Χρόνια προστατίτιδα Χρόνιο πυελικό άλγος

Απαντήστε στο ερωτηματολόγιο/ψηφοφορία που έφτιαξα ,έτσι ωστε να έχουμε μια πιο ξεκαθαρη εικόνα ...
50 ατομα είμαστε ,σίγουρα θα  έχουν  ενδιαφερον οι απαντήσεις μας.
Το ερωτηματολογιο βρισκεται σε αυτο το θέμα .

Ρε μεγάλε για πρόσθεσε σε παρακαλώ: 1) αποφυγή στρες-έντασης, 2) αραιότερη εξπερμάτωση, 3) διατάσεις-μασάζ περιοχής

Και αν θες τη γνωμη μου επέτρεψε μέχρι 3 επιλογές και παρέτεινε το χρόνο ψηφοφορίας

Αλλάχτηκαν οι ψήφοι από 2 σε 3. Λογικά πλέον υπάρχει η δυνατότητα διαγραφής της ψηφοφορίας από χρήστη αν θελήσετε να το ξαναφτιάξετε.

Παράθεση από: Super Ban στις 16 Οκτωβρίου, 2012, 03:35:26 ΜΜ
Επίσης Phaethon μου ζήτησες να βάλω το αποφυγή stress κτλ ,σεβαστό αλλά δεν μπορω να  κτλβ απόλυτα πως το ενοείς . Αν και το είχα γράψει και εγώ παλιότερα ,πως είναι πολύ βλαβερό για την παθησή μας το παραπάνω ,το είχα αναφέρει σε φάση '' αποφυγη στρες  και καυτερών''...το θεωρώ πια ομως κάπως πολύ γενικό και ασαφές .

Το στρες  όμως δεν αποβάλεται τόσο απλά και αυτό επιτυγχάνεται δια μεσω :

Tρέξιμο /Γιόγκα/διαλογισμού/Διατάσεις-μασάζ περιοχής/Αποχή απο τα πάντα και βελτίωση τροπου ζωής/ Αγχολυτικά -Αντικαταθλιπτικά/αναπνοων κτλ

Super να στο κάνω λιανά: σίγουρα όταν είσαι στρεσαρισμένος και η άσκηση και οι βαθιές αναπνοές (σε τεράστιο βαθμό) βοηθάνε.

Όμως εγώ με το "αποφυγή στρες" εννοώ πρωταρχικά κάτι άλλο: το να αποφεύγεις κατ'αρχάς τον τρόπο σκέψης του εγκεφάλου που σου προκαλεί το στρες. Δηλαδή να φιλτράρεις τα καθημερινά γεγονότα με διαφορετικό μάτι, όσο γίνεται. Ένα μικρό παράδειγμα: εγώ είμαι τσαντίλας. Όταν κάποιος μαλάκας έπεφτε μπροστά μου και μου χάλαγε τη μέρα μου ή παλαιότερή μου αντίδραση ήταν πιθανά να αφήσω τον εκνευρισμό να με κατακλύσει και να του τη πω. Το σώμα εκείνη τη στιγμή προετοιμάζεται για "μάχη", πιθανά για καυγά, φωνές ή και ξύλο αν κορυφωθεί η διένεξη. Τώρα έχω παρατηρήσει όταν αυτό συμβαίνει πως κατευθείαν σφίγγω τους μυς της λεκάνης, ειδικά τους μυς του σφικτήρα του πρωκτού οι οποίοι σφίγγουν όλη την περιοχή μέχρι και τους όρχεις, δηλαδή όλο το περίνεο. Για να καταλάβεις τι εννοώ, ξάπλωσε ανάσκελα, βάλε το δάχτυλο ανάμεσα στους όρχεις σχετικά χαμηλά, παραμέρισέ τους (τους όρχεις), πίεσε με το δάχτυλο και νοιώσε τον μυ που περνάει από κάτω, κάτι σαν προέκταση του πέους. Αν τώρα σφίξεις τους σφικτήρες του πρωκτού θα νοιώσεις την ένταση (σφίξιμο) και σε αυτόν τον μυ που ακουμπάς με το δάχτυλο παρά το ότι βρίσκεται αρκετά μακρυά από τον πρωκτό. Οι Wise και Anderson εξηγούν αυτή την αντίδραση ως μια έμφυτη τάση προστασίας της ευαίσθητης περιοχής των γεννητικών οργάνων που έχουμε όταν αντιμετωπίζουμε στρες που για τον οργανισμό σημαίνει "θέση μάχης". Παρατηρούν μάλιστα ότι το φαινόμενο της μεταφοράς της έντασης σε μεγάλο βαθμό στην πυελική περιοχή δεν είναι μόνο στον άνθρωπο: ζώα που έχουν ουρά όπως τα σκυλιά, όταν φοβούνται ή αντιμετωπίζουν κάποιον δυνατότερο αντίπαλο έχουν την έμφυτη αντίδραση της σύσφιξης που προκαλεί το φαινόμενο της "ουράς στα σκέλια" (ο άνθρωπος θεωρείται ότι εξελικτικά πέρασε από το στάδιο που κάποτε είχε ουρά).

Όταν αυτό συμβαίνει έχω μετά ενοχλήσεις "προστατίτιδας" μέσα στην ημέρα και πλέον είναι δύσκολο να κάνω κάτι γι αυτό ακόμα κι αν αρχίσω τις αναπνοές και τη χαλάρωση (με λυτρώνει ο γιατρός ύπνος στο τέλος).

Έτσι λοιπόν -πρωτού φτάσω να είμαι ήδη στρεσαρισμένος και να καταφεύγω σε ασκήσεις και αναπνοές- προσπαθώ κατ'αρχάς να μην φτάνω σε αυτό το σημείο. Πως; Αφήνοντας πλέον κάποια πράγματα "να πέσουν κάτω" όπως λέμε. Να μην τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς. Να τα βγάζω από το μυαλό μου. Να λέω "μην ασχολείσαι". Να είμαι πιο easy going από τον νευρόσπαστο γκρινιάρη που είμαι συνήθως. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.

Παρατηρούν μάλιστα ότι το φαινόμενο της μεταφοράς της έντασης σε μεγάλο βαθμό στην πυελική περιοχή δεν είναι μόνο στον άνθρωπο: ζώα που έχουν ουρά όπως τα σκυλιά, όταν φοβούνται ή αντιμετωπίζουν κάποιον δυνατότερο αντίπαλο έχουν την έμφυτη αντίδραση της σύσφιξης που προκαλεί το φαινόμενο της "ουράς στα σκέλια" (ο άνθρωπος θεωρείται ότι εξελικτικά πέρασε από το στάδιο που κάποτε είχε ουρά).

Ουάοοοο.Εντυπωσιάστηκα με αυτό .Δεν το γνώριζα ,δεν το είχα διαβάσει κάπου και ούτε θα μπορούσα να το φανταστώ .Cool story bro.
Tα υπόλοιπα  όμως τα γνώριζα και σαφώς αντιλαμβάνομαι κατά την διάρκεια της ημέρας να σφίγγω τους ονομαστούς αυτούς μύες ,   αν και έχω κάνει σοβαρή πρόοδο ως σήμερα .Το έχω αναφέρει πολλάκης εξάλλου αυτό .Είμαι και εγώ οξύθυμος δυστυχώς , γι'αυτό φρόντισε μόνο να μην βρεθούμε σε κανά φανάρι στην Αθήνα ( +_)(*&^%$#@!~ ).

;-)

Οι αναπνοές βοηθούν ,η γιόγκα  και ίσως και  κανά σκέυασμα .Θα κλείσω λέγωντας πως επιπρόσθετα θα ξεκινησω κάτι και πως σε κανά μηνα με δυο ,θα γράψω το σχετικό report μου.

Καλησπερα σας παιδια,

Συμφωνω απολυτα με οσα αναφεραται.
Σε αυτα τα 3 χρονια που με απασχολει η προστατιτιδα, οι πιο ασχημοι πονοι που ειχα, συνδεονταν σχεδον παντα και με μια αγχωτικη κατασταση που ζουσα.
Επισης εχω παρατηρησει οτι τα σκ η γενικα αργιες κτλ, οι πονοι ειτε δεν υπαρχουν, ειτε ειναι αμελητεοι..

Μοιάζουμε πολύ σε αυτό. Αν διαβάσεις το ιστορικό μου θα δεις ότι από τα πρώτα πράγματα που με έκανε να υποπτευτώ ότι πρέπει πια να σταματήσω το κυνήγι των μικροβίων ήταν ότι τα συμπτώματα εξαφανίζονταν σχεδόν το βράδυ που κοιμόμουν και επανεμφανίζονταν σιγά-σιγά στη διάρκεια της ημέρας.

Υ.Γ. Έχω παρατηρήσει ότι από όλες τις δυνατές στρεσαριστικές καταστάσεις, η πιο έντονη επιδείνωση των συμπτωμάτων μου είναι στους καυγάδες...όχι απαραίτητα όταν επίκειται πιθανότητα σωματικής βίας...ακόμα και σε "πολιτισμένους" (αλλά σοβαρούς, όχι για ψύλλου πήδημα) καυγάδες όπου πέφτει συζήτηση...πχ με τη γυναίκα μου ή τον αδελφό μου

Συμπέρασμα: make love, not CPPS χαχαχα

...οντως καυγαδες, γενικα εντονες καταστασεις εξαρσης..

Προσωπικα προσφατα οι εξετασεις καθως και η καθημερινη κλινικη μου εικονα αποδεικνυουν την υπαρξη μικροβιων. Ωστοσο, οποτε ειμαι χαλαρος δεν εχω ιδιαιτερες ενοχλησεις...μακαρι κοινως να ημουν ετσι παντα...

Γενικα, η αποψη μου ειναι οτι τα μικροβια ειναι η "φωτια" και το αγχος ειναι ο "αερας" που την δυναμωνει...

Ο γιατρός που πρόσφατα έκανε τη διάλεξη που παρακολούθησα είπε χαρακτηριστικά σχετικά με αυτό που λες "μια αθώα γριούλα μπορεί να πατήσει την σκανδάλη αλλά και να της πάρεις μετά το όπλο η σφαίρα δεν γυρίζει πίσω". Ομως δεν θεωρώ ότι τα μικρόβια είναι συνήθως η αιτία. Εξ'αλλου (και τα έχω πει πολλές φορές αυτά) μόνο σε 5%-33% (ανάλογα τη μελέτη) των περιπτώσεών μας βρίσκουν υπαρξη μικροβίων. Οι περισσότεροι έχουν τα συμπτώματα αυτά χωρίς κάποιο εύρημα.

http://www.oocities.org/bill3320/