Όσοι έχουν διαβάσει το ιστορικό μου στην αντίστοιχη ενότητα, θα γνωρίζουν ότι υποπτεύομαι σύνδεση των συμπτωμάτων Χρόνιου Πυελικού Άλγους (τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις) με προβλήματα μέσης (οσφυαλγία), κακής στάσης σώματος και ειδικότερα λεκάνης κλπ.  Ανοίγω αυτή την ενότητα λοιπόν προκειμένου να συγκεντρωθούν πληροφορίες που αφορούν στα παραπάνω θέματα.

(συνέχεια από το προηγούμενο μήνυμα)

Σαν η τύχη να ήθελε να με μπερδέψει, μετά από σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα μου εκείνη πάλι εκδήλωσε ουρολοίμωξη. Αυτή τη φορά έκανε καλλιέργεια ούρων και βρέθηκε Klebsiella. Έκανα τότε κι εγώ την πρώτη μου καλλιέργεια σπέρματος, μετά από 5 μήνες συμπτωμάτων και βρέθηκε klebsiella αλλά και εντερόκκοκος. Επανέλαβα όμως την εξέταση σε αλλο κέντρο ένα μήνα μετά και δεν βρέθηκε τίποτα. Έκανα και τρίτη καλλιέργεια, πάλι σε διαφορετικό κέντρο από τα προηγούμενα δύο, αυτή τη φορά προστατικού υγρού και ούρων μετά από μάλαξη του προστάτη και πάλι δεν βρέθηκε τίποτα (αν και ο ίδιος-επηρρεασμένος από παλαιότερες αναφορές που είχα διαβάσει από τον Αμερικάνο γιατρό Shoskes- ζήτησα οι καλλιέργειες να αναπτυχθούν για 5 ημέρες αντί για το σύνηθες 2) ενώ σε επόμενες σεξουαλικές επαφές με τη γυναίκα μου δεν εκδηλώθηκε πλέον κάτι. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι καλλιέργειες είναι μάλλον επισφαλείς προκειμένου να βγάλει κανείς συμπέρασμα ενώ βρήκα την περίφημη ουρολογική μελέτη του 2003 και την διάβασα όπου προέκυπτε ότι άνδρες με χρόνια προστατίτιδα και υγιείς άνδρες, εμφανίζουν ουροπαθογόνα μικρόβια στις καλλιέργειες τους σε ίδιο ποσοστό (8%) γεγονός που σημαίνει πως ακόμα και η εύρεση μικροβίων στις καλλιέργειες μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με τα συμπτώματα και ίσως αυτό να είναι ο κυριότερος παράγοντας που μπέρδευε και αποπροσανατόλιζε τους γιατρούς ως τώρα με αυτή την πάθηση. Γιατί βέβαια είναι εύκολο να ζητήσεις καλλιέργειες σε έναν άνθρωπο με πρόβλημα και όταν εμφανιστούν μικρόβια να αποδώσεις λογικά το πρόβλημα σε αυτά. Ποιος όμως θα ζήταγε καλλιέργειες σε έναν υγιή άνθρωπο ή θα καθόταν να σκεφτεί γιατί ένας άνθρωπος με μικρόβια δεν έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα;

Παρήγγειλα και διάβασα το βιβλίο "A headache in the Pelvis" το οποίο αναπτύσει την νευρομυϊκή θεωρία και μου φάνηκε απολύτως λογικό αλλά και ότι εξηγούσε πάρα πολλά μυστηριώδη πράγματα σχετικά με αυτή την ασθένεια ως τώρα. Σε ανύποπτους χρόνους που μου έρχονταν στο μυαλό συνέλαβα τον εαυτό μου όντως να έχει την τάση να σφίγγει τους πυελικούς του μυς (τους μυς που σφίγγει κανεις για να κρατηθεί όταν θέλει να ουρήσει ή να αφοδεύσει) σε καταστάσεις έντασης, στρες, βιασύνης, αμηχανίας. Με τη συνεχή προσοχή άρχισα να αντιλαμβάνομαι ακόμα και αρχικά ανεπαίσθητη ένταση στους μυς αυτούς. Ταυτόχρονα μου εμφανίσθηκε μια άλλη σημαντική έγνοια υγείας (ευτυχώς την ξεπέρασα) ή οποία με έκανε για καιρό να πάρω το μυαλό μου από το θέμα της χρόνιας προστατίτιδας με αποτέλεσμα....τα συμπτώματά μου να λιγοστευουν ολοένα και περισσότερο παρά το ότι έκλεινα 4 μήνες χωρίς αντιβίωση.

Ένα άλλο πράγμα που διάβασα στο αμερικάνικο forum www.chronicprostatitis.com, τήρησα και με βοήθησε, είναι αυτό που λέγανε αρκετοί πάσχοντες, ότι το να έχεις συχνές εκσπερματώσεις όταν έχεις συμπτώματα αυτής της πάθησης, είναι σα να κάνεις συνέχεια γυμναστική όταν έχεις τενοντίτιδα. Με άλλα λόγια βάζεις μια περιοχή με ένταση να «δουλέψει». Όπως έχω αναφέρει, ένα από τα συμπτώματα που μου εμφανίσθηκαν με την εξέλιξη της πάθησης ήταν ενοχλήσεις και τσουξίματα λίγο με τη διέγερση αλλά κυριότερα μετά από εξπερμάτωση. Φρόντισα λοιπόν για αρχή να μην κάνω σεξ / αυνανισμό πάνω από 2 φορές την εβδομάδα για αρχή. Πραγματικά, σιγά-σιγά οι ενοχλήσεις μου μετά την εξπερμάτωση γίναν όλο και πιο ήπιες και τελικά ανεπαίσθητες. Κάποια στιγμή που παραπήρα θάρρος και έκαναν σεξ 3 φορές σε 2 μέρες, την τρίτη φορά μου ξαναβγήκαν ενοχλήσεις αλλά μετά από μερικές μέρες καταλλαγιάσαν.

Ένα άλλο γεγονός που αξίζει να αναφέρω είναι οι έντονοι πόνοι στο κάτω μέρος της πλάτης μου που εμφάνισα από τον Οκτώβρη του 2010 δηλαδή 3 μήνες προτού μου εμφανισθούν τα συμπτώματα. Αποδίδω τους πόνους αυτούς σε γυμναστική με βάρη με λάθος στάση, αρκετές ώρες καθιστικής εργασίας / οδήγησης πάλι με λάθος στάση καθώς και μέρους της δουλειάς μου που απαιτεί να εργάζομαι σκυφτός. Μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων της προστατίτιδας, βρήκα με έκπληξη αρκετές αναφορές στο internet  ότι οι πόνοι χαμηλά στη μέση είναι ένα από τα «συμπτώματα της προστατίτιδας». Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσε μια υποτιθέμενη ευαισθησία σε έναν αδένα εσωτερικά να προκαλεί μυικούς πόνους στην πλάτη. Και πέραν αυτού, οι αναφορές αυτές με έκαναν να αναρωτιέμαι μήπως λοιπόν με κάποιο τρόπο και οι δικοί μου πόνοι στη πλάτη σχετιζότουσαν με την πάθηση που θα εκδήλωνα μερικούς μήνες αργότερα. Όμως μου φαινόταν πως δεν είχε λογική: ήμουν σίγουρος ότι οι πόνοι στην πλάτη μου οφείλονταν στα παραπάνω που περιέγραψα και όχι στην προστατίτιδα που ως τότε δεν μου είχε δώσει κανέναν σημάδι.

Εν πάση περιπτώσει, για να αντιμετωπίσω αυτή την ευαισθησία στη μέση, διάβασα το πρωτοποριακό βιβλίο μιας αμερικανίδας φυσιοθεραπεύτριας, η οποία βοηθάει ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τους πόνους στη μέση με εκμάθηση σωστής στάσης του σώματος. ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΗ τότε διάβασα  να γράφει αυτή η γυναίκα που καμία σχέση δεν έχει με ουρολογία πως πολλοί ασθενείς της της ανέφεραν πως με τη σωστή στάση, πέρα από το ότι εξαφανίσθηκαν οι πόνοι στη μέση, τους πέρασαν και «προβλήματα που είχαν με τον προστάτη». Νομίζω ότι εκεί έκανα μια ανακάλυψη. Δεν ειναι η "προστατίτιδα" που προκαλεί πόνους στη μέση αλλά οι πόνοι στη μέση που μπορεί να οδηγήσουν σε συμπτώματα "προστατίτιδας". Πράγματι πιστευω πλέον ότι όταν η ευαίσθητη περιοχή της μέσης είναι πονεμένη, το σώμα για να την υποστηρίξει αρχίζει να σφίγγει άλλους μυς στην περιοχή κοντά για να καλύψουν μέρος της δουλειάς που δεν μπορούν να κάνουν οι πονεμένοι μυς της μέσης. Ίσως εκεί να οφείλεται ότι τα συμπτώματα της "προστατίτιδας" εμφανίζονται συχνά σε ανθρώπους που κάνουν πολύωρη καθιστική εργασία (προφανώς καθήμενοι με κακή / λάθος σταση).

Και να προσθέσω ένα τελευταίο γεγονός: είναι καλοκαίρι, λίγο καιρό πριν και καθόμουν στο μπαλκόνι μου ήρεμος βράδυ στο σκοτάδι, με τα πόδια στα κάγκελα και κάπνιζα. Τα συμπτώματά μου ήταν ελάχιστα...ειδικά πόνο είχα καιρό να νοιώσω. Ξαφνικά πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε ένα μεγάλο αρούρι πέρασε μες το σκοτάδι κάτω από τα πόδια μου. Πετάχτηκα από την καρέκλα όρθιος και με την αυθόρμητη, άτσαλη και απότομη κίνηση αυτή που έκανα (την οποία αν μου πεις να την επαναλάβω εκούσια με την ίδια ένταση δεν μπορώ) ένοιωσα στη συνέχεια ένα δυνατό μούδιασμα - πόνο στους πυελικούς μυς, όμοιο με τον πόνο που είχα μήνες πριν όταν η "προστατίτιδα" ήταν σε έξαρση. Κράτησε λίγα δευτερόλεπτα κι εξαφανίστηκε. Ακόμα μια απόδειξη για μένα ότι το πρόβλημά μου είναι νευρομυϊκό και ότι απλά κατάφερα τον τελευταίο καιρό να χαλαρώσω κάπως αυτούς τους -συνέχεια τεντωμένους και με σπασμούς- μυς ώστε να μπω κάτω από το "κατώφλι" των συμπτωμάτων του πόνου. Όμως αυτό το πονάκι με την απότομη κίνηση που έκανα, μου έδειξε ότι απλά ήμουν λίγο κάτω από το κατώφλι και ότι με την πρώτη ευκαιρία, μπορεί να ξαναανέβω ένα σκαλί πιο πάνω και να ξαναέχω ενοχλήσεις.

Είμαι πλέον 5 μήνες χωρίς αντιβίωση και είμαι σχεδόν ασυμπτωματικός. Το σπέρμα μου έχει ξαναποκτήσει το φυσιολογικό του χρώμα και γενικά η ζωή μου είναι σχεδόν όπως πριν. Δεν είμαι τελείως καλά ωστόσο. Έχω καμια φορά λίγες ενοχλήσεις μετά το σεξ, όταν αγχώνομαι υπερβολικά ή όταν θέλω να ουρήσω και κρατιέμαι. Όμως νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο και ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας.

Είμαι πλέον σχεδόν απόλυτα πεπεισμένος για την ορθότητα της νευρομυϊκής θεωρίας για το πρόβλημα που περνάμε, τουλάχιστον η πλειοψηφία από εμάς. Είναι ότι πιο λογικό βρήκα μέχρι στιγμής και αυτό που εξήγησε καλύτερα απ'όλες τις υποθέσεις που κατά καιρούς έκανα τα όσα βίωσα στην πράξη. Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο πήγα να εφαρμόσω στην περίπτωσή μου και στα όσα μάθαινα σιγά-σιγά για την πάθηση άφηνε μεγάλα κενά. Το σίγουρο είναι ότι η μικροβιακή υπόθεση που στην αρχή πίστευα 100% δεν μπόρεσε να εξηγήσει πολλά στην περίπτωσή μου όπως για παράδειγμα το πως γίνεται η μεγαλύτερη μου βελτίωση να επήλθε τον καιρό που έκοψα τελείως τις αντιβιώσεις ή το γιατί τα πάνω και τα κάτω στα συμπτώματά μου δεν ακολουθούσαν τη πορεία ενός αυξανόμενου πληθυσμού μικροβίων, όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη μόλυνση. Αποδέχομαι ωστόσο την πιθανότητα τα μικρόβια να παίξαν ρόλο στην αρχική πυροδότηση των συμπτωμάτων και μόνο (σε συνδυασμό όμως με άλλους παράγοντες ή προδιάθεση και όχι από μόνα τους) καθώς μου είναι λίγο δύσκολο να θεωρήσω απλή σύμπτωση το ότι ταυτόχρονα με την έναρξη των συμπτωμάτων μου εμφανίσθηκε ουρολοίμωξη στη σύζυγό μου.   

Παραδέχομαι ωστόσο ότι αυτή η πάθηση έχει ακόμα αρκετά μυστήρια και σκοτεινά κεφάλαια και σχεδόν σίγουρα και η νευρομυϊκή θεωρία κάτι "χάνει" και έχει ακόμα να μάθει πράγματα. Πράγματα που θα ανακαλυφτούν με το καιρό. Θεωρώ ότι το να κρατάμε τον εαυτό μας χωρίς ενοχλήσεις είναι μια συνεχής «μάχη». Δεν θα γίνουμε καλά με ένα μαγικό χάπι, ένα συμπλήρωμα ή κάτι τέτοιο αλλά με προσαρμογή του τρόπου ζωής μας.

Ανακεφαλαιώνω στο τι πιστεύω ότι με βοήθησε:
1) Συνεχής προσοχή να μη σφίγγω τους πυελικούς μυς σε καταστάσεις έντασης / βιασύνης / αμηχανίας. 2) Αραιό σεξ / εξπερματώσεις τουλάχιστον για ένα αρχικό διάστημα. 2 φορές την εβδομάδα είναι καλά. Από την άλλη ούτε η υπερβολική αποχή βοηθάει. 3) Προσπάθεια όσο το δυνατόν να μην σκέφτεσετε αυτό το πρόβλημα όλη μέρα γιατί τροφοδοτείτε τον κύκλο του άγχους = ένταση = σφίξιμο. 4) Σωστή στάση του σώματος ειδικά όταν καθόμαστε 5) Χαλάρωση και μασαζάκι στην περιοχή. 6) Τρέξιμο 3 φορές την εβδομάδα (αν και όταν το πρόβλημα ήταν στο φόρτε του με ενοχλούσε, με τον καιρό νοιώθω ότι με βοήθησε πολύ και σιγά σιγά οι ενοχλήσεις που είχα καθώς έτρεχα περνάγανε) 

Εύχομαι σε όλους σας σύντομα να ελέγξετε το πρόβλημα. Θέλει δουλειά παιδιά αλλά είναι εφικτο.

Να επισημάνω και πάλι ότι: η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω σε κάποιον νέο ασθενή που προσπαθεί να καταλάβει τι του συμβαίνει και ψάχνεται, είναι η ακόλουθη: μπορεί η ιατρική επιστήμη να είναι ότι καλύτερο έχουμε αλλά δυστυχώς δεν είναι τέλεια ούτε παντογνώστρια. Έχει όρια στη γνώση της τα οποία διαχρονικά μετατίθενται αλλά παραμένουν όρια. Κάποιες φορές μετά από χρόνια, η ίδια κοιτάζει προς τα πίσω στο τι πίστευε και βάζει τα γέλια...όπως ας πούμε ότι η πανώλη μεταδίδεται από κάποιο είδος "μίασμα" που αναπνέεις. Αυτό ισχύει περισσότερο για κάποιες ασθένειες και λιγότερο για άλλες. Δυστυχώς αυτή εδώ είναι μια από αυτές, όπου η ιατρική γνώση μάλλον είναι πολύ ελλιπής και όπου οι φωνές αμφισβήτησης των τρεχουσων θεωριών αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό.

Από: http://www.ygeiaonline.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=94%3Aandrolog&id=295%3A2008-12-04-10-10-02

"Αντιρρήσεις για τη χρόνια προστατίτιδα

Οι άντρες με χρόνιο πόνο στο περίνεο (την περιοχή μεταξύ όρχεων και πρωκτού) λαμβάνουν συχνά τη διάγνωση της «χρόνιας προστατίτιδας», αν και συνήθως δεν έχουν παρουσιάσει κάποια αποδεδειγμένη προσβολή από μικρόβιο, ενώ μπορεί να παρουσιάζουν και αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια στο προστατικό υγρό ή στα ούρα. Κατά πόσον αυτοί οι ασθενείς πάσχουν από φλεγμονή του προστάτη;
Μια μελέτη των Nickel JC και συνεργατών έδειξε με πειστικό τρόπο ότι τα συμπτώματα χρόνιου τύπου από το περινεο δεν σημαίνουν την ύπαρξη μιας μικροβιακής προσβολής ούτε και φλεγμονής.

Κατά συνέπεια, τα αντιβιοτικά και τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα ίσως να μην είναι αποτελεσματικά στην κατάσταση αυτή, εκτός και αν τα συμπτώματα οφείλονται σε κάποια φλεγμονή ή λοίμωξη σε άλλη θέση του σώματος."

Ήδη από την δεκαετία του 90 και πιο πριν, αρκετοί γιατροί είχαν αρχίσει να υποπτεύονται ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ασθενών, η επονομαζόμενη "Χρόνια Προστατίτιδα" (πιο σωστά -κατά τη θεωρία- "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" για αυτούς τους ασθενείς) είναι μια νευρομυϊκή διαταραχή σε κάποιους από τους μυς της λεκάνης (πυελικού εδάφους).

Στον βαθμό που η θεωρία είναι σωστή, εξηγεί γιατί οι θεραπείες με αντιβιωτικά και οι παραλλαγές τους είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων αναποτελεσματικές, εφόσον η αιτία του κακού δεν έχει καμία σχέση με μικροβιακούς παράγοντες, ακόμα και όταν αυτοί υπάρχουν. Πράγματι, σε μια ενδιαφέρουσα αμερικάνικη ιατρική μελέτη του 2003 σε μεγάλο αριθμό ανδρών με χρόνια προστατίτιδα και σε μεγάλο αριθμό υγιών ανδρών χωρίς κανένα σύμπτωμα, βρέθηκε ότι οι 2 αυτές ομάδες είχαν ως ποσοστά ΣΕ ΙΔΙΑ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ (περίπου 8%) βακτήρια, ακόμα και ουροπαθογόνα, στις καλλιέργειες προστατικού υγρού γεγονός που υποδηλώνει πως τα βακτήρια δεν είναι υπεύθυνα για τα συμπτώματα ούτε η απουσία τους συνεπάγεται έλλειψη συμπτωμάτων.

Σημαντική, ίσως και γνωστότερη αυτή τη στιγμή, σχολή στην νευρομυϊκή θεωρία είναι αυτή των Wise και Anderson. Συνοπτικά, σύμφωνα με τους Wise και Anderson στο νευρομυϊκό αυτό πρόβλημα, συμβάλλει η εκούσια (αθέλητη) μακροχρόνια σύσφιξη των πυελικών μυών λόγω στρες, κακής στάσης του σώματος ή έμφυτης τάσης άμυνας.

Οι θεωρίες των Wise και Anderson καθώς και το πρωτόκολλο θεραπείας αναπτύσσεται στο βιβλίο τους "Α headache in the Pelvis" και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες πασχόντων για βελτίωση ή απαλλαγή από συμπτώματα ακολουθώντας την. Ωστόσο, όπως οι ίδιοι οι συγγραφείς κοινοποιούν, η θεραπεία τους δεν στάθηκε ικανή να βοηθήσει όλους ανεξαιρέτως τους πάσχοντες, λόγω διαφόρων παραγόντων αποτυχίας με κυριότερο -κατά τους συγγραφείς- το ότι απαιτεί από τον ασθενή να δείξει αυτοπειθαρχεία, να αφιερώσει αρκετό χρόνο, να τροποποιήσει το ημερήσιο του πρόγραμμα (ακόμα και να αλλάξει στάση απέναντι στη ζωή αν για παράδειγμα έχει την τάση να είναι υπερβολικά αγχωτικός ή ασκεί επάγγελμα με πολύ ένταση) και γενικότερα να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του αλλάζοντας τους παράγοντες που τον οδήγησαν σε αυτό το σύνδρομο.

Ηλικία 39 ετών. Τα συμπτώματά μου ξεκίνησαν στις αρχές του 2011: ενοχλήσεις και πόνος στη βουβωνική περιοχή που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο έντονος, ειδικά όταν έτρεχα ή περπάταγα για ώρα. Πόνος κάποιες φορές στον δεξί όρχι σαν κράμπα. Επιτακτικό συναίσθημα όταν μου ερχόταν να ουρήσω. Επειδή η σύζυγός μου το ίδιο διάστημα παρουσίασε ουρολοίμωξη, θεώρησα τότε ότι κάτι παρόμοιο πρέπει να είχα κι εγώ. Άργησα όμως λίγο να πάω σε ουρολόγο (περίπου 20 μέρες). Η καλλιέργεια ούρων που μου ζήτησε δεν έδειξε κάποιο παθολογικό εύρημα. Με υπέρηχο κοιλίας είδε αποτιτανιώσεις στον προστάτη, διέγνωσε "Χρόνια Προστατίτιδα", μου εξήγησε πως αυτό ήταν μόλυνση από κάποιο μικρόβιο και με έθεσε σε αγωγή με αντιβίωση Ciproxin για 30 ημέρες (μακράν το μακρύτερο διάστημα αντιβίωσης που μου είχε ποτέ συνταγογραφηθεί). Ησύχασα κι εγώ...Ξέρουμε τι έχω, ξέρουμε που οφείλεται, ξέρουμε πως περνάει όλα καλά, σκεφτηκα.

Μήνες αργότερα, όταν πλέον είχα διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και το είχα πλέον ρίξει στο διάβασμα ο ίδιος σχετικών βιβλίων και άρθρων συμπέρανα ότι η διάγνωση του γιατρού δεν συμπληρώθηκε με επαρκείς εξετάσεις. Αλλά...και το τι ακριβώς θεωρούνται επαρκείς εξετάσεις ήταν θέμα περίπλοκο και αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης για την ουρολογία ή οποία ούτε είναι σίγουρη για το τι προκαλεί αυτά τα συμπτώματα, ούτε θεωρεί όλες τις περιπτώσεις ίδιες αλλά και πολλές φορές ακόμα κι αν γίνουν "επαρκείς εξετάσεις" πιο πολύ μπερδεύεται από τα αντιφατικά αποτελέσματα παρά βγάζει συμπέρασμα.

Το κακό είναι πως ο νέος (και όχι μόνο) ασθενής, είτε επισκεπτόμενος γιατρούς είτε διαβάζοντας ιατρικά άρθρα στο διαδίκτυο μένει στην αρχή με την εντύπωση που είχα εγώ. Ότι η επιστήμη γνωρίζει τι είναι και γνωρίζει που οφείλεται όπως άλλωστε οι περισσότερες ασθένειες. Δεν αναφέρεται η έλλειψη βεβαιότητας και η αντιφατικότητα των συμπερασμάτων γι αυτή τη πάθηση. Αντίθετα συνήθως οι πληροφορίες αναφέρονται με δογματικό και απόλυτο ύφος εγκυκλοπαίδειας και ο ασθενής που ψάχνει πληροφορίες ούτε καν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να διαβάζει πράγματα τελείως άκυρα. Όταν λίγο μετά συνήθως βλέπει ότι με την κλασσική προσέγγιση δεν θεραπεύεται και διαβάζει λίγο περισσότερο μένει με την εντύπωση ότι η επιστήμη ξέρει μεν τι είναι, ξέρει που οφείλεται αλλά είναι "δύσκολη η θεραπεία". Η αλήθεια είναι ότι η επιστήμη ακόμα ΔΕΝ γνωρίζει τελικά τι προκαλεί αυτή τη πάθηση!!! Για καλή μας τύχη, ζούμε σε μια δεκαετία όπου η έρευνα μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει (αλληγορικά) πως η γη μάλλον δεν είναι επίπεδη! Οι ισχύουσες θεωρίες ανατρέπονται και αρκεί να μιλήσεις με έναν ουρολόγο του οποίου η τελευταία ενημέρωση στο θέμα έγινε 5 ή 10 χρόνια για να πάρεις εντελώς αμφιλεγόμενες πλέον πληροφορίες. Έχει πλάκα ότι μπορεί να διαβάσεις σελίδες συζητήσεων στο internet σχετικά με το ποια αντιβίωση πρέπει να πάρεις ή για πόσο καιρό, όταν ολόκληρη η θεωρία ότι αυτό το πράγμα το προκαλεί μικρόβια αμφισβητείται. Μάλιστα πλέον ο όρος "Χρόνια μη μικροβιακή Προστατίτιδα" αντικαθιστάται από τον όρο "Χρόνιο Πυελικό Άλγος" γιατί τελικά μάλλον ο προστάτης είναι...παντελώς αθώος για τα όσα περνάμε! Βέβαια θέλει ανοικτό μυαλό και αυτοπεποίθηση να βάζεις στο μυαλό σου ότι αυτό που που σου λένε τόσοι γιατροί μπορεί να είναι μπούρδες  (ποιος είσαι άλλωστε εσύ;) αλλά αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να το κάνεις για να μην πειστείς ότι είσαι εσύ τρελός. 

Το συμπέρασμα τέλος πάντων είναι πως ο γιατρός μου τελικά κατέληξε και ίσως με το δίκιο του στην πιο οικονομική, απλή και ενδυκνειόμενη αρχικά λύση προκειμένου να μην με παιδέψει. Σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα αντιβίωσης με καλή διεισδυτικότητα στον προστάτη, η οποία αν και η ουρολογία δεν είναι όπως ανέφερα σίγουρη γιατί, "θεραπεύει" κάπου 60% των αρχικών περιπτώσεων (χωρίς στοιχεία για το σε πόσους μετά τη θεραπεία τα συμπτώματα κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν). Τώρα μετά από αρκετό καιρό μελέτης, πιστεύω έντονα ότι αυτή η επιτυχία της παραδοσιακής / κλασσικής αντιμετώπισης με αντιβίωση έχει αυτό το αρχικό ποσοστό επιτυχίας γιατί: α) ένα (πολύ μικρό) ποσοστό ασθενών (περίπου 5%) έχει πραγματικά μικροβιακή αιτία συμπτωμάτων β) Για τους υπόλοιπους η λήψη αντιβίωσης είναι ένα ισχυρό placebo σε μια πάθηση όπου η αίσθηση ότι "κάνω κάτι καλό και οδεύω προς θεραπεία" παίζει πολύ μεγάλο ρόλο όπως θα πω παρακάτω γ) η αντιβίωση έχει αποδειχτεί ότι έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση ανεξάρτητα από την αιτία της φλεγμονής (αν όντως αυτή υπάρχει σε κάποιο όργανο).

Οι δε αποτιτανιώσεις στον προστάτη τις οποίες ο γιατρός μου εξήγησε ως προσπάθεια του ανοσοποιητικού μου να καταπολεμήσει το μικρόβιο, βρήκα σε συγγράματα παγκοσμίως διακεκριμένων ουρολόγων πως είναι ένα συνηθισμένο εύρημα που παρουσιάζουν πολλοί άνδρες χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας και που σε αντίθεση με όσα είπε ο δικός μου, δεν έχει εξηγηθεί η αιτία που τις προκαλεί. Αλλά όπως ήδη είπα, δεν θα ήταν η μοναδική φορά που θα έπεφτα σε αντιφατικές, λανθασμένες ή ξεπερασμένες πληροφορίες επιστημόνων, ειδικά σχετικά με αυτή τη πάθηση. Όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο ένοιωθα πως θα έπρεπε να γίνω ο ίδιος γιατρός του εαυτού μου και θα έπρεπε να κατανοήσω εγώ ο ίδιος τι ακριβώς μου συμβαίνει και όχι τι λένε κάποια σχολικά εγχειρίδια γιατρικής τα οποία στην πράξη είχαν αποδειχτεί ανεπαρκή και που ραγδαία ξεπερνιόταν και επαναπροσδιοριζόταν από νέες έρευνες.

Έτσι λοιπόν, όταν τότε ο γιατρός μου είπε ότι είχα κολλήσει κάποιο μικρόβιο, το δέχτηκα μοιρολατρικά. Μου φάνηκε περίεργο βέβαια ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε στα 20 ή στα 25 μου όπου ήμουν "ελεύθερος σκοπευτής", άλλαζα 5 συντρόφους το χρόνο και έκανα ότι "βρωμιά" στο sex μπορεί να φανταστεί κανείς αλλά μου έτυχε τώρα όντας παντρεμένος χρόνια σε μια ήσυχη μονογαμική σχέση όπου είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Αλλά αφού το μικρόβιο τώρα βρήκε να μπει...τι να κάνουμε;

Μετά την πρώτη εβδομάδα της αγωγής και μέχρι τις 15-20 μέρες, οι ενοχλήσεις και ο πόνος άρχισαν να υποχωρούν αλλά στη συνέχεια σταθεροποιήθηκαν (σε αρκετά χαμηλότερο από το αρχικό επίπεδο) και καθώς η αγωγή πλησίαζε στο τέλος της μου γινόταν φανερό ότι δεν θα ήταν αρκετή για να με θεραπεύσει πλήρως. Ταυτόχρονα, τα συμπτώματα εξελισσότουσαν: ενώ οι πόνοι και οι ενοχλήσεις είχαν υποχωρήσει πολύ, είχε ξεκινήσει μια πολύ ενοχλητική συχνοουρία. Ένοιωθα διαρκώς ένα γαργαλητό στην περιοχή της κύστης, ουρούσα 10 η περισσότερες φορές την ημέρα,1-3 τη νύχτα ενώ, αν έπινα νερό, έπρεπε οπωσδήποτε να ουρήσω σε διάστημα μισής με μία ώρα. Επιπρόσθετα, ένα νέο παράδοξο που με φρίκαρε -και είχε εμφανιστεί ήδη από την αρχή της αγωγής- ήταν ότι κάποιες φορές μετά την εξπερμάτωση, το σπέρμα μου είχε έντονα κίτρινο χρώμα αντί για το σύνηθες υπολευκο.

Άρχισα να ψάχνω στο ιντερνετ και να διαβάζω όσο μπορώ. Ανακάλυψα ότι η Χρόνια Προστατίτιδα θεωρείται σε πολλές περιπτώσεις αθεράπευτη και βρήκα τρομαχτικά πράγματα: γιατρούς που στην προσπάθειά τους να την θεραπεύσουν κάνουν ενέσεις με αντιβίωση στον προστάτη, κλινικές στην Κίνα, ανθρώπους που καταλήγουν σε προστατεκτομή για να απαλλαγούνε, φόρουμ και blog ασθενών με γνώσεις περισσότερες από φαρμακοποιών...οι οποίοι μιλούσανε για αντιβιώσεις που τρώγανε με το κιλό όχι για 30 μέρες αλλά για μήνες και διάφορα άλλα ωραία. Καταλάβαινα ότι είχα μπλέξει με κάτι άσχημο και ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ίσως ποτέ η ίδια.

Μέσα στην έρευνά μου έπεσα σε ένα ελληνικό blog στο οποίο οι αναγνώστες πρωτοδοκιμάζανε έναν γιατρό που υποσχόταν ριζική θεραπεία της Χρόνιας Προστατίτιδας και μάλιστα...σε ποσοστό 96%, όπως ο ίδιος ισχυριζότανε, απλά συνοδεύοντας την αντιβίωση με ολιγόλεπτες συνεδρίες προστατικών μαλάξεων από τον ίδιο ανά κάποιες ημέρες. Μου φάνηκε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, ότι μια τέτοια πάθηση που όπως ανακάλυπτα παιδεύει κόσμο σε όλο το πλανήτη και θεωρείται αθεράπευτη, μόλις την έπαθα εγώ βρήκα και τη λύση της και μάλιστα...στη χώρα μου (σύντομα βέβαια ανακάλυψα ότι αυτή η μέθοδος αντιμετώπισης δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά κάτι που εφαρμόζεται από κάποιους γιατρούς ανά τον κόσμο, γνωστό ως "Manilla Protocol" και χωρίς κάποια ειδική επιτυχία ή επιστημονική απόδειξη για τα αποτελέσματά της). Από την άλλη σκεφτόμουνα, δεν μπορεί ο άνθρωπος αυτός να μιλάει με τόση βεβαιότητα και να δίνει και τέτοια ποσοστά από το κεφάλι του. Έτσι πήγα κι εγώ, γιατί αν μη τι άλλο σε ένα θέμα υγείας έστω κι αν υπήρχε μια πιθανότητα το θαύμα να ήταν αληθινό, δεν ήθελα να λέω ότι δεν δοκίμασα τουλάχιστον. 

Ολοκλήρωσα αυτό που ο ίδιος ο γιατρός ονόμαζε "βασική θεραπεία" κάνοντας 36 συνεδρίες σε διάστημα 3,5 μηνών, αλλά παρά τα πάνω και τα κάτω που δοκίμασα, δεν μπορώ να πω ότι μακροχρόνια έβλεπα κάποια διαφορά. Αυτό, σε συνδυασμό με αντιφάσεις και πράγματα που έβλεπα και άκουγα και δεν μου άρεσαν και με το γεγονός ότι η θεραπεία ήταν ακριβή, χρονοβόρα και ενοχλητική με οδήγησαν να σταματήσω. Από τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί αυτές τις θεραπείες, δεν γνώρισα προσωπικά ούτε έναν που να...θεραπεύτηκε. Κάποιοι δεν είδανε καμία διαφορά. Αρκετοί λέγανε ότι βλέπανε βελτίωση αλλά μετά από λίγο καιρό τα γυρνούσανε. Κάποιοι -τουλάχιστον στους επόμενους μήνες για όσο είχαμε επικοινωνία- αναφέρανε πιο σταθερή και εντυπωσιακή βελτίωση (και κάποιοι γνωρίσανε ένα ή δυο άτομα που μετά από πολύ καιρό νοιώθανε "σχεδόν θεραπευμένοι") αλλά πάντα με επισκέψεις στον γιατρό. Η βελτίωσή δηλαδή ήταν πλέον μακροχρόνια εξαρτημένη από αυτό το - στην ουσία κατά τη δική μου άποψη- είδος ακριβής φυσιοθεραπείας, χωρίς ορατό σημείο απελευθέρωσης στο μέλλον αφού γνώρισα άτομο που συνέχιζε να κάνει αυτό το πράγμα...ακόμα και μετά από 4 χρόνια. Προσωπικά πλέον νομίζω πως οι όλες μαρτυρίες για βελτίωση από την όλη φάση οφείλονταν αρχικά σε ένα ισχυρό εφέ placebo, δεδομένου ότι παιδιά που νοιώθαν αβοήθητα είχαν βρει επιτέλους έναν γιατρό που ασχολούνταν μαζί τους και προσπαθούσε να κάνει κάτι παραπάνω από το απλό χαπάκωμα που τους προσφέραν οι άλλοι, αλλά κυρίως σε ένα παράπλευρο αποτέλεσμα αυτών των θεραπειών: το μασάζ και χαλάρωμα των μυών της πυελικής περιοχής από το δάχτυλο του γιατρού, το οποίο όμως καθιστούσε την βελτίωσή τους πάντα εξαρτώμενη από τη συνέχιση αυτών των συνεδριών στο διηνεκές (γνώρισα παιδί που είχε σημαντική βελτίωση αλλά ξανακύλισε στα ίδια με τα αρχικά επίπεδα σε 30 μόλις μέρες που έπαψε να βλέπει τον γιατρό).

Στο μεταξύ τα συμπτώματά μου συνέχιζαν να εξελίσσονται (με το "εξελίσσονται" δεν εννοώ αναγκαστικά ότι καλυτέρευαν ή χειροτέρευαν, απλά αλλάζανε). Αν και πόνους, όπως έχω πει, είχα λίγους ήδη από τον καιρό της αρχικής αγωγής (με εξάρσεις κάποιες φορές περιέργως όταν ήμουν εκτεθειμένος στο κρύο), εμφανίστηκαν ενοχλήσεις στο περίνεο αλλά και τσούξιμο (που αρχικά δεν είχα καθόλου), ειδικά μετά την εκπερμάτωση αλλά και κάποιες φορές στην ούρηση ή και στο άσχετο. Η πρώτη φορά που ένοιωσα τσούξιμο ήταν στη διάρκεια μιας μάλαξης από τον γιατρό που προανέφερα και στη συνέχεια "εγκαταστάθηκε" ως σύμπτωμα ευτυχώς όμως όχι συνέχεια. Μέχρι τότε μόνο είχα ακούσει άλλα παιδιά να το αναφέρουν, τόσο συστηματικά και μου έκανε εντύπωση που εγώ δεν το είχα καθόλου.

Κάποια νύχτα εκεί κοντά που έπεσα να κοιμηθώ, ενώ μόλις είχα ουρήσει, ένοιωσα το γνωστό γαργάλημα στην κύστη. Σκέφτηκα ότι είναι αδιανόητο να έχω πάλι ούρα. Εξάλλου πολύ συχνά ένοιωθα τάση προς ούρηση αλλά...στεκόμουν πάνω από τη λεκάνη χωρίς να μπορώ να βγάλω ούτε σταγόνα αφού βέβαια...η κύστη μου ήταν άδεια.  Εκείνη τη νύχτα προσπάθησα να χαλαρώσω, κάνοντας μασάζ σε όλη τη πυελική περιοχή αλλά και στους μυς που γειτνιάζουν αλλά και με βαθιές χαλαρωτικές αναπνοές. Ως δια μαγείας...η τάση για ούρηση μου περασε και αποκοιμήθηκα. Από εκείνη τη στιγμή η συχνοουρία μειώθηκε δραστικά ενώ δεν ξανασηκώθηκα νύχτα, παρά το ότι αυτά τα χαλαρωτικά μασάζ δεν τα επανέλαβα παρά για λίγες μόλις ημέρες.

Αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά περίεργο και άρχισα να ξανασχολούμαι με τη νευρομυϊκή θεωρία περί χρόνιας προστατίτιδας που, αν και την είχα συναντήσει στην έρευνά μου και γνώριζα ότι είναι ότι πιο καινούργιο στη εξήγηση της πάθησης, για καιρό μου φαινότανε απίθανη (εξάλλου πολλά παιδιά που είχα γνωρίσει με το ίδιο πρόβλημα κάποια στιγμή είχαν εμφανίσει μικρόβια στις καλλιέργειες) ή ότι δεν αφορά τη δική μου περίπτωση και την προσπερνούσα βιαστικά.  Η πληθώρα, ίσως το 95% των συζητήσεων που συναντούσα στο internet φαινόταν να γυρίζει ατέρμονα γύρω από το τετριμμένο θέμα των μικροβίων, των αντιβιώσεων, τον δοσολογιών. Όλοι οι απελπισμένοι ασθενείς -όπως και εγώ- σχεδόν υπνωτισμένοι σαν τις νυχτοπεταλούδες που κουτουλάνε επίμονα στη λάμπα, φαίνονταν να ψάχνουν μάταια αυτό το μαγικό αντιβιωτικό που θα εισχωρήσει στον προστάτη και θα σκοτώσει αυτό το καταραμένο μικρόβιο που τους ταλαιπωρεί (το οποίο οι περισσότεροι δεν γνωρίζαν καν ποιο ήταν). Αναρωτήθηκα αν μπορεί όντως όλος ο στρατός να πηγαίνει με λάθος βήμα -κι εγώ μαζί- και συνέχισα να ψάχνω, να παρατηρώ και να σκέφτομαι.

Γεγονός ήταν ότι λόγω της κρίσης και της δουλειάς μου, τα τελευταία 2 χρόνια προτού μου εμφανιστούν τα συμπτώματα βρισκόμουν σε κατάσταση πολύ έντονου στρες. Επίσης, ένα άλλο περίεργο γεγονός είναι ότι ποτέ δεν είχα συμπτώματα το πρωϊ μόλις ξύπναγα ήρεμος και χαλαρός. Όλα ερχόντουσαν σιγά-σιγά στη διάρκεια της ημέρας. Γιατί να συμβαίνει αυτό σκέφτηκα; Δεν μπορεί τα...μικρόβια να πέφτουν για ύπνο μαζί μου και να παύουν να με ενοχλούν το βράδυ!

Κατά σύμπτωση, τότε άκουσα για τον σύζυγο της ξαδέλφης μου που του εμφανίσθηκε προστατίτιδα μόλις έμεινε άνεργος με 2 παιδιά (σε αυτόν η αρχική θεραπεία με αντιβίωση απέδωσε απ'ότι άκουσα). Επίσης ένας ουρολόγος του ΙΚΑ είπε στον πατέρα μου όταν του ανέφερε το πρόβλημά μου πως: «όλα τα παιδιά που μένουν άνεργα τώρα με την κρίση μας έρχονται με προστατίτιδα». Μπήκα στο αμερικάνικο forum www.chronicprostatitis.com που ενστερνίζεται αυτή την υπόθεση της νευρομυικής υπόστασης και διάβασα πολλές ιστορίες ασθενών που δεν είχαν πλέον συμπτώματα ακολουθώντας μεθόδους αντιμετώπισης βάση της λογικής αυτής.

(δείτε τη συνέχεια στο επόμενο μήνυμα)