https://www.newmoney.gr/palmos-oikonomias/ellada/380389-to-egklima-pou-sigklonise-tin-ellada-i-eleni-kai-ta-ktini

Εύστοχα οι αρθρογράφοι θίγουν τη βάση του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την έλλειψη παιδείας. Το καγκουριλίκι εκφράστηκε και μετά το θάνατο της κοπέλας από διάφορα ανθρωποειδή, ρατσιστές, μισογύνηδες κλπ.
Αυτό που έχει τη σημασία του είναι η νοοτροπία των γονιών που εκκολάπτουν τους κάγκουρες:
Τι είπαν τα μέλη της τοπικής κοινωνίας για τους δολοφόνους: 
'από τότε που ήταν ακόμη παιδί, ένα προβληματικό πλάσμα που φαινόταν ότι δεν θα είχε καλή εξέλιξη'
'οι γονείς του, που έχουν πάρα πολλά χρήματα'
'το μεγάλο κακό που έκαναν ήταν ότι τον δικαιολογούσαν πάντα λέγοντας ότι το παιδί τους είναι μια χαρά!'
'ένας ψευτόμαγκας που γοητευόταν από το χρήμα και την καλή ζωή'
'έτρεχε όλη μέρα στα γυμναστήρια κι όταν κουραζόταν ξαπόσταινε στα cafe της πόλης'
Οι γονείς ή οι συγγενείς των δολοφόνων δήλωσαν ότι 'είναι καλά παιδιά', ότι ήταν 'αθλητές', και ότι 'δεν είναι γονείς δολοφόνων' !
Κάτι μπορεί να υπάρχει στο DNA αυτών των ατόμων και να έχουν εγκληματική προδιάθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε σε πολλές οικογένειες, ο ένας αδελφός να είναι σωστός άνθρωπος, και ο άλλος καθίκι.
Αυτό όμως, δεν απαλλάσσει τους γονείς από την υποχρέωση να φροντίσουν αυτά τα προβληματικά παιδιά από την παιδική ηλικία κιόλας, όσο είναι ακόμα νωρίς. Ο ρόλος του γονιού δεν περιορίζεται στην τεκνοποίηση ούτε στη βιολογική συντήρηση.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει γονείς να δικαιολογούν κακές συμπεριφορές των παιδιών τους, χρησιμοποιώντας μάλιστα και θετικά σχόλια, όπως 'δυναμικός' (όταν ο γιόκας τους μπουλάρει τα άλλα παιδάκια), 'ανεξάρτητος' (όταν ο γιόκας τους δε μπορεί να σεβαστεί τους κανόνες του σχολείου), 'ξύπνιος' (όταν βαριέται να διαβάσει και ψάχνει για εύκολο κέρδος) 'σερνικός' (όταν χτυπάει κοπέλες) κλπ.
Όταν λοιπόν γονιέ, αντιλαμβάνεσαι ότι ο γιόκας σου εξελίσσεται σε ρεμάλι, έχεις υποχρέωση να το αντιμετωπίσεις και όχι να τον δικαιολογείς. Το ότι δεν βγήκε έτσι ο 'άλλος' γιος ή η 'άλλη' κόρη δε σε σώζει ούτε σε δικαιολογεί.
Τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία δεν αναπληρώνουν τη γονική φροντίδα. Ούτε και τα γυμναστήρια όπως φαίνεται. Η 'αθλητική νοοτροπία' και η ευγενής άμιλλα χτίζονται στους στίβους άντε (βαριά) και στα γήπεδα. Και η παιδεία δίνεται βασικά από την οικογένεια.
Οι γονείς που μεγαλώνουν τέτοια άτομα, πρέπει να προσέχουν για να προλαμβάνονται αυτά τα εγκλήματα. Οι κανακάρηδες μπορεί να 'στρώσουν' κάποια στιγμή στη φυλακή, τα κοριτσάκια όμως που σκοτώνονται και οι οικογένειες τους δε φταίνε σε τίποτα.

Είναι πολύ χρήσιμο, ειδικά για τους νέους ασθενείς, να γνωρίζουν την παραπληροφόρηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο σχετικά με το πυελικό άλγος.
Το Πυελικό Άλγος, έχει χαρακτηριστεί ως ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο που μπορεί να προκληθεί από μία ή περισσότερες αιτίες και να εξελιχθεί σε χρόνιο. Όπως σε όλα τα πολυπαραγοντικά σύνδρομα, οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές σε κάθε περίπτωση, σε κάθε άτομο. Για το λόγο αυτό απαιτείται προσεκτική διάγνωση, βάση ιατρικών οδηγιών και εξατομικευμένη θεραπεία. Πολλές μπορούν να είναι οι αιτίες πυελικού άλγους, όπως σκωληκοειδίτιδα, σπαστική κολίτιδα, εκκολπωματίτιδα, νόσος κρον, βουβωνοκήλη, κήλη σπίγκελ, διάμεση κυστίτιδα, ινομυαλγία, ελώδης κολίτιδα, πέτρες στα νεφρά, χρόνια προστατίτιδα, λοίμωξη του ουροποιητικού, σπασμός των πυελικών μυών, τραυματισμοί στην περιοχή και άλλα. Πηγή: https://www.mayoclinic.org/symptoms/pelvic-pain/basics/causes/sym-20050898 Αυτά λέει η επιστήμη.

Ποιοι παραπληροφορούν

Τρία είναι χονδρικά τα ήδη που παραπληροφορούν:

Α. Οι περισσότεροι ουρολόγοι, δυστυχώς.
Οι περισσότεροι ουρολόγοι δεν κάνουν τις εξετάσεις που πρέπει. Οι εξετάσεις που πρέπει να γίνονται είναι σαφείς, απλές και περιγράφονται αναλυτικά στις Κατευθυντήριες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας τόσο για το χρόνιο πυελικό άλγος, όσο και για τη χρόνια προστατίτιδα. Πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό έχω βοηθήσει στην κατανόηση των εξετάσεων αυτών: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1098.0
Η άγνοια και η εμμονική άρνηση των ουρολόγων να εφαρμόσουν  τις οδηγίες του επιστημονικού τους φορέα αποδεικνύεται εύκολα από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών που έχουν καταγραφεί στο φόρουμ.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών δεν γίνονται οι εξετάσεις που πρέπει ενώ οι γιατροί με περίσσιο θράσος υπερασπίζονται τις λάθος εξετάσεις που κάνουν, ή την εμμονή τους να μην κάνουν καθόλου εξετάσεις. Στο επίπεδο της διάγνωσης, η κατάσταση είναι ανάλογη και βέβαια αναμενόμενη, αφού οι λάθος διαγνώσεις είναι λογικό επακόλουθο των λάθος εξετάσεων ή των μη εξετάσεων.
Φαίνεται, ότι κάποιοι γιατροί έχοντας μπροστά τους ένα πονεμένο, ταλαιπωρημένο και πιθανώς απελπισμένο ασθενή, προτιμούν κατά παράβαση των καθηκόντων τους και της ηθικής δεοντολογίας την εύκολη λύση να μην ασχοληθούν μαζί του, 'διαγιγνώσκοντας' ότι 'δεν θεραπεύεται' (λάθος) ή ότι 'έχει ψυχολογικά' (επίσης λάθος στη γενίκευσή του).
Δεν είναι πάντα δύσκολο για το νέο ασθενή που είναι σωστά ενημερωμένος να διακρίνει τον κακό γιατρό:
- Ο κακός γιατρός δεν κάνει τις εξετάσεις που πρέπει ή δεν κάνει καθόλου εξετάσεις.
- Ο κακός γιατρός προβαίνει σε 'διαγνώσεις' (κατά κανόνα προφορικές) που δε βασίζονται στις κατάλληλες εξετάσεις αλλά σε προσωπικές εκτιμήσεις ή θεωρίες και σε γενικεύσεις.
- Ο κακός γιατρός μπορεί να είναι επιτήδειος (βλ. κατηγορία Β παρακάτω) ή βλάκας (βλ. κατηγορία Γ παρακάτω). Η συγκέντρωση ακαδημαϊκών τίτλων δεν αποτελεί τεκμήριο ευφυίας. Βλάκες έχουμε σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους.
- Ο κακός γιατρός δεν έχει απαντήσεις, δε λύνει το πρόβλημα και δεν καθοδηγεί τον ασθενή προς την επίλυσή του. Στα περισσότερα ιστορικά του φόρουμ, οι ασθενείς οδηγήθηκαν σε βελτίωση ή και πλήρη απαλλαγή από τα συμπτώματα με βάση τη δική τους προσπάθεια, χωρίς την ιατρική βοήθεια που θα έπρεπε να έχουν.

Β. Οι επιτήδειοι.
Οι επιτήδειοι, κάθε 'σχολής' και 'θεωρίας' πυελικού άλγους, παραπληροφορούν με στόχο το κέρδος.
Οι επιτήδειοι γνωρίζουν ότι το πυελικό άλγος είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο που δεν έχει μία και ίδια αιτία σε όλους και επομένως ούτε μία και ίδια θεραπεία για όλους. Αν και το γνωρίζουν, με δόλο προσπαθούν, αναπτύσσοντας 'αποκλειστικά επιχειρήματα' (θα αναλύσω σε επόμενο) να πείσουν τους ασθενείς ότι το πυελικό άλγος είναι μία πάθηση (και όχι σύνδρομο) και ότι έχει μία, συγκεκριμένη και αποκλειστική αιτία και θεραπεία, την ίδια σε όλους.
Είναι δύσκολο για ένα νέο ασθενή, ακόμα και για έναν έξυπνο άνθρωπο, να διακρίνει τους επιτήδειους. Ένας νέος ασθενής, όσο έξυπνος και αν είναι, δεν παύει να είναι ένας πονεμένος, φοβισμένος και συχνά τρομοκρατημένος άνθρωπος που δυσκολεύεται να σκεφτεί ψύχραιμα και αναλυτικά. Δεν έχει το χρόνο, την ψυχική ηρεμία και το κυριότερο:
ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Πόσο μάλλον όταν η επιστήμη όπως εκφράζεται από την πλειοψηφία των γιατρών που επισκέπτεται του λέει ότι η 'πάθηση' του 'δε θεραπεύεται'. Κάτι το οποίο είναι λάθος στη γενίκευσή του, αφού τις περισσότερες φορές η πάθησή του θεραπεύεται, αρκεί να εντοπιστεί (εξετάσεις). Οι επιτήδειοι:
- Από τη μία, εκμεταλλεύονται το δώρο της άγνοιας και της απροθυμίας των έντιμων γιατρών.
- Από την άλλη, χωρίς απαραίτητα να είναι έξυπνοι, είναι εξαιρετικά πονηροί και με τον καιρό έχουν αναπτύξει μια μονόπλευρη και αποκλειστική 'επιχειρηματολογία' που ο ανυποψίαστος νέος ασθενής μπορεί να θεωρήσει ως 'ακλόνητη'.

Γ. Οι βλάκες.
- Οι βλάκες είναι διαχρονική σταθερή δύναμη, τα τελευταία χρόνια όμως δυνάμωσαν μέσω του διαδικτύου.
- Οι βλάκες είναι τα συνήθη θύματα των επιτήδειων  και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους. Τζάμπα μάγκες - τζάμπα κράχτες. Παραδείγματα υπάρχουν, πολλά και καταγεγραμμένα.
- Δεν είναι απαραίτητο ο επιτήδειος που τους βόσκει να είναι πάντα ο ίδιος. Αυτά αλλάζουν. Οι βλάκες, αργά η γρήγορα, θα κατασταλάξουν στον επιτήδειο (και την αποκλειστική θεωρία) που τους εκφράζει περισσότερο, και σύντομα θα αναζητήσουν 'πεδίο μάχης' ώστε να εκτονώσουν τη βλακεία και το μίσος τους προς όσους δεν την αποδέχονται.
- Δεν είναι δύσκολο για το νέο ασθενή να διακρίνει το βλάκα: Ο βλάκας χαρακτηρίζεται από ξεροκεφαλιά, ισχυρογνωμοσύνη, φανατισμό, ναρκισσισμό, έλλειμα παιδείας και ηθικής.
Θα συνεχίσω σε ένα επόμενο, περιγράφοντας αναλυτικά τις αποκλειστικές θεωρίες παραπληροφόρησης για το πυελικό άλγος.

Το σχολείο ουρολογίας του ΙΜΟΠ σε δράση:

https://www.youtube.com/watch?v=7oZthJ195zA
και
https://www.youtube.com/watch?v=W5Xlhz_lRHM

Καθηγητές ουρολογίας συμμετέχουν
Διαβάστε ποιες εξετάσεις πρέπει να γίνονται. Τουλάχιστον να ξέρετε εσείς, γιατί οι γιατροί μας ακόμα να τις μάθουν...

Το Εργαστήριο Πυελικού Εδάφους και Εντερικής Φυσιολογίας του ιατρικού κέντρου Αθηνών

http://www.iatrikokentro.gr/el/content/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%85%CF%83-0

ασχολείται με τη διερεύνηση των διαταραχών του πυελικού εδάφους και πιο συγκεκριμένα των προβλημάτων της ακράτειας, δυσκοιλιότητας, πρόπτωσης ορθού, πυελικού πόνου κ.α.
Αν κάποιος έχει ή υποπτεύεται τέτοια θέματα, ίσως να φανεί χρήσιμο.

Την ώρα που σχεδόν όλες οι κλινικές πόνου περιορίζονται σε φαρμακευτικές αγωγές, στην Κλινική Αναισθησιολογίας και Μετεγχειρητικής Εντατικής Θεραπείας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων http://anaesthesiology.med.uoi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2&Itemid=128&lang=el  εφαρμόζονται τεχνικές μυοπεριτονιακής απελευθέρωσης. Διευθύνει ο καθηγητής αναισθησιολογίας Γεώργιος Παπαδόπουλος, συγγραφέας του 'μυοπεριτονιακού συνδρόμου' http://www.biblionet.gr/book/142184/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82,_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84./%CE%A4%CE%BF_%CE%BC%CF%85%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF
Παρουσιάζονται τρεις περιπτώσεις ασθενών με μυοπεριτονιακό  σύνδρομο και χρόνιο  άλγος, που οφειλόταν σε σημεία πυροδότησης σε επιφανειακούς μυς και στον γλουτιαίο:
http://www.iatrikoskosmos.com/article/1236/75

Τι είναι τα trigger points
Βασικός οδηγός το Ινστιτούτο Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων (ΙΜΟΠ).
http://www.imop.gr/ourologika-ekpaideytika-video/fysiotherapeia-pyelikoy-edafous
Το link έχει δώσει και παλιότερα ο aman εδώ http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=689.0
Για την κατανόηση της δομής και λειτουργίας του πυελικού εδάφους καλό είναι η παρακολούθηση των δύο πρώτων βίντεο με τίτλους 'Μυολογία και περιτονίες του πυελικού εδάφους' και 'Περιπροστατική περιτονία, εμβρυολογική ανάπτυξη  του προστάτη και του έξω ουρηθρικού σφιγκτήρα' από τον ουρολόγο Κ. Γυφτόπουλο. Πολύ ενδιαφέροντα σημεία μου φάνηκαν τα παρακάτω:
1. Η ανατομία του πυελικού εδάφους είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη και ακόμα δεν είναι εντελώς κατανοητή.
2. Δεν έχουμε ακόμα ξεκάθαρη εικόνα για τις μυικές περιτονίες της πυέλου. (Πολύ γενικά, η περιτονία (fascia) είναι ένα είδος συνδετικού ιστού που περικλείει τους μυς παρέχοντας υποστήριξη στη μυική λειτουργία, μειώνοντας τις τριβές, και παρέχοντας ένα είδος 'καλύματος' σε νεύρα και αγγεία).
3. Η ενδοπυελική περιτονία σχηματίζεται σαν 'μοκέτα', δηλ. κομμάτια που ενώνονται μεταξύ τους. Έχουμε δηλ. μία περιτονία, κοινή, η οποία 'ντύνει' εσωτερικά την κοιλιακή κοιλότητα, και ανάλογα παίρνει το όνομα της από τον μυ που 'ντύνει'.
4. Η μυοπεριτονία του άνω ανελκτήρα (βασικός μυς του πυελικού εδάφους) συνδέεται με τον προστάτη.
5. Ο προστάτης ενσωματώνει μυϊκές ίνες που συνδέονται με την ουρήθρα και την κύστη.

Μια παρουσίαση με πιο απλούς όρους κάνει η φυσιοθεραπεύτρια Π. Ζιρίνογλου στο βίντεο με τίτλο: 'Σύνδρομα χρόνιου πυελικού άλγους: Ορισμός, αίτια, εναυσματικά σημεία πόνου και φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση'
Εκεί ακούμε ότι:
1. Το πυελικό άλγος μπορεί να οφείλεται σε διάφορες παθήσεις αλλά και μυοσκελετικά αίτια. Τα μυοσκελετικά αίτια μπορεί να είναι δυσλειτουργίες ή χρόνια προβλήματα όπως ασυμμετρίες και κακή στάση του σώματος.
2. Η δυσλειτουργία των πυελικών μυών δημιουργεί εναυσματικά σημεία πόνου (trigger points)
3. Πρώτοι αναφέρθηκαν σε αυτά οι γιατροί Travel και Simons το 1999
4. Είναι υπερευαίσθητα σημεία πάνω σε σφιχτές μυϊκές ίνες, αισθητά κατά την ψηλάφηση, που όταν πιέζονται προκαλούν πόνο τοπικά ή σε άλλη περιοχή.

Στα εναυσματικά σημεία πόνου αναφέρεται και η Ευρωπαϊκή Εταιρία της Ουρολογίας, ο επίσημος φορέας των Ευρωπαίων Ουρολόγων και αποκλειστικός υπεύθυνος για την έκδοση κατευθυντήριων οδηγιών, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εφαρμόζουν και οι Έλληνες ουρολόγοι.
Στις κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας για το χρόνιο πυελικό άλγος
http://uroweb.org/wp-content/uploads/Chronic-Pelvic-Pain-pocket-2011-edn..pdf
διαβάζουμε ότι:
1. Μύες όπως οι πυελικοί μπορεί να γίνουν υπεραλγητικοί με πολλά σημεία πυροδότησης
2. Το πυελικό έδαφος έχει 3 λειτουργίες: Στήριξη, σύσπαση και χάλαση. Η υπερδραστηριότητα των μυών του πυελικού εδάφους, μπορεί να προκαλέσει χρόνιο πυελικό πόνο.
3. Η επαναλαμβανόμενη ή χρόνια καταπόνηση ενός μυός μπορεί να ενεργοποιήσει σημεία πυροδότησης στον μυ. Τα σημεία πυροδότησης είναι υπερευαίσθητα σημεία που σχετίζονται με ψηλαφητά οζίδια στους τένοντες των μυών. Ο πόνος που ξεκινά από τέτοια σημεία αναπαράγεται με συγκεκριμένες κινήσεις και στάσεις του σώματος. Ο πόνος επίσης αναπαράγεται με την πίεση στο σημείο πυροδότησης (όπως π.χ. στον πόνο που σχετίζεται με τη σεξουαλική επαφή)  καθώς και με τις επαναλαμβανόμενες ή μη συσπάσεις του μυός (π.χ. πόνος κατά την ούρηση ή την αφόδευση). Σε ασθενείς με χρόνιο πυελικό πόνο τέτοια σημεία βρίσκονται συχνά σε μυς που σχετίζονται με την πύελο όπως οι κοιλιακοί, οι γλουτιαίοι και άλλοι.

Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα με τη συνεργασία του φυσίατρου Λ. Παπούλια έχει και το περιοδικό vita. http://www.vita.gr/ygeia/article/7459/trigger-points-mia-texnikh-poy-afoplizei-ton-pono/
Εκεί διαβάζουμε ότι τα trigger points διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:
● Τα ενεργά (βασικά), των οποίων η παρουσία προκαλεί πόνο, περιορισμό της κίνησης, πόνο κατά την πίεση ή μετά τη διάταση (τέντωμα) του μυός.
● Τα δορυφορικά, που μπορεί να δημιουργηθούν γύρω από ένα ενεργό trigger point και δεν είναι τόσο επώδυνα. Συνήθως, απενεργοποιούνται όταν έχει ήδη απενεργοποιηθεί το βασικό σημείο πυροδότησης πόνου.
● Tα λανθάνοντα, στα οποία ενδέχεται να εξελιχθούν ορισμένα ενεργά trigger points, με αποτέλεσμα να παραμένουν ο περιορισμός της κίνησης των αρθρώσεων και ο μυϊκός σπασμός, ενώ ορισμένες φορές προκαλούν και πόνο. Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Όταν ένα μυοσκελετικό πρόβλημα (π.χ. δυσκαμψία αυχένα) αντιμετωπιστεί με φάρμακα, κλασική φυσικοθεραπεία και ξεκούραση, ο ασθενής παρουσιάσει βελτίωση και μετά από λίγο εμφανίσει ξανά συμπτώματα, επειδή κατά τη θεραπεία που έκανε δεν εντοπίστηκαν και δεν απενεργοποιήθηκαν τα trigger points που ενδεχομένως υπήρχαν.

Ποια εξέταση πρέπει να γίνεται
Στις κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας για το χρόνιο πυελικό άλγος γράφει ότι:
1. Η ψηλάφηση πραγματοποιείται για να εκτιμηθεί η σύσπαση και η χάλαση του πυελικού εδάφους. Βάση των αποτελεσμάτων, η λειτουργία των μυών του πυελικού εδάφους κατατάσσεται σε φυσιολογική, υπερδραστήρια και υποδραστήρια ή μη λειτουργική.
2. Τα σημεία πυροδότησης είναι υπερευαίσθητα σημεία που σχετίζονται με ψηλαφητά οζίδια στους τένοντες των μυών. Στην κλινική εξέταση, τα σημεία πυροδότησης είναι ψηλαφητά και με την πίεσή τους αναπαράγεται ο πόνος.
3. Σε ασθενείς με χρόνιο πυελικό πόνο τέτοια σημεία βρίσκονται συχνά σε μυς που σχετίζονται με την πύελο όπως οι κοιλιακοί, οι γλουτιαίοι και άλλοι.

Στο vita διαβάζω ότι, 'το πρώτο που θα κάνει ο ειδικός που θα επισκεφτείτε είναι να σας πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό και κατόπιν να αξιολογήσει το πρόβλημα και τις αιτίες του με βάση τις διαγνωστικές εξετάσεις που θα του πάτε και τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει, αφού πρώτα σας υποβάλει σε ιατρικό έλεγχο, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει: α) ψηλάφηση στο σημείο που πονάτε, β) έλεγχο των αντανακλα¬στικών και της αισθητικότητας των άκρων, γ) εξέταση του εύρους της κίνησης των μυών που πονούν, καθώς και τον όποιο περιορισμό της μυϊκής δύναμης που ίσως υπάρχει, δ) πίεση στα σημεία πυροδότησης πόνου, προκειμένου να αναπαραχθεί ο πόνος, ε) πρόκληση αντανακλαστικής σύσπασης στο συγκεκριμένο σημείο με τη χρήση «στεγνής βελόνας». Ανάλογα με την αξιολόγηση που θα κάνει ο ειδικός, θα καταλήξει στο αίτιο που προκαλεί τον πόνο, αν δηλαδή οφείλεται σε πρόβλημα των οστών, των νεύρων ή των μυών ή αν πρόκειται για συνύπαρξη δύο ή και τριών προβλημάτων, οπότε θα καθορίσει και την ανάλογη θεραπεία.'

Η Π. Ζιρίνογλου στo βίντεο με τίτλο 'Σύνδρομα χρόνιου πυελικού άλγους: αντιμετώπιση, trigger points, πρωτόκολλο θεραπείας' περιγράφει με ποιο τρόπο πρέπει να λαμβάνεται ιστορικό, να γίνεται μυοσκελετική αξιολόγηση και αξιολόγηση του νευρικού ιστού.

Θεραπεία των σημείων πυροδότησης – Θεραπεία του πυελικού άλγους
Η φυσιοθεραπευτική προσέγγιση στη θεραπεία των εναυσματικών σημείων πόνου παρουσιάζεται στα βίντεο του ΙΜΟΠ
'Σύνδρομα χρόνιου πυελικού άλγους: αντιμετώπιση, trigger points, πρωτόκολλο θεραπείας'
'Επίδειξη ασκήσεων - φυσικοθεραπευτική παρέμβαση' και
'Επίδειξη ασκήσεων για κατ' οίκων εξάσκηση του ασθενούς'
Εκεί αναφέρεται και το πρωτόκολλο θεραπείας Wise-Anderson, γίνεται επίδειξη εύρεσης και θεραπείας trigger points, καθώς και παρουσίαση ασκήσεων. Σημαντικό ότι πρέπει να γίνεται και διόρθωση κακής στάσης του σώματος.

Στο vita διαβάζω ότι 'Τα trigger points «απενεργοποιούνται» με δύο τρόπους:
● Με ισχαιμικές πιέσεις και διατάσεις. Ο ειδικός κάνει τρεις πιέσεις εναλλάξ με διατάσεις στο εκάστοτε trigger point. Χρησιμοποιεί τον αντίχειρά του ή ένα ειδικό όργανο και πιέζει σταθερά στο σημείο πυροδότησης του πόνου με κυκλική φορά από έξω προς το κέντρο για 45-60 δευτερόλεπτα και με ένταση ανάλογη με την αντοχή του ασθενούς. Οι πιέσεις αυτές αποκαλούνται ισχαιμικές, γιατί ελαττώνουν την κυκλοφορία του αίματος στο συγκεκριμένο σημείο και στη συνέχεια με την απομάκρυνση του δαχτύλου την επαναφέρουν απότομα. Μετά την ολοκλήρωση κάθε πίεσης, τοποθετείται πάγος στην περιοχή και ακολουθεί διάταση (τέντωμα) του μυός, ώστε να αποκτήσει τη χαμένη του ελαστικότητα.
● Με στεγνή βελόνα. Με την τεχνική της στεγνής βελόνας, οι θεραπευτές εισάγουν σε ένα trigger point μια αποστειρωμένη λεπτή και εύκαμπτη βελόνα μιας χρήσης, αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιείται στο βελονισμό, με σκοπό να χαλαρώσει ο μυς πιο γρήγορα. Έπειτα, ακολουθεί η διάταση του μυός. Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι βοηθά και η ταυτόχρονη έγχυση φυσιολογικού ορού ή ξυλοκαΐνης. Την πρώτη ημέρα μετά την εφαρμογή της τεχνικής, ο ασθενής νιώθει βάρος και μούδιασμα στην περιοχή ή πιο έντονο πόνο από πριν. Ωστόσο, από τη δεύτερη ημέρα, ο πόνος αρχίζει να υποχωρεί, καθώς ο μυς χαλαρώνει σταδιακά και αποκτά ελαστικότητα και δύναμη. Ο θεραπευτής μπορεί επίσης να εφαρμόσει στην περιοχή θεραπευτικό υπέρηχο και λέιζερ χαμηλής τάσης, που ενισχύουν τη διαδικασία επούλωσης. Αποτελεσματική είναι και η τοποθέτηση ειδικών ταινιών KINESIO TAPES (ταινίες υποστήριξης κίνησης) στην περιοχή, οι οποίες τονώνουν την κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η αίσθηση κακουχίας.

Εξειδικευμένη φυσιοθεραπεία συνιστά και η Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Ουρολογίας, στις κατευθυντήριες οδηγίες γράφει ότι:
'Εξειδικευμένη φυσιοθεραπεία μπορεί βελτιώσει τη μυϊκή λειτουργία και το συντονισμό των μυών του πυελικού εδάφους'.

Στις νέες, αναθεωρημένες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας, όπως έχουν αναρτηθεί το 2016 http://uroweb.org/guideline/chronic-pelvic-pain/#5  γράφει:
Pelvic floor muscle pain
Treating pelvic floor overactivity and myofascial trigger points should be considered in the management of CPP. Treatment should be done by specialised physiotherapists who are trained not only in the musculoskeletal aspects of pain, but also in the psychological mechanisms and the role of the CNS in chronic pain. For patients with CPP and dysfunction of the pelvic floor muscles, it is very helpful to learn how to relax the muscles when the pain starts. By doing this, the circle of pain-spasm-pain can be interrupted. In the case of shortened muscles, relaxation alone is not enough. Stretching of the muscle is mandatory to regain length and function.
Δηλαδή:
1. Η θεραπεία της υπερδραστηριότητας του πυελικού εδάφους και των εναυσματικών σημείων της μυϊκής περιτονίας, θα πρέπει να εξεταστεί στη διαχείριση του χρόνιου πυελικού άλγους.
2. Η θεραπεία θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους φυσιοθεραπευτές οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι όχι μόνο στις μυοσκελετικές όψεις του πόνου, αλλά επίσης και σε ψυχολογικούς μηχανισμούς και στο ρόλο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στο χρόνιο πόνο.
3. Για τους ασθενείς με χρόνιο πυελικό άλγος και δυσλειτουργία των μυών του πυελικού εδάφους, είναι πολύ χρήσιμο να μάθουν πώς να χαλαρώνουν τους μυς, όταν ξεκινά ο πόνος. Με τον τρόπο αυτό, ο κύκλος του πόνου-σπασμού-πόνου μπορεί να διακοπεί.
4. Στην περίπτωση των βραγχυμένων μυών, η χαλάρωση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Οι διατάσεις των μυών είναι υποχρεωτικές, ώστε οι μυς να ανακτήσουν το μήκος και τη λειτουργία τους.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, έχω την αίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Εταιρία της Ουρολογίας συγκλίνει περισσότερο σε μια θεραπεία που να περιλαμβάνει χαλάρωση, απενεργοποίηση των εναυσματικών σημείων πόνου με τις απαραίτητες διατάσεις, χωρίς να υποτιμάει τον ψυχολογικό παράγοντα καθώς και το ρόλο του κεντρικού νευρικού συστήματος στο χρόνιο πόνο.

Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο που εξηγεί με animation τα trigger points: https://www.youtube.com/watch?v=sltGyJvbvWw

Σε μένα το προϊόν είχε εξαιρετικά αποτελέσματα σε ότι αφορά τη μείωση του πόνου. Πρόκειται για μια 'φόρμουλα' για τον προστάτη, αναλυτικές πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.farrlabs.com/natural-prostate-health/nonbacterial-prostatitis-prosta-q.html
Εγώ το ξεκίνησα με δύο κάψουλες την ημέρα, μία μετά το μεσημεριανό και μία μετά το βραδινό. Από την τρίτη μέρα είδα μείωση σε επώδυνα συμπτώματα. Εδώ και καιρό είμαι σε 'συντήρηση' με μία την ημέρα, σχεδόν ασυμπτωματικός. Βεβαίως σε αυτό βοηθάει και το Wise-Anderson. Το prosta q σε μένα δεν είχε καμία σχέση με άλλα συμπληρώματα για τον προστάτη, μπορώ να πω είναι τουλάχιστον 3 φορές πιο αποτελεσματικό, σε ότι αφορά τα επώδυνα συμπτώματα.
Το προϊόν όπως θα διαβάσετε και στις αναλυτικές πληροφορίες στο λινκ που παραθέτω παραπάνω, έχει κερσετίνη, ψευδάργυρο, cranberry, saw palmetto, bromelain, papain.
To προϊόν έχει και άλλο θετικό report στο forum: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=793.0
Μία από τις μελέτες που φαίνεται να έχει θετική επίδραση έχω παρουσιάσει από το Νοέμβριο του 13 εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=819.0
Στα αρνητικά είναι ότι είναι κάπως ακριβό και δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Μπορεί να το παραγγείλει κανείς από το amazon. Επίσης στην αρχή, όταν έπαιρνα δύο κάψουλες τη μέρα, μου έκανε κάποιες μικροναυτίες κάποιες μέρες, όχι όμως και αργότερα με μία κάψουλα τη μέρα. Δεν πρέπει να λαμβάνεται με άδειο στομάχι.

Έχει αναφερθεί και από άλλους παλιότερα, π.χ.

Παράθεση από: markelos στις 29 Σεπτεμβρίου, 2012, 04:09:54 ΜΜ
(Επειδή πήγα σε αρκετά γνωστό νοσοκομείο θέλω να πιστεύω οτι δεν έκανε λάθος)
1312g Ποτε μην εισαι σιγουρος απλά επειδη πήγες σε γνωστο νοσοκομειο.Εγω πριν πάω στο Σισμανογλειο στο κεντρο προστατη και συστημενος μάλιστα ειχα κανει υπέρηχο και ο προστατης μου ηταν στα ανωτερα φυσιολογικα ορια για την ηλικια μου(32) και οπως μου ειπε ο γιατρος που ειναι και γνωστος μου ειχε και αρκετες ανωμαλιες(δεν ειχε ομαλο περιγραμμα).Ο γιατρος στο Σισμανογλειο τον βρηκε μικρο και με ομαλο περιγραμμα απλά απο την ψυλάφηση και για αλλά μια φορα 'ακουσα πως θα πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.Εφυγα γελώντας και κλαίγοντας για της 3 ωρες που ειχα χασει απο την ζωη μου περιμένοντας να με δει άλλη μια "κορυφη"!!!!!!ενας γιατρος με αρχιδια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!η αρχιδια γιατρος !!!!!το συμπέρασμα δικο σου

καθώς και στο 'καραγκιοζομπλογκ', την εποχή που έγραφε όποιος ήθελε, με επίσης αρνητικά σχόλια.
Σεβόμενος την επιθυμία των ιδιοκτητών του φόρουμ, δεν αναφέρω ονόματα, όμως η αγένεια με την οποία κάποιοι γιατροί εκεί συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν μια εξέταση είναι χαρακτηριστική. Επίσης, αν και μη γιατρός, αμφισβητώ την ορθότητα και των διαγνώσεων τους και κάποιων μεθόδων τους. Η άποψή μου αυτή προκύπτει και κατόπιν συζητήσεων με γιατρούς που έκανα αργότερα για το συγκεκριμένο θέμα.
Κατ' αρχήν η εξέταση. Αυτή λέγεται Stamey-Mears ή εξέταση των τεσσάρων δοχείων.
Πριν την εξέταση αυτή, ο γιατρός, χωρίς να ρωτήσει τον ασθενή, βυθίζει μπατονέτες (τέσσερις νομίζω) στην ουρήθρα του, με την τελευταία να φτάνει τα  6 με 7 εκατοστά βάθος. Και όχι μόνο τις βυθίζει, αλλά τις στριφογυρίζει κιόλας. Γιατί το κάνει αυτό; Για να βρει λέει τα χλαμύδια, ή άλλα μικρόβια της ουρήθρας.
Πρώτο, τα χλαμύδια, και αυτό πια το γνωρίζει και ο κάθε υπομικροβιολογίσκος, ανιχνεύονται με μοριακή εξέταση στο σπέρμα ή (ακόμα καλύτερα) στο προστατικό υγρό. Είναι μάλλον απίθανο να ανιχνεύσεις χλαμύδια στην ουρήθρα κάποιου που ήδη έχει πάρει πολλαπλές αντιβιώσεις, με τις κλασικές μεθόδους (καλλιέργειες) που οι ίδιοι οι γιατροί επισημαίνουν ότι έχουν ένα ποσοστό επιτυχίας όχι παραπάνω από 50-60%.
Δεύτερο, η διαδικασία αυτή μπορεί να προκαλέσει επιμόλυνση (ακριβώς από τα μικρόβια της ουρήθρας) στα ενδότερα (προστάτης). Αυτό μου το επισήμαναν αργότερα και γιατροί, που δεν κάνουν αυτή την εξέταση, και είναι αντίθετοι σε αυτή. Μου ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι η εξέταση αυτή θεωρείται 'απαρχαιωμένη'.
Τρίτο, η μέθοδος αυτή έχει σαν αποτέλεσμα να πληγώνεται η ουρήθρα του ασθενούς, προσθέτοντας περισσότερο πόνο στον ήδη υπάρχων. Εγώ για να φανταστείτε δε μπορούσα να ουρήσω 3 ημέρες από τους πόνους, ενώ η ουρήθρα μου αιμορραγούσε.
Πάμε στην εξέταση τώρα, τη Stamey. Η λήψη των δειγμάτων των δοχείων γίνεται, όλα καλά. Τα δοχεία προσκομίζονται στο μικροβιολογικό του νοσοκομείου, το οποίο γενικά θεωρείται 'καλό'. Στα αποτελέσματα όμως από το μικροβιολογικό, όσα μικρόβια ανιχνεύονται μεν, αλλά βρίσκονται κάτω από τις συγκεντρώσεις που θέτει ως 'πλαφόν' το 'ιατρείο προστατίτιδας' δεν αναγράφονται. Στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα, ανίχνευσαν 4 μικρόβια, τα οποία όμως δεν ανέφεραν ποια ήταν. Όταν πήρα τα αποτελέσματα από το 'ιατρείο προστατίτιδας' ο αγενέστατος γιατρός μου είπε ότι αυτά είναι 'επιμολύνσεις του εργαστηρίου' και να μη δίνω σημασία. Αυτό μου έκανε εντύπωση, πως δηλαδή ένα εργαστήριο δημόσιου νοσοκομείου που μάλιστα θεωρείται και καλό, εκτυπώνει στα αποτελέσματα των εξετάσεων του με σφραγίδα και υπογραφή μικροβιολόγου, 'επιμολύνσεις'. Πήγα και βρήκα τη μικροβιολόγο που έκανε την καλλιέργεια, αλλά και την προϊσταμένη του εργαστηρίου. Μου είπαν ότι τα μικρόβια ανιχνεύθηκαν κανονικά, αλλά κατόπιν εντολής που έχουν από το 'ιατρείο προστατίτιδας' δεν τα αναγράφουν γιατί είναι σε μικρές συγκεντρώσεις.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ο Daniel Shoskes, είναι ένας από τους κορυφαίους ερευνητές και κλινικούς γιατρούς σε θέματα χρόνιας προστατίτιδας. Πολλές μελέτες, άρθρα, αλλά και συμμετοχή στο διαδίκτυο.
Στην προσωπική σελίδα του παρουσιάζει  την προσέγγιση του στην πάθηση μας, και το μηχανισμό δημιουργίας  χρόνιου πυελικού άλγους από μικροβιακή προσβολή σε τρία στάδια:

1. Prostatic Injury: The injury to the prostate is usually from an initial infection but could possibly be traumatic (vigorous mountain biking), mechanical (obstruction of ejaculatory ducts) or chemical (reflux of urine into prostatic ducts). The injury itself does not produce symptoms

1. Τραυματισμός Προστάτη: Ο τραυματισμός του προστάτη προέρχεται συνήθως από μια αρχική μόλυνση, αλλά μπορεί ενδεχομένως να είναι τραυματικός (πχ έντονο mountain bike), μηχανικός (απόφραξη των αγωγών εκσπερμάτισης) ή χημικός (παλινδρόμηση των ούρων στους προστατικούς αγωγούς). Ο τραυματισμός από μόνος του δεν παράγει συμπτώματα.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται κάποιο σχόλιο εδώ. Ο τραυματισμός του προστάτη προέρχεται συνήθως από μια αρχική μόλυνση, δηλαδή από μικρόβια. Αξίζει να σημειώσουμε ότι αναφέρεται και η παλινδρόμηση των ούρων, αλλά και τυχών 'μηχανικά' προβλήματα.

2. Injury Response - Inflammation: In response to the injury and release of chemical messengers (chemokines and cytokines), an inflammatory infiltrate may develop. It's purpose is to remove the source of injury (eg bacteria) and assist in the healing process. This inflammatory response can produce pain and swelling. Because of the variable and interconnected innervation of the area, the pain may be felt in the area of the prostate (perineum), penis, lower back or scrotum.

2. Απάντηση στον Τραυματισμό – Φλεγμονή: Σε απάντηση προς τον τραυματισμό και την απελευθέρωση χημικών διαβιβαστών (χημειοκίνες και κυτοκίνες), μια φλεγμονώδης διήθηση μπορεί να αναπτυχθεί. Σκοπός της είναι να αφαιρέσει την πηγή του τραυματισμού (πχ βακτήρια) και να βοηθήσει στη διαδικασία επούλωσης. Αυτή η φλεγμονώδης αντίδραση μπορεί να παράγει πόνο και πρήξιμο. Λόγω των μεταβλητών και διασυνδεδεμένων νεύρων της περιοχής, ο πόνος μπορεί να γίνει αισθητός στην περιοχή του προστάτη (περινέο), το πέος, την κατώτερη πλάτη ή το οσχέο.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι είναι η χρόνια προστατίτιδα.
Ο Shoskes:
-Δεν χρησιμοποιεί την από 1995 κατηγοριοποίηση. Δε φαίνεται να τη θεωρεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Δε φαίνεται να υποστηρίζει ότι η προστατίτιδα είναι συνήθως 'μη μικροβιακή' όταν αναφέρει ότι ο τραυματισμός του προστάτη προέρχεται συνήθως από μικρόβια. Επίσης δεν υποστηρίζει ότι έχουμε φλεγμονή όταν έχουμε αυξημένα λευκοκύτταρα. Πολλές μελέτες έχουν αμφισβητήσει την αξία του διαχωρισμού της κατηγοριοποίησης της προστατίτιδας σε 'μη μικροβιακή φλεγμονώδη' και 'μη μικροβιακή μη φλεγμονώδη' και τον αριθμό των λευκοκυττάρων ως δείκτη φλεγμονής.
-Δεν υποστηρίζει ότι χρόνια προστατίτιδα έχουμε μόνο όταν είναι αυξημένα τα πυοσφαίρια στις καλλιέργειες και όταν αυτά δεν υπάρχουν τότε 'δεν έχουμε προστατίτιδα'. Αυτό είναι μια μάλλον απλοϊκή και βολική για τους γιατρούς μας αντίληψη. Φυσικά τα πολλά πυοσφαίρια είναι ένδειξη λοίμωξης, όμως φλεγμονή μπορεί να υπάρχει, και χωρίς να βρεθούν πολλά πυοσφαίρια.
-Δεν ισχυρίζεται ότι χρόνια προστατίτιδα είναι ο αποικισμός του προστάτη από μικρόβια. 
Άλλο αποικισμός, άλλο λοίμωξη, άλλο φλεγμονή.
Ο Shoskes γνωρίζει πολύ καλά τη διαφορά, και ότι μικρόβια σε μικρές συγκεντρώσεις (αποικισμός) μπορούν να βρεθούν και στους προστάτες ασυμπτωματικών ανδρών επίσης, χωρίς να δημιουργούν φλεγμονή. Αυτό βέβαια δε συνεπάγεται ότι τα μικρόβια δεν ήταν υπεύθυνα για τη φλεγμονή στον προστάτη συμπτωματικών ανδρών με διαφορετική αντίδραση του ανοσοποιητικού τους.
-Δεν υποστηρίζει ότι χρόνια προστατίτιδα έχει όποιος έχει 'κόκκινα' ή αποτιτανώσεις στο διορθικό υπέρηχο. Η αιμάτωση ενός οργάνου μπορεί να παρέχει κάποιες ενδείξεις, αλλά διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο (ανάλογα και με τα αγγεία του καθενός), ενώ οι αποτιτανώσεις δεν είναι αποτέλεσμα μόνο μικροβιακής προσβολής και παρατηρούνται και σε ασυμπτωματικούς άνδρες, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στον προστάτη τους. Βεβαίως ένας υπερβολικός αριθμός αποτιτανώσεων μπορεί να είναι και αυτός μια ένδειξη, και πρέπει να συνεκτιμάται ανάλογα.
-Δεν υποστηρίζει ότι χρόνια προστατίτιδα έχουν όσοι αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα ή έχουν συγκεκριμένο τύπο χαρακτήρα.
Ορίζει τη χρόνια προστατίτιδα ως χρόνια φλεγμονή του προστάτη (προκαλούμενη συνήθως από μικρόβια) με δείκτες φλεγμονής τις χημειοκίνες και κιτοκίνες δηλαδή την αντίδραση του ανοσοποιητικού.
Φυσικά αυτά δεν είναι προσωπικές απόψεις ενός επιστήμονα, αλλά η επίσημη άποψη της ιατρικής για τον ορισμό της φλεγμονής. Και φυσικά ο Shoskes ως υπεύθυνος επιστήμονας (γιατρός) ενημερώνει.
Για τις χημειοκίνες και κιτοκίνες ως δείκτες φλεγμονής έχω γράψει και παλιότερα κάποια πράγματα εδώ

Παράθεση από: evans στις 11 Δεκεμβρίου, 2013, 02:02:40 ΜΜ
1. Σημαντικό εύρημα της μελέτης είναι ότι δε βρέθηκε καμία σχέση ανάμεσα στον αριθμό των λευκοκυττάρων (λευκά αιμοσφαίρια, τα οποία βρίσκονται αυξημένα σε περιπτώσεις λοιμώξεων) και στα επίπεδα των κυτοκινών στο προστατικό υγρό των ανδρών με χρόνια προστατίτιδα. Με άλλα λόγια, υπήρχαν ασθενείς με αυξημένα επίπεδα κυτοκινών που δεν είχαν λευκοκύτταρα στο προστατικό υγρό, ενώ υπήρχαν και ασθενείς με αυξημένα λευκοκύτταρα που είχαν χαμηλό επίπεδο κυτοκινών.
2.   'Η μέτρηση των επιπέδων της κυτοκίνης στους συμπτωματικούς άνδρες μπορεί να είναι ένα μέσο αντικειμενικής ταξινόμησης της δριμύτητας της νόσου, και κατηγοριοποίησης υποομάδων ασθενών για συγκεκριμένες θεραπείες'.
3.   Σε μεταγενέστερη ανάλυση ο δρ. John συσχέτισε τα ιστολογικά ευρήματα με την παρουσία κυτοκινών στο σπέρμα των ανδρών με χρόνια προστατίτιδα που εξετάστηκαν. Ο γιατρός αναφέρει: 'Οι συγκεντρώσεις αυτών των επισκευών του ιστού και παραγόντων φλεγμονής συσχετίζονται με το ποσό και τη δραστηριότητα των Τ λεμφοκυττάρων'.

Είναι ολοφάνερο ότι ο Shoskes εισάγει τον παράγοντα ανοσοποιητικό (απελευθέρωση χημικών διαβιβαστών, χημειοκίνες και κιτοκίνες).
Το ανοσοποιητικό είναι αυτό που καθορίζει αν και κατά πόσο θα δημιουργηθεί μια φλεγμονώδης αντίδραση (προστατίτιδα) και όχι η παρουσία των μικροβίων από μόνη της.
Και βέβαια η αντίδραση του ανοσοποιητικού μπορεί να ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Να σημειώσω ότι έχουν γίνει πολλές μελέτες σχετικά, και από άλλους επιστήμονες, που επιβεβαιώνουν την προσέγγιση του κορυφαίου ερευνητή. Για όσους θέλουν να ψάξουν περισσότερο πως οι χημικοί διαβιβαστές (χημειοκίνες και κιτοκίνες) σχετίζονται με τη χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος και αποτελούν δείκτη φλεγμονής, παραθέτω μερικές:
http://link.springer.com/article/10.1007/s00345-003-0335-2
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16905241
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11683970
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10840462
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15562785
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19963254
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15804113
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9801092

Το σημαντικό ρόλο της τοξικότητας των μικροβίων σε συνδυασμό με το ανοσοποιητικό αλλά και το γενετικό υπόβαθρο του κάθε ανθρώπου, εξηγεί και ένας άλλος κορυφαίος ερευνητής, ο  Anthony Schaeffer ο οποίος σε σχετική μελέτη αναφέρει:
'Microbial infections can thus serve as initiating agents for chronic pelvic pain through mechanisms that are dependent on both the virulence of the bacterial strain and the genetic background of the host.'
Δηλαδή:
'Οι μικροβιακές λοιμώξεις μπορεί να είναι παράγοντες έναρξης χρόνιου πυελικού άλγους μέσα από μηχανισμούς που εξαρτώνται τόσο από την τοξικότητα του βακτηριακού στελέχους, όσο και από το γενετικό υπόβαθρο του ξενιστή.'

Από τη δική μου εμπειρία, έχω παρατηρήσει ότι βοηθούν τα κεράσια και το καρπούζι.
Για τα κεράσια είχα γράψει και παλιότερα σε άσχετο θέμα:

Παράθεση από: evans στις 16 Μαΐου, 2014, 11:36:05 ΠΜ
Λίγο άσχετο, το γράφω γιατί είναι η εποχή τους, αλλά σε εμένα φαίνεται να βοηθούν τα κεράσια. Είχα παρατηρήσει ότι και πέρυσι τέτοια εποχή είχαν βοηθήσει.
Εκτός από ότι είναι νόστιμα, τα κεράσια (τα δικά μας cranberries) έχουν αντιφλεγμονώδεις, αντιοξειδωτικές και αποτοξινωτικές ιδιότητες, ενώ βοηθούν και στην πέψη.
Διαβάστε και εδώ: http://www.clickatlife.gr/diatrofi/story/14818

Για το καρπούζι στο ιστορικό,

Παράθεση από: evans στις 25 Νοεμβρίου, 2014, 10:17:15 ΠΜ
...Πολλά φρούτα, άφθονο καρπούζι το καλοκαίρι...

και επιβεβαιώνομαι διαβάζοντας εδώ

Η μελέτη έχει τίτλο The role of Chlamydia trachomatis in prostatitis syndrome - Our experience in diagnosis and treatment
δηλ. 'ο ρόλος των χλαμυδίων στο σύνδρομο προστατίτιδας - η εμπειρία μας στη διάγνωση και στη θεραπεία' και μπορεί κανείς να την διαβάσει αναλυτικά κατεβάζοντας το αρχείο pdf πατώντας DOWNLOAD THIS PDF FILE.

Τα σημαντικότερα σημεία της μελέτης:
1.  A total of 1442 patients with symptoms of chronic prostatitis were examined during a 4-year period at Outpatient Department of Urogenital Infections, Dr. Fran Mihaljević University Hospital for Infectious Diseases, Zagreb, Croatia. An infectious etiology was determined in 1070 (74.21%) patients.

Ένα σύνολο από 1442 ασθενείς με συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας εξετάστηκε κατά τη διάρκεια περιόδου 4 ετών στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων Fran Mihaljevic στο Ζάγκρεπ της Κροατίας. Μια μολυσματική αιτιολογία προσδιορίστηκε σε 1070, ποσοστό 74,21%

2. The patients included in the study complained of urethral symptoms (irritative voiding  dysfunction, urinary urgency, frequency, nocturia, dysuria), prostatic symptoms (pain and discomfort in the low back and in the perineal, suprapubic, penile, scrotal, or groin areas) and
sexual symptoms (pain during or after ejaculation or erectile dysfunction).

Οι ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη διαμαρτυρήθηκαν για ουρηθρικά συμπτώματα (ερεθιστική δυσλειτουργία ούρησης, επιτακτική ούρηση, συχνότητα, νυκτουρία, δυσουρία), συμπτώματα στον προστάτη (πόνος και δυσφορία στην περιοχή της μέσης και στις περιοχές του περινέου, υπερηβικά, στο πέος,  στο οσχέο, ή στη βουβωνική περιοχή) και σεξουαλικά συμπτώματα (πόνος κατά τη διάρκεια ή μετά την εκσπερμάτιση ή στυτική δυσλειτουργία).

Όλα δηλαδή τα λίγο-πολύ γνωστά συμπτώματα της κατηγορίας ΙΙΙ μη μικροβιακής προστατίτιδας.

3. In all patients clinical symptoms were present for at least 3 months. Ultrasound examination showed no evidence of anatomical abnormality of the genitourinary tract in these patients.

Σε όλους τους ασθενείς, τα κλινικά συμπτώματα ήταν παρόντα για τουλάχιστον 3 μήνες. Η εξέταση υπέρηχου δεν έδειξε κανένα στοιχείο ανατομικής ανωμαλίας στους ασθενείς αυτούς.

4. The inclusion criteria for C. trachomatis prostatitis were the presence of clinical symptoms οf chronic prostatitis, presence of C. trachomatis in EPS or voided bladder urine collected immediately after prostatic massage (VB3), absence of C. trachomatis in urethral swabs and absence of other possible pathogens of chronic prostatitis in urethral swab specimens, VB1 (first void urine), VB2 (midstream urine), EPS or VB3.

Τα κριτήρια ένταξης για προστατίτιδα από χλαμύδια ήταν η παρουσία κλινικών συμπτωμάτων
χρόνια προστατίτιδας, η παρουσία χλαμυδίων στα δείγματα προστατικού υγρού (EPS) ή στο δείγμα ούρων  που συλλέγονται αμέσως μετά από μάλαξη του προστάτη (VB3), η απουσία χλαμυδίων σε δείγματα ουρηθρικού επιχρίσματος και η απουσία άλλων πιθανών παθογόνων χρόνιας προστατίτιδας σε δείγματα ουρηθρικού επιχρίσματος, VB1 (πρώτης ούρησης), VB2 (ενδιάμεσης ούρησης), EPS ή VB3.

5. In all patients, C. trachomatis was detected in urethral swab/EPS/VB3 by isolation on McCoy
culture, until December 31, 2002 by Lugol stain, and from January 1, 2003 by immunofluorescent typing with monoclonal antibodies. In the majority but not all patients, C. trachomatis was proved in EPS/VB3 by DNA/RNA Digene hybridization method.
When EPS/VB3 originated from the same sample, C. trachomatis was detected by two different methods, and comparison of the results thus obtained showed that C. trachomatis was three times more frequently detected by isolation on McCoy culture and using Lugol stain than by DNA/RNA hybridization, i.e. as frequently detected by isolation on McCoy culture as by immunofluorescent typing with monoclonal antibodies and DNA/RNA hybridization.

Εδώ αναφέρονται οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για να ανιχνευθούν τα χλαμύδια. Το σημαντικό  είναι ότι για την ανίχνευση τους  χρησιμοποιήθηκαν πάνω από μία  διαφορετικές μέθοδοι, όπως η καλλιέργεια McCoy, ο ανοσοφθορισμός και η μοριακή (PCR).

Τα αποτελέσματα φαίνονται αναλυτικά στον πίνακα 1 (αρχείο pdf) Table 1 Etiology of chronic prostatitis

Πίνακας 1  Αιτιολογία της χρόνιας προστατίτιδας
Chlamydia trachomatis 37.17%
Trichomonas vaginalis 10.47%
Ureaplasma urealyticum 4.99%
Escherichia coli 6.59%
Enterococcus  4.72%
Proteus mirabilis 2.57%
Klebsiella pneumonia 1.11%
Streptococcus agalactiae 1.32%
Pseudomonas aeruginosa 0.21%
Mixed infection 5.06%
None 25.79%

Η μελέτη εκτός από την ανίχνευση των μικροβίων που προκαλούν χρόνια προστατίτιδα, ασχολείται και με την επιλογή του κατάλληλου αντιβιοτικού για τα χλαμύδια.

Στους ασθενείς με Χρόνια Προστατίτιδα από χλαμύδια χορηγήθηκαν διάφορα αντιβιοτικά για 4-6 εβδομάδες, με τους παρακάτω προσδιορισμούς κλινικής αντίδρασης:
- Θεραπεία, πλήρης εξάλειψη των συμπτωμάτων.
- Βελτίωση, μερική εξάλειψη των συμπτωμάτων.
- Αποτυχία, καμία βελτίωση των συμπτωμάτων.

και βακτηριολογικής αντίδρασης:
-εκρίζωση χλαμυδίων κατόπιν επανεξέτασης.
-παρουσία χλαμυδίων κατόπιν επανεξέτασης.

Τα συμπεράσματα της μελέτης:

1. A total of 1442 patients with symptoms of chronic prostatitis were examined. An infectious
etiology was determined in 1070 (74.21%) patients.
Από τους 1442 ασθενείς με συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας που εξετάστηκαν, μολυσματική αιτία προσδιορίστηκε στους 1070, ποσοστό 74,21%.

2. C. trachomatis can be suspected as a causative pathogen in all categories of prostatitis syndrome, regardless of classification.
Τα χλαμύδια μπορούν να είναι ύποπτα ως αιτιολογικό παθογόνο για όλες τις κατηγορίες συνδρόμου προστατίτιδας, ανεξάρτητα από την κατηγοριοποίηση.

3. The results of these studies which evaluated 1442 patients with inflammatory as well
as noninflammatory pelvic pain syndrome showed they may have had C. trachomatis in their prostate. In our study, normal WBC/hpf (<10) was found in 362 (68%) of 536 patients with symptoms of chronic prostatitis and C. trachomatis detected in EPS or VB3.
Τα αποτελέσματα των μελετών στις οποίες αξιολογήθηκαν 1442 ασθενείς με φλεγμονώδες όσο και μη φλεγμονώδες σύνδρομο πυελικού άλγους έδειξαν ότι μπορεί να έχουν χλαμύδια στον προστάτη τους. Στη μελέτη, φυσιολογικός αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων βρέθηκε στο 68% των ανδρών με χρόνια προστατίτιδα από χλαμύδια.

4. Ιn patients with chlamydial prostatitis and in patients with inflammatory or noninflammatory
chronic pelvic pain syndrome, ciprofloxacin is not recommended if C. trachomatis is suspected.
Σε ασθενείς με χλαμυδιακή προστατίτιδα και σε ασθενείς με φλεγμονώδες ή μη φλεγμονώδες σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους, η σπιροφλοξασίνη δεν συνίσταται αν τα χλαμύδια είναι ύποπτα.

5. Ιn patients with chlamydial infection of the prostate, the drugs of choice are azithromycin in a total dose of 4.0, 4.5 or 6.0 g given periodically for 3 or 4 weeks, or doxycycyline 100 mg b.i.d. for 4 weeks.
Σε ασθενείς με χλαμυδιακή μόλυνση του προστάτη, τα αντιβιοτικά επιλογής είναι η αζιθρομυκίνη σε συνολική δόση τεσσάρων, τεσσερισήμισι ή έξι γραμμαρίων που δίνεται περιοδικά για 3 ή 4 εβδομάδες, ή δοξυκικλίνη 100 mg δύο φορές τη μέρα για τέσσερις εβδομάδες.

Εξέταση επιλογής για τη χρόνια προστατίτιδα παραμένει η Stamey Meares (καλλιέργεια τεσσάρων δειγμάτων).
Πόσο αξιόπιστη όμως μπορεί είναι;

Ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές και κλινικούς γιατρούς σε θέματα χρόνιας προστατίτιδας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Washington του Seattle, ο John Ν Krieger πραγματοποίησε δύο πολύ σημαντικές μελέτες.

Στην πρώτη με τίτλο Prokaryotic DNA sequences in patients with chronic idiopathic prostatitis 135 άνδρες με χρόνια προστατίτιδα, κατηγορία ΙΙΙ μη μικροβιακή, με τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της κατηγορίας (πόνος στο περίνεο, στο πέος, στο οσχέο, κατά την εκσπερμάτιση, ούρηση κλπ)
Τα άτομα αυτά:
- Δεν είχαν καμία δομική ή λειτουργική ανωμαλία του κατώτερου ουρογεννητικού συστήματος.
- Είχαν λάβει πολλαπλούς κύκλους αντιβιώσεων.
- Είχαν αρνητικές καλλιέργειες προστατικού υγρού (Stammey – Meares), δηλ. είχαν διαγνωστεί με 'μη βακτηριακή χρόνια προστατίτιδα'.

Όταν δείγματα του προστατικού ιστού (κατόπιν βιοψίας) υποβλήθηκαν σε μοριακούς ελέγχους (PCR), φάνηκε ότι το 77% των ασθενών είχε μικρόβια που με τις κλασικές καλλιέργειες δεν μπορούσαν να ανιχνευθούν.

Οι επιστήμονες συμπεραίνουν:
Physicians and clinical microbiologists become discouraged with the prospect of providing accurate diagnoses for patients with chronic prostatitis. Although many organisms have been associated with these syndromes, it can be exceedingly difficult for the most sophisticated laboratories to provide conclusive results, even if they are provided with optimal clinical samples. Because of the low yield of diagnostic evaluations, many clinicians treat patients empirically with a wide constellation of antimicrobial agents without trying to make an etiological diagnosis. A survey of urologists at the 1996 Annual Meeting of the American Urological Association revealed that more than 95% felt that microbiological evaluation is not cost-effective in their practice settings. In this population, we reasoned that any organisms would be culture resistant, drug resistant, or present in low concentrations. Multiple prior courses of antimicrobial agents would increase the chance of defective or noncultivable organisms. Inhibitory substances in prostate tissue and secretions, such as high concentrations of zinc and prostatic antibacterial factor, would further reduce the chance for positive cultures. We developed or adapted PCR techniques for each of the specific pathogens that might be present in prostate tissue. In control studies using cultured organisms in prostate tissue or semen, the sensitivity of these PCR methods proved to be substantially higher than optimal culture methods for detecting each agent.

1. Οι γιατροί και οι κλινικοί μικροβιολόγοι έχουν αποθαρρυνθεί στην  προοπτική να παρέχουν ακριβείς διαγνώσεις για τους ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα.
2. Παρά το γεγονός ότι πολλοί οργανισμοί έχουν συνδεθεί με αυτά τα σύνδρομα, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και για τα πιο εξελιγμένα εργαστήρια να παρέχουν πειστικά αποτελέσματα, ακόμη και αν είναι εφοδιασμένα με τα βέλτιστα κλινικά δείγματα.
3. Λόγω της χαμηλής απόδοσης των διαγνωστικών αξιολογήσεων, πολλοί γιατροί θεραπεύουν ασθενείς εμπειρικά, χρησιμοποιώντας μια ευρεία γκάμα αντιμικροβιακών παραγόντων, χωρίς να προσπαθούν να κάνουν μια αιτιολογική διάγνωση.
4. Μια έρευνα από ουρολόγους στην Ετήσια Γενική Συνέλευση του 1996 της Αμερικανικής Ουρολογικής Εταιρείας, αποκάλυψε ότι περισσότεροι από το 95% θεωρούν ότι η μικροβιολογική αξιολόγηση δεν είναι οικονομικά αποδοτική στις ρυθμίσεις της  πρακτικής τους.
5. Στη μελέτη αυτή αιτιολογήσαμε ότι διάφοροι μικροοργανισμοί είναι μη καλλιεργήσιμοι (μη ανιχνεύσιμοι), ανθεκτικοί στα αντιβιοτικά, ή παρόντες σε χαμηλές συγκεντρώσεις.
6. Πολλαπλοί κύκλοι αντιβιοτικών αυξάνουν την πιθανότητα μη ανίχνευσης ή αδυναμίας καλλιέργειας μικροοργανισμών.
7. Ανασταλτικές ουσίες στον προστατικό ιστό και στις προστατικές εκκρίσεις, όπως υψηλές συγκεντρώσεις ψευδαργύρου και προστατικών αντιμικροβιακών παραγόντων θα μειώνουν περαιτέρω την πιθανότητα για θετικές καλλιέργειες.
8. Η ευαισθησία των μεθόδων PCR αποδείχθηκε βάση μελετών υψηλότερη από τις βέλτιστες μεθόδους καλλιέργειας για την ανίχνευση κάθε μικροοργανισμού.

Στη δεύτερη μελέτη με τίτλο Diverse and Related 16S rRNA-Encoding DNA Sequences in Prostate Tissues of Men with Chronic Prostatitis η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Washington όχι μόνο επιβεβαιώνει τα αποτελέσματα της πρώτης, αλλά προχωρεί σε πιο εξειδικευμένες μελέτες, συσχετίζοντας το γονίδιο 16S rRNA που ανιχνεύθηκε στις μελέτες με αυτό συγκεκριμένων παθογόνων μικροοργανισμών.
Πολύ περιληπτικά, το γονίδιο 16S rRNA είναι παρών σε όλα τα βακτήρια, με διαφορετική φόρμα ανάλογα το βακτήριο. Χρησιμοποιείται στη μοριακή τεχνολογία προκειμένου τόσο να ανιχνευθούν όσο και να κωδικοποιηθούν παθογόνοι μικροοργανισμοί.
Περιληπτικά,  η μελέτη αναφέρει:
Treatment of chronic prostatitis/chronic pelvic pain syndrome is often empirical because clinical culture methods fail to detect prostate-associated pathogens in >90% of patients. Previously, we tested a variety of specific-microorganism PCRs and began a DNA sequence study after we found that 77% of prostatitis patients were PCR positive for prokaryotic rRNA-encoding DNA sequences (rDNAs) despite negative cultures using optimal techniques. In the present study, 36 rDNA clones from 23 rDNA-positive patients were sequenced. This study represents more than twice the total rDNA sequence and more than twice the number of patients in the previous study. The increased number of patients and clones sequenced allowed enhanced phylogenetic analyses and refinements in our view of rDNA species inhabiting the prostate. A continuum of related rDNAs that might be arbitrarily described as two major groups of rDNAs and several minor groups was found. Sequences termed Pros A, identified in 8 (35%) of 23 rDNA-positive patients, grouped with Aeromonas spp. in phylogenetic studies. Sequences termed Pros B, identified in 17 (74%) of 23 rDNA-positive patients, were distinct from previously reported sequences, although all were >90% similar to known gram-negative bacteria. Of the nine patients for whom multiple rDNAs were sequenced, six had biopsy specimens containing rDNAs from more than one species. Four (17%) patients had rDNAs different from those of the Pros A and Pros B groups. Of these four, one patient had rDNA similar to that of Flavobacterium spp., another had rDNA similar to that of Pseudomonas testosteroni, and two patients had rDNAs <70% similar to known rDNAs. These findings suggest that the prostate can harbor bacteria undetectable by traditional approaches. Most of these diverse sequences are not reported in environments outside the prostate. The sequence similarities suggest adaptation of limited groups of bacteria to the microenvironment of the prostate. Further studies may elucidate the relationship of prostate-associated bacteria to chronic prostatitis/chronic pelvic pain syndrome.

1. Η θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού συνδρόμου είναι συχνά εμπειρική, αφού οι καλλιέργειες αποτυγχάνουν να ανιχνεύσουν παθογόνους οργανισμούς στον προστάτη σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% των ασθενών.
2. Σε προηγούμενη μελέτη βρέθηκε ότι το 77% των ασθενών με χρόνια  προστατίτιδα είχαν θετικές PCR παρά τις αρνητικές καλλιέργειες που χρησιμοποιήθηκαν με τις βέλτιστες τεχνικές.
3. Αφού περιγράψει τη δεύτερη μελέτη, αναφέροντας τα groups (pros A – pros B) και τις ομοιότητες στο γονίδιο 16S rRNA που βρέθηκε στις PCR με αυτό γνωστών παθογόνων μικροοργανισμών,
4. Συμπεράνει ότι στον προστάτη μπορούν να υπάρχουν βακτήρια μη ανιχνεύσιμα από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις (καλλιέργειες).
5. Οι περισσότερες από τις διάφορες μοριακές ακολουθίες που βρέθηκαν, δεν αναφέρονται σε περιβάλλοντα εκτός του προστάτη.
6. Οι ομοιότητες των ακολουθιών DNA υποδηλώνουν προσαρμογή περιορισμένων ομάδων βακτηρίων στο μικροπεριβάλλον του προστάτη.
7. Περαιτέρω μελέτες μπορούν να διαφωτίσουν τη σχέση των βακτηρίων που σχετίζονται με τον προστάτη, με το σύνδρομο χρ. προστατίτιδας / χρ. πυελικού άλγους.

Αρκετοί ομοιοπαθείς ζητούν απεγνωσμένα κάποιον γιατρό  που θα μπορούσε να βοηθήσει.
Προσωπικά, αν θέλω να είμαι απόλυτα σωστός, και παρά τη μικρή περιουσία που έχω δαπανήσει σε γιατρούς και εξετάσεις, δεν μπορώ να συστήσω κανένα.

Είναι επιβεβλημένη η επίσκεψη σε ουρολόγο ενός άνδρα με πρόβλημα προστατίτιδας;

Ναι.

Είναι δεδομένη η στοιχειώδης διάγνωση, στοιχειώδης αντιμετώπιση, ή έστω προσπάθεια αντιμετώπισης με βάσει τα στοιχειώδη (guidelines της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρείας);

Όχι!

Ορισμένοι μάλιστα, αντί των στοιχειωδών και των αυτονόητων, επιδίδονται σε τραγικά λάθη και παραλείψεις, που αποδεικνύονται μοιραία για τους ασθενείς, αφού τους απομακρύνουν περισσότερο από τη θεραπεία.

Αλιεύοντας 'διαγνώσεις' και 'θεραπείες' δειγματοληπτικά, από μερικά ιστορικά και μόνο, ας απολαύσουμε τα καμάρια της επιστήμης:

Στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=232.0 ο Revir 
αναφέρει:
'επισκέφτομαι τον δεύτερο Ουρολόγο (μεγάλος Καθηγητής Δημόσιου Νοσοκομείου, κατηγορία αμοιβής 100 Ε) ο οποίος μετά από δακτυλική εξέταση μου ανακοινώνει ότι απλά έχει μεγαλώσει ο προστάτης μου και θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.'
Προφανώς ο αξιότιμος, 'έγκυρος', 'αναμφισβήτητος', κύριος καθηγητής έκανε διάγνωση. Απορώ γιατί δεν την έκανε και γραπτώς. Ε κύριε καθηγητά;;;;; Που τη γράψατε τη διάγνωση; Εκεί που πονάει ο ασθενής σας; Να τη στείλουμε στον Ιατρικό Σύλλογο, να την κορνιζάρει, να καμαρώνουν όλοι οι ουρολόγοι παρέα για τον καθηγητή τους. Ο κύριος καθηγητής διέγνωσε με το δάκτυλο ότι 'έχει μεγαλώσει ο προστάτης', και κατά συνέπεια (τι ποιο 'λογικό';) προστατίτιδα.
Μια τέτοια εκτενής εξέταση, μια τέτοια ακαδημαϊκή διάγνωση, σε συνδυασμό μάλιστα με την απόλυτη θεραπεία ('να μάθεις να ζεις με αυτό') ΜΟΝΟ 100 €;
Όχι ρε παιδιά, διαμαρτύρομαι. Ο κύριος καθηγητής έπεσε θύμα εκμετάλλευσης.

Στο ιστορικό του John, http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=223.0
ο Μαρκελος γράφει: 'Ο γιατρος τον βρηκε μικρο και με ομαλο περιγραμμα απλά απο την ψυλάφηση και για αλλά μια φορα 'ακουσα πως θα πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.'
Απορώ ρε παιδιά, ορισμένοι ουρολόγοι πόσο μπροστά μπορεί να είναι. Με μια ψηλάφηση όλα τα βρίσκουν. Μέγεθος, περίγραμμα, ψυχολογικά προβλήματα, τα πάντα.

Στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=603.0
ο Rocky, στην απάντηση #10 γράφει:
'Μόλις γύρισα από το ιατρείο ενός πολύ γνωστού ΚΑΘΗΓΗΤΗ,ο οποίος ήταν τόσο αλαζόνας,που ούτε καν ήθελε να ακούσει το ιστορικό.
Μου είπε κατηγορηματικά ότι φταίνε κάτι νεύρα και μου είπε να βάλω στο κεφάλι του πέους Ξ Υ Λ Ο Κ Α Ι Ν Η και να μην κάνω τίποτα άλλο....
Ούτε αντιβίωση-εξετάσεις-δάχτυλο και να πάω στα 50 μου να με ξαναδεί...
Το πιο τρελό ακόμα είναι ότι δεν με άφησε να του πω ούτε τα συμπτώματα που είχα,γιατί προφανώς βιαζόταν να φύγει....
Μιλάμε για πολύ γνωστό διευθυντή σε μεγάλο δημόσιο ειδικό νοσοκομείο.....'
Μιλάμε για την απόλυτη διάγνωση ('φταίνε κάτι νεύρα') και θεραπεία (ξυλοκαϊνη στο κεφάλι του πέους και επανέλεγχος όταν ο ασθενής κλείσει τα πενήντα). 100 € να φανταστώ κι αυτός ο καθηγητής; Χάνεστε ρε παιδιά και μένουν αναπάντητα σημαντικά ερωτήματα.
Ευτυχώς όμως μένουν τα ιστορικά...

Στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=681.0  ο Διονύσης αποκαλύπτει:
'καλημέρα,εγω όπς θα δείτε και στην υπογραφή μου έχω ήδη βομβαρδιστεί με αντιβιώσεις τον γιατρό μου ΄΄εχω αρχίσει να μην τον εμπειστέυομαι γιατί ενώ οι εξετάσεις σπέρματος δεν δείχνουν τίποτα αυτός συνεχίζει με αντιβιώσεις απο ότι μου είπε και μου έδειξε στον εξωτερικό υπερηχο φύγανε οι τιατανώσεις από τον προστάτη και είμαστε σε καλό δρόμο'
Άλλος ένας γιατρός-πρωτοπόρος, που μάλλον έχει αδικηθεί από τη μίζερη Ελληνική πραγματικότητα. Δεν είναι ο μόνος που 'βομβαρδίζει' με αντιβιωτικά χωρίς θετικές καλλιέργειες, (αυτό πλέον θεωρείται 'πταίσμα') αλλά καθαρίζει και τις αντιαισθητικές αποτιτανώσεις από τον προστάτη! Παγκόσμιο ιατρικό επίτευγμα, που πέρασε απαρατήρητο. Άλλο ένα χαμένο νόμπελ για τη χώρα μας.

Ο Spyros Harley http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=755.0  διηγείται τη δική του απίστευτη ιστορία:
'Παω σε άλλο αρχιμαλάκα με πτυχίο και μου κάνει εκχύσεις στην ουρήθρα με betadine για να σκοτώσει ο κεφάλας τα μικρόβια. νόμιζα οτι πέθανα απο τους πόνους.  Αποτέλεσμα ένταση των συμπτωμάτων και επειγόντως ενέσεις breekleen 1000cc. '
Εκχύσεις στην ουρήθρα με betadine. Λογικό. Σου λέει αφού δε ψοφάνε τα μικρόβια, να ψοφήσει η ουρήθρα. Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι. Κάτω κεφάλι.

Στο ιστορικό του  http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=651.0
ο Μanos ανεβάζει επίπεδο:
'Ειμαι 24 χρωνων και Πριν μερικους μηνες ειχα καποια συμπτωματα ενα αισθημα βαρους στους ορχης και εναν εντονο πονο ακομα και στην μεση μου ψαχνοντας λιγο στο google Βρισκω τον ουρολογο (γνωστο σε εσας απο οτι καταλάβα..) ονομα δεν λεω το ονομα του αρχιζει απο  [...]...Κανονηζω ραντεβου κανω διωρθηκο υπερηχο και το αποτελεσμα ειναι οτι εχω και εγω ΧΠΤ μου πρωτηνε Μια αντιβιωση(CIproxin XR) για αρχη προεξοφλοντας οτι δεν θα μου κανει τιποτα και οτι Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ειναι οι μαλαξεις...'
Εδώ η 'προεξόφληση' ήταν αρνητική, οπότε δόθηκε ΕΝΑ αντιβιωτικό.

Στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=700.0 ο alex kalamaria περιγράφει:
'sto internet vrhka ena giatro sthn ko o opoios uposxotan oti einai o monos pou therapeuei th xronia prostatitida kai eixe kanei blog-diafhmish opou grafan astheneis tou kai dithen astheneis tou..to diaforetiko to htan oti ekane epiponh mallaxh tou prostath ga na spasoun ta calcifications gia na perasei h adiviosh mesa ston prostath ..o anthropos autos edine doseis mou dn yparxoun apoti xero ston orizoda ths iatrikhs dinontas mou gia perpou 2 mhnes 2 glimbax 1 avelox kai 3 dalacin th mera se sunduasmo me epipones mallaxeis..auth htan h vasikh therapeia kai sth sunexeia phgaina kathe mhna gia 5 mhnes epairna adiviosh tis idies doseis gia 5 meres to mhna ..ospou exo ftasei shmera na mh mporo na statho orthios pano apo 3-4 lepta kai na ponao padou tenontes mus mesh auxenas..de mporo na doulepso de mporo na kano tpt..
..to apotelesma tpt..protou pao se auton to giatro o opoios me ekane xeirotera kai auth th stigmh exo k stenwsh ourithras,to opoio dn eixa kai mou prokalese aptis mallaxeis..'
Εδώ η προεξόφληση ήταν θετική, οπότε δόθηκαν ΤΡΙΑ αντιβιοτικά! Ταυτόχρονα. Για δύο μήνες. Ο Alex τελικά επέζησε. Τεκμηριωμένα και τα αποτελέσματα της ριζικής θεραπείας: Στένωση ουρήθρας και επιδείνωση.

Ο flamengo http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=758.0  περιγράφει τη δική του εμπειρία:
'Χωρίς να ψάξω πολλούς γιατρούς και διαβάζοντας αρκετούς από εσάς στο μπλόγκ της εποχής, πέρασα κατευθείαν στο κρεβάτι του πόνου του ακατανόμαστου με καμιά 100 θεραπείες. Να μη συνεχίσω...'
Άστο καλύτερα, καταλάβαμε.

Κι άλλες επιτυχίες, ο sentenced, στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=812.0 μας ενημερώνει:
'Η μονη διαφορα που ειχα δει ηταν για 5,6 μηνες οταν πηγαινα στον (ακατανομ) ομως μετα εγινε μια απ τα ιδια και χειροτερα.'
Χειρότερα; Μα πως, αφού ο ίδιος λέει στο ίντερνετ ότι το θεραπεύει ριζικά.
και παρακάτω στην απάντηση #11:
'Εχω παρει αρκετες ανιβιωσεις και παυσιπονα τα τελεταια 2 χρονια ειδικα απ τον γνωστο γιατρο της Αθηνας σε σημειο που δεν αντεξα και επαθα γαστροοισοφαγικη παλινδρόμηση που με ταλαιπωρησε παρα πολυ με καψυμο στον οισοφαγο και δεν μπορουσα να φαω σχεδον τιποτα.Επαιρνα φαρμακα και για αυτο για 7-8 μηνες και πλεον το εχω ελεγξει μετα απο καλη διατροφη που εκανα στο 90-95%'

Στο ιστορικό του ο Smith http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=768.0 περιγράφει 'διαγνώσεις' από άλλες δύο διάνοιες:
'Δύο βλάκες ουρολόγοι: ένας με απλό υπέρηχο. Διαγνωση χρονια βακτηριακή προστατιτιδα, 4 εβδομαδες ciprospes. Από εξετάσεις δεν εκανα τίποτα. Περασan οι πονοι και για 2-3 εβδομάδες μετά την αντιβιοση, επανήρθαν οι πόνοι ακόμα πιο δυνατοί. Μου λεει ψυχολογικό ειναι.Δευτερος ουρολόγος λεει αφού δεν με επιασε 35 μερες ciprospes...και μετά από απλή εξεταση ουρων- καθαρή..μου δινει cymbalta και πως δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο ειναι ψυχολογικό και νευρικό.'
Τι το περίεργο; Αφού ή εξέταση ούρων δεν έδειξε τίποτα, το θέμα ήταν καθαρά ψυχολογικό. Είναι που διαπρέπουν στην ουρολογία, είπαν να επεκταθούν και στην ψυχολογία οι άνθρωποι.

Ψυχολογικό ήταν και του evans http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=781.0  απλώς δεν το είχε καταλάβει:
'Κατόπιν επισκέπτομαι και άλλους ουρολόγους, εκ των οποίων και κάποιους μεγαλογιατρούς – μεγαλοχειρούργους εκ των οποίων ένας μου λέει ότι είναι ψυχολογικό (!) και να μη δίνω σημασία, άλλος ότι 'η προστατίτιδα είναι συγκεχυμένη κατάσταση με ψυχολογικά αίτια', και άλλος ότι 'ο προστάτης μου είναι καθαρός' και θα χρειαστώ ψυχολογική υποστήριξη.'
Τι κι αν αργότερα είδε βελτίωση μετά από κατάλληλες αντιβιώσεις; Λεπτομέρειες τώρα...

Ο vaggelis στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=662.0  περιγράφει τις εμπειρίες του από δύο ιδιοφυίες:
'Στον πρώτο ουρολόγο λοιπόν αφού του εξήγησα το πρόβλημα μου έκανε έναν υπέρηχο στην περιοχή πάνω από το πέος (μάλλον εκεί που βρίσκεται η κύστη)-όχι όμως τον διορθικό,ούτε κάποια δακτυλική εξέταση- και μου είπε ότι έχω ερεθισμένο προστάτη και ουρολοίμωξη.Με έστειλε για καλλιέργεια ούρων που δεν έδειξε όμως κάποιο μικρόβιο.Αμέσως ξεκίνησα να παίρνω τις ciproxin για 2 εβδομάδες και έκανα 2η επίσκεψη όπου μου ξαναέκανε τον ίδιο υπέρηχο,λέγοντάς μου ότι ο ερεθισμός του προστάτη έχει φύγει και όταν τον ρώτησα για προστατίτιδα μου είπε ότι έχω χρόνια,χωρίς να την κατηγοριοποιήσει.'
Με υπέρηχο –και μόνο- διάγνωση ουρολοίμωξης. Καλλιέργεια ούρων (η καταλληλότερη), στείρα, αντιβίωση. Απλά πράγματα. ΛΟΓΙΚΑ.
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Έχει και δεύτερο:
'πήγα σε 2ο ουρολόγο και εξηγώντας του την πορεία μου,μου έγραψε τις prixina για επίσης 2 εβδομάδες (χωρίς κάποια εξέταση)'

Ο Trapsoul πάλι, http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=724.0  περιγράφει μια διαφορετική προσέγγιση, διευθυντικού τύπου:
'Η πρώτη επίσκεψη μου στον διευθυντή ουρολογίας είχε σαν αποτέλεσμα να πάω σπίτι μου με τη συμβουλή να πίνω σόδες( καθώς αλκαλίζουν τα ούρα – και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτό κάνει καλό) και ότι δεν έχω τίποτα, καθώς ήμουν πολύ νέος για να έχω κάτι σοβαρό. Για να καταλάβετε δεν μου έκανε ούτε δακτυλική εξέταση....'
Έτσι είναι. Άμα είσαι νέος δεν έχεις κάτι σοβαρό. Θα πιει και τη σόδα του ο προστάτης, θα ρευτεί, θα χωνέψει, όλα καλά.

Ο noukos αναφέρει στο ιστορικό του http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=795.0 έναν πραγματικό πιονιέρο της επιστήμης:
'Αποφάσισα να πάω σε 2ο ουρολόγο, ο οποίος αμφισβήτησε τα αποτελέσματα της καλλιέργειας σπέρματος και με έστειλε για καλλιέργεια ούρων, PSA και υπέρηχο προστάτη (όχι διορθικό). Βγήκαν όλα κανονικά, ο ουρολόγος διέγνωσε ότι υπάρχει κάποιο μικρόβιο που δε φαίνεται στις εξετάσεις και μου χορήγησε Doxycycline για 15 μέρες λέγοντας ότι θα γίνω καλά. Καμία διαφορά όμως μετά το τέλος της αγωγής. Τα συμπτώματα παρέμειναν στην ίδια ανεκτή αλλά ενοχλητική ένταση, οπότε αποφάσισα να πάω και σε 3ο ουρολόγο...'
Έτσι είναι οι επαναστάτες, οι πρωτοπόροι, οι αμφισβητίες: Αμφισβητούν τις καλλιέργειες σπέρματος, και προτείνουν αυτές των ούρων. Και χωρίς μικρόβιο, αντιβιοτικά χορηγούν.

Έχει κι άλλα, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.

Εννοείται κάθε προσθήκη από τα μέλη του forum ευπρόσδεκτη!

Να γελάμε και λίγο, καλό κάνει.

Κεντρικός άξονας για τα παρακάτω αποτελεί το κείμενο http://www.chronicprostatitis.com/autoimmune.html
το οποίο θέτει τον προβληματισμό κατά πόσο η χρόνια προστατίτιδα μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να θεωρηθεί αυτοάνοσο νόσημα.
Τι είναι όμως το αυτοάνοσο νόσημα;
Για τον καλύτερο προσδιορισμό και ανάλυση, απλά και κατανοητά, τα λέει καλύτερα ο καθηγητής παθοφυσιολογίας Χαράλαμπος Μουτσόπουλος στο παρακάτω άρθρο:
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=157140
Περιληπτικά μεταφέρω:
Το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα διαθέτει τα εξής χαρακτηριστικά:
1. εκπαιδεύεται: όταν προσβληθεί από κάποιον εισβολέα, τον μαθαίνει και αναπτύσσει ειδική γι' αυτόν ανοσία.
2. αναπτύσσει ειδική μνήμη έναντι των εισβολέων που έχει δει.
3. παρουσιάζει ανοσολογική ανοχή, διακρίνει δηλαδή τα στοιχεία του οργανισμού του από τα ξένα και δεν στρέφεται εναντίον του εαυτού του.
4. μπορεί να συνεργαστεί με όλα τα υπόλοιπα συστήματα του οργανισμού, όπως το νευρικό, το ενδοκρινικό και το μεταβολικό.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα προκύπτουν από την απώλεια ενός εκ των τεσσάρων χαρακτηριστικών του ανοσοποιητικού συστήματος, της ανοσολογικής ανοχής.
Με την ευκαιρία, και επειδή κάποια από αυτά όπως τα T cells (Τ λεμφοκύτταρα), macrophages (μακροφάγα), cytokines (κυτοκίνες ή κυτταροκίνες) τα διαβάζουμε συχνά σε μελέτες που αφορούν μηχανισμούς αυτοανοσίας και στην χρόνια προστατίτιδα, καλό είναι να προσέξουμε και αυτά:
H δράση του ανοσοποιητικού συστήματος ασκείται σε δύο επίπεδα:
1. στη μη ειδική ανοσολογική απόκριση (φυσική ανοσία) ο οργανισμός αρχικώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους εισβολείς με μη ειδικούς φραγμούς, όπως το δέρμα και οι βλεννογόνοι, και στη συνέχεια με όπλα ειδικά σχεδιασμένα για τον καθέναν. Μακράν του να είναι παθητικοί, οι μη ειδικοί φραγμοί παράγουν ουσίες με έντονη αντιμικροβιακή δράση, όπως οι αμυντίνες, που αδιακρίτως σκοτώνουν τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Επιπροσθέτως η φυσική ανοσία επιτυγχάνεται με τη δράση των φαγοκυττάρων και των φονικών κυττάρων, καθώς και την παραγωγή πρωτεϊνών, όπως οι κυτταροκίνες και η C αντιδρώσα πρωτεΐνη.
2. στην ειδική (επίκτητη ανοσία). Προκειμένου να αναπτυχθεί η ειδική ανοσία απαιτείται ένα είδος συνομιλίας των διαφορετικών κυτταρικών τύπων του ανοσοποιητικού συστήματος. Οπως εξηγεί ο κ. Μουτσόπουλος, «μια κατηγορία φαγοκυττάρων της μη ειδικής ανοσίας, τα μακροφάγα, καταπίνουν τον εισβολέα, τον πέπτουν και στη συνέχεια "διακοσμούν" την εξωτερική επιφάνειά τους με κομμάτια του. Αυτή η πρωτότυπη διακόσμηση γίνεται για να παρουσιαστούν τα χαρακτηριστικά κομμάτια του εισβολέα στα κύτταρα-συστατικά της επίκτητης ανοσίας, στα T-λεμφοκύτταρα. H αναγνώριση των τμημάτων του εισβολέα από τα T-λεμφοκύτταρα μπορεί να οδηγήσει είτε στη μετατροπή των T-λεμφοκυττάρων σε κυτταροτοξικά T κύτταρα (τα οποία σκοτώνουν τόσο τον εισβολέα όσο και τα προσβεβλημένα από αυτόν κύτταρα) είτε στη συνομιλία των T-λεμφοκυττάρων με τα B-λεμφοκύτταρα, τα οποία παράγουν ειδικά αντισώματα για την αντιμετώπιση του εισβολέα».
Ο λόγος για τον οποίο το ανοσοποιητικό σύστημά μας μπορεί να πάψει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους ξένους δεν είναι σαφής. Από τις ως τώρα παρατηρήσεις πάντως προκύπτει ότι στην εμφάνιση αυτών των νοσημάτων συμβάλλουν πολλοί παράγοντες. Ετσι, ενώ δεν είναι κληρονομικά νοσήματα (όπως π.χ. η μεσογειακή αναιμία), ενέχουν μια γενετική συνιστώσα. Οπως εξηγεί ο κ. Μουτσόπουλος, «το ότι το 30% των μονοζυγωτικών διδύμων αναπτύσσει κάποιο αυτοάνοσο νόσημα δείχνει ότι το γενετικό υλικό δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση αυτών των νοσημάτων. Το δεδομένο όμως ότι πολλά μέλη μιας οικογένειας μπορεί να αναπτύξουν διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κληρονομείται η προδιάθεση γι' αυτά».
Μεταξύ των άλλων παραγόντων που έχουν βρεθεί να παίζουν ρόλο στην εμφάνιση των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι η υπεριώδης ακτινοβολία, το έντονο στρες και τα οιστρογόνα.

Επιστρέφοντας στο αρχικό άρθρο, οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν αυτοάνοση αντίδραση είναι οι εξής:
1. Λοίμωξη (βακτήρια, μύκητες ή ιοί)
2. Τοξική έκθεση.
Παράγοντες που μπορούν να δημιουργήσουν τοξική έκθεση (με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, πχ γενετικές αλλοιώσεις ή δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού και με αποτέλεσμα κόπωση, μυϊκούς πόνους, εξανθήματα κ.α.) μπορεί να είναι τα αντιβιοτικά φάρμακα ή η υπερβολική τοξικότητα του περιβάλλοντος. Αξίζει εκεί να διαβάσετε για τη μελέτη του Howard Urnovitz για τους βετεράνους του πολέμου του κόλπου.
3. Σωματικό τραύμα.
Εδώ αναφέρεται το σπέρμα ως αιτιολογικός παράγοντας, όταν βρίσκεται σε σημεία που δεν θα έπρεπε. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα επέμβασης (πχ στους όρχεις) ή τραυματισμός από άθλημα.
4. Διατροφή.
Ως παράδειγμα εδώ αναφέρεται ο διαβήτης.
5. Γενετική προδιάθεση.
6. Άγχος (ψυχολογική πίεση).
Το κάθε ένα από αυτά είναι και ένα ξεχωριστό (μεγάλο) κεφάλαιο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ας μην βιαστούν κάποιοι να αποκλείσουν παράγοντες που δεν τους πολυγεμίζουν το μάτι, π.χ. τη διατροφή, καθώς αναφέρονται μελέτες που συνδέουν τη διατροφή με τα αυτοάνοσα. Μην παραβλέπουμε ότι και εδώ στο φόρουμ έχουν αναφερθεί περιπτώσεις που έχουν σημαντική μείωση των συμπτωμάτων με αλλαγές στη διατροφή.
Στο πρόβλημά μας πιο συγκεκριμένα, αναφέρονται δύο μελέτες που συσχετίζουν τη χρόνια προστατίτιδα με αυτοάνοσους μηχανισμούς.

Η πρώτη είναι από τον Δρ Richard B. Alexander, στην οποία συγκρίνονται τα επίπεδα στις κυτοκίνες (cytokines, πρωτεΐνες που επιστρατεύονται από τον οργανισμό για την καταπολέμηση της φλεγμονής) και συγκεκριμένα της TNFa και της ιντερλευκίνης (IL-ib) στο σπερματικό υγρό ανδρών με χρόνια προστατίτιδα(που έχουν λάβει αντιβιοτικές θεραπείες) και εθελοντών ασυμπτωματικών. Τα αποτελέσματα δείχνουν πολύ υψηλά ποσοστά τόσο της ΤΝFa στους άνδρες με χρόνια προστατίτιδα σε σχέση με τους ασυμπτωματικούς (98 pg/mL έναντι 17 pg/mL), όσο και της ιντερλευκίνης (246 pg/mL έναντι 27 pg/mL).
Σημαντικό εύρημα της μελέτης είναι ότι δε βρέθηκε καμία σχέση ανάμεσα στον αριθμό των λευκοκυττάρων (λευκά αιμοσφαίρια, τα οποία βρίσκονται αυξημένα σε περιπτώσεις λοιμώξεων) και στα επίπεδα των κυτοκινών στο προστατικό υγρό των ανδρών με χρόνια προστατίτιδα. Με άλλα λόγια, υπήρχαν ασθενείς με αυξημένα επίπεδα κυτοκινών που δεν είχαν λευκοκύτταρα στο προστατικό υγρό, ενώ υπήρχαν και ασθενείς με αυξημένα λευκοκύτταρα που είχαν χαμηλό επίπεδο κυτοκινών.
Η ομάδα της έρευνας σχολίασε: 'Τα ευρήματα αυτά, αποτελούν μια περαιτέρω απόδειξη ότι ο αριθμός των λευκοκυττάρων στο προστατικό υγρό, δεν μπορεί αξιόπιστα να διακρίνει μια υποομάδα συμπτωματικών ασθενών με Χ.Π.-Σ.Χ.Π.Α.' (προφανώς εννοεί τη διάκριση στην κατηγορία ΙΙΙ κατά την ΝΗΙ κατηγοριοποίηση).
Ο δρ. Alexander σχολιάζει: 'Αυτές οι κυτοκίνες που παρατηρούμε και σε άλλες φλεγμονώδεις ασθένειες όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα και η νόσος του Crohn, εκκρίνονται από μονοκύτταρα'.
'Η φλεγμονή είναι στον ιστό (προστατικό) και όχι στους αγωγούς (προστατικούς)'.
'Η μέτρηση των επιπέδων της κυτοκίνης στους συμπτωματικούς άνδρες μπορεί να είναι ένα μέσο αντικειμενικής ταξινόμησης της δριμύτητας της νόσου, και κατηγοριοποίησης υποομάδων ασθενών για συγκεκριμένες θεραπείες'.

Η δεύτερη μελέτη έγινε στην Ελβετία, με επικεφαλής τον Δρ. Hubert John.
Εδώ αξιολογήθηκαν 88 άνδρες με χρόνια προστατίτιδα, σε σχέση με 9 ασυμπτωματικούς.
Κατά τη διάρκεια της 9μηνης διαδικασίας της μελέτης, οι άνδρες υποβλήθηκαν σε καλλιέργειες προστατικού υγρού. Από τους 50 άνδρες στους οποίους επιτεύχθηκε πλήρης δειγματοληψία, χρόνια μη φλεγμονώδης (με κριτήριο τα λευκοκύτταρα)  προστατίτιδα διαπιστώθηκε στους 44. Από αυτούς εξετάστηκαν 71 δείγματα βιοψίας, ενώ από τους ασυμπτωματικούς 25 δείγματα.
Τα αποτελέσματα ήταν ότι τα Τ λεμφοκύτταρα ήταν παρόντα σημαντικά περισσότερο στους ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα.
Σε μεταγενέστερη ανάλυση ο δρ. John συσχέτισε τα ιστολογικά ευρήματα με την παρουσία κυτοκινών στο σπέρμα των ανδρών με χρόνια προστατίτιδα που εξετάστηκαν.
Ο γιατρός αναφέρει: 'Οι συγκεντρώσεις αυτών των επισκευών του ιστού και παραγόντων φλεγμονής συσχετίζονται με το ποσό και τη δραστηριότητα των Τ λεμφοκυττάρων'.

Θεραπείες.
Εδώ αναφέρονται κάποια ανοσοκατασταλτικά φάρμακα που όμως ακόμα δεν έχουν δοκιμαστεί.
Η κερσετίνη ως αντιφλεγμονώδες και αντιοξειδωτικό. Αναφέρει μάλιστα ότι έχει φανεί εργαστηριακά ότι η κερσετίνη αναστέλλει την εγκατάσταση και λειτουργία των Τ λεμφοκυττάρων.
Τα αντιβιοτικά ως αντιφλεγμονώδη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει λοίμωξη. Εδώ όμως επισημαίνει ότι οι κίνδυνοι από επαναλαμβανόμενες και μακράς διαρκείας αντιβιοτικές θεραπείες υπερτερούν των θετικών (ανοσορυθμιστικών) αποτελεσμάτων που σε κάποιους μπορεί να έχουν.
Η μελλοντική ελπίδα μπορεί να είναι φάρμακα με γονιδιακή στόχευση, ή φάρμακα που να στοχεύουν όλο και περισσότερο στις λεπτές υποδιαιρέσεις του ανοσοποιητικού συστήματος. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10419850
Στο τέλος δίνει και κάποιες συμβουλές δίαιτας και άσκησης. Εν τάχει, προτείνει δίαιτα με χαμηλές πρωτεΐνες, περιορισμό των προϊόντων γάλακτος, αποφυγή των πολυακόρεστων ελαίων, συνιστά ιχθυέλαια και ω3. Συχνή αεροβική γυμναστική και εξάσκηση σε τεχνικές χαλάρωσης. Οραματισμός, ψυχοθεραπεία και υπνοθεραπεία προτείνονται επίσης ως παράγοντες εξισορρόπησης του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η εναλλακτική άποψη του Daniel Shoskes: http://www.chronicprostatitis.com/shoskesview.html
Ο Δρ Shoskes μάλλον διαφωνεί, αφού:
1. Υποστηρίζει ότι τα πειράματα με ποντίκια (αναφέρεται σε αυτό: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9649176 όπου γίνεται ένεση με προστατείνη ποντικιού σε ποντίκια και προκαλείται αυτοάνοση αντίδραση)  δεν μπορούν να αποδώσουν, αφού δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας σε αυτά τα ζώα όπως προβλήματα ούρησης και πυελικό πόνο. Το γεγονός ότι ένα αυτοάνοσο μοντέλο μπορεί να παρουσιάσει παθολογικές αλλαγές στα ποντίκια, σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύει ότι αυτός ο μηχανισμός μπορεί να είναι σχετικός στους ανθρώπους. Δέχεται ωστόσο ότι ο μηχανισμός αυτός είναι τουλάχιστον εύλογος, με αποτέλεσμα ανοσοποιητικές και ενδοκρινολογικές αλλαγές, που μπορούν να προκαλέσουν χρόνια προστατίτιδα.
2. Θεωρεί ότι η μελέτη του Dr Alexander δεν μπορεί να προσδώσει μια αυτοάνοση βάση για την πάθηση. Και αυτό γιατί σύμφωνα με τη γνώμη του, τα εργαστηριακά τεστ δεν μπορούν να προβλέψουν την αντίδραση του ανοσοποιητικού στο ανθρώπινο σώμα. Αναφέρει μάλιστα ότι κύτταρα που αντιδρούν στο δοκιμαστικό σωλήνα, μπορεί να είναι ανενεργά στον προστάτη.
3. Με βάση κλινικές παρατηρήσεις, αναφέρει ότι ασθενείς με προστατίτιδα και παράλληλα διαταραχές σε άλλα σημεία του σώματος (έντερο, αρθρίτιδα, δερματικά) σπανίως βελτιώνονται με θεραπεία στεροειδών.
Η άποψή του:
'Νομίζω ότι η πραγματική μη μικροβιακή προστατίτιδα είναι απίθανο να είναι ένα κλασικό αυτοάνοσο νόσημα. Θα θεωρούσα ότι πιο πολύ αντιπροσωπεύει μια απορύθμιση της αντιφλεγμονώδους αντίδρασης, τέτοια που η φλεγμονή να μην τερματίζεται, ακόμα και όταν όλα τα μολυσματικά βακτήρια έχουν απομακρυνθεί. Αυτός ο τύπος της απορύθμισης της αντίδρασης σε βλάβη είναι κοινό χαρακτηριστικό σε διάφορες χρόνια φλεγμονώδεις διαταραχές, συμπεριλαμβανομένης της χρόνιας αλλογενούς νεφρού νεφροπάθειας'

Χρόνια Προστατίτιδα και Gram+  βακτήρια (εντερόκοκκος, σταφυλόκοκκος κλπ)

Στη μελέτη που περιγράφεται παρακάτω, οι ASHA R. SHAHED και DANIEL A. SHOSKES αποδεικνύουν πως η χρόνια προστατίτιδα και μάλιστα η περιγραφόμενη στην κατηγοριοποίηση του NIH (National Institutes of Health) ως 'μη μικροβιακή' (κατηγορίες ΙΙΙa και ΙΙΙb) σχετίζεται με την παρουσία gram+  βακτηρίων στο προστατικό υγρό.
Για τα gram+  βακτήρια μπορείτε να δείτε εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BC

Τα μικρόβια αυτά αποικίζουν τον προστάτη μέσω της ουρήθρας, ειδικά σε προστατευόμενες βιομεμβράνες, και για μερικούς θεωρούνται 'μη παθογόνα' στη χρόνια προστατίτιδα.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε τη μελέτη, ειδικά όσοι έχουν θετικές καλλιέργειες σε αυτά τα μικρόβια, αλλά και όσοι αμφισβητούν τη σχέση που έχουν με τη χρόνια προστατίτιδα (ειδικά τη 'μη μικροβιακή').

Για όσους δεν γνωρίζουν αγγλικά ή απλώς ...βαριούνται, περιγράφω περιληπτικά:

Οι 100 άνδρες με χρόνιο πυελικό άλγος (κατηγορίες ΙΙΙa και ΙΙΙb σύμφωνα με το ΝΙΗ) που μελετήθηκαν είχαν μέση ηλικία 44 έτη ( 23-72 ετών) και μία μέση διάρκεια των συμπτωμάτων 3 χρόνια. Οι άνδρες είχαν προηγουμένως θεραπεία για προστατίτιδα κατά  μέσο όρο από 4 γιατρούς.
Κανένας ασθενής δεν εκπληρώνει τον κλασικό ορισμό του έχοντος χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ σύμφωνα με το ΝΙΗ), με υψηλές μετρήσεις των Gram αρνητικών βακτηριδίων (e-coli συνήθως) στον προστάτη και υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις .
Από τους 100, οι 36 άνδρες είχαν θετικές καλλιέργειες EPS (προστατικού υγρού) για Gram θετικά βακτήρια και μόνο, που εντοπίζονται στον προστάτη . Στην παρούσα μελέτη, (προσέξτε, μόνο για τους σκοπούς της παρούσας μελέτης) οι άνθρωποι αυτοί ταξινομήθηκαν ως έχοντες κατά NIH κατηγορίας II προστατίτιδα.
Τα πιο κοινά Gram θετικά βακτήρια ήταν σταφυλόκοκκοι , κορυνοβακτήρια και εντερόκοκκοι .
Άλλοι 38 άνδρες είχαν στοιχεία φλεγμονής με αρνητικές καλλιέργειες για μικρόβια. ( Κατηγορία IIIa , μη βακτηριακή, φλεγμονώδης προστατίτιδα ) .
Οι υπόλοιποι 26 άνδρες είχαν αρνητικές καλλιέργειες και όχι φλεγμονή (κατηγορία IIIb , μη βακτηριακή, μη φλεγμονώδης προστατίτιδα) .
Οι επιστήμονες βασιζόμενοι στο γεγονός ότι αυτό που καθορίζει τη μόλυνση σε αντίθεση με τον απλό αποικισμό είναι η παρουσία τραυματισμού του προστατικού ιστού προκαλούμενη από βακτήρια καθώς και η τεκμηριωμένη αντίδραση της άμυνας του σώματος, μετρούν το  οξειδωτικό στρες (Oxidative Stress) στα δείγματα των προστατικών υγρών.
Για το τι είναι το οξειδωτικό στρες διαβάστε εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%82
Το οξειδωτικό στρες αντιπροσωπεύει μια διαταραχή της ισορροπίας μεταξύ της παραγωγής δραστικών μορφών οξυγόνου (Reactive Oxygen Species, ROS) και της ικανότητας ενός βιολογικού συστήματος να αδρανοποιεί τα τοξικά αυτά μόρια και να επισκευάζει τις βλάβες που προκαλούν. Οι δραστικές μορφές οξυγόνου βλάπτουν όλα τα συστατικά του κυττάρου, συμπεριλαμβανομένων των πρωτεϊνών, των λιπιδίων και του DNA.

Αποτελέσματα:
Οι άνδρες με gram+  βακτήρια στον προστάτη τους, είχαν σημαντικά αυξημένες τιμές οξειδωτικού στρες σε σχέση με εκείνους χωρίς μικρόβια αλλά με λευκοκύτταρα (κατ. ΙΙΙα), οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν αυξημένες τιμές σε σχέση με αυτούς της κατηγορίας ΙΙΙβ (μη βακτηριακή – μη φλεγμονώδης).
Τα επίπεδα του ισοπροστανίου (IsoP) (δείκτης μέτρησης της οξειδωτικής βλάβης) ήταν για τους άνδρες την κατηγορίας ΙΙ 7315 +/- 1428, για τους άνδρες της κατηγορίας ΙΙΙα 2043 +/- 561, και για εκείνους της κατηγορίας ΙΙΙβ  319 +/-81.
Σημαντική μείωση του οξειδωτικού στρες επιτεύχθηκε είτε κατόπιν αντιβιοτικής θεραπείας 2 έως 12 εβδομάδων από αντιβιοτικά διαφόρων ειδών (κινολόνες, μακρολίδες, τετρακιλίνες κλπ) βάση αντιβιογράμματος, είτε κατόπιν λήψης βιοφλαβονοειδών (κερσετίνη) για ένα μήνα.

Οι επιστήμονες ανακεφαλαιώνουν:
1. Gram+  βακτήρια έχουν βρεθεί στον προστάτη περίπου 40% των ανδρών με χρόνιο πυελικό άλγος (Shoskes and Zeitlin, 1999).
2. Ρόλος των Gram+  στην παθογένεση της χρόνιας προστατίτιδας είχε από καιρό υποψιαστεί από τους Nickel and Costerton το 1999.
3. Η κατάλληλη αγωγή και η εκρίζωση των gram+  βακτηριδίων, οδηγεί στην εξάλειψη των συμπτωμάτων στο ένα τρίτο των ασθενών με χρόνιο πυελικό άλγος (Shoskes and Zeitlin, 1999).
4. Το αντιοξειδωτικό στρες που μετρήθηκε στην έρευνα, είναι σημαντικά αυξημένο στους άνδρες με gram+  βακτήρια στον προστάτη τους σε σχέση με εκείνους που είχαν αρνητικές καλλιέργειες. Αναφέρουν μάλιστα ότι το ισοπροστάνιο (IsoP) ως υποπροϊόν του αντιοξειδωτικού στρες μπορεί να είναι μέρος της παθοφυσιολογίας της δυσλειτουργίας του ουροποιητικού των ανδρών με χρόνιο πυελικό άλγος, αφού σύμφωνα με μελέτη  αποτελεί αιτία σύσπασης των λείων μυών της ουροδόχου κύστης (Tarcan et al, 2000).
5. Εναλλακτικά, αναφέρουν και πιθανό μηχανισμό αυτοάνοσου, που προκαλείται από τα υπεραντιγόνα που βρίσκονται στα Gram+  βακτήρια.
Τι είναι τα υπεραντιγόνα: http://en.wikipedia.org/wiki/Superantigen
6. Τέλος θεωρούν ότι τα ευρήματα της μελέτης τους δε συμβαδίζουν με την τρέχουσα κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας, οπότε μπορεί να εξεταστεί μια ξεχωριστή κατηγορία χρόνιας προστατίτιδας ανάμεσα στις ΙΙ και ΙΙΙ.

Πηγή: http://www.farrlabs.com/study-chronic-pelvic-pain-syndrome-prostaq
ή σε περίληψη: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10975414

Μεσημέρι καλοκαιριού σε ερημικό τοπίο των Δωδεκανήσων.
Δεκάδες αλυσοδεμένοι προστατιδοποαθείς σέρνονται μαρτυρικά προς το λατομείο.
Ξαφνικά όμως ένα λεβεντόπαιδο με ξυλοκαϊνη και βαζελίνη τσακίζει τις αλυσίδες!
Είναι ο Pablo!


                                               CHORUS: Pabloooooo

                                        Pablo! Στείλε mail και θα 'ρθει
                                         Pablo! Και σαν φύγει η βασική
                                          Θα 'χεις πέος σαν γρανίτη!
                                           Θα πουλήσεις και το σπίτι...
                                                    μόνο αυτός
                                                  έχει τα fingers
                                                    και μπορεί

Τα συμπτώματα ξεκίνησαν το Νοέμβριο 2011.
Αρχικά τσούξιμο στην ουρήθρα μετά από εκσπερμάτωση, κατόπιν συνεχές τσούξιμο στην ουρήθρα. Φοβήθηκα για κάποιο Σ.Μ.Ν. και κατόπιν εντολής του Α' ουρολόγου έκανα εξέταση ουρηθρικού, αυτή με τις μπατονέτες, σε γνωστή και 'αξιόπιστη' μικροβιολογική αλυσίδα(Α). Η εξέταση δεν έδειξε τίποτα, παρά μόνο 'αρκετούς gram + κόκκους'. Ο ουρολόγος Α μου είπε να μην ανησυχώ, και αυτά είναι συνηθισμένα μικρόβια 'του δέρματος' που τα έχουμε όλοι.
Κατόπιν και αφού ο πόνος αυξανόταν, επισκέφθηκα γνωστό 'ουρολογικό κέντρο'(Β) όπου κατόπιν υπέρηχου και δακτυλικής προσκόμισα την πρώτη καλλιέργεια σπέρματος και σπερμοδιάγραμμα που έκανα στην ίδια μικροβιολογική αλυσίδα(Α), με στείρα την καλλιέργεια, και πολύ καλό σπερμοδιάγραμμα. Οι πόνοι συνεχίζονται, δυναμώνουν, παρόλα αυτά ο δόκτορας εκεί με ύφος με διαβεβαιώνει: 'Μα μην ανησυχείτε, δεν έχετε τίποτα, εδώ με τόσα εκατομμύρια σπερματοζωάρια μπορείτε να γονιμοποιήσετε τη μισή Ευρώπη!'  Έ λέω κι εγώ, δόκτορας είναι, ύφος έχει, κάτι θα ξέρει, ας προσπαθήσω να το ξεχάσω. Έλα όμως που οι πόνοι συνεχίζονται, επεκτείνονται στο κάτω μέρος της κοιλιάς, στους προσαγωγούς και χαμηλά στην πλάτη, και ανησυχώ όλο και περισσότερο. Βρισκόμαστε στο Φεβρουάριο του 2012, και επισκέπτομαι τρίτο ουρολόγο (Γ), όπου κατηγορεί όλους τους άλλους ότι δεν ξέρουν και αντιμετωπίζουν λάθος την προστατίτιδα, ενώ αυτός με στέλνει σε 'καλό' μικροβιολογικό (Β) όπου σε καλλιέργεια σπέρματος ανιχνεύεται εντερόκοκκος.
Αφού επιτέλους βρήκαμε τι φταίει, η αντιβίωση βάση αντιβιογράμματος είναι ciproxin 500 (δύο την ημέρα) για 1,5 μήνα.
Τα συμπτώματα κατά την έναρξη της αντιβίωσης υποχωρούν ελαφρώς μέχρι την τρίτη εβδομάδα, και κατόπιν επανέρχονται τα ίδια και χειρότερα, σαν να μην έπαιρνα αντιβίωση.
Κατόπιν συστάσεως του γιατρού, παίρνω για άλλες 10 ημέρες tabrin, χωρίς εξέταση και αντιβιόγραμμα, γιατί υποτίθεται ότι είναι πιο ισχυρό.
Καμία βελτίωση στα συμπτώματα, οι πόνοι συνεχίζονται σταθεροί και έντονοι, δε με αφήνουν  να κοιμηθώ το βράδυ, και όποτε το καταφέρνω, ξυπνάω κάθε δύο ώρες από τους πόνους. Ταυτόχρονα εμφανίζω μικροσπασμούς, αρχικά στην πυελική περιοχή, και στη συνέχεια σε όλο το σώμα. Ρίγη επίσης και δέκατα.
Κατόπιν επισκέπτομαι και άλλους ουρολόγους, εκ των οποίων και κάποιους μεγαλογιατρούς – μεγαλοχειρούργους εκ των οποίων ένας μου λέει ότι είναι ψυχολογικό (!) και να μη δίνω σημασία, άλλος ότι 'η προστατίτιδα είναι συγκεχυμένη κατάσταση με ψυχολογικά αίτια', και άλλος ότι 'ο προστάτης μου είναι καθαρός' και θα χρειαστώ ψυχολογική υποστήριξη.
Ψάχνοντας και διαβάζοντας στο διαδίκτυο, ανακαλύπτω γνωστό μπλογκ όπου τα ιστορικά των ασθενών μοιάζουν λίγο πολύ με το δικό μου, και σύμφωνα με το οποίο πολλοί από αυτούς βρίσκουν γιατρειά με μαλάξεις – αντιβίωση που εφαρμόζει γνωστός γιατρός. Έχω αναφερθεί σε σχετικό με τις μαλάξεις θέμα.
Κατόπιν της επιδείνωσης και το χάσιμο χρόνου και χρήματος που μου 'προσέφεραν' οι μαλάξεις, απευθύνομαι σε 'πιστοποιημένο' ιατρείο προστατίτιδας γνωστού δημόσιου νοσοκομείου. Εκεί τον Ιούλιο του 2012 κάνω την πρώτη stamey mears (που εκτός από το προστατικό υγρό, περιελάμβανε και ουρηθρικό με μπατονέτες το οποίο με 'πέθανε' στους πόνους), η οποία δεν δείχνει τίποτα (σύμφωνα με τον εκεί γιατρό) αν και η εξέταση έβγαζε 4 μικρόβια που όμως (σύμφωνα πάντα με τον εκεί γιατρό) δεν αξιολογούνται ως παθογόνα αφού είναι σε πολύ μικρή ποσότητα και με ελάχιστα πυοσφαίρια).
Κατόπιν αυτού, επαναλαμβάνω τη stamey mears σε άλλο (ιδιωτικό) μικροβιολογικό, στείρα και αυτή, χωρίς αποτελέσματα.
Νομίζοντας ότι είχα ξεμπερδέψει με τα μικρόβια, και ότι το θέμα μου είναι καθαρά νευρομυϊκό – μη μικροβιολογικό, απευθύνθηκα κατόπιν συστάσεως καθηγητή ουρολόγου σε ιατρείο πόνου γνωστού νοσοκομείου, όπου ακολούθησα αγωγή με συνδιασμό αντιφλεγμονώδους, αντικαταθλιπτικού και φάρμακου για τα νεύρα (σαν αυτά που παίρνουν όσοι πάσχουν από επιληψία...).
Εδώ είχα για έξι μήνες καλύτερο ύπνο και μείωση της έντασης των συμπτωμάτων, ταυτόχρονα όμως υπνηλία, αδυναμία άθλησης, και στυτική αδυναμία.
Τα δε συμπτώματα συνεχίζονται παντού, απλώς με μικρότερη ένταση.
Μη μπορώντας να συμβιβαστώ με την ποιότητα ζωής που είχα, συνεχίζω να ψάχνω, και κατόπιν συστάσεων βρίσκω ουρολόγο σε γνωστή μεγάλη ιδιωτική κλινική όπου με παραπέμπει σε μικροβιολόγο που επιτέλους μπορεί και ξέρει να κάνει τη δουλειά της. Δύο μικρόβια σε καλλιέργεια σπέρματος (εντερόκοκκος και μυκόπλασμα), αντιβίωση αρχικά με augmentin για τον εντερόκοκκο και zithromax για το μυκόπλασμα. Από τη δέκατη μέρα augmentin ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ στα συμπτώματα, και γενικά αίσθηση ότι το συγκεκριμένο αντιβιοτικό 'δουλεύει'.
Επανάληψη καλλιέργειας ένα μήνα μετά τις αντιβιώσεις, κανένα μικρόβιο, λίγα πυοσφαίρια.
Με δεδομένο ότι το μυκόπλασμα ευθύνεται για τη μείωση της κινητικότητας του σπέρματος, θέλω να πιστεύω ότι ξεμπέρδεψα με το μικρόβιο αυτό, γιατί η κινητικότητα του σπέρματος στο σπερμοδιάγραμμα που έκανα αμέσως μετά αυξήθηκε 50%.
Με δική μου πρωτοβουλία και τη σύμφωνη γνώμη λοιμωξιολόγου, επαναλαμβάνω το augmentin για άλλες τρεις εβδομάδες.
Επόμενη καλλιέργεια μετά από ένα μήνα στείρα, καθόλου πυοσφαίρια, με τους πόνους να έχουν φύγει εντελώς από προσαγωγούς – πλάτη, και να έχουν εστιαστεί (με πολύ λιγότερη ένταση) χαμηλά στην κοιλιά. Μπορώ πια να μιλάω για ενοχλήσεις (που συνεχίζουν να ...ενοχλούν) αλλά όχι πόνους.
Είναι η πρώτη φορά που είδα φως στο τούνελ αυτής της καταραμένης πάθησης.
Από τότε (Μάρτιος 2013) και μέχρι τώρα, έχω μία σταδιακή βελτίωση στις ενοχλήσεις, μικρή είναι η αλήθεια, και βέβαια δε μπορώ να μην αποφύγω τις παρακάτω: