Καλωσήρθες iwillbecured.

Σχετικά με τα όσα αναφέρεις, είναι σαφώς εύλογες οι απορίες σου. Δυστυχώς δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο απ'όσα αναφέρει ο σύνδεσμος που ανάρτησα. Πρόκειται πάντως περί ομάδας Ιατρού-Ουρολόγου, Ψυχολόγου και Φυσιοθεραπευτή και όχι ενός φυσιοθεραπευτή που θα εφαρμόσει μόνος του τη προσέγγιση. Προσωπικά, πέρα από το brand name, ενδιαφέρομαι περισσότερο στα αποτελέσματα που θα επιδείξει η συγκεκριμένη ομάδα. Ο Kostis αναφέρει στο ιστορικό του τρομερή βελτίωση (σχεδόν πλήρη απαλλαγή των συμπτωμάτων) από έναν γιατρό που του έκανε αθέλητα ενδοπυελική trigger point release θεραπεία, ένα από τα βασικά σημεία της μεθοδολογίας wise-anderson, χωρίς να έχει καμία εκπαίδευση και γνώση του πρωτόκολλου, παρά μόνο καθοδήγηση από τον kostis σε ποια σημεία ένοιωθε πόνο.

Σαφώς όμως και όσο πιο στενά και σωστά ακολουθήσει μια θεραπευτική ομάδα τις λεπτομέρειες του πρωτοκόλλου βάση των οδηγιών των wise-anderson, δημιουργών του και με ήδη συσσωρευμένη εμπειρία από τις δοκιμές και ίσως λάθη αρκετών ετών, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες επιτυχίας. Εδώ φαντάζομαι θα μπαίνει και ένα οικονομικό θέμα: πιθανά οι wise-anderson να ζητούν κάποια δικαιώματα από οποιαδήποτε κλινική εφαρμόσει το πρωτόκολλο επίσημα "υπό τις ευλογίες τους" με αντάλλαγμα εκπαίδευση, ενημέρωση, διασφάλιση ποιότητας κλπ. Αν αυτά κάνουν το κόστος απαγορευτικό για μια μικρή αγορά όπως της Ελλάδας, ίσως η ομάδα να επιλέξει να εφαρμόσει το πρωτόκολλο "στα πλαίσια της μεθοδολογίας Wise-Anderson" αλλά όχι επίσημα υπό την επίβλεψή τους.

Νομίζω όμως ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε αξιόπιστες μαρτυρίες συμπασχόντων πριν περάσει ίσως και ένας χρόνος από την ώρα που αυτή η ομάδα θα αρχίσει να εφαρμόζει τη δουλειά της στην πράξη. Επί του παρόντος πάντως οι φίλοι που έχουν επικοινωνήσει δεν έχουν κάποιο νεώτερο. 

Φίλε Revir,

Παράθεση1) Όντως πάσχω, όπως και εσύ και αρκετοί από πόνους στην μέση. Εμφανίστηκαν 1,5 μήνα πριν από την πρώτη ενόχληση προστατίτιδας και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω τέτοιου είδους πόνους. Δεν είχα ποτέ ξανά στη ζωή μου ενοχλήσεις στην μέση. Ένα απόγευμα όμως και καθώς σήκωνα τους δύο μου γιους ψηλά στον αέρα για παιχνίδι ένιωσα έναν έντονο πόνο στην μέση μου. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Με άφησε μετά από 1-2 εβδομάδες.

Λες και ακούω τον εαυτό μου. Εμένα απλά μου ξέσπασε περίπου 2,5 μήνες πριν τα συμπτώματα της πάθησης ένα απόγευμα που έκανα ασκήσεις με βάρη (και ήδη είχα κουράσει για καιρό τη μέση μου). Ένοιωσα ξαφνικά τέτοια κόπωση ή πιάσιμο στους ραχιαίους ή κάπου εκεί, που δεν είχα ξανανοιώσει ποτέ στη ζωή μου. Ακόμα δεν μου έχει περάσει.

Παράθεση2) Είμαι άτομο αγχώδες από την φύση μου. Επίσης λόγω επαγγέλματος και παιδιών, την περίοδο εκείνη ιδιαίτερα αλλά και γενικά, βιώνω μια καθημερινότητα τρομερού αγχους και στρες.

3)...Αποδεδειγμένα (και σύμφωνα και με τον τότε γιατρό μου) είμαι ένας άνθρωπος που συσωρεύει όλη την ένταση και το άγχος του στην περιοχή αυτή.

4) Δεν έχω σίγουρα την καλύτερη στάση σώματος, οδηγώ 2 ώρες καθημερινά και κάνω συχνά πυκνά καθηστική εργασία με κακή στάση.

Σε ευχαριστώ που τα αναφέρεις αυτά. Ενισχύουν τα όσα έχω καταλήξει και τα έχω ακούσει με παραλλαγές και από άλλους συμπάσχοντες. Σχετικά με τα όσα ανέφερες στο σημείο 3, ίσως σε ενδιαφέρει να πληροφορηθείς ότι έχω μιλήσει με αρκετούς συμπάσχοντες που μου είπαν ότι πάσχουν από σπαστική κολίτιδα. Επίσης -αλλά αυτό βέβαια πιο πιθανό να είναι απλή σύμπτωση- εικάζω μια αυξανόμενη εμφάνιση προβλήματος αιμοροϊδων σε άτομα με την πάθησή μας.

Τους ελαφριούς πόνους και τσούξιμο στην εκσπερμάτωση (αλλά και στην αρχή της στύσης μερικές φορές) που αναφέρεις στο 5 ως σύμπτωμα, είναι αρκετά συνηθισμένο. Το είχα κι εγώ αλλά όχι από την αρχή. Μου εμφανίστηκε κάποια στιγμή και καταλαγιάσε όσο επούλωνα το πρόβλημα. Ξέρω όμως την περίπτωση παιδιού που έχει απίστευτες ενοχλήσεις-πόνους μετά την εκσπερμάτωση και φοβάται πλέον να κάνει sex.

Όσο για τα όσα λες στο νο 6:

Παράθεση2-3 εβδομάδες πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων έκανα πρωκτικό σεξ χωρίς προφύλαξη μετά από πάρα πολλά χρόνια. Είναι ο μόνος παράγοντας που με προβληματίζει σχετικά με την νευρομυικη θεωρία. Μήπως δηλαδή τσίμπισα κάποιο μικρόβιο το οποίο λόγω και της δεδομένης χαμηλής ευαισθησίας των γνωστών μικροβιολογικών εξετάσεων δεν μπορεί να εντοπιστεί. Απλά το αναφέρω γιατί επιμένει να με προβληματίζει...

Έχεις δίκιο που σε προβληματίζει. Και εμένα με προβλημάτιζε η περίεργη σύμπτωση του ότι όταν μου πρωτοεμφανισθήκαν τα συμπτώματα, η γυναίκα μου εμφάνισε ουρολοίμωξη. Ίσως γι'αυτό μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ ότι τελικά μάλλον δεν φταίει μικρόβιο -τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά. Λέω από ένα σημείο και μετά γιατί ακόμα και οι Wise και Anderson προφανώς από την έρευνά τους σε διάφορες περιπτώσεις, δέχονται και αναφέρουν την πιθανότητα η αρχική πυροδότηση των συμπτωμάτων σε κάποιους ασθενείς που ήδη έχουν προδιαθέσει το σώμα τους με διάφορους συνδυασμούς παραγόντων (στρες, κακή στάση κλπ) να είναι από απόπειρα μικροβίων να προσβάλλουν την περιοχή.

Πρέπει όμως να τονίσω εδώ ότι:
α) Το αναφέρουν ως πιθανότητα και μόνο (όπως και για άλλους διαφορετικούς παράγοντες που υποπτεύονται). Δεν το θεωρούν εξακριβωμένο. Δυστυχώς, αν και η νευρομυϊκή θεωρία εξηγεί με πολύ πιο λογικό τρόπο κάποια περίεργα της πάθησης αυτής απ'ότι η μέχρι τώρα θεώρηση, δεν είναι ολοκληρωμένη θεωρία ούτε έχει φωτίσει πλήρως την πάθηση και τον ακριβή μηχανισμό που δημιουργεί το πρόβλημα. Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα και γι'αυτό βέβαια ακόμα ψαχνόμαστε και συζητάμε.
β) Ακόμα κι αν η πυροδότηση -στις περιπτώσεις που υποπτεύονται- οφείλεται εν μέρη σε μικρόβιο , πιθανολογούν οι συγγραφείς ότι για άγνωστους λόγους ακόμα και μετά την απόλυτη καταπολέμηση του μικροβίου, είτε φυσικά από τον οργανισμό είτε από αντιβίωση και με τις εξετάσεις συχνά να δείχνουν σποστειρωμένο περιβάλλον, η περιοχή αποσυντονίζεται και συνεχίζει να έχει συμπτώματα. Αυτό το θεωρούν ως ένα μυστήριο. Όπως μυστήριο είναι γιατί σε πολύ κόσμο η ύπαρξη μικροβίων δεν οδηγεί ποτέ σε κανένα πρόβλημα. Άρα λοιπόν κατά τους συγγραφείς, δεν αποκλείεται μικρόβια να μπορεί να προκαλέσουν πυροδότηση των συμπτωμάτων, χωρίς όμως στη συνέχεια να σχετίζονται με τη συνέχιση του προβλήματος.
γ) Υποπτεύονται πολλές ακόμα αιτίες πυροδότησης, διαφορετικές για κάθε ασθενή.

Όμως, όπως και να έχει, και από τις συζητήσεις μου και πάλι με ομοιοπαθείς, διαπίστωσα ότι είναι εύκολο όταν εμφανισθούν τα συμπτώματα και ο ουρολόγος σου πει ότι έχεις "μολυνθεί" και σου δώσει αντιβίωση να αρχίσεις να σκέφτεσαι προς τα πίσω και να βρεις μια "βολική" εξήγηση πως μολύνθηκες...έκανα πρωκτικό έρωτα 2 εβδομάδες πριν,  στοματικό έρωτα 1 μήνα πριν, one night stand 3 μήνες πριν, βρώμικο σώβρακο έξι μήνες πριν. Πάντα μπορείς να βρεις στο ιστορικό σου μια "αμαρτία" και να αιτιολογήσεις πως το έπαθες. Μόνο αν είσαι...ασκητής ίσως δεν θα μπορέσεις να βρεις μια αμαρτία στο παρελθόν σου, κι αυτό με επιφύλαξη καθώς γνώρισα κόσμο που ισχυριζότανε ότι είχε το μικρόβιο...7 χρόνια μέχρι να του βγάλει συμπτώματα (επειδή έτσι του είπανε). Αλλά γνώρισα κι ένα παλληκαράκι που μου έλεγε αμήχανο και προβληματισμένο ότι....του εμφανίστηκαν τα συμπτώματα "προστατίτιδας" χρόνια πριν και ενώ ήταν ακόμα παρθένος!!!(....και αυτό αν θες με βοήθησε επίσης να σκεφτώ).

Το ερώτημά λοιπόν είναι γιατί δεν έπαθες τίποτα όταν έκανες πρωκτικό έρωτα παλαιότερα; Γιατί 10 χρόνια πριν που έκανα πολλές "βρωμιές" (πρωκτικό, γυναίκες με περίοδο κλπ) δεν έπαθα τίποτα εγώ; Πολλά τα ερωτήματα.

Παράθεση Αποφεύγω να το σκέφτομαι.
9) Αποφέυγω να σκέφτομαι ότι αποφέυγω να το σκέφτομαι

Κάνεις πάρα πολύ καλά. Θυμάμαι όταν ήμουν στην πρώτη φάση με την έξαρση των συμπτωμάτων. Είχα τρελαθεί που δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και πως μπορούσα να απαλλαγώ από αυτό. Τότε ουρούσα 10-12 φορές την ημέρα. Κάποια στιγμή στην προσπάθειά μου να καταλάβω αν καλυτερεύω ή χειροτερεύω, άρχισα να καταμετρώ σε σημειωματάριο πόσες φορές ουρώ την ημέρα. Το αποτέλεσμα λοιπόν όταν άρχισα όλη τη μέρα να παρατηρώ πόσες φορές πήγα τουαλέτα, να κορυφωθεί η συχνοουρία και να πηγαίνω ακόμα και...20 φορές! Δράμα! Όταν το έβγαλα από το μυαλό μου και σταμάτησα να αυτοτροφοδοτούμαι με επιπλέον στρες, νομίζω άφησα τον εαυτό μου να κάνει μόνος του σωστά αυτό που έπρεπε να κάνει...Γιατί το μεγάλο μας όπλο είναι ότι το σώμα μας είναι προγραμματισμένο από μόνο του να είναι υγιές και όχι να είναι άρρωστο.

Καλωσήρθες Revir.

Κατά τη γνώμη μου, το ιστορικό σου είναι άλλη μια τυπικότατη περίπτωση Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους και των περιπετειών του...της ίδιας ιστορίας που έζησα εγώ, άκουσα από πολλούς άλλους και πιστεύω παίζεται καθημερινά σε γιατρεία ουρολόγων ανά τον κόσμο. Σε σχέση με εμένα έχεις αρκετά κοινά στοιχεία, όπως η ηλικία, η τραγική συχνοουρία, η έλλειψη ιδιαίτερα έντονων πόνων.

Θα μπορούσα να σχολιάσω αρκετά σε αυτά που αναφέρεις αλλά έχω ήδη διατυπώσει διάσπαρτα στο forum τις απόψεις μου οπότε δεν θέλω να επαναλάβω τον εαυτό μου στην απάντησή μου εδω και να γίνω βαρετός. Απλά επιγραμματικά θα ξαναπώ ότι δεν πιστεύω ότι το πρόβλημά μας προκαλείται από μικρόβιο, ούτε ότι η λύση είναι η αντιβίωση. Νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι ένα νευρομυϊκό πρόβλημα που τροφοδοτείται εν μέρη από το στρες αλλά και από άλλους παράγοντες όπως κακή στάση του σώματος. Το ιστορικό σου μου ενισχύει την άποψη. Οι αντικρουόμενες εξετάσεις σου που δείχνουν πότε το ένα μικρόβιο πότε το άλλο και πότε κανένα είναι κλασσική περίπτωση. Επίσης ενισχύει την άποψή μου (ότι δεν φταίει μικρόβιο) το ότι μετά την πρώτη φορά ενοχλήσεων τα συμπτώματά σου πέρασαν για καιρό χωρίς να κάνεις τίποτα. Οι ουρολόγοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι έχεις και όσες εξετάσεις και να κάνεις μάλλον θα μπερδεύονται περισσότερο. Το σίγουρο είναι ότι δεν "είναι στο μυαλό σου" ούτε θα πρέπει να δεχτείς ότι επειδή αυτοί δεν ξέρουν τι έχεις, δεν θα γίνεις ποτέ καλά και θα πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό.

Νομίζω από όσα γράφεις ότι έχεις μείνει ακόμα στο 1ο στάδιο: τον λαβύρινθο των εξετάσεων και της προσπάθειας να καταλάβεις -μάταια- τι σου συμβαίνει. Θα έλεγα να προχωρήσεις και να αρχίσεις να πειραματίζεσαι με διόρθωση της στάσης του σώματος, κουερσετίνη , τεχνικές χαλάρωσης και μασάζ στη λεκάνη, τους γλουτούς, γύρω από το πέος και στις γειτονικές περιοχές. Παρατήρησε μήπως άθελά σου σφίγγες μυς στον πρωκτό και το ουροποιητικό σύστημα και προσπάθησε να το ελέγξεις. Θα πρέπει να έχεις υπομονή και πειθαρχεία καθώς μπορεί να έχεις τα πρώτα αποτελέσματα μετά από αρκετό καιρό.

Από αυτά που γράφεις όμως μένω με την εντύπωση ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις δεν είναι ανυπόφορα και αυτό είναι καλό, καθώς δεν σε τροφοδοτούν με φαύλο κύκλο περισσότερου στρες. Ήδη ότι κατάφερες να ελέγξεις το θέμα της ούρησης είναι πολύ θετικό. Εμένα μου πήρε χρόνο.

Οι ραχιαίοι μυς έχουν το ρόλο να στηρίζουν τη σπονδυλική στήλη στη σωστή θέση και όχι να σηκώνουν βάρη. Για τη σκληρή δουλειά της ανασήκωσης βαρών, οι κατάλληλοι μυς είναι κυρίως οι μυς των ποδιών.

Στην παρακάτω εικόνα βλέπετε αριστερά τη λάθος στάση για να σηκώσουμε ένα αντικείμενο. Στη στάση αυτή, όλη τη δουλειά σχεδόν θα την κάνουν οι μυς της μέσης. Η σπονδυλική στήλη είναι σε λάθος στάση και υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού και με την επανάληψη κίνδυνος εμφάνισης χρόνιων πόνων στη μέση, όπως την πάτησα εγώ.



Δεξιά στην εικόνα βλέπετε τη σωστή στάση. Με τον τρόπο αυτό η σπονδυλική στήλη θα παραμείνει ευθεία κατά την προσπάθεια χωρίς να αναγκαστούν σε υπερβολικό φορτίο οι ραχιαίοι στηρικτικοί μυς. Την δουλειά θα την κάνουν κυρίως τα πόδια.

Για όσους κάνουν βάρη, η παρακάτω φωτογραφία δείχνει τη σωστή στάση του κορμού σε ασκήσεις όπως τα squats. Ο πισινός είναι "τουρλωμένος" και το κεφάλι κοιτάει μακρυά, βοηθώντας τη σπονδυλική στήλη να διατηρεί την φυσιολογική της στάση σε όλο το εύρος της κίνησης. 



Αντίθετα η παρακάτω εικόνα δείχνει λάθος στάση η οποία αναγκάζει σε ανάληψη μεγάλου μέρους του έργου από τους μυς της ράχης, οι οποίοι είναι ακατάλληλοι.



Προσωπικά βρήκα ότι είναι πλέον ευκολότερο να κρατήσεις τη σωστή στάση όταν έχεις πια το πρόβλημα καθώς η λάθος στάση σε ενοχλεί ιδιαίτερα. Τότε όμως είναι πλέον αργά.

Χαίρομαι που επιβεβαιώνεις και εσύ αυτή μου την υποψία.

Προσωπικά είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι η μέση μου σχετίζεται με τα συμπτώματά μου (αξίζει να σημειώσω ότι οι πόνοι στη μέση μου είναι μόνιμοι εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο -από πριν μου εμφανιστούν τα προβλήματα "προστατίτιδας" μέχρι και τώρα που σχεδόν τα έχω εξαφανίσει). Παρά την πολύ μεγάλη βελτίωση που έχω με το θέμα "προστατίτιδας", η οποία με κάνει να θεωρώ τον εαυτό μου OK, κάποιες φορές που έχω υπόνοιες ενοχλήσεων είναι μέρες που έχω ταλαιπωρήσει τη μέση μου είτε επειδή σήκωσα κάτι βαρύ είτε από πολύωρη ορθοστασία. Πάντα όταν κουράζω την ήδη πονεμένη μέση μου, νοιώθω ότι αρχίζω και σφίγγομαι στην περιοχή εκεί για να την στηρίξω. Ειδικά έχω την τάση να σφίγγω τους γλουτιαίους μυς αλλά και τους σφικτήρες του πρωκτού. Σε άλλα παιδιά, μπορεί να προκαλείται από πολύωρη καθιστική εργασία σε λάθος στάση αλλά μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημά μας είναι σύνδρομο, πράγμα που σημαίνει ότι σε κάποιους ανθρώπους μπορεί η μίξη αιτιών που τους προκαλεί το πρόβλημα να μην περιλαμβάνει την μέση καθόλου.

Να πω ότι σε πολλούς ομοιοπαθείς που έχω γνωρίσει έχω παρατηρήσει ότι: α) Πολλοί έχουν κι αυτοί θέμα πόνων με τη μέση. Πιο υποκειμενικά, πολλοί ασκούν εργασίες που σχετίζονται με πολύωρο καθισιό (ταξιτζήδες, προγραμματιστές) ή  πολύωρη ορθοστασία ή σήκωμα βάρους (π.χ. οικοδομικά κλπ.). β) Σε πολλούς παρατήρησα αυτήν την πρόσθια πυελική μετάθεση που δείχνει η φωτογραφία στο παραπάνω ποστ μου, την οποία για ευκολία βάζω εδώ (παρατηρήστε το μεσαίο βέλος που δείχνει την ανωμαλία στη θέση της λεκάνης του εικονιζόμενου):


Όταν τους κοιτάς από το πλαϊ είναι σαν να είναι "άκωλοι" ή με άλλα λόγια σαν πάνω από τον πισινό τους, να μην σχηματίζεται αυτή η φυσιολογική καμάρα της μέσης με αποτέλεσμα ο πισινός τους να μην εξέχει λίγο όπως είναι το φυσιολογικό αλλά να είναι flat. Χώρια του ότι έχω παρατηρήσει πολλούς να κάθονται με χάλια τρόπο, σα να "ξαπλώνουν" στην καρέκλα, πράγμα που το κάνω κι εγώ.

Στο ιστορικό μου γράφω για το πρωτοποριακό βιβλίο μιας αμερικανίδας φυσιοθεραπεύτριας, η οποία βοηθάει ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τους πόνους στη μέση με εκμάθηση σωστής στάσης του σώματος. ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΗ διάβασα εκεί μέσα να γράφει αυτή η γυναίκα, που καμία σχέση δεν έχει με ουρολογία, πως πολλοί ασθενείς της της ανέφεραν πως με τη σωστή στάση, πέρα από το ότι εξαφανίσθηκαν οι πόνοι στη μέση, τους πέρασαν και «προβλήματα που είχαν με τον προστάτη», αλλά και προβλήματα γονιμότητας (!!!) όπως αναφέρει η συγγραφέας, πράγμα που ενισχύει την υποψία για σύνδεση της κακής στάσης του σώματος με γενικότερα προβλήματα στην περιοχή και το αναπαραγωγικό σύστημα.

Για όποιον θέλει να το πάρει, το βιβλίο αυτό είναι το 8 Steps to a Pain-Free Back της Esther Gokhale.

Το βιβλίο διδάσκει τη σωστή στάση 1) Καθίσματος 2) Ορθοστασίας 3) Ξαπλώματος κλπ και πραγματικά ακολουθώντας τις οδηγίες βλέπεις άμεσα ανακούφιση και νοιώθεις ότι πλέον δεν ταλαιπωρείς το σώμα σου και δεν είσαι σε ένταση. Σχετικά με το πως κάθεσαι, ίσως ασχοληθώ κάποια στιγμή να ποστάρω το τι λέει η κα Gokhale γιατί είναι το θέμα το οποίο μου πρόσφερε τη μεγαλύτερη ανακούφιση και μάλλον από τα πιο σημαντικά.

Όσο για αυτό που λες για το αυτοκίνητο, λογικό είναι ότι οι κατασκευαστές φτιάχνουν πλέον καθίσματα που απλά διευκολύνουν τον λάθος τρόπο καθισιού που έχει συνηθίσει ο περισσότερος κόσμος.

Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να δω τα smileys και διάφορα άλλα εικονίδια. Χρησιμοποιώ Chrome και βλέπω μόνο το σηματάκι ότι εκεί θα έπρεπε να έχει εικόνα. Εσείς τα βλέπετε κανονικά;

Στο ψάξιμό μου για το Χρόνιο Πυελικό Άλγος, βρήκα πολλές φορές στις πηγές στις οποίες κατέληξα τελικά ως τις πιο αξιόπιστες, αναφορές στα ευεργετικά αποτελέσματα στα οποία είχε σε ασθενείς με το πρόβλημά μας μια ουσία - συμπλήρωμα διατροφής η οποία ονομάζεται Κουερσετίνη (Quercentine). Η κουερσετίνη είναι ένα φυσικό συστατικό, το οποίο περιέχεται στα μήλα, τα κρεμμύδια, τα κεράσια, τα γκρέιπφρουτ, το λάχανο, το πράσινο τσάι και το κόκκινο κρασί, ενώ αποτελεί ισχυρό φλαβονοειδές. Πάνω που ετοιμαζόμουν να τη δοκιμάσω τελικά δεν χρειάστηκε, λόγω του ξεκίνησα να έχω προοδευτική βελτίωση από μόνος μου. Κατά συνέπεια δεν μελέτησα πολύ το θέμα ούτε μπορώ να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία αλλά θυμάμαι πως από την έρευνά μου είχα καταλήξει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

-Η ευεργετική της δράση σε ασθενείς με το πρόβλημά μας έχει επιβεβαιωθεί από επιστημονικές ιατρικές έρευνες και μετρήσιμα αποτελέσματα. Δεν είναι ένα απλό "γιατροσόφι" και την μελετούν και την συνιστούν γιατροί που είναι στην πρωτοπορία της έρευνας για το πρόβλημά μας, όπως οι ουρολόγοι Daniel Shoskes και J. Curtis Nickel.

-Δεν έχω καταλήξει να πειστώ ποιος είναι ο μηχανισμός βάση του οποίου δουλεύει αυτή η ουσία στο πρόβλημά μας αλλά αυτό νομίζω ότι αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας.

-Υπάρχουν ασθενείς στους οποίους απλά αποδείχτηκε η λύση στο πρόβλημά τους. Με άλλα λόγια τους εξαφάνισε σε βάθος χρόνου τα συμπτώματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις στις οποίες δεν πρόσφερε τίποτα.

-Για να υπάρξουν αποτελέσματα (όπως και στις άλλες θεραπείες του χρόνιου πυελικού άλγους) θα πρέπει να λαμβάνεται μακροχρόνια (ίσως 2-3 μήνες). Μην περιμένετε να ξεκινήσετε να την λαμβάνετε και να δείτε αλλαγή σε μερικές ημέρες.

-Η αποτελεσματικότητά της επηρεάζεται από την συνολική σύσταση του σκευάσματος που την περιλαμβάνει. Από την έρευνά μου κατέληξα πως τα πιο αποτελεσματικά σκευάσματα τα φτιάχνει η αμερικάνικη εταιρία Farr Labs, η οποία κατασκευάζει πολλά σκευάσματα προσανατολισμένη ακριβώς στην ασθένειά μας. Στις σελίδες της θα δείτε και video με τον Dr. Shoskes, ο οποίος δίνει τα εντυπωσιακά αριθμητικά αποτελέσματα των ερευνών (82% των ασθενών είχαν βελτίωση).   

-Τα δύο πιο αποτελεσματικά της σκευάσματα με κουερσετίνη, βάση μαρτυριών ασθενών που διάβασα, είναι το Prosta-Q και το Q-Urol , με το δεύτερο να έχει σύσταση περισσότερο προσανατολισμένη σε ασθενείς όπου τα συμπτώματα έχουν να κάνουν με την ούρηση.

Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε ασθενείς υποφέρει θα έπρεπε να κάνει τη χάρη στον εαυτό του και να δοκιμάσει μακροχρόνια την κουρσετίνη.

Οι περισσότεροι και ειδικότερα οι νεότεροι ασθενείς καθώς κάνουν έρευνα μπερδεύονται με την ορολογία και δεν έχουν άδικο...Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Άλγος. Είναι το ίδιο πράγμα; Είναι κάτι διαφορετικό; Είναι το χρόνιο πυελικό άλγος συνέπεια και σύμπτωμα της χρόνιας προστατίτιδας; Τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα αλλά θα προσπαθήσω εδώ να κάνω μια αποσαφήνιση.

Ο όρος Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους (=Χρόνιος Πυελικός Πόνος / Ενόχληση) εφευρέθηκε σχετικά πρόσφατα για να περιγράψει μια πάθηση (για την ακρίβεια την πάθησή από την οποία πάσχει το 90-95% από εμάς). Μία πάθηση η οποία συνοδεύεται από πληθώρα διαφορετικών συμπτωμάτων, ανάλογα τον ασθενή, όπως συχνοουρία, σεξουαλικές δυσλειτουργίες, ενοχλήσεις και πόνους στην πυελική όπως και σε γειτονικές περιοχές, τους όρχεις κλπ. Μην σας ξεγελά λοιπόν η ονομασία: ο όρος δεν σημαίνει ένα σύμπτωμα και δεν αναφέρεται σε ένα μόνο σύμπτωμα (τον πόνο ή τις ενοχλήσεις μόνο) και μάλιστα υπάρχουν ασθενείς με Χρόνιο Πυελικό Άλγος, οι οποίοι έχουν ελάχιστους ή δεν έχουν καθόλου πόνους, αλλά στους οποίους κυριαρχούν περισσότερο τα άλλα συμπτώματα (ούρησης κλπ). Ένας όρος / ονομασία πρέπει να είναι σύντομος και περιεκτικός και συνεπώς δεν μπορούσε να ονομασθεί η πάθηση για παράδειγμα "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους, Συχνοουρίας, Σεξουαλικής δυσλειτουργίας" γιατί τότε δεν θα ήταν ονομασία αλλά περιγραφή.

Ο όρος Χρόνια Προστατίτιδα (ορθότερα πλέον για να ξεχωρίζει λέγεται "Χρόνια Βακτηριακή ή Μικροβιακή Προστατίτιδα") αναφέρεται στην ουσία σε μια διαφορετική πάθηση αλλά είναι η διάγνωση που αποδίδονταν επί πολλά χρόνια για να εξηγήσει και την πάθηση που αναφέρθηκα πριν και που πλέον ονομάζεται Χρόνιο Πυελικό Άλγος. Τα ευρήματα από έρευνες των τελευταίων δύο δεκαετιών υποδυκνείουν τελικά ότι η συνήθης αυτή διάγνωση "Χρόνια Προστατίδα" που δίδονταν σε ασθενείς με Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους ήταν λανθασμένη ή στην καλύτερη περίπτωση προβληματική, δεδομένου ότι η ετυμολογία "Προστατίτιδα" υπονοεί πως τα συμπτώματα προέρχονται από μόλυνση του προστάτη (κλασσική θεώρηση), πράγμα το οποίο αμφισβητήθηκε και καταρρίφθηκε από έρευνες των τελευταίων ετών.

Με άλλα λόγια με τους όρους Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Άλγος αναφερόμαστε λανθασμένα (στο 95% των περιπτώσεων, όπως θα εξηγήσω παρακάτω) στην ίδια πάθηση, για την οποία όμως η "Χρόνια Προστατίτιδα" δεν είναι η σωστή διάγνωση / ορολογία.. Υπάρχουν άτομα για τα οποία η διάγνωση "Χρόνια Προστατίτιδα" είναι η σωστή διάγνωση, αλλά αυτοί είναι μόνο το 5% από ανθρώπους με τα συμπτώματά μας.

Σωστή ή λάθος, όμως, η ορολογία όταν καθιερωθεί είναι ορολογία. Οι περισσότεροι ουρολόγοι που επισκεπτόμαστε ακόμα και σήμερα, δεδομένου ότι ασχολούνται συνήθως με σοβαρότερες (απειλητικότερες) παθήσεις, με αντικειμενικότερα ευρήματα και θεραπεία και έχοντας μείνει ανενημέρωτοι – «αδιάβαστοι» σε αυτή την περίεργη πάθηση (η οποία μπερδεύει ακόμα και για κάποιους αποτελεί ίσως για τον λόγο αυτό αγγαρεία)  αποδίδουν ακόμα αυτή την ταμπέλα της «Χρόνιας Προστατίτιδας» για να κωδικοποιήσουν την πάθηση που περιγράφει ο ασθενής με αυτά τα συμπτώματα. Όπως περίπου γράφουν οι Wise και Anderson "ο προστάτης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της ουρολογίας για όλα τα προβλήματα για τα οποία δεν βρίσκεται άλλη εξήγηση".

Στην ουσία πλέον σήμερα, μετά από τις εξελίξεις του 1995 και των συμπερασμάτων του Εθνικού Οργανισμού Υγείας των ΗΠΑ που προσπάθησαν να βάλουν τάξη στο χάος, δεν υπάρχει -όπως ανέφερα- πλέον καν επιστημονικός όρος "Χρόνια Προστατίτιδα" σκέτο, ούτε και λέει τίποτα μια τέτοια διάγνωση (παρά το ότι εξακολουθεί να γίνεται -όπως ανέφερα- από πάμπολλους ουρολόγους). Υπάρχει πλέον -όπως είπα- ο όρος "Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα". Το βακτηριακή μπήκε ως "καμπανάκι" για να επισημάνει τις αιτίες αυτής της πάθησης ενώ πλέον η πάθηση αυτή είναι γνωστή και ως "κατηγορία ΙΙ" για να ξεχωρίσει στο κομφούζιο των ονομάτων.

To "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" (γνωστό και ως "κατηγορία ΙΙΙ" για να ξεχωρίσει) επίσημα έκτοτε λοιπόν διαχωρίστηκε ως άλλη πάθηση. Πρόκειται λοιπόν για δύο διαφορετικές παθήσεις με διαφορές στα συμπτώματα, την αιτιολογία και την ενδυκνειόμενη αντιμετώπιση που πλέον έχουν και διαφορετικό επιστημονικό όνομα (επαναλαμβάνω ότι παρ'όλα αυτά δυστυχώς πάμπολλοι ουρολόγοι και συνεπώς και ασθενείς συνεχίζονται να αναφέρονται και στις δύο ως απλά "Χρόνια Προστατίτιδα", διαιωνίζοντας την σύγχυση καθώς κανείς νομίζει πως είναι η ίδια πάθηση).     

Το μπέρδεμα και τα προβλήματα που προκαλούνται με τους ορισμούς και τις ονομασίες αυτής της πάθησης, δεν αντανακλούν τίποτα λιγότερα από το μπέρδεμα και τα προβλήματα που προκάλεσε ιστορικά η πάθηση στην προσπάθεια να κατανοηθεί αυτή και τα αίτια της. Βάση αυτού προκύπτει ότι για να ξεμπερδέψω το θέμα της ορολογίας, θα πρέπει αναγκαστικά να συνεχίσω με μια απλουστευμένη παρουσίαση της ιστορίας του πως αποπειράθηκε η επιστήμη να εξηγήσει την πάθηση κατά καιρούς. Ελπίζω να την βρειτε διαφωτιστική αλλά και διασκεδαστική.

Το πρόβλημα και μια από τις αιτίες, ίσως, που αυτή η πάθηση μπέρδεψε τόσο πολύ την επιστήμη έως τώρα είναι ότι υπάρχει όπως είπα πραγματική προστατίτιδα (λοίμωξη και φλεγμονή του προστάτη) ως ασθένεια και δίνει συμπτώματα που σε κάποιο βαθμό μοιάζουν με τα συμπτώματα Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους. Υπάρχει η Οξεία Βακτηριακή Προστατίτιδα - (γνωστή πλέον και ως Κατηγορία Ι)....ασθένεια που προκαλείται από μόλυνση του προστάτη στην οποία μάλιστα ο ασθενείς συνήθως ανεβάζει ακόμα και πυρετό) και η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά μπορεί να οδηγήσει σε "Χρόνια Προστατίτιδα" (σωστότερα πλέον όπως ανέφερα ονομάζεται Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα ή κατηγορία ΙΙ) , η οποία όμως...δεν είναι αυτό που έχουμε εμείς (ή μάλλον το 90-95% από εμάς), άσχετα αν μας βάζαν και εμάς αυτή την ταμπέλα! Άνθρωποι που πραγματικά πάσχουν από Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα - Κατηγορία ΙΙ έχουν συμπτώματα ουρολοίμωξης κάθε μερικούς μήνες, βγάζουν πάντα το ίδιο μικρόβιο στις καλλιέργειες σε μεγάλες ποσότητες (και όχι πότε το ένα πότε το άλλο και πότε 3-4 μαζί), παίρνουν αντιβίωση και τα συμπτώματα στις περισσότερες περιπτώσεις σταματάνε ΤΕΛΕΙΩΣ για μερικούς μήνες.

Η πάθηση που έχουμε εμείς και για την οποία (εξαιτίας της περιοχής που χτυπάει) τρέχουμε στους ουρολόγους, ήταν φυσικό να τους κατευθύνει -βάση τως συμπτωμάτων που παρουσιάζει- στο να την εξηγήσουν ως «προστατίτιδα», δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο καλύτερο που να τους ταιριάζει για την περιοχή εκείνη του σώματος και για αυτά τα συμπτώματα. Για να κάνω περισσότερο περισσότερο κατανοητό το μπέρδεμα, θα χρησιμοποιήσω ένα τραβηγμένο παράδειγμα: υποθέστε ότι κάποιοι επειδή στραβοκοιμόμαστε έχουμε πόνο στον σβέρκο τα πρωϊνά. Πάμε σε ΩΡΛ ο οποίος υποπτεύεται βάση των συμπτωμάτων ότι έχουμε γρίπη και ότι γι'αυτό πονάει ο λαιμός μας. Μας συνταγογραφεί αντιβίωση. Γρίπη υπάρχει φυσικά ως πάθηση, κάποιοι άνθρωποι την έχουνε αλλά δεν είναι αυτό που έχουμε εμείς. Και υποθέστε ότι καταλήγουμε στο εξής παράδοξο: στους 100 ανθρώπους που ο ΩΡΛ κάνει διάγνωση γρίπης, μόνο οι 5 πραγματικά έχουν γρίπη. Οι υπόλοιποι 95 απλά στραβοκοιμούνται. Φυσικό επακόλουθο είναι ότι η θεραπεία της αντιβίωσης που συνταγογραφεί ο ΩΡΛ στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών του με "γρίπη" αποδυκνύεται αναποτελεσματική, όσο κι αν κάποιοι στην αρχή λόγω placebo νομίζουν ότι γίνονται καλύτερα και δεν τους πονάει τόσο πολύ ο σβέρκος όσο πριν.

Για να ξαναγυρίσουμε στη διάγνωση της προστατίτιδας: το γεγονός ότι η αντιβίωση δεν έφερνε αποτέλεσμα στη πλειοψηφία των περιπτώσεων σε μια "μικροβιακή" διάγνωση, μπέρδευε τους ουρολόγους και τους οδήγησε στο να ψάχνουν περισσότερες πληροφορίες / στοιχεία για αυτό που ταλαιπωρεί τους ασθενείς τους...Κάτι που θα μπορούσε ή να επιβεβαιώσει την διάγνωσή τους ή να τους πει τι λάθος κάνουνε. (εναλλακτικά, κάποιους τους οδήγησε στην απλή και βολική εξήγηση ότι η αντιβίωση δυσκολεύεται να φτάσει στον προστάτη σε επαρκείς ποσότητες λόγω του προστατικού φραγμού, ακόμα και σήμερα που έχουν βγει αντιβιωτικά νεότερης τεχνολογίας με πολύ καλή διείσδυση στον προστάτη). 

Για όσους λοιπόν γιατρούς θέλαν ορθολογικά να το ψάξουν περισσότερο, οι καλλιέργειες μικροβίων προστατικού υγρού ή σπέρματος είναι το επόμενο λογικό βήμα. Αν έχεις μια μικροβιακή πάθηση, πρέπει τα μικρόβια να φανούνε και να συστηθούνε. Και όπως ήταν λογικό, στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών με τα δικά μας συμπτώματα οι καλλιέργειες δεν δείχναν ύπαρξη κάποιου μικρόβιου στον προστάτη. Αντί αυτό όμως να αποκαλύψει το σφάλμα....οδήγησε σε μεγαλύτερο μπέρδεμα αφού οι (καλόπιστοι) ουρολόγοι κατέληξαν να εφεύρουν μια νέα ορολογία / κατηγορία (προς την λάθος κατεύθυνση) στην προσπάθεια να βρούνε τι συμβαινει. Την "Χρόνια Μη-Μικροβιακή Προστατίτιδα". Όχι ότι αυτό εξήγησε κάτι, αλλά τουλάχιστον είχαν μια ονομασία για μια ομάδα ατόμων που δεν μπορούσε να εξηγήσει την πάθησή τους η (εξίσου προς λάθος κατεύθυνση) αρχική διάγνωση της (μικροβιακής) προστατίτιδας. Εναλλακτικά, κάποιοι κακόπιστοι ουρολόγοι δεν δέχτηκαν ότι μπορεί να υπάρχει "Μη-Μικροβιακή Προστατίτιδα" και απλά υπέθεσαν για τους ασθενείς για τους οποίους οι καλλιέργειες δεν δείχναν τίποτα, ότι το πρόβλημα πρέπει να είναι στο μυαλό τους, και τους διώχναν ως τρελούς προτείνοντάς τους να πάρουν ψυχοφάρμακα).

Φανταστείτε λοιπόν, για να πάμε πίσω στην παραβολή μας, ότι ο ΩΡΛ μας -προβληματισμένος από το ότι η αντιβίωση δεν θεραπεύει παρά μόνο ελάχιστους από τους ασθενείς του που τους έχει διαγνώσει γρίπη (θυμηθείτε ότι οι περισσότεροι απλά στραβοκοιμούνται και τα πρωϊνά πονάει ο σβέρκος τους)- αρχίζει να ζητάει καλλιέργειες σάλιου για να επιβεβαιώσει την διάγνωσή του. Προς έκπληξή του οι περισσότεροι δεν βγάζουν κάποιο μικρόβιο και έτσι ο ΩΡΛ μας αντί να καταλάβει ότι θα πρέπει να αναθεωρήσει την αρχική διάγνωση περί γρίπης, αναγκάζεται να βγάλει μια νέα ορολογία γι'αυτή την περίεργη ασθένεια που έχει να αντιμετωπίσει. Την ονομάζει "Μη-μικροβιακή γρίπη". Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό, ούτε μπορεί να εξηγήσει τι την προκαλεί, ούτε έχει βέβαια κάποια θεραπεία να προτείνει. Αμήχανα δίνει και σε αυτούς τους ασθενείς αντιβίωση γιατί δεν ξέρει τι άλλο να τους δώσει (ή απλά τους βγάζει τρελούς και τους λέει ότι τα συμπτώματα μάλλον τα προκαλεί η φαντασία τους).

Και βέβαια τα πράγματα μπερδεύει ακόμα περισσότερο για τον γιατρό και τον ασθενή το ότι οι καλλιέργειες δεν γίνονται πάντα με 100% σωστό και επαναλαμβανόμενο τρόπο. Κάποιες (όχι λίγες) φορές μπορεί να γίνει επιμόλυνση στο αντιδραστήριο του εργαστήριου η να εμφανισθεί ένα αθώο επιδερμικό βακτήριο ή ένα βακτήριο που υπήρχε και έπεσε στο δείγμα από άλλη περιοχή του σώματος κλπ κλπ. Έτσι, μπορεί ένας ασθενής σε 5 καλλιέργειες να βγάλει μικρόβιο μόνο στη μία ή στις δύο και τις δύο αυτές φορές να είναι....ένα διαφορετικό μικρόβιο. Προσθέστε σε αυτό την προσπάθεια εξήγησης κάποιων γιατρών (που προσπαθούν -βασισμένοι στην μικροβιακή θεωρία- να εξηγήσουν την απουσία μικροβίων στους περισσότερους ασθενείς) ότι...τα μικρόβια πάντα υπάρχουν αλλά δεν φαίνονται στις καλλιέργειες γιατί φωλιάζουν στον προστάτη και αρνούνται να βγουνε στο προστατικό υγρό και τελικά θα καταλάβετε γιατί τελικά ένας ασθενής μπορεί να παλαβώσει στην προσπάθειά του να καταλάβει αν ανήκει στην "μικροβιακή" ή την "μη μικροβιακή" προστατίτιδα και το τι ακριβώς μικρόβιο είναι αυτό που τον ταλαιπωρεί.

Έτσι λοιπόν, αντί οι ουρολόγοι να υποπτευτούν ότι ήδη η αρχική διάγνωση περί προστατίτιδας είναι λάθος στις περισσότερες των περιπτώσεων, εφευρίσκουν την "μη μικροβιακή προστατίτιδα". Όποιος τυχαίνει και βγάζει μικρόβιο σε κάποια καλλιέργεια επιβεβαιώνει κατά τη γνώμη τους την αρχική λανθασμένη διάγνωση της Χρόνιας ("Μικροβιακής" πλέον για να ξεχωρίζει) Προστατίτιδας, ενώ αυτοί που δεν βγάζουν μικρόβια απλά κατατάσσονται στην "μυστηριώδη" Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα.

Υποτίθεται λοιπόν ότι για την πρώτη κατηγορία γνωρίζουν και έχουν επιβεβαιώσει ποια είναι η αιτία που προκαλεί το πρόβλημα (μικρόβια) άρα και πως να την αντιμετωπίσουν (αντιβίωση) ενώ είναι μόνο η δεύτερη η οποία αποτελεί μυστήριο, και για την οποία δεν ξέρουν ποια είναι η αιτία (ανήμποροι οι ουρολόγοι δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να δώσουν κι εκεί αντιβίωση). Το περίεργο όμως ήταν ότι ΟΥΤΕ αυτοί που βγαζαν μικρόβια στις καλλιέργειες και παίρναν αντιβίωση θεραπευότουσαν (εκτός από τους πολύ λίγους που είχαν πραγματικά προστατίτιδα). Την εξήγηση που συνήθως βρισκόταν την έχουμε ήδη δώσει: ότι η αντιβίωση δυσκολεύεται να φτάσει στον προστάτη σε επαρκείς ποσότητες λόγω του προστατικού φραγμού, ακόμα και σήμερα που έχουν βγει αντιβιωτικά νεότερης τεχνολογίας με πολύ καλή διείσδυση στον προστάτη. Μα...και τότε πως μπορούσε να εξηγηθεί ότι άνθρωποι με οξεία προστατίτιδα (με άλλα λόγια πραγματική προστατίτιδα) θεραπευότουσαν με την αντιβίωση, η οποία σε αυτούς ήταν περιέργως αποτελεσματική; Τον καιρό που διάβαζα όσο μπορούσα προσπαθώντας να βγάλω μια άκρη με αυτή τη πάθηση, έπεφτα συχνά σε site ουρολόγων, τα οποία παρουσίαζαν την κλασσική θεώρηση και τις κατηγορίες της (οξεία προστατίτιδα, χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα, χρόνια μη-μικροβιακή προστατίτιδα κ.ό.κ.). Πολλά από αυτά αναφέρανε απλά ότι "η αντιβίωση είναι αποτελεσματική στην οξεία προστατίτιδα γιατί εκεί διαπερνάται ο προστατικός φραγμός" χωρίς όμως καμία περαιτέρω εξήγηση γιατί στις περιπτώσεις οξείας προστατίτιδας συμβαίνει αυτό το "θαύμα" και "παράδοξο", το οποίο δεν συμβαίνει με τις άλλες περιπτώσεις "προστατίτιδας".

Πάμε λοιπόν για τελευταία φορά στον φανταστικό ΩΡΛ μας. Ανάλογα με τις καλλιέργειες σάλιου χωρίζει τους ασθενείς σε αυτούς που έχουν μικροβιακή και σε αυτούς που έχουν μη μικροβιακή γρίπη. Στους πρώτους δίνει αντιβίωση. Στους δεύτερους δεν ξέρει τι να κάνει και δίνει και σε αυτούς αντιβίωση (εναλλακτικά κάποιος άλλος ΩΡΛ πιο αδιάφορος και κοντόφθαλμος, απλά τους βγάζει τρελούς). Τα συμπτώματα δεν καλυτερεύουν βέβαια σε αυτούς της δεύτερης κατηγορίας με την αντιβίωση. Αυτό το θεωρεί φυσιολογικό και τους λέει απλά ότι η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμα τι τους προκαλεί το πρόβλημα.  Το κακό όμως είναι ότι με την αντιβίωση τα συμπτώματα δεν καλυτερεύουν ούτε σε αυτούς της πρώτης κατηγορίας (που έχουν διαγνωστεί με μικροβιακή γρίπη) -εκτός από τους λίγους που πραγματικά έχουν γριπη! (θυμηθείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ασθενείς στραβοκοιμούνται). Ο ΩΡΛ απλά τους λέει ότι είναι δύσκολο να φτάσει η αντιβίωση στο λαιμό τους σε επαρκείς ποσότητες, ότι γενικά είναι μια δύσκολη ασθένεια και ότι δεν περνάει ποτέ. Ο νοών νοείτο ελπίζω.

Για κάποιους επιστήμονες με μεγαλύτερη αντίληψη, προβληματισμό και ενδιαφέρον, την όλη "παγίδα" και πλάνη αποκάλυψε μια ουρολογική μελέτη του 2003, η οποία απέδειξε πως ακόμα και άνθρωποι με μικρόβια στις καλλιέργειες προστατικού υγρού (ακόμα και ουροπαθογόνα) δεν είχαν κανένα σύμπτωμα της πάθησής μας. Με άλλα λόγια υπάρχουν άνθρωποι με μικρόβια στον προστάτη που δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Και ακόμα, η ανακάλυψη αυτή σήμαινε πως άνθρωποι με την ίδια "περίεργη πάθηση" διαχωριζότουσαν βάση ενός τελικά άσχετου για την συγκεκριμένη πάθηση παράγοντα: του αν θα βγάλουν κάποιο μικρόβιο στις καλλιέργειες ή όχι. Άτομα δηλαδή που ατυχώς εμφανίζαν μικρόβια σε κάποια καλλιέργεια προσφέραν απλά επιβεβαίωση στους ουρολόγους ότι καλώς τους είχε γίνει η λανθασμένη διάγνωση της "Χρόνιας Μικροβιακής Προστατίτιδας (Κατηγορία ΙΙ)". Και φανταστείτε βέβαια πόσο δύσκολο είναι να πειστεί ο ίδιος ο ασθενείς που έχει δει να εμφανίζεται μικρόβιο στις καλλιέργειες του έστω και μια φορά, ότι απλά ο διαχωρισμός είναι άσχετος και ότι έχουν την ίδια ακριβώς πάθηση με τους άλλους της "μη μικροβιακής" (και ότι το μικρόβιο σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που δημιουργει το πρόβλημα). Φανταστείτε με άλλα λόγια τον ασθενή που στραβοκοιμάται και πονάει ο σβέρκος του και βγάζει μικρόβιο στις καλλιέργειες σάλιου, πόσο δύσκολο είναι να πειστεί ότι δεν έχει μικροβιακή γρίπη, ότι έχει ακριβώς την ίδια πάθηση και με αυτούς που δεν τους βγηκαν μικρόβια στις καλλιέργειες σάλιου και ότι για όλους αυτούς τους ανθρώπους η αντιβίωση δεν είναι η λύση στο πρόβλημά τους γιατί απλά έχουν ένα άσχετο ΝΕΥΡΟΜΥΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ (ή ότι άλλη εξήγηση θέλετε να δώσετε εσείς αν δεν αποδέχεστε αυτή) που κανείς δεν υποπτεύτηκε γιατί τα συμπτώματά τους φέρναν στο μυαλό των ΩΡΛ πριν απ'όλα γρίπη (ίσως η διάγνωση να ήταν διαφορετική αν είχαν επισκεφτεί πρώτα απ'όλα ορθοπεδικό) και η λύση είναι να κάνουν λίγο μασάζ και ίσως να βάλουν λίγη voltaren ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΑΒΟΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ!!!

Τελικά σήμερα υπολογίζεται ότι από τους ανθρώπους που καταφεύγουν στους ουρολόγους και τους διαγνώσκεται αβίαστα «Χρόνια προστατίτιδα», μόνο 5% πραγματικά πάσχουν από αυτό αν θεωρήσουμε ότι στην ουσία αυτός ο μη επιστημονικός όρος αναφέρεται στην Χρόνια Βακτηριακή Προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ). Το υπόλοιπο 95% πάσχουμε από αυτή την «περίεργη πάθηση» που έφερνε  στο μυαλό των ουρολόγων προστατίτιδα, κάποια στιγμή δημιούργησε τον ανούσιο διαχωρισμό σε "μη μικροβιακή" και τελικά όταν τα πράγματα διαφωτίστηκαν πήρε τη δική της ονομασία: Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους - κατηγορία ΙΙΙ. Και όχι μόνο ο διαχωρισμός μικροβιακή ή μη μικροβιακή ήταν άσχετος στην πάθηση αυτή αλλά πρωταρχικά ίσως, θα έπρεπε να τονιστεί ότι όρος προστατίτιδα που τον συνόδευε ήταν πάνω απ'όλα λανθασμένος γιατί:

1) Αμφισβητείται έντονα ότι αυτή η πάθηση δημιουργεί φλεγμονή (=τράυμα) στον προστάτη ή κάπου αλλού. Η  έρευνα όσο έχω διαβάσει βρίσκει περιπτώσεις με φλεγμονή στον προστάτη αλλά συνηθως περιπτώσεις χωρίς φλεγμονή. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε νεκροψίες ατόμων με τη πάθηση αυτή δεν βρήκαν κάποιο ορατό παθολογικό εύρημα στον προστάτη.

2) Αμφισβητείται έντονα ότι ο προστάτης γενικά είναι το αίτιο των συμπτωμάτων.

Ήδη από το 1995, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ αναγνώρισε πως οι όροι «Χρόνια Μη Μικροβιακή Προστατίτιδα» και «Προστατοδυνία» ούτε εξηγούν ούτε συνδέονται με τα συμπτώματά μας και εισήγαγε τον νέο όρο για να περιγράψει την πάθησή μας «Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους» (Chronic Pelvic Pain Syndrome). Αλλάζοντας την ονομασία της πιο συνηθισμένης πάθησης για την οποία οι ασθενείς επισκέπτονται ουρολόγο, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας έκανε την ξεκάθαρη συνεπαγωγή ότι ο προστάτης πιθανότατα δεν είναι η αιτία αυτής της πάθησης.

Συνεπώς για να καταλήξουμε: οι όροι Χρόνια Προστατίτιδα και Χρόνιο Πυελικό Αλγος αναφέρονται στο 95% των περιπτώσεων στην ίδια ακριβώς πάθηση με τα ίδια συμπτώματα . Ο όρος Χρόνιο Πυελικό Άλγος είναι ο ορθός ενώ ο όρος Χρόνια Προστατίτιδα είναι ξεπερασμένος και στην ουσία λανθασμένος για την πάθηση αυτή και απλά καθιερώθηκε ιστορικά λόγω του προβληματισμού της επιστήμης να την κατανοήσει. Αναφέρεται στην ουσία σε μια άλλη -σπάνια σχετικά- πάθηση που μόνο 5% από ανθρώπους στους οποίους γίνεται η διάγνωση  προστατίτιδας πραγματικά έχει και που συνήθως είναι περιπτώσεις όπου δεν αντιμετώπιστηκε σωστά μια Οξεία Μικροβιακή Προστατίτιδα. Ωστόσο, πάμπολλοι ουρολόγοι (και επαγωγικά και ασθενείς) συνεχίζουν να τον χρησιμοποιούν. Αν σας πουν λοιπόν ότι έχετε "Χρόνια Προστατίτιδα" κατά 95% έχετε στην ουσία Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους και όχι πραγματική προστατίτιδα. Εγώ συνήθως  χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο μέσα σε εισαγωγικά όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου.   

Την περίληψη των παραπάνω μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της Εταιρίας Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους (Urologic Chronic Pelvic Pain Syndrome (UCPPS) Society) αλλά και σε πολλές άλλες πηγές αν κάνετε έρευνα για τον όρο Chronic Pelvic Pain Syndrome. Δεν περιμένω ότι το μπέρδεμα είναι εύκολο και ότι θα λυθεί σύντομα.

Κωστή εγώ ευτυχώς δεν είχα παρενέργεια στη στύση αλλά άκουσα να το αναφέρουν αρκετοί ομοιοπαθείς και ξέρω ότι είναι το σύμπτωμα που συνήθως τους απασχολεί περισσότερο.

Δες αυτή τη περίληψη της έρευνας που δημοσίευσαν πάνω στο θέμα που αναφέρεις (σεξουαλικές δυσλειτουργίες λόγω χρ.πυελικού άλγους) οι Wise και Anderson.

92%  των ασθενών με Χ.Π.Αλγος που χρησιμοποίησαν ως δείγμα (δηλαδή σχεδόν όλοι) είχαν μία ή περισσότερες τέτοιες δυσλειτουργίες. Όμως ως σεξουαλικές διαταραχές οι W&A δεν εννοούν μόνο τα προβλήματα στύσης, όπως εννοείς εσύ, αλλά συμπεριλαμβάνουν και τη μειωμένη libido και τις ενοχλήσεις / δυσκολίες στην εξπερμάτωση. Έτσι λοιπόν, δυσλειτουργία στη στύση καθαρά εμφάνιζε μόνο το 31% (το ένα τρίτο) των ασθενών με Χ.Π.Αλγος).

Εγώ το μόνο που είχα από αυτά τα θέματα είναι οι ενοχλήσεις στην εξπερμάτωση και ίσως, αν θες, μια μειωμένη libido, από ψυχολογικούς λόγους μάλλον, όσο καιρό μου είχε μπει στο μυαλό αρχικά ότι ήμουν μολυσμένος από κάποιο μικρόβιο και αφενός είχα φοβηθεί το sex και αφεταίρου φοβόμουν μην το μεταδώσω στην γυναίκα μου.

Η έρευνα καταλήγει ότι οι σεξουαλικές διαταραχές είναι σύνηθες σύμπτωμα του συνδρόμου Χ.Π.Α. και μάλιστα υποεκτιμημένο όπως λεει από τους γιατρούς. Ευτυχώς η μεθοδολογία τους επέφερε μετρήσιμες βελτιώσεις στους ασθενείς. Ελπίζω να βοήθησα.

Πληροφορήθηκα από φίλο ομοιοπαθή ένα καταπληκτικό νέο που βρήκε και συγκεκριμένα ότι εντός του 2012 πρόκειται να αρχίσει εφαρμογή θεραπευτικού πρωτοκόλλου στα πλαίσια της μεθοδολογίας Wise-Anderson στην Ελλάδα από επιστημονική ομάδα Ιατρού-Ουρολόγου, Ψυχολόγου και Φυσιοθεραπευτή, όπως γίνεται και στην πρωτότυπη κλινική των Wise και Anderson στις ΗΠΑ. Αυτή η είδηση είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρα για όλους τους Έλληνες ομοιοπαθείς και θεωρώ αφ'ενός προηγμένο βήμα το ότι αυτή η σύγχρονη μεθοδολογία έρχεται κι'όλας στην μικρή μας χώρα αλλά και το ότι επιτέλους ένας ουρολόγος φαίνεται ότι είναι αρκετά ενημερωμένος και καινοτόμος ώστε να αρχίσει να την εφαρμόζει (δεν πάει πολύ καιρός που όταν μίλαγα σε έναν κορυφαίο ουρολόγο-ανδρολόγο των Αθηνών για το best-seller βιβλίο των Wise-Anderson αφ'ενός δεν γνώριζε τίποτα και αφεταίρου νόμιζε ότι του μιλάω για μια ολιστική ή new age θεραπεία στο στυλ γιόγκα ή ρέικι! κι αυτό παρά το ότι η μέθοδος και τα θεαματικά αποτελέσματά της δημοσιευόταν ήδη πολλάκις στο "The Journal Of Urology") . Δεν γνωρίζω πολλά περισσότερα αλλά εύχομαι ολόψυχα για το καλό όλων μας η ομάδα αυτή να δουλέψει αποτελεσματικά και να αποδώσει. Από ομοιοπαθείς που ήδη επικοινώνησαν προκύπτει ότι θα γίνει ένα δωρεάν σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη όπου θα γίνει αρχική ενημέρωση του ενδιαφερόμενου κοινού.

Ο σύνδεσμος της ανακοίνωσης με περισσότερες πληροφορίες βρίσκεται  εδώ.

Η θεραπευτική μέθοδος των Wise-Anderson αναπτύσσεται στο best-seller βιβλίο τους A HEADACHE IN THE PELVIS και βασίζεται στην θεωρία ότι η πάθηση σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 90% των ασθενών προέρχεται από νευρομυϊκές αιτίες.

Για να βοηθήσω νέους ασθενείς, οι οποίοι δεν έχουν προμηθευτεί το βιβλίο ή δεν γνωρίζουν Αγγλικά ώστε να το διαβάσουν, θα αφιερώσω λίγο χρόνο να παραθέσω την βασική θεραπευτική προσέγγιση των Wise και Anderson, που αναπτύσσεται στο βιβλίο τους. Η μέθοδος αυτή επίσης εφαρμόζεται πρακτικά / διδάσκεται στην κλινική τους στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ σε ασθενείς  για 6 μέρες. Αυτά τα εξαήμερα "σχολεία" οργανώνονται ανά μήνα.

Πρέπει να τονιστεί ότι δεν θα πρέπει ένας ασθενής να πάει περιμένοντας ότι θα "θεραπευτεί" στις 6 αυτές μέρες, γι' αυτό και τα ονομάζω "σχολεία". Αντίθετα, στις 6 αυτές μέρες θα εκπαιδευτεί στο πως να εφαρμόζει την μέθοδο μόνος του για όλη του τη ζωή ή για όσο χρειαστεί. Αυτό γιατί η επούλωση του χρόνιου πυελικού άλγους είναι μια διαδικασία μακροχρόνια (όπως μακροχρόνιοι είναι και οι παράγοντες που τη δημιουργούνε: στρες, κακή στάση σώματος κλπ), η οποία απαιτεί αρκετό χρόνο κάθε ημέρα που θα αφιερώνεται σε τεχνικές χαλάρωσης κλπ, η οποία μπορεί να δώσει αποτελέσματα μετά από αρκετό καιρό και η οποία γενικά απαιτεί προσαρμογή του τρόπου ζωής. Έτσι, όντας αδύνατο από άποψη κόστους και χρόνου (δεδομένου ότι στην συγκεκριμένη κλινική πάνε άνθρωποι από όλο το κόσμο) να παρέχεται μια μακροχρόνια θεραπεία από την ομάδα των Wise και Anderson επί χρόνια σε κάθε ασθενή, στην ουσία εκεί οι ασθενείς μαθαίνουν πως να πηγαίνουν πίσω στα σπίτια τους και τις δουλειές τους έχοντας αποκτήσει οι ίδιοι πλέον τη γνώση να βοηθήσουν τον εαυτό τους και να εφαρμόζουν το θεραπευτικό πρωτόκολλο μόνοι τους.

Πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η αφοσίωση και ο χρόνος που απαιτείται στην καθημερινότητα προκειμένου να εφαρμοστεί το πρωτόκολλο είναι κατά τους Wise και Anderson ο σπουδαιότερος παράγοντας αποτυχίας του πρωτοκόλλου τους σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν την διάθεση να κάνουν αυτό που απαιτείται. Γι'αυτό, οι ίδιοι συμπεραίνουν ότι οι άνθρωποι που είναι πιθανότερο να ακολουθήσουν με αυτοπειθαρχεία το πρωτόκολλό τους, να αλλάξουν το ημερίσιο τους πρόγραμμα και να βοηθηθούν περισσότερο, είναι και οι άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο.

Τα παραπάνω συμβαδίζουν αρκετά και με την δική μου εμπειρία. Γνώρισα αρκετούς ομοιοπαθείς που περιμένουν να τους κάνει καλά ένα χάπι, μια αντιβίωση ή κάποιος άλλος αλλά κατά τα άλλα δεν κουνάγαν ούτε το δαχτυλάκι τους και δεν είχαν την υπομονή και την αυτοπειθαρχεία να αλλάξουν οι ίδιοι κάποια βολικά πράγματα στην καθημερινότητά τους -έστω για να πειραματιστούν- και να δουν πως θα πάει.

Το ένα μέρος του πρωτόκολλου θεραπείας, ονομάζεται Paradoxical Relaxation και σκοπός του είναι να διδάξει τον ασθενή να μην συγκεντρώνει αθέλητα το στρες και την ένταση στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και του πυελικού εδάφους ώστε να μην δημιουργείται ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τους ιστούς, τα νεύρα, τους μυς και τα όργανα που βρίσκονται στην περιοχή αυτή. Το paradoxical relaxation περιλαμβάνει εκμάθηση του πως να αναγνωρίζει κανεις έστω και ανεπαίσθητη εκούσια ένταση στην περιοχή εκείνη, καθώς επίσης και τρόπους χαλάρωσης.

Το δεύτερο μέρος του πρωτόκολλου θεραπείας περιλαμβάνει trigger point release (ελεύθερη μετάφραση: χαλάρωση σημείων πυροδότησης / έντασης) στους μυς του πυελικού εδάφους, οι οποία γίνεται με φυσιοθεραπευτικές μεθόδους (μασάζ) εξωτερικά και εσωτερικά (ενδοπυελικά) με χρήση δάχτυλου για να προσεγγιστούν μυικές ομάδες όπου αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω του πρωκτού. Οι θεραπείες trigger point γενικά είναι συνηθισμένη φυσιοθεραπευτική πρακτική με σκοπό την απαλλαγή της συσσωρευμένης έντασης από ένα σημείο που έχει ως αποτέλεσμα να αντανακλάται αίσθηση χρόνιου πόνου κάπου κοντά ή μακρύτερα στο σημείο εκείνο. Απαιτούν έναν εκπαιδευμένο φυσιοθεραπευτή ενώ οι ειδικές εφαρμογές αυτής της θεραπείας στο πυελικό έδαφος απαιτούν εξοικείωση / εξειδίκευση του φυσιοθεραπευτή στους σχετικά άγνωστους μυς της περιοχής εκείνης. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: μπορεί ο ασθενής να μάθει να εφαρμόζει μόνος του στον εαυτό του τη θεραπεία trigger point στην περιοχή εκείνη; Κατά τους W&A, ναι μπορεί. Συνιστούν όμως ότι είναι καλύτερο αν υπάρχει κάποιος σύζυγος ή σύντροφος πρόθυμος να συνοδεύσει τον ασθενή στο 6ήμερο σχολείο ώστε να μάθει την μέθοδο και να του την εφαρμόζει εκείνος καθώς είναι ευκολότερο και αποτελεσματικότερο ειδικά για κάποια συγκεκριμένα σημεία.

Η ομάδα που εφαρμόζει / διδάσκει το πρωτόκολλο στην κλινική των Wise - Anderson συνεπώς αποτελείται από:
-ουρολόγο (ο οποίος κάνει τις αρχικές εξετάσεις και φροντίζει να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη σοβαρή πάθηση που δίνει αυτά τα συμπτώματα αλλά πως πρόκειται πραγματικά περί του χρόνιου πυελικού άλγους - συνήθως διαγνωσμένου ως "χρόνιας προστατίτιδας"
-ψυχολόγο που φροντίζει για την εκπαίδευση στο paradoxical relaxation
-φυσιοθεραπευτή που εφαρμόζει / διδάσκει το trigger point release.

Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά μπορούν άμεσα να βρουν περισσότερες πληροφορίες στη  σελίδα των Wise-Anderson και φυσικά στο βιβλίο που προανέφερα όπου περιγράφεται το πρωτόκολλο θεραπείας ακόμα και για ασθενείς που δεν προτίθενται να πάνε να το παρακολουθήσουν ζωντανά (φαντάζομαι βέβαια πως αν είναι μια φορά απαιτητικό το να τηρηθεί πειθαρχημένα το πρωτόκολλο από κάποιον που έχει εκπαιδευτεί στο πως να το κάνει, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα για κάποιον που προσπαθεί να το κατανοήσει μέσω του βιβλίου και μόνο -παρόλα αυτά εγώ χωρίς να έχω κατανοήσει σε βάθος όλα τα σημεία του βιβλίου που αφορούν την πρακτική εφαρμογή, ακόμα και έτσι το βρήκα πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό).

Οφείλω ωστόσο να τονίσω σε κάποιον που εδώ πρωτοδιαβάζει για το πρωτόκολλο θεραπείας W-A πως το παρουσιάζω ως μια μέθοδο με αποδεδειγμένα πλέον από στοιχεία αποτελέσματα βελτίωσης ομοιοπαθών και όχι ως την αυτονόητη "θεραπεία" για την πάθησή μας. Όπως συμβαίνει και για πολλές άλλες θεωρίες εξήγησης και τεχνικές αντιμετώπισης τις πάθησής μας, όλες παραμένουν ακόμα αμφιλεγόμενες εκδοχές.

Επίσης, σε αντιστάθμισμα για τις πολλές θετικές κριτικές για το W-A θα βρει κανείς αν ερευνήσει και αρνητικές που το κατηγορούν ως αναποτελεσματικό σε κάποιους ασθενείς (ανούσιες κατά τη γνώμη μου κριτικές, δεδομένου του ότι ούτε οι έρευνες ούτε οι δημιουργοί του ισχυρίζονται 100% αποτελεσματικότητα -το αντίθετο μάλιστα τίμια προειδοποιούν ότι η μέθοδός τους δεν βοηθάει όλους τους ασθενείς). Θα βρει επίσης κανείς και κάποιες κριτικές χαμηλού επιπέδου με προσωπικές επιθέσεις που θυμίζουν...προεκλογικό αγώνα στους εμπνευστές του πρωτοκόλλου για τις οποίες προσωπικά πιστεύω ότι από πίσω κρύβεται ο τεράστιος πόλεμος συμφερόντων που υπάρχει πίσω από την πάθησή μας, βοηθούμενος από την πολυπλοκότητα, την αβεβαιότητα και την έλλειψη πλήρους κατανόησης για αυτήν.

Χθες συναντήθηκα για καφέ με έναν φίλο γύρω στα 40 που είχα καιρό να δω και θεωρώ πως θα σας ενδιαφέρει να σας μεταφέρω ένα μέρος της συζήτησης. Παντρεύτηκε πριν 6 χρόνια και μόλις απέκτησε το δεύτερό του παιδί. Πάνω στη συζήτηση μου είπε πως παλαιότερα είχε κάνει εγχείρηση κιρσοκήλης και επειδή ανησυχούσε για τη γονιμότητά του, λίγο πριν παντρευτεί έκανε σπερμοδιάγραμμα. Όλα βγήκαν φυσιολογικά αλλά επειδή κάποιος γιατρός του είχε πει ότι η γονιμότητα επηρρεάζεται και από μικρόβια είχε ζητήσει και καλλιέργεια σπέρματος, η οποία του έβγαλε ένα μικρόβιο (μου το ανέφερε ποιο ήταν αλλά δεν το συγκράτησα). Πήρε αντιβίωση που του συνταγογραφήθηκε για ένα διάστημα και δεν ξαναέκανε κάποιον επανέλεγχο. Λίγο καιρό μετά έκανε το πρώτο του παιδί.

Πέρασαν κάποια χρόνια (2-3) και -έχοντας στο πρόγραμμα να κάνει και δεύτερο παιδί- θεώρησε καλό να ξανακάνει σπερμοδιάγραμμα και καλλιέργεια. Πάλι του βγηκαν όλα φυσιολογικά αλλά πάλι του βγήκε μικρόβιο, αυτή τη φορά διαφορετικό (Πρωτέας). Ξαναπήρε αντιβίωση γι'αυτό το λόγο.

Τον ρώτησα αν είχε ποτέ συμπτώματα προστατίτιδας. Ούτε καταλάβαινε τι του έλεγα. Του είπα μερικά συμπτώματα και δεν είχε τίποτε από αυτά ποτέ του.

Αναφέρω την περίπτωση αυτή ως ενός ανθρώπου που είχε τα κλασσικά αποτελέσματα καλλιεργειών που παίρνουμε κι εμείς, οι "προστατιδοπαθείς" (δύο καλλιέργειες, δύο διαφορετικά μικρόβια) και ωστόσο ποτέ του δεν αντιμετώπισε κάποιο από τα συμπτώματά μας.

Μια προσωπική επιβεβαίωση που πήρα για την ισχύ των συμπερασμάτων της ουρολογικής μελέτης του 2003 που αναφέρω παραπάνω.

Να συμπληρώσω τέλος για όποιον ασθενή διαβάζει κάτι πολύ σωστό που έχω ακούσει: το χρόνιο πυελικό άλγος δεν σκότωσε κανέναν. Οι αντιβιώσεις ναι! Σκεφτείτε πολύ καλά τι κάνετε στον οργανισμό σας παίρνοντας για μήνες κιλά ολόκληρα διαφόρων σκευασμάτων ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα γίνει το θαύμα και θα κάνουν κάτι. Αν δεν βλέπετε κάτι χειροπιαστό με τις αντιβιώσεις (που δεν βλέπετε) σκεφτείτε σοβαρά να τις κόψετε. Εμένα ο μεγαλύτερος μου φόβος όταν έκοψα την αντιβίωση τον πρώτο καιρό που είχα πειστεί ότι φταίει μικρόβιο γι αυτά που περνάω, ήταν ότι θα γίνω χάλια και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχα καμία αλλαγή όταν τις έκοψα και μάλιστα αργότερα (για άλλους λόγους βέβαια, όχι επειδή έκοψα την αντιβίωση) είδα μεγάλη βελτίωση.

Mimisbest: συγνώμη που παρεμβαίνω αλλά θέλω να επαναδιατυπώσω κάποιες θέσεις μου, μερικές από τις οποίες έχω διατυπώσει και στο ιστορικό μου:

α) Σε κάποιους ασθενείς που πρωτοεμφανίζονται τα γνωστά συμπτώματα, μπορεί όντως να  φταίει μόλυνση και ευαισθησία σε κάποιο μικρόβιο. Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται ως αρχική αγωγή κατάλληλη αντιβίωση για ΜΕΓΑΛΟ χρονικό διάστημα (περίπου 1 μήνα).  ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΑΥΤΑ.

β) Στο μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων που εμφανίζονται τα συμπτώματα αυτά, οι αιτίες πιστεύω είναι νευρομυικής φύσεως, στρες, ορθοπεδικές αιτίες. Οι ουρολόγοι απλά τους διαγνώσκουν "προστατίτιδα" όπως και στην προηγούμενη κατηγορία και τους χορηγούν αντιβίωση. Αυτό ξέρουν, αυτό τους θυμίζει, αυτό λένε. Αν οι πόνοι ήταν στο κεφάλι θα κάνανε διάγνωση "ημικρανία" και αν ήταν σε ένα μυ θα λέγανε "θλάση".

Σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό από αυτούς, τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν λίγο ή τελείως κατά τη διάρκεια της αγωγής γιατί 1) απλά τα αίτια που τους οδήγησαν πάνω από το κατώφλι της εμφάνισης συμπτωμάτων δεν ήταν ιδιαίτερα έντονα και ούτως η αλλοιώς θα καταλλάγιαζαν από μόνα τους σε λίγο καιρό (σαν να σου δίνουν αντιβίωση όταν έχεις μια μελανιά στο γόνατο και καθώς επουλώνεται να νομίζεις ότι γι'αυτό βοήθησε η αντιβίωση) 2) η αντιβίωση λειτουργεί ως placebo (παίρνω φάρμακο άρα θα γίνω καλά) 3) Η αντιβίωση έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση αν όντως κάπου υπάρχει φλεγμονή.

γ) Δεδομένου ότι οι πραγματικές αιτίες είναι άλλες, σε πολλούς ασθενείς της β κατηγορίας, τα συμπτώματα δεν θα εξαλειφθούν τελείως παρά την "καλυτέρευση" που μπορεί να αισθάνονται αρχικά. Αλλά και στο ποσοστό αυτών που τα συμπτώματα εξαλείφθηκαν τελείως (έχω διαβάσει για ποσοστό περίπου 60%), συνήθως θα επιστρέψουν κάποια στιγμή, εάν οι άσχετες πραγματικές αιτίες αναζωπυρωθούν η ξεπεραστεί το εφέ placebo της αντιβίωσης.

Δεδομένου λοιπόν πως για έναν από τους παραπάνω τυχαίους ή ψυχολογικούς λόγους, η αντιβίωση συνοδεύεται συνήθως από (μερική ή ολική) βελτίωση την πρώτη φορά που την λαμβάνουν, θα μπει στο κεφάλι των ασθενών που είτε δεν "θεραπεύονται" τελείως είτε ξανακυλάνε ότι η αντιβίωση είναι όντως η λύση, αλλά πως επειδή έχουν μια "δύσκολη μόλυνση" θα πρέπει να πάρουν ΠΟΛΥ!!...και απλά θα μπλέξουν σε έναν φαύλο ατελείωτο κύκλο χαπακώματος αντί να στρέψουν την προσοχή τους στους άλλους παράγοντες-πραγματικές αιτίες που ανέφερα. Ειδικά όμως μετά την πρώτη φορά, το εφέ placebo της αντιβίωσης είναι όλο και πιο δύσκολο να επαναληφθεί εφόσον ο ασθενής έχει καταλάβει-πιστέψει ότι έχει μπλέξει με κάτι "δύσκολο" και έχει ήδη την εμπειρία της πρώτης αποτυχίας.

Ο ουρολόγος εκεί συνήθως θα επιβεβαιώσει απλά το λάθος συμπέρασμα (ότι φταίει κάποιο μικρόβιο), εύκολα θα αιτιολογήσει γιατί η αντιβίωση δεν τον κάνει καλά ("γιατί η αντιβίωση φτάνει δύσκολα στον προστάτη λόγω του προστατικού  φραγμού") -οπότε θα συμβάλλει μια χαρά στο να αποκτήσει ο ασθενής εμμονή και να κατεβάσει όλα τα αντιβιωτικά του εμπορίου σε τρελές δόσεις και διάρκειες- και θα τον αρχίσει σε καλλιέργειες οι οποίες κάποιες φορές θα βγάζουν ένα μικρόβιο, κάποιες άλλες θα βγάζουν άλλο μικρόβιο, κάποιες άλλες φορές δεν θα βγάζουν κανένα μικρόβιο και κάποιες άλλες φορές θα βγάζουν 3-4 μικρόβια. Αρκετή δηλαδή φασαρία για να αποτρελάνει τελείως τον δύστυχο ασθενή (κανονικά θα έπρεπε να αποτρελάνει και τον ουρολόγο που τυχόν θα νοιαζόταν).

Η διάγνωση Χρόνια Προστατίτιδα σε αυτή τη περίεργη πάθηση είναι λάθος γιατί ο προστάτης δεν φταίει σε τίποτα. Και αν ο γιατρός σου πει και ότι "δεν περνάει ποτέ" όπως γράφεις πάει να πει ότι εκτός από λάθος, εκτός από ανίκανος να σε βοηθήσει (και τα δύο συγχωρούνται) νομίζει ότι είναι και θεός. Στην ουσία θα έπρεπε να σου πει "Κοίτα, εγώ με τις γνώσεις που έχω και βάση των ευρημάτων σου δεν μπορώ να σε βοηθήσω περαιτέρω". Σιγά όμως μην σου πει τέτοιο πράγμα -καλύτερα το αλλαζονικό "αφού δεν μπόρεσα να σε κάνω καλά εγώ, δεν θα σε κάνει κανείς". Για να μην αναφέρω πολλές περιπτώσεις που έχω ακούσει για γιατρούς που όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν τι έχεις καταλήγουν να προσπαθούν να σε πείσουν ότι είσαι τρελός, ότι είναι στο μυαλό σου και να πάρεις ψυχοφάρμακα. Είναι δηλαδή τόσο στενόμυαλοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι χιλιάδες άνθρωποι σε όλο το πλανήτη που υποφέρουν από αυτά τα συμπτώματα δεν μπορεί να έχουν πάθει ομαδική παράκρουση.

Αυτό όμως το ότι "δεν θα σου περάσει ποτέ" όταν στην ουσία ο ίδιος και η επιστήμη του ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι σου συμβαίνει και γι'αυτό δεν μπορούν να σε βοηθήσουν είναι απαράδεκτο και σφάλμα. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που σε πείσμα του τι λέγαν οι γιατροί, ΕΠΟΥΛΩΣΑΝ το Χρόνιο Πυελικό άλγος και είναι ασυμπτωματικοί πλέον (δεν λέω θεραπεύτηκαν γιατί ο όρος νομίζω είναι λάθος γι'αυτή τη πάθηση).

δ) Κάποιοι ασθενείς της πρώτης κατηγορίας των οποίων τα συμπτώματα πραγματικά προκλήθηκαν από ευαισθησία σε μικρόβιο και στους οποίους η αρχική λοίμωξη δεν αντιμετωπίστηκε σωστά θα καταλήξουν να έχουν ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑΚΗ ΠΡΟΣΤΑΤΙΤΙΔΑ. Μια σπανιώτατη πάθηση την οποία τώρα η έρευνα καταλήγει ότι μόνο 5% από εμάς που έχουμε αυτά τα συμπτώματα πραγματικά έχει. Πως τους ξεχωρίζεις; Πολύ απλά: κάθε κάποιους μήνες εμφανίζουν τα γνωστα συμπτώματα ουρολοίμωξης, οι καλλιέργειές τους πάντα και συστηματικά εμφανίζουν ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ μικρόβιο, και μόλις κάνουν κάποια ολιγοήμερη θεραπεία με αντιβίωση τα συμπτώματα αμέσως εξαφανίζονται και παραμένουν ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΙ μέχρι να επαναληφθεί ο κύκλος σε μερικούς μήνες. Σύγκρινε αυτό με αυτά που περνάμε εμείς και θα δεις ότι οι ομοιότητες είναι ελάχιστες.

Ελπίζω ότι τα παραπάνω που παραθέτω βοηθάνε να εξηγηθεί και η δική σου εμπειρία με τα αντιβιωτικά και του Μαρκέλλου όπως κάνουν και με τη δική μου.

Από http://www.runningnews.gr/?id=10392

(προτιμήστε να δείτε το άρθρο στον παραπάνω δικτυακό τόπο, προκειμένου να δείτε τις ενδιαφέρουσες εικόνες και ειδικότερα την αποκαλυπτική Fig. 1 που δείχνει Πρόσθια Πυελική Μετάθεση (λανθασμένη κλίση της λεκάνης προς τα εμπρός)

Χρόνια οσφυαλγία –Αποκατάσταση

Kim Christensen,DC, απόδοση: Τουκματσής Νικόλαος

Σε πολλές περιπτώσεις ασθενών, που υποφέρουν από χρόνιο πόνο στη μέση, μια πρώιμη και επιθετική θεραπεία, επιφέρει πολύ καλά αποτελέσματα. Η αποκατάσταση που προτείνεται και θα περιγραφεί παρακάτω, αποτελείται από χειρισμούς(manipulation) στην σπονδυλική στήλη (οσφύ) και στη λεκάνη και από συμπληρωματικές ασκήσεις αποκατάστασης .

1)Χειρισμοί στη σπονδυλική στήλη.

Ένα πρόγραμμα 2-3 εβδομάδων, με καθημερινούς χειρισμούς της περιοχής, από έναν έμπειρο χειροπράκτη, επέφερε σημαντική βελτίωση σε ένα ποσοστό 81% των ασθενών, που έπασχαν από χρόνιο πόνο στη μέση, με αντανάκλαση σε ένα κάτω άκρο, όπως αναφέρθηκε στη μελέτη των Kirkaldy-Willis and Cassidy.1 Οι 238 πάσχοντες της μελέτης αυτής, προέρχονταν από μία πανεπιστημιακή κλινική οσφυαλγικού πόνου, οι οποίοι μάλιστα δεν ανταποκριθήκαν σε προηγούμενη συντηρητική ή χειρουργική θεραπεία.

Οι ερευνητές αυτοί κατέληξαν ότι :"σύμφωνα με τη δικιά μας εμπειρία, οτιδήποτε λιγότερο από 2 εβδομάδες, με καθημερινούς χειρισμούς, είναι ανεπαρκές"

Για να πετύχεις τα βέλτιστα αποτελέσματα, πρέπει να επιλέξεις μία σειρά χειρισμών, προσαρμοσμένη στο να ανακτήσει ο ασθενής σου ,την οσφυοπυελική δομική λειτουργικότητα και μηχανική αποκατάσταση. Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται σχετικά εύκολα από τους περισσότερους χειροπράκτες. Οι Cassidy και Mierau αναφέρουν ότι χρησιμοποίησαν ειδικούς "χειρισμούς, σε πλάγια τοποθέτηση, μόνο των δυσλειτουργικών οπισθίων οσφυϊκών αρθρώσεων ή των ιερολαγόνιων αρθρώσεων. Μια υψηλής ταχύτητας χαμηλή ενισχυτική ώθηση, εφαρμόζεται στην άρθρωση στόχο, μετά από προσεχτική τοποθέτηση και χαλάρωση του ασθενούς."2 Η ψηλάφηση της κίνησης της ιερολαγόνιας περιοχής, χρησιμοποιήθηκε για να εντοπίσει την άρθρωση στόχο, η οποία χρειαζόταν προσαρμογή.3

Η έρευνα έχει δείξει ότι, η προσέγγιση αυτή είναι αποτελεσματική, ακόμη και όταν υφίσταται σπονδυλολίσθηση ( στοχεύοντας τα τμήματα της σπονδυλικής στήλης, άνωθεν και κάτωθεν του σπονδύλου που έχει γλιστρήσει)2 ή κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου.4

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω ότι, όταν αναφέρομαι σε Χειροπράκτες, εννοώ αυτούς με επίσημη επιστημονική κατάρτιση. Οι σπουδές των Χειροπρακτών γίνονται σε αναγνωρισμένες σχολές. Είναι πανεπιστημιακού επιπέδου, ελάχιστης διάρκειας 5 ετών, σε προπτυχιακά τμήματα που οδηγούν σε πτυχία επιπέδου Μπάτσελορ ή και Μάστερ. Η αναγνώριση των σχολών γίνεται από έναν ανεξάρτητο διεθνή οργανισμό, το Συμβούλιο Χειροπρακτικής Εκπαίδευσης, που θέτει και εποπτεύει την εφαρμογή συγκεκριμένων προδιαγραφών σπουδών, που οφείλουν όλες οι σχολές να ακολουθήσουν.

2) Ασκήσεις αποκατάστασης

Οι μύες του κορμού και της λεκάνης, παίζουν σημαντικό ρόλο, παρέχοντας υποστήριξη και σταθερότητα στη σπονδυλική στήλη.5 Εκπαιδεύοντας τον ασθενή σου, στο να εκτελεί μία σειρά από ασκήσεις, είναι πολύ αποτελεσματικό, 6 ακόμη και σε περιπτώσεις με κήλες του μεσοσπονδύλιου δίσκου.7 Ασκήσεις ενδυνάμωσης και ευλυγισίας (flexibility), μπορούν να επιφέρουν ταχεία βελτίωση στη λειτουργικότητα της οσφύος και να ελαττώσουν τον πόνο.

Ειδικές ασκήσεις πρέπει να αναπτύξουν έναν "δυναμικό έλεγχο, των δυνάμεων που ασκούνται στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, ώστε να εξουδετερώνονται οι επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί , στους δίσκους, στις αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης και στις υπόλοιπες ανατομικές δομές."9

Το να συστήσεις ειδικές ασκήσεις, δεν είναι πολλές φορές τόσο ξεκάθαρο: κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν την ανάγκη για ενδυνάμωση των κοιλιακών ,10, 11 άλλοι συνιστούν ασκήσεις της λεκάνης 12 και άλλοι τέλος τονίζουν, τη σημασία ενδυνάμωσης των οσφυϊκών εκτεινόντων(ραχιαίοι).13,14

Οι ανάγκες του κάθε ασθενούς διαφέρουν. Οι ασκήσεις που βοηθούν έναν ασθενή, πιθανόν να μην βοηθούν κάποιον άλλον. Έτσι εκτιμούμε προσεχτικά τον κάθε πάσχοντα, με τα τεστ των Goldthwait´s και Gaenslen´s. Ακόμη εκτιμούμε τη στάση του ασθενούς( εικόνα 1), ώστε να καταλήξουμε στις καταλληλότερες και αποτελεσματικότερες ασκήσεις, της οσφύος και λεκάνης.

Η "εικόνα του καθρέφτη"(mirror image), ως μέθοδος εκτίμησης της στάσης ,15,16 είναι εύκολη και ακριβής, ώστε να καθορίσουμε ποια άσκηση είναι πλέον καθοριστική. Εκτιμώντας τη τρισδιάστατη στάση του σώματος του ασθενούς, σε σχέση με ένα σκελετό αναφοράς, και παρατηρώντας οποιαδήποτε απόκλιση ,από την ιδανική ισορροπία, ο γιατρός είναι ικανός να παρατηρήσει τα αίτια των υπερβολικών εμβιομηχανικών φορτίσεων και να δώσει τις κατάλληλες διορθωτικές ασκήσεις. Ένα γενικότερο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης και ευλυγισίας ,απλά θα συμπληρώσει τις διορθωτικές αυτές ασκήσεις στάσης του σώματος.