει 35 έμβρυα (!!!).....Μικρογονιμοποίηση σημαίνει ότι δεν αφήσαν το κάθε ωάριο να έρθει σε επαφή με ένα σπερματοζωάριο-νικητή (μια πιο φυσική διαδικασία όταν το σπέρμα είναι φυσιολογικό) αλλά μόνοι τους πήραν με μικροβελόνα ένα-ένα σπερματοζωάριο και το χώσανε μέσα σε κάθε ωάριο ώστε να δημιουργηθούν έμβρυα. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται όταν υπάρχει ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας και σοβαρά προβλήματα με το σπέρμα, όπως στη δική μου περίπτωση της σοβαρότατης ολιγοασθενοσπερμίας.

Δεδομένου ότι τα έμβρυα δεν είναι όλα καλής ποιότητας ή δεν φτάνουν όλα να ζήσουν μέχρι την μέρα της εμβρυομεταφοράς και ειδικά δεδομένου ότι τα δικά μας έμβρυα θα περναγαν από προεμφυτευτικό έλεγχο -όπως έχω εξηγήσει- με στατιστικές πιθανότητες ένα στα τρία να είναι γενετικά υγιές και κατάλληλο για εμφύτευση στη μήτρα, όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά (μέχρις ενός λογικού ορίου) είναι η αλήθεια και αυτό ήταν το μόνο καλό της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Κάποιες γυναίκες έχουν πολύ φτωχή ανταπόκριση στα φάρμακα και καταλήγουν ακόμα και να μην έχουν διαθέσιμα έμβρυα για εμβρυομεταφορά. Ή να έχουν ας πούμε ένα-δύο έμβρυα και αυτά φτωχής ποιότητας.

Αλλά εμείς εδώ είχαμε το αντίθετο....πραγματικά πολύ μεγάλο αριθμό εμβρύων. Συμφωνήσαμε να καταψύξουν περίπου τα μισά, ώστε να τα έχουμε καβάτζα για επόμενη προσπάθεια είτε αυτή πετύχαινε και θέλαμε στο μέλλον κι άλλο παιδί, είτε αυτή αποτύγχανε.

Όποιος δεν έχει κουραστεί και έχει διαβάσει την ιστορία από την αρχή μέχρι εδώ, μπορεί να καταλάβει το πόσο περίεργα αισθάνθηκα όταν πληροφορήθηκα ξαφνικά ότι είμαι πατέρας....35 "παιδιών".  :D

Για έναν άνθρωπο που το καλοκαίρι του 2011 του διαγνώσανε αζωοσπερμία και έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του πιστεύοντας ότι ίσως να μην καταφέρει να κάνει ποτέ παιδιά, μέχρι το σημείο να έχει τρία χρόνια αργότερα....35 "παιδιά", έστω και σε κάποιο εργαστήριο, είχαν πάει βήμα-βήμα καλά πολλοί παράγοντες που θα μπορούσαν να έχουν πάει στραβά.  Από τις αγωνιώδεις αρχικές μου προσπάθειες να βρεθούν έστω και λίγα σπερματοζωάρια μέχρι του αν η γυναίκα μου θα ανταποκρινόταν καλά στα φάρμακα δημιουργίας ωαρίων (η δικιά μου ανταποκρίθηκε με το παραπάνω).

Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να πάει στραβά πλέον είναι ας πούμε αυτά τα έμβρυα να μην επιβιώσουν ή στον προεμφυτευτικό έλεγχο να τα απορρίψουν όλα ως γενετικά μη υγιή. Κι όμως κι αυτό πήγε καλά...Την μέρα που πήγαμε για την εμβρυομεταφορά, η εμβρυολόγος μια πραγματικά αξιαγάπητη κοπέλα μας ενημέρωσε ότι είχαν έρθει οι απαντήσεις του εργαστηρίου. Από τα 17 έμβρυα (που δεν καταψύξαμε) είχαν επιβιώσει τα 9 και από τα 9 αυτά, τα 3 ήταν υγιή κατάλληλα για εμβρυομεταφορά. Είχαμε λοιπόν τρία υγιή έμβρυα καλής ποιότητας τα οποία -λίγο πριν την εμβρυομεταφορά- μας τα δώσανε και σε μια φωτογραφία όπου μοιάζαν με μικρές μπουρμπουλήθρες! Και ήρθε ο Χ, με εμένα παρόντα μέσα στο δωμάτιο, και της τα έβαλε στη μήτρα μέσω του κόλπου με έναν καθετήρα. Η διαδικασία κράτησε 5 λεπτά και ήταν τόσο ξεπέτα που παραξενεύτηκα...Αυτό ήταν λοιπόν η εμβρυομεταφορά; Τόσος κόπος και τόσο μακρύ πρωτόκολλο γι αυτή την τόσο απλή διαδικασία! Της βάλανε και τα τρία. Είναι το ανώτατο όριο που επιτρέπεται σε γυναίκες νεαρής ηλικίας. Σε πιο μεγάλες ηλικίες επιτρέπεται μέχρι τέσσερα. Όσο πιο πολλά βάλουν τόσο πιο μεγάλες οι πιθανότητες κάποιο απ'αυτά να πιάσει αλλά από την άλλη τόσο πιο μεγάλο το ενδεχόμενο να έχεις πολύδυμη κύηση (δίδυμα ή τρίδυμα).

Στην περίπτωσή μας τα δίδυμα δεν θα με χάλαγαν...θα τελείωνα μια κι όξω και θα "έκλεινα ως άντρας" έστω και έτσι δύσκολα. Αλλά με τρίδυμα τα πράγματα γίνονται λίγο επικίνδυνα και για τη μητέρα και για τα μωρά. Και καμιά φορά το ζευγάρι καλείται να πάρει την δύσκολη απόφαση να ρίξει ένα από αυτά για να έχουν καλύτερες πιθανότητες τα άλλα. Και με τόσα που έχεις περάσει να φτάσεις ως εδώ, πως να πάρεις εύκολα την απόφαση να ρίξεις το ένα; Τέλος πάντων είχαμε δρόμο να φτάσουμε μέχρι εκεί. 

Την αφήσαν να ξεκουραστεί για κάνα μισάωρο στο κρεβάτι και την πήρα να φύγουμε με οδηγίες τις πρώτες μέρες να μην κουράζεται, να μην σηκώνει βάρη, να μην ανεβαίνει σκάλες κλπ. Την ντάντευα σαν μωράκι, δεν την άφηνα να κάνει τίποτα και είχα ένα τρομερά καλό προαίσθημα.

Λόγω του μεγάλου αριθμού εμβρύων που είχαμε (και μας έδινε αυτή την πολυτέλεια) αλλά και λόγω της ανάγκης προεμφυτευτικού ελέγχου (που σήμαινε ότι τα έμβρυα έπρεπε να υποστούν βιοψία και να περιμένουμε τα αποτελέσματα) της είχαν μεταφέρει αναγκαστικά έμβρυα 6ης μέρας ζωής, γνωστά και ως "βλαστοκύστες". Και όπου διάβαζα, αυτά έχουν και τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας γιατί για να έχουν επιβιώσει ως εκείνη την ημέρα σημαίνει πιθανά ότι είναι τα πιο γερά έμβρυα. Διάβαζα αρκετές ιστορίες όπου όσα μετέφεραν έπιασαν...Ρε θες να βρεθούμε ξαφνικά με τρίδυμα; σκεφτόμουνα....

Και να δώσω εδώ ένα συνολικό κόστος της προσπάθειας: 3.960 πήρε το κέντρο για ωοληψία, μικρογονιμοποίηση εμβρύων, βιοψία για προεμφυτευτική διάγνωση, εμβρυομεταφορά. Η προεμφυτευτική διάγνωση 9 εμβρύων στο κέντρο γενετικής πήγε πιο πολλά από την ίδια την εξωσωματική:  4.050. Τα φάρμακα κοστίσαν περίπου 1.400 ευρώ εκ των οποίων περίπου 1.200 καλύφθηκαν από την επιτροπή εξωσωματικής. Συνολικό κόστος για εμάς: περίπου 8.500 συμπεριλαμβανομένων διαφόρων εξετάσεων κλπ. Τζάμπα πράμα.

Βέβαια εδώ πρέπει να τονίσω ότι λόγω του προεμφυτευτικού ελέγχου και της μικρογονιμοποίησης είμασταν από τις πιο ακριβές περιπτώσεις (πάντα τυχεροί, το έχω ξαναπεί). Θα είμασταν ακόμα πιο ακριβή περίπτωση αν είχε χρειαστεί να μου πάρουν σπερματοζωάρια με βιοψία όρχεος αλλά αυτό όπως έχω αναφέρει δεν χρειάστηκε. Αν λοιπόν διαβάζει ένα άλλο ζευγάρι ας μην τρομάξει (τουλάχιστον όχι τόσο πολύ): για μια συνηθισμένη περίπτωση το κόστος είναι περίπου το μισό από αυτό που ανέφερα, ίσως και ακόμα πιο χαμηλό αφού διαβάζω διαφημίσεις στο google για "εξωσωματική από 1.500 ευρώ" (αναρωτιέμαι τι περιλαμβάνει).

Τέλος πάντων, να ξανάρθω στην ουσία.

Μετά την εμβρυομεταφορά ξεκινάει μια σπαστική ψυχοφθόρα περίοδος 12-14 ημερών όπου δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτα. Την 12η με 14η μέρα πάει η γυναίκα να κάνει μια εξέταση αίματος "β-χοριακής". Αυτό στην ουσία είναι μια εξέταση εγκυμοσύνης. Η χοριακή είναι η ορμόνη που παράγεται όταν υπάρχει εγκυμοσύνη και το έμβρυο "καλεί" τη μαμά να σχηματίσει πλακούντα. Μια τιμή κοντά στο μηδέν σημαίνει ότι η προσπάθεια απέτυχε ενώ μια ψηλή χοριακή σημαίνει θετικό τεστ και ότι η εξωσωματική έπιασε. Για να δούμε, θα νικιόταν και το τελευταίο εμπόδιο όταν είχαμε ξεπεράσει τόσα και τόσα ως τώρα;

Το μυαλό μου ήταν όλη μέρα εκεί. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα στα φορουμ περί εξωσωματικής θριαμβευτικές ιστορίες όπου έκλειναν με μια τριψήφια χοριακή και ιστορίες απογοήτευσης και θρήνου για μια χοριακή που προσγείωνε το ζευγάρι δείχνοντάς τους ότι όλος αυτός ο κόπος και τα λεφτά ήταν μια τρύπα στο νερό.   
 
Έκανα βέβαια τις καθημερινές μου δουλειές, πήγαινα στο γραφείο, τηλεφωνούσα σε φίλους αλλά το μισό μου μυαλό ήταν πάντα εκεί....Ζούσα σε μια παραζάλη ελπίδας και κυκλοθυμίας: "αχ σίγουρα είναι έγγυος" τη μία, "μην ενθουσιάζεσαι, προσγειώσου, μπορεί να απογοητευτείς" την άλλη.

Στο μυαλό μου ερχόταν συνέχεια η φράση ενός φίλου μου γιατρού (άσχετης ειδικότητας) που μου είχε πει: "όλα καλά θα πάνε....όταν η γυναίκα είναι νέα και δεν έχει αυτή το πρόβλημα η εξωσωματική πιάνει και πιάνει πολύ εύκολα."

Και επειδή έχω αρκετούς καλούς φίλους -τρεις κι όλας από εδώ μέσα, συνάδελφοι μπροστατιδοπαθείς- που είχαν παρακολουθήσει την ιστορία από νωρίς (απο το 2011) είχαν κι αυτοί περιέργεια και με ρωτάγανε τι έγινε. Και η πίεση ανέβαινε. Προσευχόμουν, διάβαζα, προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου αλλά δεν έβγαινε. Και οι μέρες περνούσαν και η μέρα του τεστ πλησίαζε.......

Παράθεση από: maria στις 30 Ιουλίου, 2014, 09:28:08 ΜΜ
πολύ ομορφες σκεψεις .Κ εγω φοβάμαι να αποκτησω παιδι λογω  προβλήματος μου .Τα εχω σκεφτει όλα αυτά αμέτρητες φορες και εχω καταληξει στα ιδια συμπερασματα με εσενα και με την γυναικα σου .Το παιδι ειναι το αποτελεσμα μιας ομορφης σχεσης και ειναι θεμα τυχης .Είναι αποτέλεσμα όχι αυτοσκοπος.Οσο για τις εξωσωματικες  αυτό με τον καρκινο  αρκει.

Thank you Μαρια

Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια... Δε θα πω "τι έχεις τραβήξει" κλπ, γιατί προφανώς τα έχεις ακούσει πολλές φορές. Στη θέση σου θα έγραφα βιβλίο, το οποίο θα ενδιέφερε πολλούς για πολλούς λόγους. Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας, εγώ δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο στη θέση σου.

Με εκτίμηση,

Αγχωμένος.

Παράθεση από: Agxwmenos στις 06 Αυγούστου, 2014, 05:05:57 ΜΜ
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια... Δε θα πω "τι έχεις τραβήξει" κλπ, γιατί προφανώς τα έχεις ακούσει πολλές φορές. Στη θέση σου θα έγραφα βιβλίο, το οποίο θα ενδιέφερε πολλούς για πολλούς λόγους. Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας, εγώ δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο στη θέση σου.

Με εκτίμηση,

Αγχωμένος.

Thank you επίσης Αγχωμένε. Σου υπόσχομαι ότι θα το τελειώσω το strory. Το να μοιράζομαι ανώνυμα την εμπειρία μου σε αυτό το θέμα (όπως και στο αλλο) είναι αφενός δημιουργικός τρόπος εκτόνωσης για μένα και εφετέρου μπορεί να διδάξει κάτι και να βοηθήσει ανθρώπους με παρόμοιο πρόβλημα.

Όσο για το τι έχω τραβήξει, ναι ήταν βαρύ το φορτίο και μακρύς ο δρόμος...αλλά όπως προείπα κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό και γνώρισα στο ταξίδι μου ανθρώπους που τράβηξαν πολλά περισσότερα. Τουλάχιστον με παρηγορεί ότι ήταν επιλογή μου. Μπορούσα άπαξ και αποκαλύφθηκε το πρόβλημα να το γράψω στα @@ μου και να φάμε αυτά τα λεφτά και τον χρόνο σε ένα ωραίο ταξίδι αλλά αποφάσισα να τραβήξω τον άλλο δρόμο και να το παλαίψω.

Κεφάλαιο 13: Στον παράδεισο: Θετικό τεστ εγκυμοσύνης

Αν και η 14η μέρα όπου είχαμε πει αρχικά να κάνει το τεστ ήταν Δευτέρα, η δικιά μου αποφάσισε να πάει να κανει το τεστ νωρίτερα, την Παρασκευή.

Εκείνο το πρωϊ στο γραφείο ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Πήγε το έκανε το πρωϊ και περίμενε να την πάρουν για τα αποτελέσματα. Τέτοιο άγχος δύσκολο να το περιγράψω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σχεδόν.

Γύρω στις 1:30 το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνη. Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπάει και σχεδόν μου ερχόταν να λιποθυμίσω...τρέμαν τα πόδια μου. Η ώρα της αλήθειας. "Έλα..." μου λέει με φωνή σπασμένη και ακολουθεί ένα μικρό κενό ενός δευτερολέπτου που φάνηκε μια αιωνιότητα όπου περάσαν όλες οι σκέψεις από το μυαλό μου για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει..."είναι ΘΕΤΙΚΟ!"

Δεν μπορούσα να μιλήσω....δεν είχα τι να πω...."Σε αφήνω να βρεις τα λόγια σου και να το συνειδητοποιήσεις" μου λέει γελώντας. "Πάρε με όταν είσαι ok".

Πήγα πάνω στο γραφείο μου μακρυά απ'όλους και απομονώθηκα. Έβαλα τα κλάμματα. Ευχαριστούσα θεούς και αγίους.

Ξαφνικά ήμουν άλλος άνθρωπος. Μια κατάρα που μου είχε δώσει μια κακιά μάγισσα από την μέρα που γεννήθηκα μόλις είχε λυθεί μετά από χρόνια λύπης και τρεξίματος.

Εμείς που επιτυγχάνουμε εγγυμοσύνη με εξωσωματική δεν θα ζήσουμε ποτέ την χαρούμενη έκπληξη του "είμαι έγγυος" εκεί που δεν το περιμένεις. Όμως σίγουρα το συναίσθημα μετά από τόσο βάσανο και αγωνία είναι πολύ πιο δυνατό φαντάζομαι.

Εκείνη η Παρασκευή απ'όσο θυμαμαι είναι μακράν η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου...εμείς, οι γονείς μας, οι καλοί φίλοι μας γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα από τη χαρά μας.

Έφυγα νωρίς από τη δουλειά για να ζήσουμε αυτή τη χαρά μαζί και της πήγα τρία λευκά τριαντάφυλλα, όσα και τα έμβρυα που της είχανε εμφυτεύσει. 

Όλο το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήμουν σε μια παραζάλη. Της χαϊδευα την κοιλιά και έκανα όνειρα. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσα να είναι άραγε....μέχρι και ποιον (ποιους) από τους φίλους μου θέλω να είναι νονοί. Ετοιμαζόμουν για μια νέα ζωή που ανοιγονταν μπροστά μας.

Ήμουν επίσης γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον χρυσοχέρη Χ και το κέντρο του που μας εδωσε το ζητούμενο με την πρώτη. Στην ακρη όλα τα παράπονά μου για τα όποια λάθη έγιναν. Το θαύμα του το έκανε και ήταν καταπληκτικός.

Το Σάββατο το πρωϊ ήταν ξανά στο κέντρο για να κάνει κάποιες ορμονικές εξετάσεις. Επειδή της βρήκαν τις τιμές υψηλές, της είπαν να κόψει τα φάρμακα.

Την Δευτέρα έπρεπε να ξαναπάει για να ξανακάνει εξεταση χοριακής. Η ορμόνη αυτή τον πρώτο καιρό της εγγυμοσύνης πρέπει να διπλασιάζεται περίπου κάθε δύο μέρες και αυτό είναι ένδειξη ότι η εγκυμοσύνη βαίνει καλώς.


Κεφάλαιο 14: Από τον παράδεισο στην κόλαση σε τρεις μόλις ημέρες: ο εφιάλτης της χοριακής

Την Δευτέρα η γυναίκα μου πήγε για την δεύτερη εξέταση χοριακής. Από το πρωϊ είχε ξυπνήσει με ένα κακό προαίσθημα.

Το τηλέφωνό μου χτύπησε το μεσημέρι και όταν το σήκωσα την άκουσα κλαμμένη: "Τα νέα δεν είναι καλά. Η χοριακή έχει πέσει. Μου είπαν ότι δεν εξελίσσεται καλά. Έλα σε παρακαλώ από εδώ".

Χάναμε την κύηση...χάναμε τα εμβριάκια μας.....Σαν χαμένος παράτησα για άλλη μια φορά το γραφείο νωρίς, αυτή τη φορά για κακό λόγο. Είχα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Οδηγώντας για το σπίτι πέρναγαν εκατομμύρια σκέψεις από το κεφάλι μου.

Η κατάρα τελικά δεν είχε φύγει. Είχαμε βιαστεί να πανηγυρίσουμε. Μα τι ειρωνία ήταν αυτή; Ενώ όλα είχαν πάει τόσο καλά μέχρι εδώ...Πως έπαιζε έτσι η τύχη με εμάς; Τελικά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα παιδί;

Το όνειρο της οικογένειας και της ευτυχίας που είχα ζήσει όλο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχε θρυματιστεί σε χίλια κομμάτια και απομακρύνονταν σε μια δίνη όπως ο Τιτανικός.

Όταν έφτασα σπίτι η γυναίκα μου πλάνταζε: "Συγνώμη" μου έλεγε μες τα αναφιλητά της..."το ήθελες τόσο πολύ". Αν και μεσα μου σπάραζα, έπρεπε να σταθώ δυνατός για να την βοηθήσω και να μην καταρρεύσουμε και οι δύο. Το παιξα ότι δεν τρέχει τίποτα. "Έλα μωρέ, εντάξει δεν έγινε τίποτα. Μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε αν θέλουμε. Αν δεν θέλουμε και έτσι μια χαρά είμαστε. Δεν είχαμε τίποτα που να το χάσαμε. Ξέραμε ότι πάμε για μια πιθανότητα".

Θρήνησα με την ησυχία μου αργότερα όταν έμεινα μόνος μου. Ειδοποιησα τους γονείς μας και όσους φίλους είχαμε βιαστεί να το μοιραστούμε, ώστε να μην μας το θυμίζουν αργότερα ρωτώντας μας πως πάει η εγκυμοσύνη. Βιαστήκαμε, σκεφτόμουνα. Βιαστήκαμε. Νόμιζα ότι όλα τα εμπόδια είχανε ξεπεραστεί με το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Με τον πιο άσχημο τρόπο έμαθα ότι μπορείς να πεις ότι τα εμπόδια θα έχουνε ξεπεραστεί πολύ αργότερα, όταν το παιδί θα γεννηθεί και μόνο.

Σκέφτηκα ανθρώπους που χάνουν την εγκυμοσύνη πολύ αργότερα. Το διάστημα μέχρι και τον 3ο μήνα είναι το πιο κρίσιμο αλλά εγκυμοσύνες χάνονται και μετά. Και σίγουρα αυτό είναι πολύ πιο επώδυνο από την δική μας περίπτωση. Τουλάχιστον εμείς προσγειωθήκαμε νωρίς νωρίς.

Υπήρχε μια μικρή μικρή πιθανότητα ακόμα για ένα θαυμα: να είχε χάσει ένα μόνο από τα έμβρυα και αυτο να της έριξε την χοριακή. Και αυτή η μικρή πιθανότητα έσβησε μετά από δυο μέρες όταν έκανε και τρίτο τεστ χοριακής και είχε πέσει κι άλλο.

Είχαμε μείνει βουβοί. Είμασταν πάλι στο μηδέν. Δεν είχαμε όρεξη για τίποτα. Κανένα κίνητρο. Κανένα κέφι. Αυτή υπήρξε μια από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Κάπνιζα πλέον πολύ, κάθε βράδυ έπινα για να χαλαρώσω. Είχα παρατήσει τον εαυτό μου τελείως. Δεν είχα όρεξη για δουλειά, για διακοπές, για σχέδια για τίποτα.

Και για την ακρίβεια όχι απλά βρισκόμασταν στο μηδέν αλλά ακόμα χειρότερα. Είχαμε συμφωνήσει εξ'αρχής ότι δεν θα κάνουμε πολλές προσπάθειες. Ήδη είχαμε κάνει μία και απέτυχε. Ήδη είχαν φύγει 8.500 για το τίποτα. Λεφτά υπήρχαν ακόμα αλλά μετρημένα. Η χρονιά δεν εξελισσόταν καλά ούτε οικονομικά. Με αυτή τη κωλοκρίση η δουλειά μου εξακολουθούσε να πέφτει και συν τοις άλλοις η εφορία -όπως και σε πολλούς άλλους Έλληνες- μου είχε στείλει ένα υπέρογγο ραβασάκι φέτος. Ενοιωθα τα πάντα γύρω μου να με σφίγγουν, να με πνίγουν, να είναι αντίξοα. Ένοιωθα πως το οτι η πρώτη προσπάθεια απέτυχε δεν ήταν καλό σημάδι και για τις επόμενες. Ένοιωθα πως το ενδεχόμενο να γίνω τελικά πατέρας είχε πλέον απομακρυνθεί.

Προσθέστε σε αυτό τις τύψεις που έψησα τη γυναίκα μου να πάμε στο κέντρο του Χ για την προσπάθειά μας. Γιατί είχε "όνομα" και γιατί είχαμε κάποια γνωριμία (η οποία τελικά σε τίποτα δεν έπαιξε ρόλο). Για αυτούς τους ανθρώπους περάσαμε από εκεί ως ονόματα μέσα από τα κομπιούτερ τους. Δεν έσκυψαν με προσοχή στην περίπτωσή μας. Κάνανε λάθη και παραλείψεις και αν το αποτέλεσμα τουλάχιστον τους δικαίωνε, όπως είπα, θα τα ξέχναγα όλα. Όμως δεν τους δικαίωσε.

Η γυναίκα μου που ήταν σχετικά αδιάφορη στο θέμα παιδιού, έχοντας βιώσει την εγκυμοσύνη έστω και για τρεις μέρες είχε επηρρεαστεί ακόμα περισσότερο. Έκλαιγε με το παραμικρό. Αναρωτιόμουν αν θα είχε την ψυχολογική δύναμη και για άλλη προσπάθεια. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο αυτό που είχε περάσει. Ήταν σαν να είχαμε βιώσει έναν θάνατο μέσα στην οικογένεια. Φιλικό ζευγάρι με πολλαπλές (7) αποτυχημένες προσπάθειες (σε τρεις από αυτές είχε υπάρξει κύηση που όμως παλινδρόμησε ακόμα και στον 3ο μήνα) ίσως μας κοίταζε περίεργα που αντιδρούσαμε έτσι σε μια μόλις -και μάλιστα την πρώτη- αποτυχία. Και εμείς τους κοιτάζαμε περίεργα που είχαν αντέξει να περάσουν αυτό το πράγμα τόσες φορές.

Άρχισα να φοβάμαι μήπως αυτο που ζούσαμε μας γίνει εμμονή ή μη μας ρίξει σε κατάθλιψη και μη μας καταστρέψει τη σχέση ή τη ζωή μας. Έπρεπε να σηκωθώ όρθιος και να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά.

Αυτό το κεφάλαιο που μόλις έγραψα ήταν το δυσκολότερο της όλης ιστορίας ως τώρα....

(συνεχίζεται)

Κεφάλαιο 15 : «When you are going through hell, keep going"

Αν έχω ένα καλό, αυτό είναι ότι από τη φύση μου είμαι αναλυτικός και πεισματάρης. Έχω εμπιστοσύνη στην λογική μου ικανότητα που μου έχει δώσει λύσεις αρκετές φορές και προσπαθώ να παίρνω  τα πράγματα στα χέρια μου.

Ειδικά με την προηγούμενη περιπέτειά μου με τους γιατρούς (χρόνια προστατίτιδα) είχα μάθει ότι δεν πρέπει να αφήνομαι άβουλο έρμαιο στην δική τους και μόνο κριτική ικανότητα αλλά να κινώ παράλληλα και ο ίδιος τα νήματα. Πολύ απλά για δύο λόγους: πρώτον γιατί κι αυτοί είναι άνθρωποι και μπορει να κάνουν σφάλματα και παραλείψεις και δεύτερον γιατί όσο θα ασχοληθείς εσύ με το πρόβλημά σου δεν θα ασχοληθεί κανένας γιατρός.

Η εναλλακτική μου λοιπόν τη στιγμή εκείνη –για άλλη μια φορά στη ζωή μου- ήταν από το να πέσω σε κατάθλιψη και να κλαίω τη μοίρα μου να προσπαθήσω καλύτερα να εκτονώσω την πίκρα μου δημιουργικά. Πράγμα που έκανα.

Ξεκίνησα λοιπόν και πάλι να ψάχνω και να διαβάζω, να διαβάζω, να διαβάζω και να προσπαθώ να κολλήσω τα κομμάτια του παζλ για να βρω τι είχε πάει στραβά και τι μπορούμε να κερδίσουμε από αυτό. Μίλησα με δυο-τρεις γνωστούς και φίλους γυναικολόγους ή σχετικούς με τον κλάδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγης που έχω. Μίλησα με οποιονδήποτε μπορούσε να μου δώσει μια έγκυρη γνώμη για τα όσα είχαν συμβεί.

Παράλληλα, τώρα που ήμασταν «ζεστοί» έκλεισα ραντεβού με τέσσερα (!) κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης μέσα σε μια εβδομάδα. Προσθέστε σε αυτά και το κέντρο του Χ όπου μόλις είχαμε αποτύχει γιατί –ως είθισται- μετά από μια αποτυχία συναντιέσαι με τον γιατρό-υπεύθυνο του κέντρου να συζητήσετε για το τι έφταιξε.

Γιατί το έκανα αυτό;

Κατ'αρχάς γιατί θα έπρεπε να επιλέξουμε εγκαίρως ποιο κέντρο θα επιλέξουμε να συνεργαστούμε για την επόμενή μας προσπάθεια (αν αποφασίζαμε να κάνουμε βεβαια). Κάναμε δηλαδή αυτό που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε από την αρχή της ιστορίας μας. Να επιλέξουμε οι ίδιοι με τη δική μας κρίση και βάση των όσων θα βλέπαμε και θα ακούγαμε, αντί να πάμε σε ένα κέντρο στα κουτουρού επειδή «είχε δυνατό όνομα» και επειδή «είχαμε κάποιο γνωστό». Πάθημα-μάθημα.

Δευτερον αυτή η μικρή περιοδεία γρήγορα μετά την αποτυχία, θα βοήθαγε και εμένα και τη γυναίκα μου να δούμε το πράγμα πιο ορθολογικά και δημιουργικά και ίσως λιγότερο καταστροφικά. Θα μας ξαναέδινε ένα αίσθημα ελπίδας, στρέφοντας τα μάτια μας στο μέλλον και σε μια επερχόμενη προσπάθεια που θα γινόταν με καλύτερες προυποθέσεις, αντί να περάσουμε πολύ καιρό μέσα στη μιζερια της προηγούμενης αποτυχίας.

Τρίτον και κυριότερο θα με βοηθούσε να καταλάβω τι πήγε στραβά την προηγούμενη φορά και τι θα πρέπει να προσέξουμε. Και η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση με πέντε διαφορετικούς γιατρούς με βοήθησε πάρα πολύ και στο να σχηματίσω μια σφαιρική εικόνα για το τι συνέβη (γιατί η γνώμη του καθενός από αυτούς τους γιατρους προσθεσε και ένα κομματάκι στο παζλ) και στο να τους αξιολογήσω – συγκρίνω μεταξύ τους ώστε να επιλέξω τον επόμενο που θα εμπιστευόμουν. Και η αλήθεια είναι ότι τα όσα είχαν γίνει μου είχαν κλονίσει την εμπιστοσύνη μου. Περίμενα να συναντήσω έναν γιατρό-genius που θα μου έκανε γερό κλικ για να ανακουφιστώ και να τον εμπιστευτώ.

Η ιατρική επιστήμη έχει δύο σκέλη τα οποία σε κάνουν καλό γιατρό, έχω καταλήξει. Το ένα σκέλος είναι να έχεις τη γνώση την εμπειρία και την ικανότητα να εκτελείς σωστά αυτά που έχεις μάθει. Το δεύτερο -και πολύ σημαντικό- είναι να είσαι ένας καλός και μεθοδικός ντετέκτιβ και αυτό το χεις μέσα σου, δεν το μαθαίνεις σε μια σχολή. Ναι, το επάγγελμα του γιατρού μοιάζει πάρα πολύ με αυτό του ντετέκτιβ. Πρέπει να βρεις τι φταίει από τα στοιχεία και οι πιθανοί ένοχοι είναι πολλοί δεδομένου ότι το σώμα λειτουργεί πολυπαραγοντικά. Και, όπως συμβαίνει στις ταινίες, καμμιά φορά ο κύριος ύποπτος είναι αθώος ενώ ο ένοχος είναι ο λιγότερο ύποπτος. Ψάχναμε λοιπόν για ένα κέντρο που θα ικανοποιούσε αρκετά κριτήρια και κυρίως ψάχναμε έναν καλό «ντετέκτιβ». Και η προηγούμενή μας εμπειρία όπου πήγαμε κάπως σαν τα πρόβατα με καθιστούσε δύσκολο, καχύποπτο και απαιτητικό.

Στη συνέχεια, μετά από την περιοδεία μας στα τέσσερα (πέντε με το παλιό) αυτά κέντρα, θα μπορουσαμε να το βγαλουμε από το κεφάλι μας πλέον για λίγο καιρό και να απολαύσουμε όσο μπορούμε το υπόλοιπο καλοκαίρι χωρίς να μας τρώνε αναπάντητα ερωτήματα.

Ένα πράγμα που μου είπε μια φίλη τότε, που επίσης είχε γεννήσει λίγο καιρό πριν με εξωσωματική, και με βοήθησε ήταν το εξής: "Σταμάτα να αγχώνεσαι ότι κάνατε μια αποτυχημένη προσπάθεια και ότι σας μένει άλλη μία ή άλλες δύο. Σκέψου απλά ότι αυτή τη χρονιά προσπαθείτε για παιδί. Και εφόσον έχετε κάνει μόνοι σας αυτή την επιλογή να μπείτε σε τέτοια φάση, η ζωή σας θα είναι διαφορετική. Το τι θα κάνετε κάθε φορά και αν θα κάνετε νέα προσπάθεια το αποφασίζετε βάση των δεδομένων και του κατά πόσο το θέλετε. Χωρίς να είστε δεσμευμένοι σε έναν συγκεκριμένο αριθμό προσπαθειών που σας βάζει άγχος εξ'αρχής". Ίσως είχε δίκιο.

Κεφάλαιο 16: Τα δεδομένα

Αυτό που μας είχε συμβεί ήταν μια λεγόμενη "χημική" ή "βιοχημική" κύηση...Αυτό σημαίνει ότι είναι μια κύηση που την αντιλαμβάνεσαι ότι υπήρξε μόνο από ένα αιματολογικό τεστ εγκυμοσύνης (χοριακή), καθώς τα εμπορικά τεστ εγκυμοσύνης που λειτουργούν με τα ούρα δεν είναι τόσο ευαίσθητα συνήθως ώστε να αντιληφθούν μια κύηση σε τόσο πρώϊμο στάδιο.

Μια χημική κύηση είναι στην ουσία μια πολύ πρώιμη αποβολή. Κάτι πήγε να ξεκινήσει αλλά σταμάτησε πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Μια βιοχημική κύηση δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη ακόμα και για γυναίκες όπου η σύλληψη γίνεται φυσιολογικά. Απλά σπανίως το καταλαβαίνουν ότι έμειναν έγκυες -έστω και για λίγες ημέρες- γιατί η κύηση χάνεται τόσο γρήγορα που η επόμενη περίοδος έρχεται κανονικά ή με λίγες ημέρες καθυστέρηση.

Εάν η κύηση προχωρήσει κάποιο καιρό περισσότερο και φτάσει σε έμβρυο με καρδιακή λειτουργία χαρακτηρίζεται ως "κλινική κύηση". Εάν η κύηση προχωρήσει κι άλλο και ξεπεράσει τον 3ο μήνα (12η εβδομάδα) χαρακτηρίζεται ως "εξελισσόμενη κύηση". Το τελευταίο βήμα που χαρακτηρίζει και την επιτυχία μιας κύησης είναι η γέννηση ενός μωρού. Μια κακή εξέλιξη μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε αλλά το πιο κρίσιμο διάστημα είναι οι πρώτοι 3 μήνες, όπου συνήθως γίνονται και οι περισσότερες αποβολές ("παλίνδρομες κυήσεις").

Εάν δει κανείς τη σελίδα ενός κέντρου εξωσωματικής, από αυτά που παρουσιάζουν με τον πιο αναλυτικό τρόπο τα ποσοστά επιτυχίας τους όπως π.χ. αυτή (συγχαρητήρια στο συγκεκριμένο κέντρο γι'αυτή την αναλυτική παρουσίαση): http://www.eugonia.com.gr/pososta/eugonia/ θα διαπιστώσει ότι στην περίπτωσή μας (γυναίκα 35 ετών με μεταφορά νωπών βλαστοκύστεων) υπήρχε ένα 72% να βγει θετικό το τεστ εγκυμοσύνης (όπως και έγινε) αλλά  μόνο το 43% θα πέρναγε όλα τα στάδια καταλήγοντας τελικά σε γέννα. Με άλλα λόγια, έχοντας ήδη θετικό το τεστ χοριακής υπήρχε μια πιθανότητα 40% περίπου να πάει στραβά κάτι μέχρι τη γέννα. Πραγματικά είχαμε βιαστεί να χαρούμε. 

[Παρένθεση: Πριν φύγει κανείς από τη σελίδα του συγκεκριμένου κέντρου που παρέθεσα, αξίζει να παρατηρήσει την πτώση των πιθανοτήτων επιτυχίας όταν η γυναίκα ξεπεράσει το 35ο έτος και να θυμηθεί αυτό που ήδη ανέφερα πολλές φορές: ότι η προσπάθεια εξωσωματικής πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα, χωρίς καθυστερήσεις. Μια γυναίκα μικρότερη των 35 ετών κατά 70% (!!) θα καταλήξει σε γέννα (στο συγκεκριμένο κέντρο) ενώ το ποσοστό αυτό πέφτει στο 43% όταν η γυναίκα μπει στην ηλικία 35-39 ετών. Το ποσοστό επιτυχίας πέφτει σχεδόν στο μισό!]

Το πρώτο -πιθανά- θετικό στην περίπτωσή μας για μια μελλοντική προσπάθεια ήταν ότι ακόμα είχαμε 18 κατεψυγμένα έμβρυα, με τα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα μια ή το πιθανότερο δύο προσπάθειες χωρίς η γυναίκα μου να χρειάζεται να ξαναπεράσει πάλι την επιβαρυντική φάση της διέγερσης ωοθηκών και ωοληψίας. Οι δε προσπάθειες αυτές θα ήταν κατά τι  φθηνότερες από την αρχική (αφού τα έμβρυα ήταν έτοιμα και το κέντρο δεν θα είχε να κάνει ωοληψία και γονιμοποίηση των ωαρίων, θα είχαμε μόνο το κόστος του προεμφυτευτικού ελέγχου και της εμβρυομεταφοράς).

Το δεύτερο θετικό: οι περισσότεροι άνθρωποι που μίλησα συμφώνησαν κατ'αρχάς πως το γεγονός ότι με την πρώτη είχαμε θετικό τεστ εγκυμοσύνης ήταν καλό. Υπήρχαν αρκετές γυναίκες που μετά από πολλαπλές προσπάθειες εξωσωματικής δεν είχαν δει ούτε καν αυτό. Όπως μου είπε μια φίλη εμβρυολόγος υπεραισιόδοξα "αφού έμεινε έγκυος έτσι εύκολα σίγουρα θα ξαναμείνει...ακόμα κι αν την εμβρυομεταφορά πάει και της την κάνει ένας αρχάριος γιατρός".

Στο ότι η επίτευξη κύησης ήταν θετικό σημάδι δεν θα διαφωνούσα. Είχα διαβάσει τους περίπλοκους μηχανισμούς και διεργασίες που έχουν τεθεί σε ενεργοποίηση από τη μεριά του σώματος της μητέρας ώστε να πετύχει η εμφύτευση και πραγματικά δεν ήταν λίγο το ότι πετυχημένα είχαμε φτάσει ως εδώ. Όμως δεν με καθησύχαζε αυτό από μόνο του. Εντάξει θα ξανάμενε έγκυος. Το ζητούμενο όμως δεν ήταν να πετύχουμε απλά ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Το ζητούμενο ήταν να φτάσουμε σε γέννα. Με απασχολούσε το γιατί η προηγούμενη εγκυμοσύνη δεν εξελίχθηκε.

Κατ'αρχάς θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στην τύχη...όταν σου λέει κανείς ότι από τις 72 γυναίκες με θετικό τεστ εγκυμοσύνης 43 μόνο θα καταλήξουν σε γέννα, μπορείς να υποθέσεις ότι οι υπόλοιπες 29 είναι απλά "άτυχες" και θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσουν. Γνωρίζω όμως ότι επιστημονικά μιλώντας δεν υπάρχει παράγοντας τύχη. "Τύχη" ονομάζει ο άνθρωπος όλους τους παράγοντες εκείνους τους οποίους δεν γνωρίζει ή δεν μπορεί να ελέγξει. Τον λεγόμενο "θόρυβο" που λένε στα οικονομικά. Έπρεπε λοιπόν να περιορίσουμε τον παράγοντα "τύχη". Γιατί ειδικά στην περίπτωσή μας η "ατυχία" κόστιζε ακριβά.

Όπως διάβασα επίσης σε κάποιο σχετικό site ποτέ ο θάνατος ενός έμβιου όντος δεν είναι τυχαίος. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος. Εμείς είχαμε μεταφέρει τρεις "πολύ καλές" (κατά τα λεγόμενα των ειδικών) βλαστοκύστες. Και αυτές είχα διαβάσει ότι έχουν τόσο ψηλό ποσοστό επιτυχίας που δεν αποκλείεται να πιάσουν και όλες (τα τρίδυμα που φοβόμασταν)....Συνεπώς δεν μπορούσα να δεχτώ ως τυχαίο το ότι χάθηκαν και οι τρεις.

Κεφάλαιο 17: τα λάθη και τα περίεργα της 1ης απόπειρας

Μετά από αυτά, έπρεπε να καταλάβω τι λάθη ή παραλείψεις τυχόν είχαν γίνει στο κέντρο του Χ. Με την δημιουργική έννοια. Αν και τα τυχόν λάθη τους μας είχαν κοστίσει ακριβά, δεν ήταν ο σκοπός μου να γκρινιάξω ή να κακολογήσω. Αν μια επιχείρηση δουλεύει λάθος αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθεί από την ίδια την αγορά, γιατί προφανώς δεν θα ήμασταν οι μόνοι. Εμένα με ένοιαζε κυρίως να δω ποιοί μπορεί να ήταν οι λόγοι της αποτυχίας και τι θα έπρεπε να διορθώσουμε στην επόμενη προσπάθεια. Εξάλλου οι ίδιοι οι γιατροί που τυχόν θα συνεργαζόμασταν για την δεύτερη  προσπάθεια σε ένα άλλο κέντρο, όφειλαν, αν είναι σοβαροί, να ζητήσουν και να μάθουν εξονυχιστικά τι ακριβώς έγινε ώστε να μην είναι η δεύτερη προσπάθεια σαν να είναι η πρώτη. 

Όλοι οι γιατροί που επισκέφτηκα κουφάθηκαν κατ'αρχάς με το ότι πήραν από τη γυναίκα μου πάνω από 40 ωάρια....το ακούγανε και τους έπεφτε το σαγόνι. Σίγουρα οι δόσεις των φαρμάκων που συνταγογράφησαν στη γυναίκα μου στη φάση της διέγερσης ήταν λάθος. Δεν ελήφθηκε καθόλου υπ'όψη το ιστορικό της και το ότι είχε σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Και εάν είχαν παραβλέψει αυτό, τι άλλο θα μπορούσαν να έχουν παραβλέψει; αναρωτιόμουνα.

Αυτό οδήγησε σε σύνδρομο υπερδιέγερσης ωοθηκών, μια κατάσταση δυνητικά επικίνδυνη για την γυναίκα μου.

Το δεύτερο σφάλμα κατά την άποψη αρκετών από τους γιατρούς που μίλησα, άπαξ και είχε συμβεί το Σύνδρομο Υπερδιέγερσης, είναι ότι προχωρήσαν κανονικά στην εμβρυομεταφορά και μάλιστα με τρία έμβρυα. Οι άλλοι γιατροί το χαρακτηρίσαν αυτό ως ρίσκο για τη μητέρα.

Ο λόγος είναι ότι αν πιάσει η εξωσωματική, η κατάσταση κύησης επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το σύνδρομο υπερδιέγερσης για ορμονικούς λόγους. Και αν πιάναν και τα τρία έμβρυα (θεωρητικά αρκετά πιθανό με βλαστοκύστες) θα οδηγούσαν σε μεγάλη χοριακή και συνεπώς μεγάλη επιβάρυνση του Συνδρόμου Υπερδιέγερσης. Με άλλα λόγια αν έπιανε η εγκυμοσύνη η γυναίκα μου πιθανά θα έμπαινε νοσοκομείο. Κατά τη γνώμη κάποιων από αυτούς τους γιατρούς, άπαξ και είχαμε το σύνδρομο υπερδιέγερσης, θα ήταν προτιμότερο τα έμβρυα να καταψυχθούν και να εμφυτευτούν αργότερα σε επόμενο κύκλο, όταν θα είχε υποχωρήσει το σύνδρομο υπερδιέγερσης.

Με άλλα λόγια το κέντρο του Χ άπαξ και έκανε το πρώτο λάθος, ακολούθησε στη συνέχεια μια στρατηγική υψηλού ρίσκου (συνέχιση της εμφύτευσης και μάλιστα τριών εμβρύων) προκειμένου να ολοκληρωθεί άμεσα η εξωσωματική αλλά και να αυξήσει τις πιθανότητες να πιάσει, αδιαφορώντας τρόπον τινά για τις συνέπειες στην μητέρα.

Αυτά επιβεβαιώθηκαν από ιστορίες που διάβασα στα φόρουμ από γυναίκες που εμφάνισαν ομοίως σύνδρομο υπερδιέγερσης, έγινε η εμβρυομεταφορά, πέτυχε η εξωσωματική και ακολούθως χρειάστηκε να νοσηλευθούν για μερικές μέρες σε νοσοκομείο. Αυτές οι ιστορίες, όμως, δείχναν και κάτι άλλο: ότι η εμφάνιση συνδρόμου υπερδιέγερσης δεν συνεπάγεται (κατ'ανάγκη τουλάχιστον) απώλεια της κύησης. Αυτό το λάθος που έκανε το κέντρο δεν ήταν αυτό που οδήγησε στην αποτυχία μας, κατά τα φαινόμενα.

Το δεύτερο που με προβλημάτιζε -και μάλιστα περισσότερο από το πρώτο- ήταν το ότι, μετά το θετικό πρώτο τεστ εγκυμοσύνης, ζήτησαν από τη γυναίκα μου να κόψει τα φάρμακα "γιατί οι τιμές της ήταν υψηλές".  Και αυτό οι περισσότεροι γιατροί δυσκολευόντουσαν να το πιστέψουνε.  Απ' ότι συζήτησα μαζί τους, αυτό είναι κάτι που "δεν συνηθίζεται",  καθώς τέτοιες τιμές, καίτι υψηλές, "δεν αξιολογούνται" (= δεν λαμβάνονται υπόψη όταν η γυναίκα είναι υπό την διαδικασία εξωσωματικής). 

Γιατί άραγε να είχαν κάνει κάτι τέτοιο λοιπόν στην περίπτωσή μας; Και μήπως ήταν αυτό η αιτία που διακόπηκε η κύηση; Δεν μπορούσαν να μην μου συνδεθούν αυτά τα δύο στο μυαλό, δεδομένου ότι η επόμενη χοριακή μετά από αυτό  είχε αρχίσει να πέφτει...Μου πέρναγε από το μυαλό ακόμα και ότι σαμποτάρανε επίτηδες την προσπάθειά μας. Για ποιο λόγο όμως; Μήπως για να κάνουμε και δεύτερη και να βγάλουν κι άλλα λεφτά; Άσχημη σκέψη αλλά μήπως δεν είχα ξανασυναντήσει ανηθικότητα; (βλ. κεφ. 4 της παρούσας ιστορίας).

Ο ένας γιατρός στον οποίο είπα στα ίσα τις υποψίες μου, μου είπε ότι δεν βγάζει νόημα. "Για αυτούς θα ήσασταν επιτυχία τους, δεν είχαν λόγο να σας σαμποτάρουν". Και πραγματικά αυτό ήταν λογικό. Τα κέντρα εξωσωματικής περηφανεύονται για τις επιτυχίες τους με την πρώτη φορά και για τα στατιστικά τους και το πιο λογικό είναι ότι αν σου κάνουν κάτι τέτοιο δεν ξαναπάς στο ίδιο κέντρο για δεύτερη προσπάθεια.

Και βέβαια δεν έβγαζε νόημα...εδώ είχαμε καταλήξει ότι είχαν ακολουθήσει ολόκληρη στρατηγική υψηλού ρίσκου (για τη μητέρα) προκειμένου να επιτύχει η εξωσωματική, τώρα ξαφνικά θα μας σαμποτάρανε πάνω που έπιανε;

Ο ένας γιατρός αναρωτήθηκε μήπως τελικά την ύστατη στιγμή δεδομένης της υπερδιέγερσης φοβήθηκαν μην τελικά μείνει πραγματικά έγκυος και χειροτερεύσει. Δεν είχε άλλη εξήγηση.

Τέλος ένας άλλος γιατρός, χωρίς να προσπαθήσει να ερμηνεύσει καθόλου την συμπεριφορά τους (ίσως λόγω επαγγελματισμού) αρκέστηκε στο να μας πει το εξής συμπέρασμά του μετά από κάποιες ακόμα ερωτήσεις που μας έκανε:" Η κύηση δεν χάθηκε επειδή της έκοψαν τα φάρμακα. Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία".

Το σίγουρο ήταν ότι η συμπεριφορά τους μέχρι εδώ ήταν αλλοπρόσαλλη και ανεξήγητη.

Μπορούσαμε φυσικά να επιλέγαμε να ξαναπροσπαθήσουμε στον Χ. Αλλά γιατί να το κάναμε; Το μόνο πλεονέκτημά τους ήταν ότι αυτοί είχαν τα κατεψυγμένα έμβρυά μας και ήταν οι πλέον γνώστες για το πως θα έπρεπε να τα αποψύξουν και να δουλέψουν με αυτά. Αν εναλλακτικά τα μεταφέραμε σε άλλο κέντρο για τη νέα προςπάθεια, αυτό θα προσέθετε μια μικρή πολυπλοκότητα εφόσον άλλοι θα συνέχιζαν την δουλειά που είχαν ξεκινήσει αυτοί.

Το πρόβλημά μας με το κέντρο του Χ δεν ήταν η αποτυχία. Ξέραμε στο κάτω κάτω ότι η εξωσωματική είναι μια πιθανότητα και -αν και θα το θελα- δεν είχα την απαίτηση σε εμάς να πιάσει κατ'ανάγκη με την πρώτη. Αν νοιώθαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί μας είχαν προσέξει και είχαν κάνει σωστά ότι ήταν δυνατόν να γίνει, θα συνεχίζαμε εκεί.

Το σίγουρο ήταν όμως ότι βλέπαμε λάθη, απροσεξίες, ανεξήγητα πράγματα και στο τέλος μια ωραία αποτυχία. Μπορεί βάση των όσων συζητούσαμε με τους άλλους γιατρούς η αποτυχία να μην οφείλονταν στα συγκεκριμένα λάθη αλλά μπορούσες να τους ξαναεμπιστευτείς; Να μην είσαι πλέον σίγουρος για τις οδηγίες που σου δίνουνε; Είχαμε χάσει την εμπιστοσύνη μας και δεν θέλαμε να συνεχίσουμε εκεί. Η γυναίκα μου που μέτραγε και το απρόσωπο της σχέσης που είχαμε ως τώρα, δεν ήθελε ούτε να τους ξαναδεί. Και μόνο για ψυχολογικούς λόγους λοιπόν μια δεύτερη απόπειρα εκεί θα μπορούσε να ήταν αποτυχημένη.

(συνεχίζεται)

Κεφάλαιο 18: Ξετυλίγοντας το κουβάρι (για άλλη μια φορά)

Ολοκληρώνοντας τις συζητήσεις μου με τους γιατρούς, το πρώτο σίγουρο συμπέρασμα που είχα βγάλει, συνοψίζονταν στη φράση ενός εξ'αυτών: 

"Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι για τους οποίους μια κύηση μπορεί να πάψει να εξελίσσεται:

Α) Να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την δυναμική των εμβρύων να συνεχίσουνε

Β) Το περιβάλλον τους από την μεριά της μητέρας (μήτρα που τα φιλοξενεί) να είναι ακατάλληλο (αφιλόξενο) για να συνεχίσουνε."

Μέσα από τις συζητήσεις μου με τους γιατρούς από τα διάφορα κέντρα και τις υποψίες που εκφράζανε, προσπάθησα να καταγράψω όσους περισσότερους λόγους μπορούσα να βρω για να συμβεί είτε το Α είτε το Β και να τους πιθανολογήσω. Ο κάθε γιατρός προσέθετε και το δικό του λιθαράκι ενώ κάποιοι, προφανώς πιο μεθοδικοί από τους άλλους, πιάνανε περισσότερα από τα παρακάτω απ'ότι άλλοι.

Όσον αφορά το Α (πρόβλημα με την δυναμική των εμβρύων να συνεχίσουνε), μπορούσε να φταίει:

A1) Το ότι τα έμβρυα δεν ήταν "καλής ποιότητας".

Αυτό δεν μου φαινότανε πιθανό σενάριο αφού και στο κέντρο του Χ μας είχανε πει ότι έχουμε "τρία πολύ καλά έμβρυα" πράγμα που επιβεβαίωσε και τρίτος εμβρυολόγος που είδε τη φωτογραφία τους αργότερα. Εξ'άλλου τα συγκεκριμένα είχανε φτάσει σε βλαστοκύστες 6 ημερών που σήμαινε ότι ήτανε δυνατά.

A2) Το ότι τα έμβρυα είχανε κάποιο χρωμοσωμιακό πρόβλημα.

Αυτό το είχαμε αποκλείσει μέσω του προεμφυτευτικού ελέγχου (εκτός πια αν το κέντρο είχε κάνει λάθος και είχε βάλει λάθος έμβρυα, πράγμα τραβηγμένο). Εξ'άλλου, αν έχω καταλάβει καλά, συνήθως αποβολές λόγω χρωμοσωμιακού προβλήματος συμβαίνουν αργότερα συνήθως στην κύηση και όχι τόσο νωρίς.

A3) Το ότι τα έμβρυα ήταν ταλαιπωρημένα από την πολυήμερη παραμονή τους στο εργαστήριο πριν την εμφύτευση και κυρίως από την διαδικασία της βιοψίας για τον προεμφυτευτικό έλεγχο.

Αυτό ήταν άλλη μια εικασία που δεν μου φαινόταν πολύ πιθανή. Κατ'αρχάς το κέντρο του Χ έχει τη φήμη των πολύ καλών εμβριολόγων και τα έμβρυα, όπως είπαμε, φαίνονταν μια χαρά τη μέρα της εμβριομεταφοράς. Δεύτερον, τα στατιστικά των κέντρων δείχναν, όπως έχω πει πολλές φορές, ότι οι βλαστοκύστες συνήθως έχουν αυξημένα ποσοστά επιτυχίας. Αν οι βλαστοκύστες σήμαιναν ταλαιπωρημένα έμβρυα που έχουν χαμηλά ποσοστά επιτυχίας τα στατιστικά θα ήταν αντίθετα. Τέλος, μου φαινόταν απίθανο να έχουν χαθεί τρία στα τρία έμβρυα λόγω του προεμφυτευτικού ελέγχου. Γιατί αν ο προεμφυτευτικός έλεγχος οδηγούσε σε τέτοια ποσοστά αποτυχίας προφανώς θα ήταν κάτι που αφενός θα αναφερόταν και δεύτερον θα προσπαθούσαν να την αποφύγουν τα κέντρα πάση θυσία.

Γενικά, οι γιατροί στα περισσότερα κέντρα που επισκέφτηκα και πήρα γνώμες, δεν στεκόντουσαν ιδιαίτερα ή δεν στεκόντουσαν καθόλου στο σενάριο αυτό το Α, δηλαδή στο ότι τα έμβρυα μπορεί να μην είχαν τη δυναμική να συνεχίσουν....και όπως δείχνουν και οι δικές μου σκέψεις κάτω από κάθε υπο-εξήγηση που θα μπορούσε να συμβάλλει σε αυτό το σενάριο, ούτε εγώ το θεωρούσα ιδιαίτερα πιθανό, βάση των όσων μπορούσα να καταλάβω.

Όσον αφορά το Β (το περιβάλλον τους από την μεριά της μητέρας να είναι ακατάλληλο-αφιλόξενο για να συνεχίσουνε), μπορούσε να φταίει:

B1) Κάποια ανατομική ανωμαλία της μήτρας (συμφύσεις, πολύποδες κλπ)

Αυτό ήταν ένα σενάριο που δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα πιθανό. Η γυναίκα μου ήταν παρθένο έδαφος, όπως επισήμανε κι ένας από τους γιατρούς, καθώς δεν είχε ιστορικό εκτρώσεων, προηγούμενης εγκυμοσύνης ή κάτι τέτοιο. Η σαλπιγγογραφία της επίσης έδειχνε πολύ καλή. Για να φανούν περεταίρω ανωμαλίες που δεν φαίνονται στην σαλπιγγογραφία απαιτείται μια εξέταση που λέγεται υστεροσκόπηση, όπου με κάμερα εξετάζουν το εσωτερικό της μήτρας. Είναι μια ακριβή εξέταση όπου συνήθως θα πρέπει να υπάρχουν ενδείξεις για να γίνει. Κανείς από τους τρεις γιατρούς που είδαμε δεν ανέφερε την υποψία να υπάρχει ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο.

B2) Ορμονικό πρόβλημα.

Αν και οι ορμονικές της εξετάσεις που είχαν γίνει πριν την εξωσωματική ήταν καλές είναι γνωστό ότι γυναίκες με πολυκυστικές ωοθήκες έχουν ορμονικά θέματα και είναι πιθανότερο να αποβάλλουν.

B3) Ανοσολογικό θέμα: ο οργανισμός της γυναίκας απορρίπτει / επιτίθεται στα έμβρυα σαν ξένο σώμα.

Αυτό ήταν και το υπο-σενάριο που υποπτευθήκαν οι περισσότεροι γιατροί από αυτούς που είδαμε, ζητώντας της να κάνει κάποιες σχετικές εξετάσεις -αν επρόκειτο να συνεχίσει μαζί τους.

B4) Ακατάλληλη στιγμή εμφύτευσης: υπάρχει στον κύκλο της γυναίκας ένα διάστημα ημερών που ονομάζεται "παράθυρο εμφύτευσης" όπου η μήτρα είναι προετοιμασμένη για να υποδεχτεί ένα έμβρυο. Αν η στιγμή που έγινε η εμφύτευση ήταν ακατάλληλη, οι πιθανότητες   να πετύχει η εξωσωματική είναι μικρές.

Δεν είχα τις γνώσεις να αξιολογήσω αν κάτι τέτοιο μπορεί να έγινε στην δική μας περίπτωση αλλά μου φαινόταν επίσης κάπως μειωμένης πιθανότητας. Δεν είχα λόγο να πιστεύω ότι η εμφύτευση έγινε λάθος στιγμή και εξάλλου η εμφύτευση αρχικά είχε πετύχει.

Απ'όλα τα παραπάνω λοιπόν αυτό που οι περισσότεροι γιατροί έδειχναν να υποπτεύονται ως παράγοντα αποτυχίας ήταν το ανοσολογικό.

Αν και ήμουν απαισιόδοξος μετά την πρώτη αποτυχία, σε ερώτησή μου πόσο δύσκολη περίπτωση μας θεωρούν, δύο γιατροί μου απάντησαν ότι είμαστε μάλλον εύκολη περίπτωση δεδομένου ότι η σύζυγος, όπως προανέφερα, δεν είχε ιστορικό ανατομικών προβλημάτων στη μήτρα. Αυτό συγκρατημένα μου ανύψωσε κάπως το ηθικό. Είχαν δίκιο σε αυτό που έλεγαν, αλλά κάτι μέσα μου εξακολουθούσε να ανησυχεί. Ότι πιθανά ίσως πάλι κάτι να χάνουν από το παζλ. Η προηγούμενη αποτυχία με είχε σε αναμμένα κάρβουνα. Θεωρούσα ότι μια "εύκολη περίπτωση" θα τα κατάφερνε με την πρώτη. "Μα, εύκολη περίπτωση εμείς;" σκεφτόμουν...που περάσαμε τόσα κύματα με το σπέρμα μου, που υπάρχει γενετικό πρόβλημα και πρέπει να κάνουμε προεμφυτευτική διάγνωση, που ήδη είχαμε μια αποτυχία;". Μακάρι να είχαν δίκιο, αλλά είχαν;


Κεφάλαιο 19: Πάταξον μεν, άκουσον δε...

Είχαμε ήδη ακούσει γνώμες από τρεις γιατρούς (από τους τέσσερεις με τους οποίους είχα κλείσει ραντεβού σε κέντρα εξωσωματικής). Ο τέταρτος είχε ραντεβού αμέσως μετά το καλοκαίρι, οπότε έπρεπε να κάνω λίγο υπομονή.

Είχα μάθει αρκετά αλλά ήμουν ακόμα ανήσυχος. Δεν ένοιωθα ότι κάποιος από αυτούς που είχαμε δει μου έκανε 100% κλικ.  Δεν με είχε πείσει κάποιος ότι είχε δει σφαιρικά το θέμα. Ίσως εγώ να ήμουν περίεργος; Ποιος ξέρει. Λένε ότι όποιος καεί με το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι.

Είχαμε βεβαίως το "δικαίωμα" να μιλήσουμε και με τον Χ, στον οποίο μόλις είχαμε αποτύχει και να συζητήσουμε τα πιθανά αίτια της αποτυχίας.

Όντας ξενερωμένος, σκεφτόμουν κάπου ότι δεν αξίζει τον κόπο. Είχα επιβεβαιώσει με τους άλλους γιατρούς ότι είχανε γίνει λάθη στην προσπάθειά μας μαζί του. Δεν φαντάστηκα βέβαια ότι εάν πήγαινα θα μου το επιβεβαίωνε και θα μου ζήταγε συγνώμη. Αντ'αυτού περίμενα ότι θα ακούσω ανούσια πράγματα και πιθανά δικαιολογίες.

Από την άλλη, σκέφτηκα, τόσα λεφτά σκάσαμε. Γιατί να πετάξουμε στα σκουπίδια το δικαίωμα να ακούσουμε άλλη μια γνώμη, την οποία στην ουσία την είχαμε πληρώσει με με χρήμα και κλάμα; Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος αυτός είχε εμπειρία από πρώτο χέρι του γιατί αποτύχαμε. Και μετά που θα άκουγα τι είχε να μου πει, μπορούσα να αποφασίσω αν αξίζει να κρατήσω κάτι από αυτά. Η γυναίκα μου δεν ήθελε να ξαναπάει από εκεί οπότε πήγα μόνος μου.

Φυσικά και ο Χ δεν θυμόταν ποιος ήμουν. Διάβασε στα γρήγορα το ιστορικό μας στον υπολογιστή και αναρωτήθηκε  "γιατί να είχαμε μια τέτοια εξέλιξη;"

Μου συνέστησε να κάνει η σύζυγος υστεροσκόπηση, δείχνοντας ότι υποπτευόταν τον παράγοντα Β1 (ανατομικό πρόβλημα στην μήτρα). Με ξένισε γιατί κανείς από τους άλλους τρεις γιατρούς δεν είχε θεωρήσει ότι χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Δυστυχώς είχα χάσει τόσο πολύ την εμπιστοσύνη μου στον Χ που δεν μπορούσα να μην είμαι καχύποπτος. "¨Ασε που κι αν την κάνει" σκέφτηκα "θα την λάβετε καθόλου υπόψη σας ή θα την ξαναβάλετε σε γραμμή παραγωγής;".

Δεν αναφέρθηκε καθόλου στον παράγοντα Β3 (ανοσολογικό θέμα) που δύο στους τρεις άλλους γιατρούς είχαν υποπτευθεί.

Και καθώς έφευγα, σαν να το θυμήθηκε τελευταία στιγμή μου είπε: "Εξέταση κατάτμησης DNA σπέρματος έχεις κάνει εσύ;"
-"Όχι" του απήντησα
-"Κάνε κι εσύ αυτή την εξέταση" μου είπε.

Ο τρόπος που το πέταξε καθώς έφευγα μου θύμιζε όπως λεμε στο γκαρσόνι "α και δυο μπύρες" καθώς έχουμε ολοκληρώσει την παραγγελία. Ίσως έχει καταλάβει κανείς διαβάζοντας όλο το παραπάνω ιστορικό ότι σαν άνθρωπος είμαι συστηματικός και μεθοδικός. Μου φαίνεται απίστευτο λοιπόν που ένας επαγγελματίας, ο οποίος χειρίζεται ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο το αν εσύ θα καταφέρεις να κάνεις οικογένεια και ο οποίος πληρώνεται την ώρα όσο βγάζω εγώ σε μια εβδομάδα (ίσως και περισσότερο), σου πετάει κάτι τόσο μπακάλικα επειδή για καλή σου τύχη κάτι του το θύμισε τελευταία στιγμή. Τι να πω ρε παιδιά; Η εγώ είμαι πολύ φιλότιμος για αυτόν τον κόσμο ή κάτι πάει λάθος. Τέλος πάντων, ας μην νομίζει κανείς ότι τα γράφω αυτά από εμπάθεια. Πραγματικά με ξενίζει αυτός ο τρόπος να δουλεύει κάποιος. Εγώ σε μια εταιρία που δούλευα, κάναμε service σε μηχανήματα, παίρναμε 50 ευρώ για ένα δίωρο δουλειάς και αν σε καποιον κάναμε κακή διάγνωση και του χάλαγε το μηχάνημα ξανά λίγο μετά το service μας έπεφταν τα μούτρα και του το ξαναεπισκευάζαμε τζάμπα και λέγαμε "ας προσέχαμε". Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που τα λάθη τους σου στοιχίζουν οχταχίλιαρα και δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Τέλος πάντων, για να ξαναγυρίσω στην ουσία, αυτό που πέταξε ο Χ έδειχνε ότι δευτερευόντως στις υποψίες του για την αποτυχία έμπαινε και το θέμα του φτωχού σπέρματος που είχα (και συνεπώς της ποιότητας των εμβρύων). Αυτό με ξένισε ακόμα περισσότερο από το πρώτο περί υστεροσκόπησης.

Τυπικά πριν φύγω τον ρώτησα ποιο θα είναι το κόστος για την εμβρυομεταφορά των κατεψυγμένων εμβρύων που είχαν απομείνει στο εργαστήριό τους και μου απήντησε ένα ποσό προσθέτοντας "αν θέλετε να την κάνετε σε εμάς" σαν να είχε καταλάβει ότι είχαμε πάρει μάλλον την απόφαση να μην συνεχίσουμε εκεί.

Έφυγα σκεπτικός από εκεί. Το σίγουρο ήταν ότι δεν ήταν μια αδιάφορη επίσκεψη, καθώς άκουσα να πέφτει το βάρος σε τελείως διαφορετικούς παράγοντες αποτυχίας από αυτούς  που είχαν αναφέρει οι άλλοι γιατροί. Είχα κάνει καλά που πήγα.  Έπρεπε τώρα να φιλτράρω και την άποψη του Χ στο μυαλό μου.

"Υστεροσκόπηση" σκέφτηκα και αναρωτήθηκα αν είχε νόημα όταν κανείς άλλος γιατρός δεν την είχε ζητήσει. Φυσικά, μια οποιαδήποτε επιπλέον εξέταση μπορεί να αποκαλύψει ή να αποκλείσει έναν από τους πιθανούς παράγοντες αποτυχίας, αλλά στη συγκεκριμένη υπήρχε και ένα ζήτημα κόστους / ωφέλειας.

....και "κατακερματισμό DNA σπέρματος" σκέφτηκα στη συνέχεια με απορία...Τι μου θύμιζε; Α ναι, ήταν η εξέταση που είχε ζητήσει ο Ασβέστης στον φίλο μου που του είχα στείλει και που ενώ είχε φυσιολογικό σπερμοδιάγραμμα δεν έκανε παιδί. Να θυμίσω ότι η εξέταση αυτή είχε δείξει στον φίλο μου υψηλό κατακερματισμό DNA και ο φίλος μετά από μια πολύμηνη αγωγή με βιταμίνες έκανε επιτέλους το πρώτο του παιδί.

Να λοιπόν και πάλι που το θέμα του σπέρματος ξαναέμπαινε στο προσκήνιο, ενώ νόμιζα ότι το είχαμε αφήσει εδώ και καιρό πίσω μας...

Το ανησυχητικό με αυτή την εικασία του Χ -αν είχε βάση- ήταν οι προεκτάσεις της: ξανάνοιγε τον παράγοντα Α αποτυχίας (ότι τα έμβρυα δεν είχαν την προοπτική να συνεχίσουνε, κι αυτό -όπως προέκυπτε τώρα- λόγω του ότι είχαν φτιαχτεί με σπέρμα κακής ποιότητας). Αν αυτό που έλεγε ο Χ είχε βάση, θα σήμαινε πως μια εμβρυομεταφορά με τα κατεψυγμένα έμβρυα της ίδιας φουρνιάς που είχαν απομείνει, πιθανότατα θα ήταν εξ'αρχής ομοίως καταδικασμένη σε αποτυχία.

Αυτό το ενδεχόμενο όπως εξήγησα, φάνταζε ως τώρα κλειστό, μετά από τη συζήτηση με τους προηγούμενους τρεις γιατρούς που δεν είχαν σταθεί καθόλου σε αυτό το ενδεχόμενο και είχαν στρέψει την προσοχή τους σε πιθανό παράγοντα αποτυχίας από την πλευρά της μητέρας.

Απορίες με κατέκλυσαν.

Μα καλά, είναι δυνατόν να γονιμοποιούν με το σπέρμα μου ένα ωάριο, αυτό να ξεκινάει να διαιρείται κυτταρικά, να επιβιώνει μέρες στο εργαστήριο, να φτάνει βλαστοκύστη δείχνοντας ότι είναι ένα έμβρυο με καλές προϋποθέσεις, να περνάει προεμφυτευτικό έλεγχο, να δείχνει εμφανισιακά ένα καλό έμβρυο στην φωτογραφία και μερικές μέρες μετά όντας ήδη πετυχημένα εμφυτευμένο στη μήτρα να πεθαίνει επειδή είχε κάποιο θέμα το σπέρμα μου;;;; Μήπως ο Χ έλεγε μπαρούφες;

Δεύτερον, γιατί κανένας από τους άλλους γιατρούς που είδαμε και διηγηθήκαμε την ιστορία μας δεν έκανε οποιαδήποτε νύξη στο ότι το σπέρμα μου μπορεί να ήταν ο παράγοντας της αποτυχίας; Και πάλι: μήπως ο Χ έλεγε μπαρούφες;

Τρίτον, ας πούμε ότι ο Χ έχει δίκιο και το σπέρμα μου (το οποίο -ως γνωστόν- ήταν πράγματι ο προβληματικός κρίκος στην όλη ιστορία) μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία...Γιατί βρε χρυσέ μου Χ  μου ζητάς αυτή την εξέταση τώρα, κατόπιν εορτής;  Τώρα που ήδη έχουμε σκάσει τόσα λεφτά, τώρα που η σύζυγός μου ήδη έχει πάρει τις ορμόνες, τώρα που ήδη έχουμε κατεψυγμένα έμβρυα να περιμένουν την ευκαιρία τους;

Άντε λοιπόν ξανά πίσω στο internet τρελαμένος να ψάχνω και να διαβάζω σε ελληνικά και αγγλόφωνα φορουμ και sites....Και δεν άργησα πολύ να βρω ότι η άποψη του Χ είχε βάση. Έστω κι αν την πέταξε ως σπόντα λίγο πριν φύγω. Και αυτός τουλάχιστον -έστω κι έτσι- την πέταξε....οι άλλοι τρεις που ούτε καν τους είχε περάσει από το μυαλό; Απογοήτευση μεγάλη...Μήπως έφευγα από τον Χ για να πέσω από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη; Τέσσερεις διαφορετικοί γιατροί, τέσσερεις διαφορετικές απόψεις για το που πρέπει να ρίξουμε το βάρος. Δεν υπήρχε ΕΝΑΣ μεθοδικός γιατρός ρε γαμώτο που να μην αφήνει τίποτα στην τύχη;

Πάντως, απ'ότι φαινόταν, καθώς μελετούσα το κατά πόσο ευσταθούσε αυτό το περί καρακερματισμού -για άλλη μια φορά- θα έμπλεκα με γκρίζες ζώνες της επιστήμης και με περιοχές όπου η έρευνα και η γνώση τώρα έχει αρχίσει να αγγίζει.

(συνεχίζεται)

   Kαλέ μου φίλε Φαέθων ,δεν θα στο κρύψω πως κάθε φορά που διαβάζω τα κεφάλαια του κειμένου σου ,αγωνιώ μαζί σου και  ο τρόπος γραφής σου με συνεπαίρνει .
  Το  '' συνεχίζεται'' βεβαίως με ιντριγκάρει και περιμένω το επομένο κείμενο σου ,για να διαβάσω τις όποιες εξελίξεις σου .
  Έχεις την αμέριστη συμπαράσταση μου ,ελάχιστη δυστυχώς .Σε πονάω να ξέρεις και είμαι εδώ ηλεκτρονικά και ηθικά να σε υποστηρίζω στις όποιες αποφάσεις σου . Συνέχισε να μας εκπλήσεις με τις ανακαλύψεις σου και η δικαίωση ,όποιας μορφής θα έρθει .
    Σου αφιερώνω μία πολύ ωραία ταινία που είχα δει κάποτε με τον Nick Nolte και την Suzan Saranton ,to Lorenzo's Oil όπου ένα ζευγάρι κάνει το παν για να σώσει το παιδί του ,διαβάζωντας τα πάντα ,χρησιμοποιώντας κάθε χρήσιμη πληροφορία ...
 

Thank you αγόρι μου. Με συγκινείς....και με εμπνέεις να γράψω γρήγορα το επόμενο κεφάλαιο. Στο αφιερώνω.

Κεφάλαιο 20: o (παραμελημένος) ανδρικός παράγοντας και πάλι στο προσκήνιο

Όπως είπα, δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ στο internet για να διαπιστώσω ότι η υποψία του Χ περί πιθανού προβλήματος των εμβρύων και αποτυχίας της εξωσωματικής λόγω κακής ποιότητας (συγκεκριμένα τώρα υψηλής κατάτμησης / κατακερματισμού DNA) του σπέρματος είχε βάση και μάλιστα μεγάλη.

Αυτό που είχε πει ο Χ δεν ήταν ούτε κρυφή γνώση ούτε μεγάλη σοφία αλλά κάτι που επαναλαμβανόταν από site σε site των διαφόρων εργαστηρίων σπερματολογίας και των ειδικών που ασχολούνται με το σπέρμα. Το μονο άξιο απορίας πλέον ήταν γιατί δεν το σκέφτηκε αυτό πριν μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής. Απ'ότι διάβασα, συμπέραινα ότι η εξέταση κατάτμησης DNA είναι μια σημαντική εξέταση όταν ένα ζευγάρι πρόκειται να προχωρήσει σε εξωσωματική λόγω ανδρικού παράγοντα υπογονιμότητας. Περιττό να πω ότι μου φάνηκε περίεργο και ένοιωσα  απογοήτευση για το ότι το παρέβλεψαν και οι υπόλοιποι 3 γιατροί που επισκέφτηκα, στη συνέχεια.

Αντιγράφω από το ακόλουθο site ενός εργαστηρίου σπερματολογίας, που περιγράφει το πρόβλημα πολύ εμπεριστατωμένα: http://www.spermlab.gr/spermdnafragmentation.html

ΠαράθεσηΤο DNA των σπερματοζωαρίων μπορεί να φέρει ρωγμές ή σπασίματα. Οι βλάβες αυτές οφείλονται σε οξειδωτικό στρες που προκαλείται από φυσικούς ή χημικούς παράγοντες.

Ένας φυσικός οξειδωτικός παράγοντας είναι η θερμότητα. Για παράδειγμα, σε έναν υπέρβαρο άντρα, οι όρχεις δεν αερίζονται επαρκώς και βρίσκονται σε πιο άμεση επαφή με το σώμα, το οποίο έχει υψηλότερη θερμοκρασία από την ιδανική για τη σωστή λειτουργία των όρχεων.

Επίσης, η καθιστική εργασία και η επαγγελματική έκθεση σε πηγές θερμότητας μπορεί να προκαλέσουν οξειδωτικό στρες στα σπερματοζωάρια.

Η επαγγελματική έκθεση σε πετροχημικά, όπως σε καύσιμα, σε χρώματα, σε οργανικούς διαλύτες, η λήψη στεροειδών αναβολικών, το κάπνισμα, ο αλκοολισμός είναι κάποιοι από τους χημικούς παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν οξειδωτικό στρες στα σπερματοζωάρια. Μια κιρσοκήλη τρίτου βαθμού δύναται να αυξήσει τη ορχική θερμοκρασία, ενώ παράλληλα η δυσκολία στην απομάκρυνση του φλεβικού αίματος και κατ' επέκταση των ROS (reactive oxygen species) από το επίπεδο του όρχεως μπορεί να γίνει αιτία οξειδωτικού στρες στα σπερματοζωάρια. Ο πυρετός ή μια φλεγμονή των όρχεων, μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Τα σπερματοζωάρια που φέρουν κατατμήσεις στο DNA τους μπορεί να έχουν φυσιολογική μορφολογία και κινητικότητα και να είναι ικανά να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο. Οι συνέπειες εμφανίζονται μετά τη γονιμοποίηση. Η κλινική εικόνα είναι βιοχημικές και παλίνδρομες κυήσεις.

Η αντιμετώπιση είναι κατά κανόνα αιτιολογική. Αν εξαλειφθεί ο παράγοντας που προκαλεί το οξειδωτικό στρες στα σπερματοζωάρια, η ποιότητα του DNA τους βελτιώνεται. Ωστόσο, η παράλληλη λήψη αντιοξειδωτικών, για παράδειγμα βιταμίνης Ε, έχει ευεργετική δράση.

Με άλλα λόγια: εμείς οι άνδρες που ανησυχούμε για την γονιμότητά μας συνηθίζουμε να κάνουμε ένα απλό σπερμοδιάγραμμα, το οποίο λέει τι πληθυσμό σπερματοζωαρίων έχουμε ανά ml, και πόσα από αυτά έχουν κινητικότητα. Θυμάμαι την χαρά μου όταν το 2011 επιτέλους ένα σπερμοδιάγραμμα έδειξε ότι είχα σπερματοζωάρια και μάλιστα κινήσιμα.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος σκόπελος που ίσως πρέπει να ξεπεραστεί:  μήπως αυτά τα σπερματοζωάρια έχουν υψηλή κατάτμηση στο DNA τους; Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι παράγοντας "ανεξήγητης υπογονιμότητας" για φυσιολογικά κατά τα άλλα ζευγάρια (η οποία "ανεξήγητη" γίνεται εξηγήσιμη μόλις κάποιος κάνει την κατάλληλη εξέταση, όπως ο φίλος που είχα στείλει στον Ασβέστη).

Δείτε στην παρακάτω εικόνα τα δύο σπερματοζωάρια στο κέντρο (2η και 3η φωτογραφία) τα οποία παρουσιάζουν βλάβες στη δομή τους, σε αντίθεση με τα δύο ακριανά που είναι φυσιολογικά.

(http://www.ivf.at/Kinderwunsch/Behandlung/kuenstliche%20Befruchtung/IMSI/Kinderwunsch-IMSI-1.jpg)

Απ'ότι λοιπόν γράφουν οι ειδικοί, τέτοια σπερματοζωάρια όταν τα πιάσουν οι εμβρυολόγοι με μια μικροβελόνα και τα βάλουν με το ζόρι να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο (μικρογονιμοποίηση ICSI), αυτά θα γονιμοποιήσουν το ωάριο. Αλλά μετά τι μέλει γεννέσθαι;.......βιοχημικές και παλίνδρομες κυήσεις. Το έμβρυο δεν έχει πολύ μέλλον. Αυτό που είχε συμβεί σε εμάς. Δεν είμαι γιατρός βεβαια ούτε απεφάνθην ότι αυτό σίγουρα ήταν η αιτία της αποτυχίας μας, αλλά δεν μπόρεσε να μην μου έρθει μια συνειρμική σύνδεση.

Διάβασα μάλιστα το εξής εκπληκτικό: ότι για τις πρώτες 4 μέρες μετά τη γονιμοποίηση ενός ωαρίου, το DNA του πατρικού σπέρματος έχει μικρή μόνο συμβολή στην εξέλιξη του εμβρύου...Τα όποια προβλήματα της προβληματικής πατρικής συμβολής στο έμβρυο θα έχουν επιπτώσεις μετά από την 4η μέρα!!

Διάβασα τέλος ότι άνδρες με σοβαρή ολιγοασθενοσπερμία (όπως εγώ) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν και υψηλή κατάτμηση DNA στα λίγα σπερματοζωάρια τους (με άλλα λόγια όλα τα κακά της μοίρας μας πέφτουν μαζεμένα σε εμάς). Γι'αυτόν τον λόγο, επιλέγεται κάποιες φορές η λήψη σπερματοζωαρίων με βιοψία όρχεως, ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει πλήρης αζωοσπερμία, δηλαδή παρά το ότι ο συγκεκριμένος άνδρας, όπως εγώ, έχει σπερματοζωάρια στο δείγμα του: γιατί η βιοψία όρχεως δίνει πιθανά σπερματοζωάρια καλύτερης ποιότητας.

Απ'όσα διάβαζα λοιπόν προέκυπτε ότι, εάν ήμουν γιατρός με εξειδίκευση στην εξωσωματική γονιμοποίηση, και μου ερχόταν ένα ζευγάρι με ανδρικό παράγοντα υπογονιμότητας και μια αποτυχημένη εξωσωματική με βιοχημική κύηση, η υψηλή κατάτμηση DNA θα ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που υποψιαζόμουν. Όχι το μόνο, αλλά ένα από τα βασικότερα.

Σε αντίθεση, πέρα από τον Χ που το σκέφτηκε από σπόντα έστω και κατόπιν εορτής, οι υπόλοιποι, καθώς τους διηγόμουν με λεπτομέρειες την πρώτη μας αποτυχημένη απόπειρα, άπαξ και τους έλεγα ότι σχηματίστηκαν τα έμβρυα, αναπτύχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη μήτρα εστίαζαν την προσοχή τους στο τι μπορεί να έφταιξε στη συνέχεια από την μεριά της μητέρας. Κανείς δεν φαινόταν να ασχολείται με το ότι εξ'αρχής ο προβληματικός κρίκος άρα και κύριος ύποπτος στην όλη ιστορία ήμουν εγώ και το φτωχό μου σπερματάκι.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε: "για στάσου ρε αγόρι μου, εντάξει έρχεσαι εδώ και μας ζητάς να αναλάβουμε την εμβρυομεταφορά με έμβρυα που έφτιαξαν άλλοι...τι είδους έμβρυα είναι αυτά; ποια ήταν η ποιότητα του σπέρματος που χρησιμοποίησαν;"

Αλήθεια, ποια ήταν η ποιότητα του σπέρματος που χρησιμοποίησαν; Θυμίζω ότι ενώ είχα κατεψυγμένο σπέρμα καλής (για τα δικά μου δεδομένα) ποιότητας (150.000 σπερματοζωάρια ανά ml με 8% κινητικότητα) που είχα φροντίσει να καταψύξω στα τέλη του 2011 και το οποίο είχα φροντίσει να έχουν στην διάθεσή τους οι εμβρυολόγοι του Χ την μέρα της ωοληψίας, αυτοί -για λόγους που δεν κατανοώ- προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν το φρέσκο δείγμα που έδωσα εκείνη την ημέρα. Το φρέσκο δείγμα το οποίος προφανώς είχε τα χάλια του αφού μόλις δύο μήνες πριν το τελευταίο σπερμοδιάγραμμα έδειχνε 80.000 σπερματοζωάρια ανά ml με μηδέν κινητικότητα. Το φρέσκο δείγμα όπου έβλεπαν "κάποια σπερματοζωάρια ανά οπτικό πεδίο".

Θυμάμαι τη φράση των βιολόγων στον Λυμπερόπουλο όταν είχα δώσει σπέρμα για κατάψυξη το 2011: "Καλά νέα, όχι απλά γιατί έχουμε σπερματοζωάρια αλλά γιατί είναι κινήσιμα". Οι εμβρυολόγοι του Χ προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν φρέσκο σπέρμα με πιθανά μηδέν κινητικότητα. Καταλαβαίνω τη λογική ότι το φρέσκο δείγμα προτιμάται έναντι του κατεψυγμένου, αλλά αυτό συμβαίνει πάση θυσία;

Τόνισα ήδη ότι εκείνη την περίοδο της εξωσωματικής είχα παχύνει, έκανα κακή διατροφή, είχα παρατήσει το τρέξιμο, έπινα αρκετό αλκοόλ, κάπνιζα και είχα αρκετό άγχος. Χώρια του ότι ήμουν πλέον σχεδόν τρία χρόνια μεγαλύτερος. Χώρια του ότι έχω μια μικρή κιρσοκήλη, όπως έχω αναφέρει....Όλοι οι παράγοντες δηλαδή που σύμφωνα με το παραπάνω κείμενο χαλάνε την ποιότητα του σπέρματος και αριθμητικά αλλά και οδηγούν σε υψηλότερη κατάτμηση DNA. 

Και "καλά ρε άνθρωπε" θα αναρωτηθείτε..."εφόσον ήσουν σε πορεία για εξωσωματική δεν μπορούσες ένα εξάμηνο πριν να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου ώστε να έχεις καλή σχετικά ποιότητα σπέρματος την μέρα εκείνη;".  Απάντηση: δεν το έκανα γιατί πίστευα ότι είχα δέσει τον γαϊδαρό μου και ότι θα χρησιμοποιήσουν το κατεψυγμένο δείγμα.

Όταν μου είπαν ότι χρησιμοποίησαν το φρέσκο δείγμα -αν και με παραξένεψε- το προσπέρασα μαθαίνοντας  ότι είχαν φτιάξει 35 έμβρυα. Νόμιζα ότι δεν υπήρχε πρόβλημα  "Αφού γονιμοποίησαν τα ωάρια, ο ρόλος μου τελειώνει εδώ και όλα καλά" σκέφτηκα. Έλα όμως που δεν ήταν έτσι απ'ότι φαινόταν τώρα....

Διάβασα στη συνέχεια για μια νέα τεχνική μικρογονιμοποίησης που ονομάζεται IMSI και την οποία εδώ και λίγα χρόνια εφαρμόζουν κάποια κέντρα εξωσωματικής και στην Ελλάδα σε περιπτώσεις ανδρικού παράγοντα υπογονιμότητας και σοβαρής ολιγοασθενοσπερμίας: ο εμβρυολόγος αντί να διαλέγει τα σπερματοζωάρια που θα χρησιμοποιήσει για την γονιμοποίηση των ωαρίων με ένα κλασσικό μικροσκόπιο που χρησιμοποιείται και το οποίο προσφέρει μεγέθυνση 200-400 φορές, χρησιμοποιεί ένα μικροσκόπιο που μεγενθύνει τα σπερματοζωάρια 6.000 φορές. Το υψηλότερο ποσοστό μεγέθυνσης επιτρέπει να βλέπει την εσωτερική μορφολογία των σπερματοζωαρίων που είναι αόρατη με τα συμβατικά μικροσκόπια, κάνοντας δυνατή την αποφυγή επιλογής εκείνου του σπερματοζωαρίου που παρουσιάζει ανωμαλίες και που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την επιτυχία εξωσωματικής. Η όλη διαδικασία μπορεί να πάρει στον εμβρυολόγο  δύο ή τρεις ώρες προκειμένου να διαλέξει τα καλύτερα σπερματοζωάρια.

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε την διαφορά των δύο μικροσκοπίων (μεθόδων). Αν παρατηρήσετε, στην υψηλή μεγέθυνση της μεθόδου IMSI διακρίνεται η κατάτμηση DNA του σπερματοζωαρίου κάπως  σαν βαθουλωματάκια στο κεφάλι του.

(http://www.turkey-ivf.com/images/imsi-imsi.jpg) 

Όλα τα παραπάνω ακούγονται λογικά και με το παραπάνω [αν και οι ως τώρα μελέτες δεν είχαν καταφέρει να αποδείξουν σημαντικό πλεονέκτημα της μεθόδου σε σχέση με απλή μικρογονιμοποίηση (με εξαίρεση μια πολύ πρόσφατη μελέτη του 2014)].

Εν πάση περιπτώσει στην δική μου περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε IMSI (εξ'άλλου στο κέντρο του Χ δεν είχα ακούσει να εφαρμόζουν τη μέθοδο, ακόμα τουλάχιστον). Όμως ούτε καν επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν τουλάχιστον το καλύτερο δυνατό δείγμα σπέρματος.

Μετά από όλα αυτά και για να είμαι απολύτως σίγουρος πριν καταλήξω, πήρα τηλέφωνο το κέντρο γενετικής που είχε αναλάβει την προεμφυτευτική διάγνωση. Τους ρώτησα αν είναι δυνατόν ένα έμβρυο που έδειχνε χρωμοσωμιακά εντάξει στον έλεγχο, να καταλήξει σε βιοχημική κύηση λόγω κακής ποιότητας DNA σπέρματος. Μου επιβεβαιώσαν ότι μπορεί να συμβεί. Ο προεμφυτευτικός έλεγχος μου είπαν κοιτάει πολύ γενικά πράγματα. Δεν μπορεί να προβλέψει αν λόγω κακού DNA σπερματοζωαρίου το έμβρυο μετά από μερικές μέρες θα σταματήσει να διαιρείται....   

Το πόρισμα είχε βγει πλέον για μενα. Χωρίς βέβαια να αποκλείονται άλλοι παράγοντες, υπήρχε σημαντική πιθανότητα η αποτυχία μας να οφειλόταν καιι στο δικό μου σπέρμα. Και όλα αυτά, τα είχα ανακαλύψει σχεδόν μόνος μου αρπάζοντας μια κουβέντα που πέταξε ο Χ τελευταία στιγμή.

Ο Χ του οποίου το κέντρο πιθανολογούσα ότι πήρε άλλη μια επιλογή που μου φαινόταν κακή, αν και μπορεί να κάνω λάθος: είχε φτιάξει έμβρυα παραβλέποντας τελείως την ποιότητα σπέρματος που θα χρησιμοποιούσε και ενώ είχε στη διάθεσή του πολύ καλύτερο δείγμα σπέρματος. Για να μην αναφέρω την υπερδιέγερση ωοθηκών της γυναίκας μου που είχε ως συνέπεια απίστευτα μεγάλο αριθμό ωαρίων (που υπό φυσιολογικές συνθήκες τα παράγει μια γυναίκα σε 4 χρόνια)...άραγε κι αυτά τα ωάρια τι ποιότητα να είχαν;

Μια τελευταία κουβέντα-συμβουλή για να κλείσω αυτό το κεφάλαιο, ειδικά δεδομένου του ότι απευθύνομαι επι το πλείστον σε ζευγάρια με ανδρικό παράγοντα υπογονιμότητας.

Οι εξειδικευμένοι στην εξωσωματική γιατροί οι οποίοι διευθύνουν όλη τη διαδικασία σε ένα κέντρο εξωσωματικής είναι γυναικολόγοι. Όλες τους οι σπουδές είναι προσανατολισμένες σε προβλήματα του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος. Στο τέλος της διαδικασίας αυτοί θα τοποθετήσουν τα έμβρυα στη μήτρα της γυναίκας και κάποιοι από αυτούς είναι χρυσοχέρηδες και επιτυγχάνουν ακόμα και 70% ποσοστά θετικού τεστ εγκυμοσύνης.

Όμως......

Για να γίνει ένα μωρό χρειάζεται και η συμβολή του πατέρα. Υπάρχει και ο ανδρολογικός παράγοντας...

Σίγουρα οι γιατροί αυτοί για να είναι εξειδικευμένοι στην τεχνητή αναπαραγωγή έχουν εμπλουτίσει τις γνώσεις τους με γνώσεις ανδρολογίας, γενετικής, ενδοκρινολογίας κλπ. Αλλά η δική μου εμπειρία έδειξε ότι έχουν την τάση να παραβλέπουν τον ανδρολογικό παράγοντα και να εστιάζουν την προσοχή τους στο τι μπορεί να φταίει από την πλευρά της μητέρας. Ακόμα και όταν εν γνώση τους το πρόβλημα το έχει ο άνδρας.

Στην δική μας περίπτωση, το πρώτο πράγμα που υποπτεύθηκαν για την αποτυχία μας ήταν πρόβλημα από την μεριά της μητέρας (π.χ. ανοσολογικό). Φυσικά και δεν αποκλειόταν να είχαν δίκιο αλλά αυτό ακόμα ήταν εικασία, την ώρα που αποδεδειγμένα η πηγή του προβλήματος ήταν γνωστό ότι ήμουν εγώ. Αυτό όμως όλοι σχεδόν το παρέβλεψαν.

Παραβλέποντας εμένα, θεώρησαν μάλιστα ότι είμαστε "εύκολη περίπτωση" δεδομένου ότι η μητέρα δεν φαινόταν να έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα...

Τέλος μην ξεχνάτε ότι τεράστια συμβολή έχουν οι εμβριολόγοι που θα φτιάξουν τα έμβρυα που θα τοποθετήσει ο γιατρός αυτός στην μήτρα της γυναίκας. Όσο καλός και αν είναι ο γιατρός στις εμβριομεταφορές, στην δική μας περίπτωση πιθανά ίσχυε το αγγλικό "garbage in - garbage out" (όταν σε ένα σύστημα εισάγεις σκουπίδια το αποτέλεσμα θα είναι σκουπίδια).

(συνεχίζεται)

Όπως έγραψα είχε μείνει ένα ακόμα κέντρο να δούμε μετά το καλοκαίρι. Είχα εναποθέσει πολλές ελπίδες σε αυτό το τελευταίο κέντρο γιατί είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τον γιατρό. Όμως, πάνω που όπως εξήγησα είχα αρχίζει μεθοδολογικά να βγάζω κάποια συμπεράσματα μετά από τις συζητήσεις με τα προηγούμενα, η συζήτησή μας με το κέντρο αυτό μου τα κατέρριψε όλα.

Λίγο πολύ ο γιατρός με γύρισε πίσω στην αρχή. Μου είπε απλά εκεί ότι αρκεί ένα καλό έμβρυο και ένα καλό περιβάλλον και να μην παιδευόμαστε με ανοσολογικά και χίλιες εξετάσεις, τα οποία κιόλας είναι μερικώς αμφιλεγόμενα. Μου είπε ότι το ποσοστό γονιμοποίησης ωαρίων που είχαμε ήταν πολύ υψηλό (35 στα 46) και απέδωσε την αποτυχία στο timing που είχε γίνει η προηγούμενη εμβρυομεταφορά και στο ότι η εξωσωματική πάντα είναι και θέμα τύχης.

Έφυγα μπερδεμένος. Μήπως όντως είχα φρικάρει και το κούραζα πολύ με μόλις μία αποτυχημένη προσπάθεια; Έπρεπε να αναγνωρίσω πως όλα τα συμπεράσματά μου μέχρι εδώ είχαν μια λογική βάση αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε γιατρός είμαι ούτε την πείρα των ανθρώπων αυτών είχα.

Είχαμε λοιπόν τα εξής δεδομένα πλέον στα χέρια μας για να ανακεφαλαιώσω: 18 κατεψυγμένα έμβρυα, με μια υπόνοια στο μυαλό μου που μου έβαλε ο χ ότι μπορεί να μην ήταν καλής ποιότητας λόγω υψηλής κατάτμησης DNA σπέρματος από μεριάς μου. Και είχαμε πλέον να επιλέξουμε σε ποιο κέντρο θα συνεχίζαμε να κάνουμε την επόμενη μας προσπάθεια με αυτά τα κατεψυγμένα έμβρυα ή από την αρχή.

-Στα κέντρο α και δ οι γιατροί έδειχναν να πιστεύουν ότι απλά ήταν θέμα κακής τύχης και timing. Η προσπάθεια με αυτούς θα γινόταν απλά προσπαθώντας να γίνει σε καλύτερο timing από πλευρά μήτρας και παράθυρου εμφύτευσης.

-Στα κέντρα β και γ οι γιατροί δεν διαφωνούσαν με το παραπάνω αλλά θα ήθελαν επιπλέον να γίνει και ένας ανοσολογικός έλεγχος πριν συνεχίσουμε, πράγμα που ο γιατρός του δ όπως είπα το θεώρησε περιττό.

-Στο κέντρο του χ όπου είχαμε κάνει την πρώτη μας προσπάθεια, ο χ μας ζήτησε υστεροσκόπηση και άφησε υπόνοια για πιθανό πρόβλημα υψηλού κατακερματισμού του DNA στο σπέρμα μου ως παράγοντα αποτυχίας. Στην αρχή άκουσα τον Χ με πολύ αμφιβολία. Στη συνέχεια η έρευνα μου στο internet με έκανε να πειστώ ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έχει δίκιο: όπως έχω πει είχα βρει και επιβεβαιώσει ότι ο υψηλός κατακερματισμός DNA σπέρματος (αν είχα) μπορεί να οδηγήσει σε βιοχημική κύηση. Αλλά παρ'όλα αυτά κανείς από τους άλλους γιατρούς δεν είχε σταθεί σε τέτοιο ενδεχόμενο και ειδικά η συζήτησή μου με το τελευταίο κέντρο, όπως είπα, είχε αρχίσει να με κάνει πάλι αμφιβάλλω για αυτό το ενδεχόμενο.  Και πέραν αυτών κανείς άλλος γιατρός δεν είχε ζητήσει υστεροσκόπηση.

Το πρώτο που είχαμε να αποφασίσουμε ήταν αν θα συνεχίζαμε δεύτερη προσπάθεια με τα κατεψυγμένα έμβρυα ή θα ξανακάναμε την διαδικασία από την αρχή. Ο μόνος λόγος να απορρίψουμε τα κατεψυγμένα ήταν η εικασία του x. Αλλά ήταν απλά μια εικασία που κανένας άλλος γιατρός δεν έκανε. Και έτσι φυσικά καταλήξαμε ότι πρώτα θα δοκιμάζαμε με τα κατεψυγμένα. Ήταν το πιο λογικό αφού και φτηνότερη ήταν η διαδικασία και λιγότερο επιβαρυντική για τη σύζυγο σε σχέση με το να το πηγαίναμε φτου κι απ'την αρχή.

Το δεύτερο και δυσκολότερο ερώτημα ήταν ποιο από τα κέντρα που είδαμε θα εμπιστευόμασταν για την δεύτερη προσπάθεια. Πραγματικά ήταν δύσκολο το ερώτημα και ήμασταν πολύ μπερδεμένοι. Το σίγουρο ήταν ότι δεν θέλαμε να ξανασυνεργαστούμε με τον χ και έχω εξηγήσει τους λόγους στα προηγούμενα ποστ:  πρώτον, είχε κάνει λάθη κατά την πρώτη μας προσπάθεια που πιθανά -αλλά όχι σίγουρα- είχαν κοστίσει την αποτυχία. Δεύτερον και κυριότερο πιστεύαμε ότι και πάλι δεν θα σκύψει με προσοχή πάνω από την περίπτωσή μας όπως είχε γίνει και στην πρώτη προσπάθεια. Δεν είχαμε με άλλα λόγια εμπιστοσύνη. Και τρίτον, σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα, το κόστος μιας δεύτερης προσπάθειας εκεί ήταν μη ανταγωνιστικό (ειδικά αν προσθέσει κανείς την υστεροσκόπηση που ζητούσε και η οποία δεν δικαιολογήθηκε από κάποιον άλλο γιατρό)

(συνεχίζεται)
 

Φιλε Phaethon, χαρα στο κουραγιο σου ! Απο την μικρη μου περιπετεια,πανω στο ζητημα της ανδρικης υπογονιμοτητας εδω και τρια χρονια εχω καταλαβει, οτι οι μεν ουρολογοι φιλοτιμοι ψαχνουν να βρουν λυσεις, κανοντας τον ντεντεκτιβ και αποκλειοντας περιπτωσεις, πολλες φορες πηγαινοντας στα τυφλα. Οι λυσεις που προτεινουν εχουν αποτελεσματα σε βαθος χρονου, αλλα θελουν  πειθαρχια στον τροπο ζωης, γιατι κατα κυριο λογο το σπερμα επηρεαζεται απο τις καθημερινες συνηθειες.
Οι δε γυναικολογοι-εξωσωματικοι κλπ... επειδη χανουν το ρευστο, αποκλειουν καθε λυση που δινουν οι ουρολογοι, σου προτεινουν αμεσο αποτελεσμα με την εξωσωματικη ,βασιζομενη και στην ψυχολογια της γυναικας , που τις περισοοτερες φορες ζηταει αμεσα να μεινει εγκυος, και απο εκει και περα το παιζουν μικροι "θεοι", προσπαθωντας να αυξησουν τις πιθανοτητες συλληψεις, με ο,τι συνεπειες θα εχει αυτο στην υγεια της γυναικας, η οποια υγεια θυσιαζεται στο βωμο του αποτελεσματος, αφου ξερουν οτι σε περιπτωση θετικου αποτελεσματος τα παντα θα εχουν ξεχαστει....

Απο εκει και περα αναλογα με τα χρονικα περιθωρια που υπαρχουν, την επικοινωνια που υπαρχει στο ζευγαρι, την ψυχολογια  και την διαθεση του ζευγαριου,το οικονομικο (βασικοτατο...), διαλεγει και παιρνει...
Περιμενω τη συνεχεια της διηγηση σου...

Phaeton εδώ και 2 χρόνια διαβάζω πολλά site με παρόμοια θέματα,λόγω του δικού μας προβλήματος με τον σύζυγό μου.Συμφωνώ με όλες τις σκέψεις και τις επιλογές σου.Ειλικρινά έκλαψα σε πολλά σημεία τησ διήγησής σου. Σε παρακαλώ συνέχισε να γράφεις πως  πάει η ιστορία σου.Έκανες εξέταση κατακερματισμού του DNA; Μπορεί ο εξωσωματιστής να διακρίνει ποια σπερματοζωάρια πάσχουν από DNA fragmentation ώστε να επιλέξει με ποιά θα κάνει τη μικρογονιμοποίηση;Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια του Θέματός σου και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όσα μοιράζεσαι μαζί μας.

Γεια σου Νάντια! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι το καλύτερο για εσάς. Να είσαι σίγουρη ότι θα συνεχίσω. Απλά θα πάρει λίγο καιρό για το επόμενο ποστ γιατί επί του παρόντος δεν υπάρχουν νέα.

Ναι, όπως έγραψα με την μέθοδο IMSI μπορεί θεωρητικά ο εμβριολόγος να επιλέξει σπερματοζωάρια χωρίς ορατό κατακερματισμό. Λέω θεωρητικά γιατί ακόμα η αποτελεσματικότητα της μεθόδου δεν έχει αποδειχθεί από μελέτη. Την μέθοδο την παρέχουν ήδη κάποια κέντρα στην Αθήνα, όπως για παράδειγμα το Γέννημα του κου Μαντούδη και το Embryolab όπου συνεργάζονται 2-3 γιατροί. Αν ψάξεις θα βρεις κι άλλα.

Phaethon σε ευχαριστώ για την άμεση απάντησή σου.Θέλω να ξέρεις ότι πρώτη φορά ασχολούμαι με το να γράψω σε κάποιο site και γιατί θεωρώ ότι όσα λες έχουν απόλυτη βάση.Είμαι στο ψάξιμο και θα σου αναφέρω ότι μάθω για την IMSI.Έχω πάρει την έγκριση από την επιτροπή εξωσωματικής αλλά πρώτα θα κάνουμε εξέταση για DNA fragmentation και μετά θα αποφασίσουμε αν θα προχωρήσουμε,διότι διάβασα ότι το μεγάλο ποσοστο κατακερματισμού στο DNA θα πρέπει να αποτρέπει τα ζευγάρια να χρησιμοποιήσουν καθε μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Παράθεση από: nantia στις 07 Δεκεμβρίου, 2014, 11:15:41 ΠΜ
διάβασα ότι το μεγάλο ποσοστο κατακερματισμού στο DNA θα πρέπει να αποτρέπει τα ζευγάρια να χρησιμοποιήσουν καθε μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Νάντια δεν το γνωρίζω αυτό που λες. Και τότε πως κάνεις παιδί σε αυτή τη περίπτωση???

Νομίζω ότι απλά αν υπάρχει μεγάλο ποσοστό κατάτμησης / κατακερματισμού / fragmentation γίνεται προσπάθεια να βελτιωθεί όσο γίνεται για μερικούς μήνες μέσω αντιοξειδωτικών / συμπληρωμάτων / υγιεινής ζωής.

Δεύτερον, προτιμάται η λήψη σπέρματος μέσω βιοψίας όρχεως γιατί όταν το σπερματοζωάριο ανέβει στο σώμα και με την παραμονή του εκεί αυξάνεται η πιθανότητα οξείδωσης άρα κατακερματισμού. Εναλλακτικά και για τον ίδιο λόγο, δοκιμάζεται η λήψη σπέρματος με μικρότερο διάστημα αποχής (και όχι το κλασσικό τριήμερο) ώστε να έχουν εκτεθεί λιγότερο τα σπερματοζωάρια στους οξειδωτικούς παράγοντες.

Και τρίτον βέβαια προτιμούνται οι τεχνικές τύπου IMSI όπου θεωρητικά τουλάχιστον μπορούν να επιλέξουν καλά σπερματοζωάρια ακόμα και σε περιπτώσεις που ο κατακερματισμός φτάνει το 98% των σπερματοζωαρίων.

Παράθεση από: Phaethon στις 14 Δεκεμβρίου, 2014, 07:59:55 ΜΜ
Εναλλακτικά και για τον ίδιο λόγο, δοκιμάζεται η λήψη σπέρματος με μικρότερο διάστημα αποχής (και όχι το κλασσικό τριήμερο) ώστε να έχουν εκτεθεί λιγότερο τα σπερματοζωάρια στους οξειδωτικούς παράγοντες.

σε επιβεβαίωση του παραπάνω που προανέφερα, παραθέτω και το παρακάτω κείμενο:

ΠαράθεσηΤο καθημερινό σεξ μειώνει την βλάβη στο σπέρμα και βελτιώνει την γονιμότητα
Το καθημερινό σεξ (ή καθημερινή εκσπερμάτιση) για 7 συνεχόμενες ημέρες βελτιώνει την ποιότητα του σπέρματος, μειώνοντας την βλάβη του DNA των σπερματοζωαρίων, σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ανθρώπινης Αναπαραγωγής και Εμβρυολογίας (Άμστερνταμ, Ιούλιος 2009).

Οι Aυστραλοί επιστήμονες επισημαίνουν ότι χρειάζεται περαιτέρω έρευνα σε μεγαλύτερο ποσοστό ανδρών για την επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων τους. Αν αυτά επιβεβαιωθούν θα είναι ενθαρρυντικό μια και η βελτίωση της ποιότητας του σπέρματος σχετίζεται με την αυξηση των ποσοστών κυήσεως στα ζευγάρια σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες.

Έτσι λοιπόν γίνεται μια λεπτομερής επιλογή σπερματοζωαρίων για μικρογονιμοποίηση, με αποτέλεσμα την βελτίωση των ποσοστών γονιμοποίησης, καθώς επίσης και της ποιότητας και των ποσοστών εμφύτευσης των εμβρύων.

πηγή: http://www.embryogenesis.gr/gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CF%83%CE%B5%CE%BE-%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1

Phaethon ευχαριστουμε που μας εξιστορεις την εμπειρια που βιωνετε,ειναι πολυ χρησιμα ολα οσα γραφεις!Εγω και ο συζυγος μου εχουμε παρομοιο προβλημα με σοβαρη ολιγοασθενοσπερμια(πολυ χαμηλη ποσοτητα,0 κινητικοτητα)οπου δεν καλυτερευσε ουτε με θεραπεια.Εχουμε παει σε ενα κεντρο,εχουμε κανει εξετασεις,εχουμε καταψυξει σπερμα και τωρα μενει να αποφασισουμε ποτε θα κανουμε την εξωσωματικη.Η εξεταση κατατμησης DNA μου φαινεται πολυ χρησιμη και δεν την εχουμε κανει,ουτε μας εχει ζητηθει.Ουτε βιοψια ορχεως εχει συζητηθει.Οπως ολοι θελουμε να πιασει η προσπαθεια μας με την πρωτη ετσι κι εμεις,για αυτο και σκεφτομαστε τον δοτη σπερματος,για να εχουμε ενα πιο σιγουρο αποτελεσμα με υγιες σπερμα.Το θεμα μου τωρα ειναι οτι,πανω που το ειχαμε παρει αποφαση για δοτη(εχουμε βρει ηδη απο τραπεζα και ειμαστε συμφωνοι και οι δυο εννοειται!)διαβαζοντας ολα τα site,blog κλπ με παρομοιο προβλημα που ειχαν θετικο αποτελεσμα εχω παρασυρθει και σκεφτομαι...μηπως πρεπει τελικα να το ψαξω και σε αλλα κεντρα και να προσπαθησω περισσοτερο με το δικο μας σπερμα?Εννοειται οτι θελουμε με το δικο μας σπερμα αυτο δεν χωραει αμφιβολια,αλλα οι πιθανοτητες ειναι απογοητευτικες.Ανυπομονω να μαθω την συνεχεια σας!
Υ.Γ. Να ξερεις οτι μπορει να εχω διαβασει παρα πολλα blog αλλα ειναι το πρωτο που κανω εγγραφη και γραφω... ο τροπος που τα γραφεις και εξηγεις μας βοηθαει πολυ!

sofy zet η απόφαση να κάνετε εξωσωματική με σπέρμα δότη σημαίνει ότι ο σύζυγός σου παραιτείται από την πιθανότητα να γίνει βιολογικός πατέρας του δικού του παιδιού. Αυτό έχει κάποιες προεκτάσεις συναισθηματικής φύσεως και δεν είναι μια απόφαση που την παίρνεις στα γρήγορα για να τελειώνεις.

Όλοι βέβαια θέλουμε να πιάσει η εξωσωματική με την πρώτη αλλά μήπως να είχε ο άνθρωπος έστω μια-δυο ευκαιρίες; Είναι καθαρά δικό σας θέμα αλλά η σύγχρονη επιστήμη κάνει θαύματα. Από την υπομονή σας και τη θέλησή σας εξαρτάται.

Επίσης και σημαντικότερο από εξέταση για τυχόν κατάτμηση: οι λόγοι της ολιγοασθενοσπερμίας βρέθηκαν; Αυτό που ενδιαφέρει είναι μήπως το πρόβλημά του πηγάζει από κάποιο χρωμοσωμιακό πρόβλημα όπως εμένα, οπότε έχει άμεσες επιπτώσεις στη διαδικασία εξωσωματικής σας αλλά και στο κόστος. Για να το ξέρει θα πρέπει να κάνει εξέταση καρυότυπου.

Phaethon,ο αντρας μου ειναι δευτερη φορα παντρεμενος.Με την πρωην γυναικα του ειχανε κανει 3 εξωσωματικες οι οποιες δεν εφεραν το πολυποθητο αποτελεσμα.αυτο εγινε πριν 15 χρονια περιπου,οποτε λες οτι η επιστημη εχει εξελιχθει απο τοτε μεχρι σημερα!Τι μπορει να εφταιγε τοτε και δεν πετυχανε,τι εξετασεις εκαναν,αν εφταιγε και κατι στην γυναικα ,ολα αυτα τα ερωτηματα ειναι ρευστα.Απο την μια ο αντρας μου δεν θυμαται με τοση λεπτομερια απο την αλλη ειναι οι γιατροι που δεν σου δινουν και ολες τις εξηγησεις του γιατι και πως και απλα σε βαζουν σε μια σειρα διαδικασιων,κι ετσι οι αποριες παραμενουν.Γι'αυτο το λογο σκεφτηκαμε τον δοτη,επειδη δεν θελουμε να περασουμε κι εμεις τα ιδια.Βεβαια ξερω οτι υπαρχει μια πολυ σημαντικη διαφορα,τωρα ειμαι εγω(με το δικο μου ωαριο) και δεν ξερεις πως θα αντιδρασει,απλα φοβαμαι οτι θα απογοητευτω εγω για πρωτη φορα και ο αντρας μου παλι.
Να σε ρωτησω,εστω οτι κανουμε εξεταση καρυοτυπου και δειξει οτι υπαρχει προβλημα στο χρωμοσωμα,περα απο την θεραπεια με βιταμινες,υπαρχει κατι που να σου λεει οτι απομονωνω αυτο το τμημα με το προβλημα και κανω την εξωσωματικη με το υγιες...?τι αλλαζει δηλαδη αν βρεθει προβλημα χρωμοσωμικης ανωμαλιας?Η μονη λυση ειναι η προεμφυτευτικη διαγνωση?

Sofy 15 χρόνια πριν μιλώντας για εξωσωματική είναι προϊστορία. Σκέψου ότι οι πρώτες εξωσωματικές στην Ελλάδα έγιναν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 για να καταλάβεις (τα περίφημα "παιδιά του σωλήνα" κατά την δημοσιογραφίστικη φανφαρόνικη διάλεκτο).

Δευτερον χωρίς περισσότερες πληροφορίες για την περίπτωσή του συζύγου δεν μπορώ κι εγώ να προβώ σε εικασίες. Πάντως τα όσα σου έχω γράψει μέχρι τώρα έχουν γενική ισχύ.

Ναι αν βρεθεί χρωμοσωμιακή ανωμαλία η λύση είναι προεμφυτευτική διάγνωση (η οποία σίγουρα 15 χρόνια πριν δεν υπήρχε...είναι εξέλιξη των λίγων τελευταίων ετών). Διαφορετικά τα έμβρια σε μεγάλο ποσοστό θα οδηγούνται σε αποβολή.

Παράθεση από: sofy zet στις 26 Δεκεμβρίου, 2014, 05:42:10 ΜΜ
Phaethon,ο αντρας μου ειναι δευτερη φορα παντρεμενος.Με την πρωην γυναικα του ειχανε κανει 3 εξωσωματικες οι οποιες δεν εφεραν το πολυποθητο αποτελεσμα.αυτο εγινε πριν 15 χρονια περιπου,οποτε λες οτι η επιστημη εχει εξελιχθει απο τοτε μεχρι σημερα!Τι μπορει να εφταιγε τοτε και δεν πετυχανε,τι εξετασεις εκαναν,αν εφταιγε και κατι στην γυναικα ,ολα αυτα τα ερωτηματα ειναι ρευστα.Απο την μια ο αντρας μου δεν θυμαται με τοση λεπτομερια απο την αλλη ειναι οι γιατροι που δεν σου δινουν και ολες τις εξηγησεις του γιατι και πως και απλα σε βαζουν σε μια σειρα διαδικασιων,κι ετσι οι αποριες παραμενουν.Γι'αυτο το λογο σκεφτηκαμε τον δοτη,επειδη δεν θελουμε να περασουμε κι εμεις τα ιδια.Βεβαια ξερω οτι υπαρχει μια πολυ σημαντικη διαφορα,τωρα ειμαι εγω(με το δικο μου ωαριο) και δεν ξερεις πως θα αντιδρασει,απλα φοβαμαι οτι θα απογοητευτω εγω για πρωτη φορα και ο αντρας μου παλι.
Να σε ρωτησω,εστω οτι κανουμε εξεταση καρυοτυπου και δειξει οτι υπαρχει προβλημα στο χρωμοσωμα,περα απο την θεραπεια με βιταμινες,υπαρχει κατι που να σου λεει οτι απομονωνω αυτο το τμημα με το προβλημα και κανω την εξωσωματικη με το υγιες...?τι αλλαζει δηλαδη αν βρεθει προβλημα χρωμοσωμικης ανωμαλιας?Η μονη λυση ειναι η προεμφυτευτικη διαγνωση?

Κεφάλαιο 21: η επιλογή κέντρου για την δεύτερη προσπάθεια και η προετοιμασία

Πέρασε το υπόλοιπο εκείνου του πικρού καλοκαιριού του 2014. Πήγαμε μια εβδομάδα υποτυπώδεις διακοπές στο χωριό της γυναίκας μου, ήρθε κι ένα φιλαράκι από εδώ από το forum και το φιλοξενήσαμε...ξεχαστήκαμε κάπως και βάλαμε το θέμα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Όσο και να μας έτρωγε, η ζωή μας είχε κι άλλα πράγματα πέρα από την εξωσωματική. Συχνά πυκνά όμως με τριγύριζε το μεγάλο ερώτημα: ποιο από τα 4 νέα κέντρα που είδαμε να εμπιστευτούμε για τη νέα προσπάθεια; Πέρασε κι ο -ως συνήθως- πολυάσχολος Σεπτέμβριος και μπήκε ο Οκτώβριος.

Πλέον έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το θέμα και να πάρουμε μια απόφαση. Τον άλλο μήνα τον Νοέμβρη θα έκλειναν 4 μήνες από την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια και αυτό είναι το διάστημα που συστήνουν οι γιατροί να αφήνουμε να παρεμβληθεί μεταξύ δυο προσπαθειών εξωσωματικής ώστε να προλάβει να επανέλθει ο οργανισμός της γυναίκας. Μας βόλευε επίσης η δεύτερη προσπάθεια που είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε με τα κατεψυγμένα έμβρια που είχαμε φυλάξει από την πρώτη προσπάθεια να γίνει Νοέμβριο γιατί αν τυχόν η εξωσωματική πετύχαινε, η γέννα θα ερχόταν καλοκαίρι, γεγονός που βόλευε τη γυναίκα μου ως εκπαιδευτικό καθώς θα ήταν σε διάστημα διακοπών.

Είχαμε όπως έχω πει απορρίψει την πιθανότητα να ξαναπάμε στον Χ. Επίσης απορρίψαμε το κέντρο β που επισκεφτήκαμε μετά την αποτυχία, καθώς είχαμε μια άσχημη εμπειρία με τη γραμματεία που έχασε τις εξετάσεις τις γυναίκας μου (βασικά ένα τεστ παπ) που είχαμε κάνει κατά την επίσκεψή μας. Αν και ο γιατρός ήταν πολύ μεθοδικός (αλλά κάπως βαρύς και κοφτός) και είχε πάρει το αναλυτικότερο ιστορικό απ'όλους, δεν θέλαμε να ξαναμπλέξουμε με ένα κακοοργανωμένο κέντρο όπου θα αγωνιούμε αν παίρνουμε σωστές οδηγίες.

Απορρίψαμε επίσης το κέντρο γ -παρά το οτι μας είχε συστήσει φίλος γιατρός- καθώς μας έπεφτε κάπως μακριά και καθώς οι άνθρωποι εκεί μας φάνηκαν κάπως "έμποροι".  Δεν θα την ξαναπατάγαμε να εμπιστευτούμε ένα κέντρο απλά γιατί μας το σύστησε φίλος.

Είχαμε κολλήσει μεταξύ του α και του δ δηλαδή του πρώτου κέντρου που επισκεφτήκαμε μετά την αποτυχία, και του τελευταίου. Όπως έχω εξηγήσει, αυτά τα δύο κέντρα λέγανε περίπου το ίδιο πράγμα: ότι απλά ήταν θέμα κακής τύχης και timing και επιλογών του πρώτου κέντρου η αποτυχία μας. Η προσπάθεια με αυτούς θα γινόταν απλά προσπαθώντας να γίνει σε καλύτερο timing από πλευρά μήτρας και παράθυρου εμφύτευσης. Μας είχαν δε τονίσει ότι με τα κατεψυγμένα και την δεύτερη προσπάθεια, είχαμε καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας καθώς ο γυναικείος οργανισμός δεν θα ήταν ταλαιπωρημένος από την πρώτη φάση της πρόκλησης ωαρίων και ωοληψίας.

Εφόσον είχαμε αποφασίσει να κάνουμε προσπάθεια με την ίδια παρτίδα εμβρίων και δεν θα μπλέκαμε ακόμα για την ώρα με τη θεωρία περί κακού σπέρματος δικού μου που δημιούργησε κακής ποιότητας έμβρια, ήταν το πιο λογικό να καταλήξουμε σε ένα από αυτά τα δύο κέντρα. Αν κι αυτή αποτύγχανε και είχαμε ψυχή και χρήμα κάποια στιγμή για άλλη προσπάθεια με νέα πλέον έμβρια, θα μπαίναμε στη διαδικασία εξέτασης κατακερματισμού του σπέρματος, IΜSI κλπ. Για την ώρα δεν είχε νόημα, έχοντας έτοιμα έμβρια.

Μετά από πολύ σκέψη, ανάλυση και αρκετές αλλαγές γνώμης όντας αμφίρροποι μεταξύ του α και του δ (λόγω του ότι για το δ μου είχαν δωθεί πολύ θετικές συστάσεις για τον γιατρό), τελικά καταλήξαμε στο κέντρο Α, το πρώτο που είχαμε επισκευτεί μετά την αποτυχία. Τον γιατρό-διευθυντή του ας τον πούμε ομοίως Α.

Οι λόγοι ήταν τελείως αντικειμενικοί:
-Διαπιστώσαμε καλή οργάνωση.
-Διαπιστώσαμε ανθρώπινη συμπεριφορά.
-Διαπιστώσαμε ότι μας αφιερώθηκε χρόνος. Ο κος Α μας διέθεσε πολύ ώρα στο πρώτο ραντεβού παρά το ότι τον κουράσαμε με πολλές απορίες γύρω από την πρώτη μας αποτυχημένη προσπάθεια στο κέντρο του Χ. Επίσης ήταν ο μόνος γιατρός που διέθεσε χρόνο για να δώσει συμβουλές στη σύζυγό μου για το πρόβλημα των πολυκυστικών ωοθηκών που έχει, παρά το ότι δεν ήταν άμεσα σχετικό με το αντικείμενο της επίσκεψής μας, πράγμα που δεν έγινε σε κανένα άλλο κέντρο από όσα επισκεφτήκαμε. Της συνέστησε ένα συγκεκριμένο φάρμακο να παίρνει κάθε κάποιες μέρες του κύκλου, το οποίο ομαλοποίησε την περίοδό της...πράγμα που δεν της είχε πει κανένας από τους γυναικολόγους που ειχε για χρόνια. Να θυμίσω ότι λόγω του άστατου κύκλου της (που ήτανε ακόμα και 3 μήνες) είχαμε καθυστερήσει πολύ να κάνουμε την πρώτη μας προσπάθεια καθώς χάναμε τις κατάλληλες περιόδους. Απλά γιατί δεν είχαν ενδιαφερθεί αντίστοιχα οι γιατροί στο κέντρο του Χ να της δώσουν αυτές τις απλές συμβουλές για την εξατομικευμένη περίπτωσή της...

Η πρώτη εμπειρία μας δηλαδή στο κέντρο Α ήταν το άσπρο με το μαύρο σε σχέση με την εμπειρία μας στο κέντρο του Χ που ήταν μια ξεπέτα γεμάτη φανφάρα και σε αυτό συνέβαλε και η δική μας "ωρίμανση".

Πέραν αυτών:
-Διαπιστώσαμε εξειδίκευση του συγκεκριμένου κέντρου στον Προεμφυτευτικό Γενετικό Έλεγχο που απαιτούσε η περίπτωσή μας καθώς ήταν το μόνο κέντρο με δικό του τμήμα προεμφυτευτικού ελέγχου (δεν έστελνε δηλαδή τις βιοψίες των εμβρίων σε κάποιο άλλο κέντρο γενετικής).
-Δεν διαπιστώσαμε καμία διάθεση οικονομικής εκμετάλλευσης. Το κόστος που μας δώθηκε ήταν σημαντικά χαμηλότερο από τα υπόλοιπα κέντρα.

Ο κύβος ερρίφθη και η απόφαση είχε παρθεί. Η δεύτερή μας προσπάθεια θα γινόταν με αυτούς τους ανθρώπους κατόπιν δικής μας διεξοδικής αξιολόγησης και όχι όπως την πρώτη φορά στα κουτουρού πηγαίνοντας κάπου απλά από σύσταση γνωστού.

Τους ειδοποιήσαμε ότι θα συνεχίσουμε μαζί τους, πήγαμε εκεί και υπογράψαμε τα χαρτιά ώστε να πάρουν τα κατεψυγμένα έμβρια από το κέντρο του Χ (τα έμβρια μεταφέρονται με...ειδικό courier) πήγα και από το κέντρο του Χ να τους εξοφλήσω για την ως τότε κρυοσυντήρηση των εμβρίων (για άλλη μια φορά μου πιάσαν τον κώλο αλλά θα ήταν η τελευταία) και χάρηκα ιδιαιτέρως που ήταν η τελευταία φορά που θα πάταγα το πόδι μου εκεί.

Δώσαν πρωτόκολο στη γυναίκα μου με φάρμακα ώστε να ετοιμάσουν την μήτρα για την εμφύτευση. Η διαδικασία με κατεψυγμένα είναι εξαιρετικά απλούστερη και ευκολότερη από την πρώτη φορά που θα γινόταν ωοληψία...ούτε ενέσεις ούτε τέτοια πράγματα.

Αν και όπως είπα το κέντρο αυτό δεν είχε δώσει έμφαση σε άλλους παράγοντες (π.χ. ανοσολογικό) εμείς με δική μας πρωτοβουλία κάναμε τις ανοσολογικές εξετάσεις (που μας είχαν συστήσει 2 από τα άλλα κέντρα) ώστε να έχουμε καλύψει κι άλλον έναν πιθανό παράγοντα, έστω και για την ιδέα. Οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα εκεί. Απλά στα όρια ήταν οι τιμές των natural killers κυττάρων, πράγμα όμως που δεν εξηγούσε την πρώτη αποτυχία. Αναφέραμε τα αποτελέσματα στον κο Α και έκανε στη σύζυγό μου μια ένεση κατασταλτική λίγο πριν φτάσει η ημερομηνία της εμβριομεταφορά. Πιστεύω ότι της την έκανε πιο πολύ για την ψυχολογία και για να της φύγει η ιδέα, παρά γιατί έβλεπε κάποιο πρόβλημα.

Στα τέλη του Οκτωβρίου ήρθε ρολόϊ η περίοδος της γυναίκας μου (χάρη στις συμβουλές που της είχε δώσει ο κος Α) και το πρωτόκολλο ξεκίνησε με μια νέα -αλλά συγκρατημένη αυτή τη φορά- αισιοδοξία και ελπίδα....Και εδώ να προσθέσω ότι μετά από το πρώτο μας πάθημα αυτή τη φορά δεν είχαμε πει τίποτα σε κανέναν. Ούτε καν σε γονείς και αδέλφια.

Περίπου στις 10 Νοεμβρίου την βρήκαν σχεδόν έτοιμη για την νέα εμβριομεταφορά. Με ρωτήσαν πόσα έμβρια να αποψύξουν από τα 18 για τη νέα προσπάθεια και τους είπα τα μισά. Δεδομένου ότι η στατιστικές μας να είναι ένα έμβριο κατάλληλο (υγιές) για εμβριομεταφορά ήταν 1 στα 3 βάση του χρωμοσωμιακού μου προβλήματος, σκέφτηκα ότι από τα 9 αν 6 επιβίωναν της απόψυξης (δεν επιβιώνουν όλα), θα βρεθούν στατιστικά 2 έμβρια υγιή για εμβριομεταφορά που είναι καλός αριθμός. Αν τα αποψύχαμε όλα και βρίσκαν πχ 4 ή 5 υγιή, θα πηγαίναν κάποια χαμένα καθώς επιτρέπεται εμβριομεταφορά μέχρι 3 εμβρίων.

Οι γενετίστριες επέμειναν να αποψύξουμε περισσότερα καθώς φοβότουσαν την πιθανότητα ατυχίας (η στατιστική δίνει μια πιθανότητα και το 1 στα 3 δεν ήταν εγγυημένο) και έτσι καταλήξαμε να αποψύξουν 10 και να μείνουν τα υπόλοιπα 8 στην κατάψυξη.

Την επόμενη μέρα μας ειδοποιήσαν ότι 10 στα 10 είχαν επιβιώσει της απόψυξης, γεγονός που αποδείκνυε μεταξύ άλλων την εξαιρετική δουλειά που είχαν κάνει οι εμβριολόγοι στο κέντρο του Χ (να θυμίσω ότι οι εμβριολόγοι ήταν άψογοι). Δύο μέρες μετά όμως τα 2 από τα 10 είχαν σταματήσει να διαιρούνται κυτταρικά και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Και πάλι οι υπολογισμοί μου ήταν σωστοί: είχαν μείνει 8 ζωντανά και καλά έμβρια στα οποία έγινε βιοψία. Στατιστικά περιμέναμε 2,67 στα 8 κατάλληλα για εμβριομεταφορά, δηλαδή 2 ίσως και 3 αν είμαστε λίγο τυχεροί.

Μας ενημερώσαν ότι θα κάναμε την εμβριομεταφορά την Κυριακή 16 Νοεμβρίου που θα έχουν τα αποτελέσματα αλλά να είμαστε σε ετοιμότητα γενικά γιατί μπορεί τα αποτελέσματα να βγουν νωρίτερα. Περιμέναμε έτσι άλλες δυο μέρες ανυπόμονα να δούμε τι μας επιφυλλάσσει η τύχη ή η μοίρα, ότι προτιμάτε...

Κεφάλαιο 22: δεύτερη προσπάθεια με λίγες ελπίδες και η αναμονή

Είχα βγάλει κάποιες δουλειές που είχα για την Κυριακή ώστε να έχω την μέρα ελεύθερη και τις είχα βάλει Σάββατο. Το Σάββατο το πρωϊ ξύπνησα, έφτιαξα καφέ και ετοιμαζόμουν να φύγω. Η γυναίκα μου ακόμα κοιμόταν όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό της. Την άκουσα να μιλάει αγγουροξυπνημένη με σοβαρή φωνή για ελάχιστα δευτερόλεπτα και το κλεισε. Με φώναξε και μου είπε: "Με πήραν από το κέντρο. Τα σχέδια αλλάζουν: οι εξετάσεις βγήκαν ήδη από σήμερα και μου είπαν να πάμε τώρα-σήμερα για την εμβριομεταφορά. Βρήκαν ένα μόνο κατάλληλο".....

Έμεινα άφωνος...."ένα μόνο κατάλληλο"....δεν μπορούσα να την πιστέψω την κεραμίδα....Μόνο ένα ρε πούστη μου;

Η ψυχολογία μου για μια ακόμα φορά έπιασε πάτο...τόση προετοιμασία χαμένη; Τέλος πάντων με μισή ψυχή άρχισα να ετοιμάζομαι για να φύγουμε και πήρα τηλέφωνο να ακυρώσω το ραντεβού μου που είχα εκείνη τη μέρα με έναν πελάτη. Το έβαλα για την επόμενη μέρα. Στο κεφάλι μου στριφογύριζε "μόνο ένα".

Η γυναίκα μου -σε συνδυασμό με το ότι φοβόταν τις πολύδημες κυήσεις- δεν το είχε πάρει τόσο άσχημα. "Καλύτερα" μου είπε εκνευρίζοντάς με κι άλλο...Τέλος πάντων για να μην τις χαλάσω την ψυχολογία σταμάτησα να κλαίγομαι και φύγαμε αλλά ήμουν σε μαύρα πανιά. "Εδώ βάλαμε τρία την άλλη φορά και αποτύχαμε....που πας τώρα ρε Καραμήτρο μόνο με ένα; Σκεφτόμουνα....κι όλα καλά να τα κάνουν στο κέντρο, με το ένα είναι ελάχιστες οι πιθανότητες..." Δαγκωνόμουν. "Εγώ ο βλάκας φταίω" σκεφτόμουν..."έπρεπε να τους πω να ξεπαγώσουν όλα τα έμβρια".

Φτάσαμε στο κέντρο και πήγαμε στο σαλόνι αναμονής. Σε λίγο μας ενημέρωσε ένας γιατρός: από τα 8 που κάναν βιοψία, στο ένα απέτυχε να δώσει αποτέλεσμα η εξέταση (είναι ένα ενδεχόμενο που υπάρχει όταν προσπαθούν να κάνουν γενετική εξέταση με τόσο λίγο γενετικό υλικό όπως είναι το έναν κυτταράκι ενός εμβρίου). Από τα 7 που απέμειναν τα 6 βγήκαν με χρωμοσωμιακές ανωμαλίες και μόνο το έμβριο 5 βρέθηκε κατάλληλο για εμφύτευση.

Να θυμίσω ότι αυτό σήμαινε ότι είτε το έμβριο δεν είχε καθόλου την χρωμοσωμιακή μετάθεση που έχω εγώ, είτε την είχε αλλά όπως εγώ ισοζυγισμένη. Η εξέταση δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι από τα δύο συμβαίνει αλλά και στις δύο περιπτώσεις θεωρείται υγιές.

"Έχουμε λοιπόν ένα μόνο έμβριο" συνέχισε ο γιατρός "που δεν είναι και το καλύτερο, αλλά θα προχωρήσουμε κανονικά στην εμβριομεταφορά". Η ψυχολογία μου πάτωσε κι άλλο. "Ένα έχουμε και αυτό δεν είναι και καλό έμβριο;" σκέφτηκα;

Τέλος πάντων πήγαμε ξανακάτσαμε στο σαλόνι και περιμέναμε να φωνάξουν τη γυναίκα μου. Σε λίγη ώρα την φώναξαν.

Θα την περίμενα εκεί στην πολυθρόνα στο σαλόνι. Καθόμουν δίπλα σε μια μεγάλη τζαμαρία και έξω ο ουρανός ήταν βαρύς συνεφιασμένος και μαύρος. Καθώς περίμενα, χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου. Ξαφνικά τα σύνεφα άνοιξαν και μέσα από τον μαύρο ουρανό μια ακτίδα φωτός χτύπησε ακριβώς το παράθυρο που καθόμουν και ένοιωσα ένα γλυκό, ζεστό φως στο πρόσωπο. Το θεώρησα καλό σημάδι και για κάποιο τρόπο με ηρέμησε. 

Περίπου ένα τέταρτο μετά βγήκε και μου έκανε χαμογελώντας το σήμα με τον αντίχειρα, δείχνοντάς μου ότι "όλα καλά". Ήταν ευδιάθετη και χαμογελαστή. Κατά περίεργο τρόπο το κέφι μας είχε φτιάξει.

Φύγαμε και πήγαμε προς το σπίτι, προσέχοντας εγώ να μην πέφτω σε λακούβες με το αυτοκίνητο και την ταρακουνάω. Στο αυτοκίνητο μου εξήγησε ότι ο γιατρός δεν είχε πει ότι το έμβριο δεν είναι καλό αλλά ότι δεν είναι ότι καλύτερο πως θα κάναμε εμβριομεταφορά με ένα μόνο έμβριο.

"Ίσα-ίσα" συνέχισε "η εμβριολόγος την ώρα της εμβριομεταφοράς μίλαγε με τον κο Α και του είπε ότι το έμβριο ανταποκρίνεται πολύ καλά, διαιρείται κλπ." Αυτό με καθησύχασε κι άλλο...Τέλος μου έδειξε και έναν υπέρηχο που της έδωσαν που έδειχνε το εμβριάκι στη μήτρα ακριβώς μετά την εμβριομεταφορά. Ήταν μια λευκή κουκίδα μέσα σε ένα κατάμαυρο φόντο.

Πήγαμε και ψωνίσαμε λίγα πράγματα που χρειαζόμασταν -καμία σχέση με τις άπειρες προφυλάξεις που είχαμε πάρει την πρώτη φορά όπου η γυναίκα μου πήγε και ξαπλώθηκε κατευθείαν μετά την εμβριομεταφορά.

Γενικά η δεύτερη προσπάθεια ήταν πολύ πιο εύκολη, απλή, και λιγότερο "φανταχτερή" από την πρώτη. Σε αυτό βοήθησε το κέντρο στο οποίο νοιώσαμε από την αρχή ότι βρισκόμαστε μεταξύ φίλων και είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που...θυμόντουσαν ποιοί είμαστε. Επίσης βοήθησε και η δική μας εμπειρία πλέον.

Φάγαμε και ξαπλώσαμε για μεσημεριανό ύπνο με καλή διάθεση. Εξακολουθούσα να μην έχω ιδιαίτερες προσδοκίες από αυτήν την δεύτερη προσπάθεια. Ένοιωθα ότι οι πιθανότητές μας με έναν μόνο έμβριο ήταν εξαιρετικα χαμηλές. Ίσως λιγότερο από 20%.

Τέλος πάντων εκείνη τη στιγμή ο εαυτός μου μου απέυθυνε την εξής περίεργη σκέψη: "Μην σκέφτεσαι τι θα συμβεί στο μέλλον. Μην σκέφτεσαι ποια θα είναι η εξέλιξη. Μείνε στο παρόν. Αυτή τη στιγμή το εμβριάκι είναι ζωντανό στην κοιλιά της γυναίκας σου. Αυτή τη στιγμή σε αυτό το κρεβάτι βρίσκεστε οι τρεις σας: εσύ και η οικογένειά σου. Αυτή τη στιγμή είσαι πατέρας. Μπορεί να κρατήσει μια μέρα, τρεις μέρες όπως την προηγούμενη φορά, μια εβδομάδα ή μια ζωή. Απόλαυσε αυτή τη στιγμή όμως και μην σκέφτεσαι πόσο θα κρατήσει".

Αγκάλιασα τη γυναίκα μου από τη μέση και με αυτή την χαλαρωτική σκέψη αποκοιμηθήκαμε.

Την άλλη μέρα είχα το ραντεβού με τον πελάτη που είχα μεταθέσει από την προηγούμενη. Σε κάποια στιγμή αυτός χρειάστηκε να φύγει για μισή περίπου ώρα και τσέκαρα το Facebook από το κινητό μου.

Ξαφνικά είδα μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω το πως με έκανε να νοιώσω. Η γυναίκα μου είχε βάλει ως φωτογραφία προφίλ την εικόνα ενός μοναχικού αστεριού σε ένα κατάμαυρο σύμπαν και από κάτω έγραφε "καλή τύχη, αστεράκι...". Έμοιαζε τόσο πολύ με τον υπέρηχο που της είχαν δώσει χθες. Έβαλα τα κλάμματα και εκτονώθηκε όλη η πίεση. Πραγματικά μόνο ευχές μπορούσαμε πλέον να δώσουμε στο εμβριάκι. Καμμιά άλλη βοήθεια. Ότι μπορούσαμε να κάνουμε το είχαμε κάνει. Έπρεπε να φανεί δυνατό και να το παλαίψει μόνο του. Είδα και έπαθα να συνέλθω μέχρι να επιστρέψει ο πελάτης και να δείχνω κανονικά.

Θα ακολουθούσε η γνωστή περίεργη αναμονή των 11 ημερών όπου αναρωτιέσαι αν το εμβριάκι είναι ζωντανό και μεγαλώνει ή έχει μαραθεί και χαϊδεύεις μια άδεια κοιλιά.

Την ρώταγα αν νοιώθει σημάδια εγκυμοσύνης. Την πρώτη φορά ένοιωθε ανακατωσούρες από νωρίς. Αυτή τη φορά ήταν αβέβαιη. Κάποιες φορές κάτι ένοιωθε αλλά συνήθως όχι.

Οι 11 μέρες πέρασαν με λίγες προσδοκίες αλλά όχι χωρίς καμμία ελπίδα. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία...και έφτασε η μέρα που θα πήγαινε για την εξέταση χοριακής...

Κεφάλαιο 23: ένα μικρό θαύμα από το πουθενά

Η πρώτη χοριακή έγινε στις 26 Νοεμβρίου, ακριβώς στις 11 μέρες. Στο ημερολόγιο έγραφε ότι ήταν του Αγίου Στυλιανού. Κοίταξα από περιέργεια να δω το ιστορικό αυτού του Αγίου και είδα...ότι είναι ο προστάτης των παιδιών. "Ενδιαφέρουσα σύμπτωση" σκέφτηκα.

Ίσως να ξενερώνω κάποιους με αυτά που γράφω. Όχι δεν είμαι κανένας θρησκόληπτος του κατηχητικού. Θεωρώ τον εαυτό μου αγνωστικιστή. Δεν δέχομαι τίποτα, δεν απορρίπτω τίποτα. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν τα γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να τα δούμε. Αλλά δεν γνωρίζω τι είναι αυτά.

Όμως την στιγμή της αδυναμίας σου, παύουν οι αναζητήσεις και πιάνεσαι από ότιδήποτε μπορείς να πιαστείς και να νοιώσεις ότι είσαι λιγότερο μόνος.

Όπως και να έχει πάντως είχα ελάχιστες ελπίδες να ακούσω κάτι θετικό και είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου να ακούσει το "τζίφος". Θα στενοχωριόμουν λίγο αλλά το περίμενα. Ήμουν πολύ πιο προετοιμασμένος να το ακούσω απ'ότι την πρώτη φορά.

Όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου στη δουλειά τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Ζαλίστηκα, νόμιζα ότι ακούω λάθος, νόμιζα ότι μου έπεσε ένα ουρανοκατέβατο δώρο από τον ουρανό, δεν το πίστευα. Η γυναίκα μου μέσα σε γέλια μου ανακοίνωνε μια τριψήφια χοριακή: 150. Μάλιστα από το κέντρο η κοπέλλα στις αναλύσεις είχε χαρεί τόσο πολύ που την πήρε ανεπίσημα να της το πει κρυφά από τους γιατρούς.

Ξαφνικά τα πάντα είχαν αλλάξει. Οι μικρές ελπίδες είχαν πλέον φουντώσει. Η γυναίκα μου ήταν και πάλι έγγυος. Το μικρό αστεράκι τα είχε καταφέρει μέχρι εδώ...Απίστευτο μου φαινόταν και ένοιωθα και πάλι αυτή τη γλυκιά ευτυχία που σου ποτίζει τα κόκκαλα και που την νοιώθεις λίγες φορές στη ζωή σου.

Με τρόμαξε λίγο το νούμερο που άκουσα: 150. Θύμιζε τόσο το 153 της πρώτης φοράς. Δεδομένου ότι και την πρώτη φορά η εξέταση χοριακής είχε γίνει στις 11 μέρες συμπέρανα ότι τότε είχε πιάσει μάλλον το 1 από τα 3 . Σε μια μήτρα που ήταν λαθος προετοιμασμένη τότε και προφανώς εχθρική ένα κακόμοιρο -προφανώς δυνατό- τα είχε καταφέρει για λίγες ημέρες και μετά έσβησε.

Όλη την ημέρα ήμουν μέσα στη χαρά. Τίποτε άλλο δεν με άγγιζε από τα μικρά καλά ή κακά που συμβήκαν εκείνη τη μέρα. Το βράδυ πήγα σπίτι και κουβάλησα μια μικρή γλάστρα με ολάνθιστα κυκλάμινα.

Όμως δεν άφηνα τον εαυτό μου να κάνει όνειρα και σχέδια όπως την άλλη φορά. Δεν τον άφηνα να βουτηχτεί στην ευτυχία παραπάνω από όσο δικαιολογούσε μια πρώτη θετική χοριακή. Θυμόμουνα ότι εδώ είχαμε ξαναφτάσει μόνο και μόνο για να γκρεμιστούμε στα Τάρταρα 3 μέρες μετά στη δεύτερη χοριακή που άρχισε να πέφτει.

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η γνώριμη σκέψη που με συντρόφευε τόσες μέρες. "Μην σκέφτεσαι τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή το εμβριάκι σου είναι ζωντανό. Αυτή τη στιγμή είσαι πατέρας. Απόλαυσε αυτό το συναίσθημα ΤΩΡΑ ακόμα κι αν είναι να κρατήσει μόνο λίγες μέρες".

Η δεύτερη χοριακή προγραμματίστηκε σε 2 μέρες. Έχοντας ξαναζήσει το έργο και έχοντας έντονες τις μνήμες από την πρώτη τραυματική φορά, είχα έντονο το συναίσθημα ότι και πάλι σήμερα θα τελείωναν όλα. Ότι μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι. Η ώρα περνούσε και η γυναίκα μου δεν έλεγε να με πάρει. Και τελικά με παίρνει και μου λέει ότι η χοριακή έχει πάει 350!! Η εγκυμοσύνη συνεχίζει και εξελίσσεται φυσιολογικά!

Περιττό πλέον να πω ότι εδώ πέταξα από τη χαρά μου. Πλέον εδώ δεν είχαμε ξαναφτάσει...πλέον είχαμε μπει σε αχαρτογράφητα νερά!

Το πολύ σημαντικό του ότι φτάναμε εδώ, ήταν τα συμπεράσματα που πλέον μπόρεσα να βγάλω και να επαληθεύσω ή να διαψεύσω όλες τις σκέψεις που με τυρρανούσαν τόσον καιρό:

-Δεν ήταν κακής ποιότητας τα έμβρια λόγω του σπέρματός μου όπως είχε αφήσει να εννοηθεί ο Χ για να δικαιολογήσει τα λάθη του. Δεν χρειαζόταν εξέταση κατάτμησης DNA σπέρματος ή IMSI ή κάτι τέτοιο.

-Δεν χρειαζόταν υστεροσκόπηση η γυναίκα μου όπως πάλι είχε συμβουλέψει ο Χ πάλι για να δικαιολογήσει τα λάθη του και πιθανότατα για να μας φάει κι άλλα λεφτά. Το αντίθετο: η γυναίκα μου είχε μια εξαιρετικά φιλόξενη μήτρα. Απόδειξη ότι την πρώτη φορά παρά τα λάθη που είχε κάνει είχε καταφέρει να μείνει έγγυος έστω και για λίγες μέρες. Απόδειξη επίσης ότι τώρα στο νέο κέντρο που οι άνθρωποι κάναν σωστά τη δουλειά τους, έμεινε πάλι έγγυος με μόλις ΕΝΑ έμβρυο και όλα πήγαιναν καλά.

-Η άποψη του κύριου Α ήταν σωστή. Ο λόγος της αποτυχίας της πρώτης φοράς ήταν απλά ότι στο κέντρο του Χ μαλακιστήκαν...

Πλέον ο Α λέει στη σύζυγό μου ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνει άλλη χοριακή. Θα ξαναπάει σε δύο εβδομάδες να κάνει υπέρηχο.

Πλέον σε αυτή τη δεύτερη προσπάθεια που είχε ξεκινήσει για μένα με ελάχιστες ελπίδες, τώρα η ζυγαριά έκλινε προς την πλευρά της αισιοδοξίας. Μία φωνούλα μέσα μου είχε αρχίσει να μου λέει ότι είναι αρκετά πιθανό να τα καταφέρουμε. Η τραυματική εμπειρία της πρώτης φοράς όμως όπου η ευτυχία μετατράπηκε σε οδυρμό σε τρεις μόνο ημέρες δεν έλεγε να με αφήσει. Το διάστημα των δύο εβδομάδων που θα μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη επιβεβαίωση ότι όλα πάνε καλά μου φαινόταν αιώνας. Εντάξει το εμβριάκι επιβίωσε 11 μέρες και μετά άλλες 2. Θα τα κατάφερνε άλλες 14; Δεν μπορούσα όμως να κάνω κάτι.

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες η γυναίκα μου δεν έχει ιδιαίτερο άγχος σε αντίθεση με μένα. Έχει έντονα τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης όπως είναι η ανακατωσουρα.

Στις 10 Δεκεμβρίου πάει στο Α όπου δέχεται τα συγχαρητήρια του κου Α καθώς πλέον στον υπέρηχο φαίνεται ο σάκος. Άλλος ένας σκόπελος ξεπερνιέται. Πλέον έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το σημείο που είχαμε φτάσει την προηγούμενη φορά. Πλέον το χωνεύουμε για τα καλά ότι από το πουθενά έχουμε μια εγκυμοσύνη που εξελίσσεται ομαλότατα σε πείσμα όλων μας των φόβων.

Δεν μπορώ να το πολυπιστέψω. Ένα μικρό θαύμα εκεί που δεν το περίμενα, ενάντια σε όλη μου την απαισιοδοξία, τους φόβους και την παράιτηση. Ένα μικρό θαύμα που έγινε αθόρυβα με ένα εμβριάκι όταν απέτυχε να γίνει με τρια έμβρια και πολύ φανφάρα σε ένα κέντρο που είχε την φήμη τού σούπερ-ντούπερ.

Για κάποιο λόγο είχα αφήσει τον εαυτό μου να πιστεύει ότι το ταξίδι μου στις θάλασσες της υπογονιμότητας θα κρατούσε πολύ ακόμα και θα είχε πολύ ακόμα πόνο. Για κάποιο λόγο είχα αφήσει τον εαυτό μου να πιστεύει ότι το ταξίδι ίσως και να μην τελείωνε και ποτέ. Δεν μπορούσα εύκολα να πιστέψω ότι ξαφνικά και χωρίς να το περιμένω είχε αποφασίσει από μόνο του να τελειώσει σύντομα. Φοβόμουν ότι η μοίρα θα μου έπαιζε και πάλι ένα άσχημο παιχνίδι. Ότι θα με άφηνε να χαρώ για περισσότερο διάστημα αυτή τη φορά για να με ξαναγαμήσει κάποια μέρα που δεν θα το περιμένω, με τον ήχο ενός άσχημου τηλεφωνήματος.

Ακόμα είχαμε πολύυυυ δρόμο και πολλούς σκόπελους να ξεπεράσουμε αλλά όσο και να είναι το μυαλό στο πίσω μέρος ξανάρχισε να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια. Αποφάσισα -παρά τα δύσκολα οικονομικά- να κλείσω με τη γυναίκα μου για τα Χριστούγεννα που ερχότουσαν ένα τετραήμερο ταξιδάκι να ξεσκάσουμε και να το χαρούμε στη Λίμνη Πλαστήρα.

Στο μεταξύ τα χριστούγεννα πλησίαζαν και ήρθε η ώρα να στολίσουμε δέντρο. Στην κορυφή του έβαλα το διακοσμητικό αστέρι το οποίο είχε για μας έναν άλλο συμβολισμό φέτος. Αστεράκι ονόμαζα το εμβριάκι πλέον μετά από εκείνη την πετυχημένη φωτογραφία που είχε χρησιμοποιήσει ως πετυχημένη μεταφορά η γυναίκα μου.

Το άλλο πράγμα που είχα συνδέσει με το μωρό ήταν η γλαστρούλα με τα κυκλάμινα. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όσο αυτά τα κυκλάμινα ευημερούν και πάνε καλά το ίδιο καλά θα πηγαίνει και το μωράκι. Τα πότιζα και τα περιποιόμουν ευλαβικά.

Η επόμενη εξέταση θα γινόταν σε άλλες δύο εβδομάδες, μία μέρα πριν φύγουμε δηλαδή, και έπεφτε 23 Δεκεμβρίου. Είχα κανονίσει να μην πάω δουλειά ώστε να παρεβρίσκομαι κι εγώ. Είχε φανεί παράξενο στον κο Α που δεν είχα παρευρεθεί στον πρώτο υπέρηχο που είδαν τον σάκο. "Που είναι ο σύζυγος;" είχε πει στη γυναίκα μου, η οποία όταν μου το είπε με έκανε να νοιώσω κάπως ζώο. Αλλοίμονο δεν ήταν εύκολο να αφήνω την δουλειά μου κάθε τρεις και λίγο αλλά το κυριότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ εύκολα το άγχος του να είμαι παρών στις εξετάσεις. Προτιμούσα να με παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα μου και να μου λέει το αποτέλεσμα μια κι έξω...

Η ημερομηνία που θα έπεφτε με τρόμαζε λίγο. 23 Δεκεμβρίου ήταν η μέρα που είχα χάσει τον πατέρα μου 3 χρόνια πριν. Ήταν μια ημερομηνία λυπημένη -που ερχόταν τα τελευταία χρόνια- δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα να μου θυμίσει την απώλεια και τον θάνατο. Ήταν μια ημερομηνία που δεν μου είχε πάει καλά...Ρε λες, έλεγα, να μου συμβεί καμμια δεύτερη στραβή την ίδια ημερομηνία; Ρε λες να μας την κάνει τώρα; Από μια φίλη μου που είχε πρόσφατα παλίνδρομη κύηση είχα ακούσει πόσο ψυχρά στο λένε οι γιατροί μόλις βάλουν το ματζαφλάρι των υπερήχων και αφουγκραστούν λίγο και ξαφνικά σου κόβουν τα πόδια εκεί που έχεις πάει να δεις αν όλα πάνε καλά: "Λυπάμαι έχει παλινδρομήσει...δεν έχουμε καρδιακή λειτουργία. Πρέπει να κανονίσετε ραντεβού τώρα να κάνετε απόξεση.".

Κεφάλαιο 24: κλινική κύηση και αρχίζουμε να συνηθίζουμε την ιδέα

Στις 23 του μήνα βρέθηκα στο κέντρο όπου συνάντησα τη γυναίκα μου και μετά από λίγη ώρα μας είπαν να περάσουμε στην αίθουσα υπερήχων, ένα μικρό σκοτεινό δωματιάκι. Είχα αγωνία αλλά δεν μου φαινόταν και προσπαθούσα να διώξω αρνητικές σκέψεις από το κεφάλι μου να μην γρουσουζεύω. Αλλά οι άτιμες οι σκέψεις ερχότουσαν μόνες τους. "Φαντάσου" σκεφτόμουν "να φάμε καμμιά ξενέρα σήμερα....έχουμε κανονίσει και ταξίδι αύριο...σιγά μην πάμε....θα καθίσουμε εδώ να περάσουμε τα χριστούγεννα κλαίγοντας." Χαιρέτησα τον γιατρο μηχανικά και ξεροκατάπινα.

Δεν πρόλαβε να της βάλει τον δέκτη υπερήχων και πάνω που μου είχε τεντωθεί το δέρμα και είχα σφιχτεί ολόκληρος περιμένοντας τι θα ακούσω (φαντάστηκα θα ήθελε μερικά δευτερόλεπτα να δει τι συμβαίνει αλλά έκανα λάθος) ο κος Α ακούστηκε: "λοιπόν πάμε πολύ καλά, να ο σάκκος...". Δεν το έδειξα αλλά χαλάρωσα τόσο πολύ που κόντεψα να σωριαστώ κάτω. Σχεδόν δεν άκουγα τι έλεγε παρακάτω. Και τότε ο Θεός με αξίωσε να ζήσω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Απροειδοποίητα ο γιατρός πείραξε κάτι διακόπτες στο μηχάνημα και μέσα στο σκοτεινό δωματιάκι άρχισε να αντηχεί ένας ρυθμικός γρήγορος κτύπος: γντουπ, γκντουπ, γκντουπ....Έμεινα άναυδος...η καρδιά του....ένα δάκρυ κύλησε κι από μένα κι από τη γυναίκα μου. Ένοιωθα ότι δεν την αξίζω τόση ευτυχία.

Έτσι λοιπόν φίλοι μου καλοί η μοίρα μου έπαιξε αυτό το όμορφο παιχνίδι: μια ημερομηνία 2 μέρες πριν τα χριστούγεννα που νόμιζα ότι θα είναι πάντα μια ημερομηνία λύπης, η ημερομηνία όπου η καρδιά του πατέρα μου έπαψε να χτυπά, έγινε η ημερομηνία που μετά από τόσους αγώνες άκουσα για πρώτη φορά να χτυπάει η καρδούλα του παιδιού μου, του παιδιού μου που -αν ήτανε αγόρι και όλα πήγαιναν καλά- θα έπαιρνε το όνομά του.

Ο κος Α ικανοποιημένος μας είπε ότι η δουλειά η δική τους τελείωσε, ότι όλα πάνε καλά και ότι πλέον μπορούμε να την θεωρούμε μια φυσιολογική κύηση, δηλαδή πως πλέον δεν έπαιζε ρόλο το ότι έγινε με εξωσωματική. Μας ρώτησε αν έχουμε γυναικολόγο-μαιευτήρα και απαντήσαμε όχι καθώς ήταν κάτι που ούτε καν το είχαμε σκεφτεί ακόμα. Μας σύστησε τότε τον συνεργάτη του κέντρου του που ήταν εκεί, έναν πολύ ευχάριστο νεαρό γιατρό τον οποίο δεχτήκαμε να μας αναλάβει και μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις όπως και με όλους τους ανθρώπους εκεί.

Ο γιατρός αυτός μας έδωσε οδηγίες προς ναυτιλομένους για το επόμενο διάστημα, τις ευχές του για ωραίες διακοπές και κάπου εκεί τελείωνε η εμπειρία μας με το κέντρο Α καθώς πλέον θα παρακολουθούσε τη γυναίκα μου στο γιατρείο του. Μπορεί η εξωσωματική να είναι μια δύσκολη και απαιτητική διαδικασία αλλά δεν μπορούσαμε παρά να μείνουμε παρά με μια γλυκιά ανάμνηση από το Α και λόγω της επιτυχίας και λόγω του τρόπου που μας φερθήκαν και συγκρίνοντάς το με το προηγούμενο κέντρο. Αξίζει δεν να πω ότι μου έκανε εντύπωση ότι για πολλές υπηρεσίες δεν μας χρεώσαν (π.χ. τους υπέρηχους κύησης) σε αντίθεση με άλλα κέντρα που τις αναφέραν καθώς υπολογίζαν το συνολικό κόστος φουσκώνοντας συνεχώς το τελικό κονδύλι με 20ρικά και 50ρικα.

Πλέον έχοντας ακούσει καρδιακή λειτουργία είχαμε "κλινική κύηση". Το επόμενο στάδιο-στόχος θα ήταν να φτάσουμε την "εξελισσόμενη κύηση" όπου το εμβριο περνάει τον 3ο μήνα. Οι πρώτοι 3 μήνες είναι οι πιο κρίσιμοι για να χαθεί ("παλινδρομήσει") μια εγκυμοσύνη. Αν κατάλαβα καλά από αυτά που διάβασα, μέχρι το στάδιο εκείνο το έμβριο λειτουργεί χωρίς σχηματισμένα όργανα, με την "ενέργεια" ας πούμε της σύλληψης. Κάπου μετά το 1ο τρίμηνο έχει σχηματίσει όργανα και θα πρέπει να αναλάβει το ίδιο την υποστήριξη κάποιων λειτουργιών της ζωής του, οπότε εκεί είναι το κρίσιμο σημείο....κάτι σαν να φτιάχνεις ένα μηχάνημα και να το βάζεις ξαφνικά στην πρίζα να δεις αν δουλεύει. Αν είναι να κάνει "μπουμ" θα το κάνει εκείνη την ώρα. Ωστόσο με αυτά και με αυτά και με τις αγωνίες από εξέταση σε εξέταση να δούμε αν όλα θα πάνε καλά είχαμε ήδη σχεδόν ολοκληρώσει τον 2ο μήνα. Ένας έμενε ακόμα για να περάσουμε και αυτό το κρίσιμο σημείο.

Φύγαμε για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μας όπου ήταν οι πρώτες "οι τρεις μας". Η γυναίκα μου δεν έκανε να πιει, ξερνοβολούσε στάνταρ μια φορά την ημέρα κι όμως περάσαμε τόσο ωραία. Η ζωή μου είχε αλλάξει. Ότι και να μου συνέβαινε μέσα στην ημέρα σκεφτόμουν αυτό το γλυκό μυστικό που κρύβαμε απ'όλους και η μέρα μου έφτιαχνε.

Πλέον η αισιοδοξία και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε είχε μεγαλώσει κι άλλο. Συχνά-πυκνά θυμόμουνα τα λόγια του φιλαράκου του super ban από εδώ από το forum. Είναι 2-3 παιδιά από εδώ μέσα που μας έδεσε το στραπάτσο και μοιραζόμασταν τα καλά μας και τα κακά μας. Λίγους μήνες πριν, πάνω στη μεγάλη μου λύπη μετά την παλινδρόμηση της πρώτης εγγυμοσύνης του είχα στείλει μήνυμα και του έλεγα τι συνέβη. Δεν είχα ψυχολογία να τα λέω τηλεφωνικά. Τότε εκείνος μου είχε στείλει ένα μήνυμα που μου έλεγε ότι πιστεύει ότι θα τα καταφέρουμε. Πόσο δίκιο είχε τότε που είχα χάσει κι εγώ ο ίδιος την πίστη μου και πόσο πολύ τον θυμόμουν τώρα που έβγαινε αληθινός.

Σε έναν άνδρα όμως με χρωμοσωμιακό πρόβλημα υπάρχει κι ένας επιπλέον σκόπελος άπαξ και επιτευχθεί η εγκυμοσύνη. Είναι το παιδί υγιές; Θα μου πείτε "μα αφού κάνατε προεμφυτευτικό έλεγχο και βάλατε ελεγμένο έμβρυο που έδειξε ότι είναι υγιές". Ναι, αλλά δυστυχώς η εξέταση έχει ένα ποσοστό σφάλματος 1-10%.  Μπορεί δηλαδή κατά μια μικρή πιθανότητα το έμβριο να έχει μια χρωμοσωμιακή ανωμαλία που δεν την έχει ανιχνεύσει η εξέταση. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει αποβολή μέσα στο πρώτο τρίμηνο αλλά υπάρχει μια μικρή μειοψηφία χρωμοσωμιακών ανωμαλιών που επιβιώνουν την κύηση: το σύνδρομο down (τρισωμία στο χρωμόσωμα 21), το συνδρομο patau (τρισωμία 13), το σύνδρομο κλαϊνεφέρτερ (επιπλέον χρωμόσωμα Χ). Το ρεζουμέ είναι ότι αν είσαι όπως εγώ, άτομο με χρωμοσωμιακή μετάθεση και θες να είσαι σούπερ ντούπερ σίγουρος ότι δεν θα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του παρά τον προεμφυτευτικό έλεγχο και δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με σοβαρό πρόβλημα πρέπει να επιβεβαιώσεις το ότι το παιδί δεν έχει πρόβλημα. Και ποιος είναι ο τρόπος να το επιβεβαιωσεις σήμερα; Δεύτερος γενετικός έλεγχος αυτή τη φορά με περισσότερο γενετικό υλικό που θα παρθεί κατά τη διάρκεια της κύησης, η λεγόμενη αμνιοπαρακέντηση.

Αυτή ήταν μια σκιά πάνω στη χαρά μας την οποία δεν θέλαμε να σκεφτόμαστε ακόμα. Θέλαμε να θεωρούμε ότι είναι μακριά. Και ήταν μια σκιά γιατί η αμνιοπαρακέντηση ναι μεν θα σε διαβεβαιώσει ότι όλα πάνε καλά αλλά έχει ένα ποσοστό 0,5% περίπου (ή μια στις 200) να οδηγήσει σε αποβολή....

Κεφάλαιο 25: έλεγχος 1ου τριμήνου και ολοκλήρωση 1ου τριμήνου. "Εξελισσόμενη κύηση"

Πέρασαν και τα χριστούγεννα και καθώς τελείωνε ο Ιανουάριος πλησιάζαμε το καθοριστικό κλείσιμο του 1ου τριμήνου. Κάπου εκεί λαμβάνει χώρα μια σημαντική εξέταση που καλείται «προγεννητικός έλεγχος Α΄ επιπέδου» ή «PAPP-A και αυχενική διαφάνεια». Εκεί μέσω υπερήχου μετρούν διάφορες παραμέτρους του εμβρύου και του πλακούντα για να δουν ότι όλα εξελίσσονται φυσιολογικά. Παράλληλα η αυχενική διαφάνεια μετράει το πάχος στο πίσω μέρος του λαιμού και σε συνδυασμό με μια μέτρηση ορμονών της εγγύου δίνει μια εκτίμηση το έμβριο να πάσχει από σύνδρομο Down καθώς έχει βρεθεί ότι έμβρια με σύνδρομο Down έχουν συνήθως αυξημένο πάχος στον αυχένα.

Με τον γιατρό στο μεταξύ είχαμε μιλήσει για το θέμα της αμνιοπαρακέντησης. Στην αμνιοπαρακέντηση βάζουν μια βελόνα στην κοιλιά της εγγύου και τραβάνε αμνιακό υγρό. Μέσα στο αμνιακό υγρό υπάρχουν κύτταρα του εμβρύου. Έτσι έχουν επαρκές γενετικό υλικό για να κάνουν γενετική εξέταση στο έμβριο με ασφαλή αποτελέσματα.

Αμνιοπαρακέντηση συνίσταται συνήθως είτε σε γυναίκες που κυοφορούν σε μεγάλη ηλικία καθώς ο κίνδυνος γενετικών ανωμαλιών είναι μεγαλύτερος, είτε εάν η αυχενική διαφάνεια δείξει κάτι, είτε εάν υπάρχει σε κάποιον από τους γονείς χρωμοσωμιακό θέμα (όπως στην περίπτωσή μου) και γενικά ιστορικό γενετικών ανωμαλιών στην οικογένεια. Ο γιατρός ήταν της γνώμης λοιπόν λόγω του προβλήματός μου ότι πρέπει να την κάνουμε για να είμαστε απολύτως σίγουροι. Όπως είπα όμως η αμνιοπαρακέντηση μία στις 200 περίπου οδηγεί σε "σπάσιμο των νερών" και αποβολή του εμβρίου (καθώς είναι πολύ πρώϊμο για να γεννηθεί και να επιβιώσει). Έτσι λοιπόν παίρνεις το ρίσκο -προκειμένου να βεβαιωθείς ότι δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με πρόβλημα- να χάσεις από την άλλη ένα παιδί που δεν είχε κανένα πρόβλημα. Μεγάλο δίλημμα.

Η πιθανότητα 1 στις 200 για αποβολή ίσως φαίνεται μικρή αλλά αν σου τύχει δεν είναι μικρή. Ένας γιατρός που κάνει 200 παρακεντήσεις σε διάστημα πχ 2 μηνών θα το δει να συμβαίνει μια φορά στο δίμηνο, και όταν συμβεί είναι τραγικό για τους γονείς...και εξαιρετικό τραγικό ειδικά για γονείς σαν κι εμάς που έχουν παιδευτεί τόσο πολύ να πετύχουν κύηση.

Έτσι λοιπόν ο γιατρός πρότεινε το εξής πλάνο με το οποίο συμφωνήσαμε απόλυτα: είμασταν περίπτωση σχετικά υψηλού ρίσκου λόγω του προβλήματός μου αλλά το γεγονός ότι το έμβρυο είχε κάνει προεμφυτευτικό έλεγχο μείωνε το ρίσκο και πηγαίναμε να πιάσουμε απλά το ενδεχόμενο να έχει κάνει σφάλμα ο προεμφυτευτικός έλεγχος. Θα κάναμε τον έλεγχο 1ου επιπέδου και αν όλα δείχναν φυσιολογικά και εκεί τότε θα κάναμε την αμνιοπαρακέντηση πολύ αργότερα απ'ότι συνήθως γίνεται: στο τέλος του 7ου μήνα. Έτσι κι αν ακόμα έσπαζε ο διάολος το ποδάρι του και μας καθόταν το 1 στα 200 και σπάγαν τα νερά, το παιδάκι θα επιβίωνε κατά πάσα πιθανότητα καθώς τέλη 7ου μήνα έχει αναπτυχθεί επαρκώς.

Από την άλλη μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: και τι γίνεται αν κάνεις αμνιοπαρακέντηση τέλη του 7ου μήνα και δεις ότι το παιδάκι έχει πρόβλημα; Ο νόμος απαγορεύει διακοπή της κύησης σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Βέβαια παράνομα μπορείς να το κάνεις...αλλά δεν θα είναι τρομερό συναισθηματικά; Δεν θα είναι φόνος; Από την άλλη σκέφτηκα και τώρα αν την κάνεις δεν είναι φόνος; Δεν θα είναι τρομερό συναισθηματικά έχοντας ακούσει την καρδιά του να χτυπάει; Τέλος πάντων προσπάθησα να βγάλω τέτοιες άσχημες σκέψεις από το κεφάλι μου και ευχήθηκα η τύχη να μην μας παίξει τέτοιο παιχνίδι και χρειαστεί να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις. Για την ώρα μπορούσα να απολαύσω και πάλι την χαρά της εγκυμοσύνης καθώς η σκιά της αμνιοπαρακέντησης είχε απομακρυνθεί στο "μακρινό" μέλλον.

Στα τέλη του Ιανουαρίου κάναμε τον έλεγχο 1ου επιπέδου. Υπήρχε άγχος και πάλι αν και η λογική μου έλεγε πλέον να μην φοβάμαι. "Τι διάολο ρε γαμώτο" έλεγα..."το παιδάκι έχει κάνει προεμφυτευτικό έλεγχο και έχει κλείσει 3 μήνες κύησης. Είναι πολύ απίθανο να υπάρχει κάποιο πρόβλημα"¨. Το άγχος στον θάλαμο εξέτασης δεν κράτησε πολύ..."Μια χαρά είναι το μωράκι" έλεγε και ξανάλεγε ο γιατρός όσην ώρα εγώ πάσχιζα να καταλάβω τι βλέπει και τι μετράει στην οθόνη.

Η αυχενική διαφάνεια έδειξε πολύ χαμηλές πιθανότητες για πρόβλημα, 1 στις 10.000 ή τις 15.000 αν θυμάμαι καλά. Αυτό σήμαινε ότι αν κάναν αμνιοπαρακέντηση σε 15.000 έμβρια σαν και το δικό μας θα σκότωναν περίπου 50 υγιή για να βρουν...το 1 που έχει Down. Αυτό το λέω για να δείξω ότι η πιθανότητα 1 στις 200 για αποβολή δεν είναι και τόσο μικρή.

Εκείνη την ημέρα πήρα κι άλλο ένα δώρο. Ο γιατρός -αν και ήταν πολύ πρόωρο- από τον υπέρηχο προσπαθούσε να καταλάβει αν είναι αγόρι ή κορίτσι και αμφιταλαντευόταν. Ρωτήσαμε όμως τις γενετίστριες που είχανε κάνει τον προεμφυτευτικό έλεγχο. Αυτές ξέραν από την 1η μέρα. Πριν την εμβριομεταφορά απαγορεύεται να σου πουνε, προκειμένου να μην κάνεις επιλογή βάση του φύλου του παιδιού. Τώρα όμως πλέον δεν υπήρχε λόγος να μας το κρατάνε μυστικό. "Είναι αγοράκι" μας είπαν χαμογελώντας. Ας μην με παρεξηγήσει κανείς: γερό παιδί ήθελα κι ότι να ναι. Αλλά το να είναι αγόρι το ήθελα πολύ για έναν και μόνο λόγο: για να του δώσω το όνομα του πατέρα μου που δεν ζούσε για να το γνωρίσει και που στην ουσία το μωρό ήταν δικό του δώρο καθώς χάρη στα χρήματα που μου άφησε πεθαίνοντας μπόρεσα να ανταπεξέλθω στα κόστη των εξωσωματικών και των προεμφυτευτικών ελέγχων χωρίς να κάνω το σκατό μου παξιμάδι.

Η γυναίκα μου είχε κόψει προ λίγου καιρού και τα φάρμακα, τα utrogestan που έπαιρνε από τον καιρό της εξωσωματικής (σε κατεψυγμένα έμβρια τα κρατάνε λίγο καιρό περισσότερο) και όλα είχαν πάει καλά.

Παρά τις ιστορίες τρόμου που διάβαζα σε forum προσπαθώντας να ενημερωθώ, η δική μας εγγυμοσύνη κυλούσε τόσο ομαλά σε όλα της. Λες και μας είχε λυπηθεί ο Θεός για όσα είχαμε περάσει μέχρι εδώ και είχε αποφασίσει ότι όλα θα πηγαίνανε στρωτά στο εξής.

Το μόνο "προβληματάκι" ήταν οι έντονες ανακατωσούρες της γυναίκας μου η οποία δεν μπορούσε σχεδόν να κρατήσει φαγητό μέσα της. Καθώς ολοκληρώθηκε όμως το πρώτο τρίμηνο σιγά-σιγά περάσαν κι αυτές.

Και το όνειρο ερχόταν πλέον όλο και πιο κοντά. Έχοντας περάσει πλέον το πρώτο τρίμηνο είχαμε μπει στην κατηγορία της "εξελισσόμενης κύησης". Και πλέον ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να το πούμε σε κάποιους...τουλάχιστον στους γονείς μας και τα αδέλφια μας. Έλα όμως που ακόμα φοβόμασταν...

Μπήκε ο Φεβρουάριος, 4ος μήνας, έφτασε στα μισά του και ακόμα δεν τολμούσαμε να το πούμε μην το γρουσουζέψουμε. Ούτε καν εδώ στο forum δεν τολμούσα να συνεχίσω την ιστοριούλα μην το γρουσουζέψω. Είχαμε βλέπετε μια φίλη που έχασε το έμβριο...αμέσως μόλις το ανακοίνωσε στους δικούς της, μια εβδομάδα μετά που έκλεισε το 1ο τρίμηνο.

Τέλος πάντων η λογική υπερίσχυσε...Δεν μπορούσαμε διάβολε να τους το πούμε στον 5ο μήνα. Δικαιότουσαν και αυτή να μοιραστούν την χαρά μας. Εξάλλου η κοιλιά της γυναίκας μου είχε αρχίσει να διακρίνεται.

Έτσι το είπαμε σε έναν έναν κατ΄ιδίαν τους γονείς και τα αδέλφια μας και ήταν απολαυστικό να βλέπεις την έκπληξή τους και την συγκίνησή τους. Ξαναζήσαμε έτσι λίγο την χαρά που είχαμε πρωτονοιώσει εμείς όταν είχαμε πάρει τα καλά νέα.

PHAETHON MHΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ  ΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΙΟ ΠΥΕΛΙΙΚΟ ΑΛΓΟΣ (ΤΥΠΟΣ ΙΙΙΑ ) ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΛΕΤΗ?

Παράθεση από: GP στις 21 Οκτωβρίου, 2015, 09:23:56 ΜΜ
PHAETHON MHΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ  ΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΙΟ ΠΥΕΛΙΙΚΟ ΑΛΓΟΣ (ΤΥΠΟΣ ΙΙΙΑ ) ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΛΕΤΗ?

Η προσωπική μου άποψη βάση των όσων έχω ακούσει και παρατηρήσει από φίλους-ομοιοπαθείς είναι πως όχι, δεν έχει καμία επίπτωση στην γονιμότητα.

Αγαπητέ φίλε, επειδή αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα και είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης κέντρου, διαβάζοντας παράλληλα ότι μπορούμε ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν ενημερωμένοι, ήθελα να σε ρωτήσω τα εξής:
Με τον προεμφυτευτικο έλεγχο σε περίπτωση προβληματικού καρυοτυπου του συζύγου, διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής? Εφόσον
απ όσο κατάλαβα ακόμα και στη δίκη σου περίπτωση, έμβρυο με το ίδιο γονιδιακο πρόβλημα με το δικό σου θεωρείται υγιές και ένα μέρη σωστά.
Επίσης κάποιος γιατρός μας ανέφερε ότι με τον πρεομφυτευτικο έλεγχο πιθανόν να χάσεις έμβρυα λόγω της διαδικασίας του ελέγχου,ισχύει?
Τέλος με τον έλεγχο IMSI  αν κατάλαβα σωστά προστατεύεται απο τον κατακερματισμό σπερματοζωαρίων που οδηγεί επίσης σε αποβολές?

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Αγαπητέ φίλε, επειδή αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα και είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης κέντρου,

Κατ'αρχάς να σας ευχηθώ καλή επιτυχία!

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Με τον προεμφυτευτικο έλεγχο σε περίπτωση προβληματικού καρυοτυπου του συζύγου, διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής?

Με τον προεμφυτευτικό έλεγχο διασφαλίζεται ότι θα εμφυτεύσουν ένα υγιές, χωρίς χρωμοσωμιακή ανωμαλία, έμβριο. Κάποιες χρωμοσωμιακές ανωμαλίες είναι τόσο σοβαρές που το έμβριο δεν επιβιώνει της κύησης (αυτή η αποβολή είναι βέβαια θεμιτή καθώς αλλοιώς θα γεννούσες ένα παιδί με σοβαρά προβλήματα), οπότε -από αυτή την άποψη αν το θέτεις, ναι- διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής. Κάποιες χρωμοσωμιακές ανωμαλίες επιβιώνουν της κύησης (όπως το σύνδρομο Down), οπότε από αυτή την άποψη ο προεμφυτευτικός έλεγχος διασφαλίζει ότι δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με πρόβλημα.

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
απ όσο κατάλαβα  στη δίκη σου περίπτωση, έμβρυο με το ίδιο γονιδιακο πρόβλημα με το δικό σου θεωρείται υγιές

Ακριβώς. Το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχω εγώ (μετάθεση) δεν θεωρείται αιτία απόρριψης του εμβρύου καθώς δεν έχει κάποια επίπτωση στην υγεία του (με εξαίρεση πιθανή υπογονιμότητα στο μέλλον πράγμα που αντιμετωπίζεται πλέον με την ανάγκη με τη σειρά του να προσφύγει σε εξωσωματική). Εξάλλου, αυτή τη στιγμή ο προεμφυτευτικός έλεγχος ΔΕΝ μπορεί να ξεχωρίσει ένα υγιές έμβριο χωρίς τη μετάθεση από ένα υγιές έμβριο ΜΕ τη μετάθεση, καθώς απλά ανιχνεύει ότι το έμβριο έχει ολόκληρο το γενετικό υλικό που έχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος (και όχι περισσότερο ή λιγότερο που σημαίνει "τερατογέννεση").

Για να στο δώσω απλά να το καταλάβεις, φαντάσου ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα καμιόνι φορτωμένο με 48 σακιά πατάτες των 10 κιλών = 480 κιλά (γενετικό υλικό). Αυτή τη στιγμή ο προεμφυτευτικός έλεγχος μπορεί να ελέγξει ότι το έμβριο κουβαλάει 480 κιλά πατάτες, άρα ότι έχει όλη την γενετική πληροφορία που χρειάζεται. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει μια μετάθεση δηλαδή το πως είναι μοιρασμένο αυτό το γενετικό υλικό, (που σημαίνει στην περίπτωσή μου ότι το 13ο σακί έχει 20 κιλά ενώ το 14ο είναι άδειο, πράγμα που όπως είπα δεν μου προκαλεί κάποιο πρόβλημα).

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Επίσης κάποιος γιατρός μας ανέφερε ότι με τον πρεομφυτευτικο έλεγχο πιθανόν να χάσεις έμβρυα λόγω της διαδικασίας του ελέγχου,ισχύει?

Δυστυχώς ισχύει.

Όπως έχω περιγράψει, κατ'αρχάς τα έμβρια πρέπει να υποστούν βιοψία και να τους πάρουν ένα κύτταρο από τα ελάχιστα που έχουν. Αυτό εγκυμονεί κίνδυνο καταστροφής τους που βέβαια ελαχιστοποιείται όταν ο εμβριολόγος και το κέντρο έχει εμπειρία στη συγκεκριμένη διαδικασία.

Δεύτερον, η όλη διαδικασία απαιτεί τα έμβρια να μείνουν εκτός μήτρας για κάποιες μέρες προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία, καθώς τα αποτελέσματα του προεμφυτευτικού ελέγχου θέλουν κάποιο χρόνο. Δεν είναι όπως σε μια απλή εξωσωματική που τα έμβρια μπορούν να εμφυτευτούν οποιαδήποτε μέρα κρίνει ως καταλληλότερη ο γιατρός. Με άλλα λόγια ο προεμφυτευτικός έλεγχος έχει αυξημένες απαιτήσεις όσον αφορά τον συγχρονισμό (timing) μεταξύ προετοιμασίας μήτρας ώστε να είναι ανοιχτό το "παράθυρο εμφύτευσης", εκτέλεση βιοψίας, έκδοση αποτελεσμάτων και καταλληλης μέρας εμβρύων για εμφύτευση. 

Τρίτον, η προσπάθεια ελέγχου εμβρίου με ένα μόνο κύτταρο κάποιες φορές δεν αποδίδει. Το γενετικό υλικό είναι απειροελάχιστο. Αν διάβασες, στη δεύτερη προσπάθειά μας, η εξέταση ενός από τα 8 έμβρια απέτυχε να δώσει αποτέλεσμα για τον λόγο αυτό και έτσι το απορρίψαμε ενώ πιθανά ήταν ένα υγιές έμβριο.

Τέταρτον, και ανάλογα με το είδος του χρωμοσωμιακού προβλήματος, η πιθανότητα ένα από τα έμβρια να είναι υγιές και κατάλληλο για εμφύτευση είναι συγκεκριμένη. Στην δική μου περίπτωση ήταν 1 στα 3, που σημαίνει ότι κατά μέσο όρο τα δύο στα τρία έμβρια θα βρίσκονταν ακατάλληλα για εμφύτευση.

Με άλλα λόγια, σε μια απλή εξωσωματική 2 καλά έμβρια φτιάχνεις, 2 έχεις για εμφύτευση. Όταν όμως πας για προεμφυτευτικό έλεγχο μπορεί να φτιάξεις 4 και τελικά να βρεθεί ότι κανένα δεν είναι κατάλληλο για εμφύτευση. Γι αυτό όσο πιο πολλά έμβρια καταφέρεις να φτιάξεις τόσο το καλύτερο.

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Τέλος με τον έλεγχο IMSI  αν κατάλαβα σωστά προστατεύεται απο τον κατακερματισμό σπερματοζωαρίων που οδηγεί επίσης σε αποβολές?

Ναι, με το IMSI διαλέγουν τα καλύτερα σπερματοζωάρια, δηλαδή αυτά με ελάχιστο κατακερματισμό DNA που θεωρητικά οδηγεί σε χαμηλότερες πιθανότητες παλίνδρομης κύησης (=αποβολής). Η αποτελεσματικότητα του IMSI απ'ότι έχω καταλάβει είναι ακόμα υπό συζήτηση, γι αυτό λέω "θεωρητικά".

Σ' ευχαριστώ πολύ, είσαι πολύ κατατοπιστικός στις απαντήσεις που δίνεις!

Phaethon, Καλημέρα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι η διήγηση της περιπέτειάς σας μας οπλίζει με κουράγιο και επιμονή... Η ιστορία μας πανοποιότυπη (αμοιβαια ισοζυγισμένη μετάθεση σε chromo 9 και 12 στον καρυότυπο του συζύγου, ήπιο PCO σε εμένα), μια φυσιολογική σύλληψη που παλλινδρόμησε στην 11η εβδομάδα, έξι αποτυχημένες σπερματεγχύσεις και μια αποτυχημένη εξωσωματική πολύ πρόσφατη.... Στο μεταξύ εξετάσεις, επεμβάσεις, διαγνωστικές πράξεις και άλλες επεμβάσεις.... Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο δίλημμα της επιλογής Κέντρου για την επόμενη προσπάθεια εξωσωματικής και επειδή το θέμα ειναι ευαίσθητο αναρωτιόμουν ανα θα μπορούσα να σου στειλω π.μ. για να αξιοποιήσω την έρευνα που έκανεσ σχετικά με το θεμα μιας και ο τοπος κατοικίας μας είναι πολύ μακρια από την Αθήνα.

Daisy: βεβαίως και να μου στείλεις. Θα χαρώ αν μπορώ να βοηθήσω.

Phaethon,
Πραγματικά εκτιμώ το άμεσο της ανταπόκρισής σου! Προσπάθησα να στείλω π.μ. αλλά λαμβάνω το μήνυμα ότι θα πρέπει να μου το επιτρέψεις!

Ευχαριστω προκαταβολικα!

Ξανακάνε ένα τεστ. Είχα βάλει ρύθμιση να δέχομαι μόνο από "φίλους". Νομίζω τώρα είναι ok

Κεφάλαιο 26: ολοκλήρωση 2ου τριμήνου και το "τέρας" της αμνιοπαρακέντησης. Ετοιμασίες για τη γέννα.

Ο καιρός συνέχισε να κυλάει με ελάχιστα προβλήματα: κάποια στιγμή περάσαμε γρίπη και η γυναίκα μου σήκωσε πυρετό, κάποιες άλλες μέρες πέρασε έντονη αδιαθεσία με έντονο πονοκέφαλο (είχε ανέκαθεν μια έφεση) και ζαλάδα. Δεν μας ανησύχησε κάτι σοβαρά.

Η καθημερινότητα συνέχισε να κυλάει με τα μικροπροβλήματά της αλλά και την ευτυχία της προσμονής μόνιμα πλέον στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Όλα όμως αυτά μου είχαν δημιουργήσει μια περίεργη ευαισθησία που δεν μπορούσα απλά να την αφήσω πίσω μου. Συνέχισα να συμμετέχω σε φόρουμ για εξωσωματικές. Συνέχισα να διαβάζω τις ιστορίες αγνώστων σε μένα ατόμων. Συνέχισα να πανηγυρίζω μαζί τους με κάθε ανακοίνωση εγκυμοσύνης που διάβαζα και συνέχισα να στενοχωριέμαι με κάθε αποτυχία που διάβαζα.

Επειδή ένα ωραίο πρωϊ μου ήρθε ξαφνικά η ευλογία και τα βάσανά μου τελείωσαν εκεί που δεν το περίμενα, δεν μπορούσα να ξεχάσω τον εαυτό μου στις πιο μαύρες του στιγμές, όταν όλα με έκαναν να νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Σε όσους και όσες πέρναγαν από αυτό το στάδιο, έβλεπα ένα μέρος του εαυτού μου. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω στην εποχή της κατάθλιψης, όταν χάθηκε η πρώτη εγκυμοσύνη και να μου πω το τρανό μυστικό: "Φίλε μην κλαις και μην ανησυχείς. Μάζεψε τα κομμάτια σου και προχώρα μπροστά...γιατί σε μερικούς μόλις μήνες θα περιμένεις τον γιό σου".

(Αυτή η ψυχανάλυση που κάνω παραπάνω, ίσως απαντάει και σε ερώτημα κάποιου τύπου που αναρωτήθηκε πριν λίγο καιρό γιατί εγώ που ξεπέρασα το πρόβλημα συνεχίζω να συμμετέχω σε αυτό το forum. Το ότι εγώ ξεπέρασα τα εμπόδια που στήθηκαν μπροστά μου δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ πλέον για όσους αντιμετωπίζουν τα ίδια εμπόδια, ούτε ότι ξεχνάω από που πέρασα.)

Είχα αποκτήσει μια απίστευτη συμπόνοια για όλα τα ζευγάρια που περνούσαν πρόβλημα υπογονιμότητας. Παράλληλα είχα αποκτήσει μια απίστευτη ευαισθησία για αγέννητα μωρά. Μου φαινόταν αδιανόητο που κάποιοι γονείς πάνε και σκοτώνουν ένα απροστάτευτο εμβριάκι, μια ευλογία, όσες και να είναι οι δυσκολίες του να το φέρεις στη ζωή. Ξέρω ότι το θέμα της έκτρωσης σηκώνει πολύ συζήτηση και δεν είναι ο σκοπός μου να μεταφέρω εδώ την όλη προβληματική του θέματος. Απλά αποτυπώνω τα δικά μου συναισθήματα.

Για να ξανάρθω στην ιστορία μου, τέλος Μαρτίου κάνουμε τον υπέρηχο β΄επιπέδου, την εξέταση ορόσημο που σηματοδοτεί το κλείσιμο του 2ου τριμήνου ή αλλοιώς των 2/3ων της εγκυμοσύνης. Όλα και εκεί πάνε καλά. Πλέον έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εγκυμοσύνης και ο ερχομός του μικρού δείχνει να πλησιάζει.

Ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ και να το πιστέψω τελείως, όσο κι αν φαίνεται κουφό. Εξακολουθεί για μένα να είναι ένα γεγονός που φαντάζει πολύ μακρινό. Εξακολουθώ πιο πολύ να απολαμβάνω την ιδέα της εγκυμοσύνης παρά της επερχόμενης γέννας. Η αιτία είναι ο φόβος μου που εξακολουθεί μήπως πάει κάτι στραβά αλλά και ο φόβος ότι με τη γέννα θα έρθει η στιγμή της αλήθειας: θα δω αν όντως έχουμε φέρει στον κόσμο ένα παιδί υγιές. Φυσικά, τη λογική μου θα έπρεπε να την είχαν καθησυχάσει όλα τα ως τώρα τεστ και έλεγχοι, αλλά ακόμα η φωνή του φόβου μέσα στο μυαλό μου συνεχίζει να μου λέει ότι είμαι ένας άνθρωπος με χρωμοσωμιακό πρόβλημα και πως το παιδί που έρχεται στον κόσμο είναι υψηλού κινδύνου. Ακόμα -και ίσως φαίνεται παράλογο- δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σε λίγο καιρό θα έρθει στον κόσμο ένα παιδί ΔΙΚΟ μου. Είναι δύσκολο να πείσω γι'αυτό ένα κομμάτι του μυαλού μου που είχε θεωρήσει ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.

Το άγχος πλέον αυξάνεται κι από έναν ακόμα λόγο: πλέον το επόμενο ορόσημο είναι η αμνιοπαρακέντηση. Ο χρόνος της έχει πλησιάσει. Δεν είναι κάτι πλέον που ανήκει στο "μακρινό μέλλον". Αχ πόσο με τρομάζει αυτή η διαδικασία.

Προς τα τέλη Απριλίου, σε μια από τις τακτικές εξετάσεις, ο μικρός μας αφήνει πλέον να δούμε λίγο φάτσα για πρώτη φορά στον υπέρηχο καθώς μέχρι τώρα είχε πάντα τα χεράκια του μπροστά στη μούρη. Απίστευτα συναισθήματα. Όσο μπορώ να δω ειναι ένα χαριτωμένο γλυκό μουτράκι και όλες μου οι κρυφές φοβίες μου  αποδεικνύονται και πάλι ηλίθιες και όσο και να προσπαθώ να μην σκέφτομαι την επερχόμενη γέννα γιατί αγχώνομαι δεν με αφήνει αυτή: στον υπέρηχο βλέπουμε φάτσα από ένα σχηματισμένο ανθρωπάκι, η κοιλιά της γυναίκας μου πλέον είναι ολοφάνερη σε όλους (αν και δεν είναι μεγάλη σαν άλλων εγγύων που νομίζεις ότι θα εκραγούνε) και το βράδυ βλέπω δύο πατουσάκια να την κλωτσάνε και να την τραντάζουν.

Πλέον η το επερχόμενο παιδάκι δίνει ξεκάθαρα τα σημάδια της ύπαρξής του πέρα από βιοχημικούς δείκτες που βλέπαμε μόνο στην αρχή.

Το ραντεβού για την αμνιοπαρακέντηση κλείνεται στα μέσα Ιουνίου. "Η μέρα της αλήθειας", αν θέλετε...Εκείνη τη μέρα δεν πάω στη δουλειά και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μια-δυο φορές μου έρχεται πολύ έντονα να πάρω τηλέφωνο και να την ακυρώσω. Έχω φρικάρει με το ότι ο γιατρός μας από τις προηγούμενες μέρες δίνει αγωγή στη γυναίκα μου που θα διευκολύνει την κατάσταση αν τελικά σπάσουν τα νερά και έχουμε πρόωρο τοκετό.

Λαγός την φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του, σκέφτομαι συνέχεια..."Ρε σεις" σα να μου μιλάει ο άλλος μου εαυτός "εσείς εδώ έχετε ένα θαύμα από το πουθενά εδώ και 7 μήνες και ενώ όλα δείχνουν ότι πάνε καλά θα διακινδυνεύσετε τώρα να το χάσετε για να δείτε αν είναι υγιές όταν τόσες εξετάσεις ως τώρα σας λένε ότι είναι;".

-Και τι κάνουμε ρε γιατρέ σε αυτή τη φάση αν μας βγει το παιδί ότι έχει πρόβλημα; Θα το ρίξουμε;...ρωτάω με τρόμο μερικές μέρες πριν.
-Δεν πάμε γι'αυτό το ενδεχόμενο με αυτό το παιδί, μου απαντάει βλοσυρός ο γιατρός. Δεν πάμε για το ένα στο εκατομμύριο.

Τέλος πάντων πάμε, την κάνουμε -άλλη μια δύσκολη διαδικασία για τη σύζυγό μου- και επιτέλους τελειώνει κι αυτό. Ευτυχώς τα νερά δεν σπάνε αν και το μωρό μυστηριωδώς την τρελαίνει στην κλωτσιά όλη την επόμενη μέρα, ακριβώς στο σημείο που την τσιμπήσανε.

Όταν κλείνει κι αυτό, κλείνει ένα μεγάλο άγχος. Το μεγαλύτερο άγχος το είχα για την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης και τις πιθανές συνέπειες παρά για τα αποτελέσματα.

Τα πρώτα αποτελέσματα τα έχουμε πολύ γρήγορα: μας παίρνουν και μας λένε ότι βασικά όλα είναι καλά καθώς τα χρωμοσώτα 13, 18 και 21 που μπορούν να εμφανίσουν τις τρισωμίες όπου το μωρό επιβιώνει είναι φυσιολογικά. Ο μεγάλος φόβος τελειώνει εδώ.

Λίγες μέρες μετά βγαίνουν τα πλήρη αποτελέσματα, και καταλαγιάζει και η τελευταία μας ανησυχία. Όλες οι εξετάσεις για σύνδρομα που έγιναν είναι αρνητικά. Το παιδάκι είναι απολύτως υγιές...Φέρει όμως τη μετάθεσή μου. Ήταν το ένα από τα δύο ενδεχόμενα του ότι ένα στα τρία έμβρυά μας είναι υγιές να θυμίσω, βάση του προεμφυτευτικού ελέγχου: ή το παιδί να είναι υγιές και απολύτως φυσιολογικό ή να είναι υγιές αλλά φορέας της ίδιας μετάθεσης με εμένα.

Σε αυτή τη φάση ελάχιστα πλέον με πειράζει αυτό. Έχουμε ξεπεράσει τόσες και τόσες δυσκολίες και πιθανά προβλήματα που είναι το τελευταίο που με νοιάζει....Όχι ότι δεν θα προτιμούσα να έχει φυσιολογικό καρυότυπο και να μην αντιμετωπίσει τα δικά μου θέματα αλλά -εντάξει. Θα είναι ένα φυσιολογικό παιδί που πιθανά να αντιμετωπίσει δυσκολίες όταν θα προσπαθήσει να αποκτήσει παιδιά. Αλλά αυτό θα είναι ενημερωμένο από την ώρα που πρέπει, δεν θα το ανακαλύψει μόνο του όπως εγώ στα "γεράματα". Και σίγουρα τότε η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή θα έχει προχωρήσει τόσο που θα είναι πολύ ευκολότερα τα πράγματα.   

Μένουν πλέον λιγότερο από δύο μήνες για την γέννα και πλέον έχω καταπιεί την ιδέα. Σε λίγο καιρό θα γνωρίσουμε τον μικρό από κοντά. Και παρά τις φοβίες μου, ο μικρός είναι υγιέστατος. Όμως αν και όπως είπα όλα έχουν κυλήσει απίστευτα καλά με την εγκυμοσύνη ως τώρα, τώρα στο τέλος έχουμε μερικά προβλήματα: ο μικρός είναι σχετικά μικρόσωμος αλλά στα όρια τα φυσιολογικά. Δεν είναι κάτι που ανησυχεί τον γιατρό.

Πλέον έχοντας ξεπεράσει και την αμνιοπαρακέντηση, αρχίζουμε και φτιάχνουμε παιδικό δωμάτιο. Μέχρι τώρα το απέφευγα γιατί η απαισιόδοξη πλευρά μου μου έλεγε "Άσε μην το φτιάξεις και γίνει κάτι". Τώρα όμως δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο. Θυμάστε τις φοβίες μου σχετικά με το να αποκτήσεις παιδιά που είχα αναπτύξει σε προηγούμενο κείμενο; Ε τώρα κατάπια ότι θα τις αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν υπάρχει άλλη αναβολή.

Έχω πλέον αρχίσει και προετοιμάζομαι για την ύπαρξη παιδιού στη ζωή μου....

Χαίρετε, καθότι είμαστε μια παρόμοια περίπτωση δλδ δεν υπάρχει πρόβλημα ισοζύγιο κενής μετάθεσης στον καρυοτυπου αλλά σοβαρή ολιγοασθενοσπερμια προχωρήσαμε σε εξωσωματική η οποία δυστυχώς παλινδρομήσε στην 6η εβδομάδα...παρόλα αυτά έχω ξεκινήσω το ψάξιμο τι θα μπορούσε να προβλεφθεί πριν την επόμενη, καθώς και που θα γίνει η επόμενη.
Θα ήθελα λοιπόν αν μπορείς να μου στείλει π.μ σε ποιο κέντρο έκανες εσυ την πρώτη προσπάθεια ...όχι για να πάμε...αλλά για το αντίθετο δλδ να το αποφύγουμε...
Κατα τ αλλά ο γιατρός που έγινε η πρώτη προσπάθεια και τον οποίο επισκεφτήκαμε για να πάρουμε την άποψη του σχετικά με το τι πήγε στραβά συνέστησε καρυοτυπου και σε εμένα, εξέταση nk και υστεροσκοπηση.
Θρόμβοφιλια είχα κάνει πριν την πρώτη προσπάθεια, ήταν αρνητική...αλλά σε συνεργασία με συγγενή μου αιματολόγο η οποία ανησυχούσε για θρομβώσεις λόγω ορμονών είχα πάρει μικρή δόση αντιπηκτικης την οποία απ όσο κατάλαβα έδινε έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος γιατρός.
Επίσης, σχετικά με την υστεροσκοπηση, έχω ήδη κάνει μια για αφαίρεση ενός πολυ μικρού πολύποδα πολυ πριν καταλάβουμε ότι πρέπει να καταφύγουμε σε εξωσωματική..και προβληματίζομαι αν πρέπει να ξανακάνω...
Τέλος, με αλλαγές στη θερμοκρασία του επίμαχου σημείου δλδ εσωρούχων και κρύα ντους, βελτιώθηκε το σπερμοδιαγραμμα του συζύγου.Ισως να βοήθησαν και κάποια αντιοξειδωτικά και μουρουνέλαιο που πήρε καθώς και μια αντιβίωση γιατί είχε βρει θετικός σε ουρέοπλασμα,χωρίς να εχει κάποιο σύμπτωμα.
Αυτό που με προβληματίζει ειναι αν η κατάτμηση ,την οποία σίγουρα εχει γιατί υπάρχει κιρσοκηλη τρίτου βαθμού, βελτιώνεται με τα αντιοξειδωτικά όπως λέει ο γιατρός της πρώτης προσπάθειας.Στην ερώτηση μου αν πρέπει να κάνει εξέταση κατάτμησης, η απάντηση ήταν,όχι αφού παίρνει αντιοξειδωτικά έτσι κι αλλιώς.
Επίσης, δεν έχω καταλήξει αν το ουρέοπλασμα επηρεάζει κάτι άλλο εκτός απ την κινητικότητα η οποία με τη μικρόγονιμοποίηση παρακάμπτεται έτσι κι αλλιώς...
Μετά την αντιβίωση δεν ξανάκανε καλλιεργεί,ο γιατρός είπε δε χρειάζεται αλλά έδωσε σπερμα για κατάψυξη.Βεβαια τώρα μάλλον που η προσπάθεια απέτυχε καλό θα ήταν να ξανακάνει μια καλλιέργεια να καλύψουμε ότι μπορούμε..

Και τέλος ήθελα να σε ρωτήσω πως γίνεται η μεταφορά του κατεψυγμένου δείγματος μεταξύ κέντρων.
Ευχαριστω

Η γνώμη μου χωρίς να είμαι γιατρός:

Παράθεσηο γιατρός που έγινε η πρώτη προσπάθεια και τον οποίο επισκεφτήκαμε για να πάρουμε την άποψη του σχετικά με το τι πήγε στραβά συνέστησε καρυοτυπου και σε εμένα, εξέταση nk και υστεροσκοπηση.

Καρυότυπο σε εμάς ζητήσαν πριν καν τη πρώτη προσπάθεια. Προφανώς γιατί ήδη είχα διαγνωστεί εγώ με προβληματικό καρυότυπο.

Όλες αυτές οι εξετάσεις που αναφέρεις έχουν κάποιο νόημα και το αν θα τις κάνεις είναι απλά αποτέλεσμα κόστους-ωφέλειας.

Προβληματικός καρυότυπος μπορεί να φταίει για την παλινδρόμηση.

ΝΚ και ανοσολογικό εικάζεται πως ναι αν και κάποιοι γιατροί τα θεωρούν ακόμα θεωρίες. Ειδικά οταν η παλινδρόμηση γίνει σχετικά αργά όπως εσένα (συνήθως το ανοσολογικό εικάζεται ότι θα εξουδετέρωνε το έμβρυο άμεσα οπότε απλά θα είχες βιοχημική κύηση -το να ζήσει 6 εβδομάδες υπό ανοσοποιητικό που του επιτίθεται, μάλλον δύσκολο).

Υστεροσκόπηση ίσως είναι too much μετά από μία μόλις παλινδρόμηση. Δεδομένου ότι έχεις ξανακάνει, δεν θα είχαν δει κάποιο πρόβλημα αν υπήρχε τότε;

Όπως θα διάβασες και εμάς από τον γιατρό της αποτυχίας προτάθηκε υστεροσκόπηση και δεν την κάναμε. Αυτό το αποφασίσαμε λαμβάνοντας υπόψη ότι από κανένα άλλο κέντρο από πολλά που επισκεφτήκαμε δεν μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Οπότε εγώ θα έλεγα ότι ομοίως θα έπρεπε να επισκεφτείς αρκετά κέντρα να πάρεις γνώμες από γιατρούς. Ζήτα συγκεκριμένες απαντήσεις: "Τι πιστεύετε ότι έφταιξε. Τι διαφορετικό θα κάνουμε τώρα;" και δες ποια απάντηση σε ικανοποιεί.

Παράλληλα κράτα στο μυαλό σου ότι το γεγονός της 1ας αποτυχίας -όσο κι αν ακούγεται σπαστικό αυτό που λέω- μπορεί να σημαίνει απλά ένα κακό timing ή μια ατυχία και να μην υπάρχει κάποιο επαναλαμβανόμενο πρόβλημα.

Δεν έχω καταλάβει: την επόμενη προσπάθεια θα την κάνετε με κατεψυγμένα ή με νέα έμβρυα; Αν είναι με νέα έμβρυα, ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ αξίζει η εξέταση κατάτμησης αφού υπάρχει ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας και ίσως η νέα προσπάθεια να γίνει με IMSI. Μολονότι έχω την εντύπωση ότι δύσκολο να ήταν αυτή η αιτία αποτυχίας στην προηγούμενη εβδομάδα αφού φτάσατε 6η εβδομάδα. Πάλι όμως, γιατρός δεν είμαι.

Η μεταφορά του κατεψυγμένου δείγματος γίνεται με ειδικό κούριερ που πηγαίνει κατευθείαν από το ένα κέντρο στο άλλο.

Για το 1ο κεντρο ευχαρίστως αν επιμένεις να σου στείλω ποιο ήταν. Όμως να ξέρεις ότι στο κέντρο που εμείς αποτύχαμε, πολλές πέτυχαν και πίναν νερό στο όνομά του. Από την άλλη άλλες έχουν παράπονο εκεί όπου εμείς πετύχαμε. Δεν βρήκα κέντρο μετά από ενδελεχή έρευνα που να έχει μόνο ευχαριστημένους οπότε η συμβουλή μου είναι γύρνα αρκετά κέντρα και πήγαινε εκεί που θα σε ικανοποιήσουν περισσότερο αυτά που θα σου πουν εσένα. Μην επηρρεάζεσαι πάρα πολύ από ιντερνετικές ιστορίες επιτυχίας και αποτυχίας γιατί θα βρεις πολλές για κάθε κέντρο.

Φαέθων καλησπέρα. Κατ'αρχήν να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!! Κατά λάθος έγραψα την ιστορία μου σε άλλη ενότητα και μετά διάβασα την ιστορία σου εδώ. Απλά θέλω να σου ένα μεγάλο μπράβο για την επιμονή, την υπομονή, όλο αυτόν τον άθλο που έφερες σε πέρας. Ευχαριστώ για όλες τις γνώσεις που καταθέτεις και μοιράζεσαι εδώ μαζί μας. Στην ιστορία σου σε πολλά σημεία ταυτίστηκα μαζί σου :) Εύχομαι τα καλύτερα από δω και πέρα!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Κεφάλαιο 27: Ιθάκη

Βασικά εδώ και καιρό η διήγησή μου έχει τελειώσει όσον αφορά τις διαδικασίες που ακολούθησα και τα σημεία, ως εκ τούτου, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ή να δώσουν ιδέες και κατευθυντήριες γραμμές σε ζευγάρια με αντίστοιχα προβλήματα. Θεωρούσα ότι το να περιγράψω την φυσική κατάληξη, τη γέννα, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ίσως έκανα λάθος. Έχω λάβει πολλά προσωπικά μηνύματα από ζευγάρια που με ευχαριστούν για την ελπίδα που τους έδωσα και που "αγωνιούν" να μάθουν την κατάληξη. Αν μέχρι τέλους πήγαν όλα καλά.

Ναι, πήγαν όλα καλά. Προσθέτω λοιπόν εδώ ένα τελευταίο ίσως κεφάλαιο, το οποίο συναισθηματικά ολοκληρώνει την διήγηση.

Είναι ένα καλοκαιρινό πρωϊνό του 2015. Οι 40 εβδομάδες της κύησης ολοκληρώνονται σε μία εβδομάδα, πράγμα που σημαίνει ότι ζούμε στον πυρετό του ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να αποφασίσει ο πολυαναμενόμενος μικρούλης πως ήρθε η ώρα να μας συστηθεί.

Το πρωϊ ξυπνάω για δουλεια και κάπως περιέργως με έχει προλάβει η σύζυγός μου και είναι τουαλέτα. Μετά που τρώω και ανεβαίνω να πάρω την τσάντα μου την βρίσκω αντί να κοιμάται να κάθεται στο κρεβάτι με ένα περίεργο ύφος. Την ρωτάω τι συμβαίνει και μου λέει ότι νοιώθει πονάκια σαν περιόδου. Τη ρωτάω αν μπορεί να είναι τοκετός αλλά δεν είναι σίγουρη τι συμβαίνει γιατί την πονάει επίσης εδώ και λίγες μέρες και η μέση της λόγω βάρους και μπορεί να μπερδεύει τους πόνους. Της λέω να με ενημερώνει στην δουλειά γιατί θα είμαι ανήσυχος και ότι θα έχω το νου μου. Ξεκινάω να φύγω και 5 λεπτά μετά, με παίρνει τηλέφωνο και με γυρίζει πίσω. Όταν φτάνω πίσω στο σπίτι, μου λέει ότι είδε νερά να τρέχουν.

Λίγο πανικοβάλλομαι με το ότι η ώρα της κρίσης έφτασε. Προσπαθώ να σκεφτώ τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να πάρουμε μαζί. Ευτυχώς η η σύζυγός μου τα έχει έτοιμα.

Και βέβαια εννοείται ότι δεν θα υπήρχε προειδοποίηση και ότι έχουμε μπει στο κρίσιμο διάστημα αλλά τυχαίνει σε μέρα που έχω ταυτόχρονα πολλές δουλειές στο γραφείο. Παίρνω τηλ. τον συνάδελφό μου και προσπαθώ να τον ενημερώσω αγχωμένα για το τι δουλειές έχουμε και το τι έχει να κάνει.

Η σύζυγός μου παίρνει την μητέρα της και τον πατέρα της από το αυτοκίνητο καθώς οδηγώ προς το μαιευτήριο. Φτάνουμε εκεί περίπου στις 8:30 την παίρνουν και μετά από μιση περίπου ωρα με ενημερώνουν ότι όντως έχουμε τοκετό αλλά είναι ακόμα πολύ ανώριμος και ότι θα έχουμε ώρα μπροστά μας. Κάνω εισαγωγή, και στη συνέχεια η μαία με την οποία συνεργάζεται ο γυναικολόγος μας, μια υπέροχη κοπέλα και επαγγελματίας με ντύνει με ρούχα χειρουργείου και με βάζει μέσα.

Με δυο, αν θυμάμαι καλά, εξόδους της 1-1,5 ώρας (η πρώτη περίπου στις 10:30 το πρωϊ για να υποδεχτώ τους γονείς της γυναίκας μου που έρχονται αλλά και για να βγω έξω να κάνω μερικές δουλειές και η άλλη για να φάω αλλά και να πιω ένα-δυο...ποτά να πέσει η έντονη ένταση της αναμονής που σε σκοτώνει) η ώρα φτάνει κάπου 5 το απόγευμα όταν μπαίνω μέσα στην αίθουσα τοκετών για τελευταία φορά.

Συνδεδεμένοι με την κοιλιά της συζύγου μου είναι δυο αισθητήρες που μετρούν τους παλμούς του μωρού. Το μωρό μας έχει σχετική βραδυκαρδία όπως όλη η οικογένεια. Μερικές φορές όμως το σήμα χάνεται και το πράγμα αυτό σφυρίζει και τρελαίνομαι ειδικά όταν ο γιατρός και η μαια είναι αποντες. Η προσοχή μου για ώρες είναι σε αυτό το πράγμα. Η διαστολή του τραχήλου της μετράται ανά ώρα και έχουμε φτάσει στα 8 εκατοστά από 1 που ήταν το πρωι όταν ήρθαμε.

Κάπου στις 6-6:30 το απόγευμα τα πράγματα που μέχρι τώρα είχαν κυλήσει καλά έχουν δείξει να χαλάνε.

Πρώτον με την τρίτη δόση επισκληρίδιου, η σύζυγός μου που έχει ευαισθησία στην αναισθησία κάνει εμετό και αρχίζει να τρέμει σαν το ψάρι. Παράλληλα έχει σηκώσει πυρετό 37,5.

Δεύτερον, το μωρό βγαίνει με το κεφάλι να κοιτάει πάνω αντί κάτω που πρέπει. Σιγά σιγά και με τις πιέσεις της γυναίκας μου στρίβει αλλά όχι όσο πρέπει. Αυτό δεν είναι καταστροφικό ειδικά δεδομένου ότι το δικό μας είναι μικρόσωμο αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Το κακό όμως είναι ότι για τις τελευταίες 2 ώρες η διαστολή έχει κολλήσει στα 8 εκατοστά. Θελει άλλα 2 για να φτάσει στα 10 και να θεωρηθεί τέλεια αλλά το μωράκι δείχνει να έχει κολλήσει, να έχει κουραστεί και να μην είναι πολύ «χαρούμενο» όπως λέει ο γιατρός (για τις βραδυκαρδίες που κάνει κινούμενο στο 100-130 και πέφτοντας για κάποιες στιγμές ακόμα και κάτω από 100). Της λέει ότι υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας και ότι αν στην επόμενη μία ώρα δεν προοδεύσει η διαδικασία θα πρέπει να κάνει καισαρική.

Η γυναίκα μου που δεν το θέλει καθόλου να πάει σε καισαρική, παίρνει τα πράγματα στα χέρια της και τους ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει. Αρχίζουν να τις δίνουν εντολές για πιέσεις ενώ εγώ τρομερά κουρασμένος και με το κλιμακούμενο πολύωρο άγχος να με έχει καταβάλει αφήνω ένα ανήσυχο μυαλό να καλπάζει και να με προετοιμάζει για τραγωδία. Κάποια στιγμή και με τη βοήθεια και της γυναίκας μου αλλά και με τις ενέργειες του γιατρού η διαστολή καταλήγει τέλεια και ο γιατρός της λέει ότι είναι η ώρα να την πάρουν στον θάλαμο τοκετού όπου θα βοηθήσει τραβώντας το μωρό με βεντούζα. Με ρωτάνε αν θέλω να ακολουθήσω αλλά με προειδοποιούν ότι θα είναι δύσκολη διαδικασία. Είμαι τρελά αγχωμένος και σκέφτομαι ότι και για την γυναίκα μου ίσως να είναι καλύτερο να μην είμαι μέσα αφού αν κάτι πάει στραβά μπορεί να πανικοβληθώ.

Τότε μου λένε ότι θα πρέπει κανονικά να βγω έξω με τους επισκέπτες αφού δεν κάνει να παραμείνω μόνος μου στις αίθουσες τοκετών. Αυτό στιγμιαία με κάνει να το ξανασκεφτώ γιατί δεν θέλω να αγχώσω τους γονείς της αλλά τελικά με αφήνουν με έγκριση της προισταμένης. Ζητάω διαβεβαίωση από την μαία ότι δεν θα διακινδυνεύσει κανείς από τους δύο και με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά γιατί αν δεν δουλέψει φυσιολογικά θα πανε σε καισαρική. Εγω όμως φοβάμαι την καισαρική λόγω της μικρής ανοχής της γυναίκας μου στην αναισθησία.

Μόλις την παίρνουν και φεύγουν, ξαφνικά το δωμάτιο με την μεγάλη ένταση και τη βαβουρα ησυχάζει και μένω μόνος κάτω από τις λάμπες. Στο κρεβατι λερωμένα –σαν ματωμένα- σεντόνια. Ειμαι τρελά αγχωμένος και προσεύχομαι σε όποιον άγιο νομίζω ότι μπορεί να με ακούει και κυρίως στον Αρχάγγελο Μιχαήλ αλλά περισσότερο στον Αγιο Στυλιανό τον οποίο χάρη στην 1η χοριακή την ημερομηνία της εορτής του έχω κατατάξει στους προστάτες του μωρού μου. Θέλω να βάλω τα κλάματα από την ένταση.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια μεσήλικας καθαρίστρια να σκουπίσει. Το σκηνικό είναι σουρεάλ. Εγώ μόνος μου τρελαμένος παρέα με...τους αγίους μου και εκείνη αδιάφορη να σκουπίζει. Παραξενέυεται που με βλέπει αλλά όταν τις λέω τι γίνεται μου λέει ότι ο γιατρός είναι πολύ καλός και ότι όλα καλά θα πάνε και ξαφνικά κοιτάει αφουγράζεται και μου λέει: «μα να...γεννήσατε».

Θεωρώ ότι κάνει λάθος γιατί δεν πάνε καν 5 λεπτά που έχουν πάρει την γυναίκα μου, αλλά αυτή επιμένει και τότε βγαίνει η προϊσταμένη και μου λέει: «ελάτε»...Η ώρα είναι 19:30 περίπου. Πηγαίνω μαγεμένος και βλέπω την γυναίκα μου alert και χαμογελαστή, καμία σχέση με πριν που ήταν σαν μαστουρωμένη και πέρα στο νιπτήρα βλέπω να πλένουν κάτι που κλαψουρίζει απαλά σαν γατί: «ουααα.....ουααααα» βλέπω ένα ανθρωπάκι. Το ζυγίζουν: 2520 μικρούλι και 48 cm ύψος. Της το βάζουν πάνω της και βλέπω τον γιο μου για πρώτη φορά. Τον γιο μου, αυτά τα λίγα αβοήθητα κυτταράκια στα οποία στέλναμε όλες μας τις ευχές μερικούς μήνες πριν. Τον γιο μου που 9 μηνες μας έκρυβε το προσωπάκι του στους υπέρηχους. Που φοβόμουν αυτή τη στιγμή και αναρωτιόμουν αν όλα θα είναι ok. Είναι όλα ok.

Τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα από χαρά και συγκίνηση αλλά και από ανακούφιση απ'όλο αυτό το άγχος. Σε μια στιγμή φρικάρω που το βλέπω να βγάζει αφρούς από το στόμα –ειδικά που αυτή ήταν από τις τελευταίες εικόνες που είχα από τον πατέρα μου που πέθανε στα χέρια μου.  Οι γιατροι-νοσηλευτές-μαίες εκεί μου λένε ότι είναι φυσιολογικό: βγάζει τα υγρά που είχε στη μήτρα. ..τι παράξενο πράγμα: με αφρούς στο στόμα ένας άνθρωπος να τελειώνει τη ζωή του και ένας άλλος να την αρχίζει.

Βγαίνω έξω να πω τα καλά νέα και να καθησυχάσω τους γονείς της γυναίκας μου. Τους αγκαλιαζω και τα λέμε. Σε λίγο φέρνουν το μωρό να το δουν και μου κάνει εντύπωση πόσο alert είναι. Μας «συστήνεται» μιξοκλαίγοντας –λες και το κάνει επειδή πρέπει- και παράλληλα μας περιεργάζεται καλά-καλά σε σημείο που σχεδόν...ξεχνάει να κλάψει. Από τη γέννα το κεφάλι του είναι...μακρόστενο σαν ξωτικάκι!. Μετά από λίγο μας φέρνουν και τη γυναίκα μου και μετά την παίρνουν για κάνα δύωρο για τυπική παρακολούθηση. Στη συνέχεια της δίνουν δωμάτιο. Έχει δίπλα της μια συμπαθητική κυρία που έχει γεννήσει το δεύτερό της. Της φέρνουν και το μωρό και προσπαθεί να το πρωτοθηλάσει (έγινε και λίγο μετά τη γέννα) και πάλι μου κάνει εντύπωση πως  το μωρό αυτό φαίνεται να μας παρατηρεί. Μου φαίνεται πολύ έξυπνο τυπάκι. Έχει παει 11 όταν επιστρεφω σπίτι και ψοφάω στον ύπνο εξαντλημένος από τις τεράστιες συγκινήσεις όλης αυτής της ημέρας.

Την επόμενη μέρα πάλι δεν πάω στη δουλειά.  Ξυπνάω χαράματα από την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι ειναι πως ξυπνάω σε έναν πλανήτη που πάνω του υπάρχει ο γιός μου. Είναι το πρώτο του πρωϊνό. Είναι το αντίθετο συναίσθημα από την αίσθηση απώλειας ότι είμαι σε έναν πλανήτη που δεν υπάρχει πάνω πλέον ο πατέρας μου όταν τον έχασα. Παίρνω φωτογραφία αυτό το πρώτο του πρωϊνό να το θυμάμαι.

Πέρασε ενάμισης χρόνος από τότε με πολλές δύσκολες μέρες και βέβαια τεράστιες χαρές. Ο γιος μου μεγαλώνει και γεμίζει την ζωή μας. Όλα αυτά που πέρασα μέχρι να τον κρατήσω στα χέρια μου, οι χαρές, οι λύπες, η αγωνίες, οι απογοητεύσεις έχουν απωθηθεί σαν ένα μακρινό όνειρο.

Τα βράδια τον παίρνω αγκαλιά για να κοιμηθεί. Κρατάω αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι, νοιώθω τα χεράκια του πάνω μου, τα μαλλιά του να μου γαργαλούν τα μάγουλα και γεμίζω ολόκληρος μυρωδιά μωρουδίλας κι αυτός νοιώθει ασφάλεια και αποκοιμιέται στον ώμο μου. Νοιώθω ότι είναι η μεγαλύτερη χαρά που αξιώθηκα να ζήσω.

Νοιώθω περήφανος για τον αγώνα που έδωσα για να τον αποκτήσω. Και κάποια στιγμή θα μάθει το πόσο πολύ αγωνίστηκα γι αυτό. Κι όμως ξέρω ότι αυτά που πέρασα εγώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνούν άλλα ζευγάρια.

Κάπου εδώ κλείνω αυτή τη διήγηση και ίσως εν καιρώ να επανέλθω να κάνω μια περίληψη των συμπερασμάτων που έβγαλα απ'όλη αυτή την ιστορία, βλέποντάς την πλέον από κάπως μακριά.

Και γω γράφτηκα μόνο και μόνο για την ιστορία του Φαέθων. Έχει περάσει καιρός και ίσως ο άνθρωπος να μην μπαίνει. Αλλά είναι τόσο δυνατή και πραγματική που την ξαναδιάβασα γιατί αναρωτήθηκα μήπως δεν είναι αληθινός ασθενής αλλά συγγραφέας. Δεν έχω λόγια...
Τελικά φίλε Φαέθων πιστεύεις ότι ήταν το σωστό timing; Ποια λάθη του κέντρου, πέρα από τα γραφειοκρατικα, έχουν σημασία για την επιτυχία; Ρωτάω γιατί ταλαιπωρουμαστε καιρό και δεν βρίσκουν τον λόγο της αποτυχίας. Απλά μας λένε να κάνουμε προσπάθειες. Στα τύφλα

Μπαίνω invader αλλά όχι πολύ τακτικά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι σε εμάς έγινε λάθος η πρώτη προσπάθεια όσον αφορά το κομμάτι του πρωτοκόλλου (και όχι το εμβριολογικό από το οποίο προέκυψε η επιτυχία αργότερα). Δεν θέλω να επαναληφθώ, νομίζω τα γράφω αναλυτικά.

Όλα τα λάθη έχουν σημασία για την επιτυχία. Μπορεί τα 99% να τα κάνουν σωστά και το 1% λάθος να φέρει την αποτυχία. Δεν ξέρω το ιστορικό σας αλλά μην επιμείνετε σε αυτή τη λογική ή σε αυτό το κέντρο.