Show posts

This section allows you to view all posts made by this member. Note that you can only see posts made in areas you currently have access to.

Θέματα - santan

1
Καλησπέρα σε όλους :)

Σε περίπτωση που κάποιος ξεχάσει τον κωδικό του, παρακαλώ να ακολουθήσει την παρακάτω διαδικασία.

Στο φόρουμ -ειδικά μετά την πρόσφατη αναβάθμιση - η αλλαγή/υπενθύμιση κωδικού δουλεύει κανονικά.

Στην αρχική σελίδα λοιπόν, πατάμε Login. Εκεί πληκτρολογούμε το όνομα χρήστη και τον κωδικό μας και πραγματοποιούμε την είσοδο στο φόρουμ.

Σε περίπτωση που αυτό δεν λειτουργεί:

1. Βεβαιωνόμαστε ότι έχουμε πληκτρολογήσει τα παραπάνω στοιχεία σωστά.



2. Στην ίδια οθόνη που εισάγουμε το όνομα χρήστη/κωδικό, πατάμε το κουμπί κάτω αριστερά που λέει "Ξεχάσατε τον κωδικό σας;"

Στη συνέχεια, μας παρουσιάζετε μια νέα οθόνη με τίτλο authentication reminder, όπου πληκτρολογούμε το email ή το όνομα χρήστη μας, και πατάμε το κουμπί "Συνέχεια".

Σε αυτό το σημείο στέλνεται ένα αυτόματο μήνυμα από το φόρουμ που περιέχει ένα σύνδεσμο ο οπόίος θα σας οδηγήσει να εισάγετε (2 φορές) ένα νέο κωδικό πρόσβασης. (Το μήνυμα θα πρέπει να είναι στο email σας μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα)

Σε αυτό το σημείο, μπορείτε ο κωδικός σας έχει αλλαξει και πρέπει να μπορείτε ακολουθώντας την γνωστή διαδικασία, να εισέλθετε στο φόρουμ χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το έχω δοκιμάσει αρκετές φορές για να βεβαιωθώ ότι λειτουργεί σωστά.

Και να επαναλάβω επίσης, καλό θα ήταν όλα τα μέλη που συνδέονται στο φόρουμ έστω και σπάνια, να αλλάξουν τους παλιούς κωδικούς τους με νέους πιο σύνθετους (Ιδανικά συνδυασμός πεζών, κεφαλαίων, αριθμών και συμβόλων).

Καλή συνέχεια σε όλους  :)
4
Αυτό το θέμα μεταφέρθηκε στο Ιστορικό Αναγνωστών.
ΑΦορά ιστορικό μέλους.
https://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1296.0
5
Νομίζω είναι το κατάλληλο μέρος για να ξεκινήσω ένα θέμα που θέλω να γράψω καιρό.
Είμαι στο φόρουμ περίπου 6 μήνες. Βρήκα απίστευτες και χρήσιμες πληροφορίες, έλυσα απορίες, άρχισα να βλέπω πολλά που είχα αγνοήσει ή δεν είχα υπολογίσει αρκετά στο παρελθόν. Γνώρισα και αρκετούς ανθρώπους, ανταλλάξαμε απόψεις, και ελπίζω να βοήθησα λίγο κάποιους από εσάς. Και προσωπικά και δημόσια.

Θέλω πολύ αυτό το φόρουμ να παραμείνει στον αέρα, να συνεχίσει να ενημερώνει, να προστατεύσει όσους περισσότερους μπορεί. Και επίσης, με πολύ σεβασμό στους "παλιούς",  που έβαλαν ψυχή εδώ μέσα, πολύτιμο χρόνο και ενέργεια, θέλω να είμαι ένα μικρό μέρος της συνέχειας αυτής της προσπάθειας.

Εδώ έρχεται το "καφενείο". Μια ανοιχτή ερώτηση προς όλους. Τι άλλο θέλουμε; Τι λείπει; Ποια ερωτήματα έμειναν αναπάντητα; Έχω ιδέες, μου έχουν πει κάποιοι και άλλες, αλλά δεν έχω το απεριόριστο χρόνο να κάνω αυτή την έρευνα.

Πείτε. Μην ντρέπεστε!
6
Αγαπητέ φίλε,

ανακάλυψες λοιπόν αυτό το φόρουμ, και ξεκίνησες να διαβάζεις τις δημοσιεύσεις των μελών του. Τόση πολύ πληροφορία, τόση έρευνα. Και ναι, τόσος πόνος. Ξέρω πολύ καλά τι γίνεται μέσα στο κεφάλι σου αυτή τη στιγμή. Και συγχώρεσέ με αν δεν το περιγράψω με πολύ λεπτομέρεια αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Είσαι μπερδεμένος, φοβισμένος, πιθανόν στη μέση μιας θεραπείας με αντιβιωτικά, πονάς, δεν σε καταλαβαίνει κανείς από τους δικούς σου ανθρώπους (πολύ πιθανόν ούτε ο γιατρός σου), και ψάχνεις να βρείς μια άκρη. Μέχρι εδώ τα πας καλά. Βρήκες ένα φόρουμ, ένα χώρο που άνθρωποι σαν εσένα, χωρίς να είναι γιατροί, "έπαθαν" προστατίτιδα (πολύ γενικά) και άρχισαν να γράφουν για αυτήν. Σε κάποιους μάλιστα, κράτησε για αρκετό καιρό που ήταν τυχεροί να έχουν πλέον χρόνιο πυελικό άλγος. Και αυτοί οι άνθρωποι, πάλεψαν και πιθανόν παλεύουν ακόμα, και το αντιμετώπισαν. Δεν τους έβαλε κάτω. Και μπράβο τους. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους αυτούς. Τους άγνωστους. "Ε και?" Θα με ρωτήσεις. "Πού το πάς?"
Για να δούμε ΠΩΣ το αντιμετώπισαν. Τι ΑΚΡΙΒΩΣ έκαναν.

1. Δεν εμπιστεύτηκαν τυφλά τους γιατρούς και τα φάρμακα. Και μην με παρεξηγήσεις. Χωρίς έναν καλό γιατρό και την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή δεν κάνεις τίποτα. Αλλά, μην περιμένεις ένας γιατρός από μόνος του να κουνήσει το δάχτυλο και να θεραπευτείς. Δεν έχεις κρύωμα. Αντιμετωπίζεις συμπτώματα στην ευρύτερη περιοχή της λεκάνης (και όχι μόνο) αλλά και μια αφόρητη πολλές φορές ψυχολογική πίεση που δεν θα περάσει με ένα (ή πολλά) χάπια μόνο.

2. Άλλαξαν. Έμαθαν. Προσαρμόστηκαν. Πειραματίστηκαν. Πήραν το μήνυμα. Το σώμα σου, καλέ μου φίλε, σου μιλάει. Και οφείλεις να μάθεις να το ακούς. Το χρωστάς στον εαυτό σου. Θα πρέπει να βελτιώσεις και να τροποποιήσεις αρκετά πράγματα στην καθημερινότητά σου. Ανάλογα με το είδος των συμπτωμάτων σου. Και ανάλογα αν αυτά τα συμπτώματα θα μείνουν να σε ταλαιπωρήσουν για καιρό. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες σε αυτό το φόρουμ που περιγράφουν ιδέες και απόψεις για το τί μπορεί να σε βοηθήσει να ελέγξεις τα συμπτώματα. Διάβασε προσεκτικά. Και μην φοβάσαι να ψάξεις μόνος σου παραπέρα ή να ρωτήσεις.

3. Κατάλαβαν. Τώρα θα μου πείς σε έχασα. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Ως εκ θαύματος μια ωραία πρωία, ξυπνάς, ή πίνεις τον καφέ σου, και σου έρχεται. Η επιφοίτηση?? Μπά... Απλά, συνειδητοποιείς ότι η προστατίτιδα (πολύ γενικευμένα σαν όρος ώστε να τα πιάνει όλα) είναι το ένα θέμα. Μπορεί όμως να μην έχεις προστατίτιδα. Να έχεις κάτι άλλο. Κάτι πολύ κοντινό, αλλά άσχετο με φλεγμονή του προστάτη. Το έντερο, οι μύς, νεφροί, κύστη κλπ, όλο σου το σώμα μπορεί να "βγάλει συμπτώματα" στη περιοχή της λεκάνης. ΣΚΕΨΟΥ. Που πονάω? Τι δυναμώνει και τι μετριάζει τον πόνο? Άρα, κράτα ανοιχτό το μυαλό σου και μην το ταλαιπωρείς με "αόρατες" λοιμώξεις και μικρόβια αν δεν υπάρχουν. Για όλα υπάρχει μια εξήγηση, και μπορεί να είναι πιο απλή από όσο νομίζεις.

4. Κράτησαν την ψυχραιμία και τα λογικά τους. Μάγκα θα μου πείς, έξω από το χορό πολλά τραγούδια λές. Ναι θα σου απαντήσω. Μετά από 20+ χρόνια συμπτωμάτων μπορώ να πώ ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό τα ελέγχω. Και μπράβο μου κι εμένα. Αν τρελαθείς, αν σε φάει το άγχος, καλέ μου φίλε, τί κερδίζεις?? Τίποτα. Κάνεις μια άσχημη κατάσταση, χειρότερη. Ναι θα μου πεις, κι αν έχω αυτό, ή αν γίνει εκείνο, ή αν πάθω το άλλο??? Και στην τελική δεν το αντέχω.... Και πολύ σωστά μιλάς. Θα επιμείνω όμως. Ψυχραιμία, υπομονή, επιμονή. Καθαρό μυαλό. Κριτική σκέψη. Σωστές διαγνωστικές εξετάσεις. Μια "ολιστική" προσέγγιση του εαυτού σου και της υγείας σου. Της ζωής σου ίσως. Προσωπικά, το ότι "αρρώστησα" το είδα σαν μια ευκαιρία και σαν ένα μάθημα να βελτιώσω τη ζωή μου. Και μην με παρεξηγήσεις. Δεν λέω ότι στην αρχή ήμουν ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος στον κόσμο. Έμαθα όμως. Και αυτό που έμαθα το μοιράζομαι μαζί σου. Για να μην κάνεις τα δικά μου λάθη, τα ίδια. Κάνε άλλα. Ιδανικά, μην κάνεις καθόλου λάθη. Γίνεται??
Άρα καλέ μου φίλε και πάλι θα πώ, ότι θα διαβάσεις σε αυτό το φόρουμ είναι αποτέλεσμα της δουλειάς πολλών ανθρώπων σαν κι εσένα, που αποφάσισαν να αφιερώσουν και λίγο από τον χρόνο τους για να γράψουν, έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό (μάντεψε): να βοηθήσουν ανθρώπους σαν εσένα. Πάρτο. Αξιοποίησέ το. Κάνε κι εσύ αυτή τη δουλειά να αξίζει τον κόπο όπως εκατοντάδες άλλοι πρίν από σένα.
Και κάτι ακόμα: Ότι κι αν διαβάσεις σε αυτό το φόρουμ, να ξέρεις ένα πράγμα. Πολύ απλό και αυτονόητο αλλά όχι πάντα εύκολο να το δεχτείς. Δεν έχει ΚΑΝΕΙΣ την ίδια διάγνωση, πορεία, θεραπεία, συμπτώματα με τον διπλανό του. ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ. Μην "ρουφάς" ότι ακούς με την πεποίθηση ότι αυτό θα έχεις κι εσύ. ΜΠΟΡΕΙ να το έχεις, μπορεί και όχι. Εξαρτάται. Από την διάγνωσή σου. Από πού ακριβώς έρχεται το δικό σου πρόβλημα. Το ξαναλέω. Είναι πολύ σημαντικό. Τα συμπτώματα και η διάγνωση του ενός, αν και παρόμοια, δεν έχουν να κάνουν τίποτα με του άλλου.

Και κάτι ακόμα. Ρώτα. Συζήτα. Μάθε. Σκέψου. Και μην τα περιμένεις έτοιμα και μασημένα. Πες ελεύθερα και ανώνυμα την άποψή σου, πάρε την γνώμη άλλων, και ανέλαβε την ευθύνη να κάνεις ΕΣΥ τις επιλογές που σε αφορούν. Ούτε ο γιατρός, ούτε ο φυσιοθεραπευτής ούτε κανένα μέλος σε κανένα φόρουμ δεν πρέπει να αποφασίσει για σένα. ΕΣΥ και μόνο εσύ θα πρέπει να γίνεις "γιατρός του εαυτού σου". Να συλλέξεις όλες τις πληροφορίες, όλα τα δεδομένα, όλες τις προτάσεις, και να αποφασίσεις τι επιλέγεις. Μα θα μου πείς, ο γιατρός??? Δεν έχει ευθύνη?? Και βέβαια φίλε μου. Να σου δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι για να αποφασίσεις. Και για να μην μπερδευτούμε. Ο άνθρωπος, έχει μια τάση να μην θέλει πολλές ευθύνες. Άρα τις φορτώνει αλλού. Στο γιατρό. Στο λογιστή. Στο δικηγόρο. Οπουδήποτε. Καθώς επίσης, θα μου πείς Γιατί να αναλάβω εγώ την ευθύνη?? Δεν φταίω σε κάτι... Εδώ θα σταματήσω να είμαι ευγενικός. Κούνια που σε κούναγε θα σου απαντήσω. Προχώρα και ξεκόλλα. Δεν είναι θέμα ποιός φταίει και ποιός όχι. Ότι έγινε, έγινε. Τώρα σκάσε και κολύμπα.

Σου εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη!!
7
Αγαπητοί φίλοι,
Σε μια προσπάθεια να γίνει πιο εύκολο το διάβασμα σε κάθε ενότητα του φόρουμ, το επόμενο διάστημα θα μεταφερθούν κάποιες δημοσιεύσεις σε πιο κατάλληλο χώρο.
Μπορείτε να δείτε τις δημοσιεύσεις σας πατώντας στο προφίλ σας και ανάγνωση μηνυμάτων.
Για οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με μήνυμα που μεταφέρθηκε παρακαλώ απαντήστε σε αυτό θέμα.
8
Πρόσφατα ανακάλυψα τό φόρουμ και ομολογώ βρήκα ιστορίες, απόψεις και περιγραφές, ιδιαίτερα από τα παλιότερα μέλη, που πραγματικά αξίζει να διαβάσεις ξανά και ξανά. Αυτό το φόρουμ είναι το αποτέλεσμα του πείσματος να βρούν απαντήσεις και να αποδείξουν ότι το χρόνιο πυελικό άλγος, αν και ζόρικο, έχει γιατρειά. Υπάρχουν όπλα για να το πολεμήσεις, υπάρχουν τρόποι για να το νικήσεις ακόμα κι αν η περίπτωσή σου φαίνεται "δύσκολη". Και μην παρεξηγηθώ. Παράμετροι: δεκάδες. Πολύπλοκο; Πολύ. Ε και; Ένα βήμα τη φορά. Ούτε γιατροί είμαστε ούτε θα γίνουμε. Μπορούμε όμως να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να το αντιμετωπίσουμε.

Η δική σου περίπτωση, εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα, ποιά είναι;

Πρόσθεσα το ιστορικό μου πρίν γράψω αυτές τις γραμμές, και προτείνω σε κάθε επισκέπτη να κάνει το ίδιο.

Γιατί;

1. Τα είπες, τα μοιράστηκες με κάποιους που καταλαβαίνουν τι περνάς. Ανώνυμο είναι όπως και να έχει.
2. Ίσως κάποιο μέλος του φόρουμ να έχει ακούσει κάτι που σε ενδιαφέρει και αυτό δεν έχει γραφτεί ήδη. Μπορεί να πάρεις μια ιδέα που δεν είχες μέχρι σήμερα. Και αντίστροφα.
3. Μπορείς να συγκρίνεις την περίπτωσή σου με άλλες. Όσο πιο πολλά τα ιστορικά μας, τόσο πιο πολλές πληροφορίες έχουμε.
4. Τα ιστορικά θα μας βοηθήσουν όλους να δούμε πως κινείται η ιατρική σήμερα σε σχέση με το χρόνιο πυελικό άλγος.
5. Ενημερώνεις και ενημερώνεσαι. Προειδοποιείς και προειδοποιείσαι. Προστατεύεις και προστατεύεσαι. Θα ήθελα πολύ να ήξερα όσα έχουν γραφτεί σε αυτό το φόρουμ νωρίτερα. Εσύ;

Παιδιά δεν ντρεπόμαστε. Δεν χρειάζεται. Με τη συμμετοχή όλων όμως μπορούμε να φτιάξουμε μια δυνατἠ παρέα!

Τροποποιώ αυτό το κείμενο σχεδόν τρεις μήνες αφού το ξεκίνησα. Βλέπω σχεδόν κάθε μέρα 50-100-μέχρι και 185 ρεκόρ επισκεπτών στην ιστορία του φόρουμ το τελευταίο διάστημα. Ελάχιστοι όμως αποφασίζουν να μπούν στην διαδικασία να γράψουν το ιστορικό τους, να μοιραστούν εμπειρίες, γνώσεις, ανησυχίες.
Φίλοι δεν λειτουργεί έτσι. 2-3 άνθρωποι τώρα που μιλάμε (και αναφέρομαι στους διαχειριστές-ιδιοκτήτες του φόρουμ χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά) πληρώνουν κάθε χρόνο και βάζουν την δουλειά τους εδώ για να συνεχίσουν αυτές οι πληροφορίες να είναι διαθέσιμες σε όλους μας. Έχει γίνει πολύ δουλειά και αν είμαστε πολλοί μπορεί να γίνει περισσότερη. Προτείνω να μαζευτούμε. Όλοι μας ξοδεύουμε χρόνο στο ψάξιμο. Βρίσκουμε πληροφορίες. Τις αξιολογούμε. Για να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα, έχουμε έναν κοινό στόχο. Δεν είναι πιο εύκολο να στηρίξουμε ό ένας τον άλλο????

Τι λέτε;;;;;; Σχόλια παρακαλώ!!!
9
Ιστορικό Αναγνωστών / Το ιστορικό μου
10 Δεκεμβρίου, 2019, 07:44:35 ΜΜ
Πριν μερικές μέρες σε προσωπική συζήτηση με μέλος του φόρουμ αποφάσισα να αποτυπώσω το ιστορικό μου. Σήμερα το αντιγράφω εδώ αφού βλέπω πολλούς νέους επισκέπτες χωρίς κανένας να αποφασίσει να μοιραστεί την ιστορία του.
Όλα ξεκίνησαν περισσότερα από 20 χρόνια πριν στην εφηβεία και λίγο αργότερα. Συχνοουρίες και επιτακτικότητα στην ούρηση για τα οποία οι τότε ουρολόγοι μου έγραψαν vesicare και με έστειλαν σπίτι μου χωρίς παραπάνω εξηγήσεις. Από τότε και μέχρι πρίν περίπου 6 χρόνια που έφτασα λίγο πιο μετά από το απροχώρητο, είχα την συχνοουρία και επιτακτικότητα, πόνους στο περίνεο, χαμηλά στην κοιλιά, τσιμπήματα, καψίματα και λοιπά συμπτώματα στους όρχεις και στην περιοχή γενικότερα. Μαζί με μια πρόωρη εκσπερμάτιση και πόνους και τσιμπήματα, καψίματα κλπ κατά την επαφή. Ούρηση κατά διαστήματα που ξεκινούσε με ¨αχ¨ αν αυτό σου λέει κάτι. Το αγνόησα όμως και έζησα με αυτό για πολλά χρόνια. Χωρίς να ξεχνάμε τα μεγάλα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα.
Εδώ να βάλω στην κουβέντα και αυτό που πλέον είναι η απόλυτη ένδειξη για μένα ότι μπαίνω σε μια περίοδο έξαρσης. Πέρα από όλα τα συμπτώματα, η ψυχολογία μου κάνει μια ανεξήγητη "βουτιά" και φτάνω σε όρια κατάθλιψης.
Ξεκίνησα λοιπόν να βρώ απαντήσεις. Ουρολόγος #1. Εξετάσεις/καλλιέργειες σε ούρα, κάποιες αιματολογικές, urofloometry και με έδιωξε καθώς δεν είχε κάτι να μου πεί. Με σύστησε όμως σε γνωστό καθηγητή.
20 μέρες πριν το ραντεβού με αυτόν, ουρολόγος #2. Καλλιέργεια ούρα, τα πέντε μπουκαλάκια και ψηλάφηση. Πόρισμα: υγιέστατος. Πάω λοιπόν στον καθηγητή, κάνω την υπεροξειδάση 7, και μου βρίσκει αρκετά πυοσφαίρια ώστε να μην υπάρχει εικόνα σπέρματος εκείνη τη στιγμή, και με ερεθισμένες επιδιδιμύδες και στους 2 όρχεις. Περιορισμένη κιρσοκήλη χωρίς να υπάρχει αναστροφή ροής, και αυτό που έβλεπα για χρόνια αλλά δεν μου είχε "συστηθεί", υδροκήλη, η οποία και είναι μέχρι σήμερα πάντα εκεί (με το μοντέλο έξαρση/ύφεση). 4 μέρες λοιπόν κοκτειλ ενδοφλέβιες αντιβιώσεις, τριπλεξ, και ένα σκασμό ακόμα διαγνωστικές και ξεκινάω prixina για περίπου 4 μήνες με μικρά διαλείμματα ενδιάμεσα χωρίς ιδιαίτερη βελτίωση. Οι απεικονιστικές τριπλεξ και μαγνητική δείχνουν όμως ένα σχηματισμό στο δεξιό όρχι μέσα στο οσχεο αλλά το εντοπίζει ότι βρίσκεται εντός του όρχεος στο χειρουργείο, όπου και αφαιρεί μια ¨πέτρα¨ (σχηματισμό ασβεστίου) περίπου 5 χιλιοστά. Αφού και ο καρκίνος έχει βγεί αρνητικός τρώω από 15 μέρες ανάρρωση που υπολόγιζα, πάνω από 3 μήνες να περπατάω σαν ζόμπι. Ο δυνατός πόνος, βάρος, κάψιμο, γδάρσιμο και λοιπά συμπτώματα στο συγκεκριμένο σημείο εξαφανίζονται και δεν ξανα ήρθαν ποτέ μετά το χειρουργείο. Μέχρι εδώ καλά.
Συνεχίζω για περίπου 13-14 μήνες με 9 χάπια την ημέρα καθώς και η ποιότητα του σπέρματος επανήλθε σιγά-σιγά και τα συμπτώματα στην υπόλοιπη περιοχή εκτός από τον όρχι ερχόντουσαν και έφευγαν. Μαζί με  κάποιες επιπλἐον ενδομυικές και ενδοφλέβιες αντιβιώσεις κατά καιρούς για διαστήματα 1-2 εβδομάδων. Σταματάω κάθε φάρμακο περίπου στους 18 μήνες σχεδόν συνεχόμενων θεραπειών αφού δεν άντεχα τις παρενέργειες και δεν έβλεπα καμιά επιπλέον ουσιαστική βελτίωση. Και όταν αρχισε να μπαινει στην κουβέντα ο ¨δείκτης ποιότητας ζωής¨ απλά συνειδητοποίησα ότι μέχρι εκεί θα φτάσω με τους γιατρούς.
Εκεί βρήκα τον θεραπευτή και ξεκίνησα ηλεκτροθεραπεία (τενς) και βελονισμό. Πάνω από τρία χρόνια μετά έχω δεί αρκετά σημαντική διαφορά στα συμπτώματα. Όχι εξάλειψη, όχι θεραπεία. Απλά μια βελτίωση όταν τα συμπτώματα γίνονται ανυπόφορα. Έχω όμως πολλά πάνω-κάτω ψυχολογικά και συχνά ψάχνω να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία μέρα που είχα αρκετή διαυγεια για να βγάλω τη μέρα χωρίς να αισθάνομαι κομμάτια από τα τσιμπήματα, καψίματα, το βάρος κλπ. Πάνε 3 χρόνια από τις τελευταίες εξετάσεις, αρχές του χρόνου έχω προγραμματίσει έναν έλεγχο να δω που βρίσκομαι.
Τα τελευταία 2 χρόνια, στην δεξιά μεριά στο όσχεο, ουσιαστικά εκεί που ¨κάθεται¨ ο όρχις, ξεκινάω και έχω αυξανόμενη φαγούρα για 5-10 μέρες και στο μέγιστο της φαγούρας το δέρμα καταλήγει να "σκάει" χωρίς να βγάζει αίμα (φαντάσου όπως είναι τα σκασμένα χέρια από το κρύο ή όταν ερεθίζεται το δέρμα στο λαιμό από το ξύρισμα). Το μόνο που βγαίνει είναι λίγο διαφανές υγρό το οποίο σε λίγες ώρες έχει στεγνώσει και όλη η πληγή έχει επουλωθεί μέσα σε λίγες μέρες μέχρι να εμφανιστεί πάλι. Αυτό το εξωτερικό σύμπτωμα αν το πούμε έτσι, τελευταία συνυπάρχει και με τα συμπτώματα της προστατίτιδας εσωτερικά. Αυτό ξεκίνησε να γίνεται μια φορά στούς 6 μήνες αρχικά και τώρα ο κύκλος του είναι 2 μήνες ή λιγότερο.
Άφησα τον ψυχολογικό παράγοντα για το τέλος επίτηδες, γιατί  προσπἀθησα πολύ να μάθω να ¨ακούω¨ το ΄σώμα μου και αυτό ήταν μια ξεχωριστή δουλειά από μόνο του. Πλέον πιστεύω έχω μάθει να διαχωρίζω τι είναι σύμπτωμα και τι είναι η παράνοια ή ο φόβος μου που κι αυτά έχω μάθει να τα ελεγχω σε μεγἀλο βαθμό. Αγνοώ οποιοδήποτε άγχος ή άλλο εξωτερικό παράγοντα την περίοδο της έξαρσης και βλέπω ότι τα συμπτώματα ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο κάθε φορά. Χωρίς να σημαίνει ότι πετάω από τη χαρά μου όταν βλέπω ότι 1,2,3 εβδομάδες μεγάλης καταπόνησης έρχονται καθε 2-3 μήνες.
Αν και σύντομο, αυτή είναι η ιστορία μου και εκτυλλίσεται τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Σταδιακά θα προσθέτω κι άλλες λεπτομέρειες.
Αυτά πρός το παρόν!