Η 'αντίθετη παραπληροφόρηση', σε γενικές γραμμές υποστηρίζει ότι:

'Όσοι έχουν πυελικό άλγος, έχουν ΜΙΑ πάθηση, ΤΗΝ ΙΔΙΑ, που είναι 'νευρομυϊκή' και 'ψυχολογική' (γενικά και αόριστα) και η επιστήμη δεν την ξέρει καλά, αλλά την ανακαλύψαμε εμείς και σας την παρουσιάζουμε. Ο προστάτης, τα μικρόβια στον προστάτη, το έντερο, οι κήλες, προβλήματα ανατομικά, στην ουρήθρα, στους όρχεις κλπ, δεν παίζουν ρόλο. Όσοι έχουν μικροβιακή προστατίτιδα έχουν υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις και όχι πυελικό άλγος. Το 95% των ατόμων με πυελικό άλγος δεν έχουν μικροβιακή αιτιολογία και ο προστάτης τους είναι μια χαρά! Δεν υπάρχει κανένας λόγος για εξετάσεις, γιατί η 'ουρολογική του 2003' μας λέει ότι μικρόβια έχουν και οι μη συμπτωματικοί και γιατί οι εξετάσεις είναι 'πολύπλοκες' και κοστίζουν. Εκτός από τα κλασικά μικρόβια, ούτε οι μύκητες, χλαμύδια, μυκόπλασμα, ουρεόπλασμα παίζουν ρόλο. Αυτά υποστηρίζουν και οι σημαντικοί Αμερικανοί ουρολόγοι με 'νέες' μελέτες. Όσοι δε συμφωνούν είναι απατεώνες, ξένοι από 'περίεργες' χώρες και διαβάζουν 'παλιές' μελέτες. Από την πάθηση αυτή γίνεσαι καλά μόνο αγοράζοντας τα προϊόντα που εμείς διαφημίζουμε'.

Είναι λάθος αυτή η θεωρία;
Η θεωρία δεν είναι λάθος όταν έχουμε μυϊκά προκαλούμενο χρόνιο πυελικό άλγος. Το λάθος είναι να υποστηρίζουμε αποκλειστικά ότι κάθε πυελικό άλγος είναι μόνο μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος. Εκεί αρχίζει η παραπληροφόρηση.

Μία και μοναδική πάθηση όλοι;
Η επιστήμη δεν συμφωνεί με αυτή την τοποθέτηση. Το πυελικό άλγος, τα συμπτώματα δηλαδή, μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαφόρων παθήσεων ή και συνδυασμός τους, όπως βροντοφωνάζει η επιστήμη:

Παράθεση από: evans στις 06 Ιουλίου, 2018, 02:43:10 ΜΜ
Πολλές μπορούν να είναι οι αιτίες πυελικού άλγους, όπως σκωληκοειδίτιδα, σπαστική κολίτιδα, εκκολπωματίτιδα, νόσος κρον, βουβωνοκήλη, κήλη σπίγκελ, διάμεση κυστίτιδα, ινομυαλγία, ελώδης κολίτιδα, πέτρες στα νεφρά, χρόνια προστατίτιδα, λοίμωξη του ουροποιητικού, σπασμός των πυελικών μυών, τραυματισμοί στην περιοχή και άλλα. Πηγή: https://www.mayoclinic.org/symptoms/pelvic-pain/basics/causes/sym-20050898 Αυτά λέει η επιστήμη.

Την επιστημονική άποψη παρουσιάζω, προτρέποντας τους παθόντες να κάνουν τις κατάλληλες εξετάσεις, για να βρουν τελικά 'τι έχουν' και ανάλογα να το αντιμετωπίσουν.
Οι Wise και Anderson στο 'Headache in the pelvis' χρησιμοποιούν τον όρο 'μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος' (muscle based pelvic pain) για να διαχωρίσουν το πυελικό άλγος που προέρχεται από τη σύσπαση και καταπόνηση των μυών της πυέλου από το πυελικό άλγος που προκαλείται από άλλους παράγοντες. Υποστηρίζουν επίσης, ότι για να εφαρμόσει κάποιος το πρωτόκολλο Wise Anderson θα πρέπει να κριθεί κατάλληλος βάσει εξετάσεων και όπως αναφέρουν δεν κρίνονται όλοι κατάλληλοι, αλλά ένα ποσοστό...

Η επιστήμη αγνοεί το μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος;
Όχι. Οι γιατροί το αγνοούν. Η επιστήμη γνωρίζει την πάθηση αυτή. Παραθέτω και πάλι την επίσημη θέση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας:

Παράθεση από: evans στις 15 Ιανουαρίου, 2018, 01:21:57 ΜΜ
Στις νέες, αναθεωρημένες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας, όπως έχουν αναρτηθεί το 2016 http://uroweb.org/guideline/chronic-pelvic-pain/#5  γράφει:
1. Η θεραπεία της υπερδραστηριότητας του πυελικού εδάφους και των εναυσματικών σημείων της μυϊκής περιτονίας, θα πρέπει να εξεταστεί στη διαχείριση του χρόνιου πυελικού άλγους.
2. Η θεραπεία θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους φυσιοθεραπευτές οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι όχι μόνο στις μυοσκελετικές όψεις του πόνου, αλλά επίσης και σε ψυχολογικούς μηχανισμούς και στο ρόλο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στο χρόνιο πόνο.
3. Για τους ασθενείς με χρόνιο πυελικό άλγος και δυσλειτουργία των μυών του πυελικού εδάφους, είναι πολύ χρήσιμο να μάθουν πώς να χαλαρώνουν τους μυς, όταν ξεκινά ο πόνος. Με τον τρόπο αυτό, ο κύκλος του πόνου-σπασμού-πόνου μπορεί να διακοπεί.
4. Στην περίπτωση των βραγχυμένων μυών, η χαλάρωση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Οι διατάσεις των μυών είναι υποχρεωτικές, ώστε οι μυς να ανακτήσουν το μήκος και τη λειτουργία τους.

'Αχρείαστες' οι Μικροβιολογικές Εξετάσεις;
Εδώ αρχίζει μια προσπάθεια με δήθεν 'επιστημονικά' επιχειρήματα να πείσει τον ασθενή να μην κάνει εξετάσεις, να μην ελέγξει τον προστάτη του, να αγνοήσει θετικά αποτελέσματα μικροβιολογικών εξετάσεων, γιατί δήθεν 'τα μικρόβια στον προστάτη αποσυνδέονται από το πυελικό άλγος'.
Διαβάζω μάλιστα κάποιους που θεωρούν ότι οι μικροβιολογικές εξετάσεις είναι αχρείαστες, πολύπλοκες και ακριβές! https://www.chronicprostatitis.com/eps-semen-or-urine-cultures-and-chronic-prostatitis-cpps/
'Your money is far better spent on books like A Headache in the Pelvis, phytopharmaceuticals like Prosta-Q, and physical therapy'.
Δηλαδή: 'Τα λεφτά σας είναι καλύτερο να τα ξοδέψετε σε βιβλία όπως το A Headache in the Pelvis, φυτικά φαρμακευτικά όπως το Prosta-Q και φυσιοθεραπεία'.

Τι πραγματικά λέει η επιστήμη:
1. Η επίσημη επιστήμη προβλέπει μικροβιολογικές εξετάσεις για τους άνδρες με πυελικό άλγος. Αυτά λένε οι επίσημες οδηγίες. Δε λέει 'αγόρασε αυτά τα χαπάκια ή διάβασε αυτά τα βιβλία και μην κάνεις εξετάσεις'. Οι εξετάσεις αυτές είναι τόσο βασικές και απαιτούμενες, που οι επιστήμονες τις ονομάζουν 'διαφορικές', αφού διαφοροποιούν τους ασθενείς με πυελικό άλγος λόγω προστατίτιδας από τους ασθενείς με πυελικό άλγος λόγω άλλης πάθησης. http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1098.0
2. Οι επιστήμη δέχεται ότι αιτία πυελικού άλγους μπορεί να είναι και η φλεγμονή του προστάτη. Αλλιώς δε θα προέβλεπε μικροβιολογικές εξετάσεις για ασθενείς με πυελικό άλγος. Πολλοί ειδικοί, γνωστοί επιστήμονες, έχουν συνδέσει τα μικρόβια με τη φλεγμονή του προστάτη και με το χρόνιο πυελικό άλγος. Ο Daniel Shoskes είναι ένας από αυτούς: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=979.0

και η κοινή λογική:
Οι εξετάσεις δεν είναι ούτε 'πολύπλοκες', ούτε ακριβές. Στη χρεοκοπημένη Ελλαδίτσα με 5 ευρώ μπορεί να κάνει κάποιος μια Stamey – Mears σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Άλλο είναι τι θέλουν να πουλήσουν κάποιοι γιατροί...

Δυο τρία θέματα κλείνοντας με τη διερεύνηση που νομίζω ότι  πρέπει να γίνεται.
Είναι λογικό ότι αν κάποιος πονάει λόγω ευαίσθητων – επώδυνων ευασματικών σημείων πόνου (trigger points), θα πρέπει, αν δε θέλει να πονάει, να τα θεραπεύσει. Να τα σιγήσει, απενεργοποιήσει, πείτε το όπως θέλετε. Η απενεργοποίηση γίνεται ή από εξειδικευμένο φυσιοθεραπευτή ή μέσω πρωτοκόλλου αυτοθεραπείας, όπως το Wise Anderson.
Ένα ερώτημα όμως που τίθεται είναι: Μπορεί κάποιος να έχει μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος χωρίς να έχει εναυσματικά σημεία πόνου;
Σίγουρα δεν είμαι κάποιος ειδικός που μπορεί να απαντήσει σε αυτό. Νομίζω πάντως ότι δεν είναι απίθανο να έχει κάποιος ένταση και σπασμό στους μυς του και να πονάει για αυτό το λόγο, χωρίς να έχουν σχηματισθεί εναυσματικά σημεία πόνου.
Υπάρχουν μάλιστα ιστορικά στο φόρουμ που αναφέρουν αντιμετώπιση πυελικού άλγους με διατάσεις – μασάζ, χωρίς θεραπεία εναυσματικών σημείων πόνου.
Επομένως χρειάζεται ψάξιμο και σε αυτό το θέμα, με κατάλληλο μασάζ, διατάσεις, κλπ, ακόμα και αν δεν βρεθούν εναυσματικά σημεία πόνου. Εξάλλου το πυελικό άλγος είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο, επομένως δεν αποκλείεται να έχει κανείς ΚΑΙ μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος, μαζί με άλλους παράγοντες, όπως το έντερο, το ψυχολογικό στρες κλπ.
Σε ότι αφορά διερεύνηση με χειρουργό ιατρό, δεν ξέρω αν πρέπει να γίνεται, γιατί με αυτά που διαβάζω τους έχει φοβηθεί το μάτι μου. Άσκοπες εγχειρήσεις, κιρσοκήλες, βουβωνοκήλες που δεν ενοχλούν, επώδυνες εξετάσεις όπως κυστεοσκοπήσεις κλπ. Προσοχή λοιπόν γιατί φαίνεται να υπάρχουν αδίστακτοι. Προσωπικά είχα επισκεφθεί χειρουργό ο οποίος μου είχε κάνει δυναμικό υπερηχογράφημα και μαγνητική κάτω κοιλίας, χωρίς ευρήματα που να δικαιολογούν πυελικό άλγος.
Ένα άλλο θέμα είναι η επανεμφάνιση συμπτωμάτων σε άτομα που έχουν θεραπευτεί.
Όποιος έχει αντιμετωπίσει πυελικό άλγος, καλό είναι να γνωρίζει και τον ορισμό του:

Παράθεση από: evans στις 07 Σεπτεμβρίου, 2015, 12:49:53 ΜΜ
Αυτές οι αλλαγές μπορεί επίσης να μεγεθύνουν την αντίληψη του πόνου έτσι ώστε ένα ανώδυνο ερέθισμα να γίνεται αντιληπτό ως επώδυνο (αλλοδυνία) ή ένα ελάχιστα επώδυνο ερέθισμα να προκαλεί μεγαλύτερο πόνο από τον αναμενόμενο (υπεραλγησία).

Όταν λοιπόν έχουμε μια υπερευαισθησία στην περιοχή, ακόμα και ένα μικρό έναυσμα μπορεί να πυροδοτήσει συμπτωματολογία.
Κάποιοι για παράδειγμα αναφέρουν 'επανεμφάνιση προστατίτιδας' αμέσως μετά από σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη.
Τσουξίματα στην κεφαλή μετά από σεξουαλική επαφή είχαμε φαντάζομαι οι περισσότεροι και πριν 'γνωριστούμε' με το πυελικό άλγος. Όξινα κολπικά υγρά για παράδειγμα, ή υπερβολική τριβή, μπορεί να ευθύνονται για αυτό. Αυτό παλιότερα, πριν το πυελ. άλγος μας επισκεφθεί, μάλλον δε δημιουργούσε ιδιαίτερο θέμα και συνήθως περνούσε μόνο του μετά από λίγες μέρες ή και ώρες. Τώρα όμως, μετά την εμφάνιση του πυελικού άλγους, που υπάρχει υπερευαισθησία στην περιοχή, τα πράγματα είναι διαφορετικά και μπορεί ακόμα και ένα τσούξιμο στην κεφαλή να πυροδοτήσει συμπτώματα πυελικού άλγους, χωρίς απαραίτητα να πρόκειται για προστατίτιδα. Εννοείται ότι αν κάποιος φοβάται ότι θα κολλήσει μικρόβια, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να χρησιμοποιεί προφυλακτικό, ακόμα και για 'ψυχολογικούς' λόγους.
Ένας άλλος παράγοντας είναι το ψυχολογικό στρες, που μπορεί να πυροδοτήσει μυϊκή ένταση και πόνο στην περιοχή. Δε νομίζω ότι τυχαία στα περισσότερα ιστορικά το αναφέρουν ως αιτία συμπτωμάτων.
Άλλος λόγος μπορεί να είναι η 'άρση βαρών'. Οικογενειακών, επαγγελματικών, αθλητικών και  λοιπών. Επίσης μυοσκελετικές καταπονήσεις, όπως καθημερινή πολύωρη οδήγηση, ορθοστασία,  καθιστική εργασία, κλπ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός που ενώ ξεπέρασε το πυελικό άλγος, τώρα το 'ξαναβλέπει', θα πρέπει να μην παίρνει αντιβιώσεις χωρίς λόγο. Εξετάσεις δε βλάπτουν, αλλά πρέπει να αξιολογούνται. Ψυχραιμία θέλει. Αφού το νίκησε στο παρελθόν, το ίδιο θα γίνει και τώρα, μπορεί και χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αν χρειαστεί να κάνει 'κάτι ιδιαίτερο', αυτό θα του το υποδείξει η προσωπική του εμπειρία στην προηγούμενη αντιμετώπιση του άλγους.
Με άλλα λόγια, όσα ξέρει ο νοικοκύρης... 

7. 'Όλες οι αποτιτανώσεις είναι φλεγμονές, ή παλιές φλεγμονές'

Διαβάζω στο φόρουμ από αρκετούς ότι 'διαγνώστηκαν' με 'χρόνια προστατίτιδα' από υπέρηχο, επειδή, λένε οι γιατροί τους, βρήκαν με τον υπέρηχο αποτιτανώσεις στον προστάτη τους. Όλες αυτές οι αποτιτανώσεις, λένε οι γιατροί τους, είναι 'παλιές φλεγμονές' ή 'παλιές προστατίτιδες'. Οι ομοιοπαθείς, χωρίς να έχουν γνώση για το θέμα, εύκολα πιστεύουν αυτά που τους λένε κάποιοι γιατροί. Ακόμα παραπέρα, κάποιοι αναφέρουν 'βιομεμβράνες' μικροβίων που κάθονται πάνω στις αποτιτανώσεις και για το λόγο αυτό 'έχουν ακόμα συμπτώματα, ενώ πήραν τόση αντιβίωση'. Φυσικά δεν υπάρχει καμία πειστική εξήγηση ή διάγνωση για κάτι τέτοιο, αλλά μόνο υποθέσεις. Η θεωρία αυτή θα μπορούσε πιθανά να εξηγήσει μόνο τις περιπτώσεις χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας με υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις. Και πάλι όμως, θεωρητικά. Επίσημη τοποθέτηση δε γνωρίζω αν υπάρχει.
Προσωπικά είχα διαγνωστεί και εγώ από κάποιους ουρολόγους 'με αποτιτανώσεις' και ότι δήθεν αυτές είναι παλιές ή και νέες 'φλεγμονές'.
Για το θέμα αυτό είχα ρωτήσει τον καθηγητή ουρολογίας Χαράλαμπο Δεληβελιώτη, Διευθυντή της Πανεπιστημιακής Ουρολογικής Κλινικής του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου, ο οποίος επίσης με εξέτασε με υπέρηχο. Η απάντηση σαφής:
'Οι αποτιτανώσεις στον προστάτη ΔΕΝ είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα μικροβιακής λοίμωξης και συνήθως είναι αποτέλεσμα εκκρίσεων του προστάτη, για το λόγο αυτό με τα χρόνια  αυξάνονται'.

Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγει και μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη από Έλληνες επιστήμονες https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15036679 :
'Small, multiple calcifications are a normal, often incidental ultrasonographic finding in the prostate and represent a result of age rather than a pathologic entity',
δηλαδή: 'Οι μικρές, πολλαπλές ασβεστοποιήσεις είναι ένα φυσιολογικό, συχνά περιστασιακό υπερηχογραφικό εύρημα στον προστάτη και αντιπροσωπεύουν ένα αποτέλεσμα της ηλικίας και όχι μιας παθολογικής οντότητας'

Βεβαίως αν το 'target group' είναι άνδρες ηλικίας 80 χρονών, τότε φυσικά και θα βρούμε 'κοτρόνες', προστατίτιδες, υπερπλασίες και όλα τα 'καλά'. Τις 'διαγνώσεις' νέων ανδρών που καταγράφονται εδώ στο φόρουμ σχολιάζω, είναι προφανές.