Το ποστ αυτό αποτελεί συνέχεια του θέματος "Ποιος είναι ο ασθενής με προστατίτιδα; / Κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας"

Από το βιβλίο "A Headache in the Pelvis" των David Wise και Rodney Anderson

Περιγραφή

Το Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους (κατηγορία ΙΙΙ) αποτελεί την κατηγορία στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών προστατίτιδας. Εκτιμάται ότι σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει το 90-95% των ανδρών που τους γίνεται διάγνωση προστατίτιδας. Σε απόλυτους αριθμητικούς όρους αυτό σημαίνει πως το σύνδρομο αυτό προσβάλλει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Η κατηγορία αυτή μπορεί να συνοδεύεται από φλεγμονώδη ευρήματα (κατηγορία ΙΙΙΑ) ή να μην συνοδεύεται (κατηγορία ΙΙΙΒ).


Πρόσφατες έρευνες ολοένα και περισσότερο υποδυκνείουν πως οι συμβατική θεώρηση και οι συμβατικές θεραπείες απέτυχαν και να εξηγήσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Οι κλασσικές προσεγγίσεις αντιμετωπίσαν και αυτή τη κατηγορία προστατίτιδας ως μόλυνση αν και σχετικά πρόσφατα η ιατρική παραδέχτηκε την άγνοια και την σπαζοκεφαλιά που της δημιούργησε αυτή η πάθηση όσον αφορά τις αιτίες που την προκαλούν και τον τρόπο αντιμετώπισης. Το 1995, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ αναγνώρισε πως οι παλαιότεροι όροι «Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα» και «Προστατοδυνία» ούτε εξηγούν ούτε συνδέονται με τα συμπτώματα της κατηγορίας αυτής και εισήγαγε τον νέο όρο «Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους» (Chronic Pelvic Pain Syndrome) για να αναφέρεται στο εξής σε αυτήν. Αλλάζοντας την ονομασία της πιο συνηθισμένης πάθησης για την οποία οι ασθενείς επισκέπτονται ουρολόγο, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας έκανε την ξεκάθαρη συνεπαγωγή ότι ο προστάτης πιθανότατα δεν είναι η αιτία αυτής της πάθησης.


Έρευνες έχουν δείξει ότι άνδρες με αυτό το σύνδρομο υφίστανται σημαντική υποβάθμιση στην αυτοεκτίμησή τους και στην ικανότητά τους να απολαμβάνουν τη ζωή γενικότερα λόγω των ενοχλήσεων και των πιθανών οχληρών διαταραχών στα καθημερινά και εξαιρετικά προσωπικά θέματα της ούρησης και της σεξουαλικής ζωής. Βάση ερευνών, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής ατόμων με την πάθηση αυτή φτάνει σε κάποιες περιπτώσεις να ανταγωνίζεται αυτή ατόμων που έχουν υποστεί έμφραγμα, ή πάσχουν από νόσο του Crohn ή στηθάγχη.

Εάν τα συμπτώματα από ήπια και περιστασιακά εξελιχθούν σε χρόνια και έντονα, οι πάσχοντες τείνουν να περνούν τη ζωή τους σε απόγνωση. Μην έχοντας κανέναν να μιλήσουν γι'αυτό, συνήθως μη γνωρίζοντας κάποιον άλλο που να πάσχει από αυτό, μην καταλαβαίνοντας τι τους συμβαίνει και μην παίρνοντας βοήθεια από το γιατρό τους και τις θεραπείες στις οποίες τους υποβάλλει, συχνά υποφέρουν από άγχος και κατάθλιψη.


Συμπτώματα (μπορεί να είναι περιοδικά ή συνεχόμενα, μεταβαλλόμενα σε ένταση και να περιλαμβάνουν ένα ή πολλά από τα παρακάτω)

-Ενοχλήσεις / πόνους στον πρωκτό και το παχύ έντερο (συχνά το περιγράφουν ότι είναι σα να έχουν μέσα ένα "μπαλάκι του γκολφ")
-Το να κάθονται πυροδοτεί η επιδεινώνει τον πόνο / ενοχλήσεις
-Ενοχλήσεις / πονο / τσούξιμο στο πέος, στην βάλανο ή στον κορμό
-Πόνο / ευαισθησία σε έναν ή τους δύο όρχεις
-Πόνο / ενοχλήσεις κάτω από την κοιλιά εσωτερικά πάνω από το πέος (στην ηβική σύμφυση)
-Πόνο / ενοχλήσεις στο περίνεο (η περιοχή μεταξύ των όρχεων και του πρωκτού)
-Πόνο / ενοχλήσεις στον κόκκυγα (γύρω από το οστό της "ουράς")
-Πόνο / ενοχλήσεις χαμηλά στην πλάτη (από τη μία ή και από τις δύο πλευρές)
-Πόνο / ενοχλήσεις στη βουβωνική περιοχή, το εσωτερικό των μηρών, τους προσαγωγούς (από τη μία ή και από τις δύο πλευρές)
-Επιδείνωση ή ελάφρυνση των συμπτωμάτων μετά από κίνηση των εντέρων
-Πόνο ή ενοχλήσεις κατά τη διάρκεια ή μετά από την εξπερμάτωση
-Μειωμένη libido (απώλεια ενδιαφέροντος για sex)
-Δυσκολία στη στύση
-Άγχος για το sex
-Συχνοουρία (ανάγκη να ουρήσουν σε διαστήματα μικρότερα των δύο ωρών)
-Επιτακτική ούρηση (δυσκολία να κρατηθούν άπαξ και τους έρθει ανάγκη για ούρηση)
-Δυσουρία (πόνος ή τσούξιμο κατά την ούρηση)
-Νυχτουρία (ανάγκη για συχνή ούρηση κατά τη νύχτα)
-Μειωμένη ροή ούρων
-Αίσθημα ατελούς ούρησης
-Δυσκολία στο ξεκίνημα ή κατά τη διάρκεια της ούρησης
-Άγχος γενικότερα
-Κατάθλιψη
-Κοινωνική απομόνωση και εξασθένιση των σχέσεων με το άλλο φύλλο
-Πτώση αυτοεκτίμησης

Το σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους είναι μια στενόχωρη πάθηση δεδομένου του ότι δεν υπάρχουν θεραπευτικά φάρμακα. Τα αντιβιωτικά σε αυτή τη κατηγορία δεν έχουν αποτέλεσμα ούτε υπάρχουν αποτελεσματικές χειρουργικές επεμβάσεις. Πρέπει να υπερτονίσουμε ότι -βάση της εμπειρίας μας- δεν έχουμε δει ποτέ χειρουργική επέμβαση να έχει πετύχει να βοηθήσει σε αυτή τη πάθηση καθώς συνήθως την περιπλέκει περισσότερο και συχνά τη χειροτερεύει.

Πειραματικές θεραπείες έχουν επίσης δοκιμαστεί και αποτύχει. Αυτές περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων βελονισμό, ρεφλεξιολογία, θεραπεία νευρικής αποσυμπίεσης, μαγνητοθεραπεία (μαγνήτες στο ορθό), μπρόκολο, ραδιοθεραπείες με γενήτριες optical-quantum, υπέρηχοι μέσω του ορθού, γύρη, κορτικοστεροειδή, λασποθεραπείες, ηλεκτρικοί διεγερτήρες μέσω του ορθού, saw palmento (βότανο), ψευδάργυρο ως συμπλήρωμα διατροφής.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τους άνδρες αυτής της κατηγορίας πέρα από τα φυσικά τους συμπτώματα είναι η τάση κατάθλιψης, απογοήτευσης και καταστροφικών σκέψεων που φέρνει η αδυναμία βοήθειας από την ιατρική. Πολλοί γιατροί είναι αρκετά λιγότερο από "ενθουσιώδεις" όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ασθενείς αυτής της κατηγορίας γιατί γνωρίζουν ότι έχουν ελάχιστα να τους προσφέρουν. Αυτό συχνά οδηγεί τους ασθενείς να νοιώσουν ότι οι γιατροί δεν τους παίρνουν στα σοβαρά ή πως δεν τους αφιερώνουν το χρόνο που αξίζει το πρόβλημά τους.


Ακόμα περισσότερο συχνό, είναι το να παρατηρεί κανείς υψηλά επίπεδα στρες σε άνδρες της κατηγορίας ΙΙΙ λόγω του φόβου τους ότι τα συμπτώματά τους κρύβουν καρκίνο ή κάποια άλλη καταστροφική αρρώστια που δεν έχει διαγνωστεί. Στην κλινική μας έχουμε δει ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε διουρηθρική προστατεκτομή ή σε αφαίρεση του προστάτη ή σε χρόνια ολόκληρα αντιβίωσης απλά και μόνο γιατί ένοιωθαν ότι έπρεπε "κάτι να κάνουν για το πρόβλημα".


Παράγοντες που σχετίζονται με την πυροδότηση της νόσου:
-Μεγάλες περίοδοι στρες.
-Σήκωμα βαρών
-Χειρουργική επέμβαση κάπου στη περιοχή της λεκάνης (πυελική περιοχή)
-Σεξουαλική επαφή υπό υψηλό στρες
-Τραυματισμός κάπου στη πυελική περιοχή
-Βακτηριακή προστατίτιδα παρά το ότι καταπολεμήθηκε
-Καταναγκαστική (πιεστική) σεξουαλική δραστηριότητα ή αυνανισμός
-Παρατεταμένη καθιστική ζωή
-Παρατεταμένη χρήση ποδηλάτου



Εξετάσεις:
-Απουσία σημαντικού φορτίου βακτηριδίων στο προστατικό υγρό.
-Μικροσκοπική εξέταση προστατικού υγρού για πυοσφαίρια και φλεγμονή. Στην κατηγορία ΙΙΙ μπορεί να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν καθόλου ευρήματα.
-Ανάλυση συμπεριφοράς της κύστης και του πυελικού εδάφους στην ούρηση χρησιμοποιώντας εξετάσεις φυσιολογίας (urodynamics) όπως ρυθμό ροής ούρων, κατακράτηση ούρων, μέτρηση πίεσης της κύστης και νευρικής δραστηριότητας.
-Δακτυλική εξέταση και αιματολογικές εξετάσεις ενζύμου serum για να αποκλειστεί ότι τα συμπτώματα προέρχονται από άλλη σοβαρότερη πάθηση και ανωμαλίες στον προστάτη, όπως καρκίνος.
-Ο διορθικός υπέρηχος ίσως είναι χρήσιμος για να συμπληρώσει τη δακτυλική στο να επιβεβαιωθεί η καλή συνολική εικόνα του προστάτη και των σπερματοδόχων κύστεων ή αντίθετα να εξακριβώσει που οφείλονται ανωμαλίες που διαπιστώθηκαν από την δαχτυλική εξέταση ή από τα αιματολογικά τεστ και παραπέμπουν σε άλλη πάθηση.


Συμβατικές θεραπείες που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση:
-Αντιβιωτικά συνταγογραφούνται σχεδόν πάντα από τους γιατρούς είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει ένδειξη μόλυνσης και τυπικά αποτυγχάνουν να βοηθήσουν την κατάσταση μακροχρόνια.
-Μαλάξεις του προστάτη
-Alpha Blockers για τη χαλάρωση των λείων μυών στον προστάτη και της του αυχένα της ουροδόχου κύστης.
-Χαμηλές δόσεις αντικαταθλιπτικών (π.χ. Elavil)
-Μυοχαλαρωτικά - ηρεμιστικά όπως Prozac ή Paxil


Αποτελεσματικότητα συμβατικών θεραπειών:
-Τα αντιβιοτικά γενικά δεν φέρνουν αποτελέσματα.
-Οι προστατικές μαλάξεις περιστασιακά δίνουν ανακούφιση-ελάφρυνση των συμπτωμάτων αλλά με περιορισμένη δράση
-Τα alpha blockers περιστασιακά δίνουν περιορισμένη ανακούφιση των συμπτωμάτων αλλά έχουν υψηλές παρενέργειες
-Τα ηρεμιστικά - αντικαταθλιπτικά, ειδικά της κατηγορίας benzodiazepines όπως το Valium, προσφέρουν κάποια προσωρινή ανακούφιση από τους πόνους αλλά λόγω των παρενεργειών και την τάση για εξάρτηση που προκαλούν δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα ως βασική θεραπευτική γραμμή.

Το ποστ αυτό αποτελεί συνέχεια του θέματος "Ποιος είναι ο ασθενής με προστατίτιδα; / Κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας"

Από το βιβλίο "A Headache in the Pelvis" των David Wise και Rodney Anderson

Περιγραφή

Η Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ) αποτελεί μια πιο δύσκολη πάθηση από την Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα (κατηγορία Ι). Οι περισσότερες περιπτώσεις Χρόνιας Βακτηριακής Προστατίτιδας οφείλονται σε ανεπαρκή αντιμετώπιση περιστατικού Οξείας Βακτηριακής Προστατίτιδας.


Άνδρες που έχουν επαναλαμβανόμενες αποικίσεις βακτηριδίων στην ουρήθρα λόγω ανεπαρκούς καθαριότητας και υγιεινής, επικίνδυνων σεξουαλικών πρακτικών, ανάγκης τοποθέτησης καθετήρα στην ουρήθρα μπορεί να αποκτήσουν αποικισμό από βακτήρια και μόλυνση. Επίσης, άνδρες που έχουν στενώσεις ή ουλώδεις ιστούς στην ουρήθρα που εμποδίζουν τη ελεύθερη ροή των ούρων είναι επιρρεπείς σε επαναλαμβανόμενες αποικιακές μολύνσεις.

Οι ασθενείς αυτής της κατηγορίας, εμφανίζουν ανά κάποιες περιόδους επεισόδια οξείας αναζωπύρωσης, όπου τα βακτήρια ξαφνικά αναπτύσσονται, εξαπλώνονται και αρχίζουν να μολύνουν την ουροδόχο κύστη (ουρολοίμωξη). Ο πάσχοντας μπορεί να είναι τελείως ασυμπτωματικός ανάμεσα σε αυτά τα επεισόδια και συχνά δεν υπάρχει εύρεση βακτηριδίων στην ουροδόχο κύστη αναμεταξύ αυτών των επεισοδίων. Αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της Χρόνια Βακτηριακής Προστατίτιδας: ότι ο πάσχοντας είναι συνήθως τελείως απαλλαγμένος από συμπτώματα μεταξύ επεισοδίων που εμφανίζονται περιοδικά ανά κάποιο χρονικό διάστημα.

Συμπτώματα (συνήθως είναι περιοδικά αλλά μπορεί να είναι και συνεχή)
-Συχνοουρία (ανάγκη ούρησης σε διαστήματα μικρότερα των δύο ωρών).
-Δυσουρία (πόνος ή τσούξιμο κατά την ούρηση)
-Επαναλαμβανόμενες δυσλειτουργίες της ουρικής διόδου με κακή ροή, δυσκολία στην έναρξη της ούρησης, νυκτουρία (συχνή ούρηση κατά τη διάρκεια της νύχτας). Αυτά τα συμπτώματα "μιμούνται" κατά κάποιο βαθμό τα συμπτώματα υπερπλασίας του προστάτη.
-Τα συμπτώματα εμφανίζουν περιοδικότητα ανάλογα με τα επίπεδα του βακτηριακού φορτίου. Στον πάσχοντα κατά τα περιοδικά αυτά επεισόδια, ο μικροοργανισμός που εμφανίζεται να έχει προσβάλλει το ουροποιητικό είναι συνήθως ο ίδιος. 

Παράγοντες που σχετίζονται με την εκδήλωση της νόσου:
-Ολιγωρία στην αντιμετώπιση περιστατικού Οξείας Βακτηριακής Προστατίτιδας (Κατηγορία Ι).
-Ύπαρξη πετρών ή αποτιτανιώσεων στον προστάτη
-Άνδρας χωρίς περιτομή με ανεπαρκή καθαριότητα-υγιεινή
-Μερική κατακράτηση ούρων

Συχνότητα εκδήλωσης:
-Σχετικά σπάνια (περίπου 5% των περιπτώσεων όπου γίνεται διάγνωση προστατίτιδας)

Εξετάσεις για διάγνωση:
-Καλλιέργεια ούρων και προστατικού υγρού (σημαντικότατες και όμως συχνά παραβλέπονται από τους γιατρούς)
-Οι καλλιέργειες δείχνουν το βακτήριο να εξακολουθεί να βρίσκεται στον προστάτη σε περιόδους χωρίς συμπτώματα (μεταξύ των περιοδικών επεισοδίων ουρολοίμωξης).

Συμβατικές θεραπείες που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση:
-Αντιβιωτικά κατηγορίας φθοροκινολονών έχουν αποδειχτεί τα πιο αποτελεσματικά και απαιτούν θεραπεία τουλάχιστον 6 εβδομάδων.
-Αντιβιωτικό Nitrofurantoin (για ουρολοιμώξεις) μπορεί να καταστείλλει τα επεισόδια αναζωπύρωσης και την ξαφνική εξάπλωση της μόλυνσης, αλλά δεν μπορεί να εξαλείψει πλήρως τον μικροοργανισμό [σημ: το Nitrofurantoin δεν έχει διαπερατότητα στον προστάτη].
-Σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς ο ασθενής προχωράει σε ηλικία και ο προστάτης μεγαλώνει και συσσωρεύονται πολλαπλές πέτρες εντός του, ο ασθενής μπορεί να επωφεληθεί από διουριθρική επέμβαση αφαίρεσης μέρους του ιστού που είναι επιρρεπής στις επαναλαμβανόμενες μολύνσεις.

Αποτελεσματικότητα συμβατικών θεραπειών:
-Τα αντιβιοτικά είναι συνήθως αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση των περιοδικών επεισοδίων οξείας αναζωπύρωσης.
-Η πλήρης εξάλειψη της εμφάνισης αυτών των περιοδικών επεισοδίων είναι δύσκολη. Τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται εναντίον αυτής της πάθησης μπορεί να χάσουν την αποτελεσματικότητά τους στον χρόνο καθώς τα βακτήρια μεταλλάσσονται και μπορεί να αναπτύξουν ανθεκτικότητα.

Το ποστ αυτό αποτελεί συνέχεια του θέματος "Ποιος είναι ο ασθενής με προστατίτιδα; / Κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας"

Από το βιβλίο "A Headache in the Pelvis" των David Wise και Rodney Anderson

Περιγραφή

Η Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα" είναι αρκετά ξεκάθαρη και στη διάγνωσή της και στην αντιμετώπισή της. Παρουσιάζει εμφανή μόλυνση και φλεγμονή και οι συμβατικές θεραπείες είναι αποτελεσματικές στην αντιμετώπισή της.

Μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία και να εκδηλωθεί με συμπτώματα όπως πυρετό, κρυάδες, πόνο και δυσλειτουργίες στο ουροποιητικό. Θετικά ευρήματα που επιβεβαιώνουν την πάθηση είναι πυοσφαίρια και ουροπαθογόνα βακτήρια στα ούρα.


Τα νεότερα αντιβιωτικά δίνουν καλά αποτελέσματα. Σε αυτή τη πάθηση είναι σημαντική η γρήγορη αντιμετώπιση λόγω των κινδύνων:
-διάχυσης των βακτηριδίων στο κυκλοφοριακό σύστημα
-κατακράτησης ούρων
-δημιουργίας κύστης στον προστάτη

Ολιγορία στην αντιμετώπιση της Οξείας Βακτηριακής Προστατίτιδας μπορεί να οδηγήσει σε Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα (Κατηγορία ΙΙ). Η θεραπεία με αντιβίωση πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον 28 ημέρες ώστε να εξασφαλιστεί ολοκληρωτική εκρίζωση της μόλυνσης.

Συμπτώματα
-Πυρετός και κρυάδες
-Πόνος στον προστάτη
-Δυσουρία, δυσκολία στην ούρηση
-Κατακράτηση ούρων
-Πόνος χαμηλά στην πλάτη
-Πόνος στο περίνεο

Λόγω της κατακράτησης ούρων από το πρήξιμο του προστάτη αδένα, μπορεί να χρειαστεί τοποθέτηση καθετήρα για να επιτραπεί σωστή ροή των ούρων. Αν και αυτό αυξάνει τον κίνδυνο δημιουργίας κύστης (αλλά της ίδιας της μόλυνσης του αδένα και ξεκίνημα της νόσου) είναι σημαντικό να γίνει όταν υπάρχει κατακράτηση ούρων.

Παράγοντες που σχετίζονται με την εκδήλωση της νόσου:
-Προσβολή από βακτήρια μέσω της ουρήθρας
-Πρωκτικό σεξ χωρίς προφύλαξη
-Διαταραχές του ανοσοποιητικού
-Κατακράτηση ούρων ή καθετηριασμός

Συχνότητα εκδήλωσης:
-Σχετικά σπάνια (περίπου 5% των περιπτώσεων όπου γίνεται διάγνωση προστατίτιδας)

Εξετάσεις για διάγνωση:
-Μικροσκοπική ανάλυση ούρων
-Καλλιέργεια ούρων (σημαντικότατη και όμως συχνά παραβλέπεται από τους γιατρούς)

Συμβατικές θεραπείες που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση:
-Αντιβιωτικά (ενέσιμα ή Αμινογλυκωσίδες ή Πενικιλλίνες ή Κινολόνες)

Αποτελεσματικότητα συμβατικών θεραπειών:
-Η κατηγορία προστατίτιδας με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στην αντιμετώπισή της.

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/378725/ktinovasia-sto-agrinio/

ΠαράθεσηΟ γιατρός που εξέτασε τον κτηνοτρόφο έμεινε με το στόμα ανοιχτό

Σε μια σοκαριστική διαπίστωση προχώρησε γιατρός σε νοσηλευτικό ίδρυμα του Αγρινίου, όταν χρειάστηκε να κουράρει έναν κτηνοτρόφο πριν από μερικές μέρες.

Σύμφωνα με πληροφορίες του agrinionews.gr, o κτηνοτρόφος αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο όταν παρουσίασε συμπτώματα εκτεταμένης μόλυνσης στα γεννητικά του όργανα και είχε αρχίσει να έχει πόνους.

Από την πρώτη στιγμή το είδος της μόλυνσης έδειξε στο γιατρό ότι δεν ήταν ένα απλό μεταδιδόμενο νόσημα και οι εξετάσεις ούρων και αίματος απέδειξαν την ύπαρξη συγκεκριμένου μύκητα που κολλάει από... πρόβατο.

Οι γιατροί λένε ότι οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες των ζώων συνήθως είναι μη συμβατές με τους ανθρώπους αλλά μολύνσεις μπορεί να υπάρξουν.

Όπως είναι φυσικό έπεσε η σχετική θυμηδία στο νοσηλευτικό ίδρυμα αλλά ο θεράπων ιατρός φέρεται να είχε εκνευριστεί πολύ και να είπε ότι «με κάτι τέτοια δεν παίζουν».

Κανένας δεν γνωρίζει αν εννοούσε ότι η χρήση προφυλακτικού είναι απαραίτητη ή αν αποδοκιμάζει απλώς τον συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Αντιγράφω από το βιβλίο The Prostatitis Manual του Curtis Nickel 

Ποιος είναι ο ασθενής με προστατίτιδα;

Οι περισσότεροι γιατροί που κάνουν διάγνωση και κουράρουν ασθενείς με προστατίτιδα θα σου πουν ότι αυτοί οι ασθενείς είναι εύκολο να αναγνωριστούν αλλά δύσκολο να τους γίνει διάγνωση και κατηγοριοποίηση.

Οι γιατροί δεν έχουν καταρχάς πρόβλημα με τη διάγνωση στον ασθενή που καταφτάνει ως επείγον περιστατικό, με οξείς πόνους στο περίνεο και τη βουβωνική περιοχή, πυρετό και κρυάδες και ενοχλήσεις ή συμπτώματα απόφραξης στην ούρηση. Αυτή η σπανιότερη κατηγορία  ασθενών με «Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα» δεν θέτουν για τον γιατρό κάποιο διαγνωστικό ή θεραπευτικό δίλημμα.

Είναι η πλειοψηφία των ασθενών -εκείνη που παρουσιάζεται, με πόνους στη πυελική περιοχή και τα γεννητικά όργανα, συμπτώματα αποφρακτικής ούρησης και διάφορες σεξουαλικές δυσλειτουργίες-  που αποτελούν μια πρόκληση για τους γιατρούς. Οι σπάνιες περιπτώσεις εξ΄αυτών θα έχουν ένα ιστορικό στο παρελθόν επαναλαμβανόμενων ουρολοιμόξεων με περιοδικούς παροξυσμούς των συμπτωμάτων που όμως σβήνουν με αντιβιοτική αγωγή.

Κάποιοι από αυτούς τους ασθενείς παρουσιάζονται για πρώτη φορά αναφέροντας πρόσφατη εμφάνιση αυτού του συμπλέγματος συμπτωμάτων που όμως εξαλείφεται γρήγορα με κατάλληλη θεραπευτική αγωγή και δεν ξαναεμφανίζονται. Όμως οι περισσότεροι ασθενείς έχουν αντίθετα ένα μακρύ ιστορικό ταλαιπωρίας: πόνοι που δυναμώνουν και καταλαγιάζουν, ενοχλήσεις στην ούρηση, επίπονες και δύσκολες σεξουαλικές επαφές και μειωμένη ποιότητα ζωής.

Αν και προβλήματα του προστάτη όπως υπερπλασία κλπ. αφορούν άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, τα συμπτώματα αυτά που θυμίζουν προστατίτιδα μπορούν να εμφανιστούν σε άνδρες κάθε ηλικίας από τον πολύ νέο μέχρι τον πολύ ηλικιωμένο.

Κατηγοριοποίηση των περιπτώσεων

Το 1978, ο Drach και οι συνεργάτες του κάναν κατηγοριοποίηση των περιπτώσεων ασθενών σε Οξεία βακτηριακή προστατίτιδα, Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα, Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα και προστατοδυνία. Αυτή η κατηγοριοποίηση σήμερα ονομάζεται «κλασσική» κατηγοριοποίηση.

Στη δεκαετία του 90, ομάδα μελέτης του Εθνικού Οργανισμού Υγείας (National Institutes of Health) κατέληξε ότι ακόμα και αν τα συμπτώματα αυτά ξεκινάνε στον προστάτη, μέχρι την στιγμή που οι περισσότεροι ασθενείς παρουσιάζονται, ο προστάτης ίσως να μην είναι το κύριο εμπλεκόμενο όργανο. Πολλοί πιστεύουν ότι το σύνδρομο προκαλείται από ένα νευρομυικό πρόβλημα στο περίνεο και το πυελικό έδαφος η από μια δυσλειτουργία του κατώτερου ουροποιητικού. Για τον λόγο αυτό θεωρήθηκε ότι δεν ήταν ορθό το να μπαίνει μια ετικέττα με την ονομασία προστατίτιδα ή προστατοδυνία που υποδηλώνει πρόβλημα του προστάτη σε  αυτούς τους ασθενείς. Από πολλούς πιστεύεται ότι αυτό το λάθος που γινότανε ως τότε, συνέβαλε στο κονφούζιο που υπήρξε σε αυτό το ιατρικό πεδίο στις τελευταίες δεκαετίες και στις πιθανά αναποτελεσματικές θεραπείες που είχαν ως επίκεντρο τον προστάτη.

Αποφασίστηκε από την ομάδα μελέτης του Εθνικού Οργανισμού Υγείας να αναπτυχθεί μια νέα κατηγοριοποίηση που θα ήταν καταλληλότερη για χρήση στην έρευνα αλλά και πρακτική για την εφαρμογή θεραπειών. Η νέα αυτή κατηγοριοποίηση έχει 4 κατηγορίες:

Κατηγορία Ι ή Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα ή οποία σχετίζεται με οξεία γενική μόλυνση του προστάτη αδένα.

Κατηγορία ΙΙ ή Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα ή οποία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες ουρολοιμώξεις από τον ίδιο μικροοργανισμό.

Κατηγορία ΙΙΙ ή Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους (Chronic Pelvic Pain Syndrome – CPPS). Εδώ εντάσσονται πλέον οι παλαιότερες κατηγορίες που ονομάζονταν Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα και Προστατοδυνία. Μια από τις συνθήκες βάση της οποίας ορίσθηκε ότι μπορεί ο γιατρός να προχωρήσει σε ταξινόμηση ενός ασθενούς σε αυτή τη κατηγορία, είναι τα συμπτώματα του να υπάρχουν για τουλάχιστον 3 μήνες [δεδομένου του επιθετικού προσδιορισμό "Χρόνιου"].

Αυτή η κατηγορία  χωρίζεται σε δύο επιπλέον υποκατηγορίες: 
-Κατηγορία ΙΙΙA: φλεγμονώδης CPPS και
-Κατηγορία ΙΙΙΒ Μη-φλεγμονώδης CPPS,
Η υποκατηγοριοποίηση αυτή γίνεται ανάλογα με τον αριθμό των πυοσφαίριων που βρίσκει ο μικροβιολόγος στα προστατικά εκκρίματα και υποδηλώνει παρουσία ή μη φλεγμονής.

Οι έρευνες έχουν υποδείξει ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 95% των ασθενων με διάγνωση χρόνιας προστατίτιδας ανήκουν στην Κατηγορία ΙΙΙ.

Τέλος ο Εθνικός Οργανισμός Υγείας περιέλαβε μια νέα και πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία:

Κατηγορία IV ή Ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα. Οι ασθενείς αυτής της κατηγορίας δεν έχουν κανένα σύμπτωμα αλλά τυχαία (συνήθως λόγω εξετάσεων για άλλο πρόβλημα όπως ανεβασμένο PSA=προστατικά αντιγόνα) ανακαλύπτεται σημαντικός αριθμός πυοσφαιρίων στα προστατικά εκκρίμματα γεγονός που υποδηλώνει φλεγμονή.   

Έχω αρκετές φορές αναφερθεί στην περίφημη ουρολογική μελέτη του 2003, της οποίας τα επαναστατικά πορίσματα ανέτρεψαν σε μεγάλο βαθμό την κλασσική ως τότε θεώρηση για το τι είναι και τι προκαλεί την χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος. Το κυριότερο και πιο εκπληκτικό πόρισμα ήταν πως ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα και υγιείς άνδρες βρέθηκαν να έμφανίζουν μικρόβια στις καλλιέργειες σε ίδια ποσοστά (περίπου 8% είχαν κάποιο ουροπαθογόνο ενώ περίπου 70% είχαν κάποιο μη ουροπαθογόνο ). Με άλλα λόγια ανατράπηκε ο παλαιότερος λογικός συσχετισμός μικρόβια = χρόνια προστατίτιδα.

Εάν κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει ολόκληρη την μελέτη στα αγγλικά, μπορεί να την βρει στο site του αμερικάνικου Journal of Urology της Αμερικάνικης Ουρολογικής Εταιρείας. Ο τίτλος είναι "LEUKOCYTES AND BACTERIA IN MEN WITH CHRONIC PROSTATITIS / CHRONIC PELVIC PAIN SYNDROME COMPARED TO ASYMPTOMATIC CONTROLS" (Λευκοκύτταρα και βακτήρια σε ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα / συνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους σε σύγκριση με ασυμπτωματική ομάδα ελέγχου). Η μελέτη έγινε με τη συνεργασία των ουρολογικών τμημάτων του πανεπιστημίου Queen, του νοσοκομείου Kingston, του πανεπιστημίου του Maryland, του πανεπιστημίου Northwestern και του πανεπιστημίου της Pennsylvania (ΗΠΑ και Καναδάς).

Για να την κατεβάσει κανείς σε μορφή PDF θα πρέπει να την αγοράσει, όπως και οποιοδήποτε άλλο άρθρο, έναντι $30 (αυτή τη στιγμή). Διαφορετικά μπορεί να δει μια σύντομη περίληψη. Προσωπικά την έχω αγοράσει και θα ήθελα να παραθέσω εδώ μερικά βασικά σημεία. Κατ'αρχάς το πιο σημαντικό, ο πίνακας με τις συχνότητες που εμφανίστηκαν συγκεκριμένα βακτήρια στις καλλιέργειες ανδρών με προστατίτιδα και σε υγιείς άνδρες. Οι καλλιέργεις έγιναν σε 4 δείγματα κατά Stamey-Meares (προστατικό υγρό και 3 δείγματα ούρων) συν σπέρμα για 5 ημέρες.Όπως βλέπετε οι διαφορές στατιστικά είναι μη σημαντικές και σημαίνουν ότι η παρουσία τέτοιων βακτηριδίων από μόνη της δεν επαρκεί για να εξηγήσει τα συμπτώματα  χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους.

                                                    ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΣΘΕΝΩΝ                            ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ ΥΓΙΩΝ

ΟΥΡΟΠΑΘΟΓΟΝΑ                         
Escherichia coli                                                1,5%                                                       2,5%
Klebsiella                                                         0,4%                                                       0,0%
Pseudomonas                                                 0,2%                                                        1,7%
Proteus 1                                                        0,2%                                                        0,8%
Staphylococcus aureus                                   1,1%                                                        0,8%
Enterococcus faecalis                                     4,5%                                                        2,5%
ΣΥΝΟΛΟ ΟΥΡΟΠΑΘΟΓΟΝΩΝ                      8,0%                                                       8,3%

ΜΗ ΟΥΡΟΠΑΘΟΓΟΝΑ
Staphylococcus epidermidis                           13,6%                                                       14,1%
Staphylococcus άλλος                                    36,1%                                                       34,7% 
Streptococcus viridans                                     9,1%                                                         9,9%
Staphylococcus hemolyticus                             5,6%                                                        4,1%
Streptococcus άλλος                                         9,9%                                                       16,5%
Corynebacterium                                             20,7%                                                       32,3%
Άλλο                                                                13,0%                                                       9,9%
ΣΥΝΟΛΟ ΜΗ ΟΥΡΟΠΑΘΟΓΟΝΩΝ                 66,5%                                                   73,6%

ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΒΑΚΤΗΡΙΟΥ (ΟΥΡΟ-   
ΠΑΘΟΓΟΝΟΥ ή ΜΗ)                                      70,0%                                                   76,0%


Δεύτερον, σχετικά με τα λευκοκύτταρα που υποψιάζουν για την παρουσία φλεγμονής: βρέθηκε στατιστικά σημαντικός μεγαλύτερος αριθμός στα δείγματα Stamey-Meares ασθενών με συμπτώματα έναντι υγιών ασθενών, αλλά όχι στα δείγματα σπέρματος. Ωστόσο και δεδομένου ότι η ιατρική δεν έχει σαφές όριο για το πόσα λευκοκύτταρα ανά οπτικό πεδίο συνιστούν φλεγμονή, χρησιμοποιώντας το σύνηθες όριο των 5 κυττάρων για την ανακήρυξη ύπαρξης φλεγμονής, 50% των ασθενών και 40% των υγιών θα χαρακτηρίζονταν ως έχοντες φλεγμονή. Αλλάζοντας το όριο σε ένα πιο αυστηρό 10 κύτταρα, τα ποσοστά θα άλλαζαν σε 32% των ασθενών και 20% των υγιών. Το συμπέρασμα είναι ότι τα συμπτώματα της χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα συνοδεύονται από μικροβιολογικά ευρήματα φλεγμονής.

Έχει αναφερθεί επανειλημμένα από εμένα κι από άλλους η βελτίωση που νοιώθουμε ασκούμενοι συστηματικά στο τρέξιμο.

Εάν διαβάσουμε τα συμπεράσματα ιατρικών ερευνών που έχουν καταγράψει και αποδείξει τα ωφέλη του τρεξίματος καταλαβαίνουμε ότι προφανώς αυτή η βελτίωση που αναφέρεται δεν είναι καθόλου τυχαία ή απλά ή ιδέα μας.

Συγκεκριμένα (από το βιβλίο "Lore of Running" του γιατρού και ειδικού της φυσιολογίας της άσκησης Tim Noakes), έρευνες απέδειξαν ότι:

1) Άτομα που ασχολούνται με το τρέξιμο έχουν χαμηλότερα επίπεδα στρες απ'ότι άτομα που δεν ασχολούνται. Το τρέξιμο χρησιμοποιείται για τον λόγο αυτό στην θεραπεία ατόμων με σοβαρές διαταραχές άγχους ακόμα και κρίσεις πανικού.

2) Ακόμα και 15 λεπτά πολύ ήπιου τρεξίματος / γρήγορου βαδίσματος έχει ισχυρότερο αποτέλεσμα στην χαλάρωση της μυϊκής έντασης απ'ότι μια δόση ηρεμιστικού φάρμακου.

3) Άτομα που ασχολούνται με το τρέξιμο έχουν μεγαλύτερη αντίσταση σε καθημερινούς στρεσογόνους παράγοντες, ακόμα και ισχυρούς όπως απώλεια συγγενικού προσώπου, διαζύγια, φόβο του θανάτου, οικονομικές δυσκολίες κλπ

4) Το τρέξιμο αποτελεί ισχυρό αντικαταθλιπτικό.

5) Το τρέξιμο αυξάνει δραστικά την ανοχή στον πόνο ή τις ενοχλήσεις.

6) Το τρέξιμο βοηθάει τον εγκέφαλο να παράγει αντιφλεγμονώδεις ορμόνες.

Αν σκεφτεί κανείς το ρόλο του στρες και της αθέλητης μυικής έντασης στο σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους αλλά και το ότι πολλές σύγχρονες θεραπείες στηρίζονται σε αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά καταλαβαίνει διαβάζοντας τα παραπάνω γιατί η αναφερόμενη βελτίωση με το τρέξιμο  δεν είναι προφανώς ιδέα μας ή προϊόν της φαντασίας μας.

Το σημαντικό είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνει κανείς πρωταθλητής ή να δαπανά πολύ χρόνο μέσα στην ημέρα του για να βιώσει τα παραπάνω οφέλη. 3 φορές την εβδομάδα από μισή ώρα είναι αρκετές.

Για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ξανασχοληθεί με το τρέξιμο, παραθέτω παρακάτω ένα τετράμηνο πρόγραμμα αρχαρίων του προπονητή Daniels, το οποίο οδηγεί τον εντελώς αρχάριο σε ικανότητα να τρέχει περίπου μισή ώρα και παραπάνω συνεχόμενα (περίπου 5 χλμ). Θα πρέπει όμως κανείς να είναι συστηματικός και αυτοπειθαρχημένος προκειμένου να δει τα οφέλη, τα οποία προφανώς δεν θα έρθουν μέσα σε 1 ή 2 εβδομάδες.


Φάση 1η (4 εβδομάδες – 3 προπονήσεις / εβδομάδα)

1η προπόνηση:5-min περπάτημα
          10 x (1-min Easy Running & 1-min περπάτημα)
           5-min περπάτημα
Σύνολο: 30-min προπόνησης εκ των οποίων 10 min τρέξιμο


2η προπόνηση:5-min περπάτημα
      7 x (2-min Easy Running & 1-min περπάτημα)
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 30-min προπόνησης εκ των οποίων 14 min τρέξιμο


3η προπόνηση:5-min περπάτημα
          6 x (1-min Easy Running & 30-sec περπάτημα)
          8 x (30-sec Easy Running & 1-min περπάτημα)
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 30-min προπόνησης εκ των οποίων 10 min τρέξιμο



Φάση 2η (4 εβδομάδες – 3 προπονήσεις / εβδομάδα)

1η προπόνηση:3-min Easy Running
      3-min περπάτημα
      10 x (2-min Easy Running & 1-min περπάτημα)
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 40-min προπόνησης εκ των οποίων 23 min τρέξιμο


2η προπόνηση:3-min Easy Running
      3-min περπάτημα
      6 x (3-min Easy Running & 2-min περπάτημα)
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 40-min προπόνησης εκ των οποίων 21 min τρέξιμο

3η προπόνηση:3-min Easy Running
      3-min περπάτημα
      20 x (1-min Easy Running & 30-sec περπάτημα)
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 40-min προπόνησης εκ των οποίων 23 min τρέξιμο


Φάση 3η (4 εβδομάδες – 3 προπονήσεις / εβδομάδα)

1η προπόνηση:10-min Easy Running
      3-min περπάτημα
      10-min Easy Running
      3-min περπάτημα
      10-min Easy Running
      4-min περπάτημα
Σύνολο: 40-min προπόνησης εκ των οποίων 30 min τρέξιμο


2η προπόνηση:2-min περπάτημα
      4 x (8-min Easy Running & 1-min περπάτημα)
      2-min περπάτημα
Σύνολο: 40-min προπόνησης εκ των οποίων 32 min τρέξιμο


3η προπόνηση:5-min περπάτημα
      20-min Easy Running
      5-min περπάτημα
      10-min Easy Running
      5-min περπάτημα
Σύνολο: 45-min προπόνησης εκ των οποίων 30 min τρέξιμο


Φάση 4η (4 εβδομάδες – 3 προπονήσεις / εβδομάδα)

1η προπόνηση:30-min Easy Running
        6 Strides (=30-sec Stride & 1-min περπάτημα)
        6-min Easy Running
Σύνολο: 45-min προπόνησης εκ των οποίων 39 min τρέξιμο


2η προπόνηση: 10-min Easy Running
         5 Strides (=30-sec Stride & 1-min περπάτημα)
        10-min Easy Running
         5 Strides (=30-sec Stride & 1-min περπάτημα)
        10-min Easy Running
Σύνολο: 45-min προπόνησης εκ των οποίων 35 min τρέξιμο


3η προπόνηση:30-min Easy Running
        6 Strides (=30-sec Stride & 1-min περπάτημα)
        6-min Easy Running
Σύνολο: 45-min προπόνησης εκ των οποίων 39 min τρέξιμο




Επεξηγήσεις:
•   Easy Running = χαλαρό τρέξιμο. Τέτοιος ρυθμός ώστε μπορούμε να εισπνέουμε σε 4 -ή το ταχύτερο- 3 βηματισμούς (π.χ. εισπονή σε Δεξί-Αριστερό-Δεξί πάτημα και εκπνοή το ίδιο). Άλλο χαρακτηριστικό του Easy Running είναι πως μπορούμε να κουβεντιάζουμε την ώρα που τρέχουμε. Εάν δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το ρυθμό αναπνοής πρέπει να μειώσουμε την ταχύτητα γιατί πλέον δεν τρέχουμε σε χαλαρό ρυθμό.

Από την άλλη, θα πρέπει να δοκιμάζουμε κατά καιρούς μήπως έχουμε προοδεύσει και πλέον «κλέβουμε», δηλαδή μήπως ο ρυθμός που έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε είναι πλέον πιο εύκολος από easy running. Πως το δοκιμάζουμε; Απλά επιταχύνουμε λίγο το δρασκελισμό μας, βλέποντας αν μπορούμε να παραμείνουμε στην 1 εισπνοή ανά 3 βηματισμούς. Αν μπορούμε, σημαίνει πως έχουμε βελτιωθεί και ο ρυθμός easy running είναι για εμάς ο νέος, πιο γρήγορος, ρυθμός. Αν αντίθετα δούμε μετά από λίγη ώρα πως δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το ρυθμό αναπνοής, ξαναγυρίζουμε στον προηγούμενο ρυθμό μας.

•   Stride = άνοιγμα δρασκελισμού και γρήγορο τρέξιμο 30 δευτερολέπτων (όχι "κατοστάρι" δηλαδή στο 100% της ταχύτητας που μπορούμε να φτάσουμε αλλά σε έναν ρυθμό τον οποίο θα αντέχαμε να κρατήσουμε για περίπου 1.500 μέτρα)

Στο ψάξιμό μου για το Χρόνιο Πυελικό Άλγος, βρήκα πολλές φορές στις πηγές στις οποίες κατέληξα τελικά ως τις πιο αξιόπιστες, αναφορές στα ευεργετικά αποτελέσματα στα οποία είχε σε ασθενείς με το πρόβλημά μας μια ουσία - συμπλήρωμα διατροφής η οποία ονομάζεται Κουερσετίνη (Quercentine). Η κουερσετίνη είναι ένα φυσικό συστατικό, το οποίο περιέχεται στα μήλα, τα κρεμμύδια, τα κεράσια, τα γκρέιπφρουτ, το λάχανο, το πράσινο τσάι και το κόκκινο κρασί, ενώ αποτελεί ισχυρό φλαβονοειδές. Πάνω που ετοιμαζόμουν να τη δοκιμάσω τελικά δεν χρειάστηκε, λόγω του ξεκίνησα να έχω προοδευτική βελτίωση από μόνος μου. Κατά συνέπεια δεν μελέτησα πολύ το θέμα ούτε μπορώ να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία αλλά θυμάμαι πως από την έρευνά μου είχα καταλήξει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

-Η ευεργετική της δράση σε ασθενείς με το πρόβλημά μας έχει επιβεβαιωθεί από επιστημονικές ιατρικές έρευνες και μετρήσιμα αποτελέσματα. Δεν είναι ένα απλό "γιατροσόφι" και την μελετούν και την συνιστούν γιατροί που είναι στην πρωτοπορία της έρευνας για το πρόβλημά μας, όπως οι ουρολόγοι Daniel Shoskes και J. Curtis Nickel.

-Δεν έχω καταλήξει να πειστώ ποιος είναι ο μηχανισμός βάση του οποίου δουλεύει αυτή η ουσία στο πρόβλημά μας αλλά αυτό νομίζω ότι αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας.

-Υπάρχουν ασθενείς στους οποίους απλά αποδείχτηκε η λύση στο πρόβλημά τους. Με άλλα λόγια τους εξαφάνισε σε βάθος χρόνου τα συμπτώματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις στις οποίες δεν πρόσφερε τίποτα.

-Για να υπάρξουν αποτελέσματα (όπως και στις άλλες θεραπείες του χρόνιου πυελικού άλγους) θα πρέπει να λαμβάνεται μακροχρόνια (ίσως 2-3 μήνες). Μην περιμένετε να ξεκινήσετε να την λαμβάνετε και να δείτε αλλαγή σε μερικές ημέρες.

-Η αποτελεσματικότητά της επηρεάζεται από την συνολική σύσταση του σκευάσματος που την περιλαμβάνει. Από την έρευνά μου κατέληξα πως τα πιο αποτελεσματικά σκευάσματα τα φτιάχνει η αμερικάνικη εταιρία Farr Labs, η οποία κατασκευάζει πολλά σκευάσματα προσανατολισμένη ακριβώς στην ασθένειά μας. Στις σελίδες της θα δείτε και video με τον Dr. Shoskes, ο οποίος δίνει τα εντυπωσιακά αριθμητικά αποτελέσματα των ερευνών (82% των ασθενών είχαν βελτίωση).   

-Τα δύο πιο αποτελεσματικά της σκευάσματα με κουερσετίνη, βάση μαρτυριών ασθενών που διάβασα, είναι το Prosta-Q και το Q-Urol , με το δεύτερο να έχει σύσταση περισσότερο προσανατολισμένη σε ασθενείς όπου τα συμπτώματα έχουν να κάνουν με την ούρηση.

Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε ασθενείς υποφέρει θα έπρεπε να κάνει τη χάρη στον εαυτό του και να δοκιμάσει μακροχρόνια την κουρσετίνη.

Οι περισσότεροι και ειδικότερα οι νεότεροι ασθενείς καθώς κάνουν έρευνα μπερδεύονται με την ορολογία και δεν έχουν άδικο...Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Άλγος. Είναι το ίδιο πράγμα; Είναι κάτι διαφορετικό; Είναι το χρόνιο πυελικό άλγος συνέπεια και σύμπτωμα της χρόνιας προστατίτιδας; Τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα αλλά θα προσπαθήσω εδώ να κάνω μια αποσαφήνιση.

Ο όρος Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους (=Χρόνιος Πυελικός Πόνος / Ενόχληση) εφευρέθηκε σχετικά πρόσφατα για να περιγράψει μια πάθηση (για την ακρίβεια την πάθησή από την οποία πάσχει το 90-95% από εμάς). Μία πάθηση η οποία συνοδεύεται από πληθώρα διαφορετικών συμπτωμάτων, ανάλογα τον ασθενή, όπως συχνοουρία, σεξουαλικές δυσλειτουργίες, ενοχλήσεις και πόνους στην πυελική όπως και σε γειτονικές περιοχές, τους όρχεις κλπ. Μην σας ξεγελά λοιπόν η ονομασία: ο όρος δεν σημαίνει ένα σύμπτωμα και δεν αναφέρεται σε ένα μόνο σύμπτωμα (τον πόνο ή τις ενοχλήσεις μόνο) και μάλιστα υπάρχουν ασθενείς με Χρόνιο Πυελικό Άλγος, οι οποίοι έχουν ελάχιστους ή δεν έχουν καθόλου πόνους, αλλά στους οποίους κυριαρχούν περισσότερο τα άλλα συμπτώματα (ούρησης κλπ). Ένας όρος / ονομασία πρέπει να είναι σύντομος και περιεκτικός και συνεπώς δεν μπορούσε να ονομασθεί η πάθηση για παράδειγμα "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους, Συχνοουρίας, Σεξουαλικής δυσλειτουργίας" γιατί τότε δεν θα ήταν ονομασία αλλά περιγραφή.

Ο όρος Χρόνια Προστατίτιδα (ορθότερα πλέον για να ξεχωρίζει λέγεται "Χρόνια Βακτηριακή ή Μικροβιακή Προστατίτιδα") αναφέρεται στην ουσία σε μια διαφορετική πάθηση αλλά είναι η διάγνωση που αποδίδονταν επί πολλά χρόνια για να εξηγήσει και την πάθηση που αναφέρθηκα πριν και που πλέον ονομάζεται Χρόνιο Πυελικό Άλγος. Τα ευρήματα από έρευνες των τελευταίων δύο δεκαετιών υποδυκνείουν τελικά ότι η συνήθης αυτή διάγνωση "Χρόνια Προστατίδα" που δίδονταν σε ασθενείς με Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους ήταν λανθασμένη ή στην καλύτερη περίπτωση προβληματική, δεδομένου ότι η ετυμολογία "Προστατίτιδα" υπονοεί πως τα συμπτώματα προέρχονται από μόλυνση του προστάτη (κλασσική θεώρηση), πράγμα το οποίο αμφισβητήθηκε και καταρρίφθηκε από έρευνες των τελευταίων ετών.

Με άλλα λόγια με τους όρους Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Άλγος αναφερόμαστε λανθασμένα (στο 95% των περιπτώσεων, όπως θα εξηγήσω παρακάτω) στην ίδια πάθηση, για την οποία όμως η "Χρόνια Προστατίτιδα" δεν είναι η σωστή διάγνωση / ορολογία.. Υπάρχουν άτομα για τα οποία η διάγνωση "Χρόνια Προστατίτιδα" είναι η σωστή διάγνωση, αλλά αυτοί είναι μόνο το 5% από ανθρώπους με τα συμπτώματά μας.

Σωστή ή λάθος, όμως, η ορολογία όταν καθιερωθεί είναι ορολογία. Οι περισσότεροι ουρολόγοι που επισκεπτόμαστε ακόμα και σήμερα, δεδομένου ότι ασχολούνται συνήθως με σοβαρότερες (απειλητικότερες) παθήσεις, με αντικειμενικότερα ευρήματα και θεραπεία και έχοντας μείνει ανενημέρωτοι – «αδιάβαστοι» σε αυτή την περίεργη πάθηση (η οποία μπερδεύει ακόμα και για κάποιους αποτελεί ίσως για τον λόγο αυτό αγγαρεία)  αποδίδουν ακόμα αυτή την ταμπέλα της «Χρόνιας Προστατίτιδας» για να κωδικοποιήσουν την πάθηση που περιγράφει ο ασθενής με αυτά τα συμπτώματα. Όπως περίπου γράφουν οι Wise και Anderson "ο προστάτης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της ουρολογίας για όλα τα προβλήματα για τα οποία δεν βρίσκεται άλλη εξήγηση".

Στην ουσία πλέον σήμερα, μετά από τις εξελίξεις του 1995 και των συμπερασμάτων του Εθνικού Οργανισμού Υγείας των ΗΠΑ που προσπάθησαν να βάλουν τάξη στο χάος, δεν υπάρχει -όπως ανέφερα- πλέον καν επιστημονικός όρος "Χρόνια Προστατίτιδα" σκέτο, ούτε και λέει τίποτα μια τέτοια διάγνωση (παρά το ότι εξακολουθεί να γίνεται -όπως ανέφερα- από πάμπολλους ουρολόγους). Υπάρχει πλέον -όπως είπα- ο όρος "Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα". Το βακτηριακή μπήκε ως "καμπανάκι" για να επισημάνει τις αιτίες αυτής της πάθησης ενώ πλέον η πάθηση αυτή είναι γνωστή και ως "κατηγορία ΙΙ" για να ξεχωρίσει στο κομφούζιο των ονομάτων.

To "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" (γνωστό και ως "κατηγορία ΙΙΙ" για να ξεχωρίσει) επίσημα έκτοτε λοιπόν διαχωρίστηκε ως άλλη πάθηση. Πρόκειται λοιπόν για δύο διαφορετικές παθήσεις με διαφορές στα συμπτώματα, την αιτιολογία και την ενδυκνειόμενη αντιμετώπιση που πλέον έχουν και διαφορετικό επιστημονικό όνομα (επαναλαμβάνω ότι παρ'όλα αυτά δυστυχώς πάμπολλοι ουρολόγοι και συνεπώς και ασθενείς συνεχίζονται να αναφέρονται και στις δύο ως απλά "Χρόνια Προστατίτιδα", διαιωνίζοντας την σύγχυση καθώς κανείς νομίζει πως είναι η ίδια πάθηση).     

Το μπέρδεμα και τα προβλήματα που προκαλούνται με τους ορισμούς και τις ονομασίες αυτής της πάθησης, δεν αντανακλούν τίποτα λιγότερα από το μπέρδεμα και τα προβλήματα που προκάλεσε ιστορικά η πάθηση στην προσπάθεια να κατανοηθεί αυτή και τα αίτια της. Βάση αυτού προκύπτει ότι για να ξεμπερδέψω το θέμα της ορολογίας, θα πρέπει αναγκαστικά να συνεχίσω με μια απλουστευμένη παρουσίαση της ιστορίας του πως αποπειράθηκε η επιστήμη να εξηγήσει την πάθηση κατά καιρούς. Ελπίζω να την βρειτε διαφωτιστική αλλά και διασκεδαστική.

Το πρόβλημα και μια από τις αιτίες, ίσως, που αυτή η πάθηση μπέρδεψε τόσο πολύ την επιστήμη έως τώρα είναι ότι υπάρχει όπως είπα πραγματική προστατίτιδα (λοίμωξη και φλεγμονή του προστάτη) ως ασθένεια και δίνει συμπτώματα που σε κάποιο βαθμό μοιάζουν με τα συμπτώματα Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους. Υπάρχει η Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα - (γνωστή πλέον και ως Κατηγορία Ι)....ασθένεια που προκαλείται από μόλυνση του προστάτη στην οποία μάλιστα ο ασθενείς συνήθως ανεβάζει ακόμα και πυρετό) και η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά μπορεί να οδηγήσει σε "Χρόνια Προστατίτιδα" (σωστότερα πλέον όπως ανέφερα ονομάζεται Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα ή κατηγορία ΙΙ) , η οποία όμως...δεν είναι αυτό που έχουμε εμείς (ή μάλλον το 90-95% από εμάς), άσχετα αν μας βάζαν και εμάς αυτή την ταμπέλα! Άνθρωποι που πραγματικά πάσχουν από Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα - Κατηγορία ΙΙ έχουν συμπτώματα ουρολοίμωξης κάθε μερικούς μήνες, βγάζουν πάντα το ίδιο μικρόβιο στις καλλιέργειες σε μεγάλες ποσότητες (και όχι πότε το ένα πότε το άλλο και πότε 3-4 μαζί), παίρνουν αντιβίωση και τα συμπτώματα στις περισσότερες περιπτώσεις σταματάνε ΤΕΛΕΙΩΣ για μερικούς μήνες.

Η πάθηση που έχουμε εμείς και για την οποία (εξαιτίας της περιοχής που χτυπάει) τρέχουμε στους ουρολόγους, ήταν φυσικό να τους κατευθύνει -βάση τως συμπτωμάτων που παρουσιάζει- στο να την εξηγήσουν ως «προστατίτιδα», δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο καλύτερο που να τους ταιριάζει για την περιοχή εκείνη του σώματος και για αυτά τα συμπτώματα. Για να κάνω περισσότερο περισσότερο κατανοητό το μπέρδεμα, θα χρησιμοποιήσω ένα τραβηγμένο παράδειγμα: υποθέστε ότι κάποιοι επειδή στραβοκοιμόμαστε έχουμε πόνο στον σβέρκο τα πρωϊνά. Πάμε σε ΩΡΛ ο οποίος υποπτεύεται βάση των συμπτωμάτων ότι έχουμε γρίπη και ότι γι'αυτό πονάει ο λαιμός μας. Μας συνταγογραφεί αντιβίωση. Γρίπη υπάρχει φυσικά ως πάθηση, κάποιοι άνθρωποι την έχουνε αλλά δεν είναι αυτό που έχουμε εμείς. Και υποθέστε ότι καταλήγουμε στο εξής παράδοξο: στους 100 ανθρώπους που ο ΩΡΛ κάνει διάγνωση γρίπης, μόνο οι 5 πραγματικά έχουν γρίπη. Οι υπόλοιποι 95 απλά στραβοκοιμούνται. Φυσικό επακόλουθο είναι ότι η θεραπεία της αντιβίωσης που συνταγογραφεί ο ΩΡΛ στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών του με "γρίπη" αποδυκνύεται αναποτελεσματική, όσο κι αν κάποιοι στην αρχή λόγω placebo νομίζουν ότι γίνονται καλύτερα και δεν τους πονάει τόσο πολύ ο σβέρκος όσο πριν.

Για να ξαναγυρίσουμε στη διάγνωση της προστατίτιδας: το γεγονός ότι η αντιβίωση δεν έφερνε αποτέλεσμα στη πλειοψηφία των περιπτώσεων σε μια "μικροβιακή" διάγνωση, μπέρδευε τους ουρολόγους και τους οδήγησε στο να ψάχνουν περισσότερες πληροφορίες / στοιχεία για αυτό που ταλαιπωρεί τους ασθενείς τους...Κάτι που θα μπορούσε ή να επιβεβαιώσει την διάγνωσή τους ή να τους πει τι λάθος κάνουνε. (εναλλακτικά, κάποιους τους οδήγησε στην απλή και βολική εξήγηση ότι η αντιβίωση δυσκολεύεται να φτάσει στον προστάτη σε επαρκείς ποσότητες λόγω του προστατικού φραγμού, ακόμα και σήμερα που έχουν βγει αντιβιωτικά νεότερης τεχνολογίας με πολύ καλή διείσδυση στον προστάτη). 

Για όσους λοιπόν γιατρούς θέλαν ορθολογικά να το ψάξουν περισσότερο, οι καλλιέργειες μικροβίων προστατικού υγρού ή σπέρματος είναι το επόμενο λογικό βήμα. Αν έχεις μια μικροβιακή πάθηση, πρέπει τα μικρόβια να φανούνε και να συστηθούνε. Και όπως ήταν λογικό, στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών με τα δικά μας συμπτώματα οι καλλιέργειες δεν δείχναν ύπαρξη κάποιου μικρόβιου στον προστάτη. Αντί αυτό όμως να αποκαλύψει το σφάλμα....οδήγησε σε μεγαλύτερο μπέρδεμα αφού οι (καλόπιστοι) ουρολόγοι κατέληξαν να εφεύρουν μια νέα ορολογία / κατηγορία (προς την λάθος κατεύθυνση) στην προσπάθεια να βρούνε τι συμβαινει. Την "Χρόνια Μη-Μικροβιακή Προστατίτιδα". Όχι ότι αυτό εξήγησε κάτι, αλλά τουλάχιστον είχαν μια ονομασία για μια ομάδα ατόμων που δεν μπορούσε να εξηγήσει την πάθησή τους η (εξίσου προς λάθος κατεύθυνση) αρχική διάγνωση της (μικροβιακής) προστατίτιδας. Εναλλακτικά, κάποιοι κακόπιστοι ουρολόγοι δεν δέχτηκαν ότι μπορεί να υπάρχει "Μη-Μικροβιακή Προστατίτιδα" και απλά υπέθεσαν για τους ασθενείς για τους οποίους οι καλλιέργειες δεν δείχναν τίποτα, ότι το πρόβλημα πρέπει να είναι στο μυαλό τους, και τους διώχναν ως τρελούς προτείνοντάς τους να πάρουν ψυχοφάρμακα).

Φανταστείτε λοιπόν, για να πάμε πίσω στην παραβολή μας, ότι ο ΩΡΛ μας -προβληματισμένος από το ότι η αντιβίωση δεν θεραπεύει παρά μόνο ελάχιστους από τους ασθενείς του που τους έχει διαγνώσει γρίπη (θυμηθείτε ότι οι περισσότεροι απλά στραβοκοιμούνται και τα πρωϊνά πονάει ο σβέρκος τους)- αρχίζει να ζητάει καλλιέργειες σάλιου για να επιβεβαιώσει την διάγνωσή του. Προς έκπληξή του οι περισσότεροι δεν βγάζουν κάποιο μικρόβιο και έτσι ο ΩΡΛ μας αντί να καταλάβει ότι θα πρέπει να αναθεωρήσει την αρχική διάγνωση περί γρίπης, αναγκάζεται να βγάλει μια νέα ορολογία γι'αυτή την περίεργη ασθένεια που έχει να αντιμετωπίσει. Την ονομάζει "Μη-μικροβιακή γρίπη". Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό, ούτε μπορεί να εξηγήσει τι την προκαλεί, ούτε έχει βέβαια κάποια θεραπεία να προτείνει. Αμήχανα δίνει και σε αυτούς τους ασθενείς αντιβίωση γιατί δεν ξέρει τι άλλο να τους δώσει (ή απλά τους βγάζει τρελούς και τους λέει ότι τα συμπτώματα μάλλον τα προκαλεί η φαντασία τους).

Και βέβαια τα πράγματα μπερδεύει ακόμα περισσότερο για τον γιατρό και τον ασθενή το ότι οι καλλιέργειες δεν γίνονται πάντα με 100% σωστό και επαναλαμβανόμενο τρόπο. Κάποιες (όχι λίγες) φορές μπορεί να γίνει επιμόλυνση στο αντιδραστήριο του εργαστήριου η να εμφανισθεί ένα αθώο επιδερμικό βακτήριο ή ένα βακτήριο που υπήρχε και έπεσε στο δείγμα από άλλη περιοχή του σώματος κλπ κλπ. Έτσι, μπορεί ένας ασθενής σε 5 καλλιέργειες να βγάλει μικρόβιο μόνο στη μία ή στις δύο και τις δύο αυτές φορές να είναι....ένα διαφορετικό μικρόβιο. Προσθέστε σε αυτό την προσπάθεια εξήγησης κάποιων γιατρών (που προσπαθούν -βασισμένοι στην μικροβιακή θεωρία- να εξηγήσουν την απουσία μικροβίων στους περισσότερους ασθενείς) ότι...τα μικρόβια πάντα υπάρχουν αλλά δεν φαίνονται στις καλλιέργειες γιατί φωλιάζουν στον προστάτη και αρνούνται να βγουνε στο προστατικό υγρό και τελικά θα καταλάβετε γιατί τελικά ένας ασθενής μπορεί να παλαβώσει στην προσπάθειά του να καταλάβει αν ανήκει στην "μικροβιακή" ή την "μη μικροβιακή" προστατίτιδα και το τι ακριβώς μικρόβιο είναι αυτό που τον ταλαιπωρεί.

Έτσι λοιπόν, αντί οι ουρολόγοι να υποπτευτούν ότι ήδη η αρχική διάγνωση περί προστατίτιδας είναι λάθος στις περισσότερες των περιπτώσεων, εφευρίσκουν την "μη μικροβιακή προστατίτιδα". Όποιος τυχαίνει και βγάζει μικρόβιο σε κάποια καλλιέργεια επιβεβαιώνει κατά τη γνώμη τους την αρχική λανθασμένη διάγνωση της Χρόνιας ("Μικροβιακής" πλέον για να ξεχωρίζει) Προστατίτιδας, ενώ αυτοί που δεν βγάζουν μικρόβια απλά κατατάσσονται στην "μυστηριώδη" Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα.

Υποτίθεται λοιπόν ότι για την πρώτη κατηγορία γνωρίζουν και έχουν επιβεβαιώσει ποια είναι η αιτία που προκαλεί το πρόβλημα (μικρόβια) άρα και πως να την αντιμετωπίσουν (αντιβίωση) ενώ είναι μόνο η δεύτερη η οποία αποτελεί μυστήριο, και για την οποία δεν ξέρουν ποια είναι η αιτία (ανήμποροι οι ουρολόγοι δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να δώσουν κι εκεί αντιβίωση). Το περίεργο όμως ήταν ότι ΟΥΤΕ αυτοί που βγαζαν μικρόβια στις καλλιέργειες και παίρναν αντιβίωση θεραπευότουσαν (εκτός από τους πολύ λίγους που είχαν πραγματικά προστατίτιδα). Την εξήγηση που συνήθως βρισκόταν την έχουμε ήδη δώσει: ότι η αντιβίωση δυσκολεύεται να φτάσει στον προστάτη σε επαρκείς ποσότητες λόγω του προστατικού φραγμού, ακόμα και σήμερα που έχουν βγει αντιβιωτικά νεότερης τεχνολογίας με πολύ καλή διείσδυση στον προστάτη. Μα...και τότε πως μπορούσε να εξηγηθεί ότι άνθρωποι με οξεία προστατίτιδα (με άλλα λόγια πραγματική προστατίτιδα) θεραπευότουσαν με την αντιβίωση, η οποία σε αυτούς ήταν περιέργως αποτελεσματική; Τον καιρό που διάβαζα όσο μπορούσα προσπαθώντας να βγάλω μια άκρη με αυτή τη πάθηση, έπεφτα συχνά σε site ουρολόγων, τα οποία παρουσίαζαν την κλασσική θεώρηση και τις κατηγορίες της (οξεία προστατίτιδα, χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα, χρόνια μη-μικροβιακή προστατίτιδα κ.ό.κ.). Πολλά από αυτά αναφέρανε απλά ότι "η αντιβίωση είναι αποτελεσματική στην οξεία προστατίτιδα γιατί εκεί διαπερνάται ο προστατικός φραγμός" χωρίς όμως καμία περαιτέρω εξήγηση γιατί στις περιπτώσεις οξείας προστατίτιδας συμβαίνει αυτό το "θαύμα" και "παράδοξο", το οποίο δεν συμβαίνει με τις άλλες περιπτώσεις "προστατίτιδας".

Πάμε λοιπόν για τελευταία φορά στον φανταστικό ΩΡΛ μας. Ανάλογα με τις καλλιέργειες σάλιου χωρίζει τους ασθενείς σε αυτούς που έχουν μικροβιακή και σε αυτούς που έχουν μη μικροβιακή γρίπη. Στους πρώτους δίνει αντιβίωση. Στους δεύτερους δεν ξέρει τι να κάνει και δίνει και σε αυτούς αντιβίωση (εναλλακτικά κάποιος άλλος ΩΡΛ πιο αδιάφορος και κοντόφθαλμος, απλά τους βγάζει τρελούς). Τα συμπτώματα δεν καλυτερεύουν βέβαια σε αυτούς της δεύτερης κατηγορίας με την αντιβίωση. Αυτό το θεωρεί φυσιολογικό και τους λέει απλά ότι η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμα τι τους προκαλεί το πρόβλημα.  Το κακό όμως είναι ότι με την αντιβίωση τα συμπτώματα δεν καλυτερεύουν ούτε σε αυτούς της πρώτης κατηγορίας (που έχουν διαγνωστεί με μικροβιακή γρίπη) -εκτός από τους λίγους που πραγματικά έχουν γριπη! (θυμηθείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ασθενείς στραβοκοιμούνται). Ο ΩΡΛ απλά τους λέει ότι είναι δύσκολο να φτάσει η αντιβίωση στο λαιμό τους σε επαρκείς ποσότητες, ότι γενικά είναι μια δύσκολη ασθένεια και ότι δεν περνάει ποτέ. Ο νοών νοείτο ελπίζω.

Για κάποιους επιστήμονες με μεγαλύτερη αντίληψη, προβληματισμό και ενδιαφέρον, την όλη "παγίδα" και πλάνη αποκάλυψε μια ουρολογική μελέτη του 2003, η οποία απέδειξε πως ακόμα και άνθρωποι με μικρόβια στις καλλιέργειες προστατικού υγρού (ακόμα και ουροπαθογόνα) δεν είχαν κανένα σύμπτωμα της πάθησής μας. Με άλλα λόγια υπάρχουν άνθρωποι με μικρόβια στον προστάτη που δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Και ακόμα, η ανακάλυψη αυτή σήμαινε πως άνθρωποι με την ίδια "περίεργη πάθηση" διαχωριζότουσαν βάση ενός τελικά άσχετου για την συγκεκριμένη πάθηση παράγοντα: του αν θα βγάλουν κάποιο μικρόβιο στις καλλιέργειες ή όχι. Άτομα δηλαδή που ατυχώς εμφανίζαν μικρόβια σε κάποια καλλιέργεια προσφέραν απλά επιβεβαίωση στους ουρολόγους ότι καλώς τους είχε γίνει η λανθασμένη διάγνωση της "Χρόνιας Μικροβιακής Προστατίτιδας (Κατηγορία ΙΙ)". Και φανταστείτε βέβαια πόσο δύσκολο είναι να πειστεί ο ίδιος ο ασθενείς που έχει δει να εμφανίζεται μικρόβιο στις καλλιέργειες του έστω και μια φορά, ότι απλά ο διαχωρισμός είναι άσχετος και ότι έχουν την ίδια ακριβώς πάθηση με τους άλλους της "μη μικροβιακής" (και ότι το μικρόβιο σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που δημιουργει το πρόβλημα). Φανταστείτε με άλλα λόγια τον ασθενή που στραβοκοιμάται και πονάει ο σβέρκος του και βγάζει μικρόβιο στις καλλιέργειες σάλιου, πόσο δύσκολο είναι να πειστεί ότι δεν έχει μικροβιακή γρίπη, ότι έχει ακριβώς την ίδια πάθηση και με αυτούς που δεν τους βγηκαν μικρόβια στις καλλιέργειες σάλιου και ότι για όλους αυτούς τους ανθρώπους η αντιβίωση δεν είναι η λύση στο πρόβλημά τους γιατί απλά έχουν ένα άσχετο ΝΕΥΡΟΜΥΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ (ή ότι άλλη εξήγηση θέλετε να δώσετε εσείς αν δεν αποδέχεστε αυτή) που κανείς δεν υποπτεύτηκε γιατί τα συμπτώματά τους φέρναν στο μυαλό των ΩΡΛ πριν απ'όλα γρίπη (ίσως η διάγνωση να ήταν διαφορετική αν είχαν επισκεφτεί πρώτα απ'όλα ορθοπεδικό) και η λύση είναι να κάνουν λίγο μασάζ και ίσως να βάλουν λίγη voltaren ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΑΒΟΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ!!!

Τελικά σήμερα υπολογίζεται ότι από τους ανθρώπους που καταφεύγουν στους ουρολόγους και τους διαγνώσκεται αβίαστα «Χρόνια προστατίτιδα», μόνο 5% πραγματικά πάσχουν από αυτό αν θεωρήσουμε ότι στην ουσία αυτός ο μη επιστημονικός όρος αναφέρεται στην Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ). Το υπόλοιπο 95% πάσχουμε από αυτή την «περίεργη πάθηση» που έφερνε  στο μυαλό των ουρολόγων προστατίτιδα, κάποια στιγμή δημιούργησε τον ανούσιο διαχωρισμό σε "μη μικροβιακή" και τελικά όταν τα πράγματα διαφωτίστηκαν πήρε τη δική της ονομασία: Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους - κατηγορία ΙΙΙ. Και όχι μόνο ο διαχωρισμός μικροβιακή ή μη μικροβιακή ήταν άσχετος στην πάθηση αυτή αλλά πρωταρχικά ίσως, θα έπρεπε να τονιστεί ότι όρος προστατίτιδα που τον συνόδευε ήταν πάνω απ'όλα λανθασμένος γιατί:

1) Αμφισβητείται έντονα ότι αυτή η πάθηση δημιουργεί φλεγμονή (=τράυμα) στον προστάτη ή κάπου αλλού. Η  έρευνα όσο έχω διαβάσει βρίσκει περιπτώσεις με φλεγμονή στον προστάτη αλλά συνηθως περιπτώσεις χωρίς φλεγμονή. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε νεκροψίες ατόμων με τη πάθηση αυτή δεν βρήκαν κάποιο ορατό παθολογικό εύρημα στον προστάτη.

2) Αμφισβητείται έντονα ότι ο προστάτης γενικά είναι το αίτιο των συμπτωμάτων.

Ήδη από το 1995, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ αναγνώρισε πως οι όροι «Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα» και «Προστατοδυνία» ούτε εξηγούν ούτε συνδέονται με τα συμπτώματά μας και εισήγαγε τον νέο όρο για να περιγράψει την πάθησή μας «Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους» (Chronic Pelvic Pain Syndrome). Αλλάζοντας την ονομασία της πιο συνηθισμένης πάθησης για την οποία οι ασθενείς επισκέπτονται ουρολόγο, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας έκανε την ξεκάθαρη συνεπαγωγή ότι ο προστάτης πιθανότατα δεν είναι η αιτία αυτής της πάθησης.

Συνεπώς για να καταλήξουμε: οι όροι Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Αλγος αναφέρονται στο 95% των περιπτώσεων στην ίδια ακριβώς πάθηση με τα ίδια συμπτώματα . Ο όρος Χρόνιο Πυελικό Άλγος είναι ο ορθός ενώ ο όρος Χρόνια Προστατίτιδα είναι ξεπερασμένος και στην ουσία λανθασμένος για την πάθηση αυτή και απλά καθιερώθηκε ιστορικά λόγω του προβληματισμού της επιστήμης να την κατανοήσει. Αναφέρεται στην ουσία σε μια άλλη -σπάνια σχετικά- πάθηση που μόνο 5% από ανθρώπους στους οποίους γίνεται η διάγνωση  προστατίτιδας πραγματικά έχει και που συνήθως είναι περιπτώσεις όπου δεν αντιμετώπιστηκε σωστά μια Οξεία Μικροβιακή Προστατίτιδα. Ωστόσο, πάμπολλοι ουρολόγοι (και επαγωγικά και ασθενείς) συνεχίζουν να τον χρησιμοποιούν. Αν σας πουν λοιπόν ότι έχετε "Χρόνια Προστατίτιδα" κατά 95% έχετε στην ουσία Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους και όχι πραγματική προστατίτιδα. Εγώ συνήθως  χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο μέσα σε εισαγωγικά όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου.   

Την περίληψη των παραπάνω μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της Εταιρίας Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους (Urologic Chronic Pelvic Pain Syndrome (UCPPS) Society) αλλά και σε πολλές άλλες πηγές αν κάνετε έρευνα για τον όρο Chronic Pelvic Pain Syndrome. Δεν περιμένω ότι το μπέρδεμα είναι εύκολο και ότι θα λυθεί σύντομα.

Πληροφορήθηκα από φίλο ομοιοπαθή ένα καταπληκτικό νέο που βρήκε και συγκεκριμένα ότι εντός του 2012 πρόκειται να αρχίσει εφαρμογή θεραπευτικού πρωτοκόλλου στα πλαίσια της μεθοδολογίας Wise-Anderson στην Ελλάδα από επιστημονική ομάδα Ιατρού-Ουρολόγου, Ψυχολόγου και Φυσιοθεραπευτή, όπως γίνεται και στην πρωτότυπη κλινική των Wise και Anderson στις ΗΠΑ. Αυτή η είδηση είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρα για όλους τους Έλληνες ομοιοπαθείς και θεωρώ αφ'ενός προηγμένο βήμα το ότι αυτή η σύγχρονη μεθοδολογία έρχεται κι'όλας στην μικρή μας χώρα αλλά και το ότι επιτέλους ένας ουρολόγος φαίνεται ότι είναι αρκετά ενημερωμένος και καινοτόμος ώστε να αρχίσει να την εφαρμόζει (δεν πάει πολύ καιρός που όταν μίλαγα σε έναν κορυφαίο ουρολόγο-ανδρολόγο των Αθηνών για το best-seller βιβλίο των Wise-Anderson αφ'ενός δεν γνώριζε τίποτα και αφεταίρου νόμιζε ότι του μιλάω για μια ολιστική ή new age θεραπεία στο στυλ γιόγκα ή ρέικι! κι αυτό παρά το ότι η μέθοδος και τα θεαματικά αποτελέσματά της δημοσιευόταν ήδη πολλάκις στο "The Journal Of Urology") . Δεν γνωρίζω πολλά περισσότερα αλλά εύχομαι ολόψυχα για το καλό όλων μας η ομάδα αυτή να δουλέψει αποτελεσματικά και να αποδώσει. Από ομοιοπαθείς που ήδη επικοινώνησαν προκύπτει ότι θα γίνει ένα δωρεάν σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη όπου θα γίνει αρχική ενημέρωση του ενδιαφερόμενου κοινού.

Ο σύνδεσμος της ανακοίνωσης με περισσότερες πληροφορίες βρίσκεται  εδώ.

Η θεραπευτική μέθοδος των Wise-Anderson αναπτύσσεται στο best-seller βιβλίο τους A HEADACHE IN THE PELVIS και βασίζεται στην θεωρία ότι η πάθηση σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 90% των ασθενών προέρχεται από νευρομυϊκές αιτίες.

Για να βοηθήσω νέους ασθενείς, οι οποίοι δεν έχουν προμηθευτεί το βιβλίο ή δεν γνωρίζουν Αγγλικά ώστε να το διαβάσουν, θα αφιερώσω λίγο χρόνο να παραθέσω την βασική θεραπευτική προσέγγιση των Wise και Anderson, που αναπτύσσεται στο βιβλίο τους. Η μέθοδος αυτή επίσης εφαρμόζεται πρακτικά / διδάσκεται στην κλινική τους στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ σε ασθενείς  για 6 μέρες. Αυτά τα εξαήμερα "σχολεία" οργανώνονται ανά μήνα.

Πρέπει να τονιστεί ότι δεν θα πρέπει ένας ασθενής να πάει περιμένοντας ότι θα "θεραπευτεί" στις 6 αυτές μέρες, γι' αυτό και τα ονομάζω "σχολεία". Αντίθετα, στις 6 αυτές μέρες θα εκπαιδευτεί στο πως να εφαρμόζει την μέθοδο μόνος του για όλη του τη ζωή ή για όσο χρειαστεί. Αυτό γιατί η επούλωση του χρόνιου πυελικού άλγους είναι μια διαδικασία μακροχρόνια (όπως μακροχρόνιοι είναι και οι παράγοντες που τη δημιουργούνε: στρες, κακή στάση σώματος κλπ), η οποία απαιτεί αρκετό χρόνο κάθε ημέρα που θα αφιερώνεται σε τεχνικές χαλάρωσης κλπ, η οποία μπορεί να δώσει αποτελέσματα μετά από αρκετό καιρό και η οποία γενικά απαιτεί προσαρμογή του τρόπου ζωής. Έτσι, όντας αδύνατο από άποψη κόστους και χρόνου (δεδομένου ότι στην συγκεκριμένη κλινική πάνε άνθρωποι από όλο το κόσμο) να παρέχεται μια μακροχρόνια θεραπεία από την ομάδα των Wise και Anderson επί χρόνια σε κάθε ασθενή, στην ουσία εκεί οι ασθενείς μαθαίνουν πως να πηγαίνουν πίσω στα σπίτια τους και τις δουλειές τους έχοντας αποκτήσει οι ίδιοι πλέον τη γνώση να βοηθήσουν τον εαυτό τους και να εφαρμόζουν το θεραπευτικό πρωτόκολλο μόνοι τους.

Πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η αφοσίωση και ο χρόνος που απαιτείται στην καθημερινότητα προκειμένου να εφαρμοστεί το πρωτόκολλο είναι κατά τους Wise και Anderson ο σπουδαιότερος παράγοντας αποτυχίας του πρωτοκόλλου τους σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν την διάθεση να κάνουν αυτό που απαιτείται. Γι'αυτό, οι ίδιοι συμπεραίνουν ότι οι άνθρωποι που είναι πιθανότερο να ακολουθήσουν με αυτοπειθαρχεία το πρωτόκολλό τους, να αλλάξουν το ημερίσιο τους πρόγραμμα και να βοηθηθούν περισσότερο, είναι και οι άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο.

Τα παραπάνω συμβαδίζουν αρκετά και με την δική μου εμπειρία. Γνώρισα αρκετούς ομοιοπαθείς που περιμένουν να τους κάνει καλά ένα χάπι, μια αντιβίωση ή κάποιος άλλος αλλά κατά τα άλλα δεν κουνάγαν ούτε το δαχτυλάκι τους και δεν είχαν την υπομονή και την αυτοπειθαρχεία να αλλάξουν οι ίδιοι κάποια βολικά πράγματα στην καθημερινότητά τους -έστω για να πειραματιστούν- και να δουν πως θα πάει.

Το ένα μέρος του πρωτόκολλου θεραπείας, ονομάζεται Paradoxical Relaxation και σκοπός του είναι να διδάξει τον ασθενή να μην συγκεντρώνει αθέλητα το στρες και την ένταση στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και του πυελικού εδάφους ώστε να μην δημιουργείται ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τους ιστούς, τα νεύρα, τους μυς και τα όργανα που βρίσκονται στην περιοχή αυτή. Το paradoxical relaxation περιλαμβάνει εκμάθηση του πως να αναγνωρίζει κανεις έστω και ανεπαίσθητη εκούσια ένταση στην περιοχή εκείνη, καθώς επίσης και τρόπους χαλάρωσης.

Το δεύτερο μέρος του πρωτόκολλου θεραπείας περιλαμβάνει trigger point release (ελεύθερη μετάφραση: χαλάρωση σημείων πυροδότησης / έντασης) στους μυς του πυελικού εδάφους, οι οποία γίνεται με φυσιοθεραπευτικές μεθόδους (μασάζ) εξωτερικά και εσωτερικά (ενδοπυελικά) με χρήση δάχτυλου για να προσεγγιστούν μυικές ομάδες όπου αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω του πρωκτού. Οι θεραπείες trigger point γενικά είναι συνηθισμένη φυσιοθεραπευτική πρακτική με σκοπό την απαλλαγή της συσσωρευμένης έντασης από ένα σημείο που έχει ως αποτέλεσμα να αντανακλάται αίσθηση χρόνιου πόνου κάπου κοντά ή μακρύτερα στο σημείο εκείνο. Απαιτούν έναν εκπαιδευμένο φυσιοθεραπευτή ενώ οι ειδικές εφαρμογές αυτής της θεραπείας στο πυελικό έδαφος απαιτούν εξοικείωση / εξειδίκευση του φυσιοθεραπευτή στους σχετικά άγνωστους μυς της περιοχής εκείνης. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: μπορεί ο ασθενής να μάθει να εφαρμόζει μόνος του στον εαυτό του τη θεραπεία trigger point στην περιοχή εκείνη; Κατά τους W&A, ναι μπορεί. Συνιστούν όμως ότι είναι καλύτερο αν υπάρχει κάποιος σύζυγος ή σύντροφος πρόθυμος να συνοδεύσει τον ασθενή στο 6ήμερο σχολείο ώστε να μάθει την μέθοδο και να του την εφαρμόζει εκείνος καθώς είναι ευκολότερο και αποτελεσματικότερο ειδικά για κάποια συγκεκριμένα σημεία.

Η ομάδα που εφαρμόζει / διδάσκει το πρωτόκολλο στην κλινική των Wise - Anderson συνεπώς αποτελείται από:
-ουρολόγο (ο οποίος κάνει τις αρχικές εξετάσεις και φροντίζει να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη σοβαρή πάθηση που δίνει αυτά τα συμπτώματα αλλά πως πρόκειται πραγματικά περί του χρόνιου πυελικού άλγους - συνήθως διαγνωσμένου ως "χρόνιας προστατίτιδας"
-ψυχολόγο που φροντίζει για την εκπαίδευση στο paradoxical relaxation
-φυσιοθεραπευτή που εφαρμόζει / διδάσκει το trigger point release.

Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά μπορούν άμεσα να βρουν περισσότερες πληροφορίες στη  σελίδα των Wise-Anderson και φυσικά στο βιβλίο που προανέφερα όπου περιγράφεται το πρωτόκολλο θεραπείας ακόμα και για ασθενείς που δεν προτίθενται να πάνε να το παρακολουθήσουν ζωντανά (φαντάζομαι βέβαια πως αν είναι μια φορά απαιτητικό το να τηρηθεί πειθαρχημένα το πρωτόκολλο από κάποιον που έχει εκπαιδευτεί στο πως να το κάνει, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα για κάποιον που προσπαθεί να το κατανοήσει μέσω του βιβλίου και μόνο -παρόλα αυτά εγώ χωρίς να έχω κατανοήσει σε βάθος όλα τα σημεία του βιβλίου που αφορούν την πρακτική εφαρμογή, ακόμα και έτσι το βρήκα πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό).

Οφείλω ωστόσο να τονίσω σε κάποιον που εδώ πρωτοδιαβάζει για το πρωτόκολλο θεραπείας W-A πως το παρουσιάζω ως μια μέθοδο με αποδεδειγμένα πλέον από στοιχεία αποτελέσματα βελτίωσης ομοιοπαθών και όχι ως την αυτονόητη "θεραπεία" για την πάθησή μας. Όπως συμβαίνει και για πολλές άλλες θεωρίες εξήγησης και τεχνικές αντιμετώπισης τις πάθησής μας, όλες παραμένουν ακόμα αμφιλεγόμενες εκδοχές.

Επίσης, σε αντιστάθμισμα για τις πολλές θετικές κριτικές για το W-A θα βρει κανείς αν ερευνήσει και αρνητικές που το κατηγορούν ως αναποτελεσματικό σε κάποιους ασθενείς (ανούσιες κατά τη γνώμη μου κριτικές, δεδομένου του ότι ούτε οι έρευνες ούτε οι δημιουργοί του ισχυρίζονται 100% αποτελεσματικότητα -το αντίθετο μάλιστα τίμια προειδοποιούν ότι η μέθοδός τους δεν βοηθάει όλους τους ασθενείς). Θα βρει επίσης κανείς και κάποιες κριτικές χαμηλού επιπέδου με προσωπικές επιθέσεις που θυμίζουν...προεκλογικό αγώνα στους εμπνευστές του πρωτοκόλλου για τις οποίες προσωπικά πιστεύω ότι από πίσω κρύβεται ο τεράστιος πόλεμος συμφερόντων που υπάρχει πίσω από την πάθησή μας, βοηθούμενος από την πολυπλοκότητα, την αβεβαιότητα και την έλλειψη πλήρους κατανόησης για αυτήν.

Όσοι έχουν διαβάσει το ιστορικό μου στην αντίστοιχη ενότητα, θα γνωρίζουν ότι υποπτεύομαι σύνδεση των συμπτωμάτων Χρόνιου Πυελικού Άλγους (τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις) με προβλήματα μέσης (οσφυαλγία), κακής στάσης σώματος και ειδικότερα λεκάνης κλπ.  Ανοίγω αυτή την ενότητα λοιπόν προκειμένου να συγκεντρωθούν πληροφορίες που αφορούν στα παραπάνω θέματα.

Ήδη από την δεκαετία του 90 και πιο πριν, αρκετοί γιατροί είχαν αρχίσει να υποπτεύονται ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ασθενών, η επονομαζόμενη "Χρόνια Προστατίτιδα" (πιο σωστά -κατά τη θεωρία- "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" για αυτούς τους ασθενείς) είναι μια νευρομυϊκή διαταραχή σε κάποιους από τους μυς της λεκάνης (πυελικού εδάφους).

Στον βαθμό που η θεωρία είναι σωστή, εξηγεί γιατί οι θεραπείες με αντιβιωτικά και οι παραλλαγές τους είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων αναποτελεσματικές, εφόσον η αιτία του κακού δεν έχει καμία σχέση με μικροβιακούς παράγοντες, ακόμα και όταν αυτοί υπάρχουν. Πράγματι, σε μια ενδιαφέρουσα αμερικάνικη ιατρική μελέτη του 2003 σε μεγάλο αριθμό ανδρών με χρόνια προστατίτιδα και σε μεγάλο αριθμό υγιών ανδρών χωρίς κανένα σύμπτωμα, βρέθηκε ότι οι 2 αυτές ομάδες είχαν ως ποσοστά ΣΕ ΙΔΙΑ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ (περίπου 8%) βακτήρια, ακόμα και ουροπαθογόνα, στις καλλιέργειες προστατικού υγρού γεγονός που υποδηλώνει πως τα βακτήρια δεν είναι υπεύθυνα για τα συμπτώματα ούτε η απουσία τους συνεπάγεται έλλειψη συμπτωμάτων.

Σημαντική, ίσως και γνωστότερη αυτή τη στιγμή, σχολή στην νευρομυϊκή θεωρία είναι αυτή των Wise και Anderson. Συνοπτικά, σύμφωνα με τους Wise και Anderson στο νευρομυϊκό αυτό πρόβλημα, συμβάλλει η εκούσια (αθέλητη) μακροχρόνια σύσφιξη των πυελικών μυών λόγω στρες, κακής στάσης του σώματος ή έμφυτης τάσης άμυνας.

Οι θεωρίες των Wise και Anderson καθώς και το πρωτόκολλο θεραπείας αναπτύσσεται στο βιβλίο τους "Α headache in the Pelvis" και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες πασχόντων για βελτίωση ή απαλλαγή από συμπτώματα ακολουθώντας την. Ωστόσο, όπως οι ίδιοι οι συγγραφείς κοινοποιούν, η θεραπεία τους δεν στάθηκε ικανή να βοηθήσει όλους ανεξαιρέτως τους πάσχοντες, λόγω διαφόρων παραγόντων αποτυχίας με κυριότερο -κατά τους συγγραφείς- το ότι απαιτεί από τον ασθενή να δείξει αυτοπειθαρχεία, να αφιερώσει αρκετό χρόνο, να τροποποιήσει το ημερήσιο του πρόγραμμα (ακόμα και να αλλάξει στάση απέναντι στη ζωή αν για παράδειγμα έχει την τάση να είναι υπερβολικά αγχωτικός ή ασκεί επάγγελμα με πολύ ένταση) και γενικότερα να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του αλλάζοντας τους παράγοντες που τον οδήγησαν σε αυτό το σύνδρομο.

Ηλικία 39 ετών. Τα συμπτώματά μου ξεκίνησαν στις αρχές του 2011: ενοχλήσεις και πόνος στη βουβωνική περιοχή που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο έντονος, ειδικά όταν έτρεχα ή περπάταγα για ώρα. Πόνος κάποιες φορές στον δεξί όρχι σαν κράμπα. Επιτακτικό συναίσθημα όταν μου ερχόταν να ουρήσω. Επειδή η σύζυγός μου το ίδιο διάστημα παρουσίασε ουρολοίμωξη, θεώρησα τότε ότι κάτι παρόμοιο πρέπει να είχα κι εγώ. Άργησα όμως λίγο να πάω σε ουρολόγο (περίπου 20 μέρες). Η καλλιέργεια ούρων που μου ζήτησε δεν έδειξε κάποιο παθολογικό εύρημα. Με υπέρηχο κοιλίας είδε αποτιτανιώσεις στον προστάτη, διέγνωσε "Χρόνια Προστατίτιδα", μου εξήγησε πως αυτό ήταν μόλυνση από κάποιο μικρόβιο και με έθεσε σε αγωγή με αντιβίωση Ciproxin για 30 ημέρες (μακράν το μακρύτερο διάστημα αντιβίωσης που μου είχε ποτέ συνταγογραφηθεί). Ησύχασα κι εγώ...Ξέρουμε τι έχω, ξέρουμε που οφείλεται, ξέρουμε πως περνάει όλα καλά, σκεφτηκα.

Μήνες αργότερα, όταν πλέον είχα διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και το είχα πλέον ρίξει στο διάβασμα ο ίδιος σχετικών βιβλίων και άρθρων συμπέρανα ότι η διάγνωση του γιατρού δεν συμπληρώθηκε με επαρκείς εξετάσεις. Αλλά...και το τι ακριβώς θεωρούνται επαρκείς εξετάσεις ήταν θέμα περίπλοκο και αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης για την ουρολογία ή οποία ούτε είναι σίγουρη για το τι προκαλεί αυτά τα συμπτώματα, ούτε θεωρεί όλες τις περιπτώσεις ίδιες αλλά και πολλές φορές ακόμα κι αν γίνουν "επαρκείς εξετάσεις" πιο πολύ μπερδεύεται από τα αντιφατικά αποτελέσματα παρά βγάζει συμπέρασμα.

Το κακό είναι πως ο νέος (και όχι μόνο) ασθενής, είτε επισκεπτόμενος γιατρούς είτε διαβάζοντας ιατρικά άρθρα στο διαδίκτυο μένει στην αρχή με την εντύπωση που είχα εγώ. Ότι η επιστήμη γνωρίζει τι είναι και γνωρίζει που οφείλεται όπως άλλωστε οι περισσότερες ασθένειες. Δεν αναφέρεται η έλλειψη βεβαιότητας και η αντιφατικότητα των συμπερασμάτων γι αυτή τη πάθηση. Αντίθετα συνήθως οι πληροφορίες αναφέρονται με δογματικό και απόλυτο ύφος εγκυκλοπαίδειας και ο ασθενής που ψάχνει πληροφορίες ούτε καν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να διαβάζει πράγματα τελείως άκυρα. Όταν λίγο μετά συνήθως βλέπει ότι με την κλασσική προσέγγιση δεν θεραπεύεται και διαβάζει λίγο περισσότερο μένει με την εντύπωση ότι η επιστήμη ξέρει μεν τι είναι, ξέρει που οφείλεται αλλά είναι "δύσκολη η θεραπεία". Η αλήθεια είναι ότι η επιστήμη ακόμα ΔΕΝ γνωρίζει τελικά τι προκαλεί αυτή τη πάθηση!!! Για καλή μας τύχη, ζούμε σε μια δεκαετία όπου η έρευνα μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει (αλληγορικά) πως η γη μάλλον δεν είναι επίπεδη! Οι ισχύουσες θεωρίες ανατρέπονται και αρκεί να μιλήσεις με έναν ουρολόγο του οποίου η τελευταία ενημέρωση στο θέμα έγινε 5 ή 10 χρόνια για να πάρεις εντελώς αμφιλεγόμενες πλέον πληροφορίες. Έχει πλάκα ότι μπορεί να διαβάσεις σελίδες συζητήσεων στο internet σχετικά με το ποια αντιβίωση πρέπει να πάρεις ή για πόσο καιρό, όταν ολόκληρη η θεωρία ότι αυτό το πράγμα το προκαλεί μικρόβια αμφισβητείται. Μάλιστα πλέον ο όρος "Χρόνια μη μικροβιακή Προστατίτιδα" αντικαθιστάται από τον όρο "Χρόνιο Πυελικό Άλγος" γιατί τελικά μάλλον ο προστάτης είναι...παντελώς αθώος για τα όσα περνάμε! Βέβαια θέλει ανοικτό μυαλό και αυτοπεποίθηση να βάζεις στο μυαλό σου ότι αυτό που που σου λένε τόσοι γιατροί μπορεί να είναι μπούρδες  (ποιος είσαι άλλωστε εσύ;) αλλά αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να το κάνεις για να μην πειστείς ότι είσαι εσύ τρελός. 

Το συμπέρασμα τέλος πάντων είναι πως ο γιατρός μου τελικά κατέληξε και ίσως με το δίκιο του στην πιο οικονομική, απλή και ενδυκνειόμενη αρχικά λύση προκειμένου να μην με παιδέψει. Σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα αντιβίωσης με καλή διεισδυτικότητα στον προστάτη, η οποία αν και η ουρολογία δεν είναι όπως ανέφερα σίγουρη γιατί, "θεραπεύει" κάπου 60% των αρχικών περιπτώσεων (χωρίς στοιχεία για το σε πόσους μετά τη θεραπεία τα συμπτώματα κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν). Τώρα μετά από αρκετό καιρό μελέτης, πιστεύω έντονα ότι αυτή η επιτυχία της παραδοσιακής / κλασσικής αντιμετώπισης με αντιβίωση έχει αυτό το αρχικό ποσοστό επιτυχίας γιατί: α) ένα (πολύ μικρό) ποσοστό ασθενών (περίπου 5%) έχει πραγματικά μικροβιακή αιτία συμπτωμάτων β) Για τους υπόλοιπους η λήψη αντιβίωσης είναι ένα ισχυρό placebo σε μια πάθηση όπου η αίσθηση ότι "κάνω κάτι καλό και οδεύω προς θεραπεία" παίζει πολύ μεγάλο ρόλο όπως θα πω παρακάτω γ) η αντιβίωση έχει αποδειχτεί ότι έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση ανεξάρτητα από την αιτία της φλεγμονής (αν όντως αυτή υπάρχει σε κάποιο όργανο).

Οι δε αποτιτανιώσεις στον προστάτη τις οποίες ο γιατρός μου εξήγησε ως προσπάθεια του ανοσοποιητικού μου να καταπολεμήσει το μικρόβιο, βρήκα σε συγγράματα παγκοσμίως διακεκριμένων ουρολόγων πως είναι ένα συνηθισμένο εύρημα που παρουσιάζουν πολλοί άνδρες χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας και που σε αντίθεση με όσα είπε ο δικός μου, δεν έχει εξηγηθεί η αιτία που τις προκαλεί. Αλλά όπως ήδη είπα, δεν θα ήταν η μοναδική φορά που θα έπεφτα σε αντιφατικές, λανθασμένες ή ξεπερασμένες πληροφορίες επιστημόνων, ειδικά σχετικά με αυτή τη πάθηση. Όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο ένοιωθα πως θα έπρεπε να γίνω ο ίδιος γιατρός του εαυτού μου και θα έπρεπε να κατανοήσω εγώ ο ίδιος τι ακριβώς μου συμβαίνει και όχι τι λένε κάποια σχολικά εγχειρίδια γιατρικής τα οποία στην πράξη είχαν αποδειχτεί ανεπαρκή και που ραγδαία ξεπερνιόταν και επαναπροσδιοριζόταν από νέες έρευνες.

Έτσι λοιπόν, όταν τότε ο γιατρός μου είπε ότι είχα κολλήσει κάποιο μικρόβιο, το δέχτηκα μοιρολατρικά. Μου φάνηκε περίεργο βέβαια ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε στα 20 ή στα 25 μου όπου ήμουν "ελεύθερος σκοπευτής", άλλαζα 5 συντρόφους το χρόνο και έκανα ότι "βρωμιά" στο sex μπορεί να φανταστεί κανείς αλλά μου έτυχε τώρα όντας παντρεμένος χρόνια σε μια ήσυχη μονογαμική σχέση όπου είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Αλλά αφού το μικρόβιο τώρα βρήκε να μπει...τι να κάνουμε;

Μετά την πρώτη εβδομάδα της αγωγής και μέχρι τις 15-20 μέρες, οι ενοχλήσεις και ο πόνος άρχισαν να υποχωρούν αλλά στη συνέχεια σταθεροποιήθηκαν (σε αρκετά χαμηλότερο από το αρχικό επίπεδο) και καθώς η αγωγή πλησίαζε στο τέλος της μου γινόταν φανερό ότι δεν θα ήταν αρκετή για να με θεραπεύσει πλήρως. Ταυτόχρονα, τα συμπτώματα εξελισσότουσαν: ενώ οι πόνοι και οι ενοχλήσεις είχαν υποχωρήσει πολύ, είχε ξεκινήσει μια πολύ ενοχλητική συχνοουρία. Ένοιωθα διαρκώς ένα γαργαλητό στην περιοχή της κύστης, ουρούσα 10 η περισσότερες φορές την ημέρα,1-3 τη νύχτα ενώ, αν έπινα νερό, έπρεπε οπωσδήποτε να ουρήσω σε διάστημα μισής με μία ώρα. Επιπρόσθετα, ένα νέο παράδοξο που με φρίκαρε -και είχε εμφανιστεί ήδη από την αρχή της αγωγής- ήταν ότι κάποιες φορές μετά την εξπερμάτωση, το σπέρμα μου είχε έντονα κίτρινο χρώμα αντί για το σύνηθες υπολευκο.

Άρχισα να ψάχνω στο ιντερνετ και να διαβάζω όσο μπορώ. Ανακάλυψα ότι η Χρόνια Προστατίτιδα θεωρείται σε πολλές περιπτώσεις αθεράπευτη και βρήκα τρομαχτικά πράγματα: γιατρούς που στην προσπάθειά τους να την θεραπεύσουν κάνουν ενέσεις με αντιβίωση στον προστάτη, κλινικές στην Κίνα, ανθρώπους που καταλήγουν σε προστατεκτομή για να απαλλαγούνε, φόρουμ και blog ασθενών με γνώσεις περισσότερες από φαρμακοποιών...οι οποίοι μιλούσανε για αντιβιώσεις που τρώγανε με το κιλό όχι για 30 μέρες αλλά για μήνες και διάφορα άλλα ωραία. Καταλάβαινα ότι είχα μπλέξει με κάτι άσχημο και ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ίσως ποτέ η ίδια.

Μέσα στην έρευνά μου έπεσα σε ένα ελληνικό blog στο οποίο οι αναγνώστες πρωτοδοκιμάζανε έναν γιατρό που υποσχόταν ριζική θεραπεία της Χρόνιας Προστατίτιδας και μάλιστα...σε ποσοστό 96%, όπως ο ίδιος ισχυριζότανε, απλά συνοδεύοντας την αντιβίωση με ολιγόλεπτες συνεδρίες προστατικών μαλάξεων από τον ίδιο ανά κάποιες ημέρες. Μου φάνηκε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, ότι μια τέτοια πάθηση που όπως ανακάλυπτα παιδεύει κόσμο σε όλο το πλανήτη και θεωρείται αθεράπευτη, μόλις την έπαθα εγώ βρήκα και τη λύση της και μάλιστα...στη χώρα μου (σύντομα βέβαια ανακάλυψα ότι αυτή η μέθοδος αντιμετώπισης δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά κάτι που εφαρμόζεται από κάποιους γιατρούς ανά τον κόσμο, γνωστό ως "Manilla Protocol" και χωρίς κάποια ειδική επιτυχία ή επιστημονική απόδειξη για τα αποτελέσματά της). Από την άλλη σκεφτόμουνα, δεν μπορεί ο άνθρωπος αυτός να μιλάει με τόση βεβαιότητα και να δίνει και τέτοια ποσοστά από το κεφάλι του. Έτσι πήγα κι εγώ, γιατί αν μη τι άλλο σε ένα θέμα υγείας έστω κι αν υπήρχε μια πιθανότητα το θαύμα να ήταν αληθινό, δεν ήθελα να λέω ότι δεν δοκίμασα τουλάχιστον. 

Ολοκλήρωσα αυτό που ο ίδιος ο γιατρός ονόμαζε "βασική θεραπεία" κάνοντας 36 συνεδρίες σε διάστημα 3,5 μηνών, αλλά παρά τα πάνω και τα κάτω που δοκίμασα, δεν μπορώ να πω ότι μακροχρόνια έβλεπα κάποια διαφορά. Αυτό, σε συνδυασμό με αντιφάσεις και πράγματα που έβλεπα και άκουγα και δεν μου άρεσαν και με το γεγονός ότι η θεραπεία ήταν ακριβή, χρονοβόρα και ενοχλητική με οδήγησαν να σταματήσω. Από τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί αυτές τις θεραπείες, δεν γνώρισα προσωπικά ούτε έναν που να...θεραπεύτηκε. Κάποιοι δεν είδανε καμία διαφορά. Αρκετοί λέγανε ότι βλέπανε βελτίωση αλλά μετά από λίγο καιρό τα γυρνούσανε. Κάποιοι -τουλάχιστον στους επόμενους μήνες για όσο είχαμε επικοινωνία- αναφέρανε πιο σταθερή και εντυπωσιακή βελτίωση (και κάποιοι γνωρίσανε ένα ή δυο άτομα που μετά από πολύ καιρό νοιώθανε "σχεδόν θεραπευμένοι") αλλά πάντα με επισκέψεις στον γιατρό. Η βελτίωσή δηλαδή ήταν πλέον μακροχρόνια εξαρτημένη από αυτό το - στην ουσία κατά τη δική μου άποψη- είδος ακριβής φυσιοθεραπείας, χωρίς ορατό σημείο απελευθέρωσης στο μέλλον αφού γνώρισα άτομο που συνέχιζε να κάνει αυτό το πράγμα...ακόμα και μετά από 4 χρόνια. Προσωπικά πλέον νομίζω πως οι όλες μαρτυρίες για βελτίωση από την όλη φάση οφείλονταν αρχικά σε ένα ισχυρό εφέ placebo, δεδομένου ότι παιδιά που νοιώθαν αβοήθητα είχαν βρει επιτέλους έναν γιατρό που ασχολούνταν μαζί τους και προσπαθούσε να κάνει κάτι παραπάνω από το απλό χαπάκωμα που τους προσφέραν οι άλλοι, αλλά κυρίως σε ένα παράπλευρο αποτέλεσμα αυτών των θεραπειών: το μασάζ και χαλάρωμα των μυών της πυελικής περιοχής από το δάχτυλο του γιατρού, το οποίο όμως καθιστούσε την βελτίωσή τους πάντα εξαρτώμενη από τη συνέχιση αυτών των συνεδριών στο διηνεκές (γνώρισα παιδί που είχε σημαντική βελτίωση αλλά ξανακύλισε στα ίδια με τα αρχικά επίπεδα σε 30 μόλις μέρες που έπαψε να βλέπει τον γιατρό).

Στο μεταξύ τα συμπτώματά μου συνέχιζαν να εξελίσσονται (με το "εξελίσσονται" δεν εννοώ αναγκαστικά ότι καλυτέρευαν ή χειροτέρευαν, απλά αλλάζανε). Αν και πόνους, όπως έχω πει, είχα λίγους ήδη από τον καιρό της αρχικής αγωγής (με εξάρσεις κάποιες φορές περιέργως όταν ήμουν εκτεθειμένος στο κρύο), εμφανίστηκαν ενοχλήσεις στο περίνεο αλλά και τσούξιμο (που αρχικά δεν είχα καθόλου), ειδικά μετά την εκπερμάτωση αλλά και κάποιες φορές στην ούρηση ή και στο άσχετο. Η πρώτη φορά που ένοιωσα τσούξιμο ήταν στη διάρκεια μιας μάλαξης από τον γιατρό που προανέφερα και στη συνέχεια "εγκαταστάθηκε" ως σύμπτωμα ευτυχώς όμως όχι συνέχεια. Μέχρι τότε μόνο είχα ακούσει άλλα παιδιά να το αναφέρουν, τόσο συστηματικά και μου έκανε εντύπωση που εγώ δεν το είχα καθόλου.

Κάποια νύχτα εκεί κοντά που έπεσα να κοιμηθώ, ενώ μόλις είχα ουρήσει, ένοιωσα το γνωστό γαργάλημα στην κύστη. Σκέφτηκα ότι είναι αδιανόητο να έχω πάλι ούρα. Εξάλλου πολύ συχνά ένοιωθα τάση προς ούρηση αλλά...στεκόμουν πάνω από τη λεκάνη χωρίς να μπορώ να βγάλω ούτε σταγόνα αφού βέβαια...η κύστη μου ήταν άδεια.  Εκείνη τη νύχτα προσπάθησα να χαλαρώσω, κάνοντας μασάζ σε όλη τη πυελική περιοχή αλλά και στους μυς που γειτνιάζουν αλλά και με βαθιές χαλαρωτικές αναπνοές. Ως δια μαγείας...η τάση για ούρηση μου περασε και αποκοιμήθηκα. Από εκείνη τη στιγμή η συχνοουρία μειώθηκε δραστικά ενώ δεν ξανασηκώθηκα νύχτα, παρά το ότι αυτά τα χαλαρωτικά μασάζ δεν τα επανέλαβα παρά για λίγες μόλις ημέρες.

Αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά περίεργο και άρχισα να ξανασχολούμαι με τη νευρομυϊκή θεωρία περί χρόνιας προστατίτιδας που, αν και την είχα συναντήσει στην έρευνά μου και γνώριζα ότι είναι ότι πιο καινούργιο στη εξήγηση της πάθησης, για καιρό μου φαινότανε απίθανη (εξάλλου πολλά παιδιά που είχα γνωρίσει με το ίδιο πρόβλημα κάποια στιγμή είχαν εμφανίσει μικρόβια στις καλλιέργειες) ή ότι δεν αφορά τη δική μου περίπτωση και την προσπερνούσα βιαστικά.  Η πληθώρα, ίσως το 95% των συζητήσεων που συναντούσα στο internet φαινόταν να γυρίζει ατέρμονα γύρω από το τετριμμένο θέμα των μικροβίων, των αντιβιώσεων, τον δοσολογιών. Όλοι οι απελπισμένοι ασθενείς -όπως και εγώ- σχεδόν υπνωτισμένοι σαν τις νυχτοπεταλούδες που κουτουλάνε επίμονα στη λάμπα, φαίνονταν να ψάχνουν μάταια αυτό το μαγικό αντιβιωτικό που θα εισχωρήσει στον προστάτη και θα σκοτώσει αυτό το καταραμένο μικρόβιο που τους ταλαιπωρεί (το οποίο οι περισσότεροι δεν γνωρίζαν καν ποιο ήταν). Αναρωτήθηκα αν μπορεί όντως όλος ο στρατός να πηγαίνει με λάθος βήμα -κι εγώ μαζί- και συνέχισα να ψάχνω, να παρατηρώ και να σκέφτομαι.

Γεγονός ήταν ότι λόγω της κρίσης και της δουλειάς μου, τα τελευταία 2 χρόνια προτού μου εμφανιστούν τα συμπτώματα βρισκόμουν σε κατάσταση πολύ έντονου στρες. Επίσης, ένα άλλο περίεργο γεγονός είναι ότι ποτέ δεν είχα συμπτώματα το πρωϊ μόλις ξύπναγα ήρεμος και χαλαρός. Όλα ερχόντουσαν σιγά-σιγά στη διάρκεια της ημέρας. Γιατί να συμβαίνει αυτό σκέφτηκα; Δεν μπορεί τα...μικρόβια να πέφτουν για ύπνο μαζί μου και να παύουν να με ενοχλούν το βράδυ!

Κατά σύμπτωση, τότε άκουσα για τον σύζυγο της ξαδέλφης μου που του εμφανίσθηκε προστατίτιδα μόλις έμεινε άνεργος με 2 παιδιά (σε αυτόν η αρχική θεραπεία με αντιβίωση απέδωσε απ'ότι άκουσα). Επίσης ένας ουρολόγος του ΙΚΑ είπε στον πατέρα μου όταν του ανέφερε το πρόβλημά μου πως: «όλα τα παιδιά που μένουν άνεργα τώρα με την κρίση μας έρχονται με προστατίτιδα». Μπήκα στο αμερικάνικο forum www.chronicprostatitis.com που ενστερνίζεται αυτή την υπόθεση της νευρομυικής υπόστασης και διάβασα πολλές ιστορίες ασθενών που δεν είχαν πλέον συμπτώματα ακολουθώντας μεθόδους αντιμετώπισης βάση της λογικής αυτής.

(δείτε τη συνέχεια στο επόμενο μήνυμα)